“เจ้าว่ายังใงนะ? นับตั้งแต่ร้อยปีที่ผ่านมายังไม่เคยมีผู้ใดที่สามารถจะดึง ขวานอสูรฟ้า เล่มนี้ออกมาได้? ”
หลังจากที่’ชูเฟิง’ได้ยินคำกล่าวเช่นนั้นมันทำให้ใจของเขานั้นถึงกับสั่นสะท้านและเต็มไปด้วยความไม่สบายใจที่เพิ่มมากขึ้นเลื่อยๆ เพราะนับตั้งแต่ร้อยปีที่ผ่านมายังไม่เคยมีผู้ใดที่สามารถดึงยุทธภัณฑ์ชั้นยอดเล่มนี้ออกมาได้แล้วคนเช่นเขานั้นจะสามารถดึงมันออกมาได้อย่างนั้นหรือ?
แต่ในตอนนี้เขาไม่มีทางให้ถอยกลับอีกแล้ว เพราะถ้าเกิดเขาไม่สามารถดึงยุทธภัณฑ์ชั้นยอดเล่มนี้ออกมาได้ไม่ต้องพูดถึงการช่วยชีวิตของเหล่าบุคคลชั้นนำจากขุมพลังแปดทิศได้เลยแม้กระทั่งตัวของเขาเองและ ‘จือหลิง’ ก็ต้องได้รับชะตากรรมเดียวกันกับพวกเขาและไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องตายด้วยกันทั้งหมด
“ชูเฟิงให้ข้ายืมร่างกายของเจ้า.”
ในช่วงเวลาความเป็นความตาย, เสียงหวาน ๆ ของ ‘ต้าน ต้าน’ ก็ดังออกมาจากก้นบึ่งหัวใจของ’ชูเฟิง’ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น’ชูเฟิง’ไม่ชักช้าเขาจึงได้รีบแชร์ร่างกายของเขาไปให้กับ ‘ต้าน ต้าน’ ทันที
เพราะตั้งแต่ที่เขารู้สึกว่า ขวานอสูรฟ้า นั้นได้มีคำว่า “อสูรฟ้า.” อยู่ด้วยแล้วมันก็อาจมีความสัมพันธ์บางอย่างที่เกี่ยวข้องกับนางอยู่ก็เป็นได้
*** บูมมม ***
ในทันทีที่’ชูเฟิง’ได้ให้ร่างกายของเขาแก่ ‘ต้าน ต้าน’ ก็ได้มีคลื่นพลังระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาปรากฏระลอกคลื่นแพร่ออกมาจากร่างกายทำให้เกิดคลื่นลมรุนแรงและแพร่ขยายออกไปทั่วทุกทิศทางและกระทั้งอากาศก็ยังได้เกิดการบิดเบี้ยวจากระลอกคลื่นนี้และในตอนนี้ก็ได้เกิดกลุ่มควันสีดำขนาดใหญ่แพร่ออกมาจากร่างกายของ’ชูเฟิง’
และระเบิดเสียงร้องโหยหวนออกมา มันเป็นเสียงที่เหมือนกับพวกผีปีศาจร้าย บ้างก็เหมือนเสียงโหยหวนของพวกสัตว์ร้ายตามหุบเขา มันเป็นเสียงร้องโหยหวนที่แสนจะน่ากลัว
“บัดซบนี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับไอ้เด็กเวรนี่!! ? ”
พอเห็นสภาพของ’ชูเฟิง’ในตอนนี้แล้วนั้นมันทำให้ราชาปีศาจทั้งสองเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมาแม้กระทั่งใบหน้าของมันยังเกิดอาการถอดสีอย่างรุนแรง ปากที่น่าเกลียดของพวกมันถูกทำให้เปิดกว้างขึ้นและอยู่ในลักษณะอาการเหวอ อึ่ง ทึ่ง งงร่างกายของพวกเขานั้นอยู่ไม่ไกลจาก’ชูเฟิง’เท่าไหร่นัก
มันเลยทำให้พวกเขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายพิเศษที่เล็ดรอดออกมาจากร่างกายของ’ชูเฟิง’ได้อย่างชัดเจน มันเป็นกลิ่นอายที่สุดจะพรรณนาเพียงแค่ในระยะเวลาอันสั่นมันได้บ่งบอกกับพวกเขาว่ากลิ่นอายนี้มีพลังที่แข็งมากที่สุดจนยากที่จะหยั่งถึงและในทันที่มันทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวและสิ่งที่สำคัญที่สุดคือกลิ่นอายที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างกายของ’ชูเฟิง’นั้นมันเป็นความรู้สึกแบบเดียวกันกับ ขวานอสูรฟ้า
มันราวกับว่าพวกเขาทั้งสองนั้นได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว
“ความรู้สึกนี้…ในที่สุดเขาก็ใช้พลังอำนาจพิเศษของเขาแล้วอย่างนั้นรึ?.”
ในเวลาเดียวกัน ‘จือหลิง’ ก็ได้รับรู้การเปลี่ยนแปลงของเขาอย่างรวดเร็วและเธอก็อดไม่ได้ที่จะโยนสายตาของเธอออกไปและจ้องมองไปยัง’ชูเฟิง’และในความเป็นจริงทุกคนที่อยู่ที่นั้นก็ยังได้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของ’ชูเฟิง’ด้วย
แม้แต่สองราชาปีศาจที่ไล่ตาม ‘จือหลิง’ ก่อนหน้านี้ก็ยังหยุดฝีเท้าของพวกมันและอดไม่ได้ที่จะโยนสายตาของพวกมันจ้องมองไปยัง’ชูเฟิง’ที่อยู่บนเวทีสูงแม้ว่าการแสดงออกทางใบหน้าของ ‘ฉิน เล่ย’ และคนอื่น ๆ ที่ได้ถูกคุมขังอยู่นั้นได้รับการเปลี่ยนแปลง แต่มันก็ยังไม่เท่ากับคนที่จากนิกายโลกวิญญาณและคนของตระกูลเจี่ย
ใบหน้าของพวกเขานั้นกลายเป็นช็อกจนหาสิ่งใดมาเปรียบมิได้และพวกเขายังกล่าวออกมาอีกว่า
“กลิ่นอายนี้มันเป็นกลิ่นอายที่มาจากโลกวิญญาณ แต่โลกวิญญาณไหนกันถึงได้มีกลิ่นที่แข็งแกร่งและน่ากลัวเช่นนี้?.”
“นี่เจ้า…เป็นใครกันแน่?.”
ราชาปีศาจทั้งสองกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ เมื่อพวกเขาอย่างยิ่ง ที่ได้เห็นคนเช่น’ชูเฟิง’มาอยู่เบื่องหน้าของพวกเขาและในตอนนี้ร่างกายของ’ชูเฟิง’นั้นได้ถูกครอบครองโดย ‘ต้าน ต้าน’ นางได้ยิ้มออกมาอย่างเย็นชาและกล่าวว่า
“เจ้าถามว่าข้าเป็นใครอย่างนั้นรึ…เหอะ…ข้าก็เป็นผู้ที่ได้รับเลือกให้กลายเป็นนายของขวานเล่มนี้ยังใงเหล่า!!.”
หลังจากที่ได้พูดจบฝ่ามือของ’ชูเฟิง’ก็ได้กำแน่นและปล่อยพลังอำนาจของเขาออกมาและดึงมัน
“.ตูม.”
เสียงดังออกมาอย่างสนั่นหวั่นไหวเศษหินได้กระจายออกไปทั่วทุกทิศทางฝุ่นก็ตลบอบอวนไปทั่วทั้งพระราชวังแต่แล้วในที่สุด ขวานอสูรฟ้า ก็ได้ตกอยู่ในมือของ’ชูเฟิง’
“ฮ่า ๆ ในที่สุดข้าก็ได้รับยุทธภัณฑ์ชั้นยอดมาแล้ว!”
“ฮ่า ๆ ต้าน ต้าน ข้าจะรักเจ้าไปจนวันตาย!”
หลังจากที่ดึง ขวานอสูรฟ้า ออกมาได้แล้วนั้น ‘ต้าน ต้าน’ ก็ได้ส่งการควบคุมร่างกายกลับไปให้’ชูเฟิง’และในตอนนี้’ชูเฟิง’ก็ได้รับรู้ความรู้สึกได้จริงถึงพลังอำนาจของ ขวานอสูรฟ้า ที่อยู่ในมือของเขาขวานยักใหญ่ที่อยู่ในมือของ’ชูเฟิง’นั้นความเป็นจริงแล้ว
มันเป็นอะไรที่หนักมาก ถ้ามันถูกโยนลงมาจากตัวของเขานั้นมันอาจกล่าวได้ว่าสามารถที่จะบดขยี้พระราชวังที่พวกเขายืนอยู่กันตรงนี้ให้พินาศย่อยยับไปกับตาเลยก็ยังได้ และถ้ามันถูกโยนลงมาจากที่ท้องฟ้าลงสู่พื้นดินล่ะก็แน่นอนเลยว่ามันจะสามารถสร้างหลุมลึกขนาดใหญ่ได้เลยที่เดียว
แต่ในตอนนี้เมื่อมันได้อยู่บนมือของ’ชูเฟิง’นี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้จับอาวุธที่มีน้ำหนักพอเหมาะกับร่างกายของเขาและที่สำคัญที่สุดภายในของ ขวานอสูรฟ้า นั้นมันทำให้เขารู้สึกได้ถึงพลังอำนาจที่แข็งแกร่งมาก และมันก็ยังเป็นพลังอำนาจที่คล้ายคลึงกันมากกับของ ‘ต้าน ต้าน’
แต่มันก็ยังมีความที่แตกต่างกันอยู่เล็กน้อยแต่ในตอนนี้สิ่งที่มีความสำคัญที่สุดคือ ขวานอสูรฟ้า มีความสามารถที่จะเพิ่มพลังวิญญาณให้กับเขาได้ด้วยเช่นกันหากเขานำมันออกมาใช้ในการต่อสู้ และถ้าเกิดว่า’ชูเฟิง’สามารถควบคุมพลังอำนาจของมันได้อย่างช่ำชองแล้วละก็แน่นอนว่าในอนาคตอันใกล้นี้เขาจะสามารถต่อสู้ได้กับผู้เชียวชาญที่อยู่ในแดนสวรรค์วิญญาณได้อย่างแน่นอน
และถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะได้แต่เขาก็จะยังสามารถที่จะรับมือได้ไม่มากก็น้อย
“บัดซบเอ้ยไอ้เด็กเวรนี่…มัน…มัน…มันจริง ๆ สามารถที่จะดึงขวานอสูรฟ้านั้นออกมาได้! หรือว่ามันอาจเป็น…”
ขณะนี้ใบหน้าของเหล่าสี่ราชาปีศาจได้ตกอยู่ในความกลัวและความตกใจอย่างสมบูรณ์การแสดงออกทางใบหน้าของพวกมันนั้นได้เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ภายในดวงตาของพวกมันนั้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและกินลึกไปในจิตใจของพวกมัน
“พวกเราโกย!!”
ในทันทีเหล่าปีศาจได้ร่วมตะโกนกันออกมาและรีบวิ่งหนีออกไปอย่างว่องไวแสง
“ไปตามมันไปอย่างรวดเร็ว! เราไม่สามารถปล่อยให้มันหลบหนีออกไปได้!”
ในทันทีภายใต้ผู้ที่อยู่เบื่องล่างของ’ชูเฟิง’ก็ได้ระเบิดกลิ่นอายที่แข็งแกร่งออกมาอย่างท่วมท้นนับสิบคนและรีบไล่ตามเหล่าสี่ราชาปีศาจออกไปอย่างรวดเร็วแต่อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ทำไม่สำเร็จพวกเขาไม่อาจไล่ตามเหล่าสี่ราชาปีศาจได้ทัน
พวกเขาทั้งหมดจึงได้วิ่งกลับมาที่พระราชวังและต่างโยนสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมที่หาเปรียบมิได้ต่อ ขวานอสูรฟ้า ที่อยู่ในมือของ’ชูเฟิง’บางคนนั้นถึงกับอดไม่ได้ที่จะต้องกลืนน้ำลายของพวกเขาและนั้นอาจเห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาเหล่านั้นมีความปรารถนาอย่างแท้จริงที่อยากจะครอบครอง ขวานอสูรฟ้า ที่อยู่ในมือของ’ชูเฟิง’
“พวกท่านคิดจะทำอะไร ชูเฟิงสมารถที่จะดึงขวานเล่มนี้ออกมาได้ ฉะนั้นความเป็นจริงขวานเล่มนี้ก็ควรที่จะเป็นของเขาไม่ใช่ของพวกท่าน.”
พอเห็นเช่นนั้น ‘จือหลิง’ จึงได้รีบมาอยู่เคียงข้าง’ชูเฟิง’และชี้กล่าวว่าอย่างดุเดือนต่อหน้าเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลาย
“โอ้วแม่สาวน้อยเจ้าไม่สามารถพูดเช่นนั้นได้หรอกนะแต่เดิม ขวานอสูรฟ้า เล่มนี้นั้นนับได้ว่าเป็นเจ้าแห่งยุทธภัณฑ์ชั้นยอดและมันคงไม่สามารถเป็นของเขาได้เพียงเพราะแค่มันอยู่ในมือเขาอย่างนั้นหรอกนะใช่หรือไม่? ”
“ใช่แล้ว! สำนัก หยวนกัง ของข้านั้นได้สูญเสียไปถึงสองผู้เชียวชาญดินแดนสวรรค์และมันยังนับได้ว่าเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ต่อสำนักของข้าเช่นนั้นแล้วมันจึงต้องมีอะไรมาทดแทนต่อการสูญเสียเช่นนี้”
เจ้าสำนักหยวนกัง ยังคงแสดงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจ
“สำนักหยวนกังของเจ้าเพียงแค่สูญเสียไปสองผู้เชียวชาญแดนสวรรค์เท่านั้น แต่นิกายไป๋ของข้านั้นได้สูญเสียไปถึงสามผู้เชียวชาญแดนสวรรค์! พวกเขาเป็นถึงผู้อาวุโสระดับสูงของนิกายไป๋ของข้าที่ได้กระทำผลงานเอาไว้ย่างมากมายและความสำเร็จในการต่อสู้ของพวกเขานั้นก็นับว่าโดดเด่นแล้วเช่นนี้มันกล่าวได้ว่าสูญเสียน้อยกว่าสำนักหยวนกังของเจ้าอย่างนั้นหรือไม่?”
ประมุขนิกายไป๋ยังกล่าวเพิ่ม
“ข้าที่ราบหุบไร้ใจก็ยังเป็นแบบเดียวกัน สามผู้เชียวชาญแดนสวรรค์ต่างก็สูญเสียไปกับสถานการณ์เช่นนี้ นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของพวกข้าที่ราบหุบเขาไร้ใจเช่นกัน.”
ที่ราบหุบเขาไร้ใจก็ส่ายหัวของเขาพอได้ฟังเช่นนั้น’ชูเฟิง’ก็ได้มองลงไปและได้เห็นหลายสิบกองเลือดนองอยู่ที่พื้นและนอกเหนือไปกว่านั้นสองมหาอำนาจอย่างนิกายโลกวิญญาณและตระกูลเจี่ยก็ยังสูญเสียเหล่าผู้เชียวชาญแดนสวรรค์ไปไม่มากก็น้อย และบางผู้เชียวชาญที่อยู่ในแดนสวรรค์วิญญาณก็ยังได้รับบาดเจ็บเช่นกัน
“การตายของเหล่าท่านผู้อาวุโสนั้นข้ารู้สึกเสียใจยิ่งนัก”
“แต่ขอให้ข้าได้พูดอะไรบางอย่างจะได้หรือไม่ แม้ว่าพวกเขาจะตายแต่มันได้เกี่ยวข้องกับขวานของข้าไม่”
“มันเป็นพวกเขาเองไม่ใช่หรือที่กระดี๊กระด๊าเข้าสู่กับดักการก่อตัวนี้ตัวตนเอง มันเป็นเพราะข้าหรือที่ทำให้พวกเขาต้องตาย?”
“สิ่งแรกที่พวกท่านกระทำต่อคนที่ช่วยชีวิตพวกท่านเอาไว้คือการข่มขู่และยึดของที่เป็นของของเขาอย่างนั้นหรือ? ถ้ามันไม่ได้สำหรับข้าที่เสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยพวกท่านเอาไว้ พวกท่านจะได้มาอยู่คุยกันอยู่ตรงนี้อย่างมีชีวิตหรือไม่?.”
“นี่มันหมายความว่ายังใง ในฐานะที่เป็นเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ของแต่ล่ะอาณาจักรพวกท่านต้องการที่จะชำระคืนความเมตตาด้วยความเกลียดชังและคิดจะปล้น ขวานอสูรฟ้า ของข้าไปอย่างนั้นหรือ”
‘ชูเฟิง’กล่าวอย่างเย็นชาและกวาดสายตาของเขาออกไปยังเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายและคำพูดของเขานั้นยังมีความชัดเจนเป็นอย่างมากในขณะที่พวกเขาได้ฟังคำพูดของ’ชูเฟิง’ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดนั้นก็ได้เกิดอาการบิดเบี้ยวในทันที
#################################################################################################
เอาละในช่วงท้ายก็มาพบกับเราเหล่าพี่น้อง 3 หัวดอที่จะมาเผาชูเฟิงไปพร้อมกลับคุณ
1 : ย่อหน้าที่ 16 บรรทัดที่ 1 และ 2
2 : “เจ้าถามว่าข้าเป็นใครอย่างนั้นรึ…เหอะ…ข้าก็เป็นพ่อของเจ้าอย่างใงล่ะ!!.”
1 : “ม่ายยยยยย” สัสนั้นมันสตาวอ
1, 2 : 555555
3 : ไอ้สัสเล่นเองตบเองซะงั้น ว่าแต่จะเอายังใงกันนะ กับ ขวานเล่มนี้ ปล้นมันเลยไหมกูเชียร์อยู่ จับปิดตาตุ๋ยท้อง และ
ขโมยขวาน กับ จือหลิง เมียมันไปเลย
1 : ไอ้สัสนี่ก็โหดจังเลย
2 : ว่าแต่แล้วถ้าเป็นท่านผู้อ่านล่ะท่านจะรู้สึกเช่นไรถ้าเป็นผมนะ ต้าน ต้าน ร่วมร่างกัน ฟี้ง!! ฟันแม้ง ตายให้หมดๆไป
1 : นับว่าเป็นความคิดที่ดีนะ 2
2, : ใช่ไหมล่ะ 1
#################################################################################################
…..####เอาล่ะก็ขอจบสาระเร้าใจ : นายกระทิข้น ไว้เท่านี้ก่อนนะครับขอบคุณครับสำหรับผู้อ่านทุกท่าน####…..
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป