ตอนที่แล้วตอนต่อไปผมพุ่งเข้าหาหมีด้วยดาบหยกที่อยู่ในฝักของผม แต่หมีกิชรี่ก็ตะโกนและพุ่งเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว มันเหวี่ยงกรงเล็บมาที่ผม 1!
ว้าวว พลังป้องกัน 1022 ของผมนั้นมันสูงมากเกินไป ทำให้เจ้าหมีทำดาเมจได้เพียง 1 เท่านั้น หลังจากนั้นผมก็ถอด เกราะอกและหมวกออกทำให้ พลังป้องกันของผมตกลงอย่างมาก
ตอนนี้เจ้าหมีกิชรี่ทำดาเมจให้ผมได้ มากกว่า 10 แล้ว หลังจากที่มันโจมตีผมไปหลายครั้ง ผมก็ใช้ฮิลใส่ตัวเองทันที มันเป็นการยั่วยุมอนสเตอร์ที่เยี่ยมไปเลยหละ ผมมองไปที่ค่า การยั่วยุ ตอนนี้มันมาถึง 40% แล้ว ผมตะโกนทันที
“ตอนนี้แหละโจมตีเลย”
‘Old K’ ยกขวานขึ้นและใช้ [Fire Axe] กับ [Heavy Strike] ไปที่หัวของหมีกิชรี่ทันที
31!
18!
‘ซงฮาน’เข้าไปอย่างเงียบๆ และเล็งมีดไปที่หลังของหมีกิชรี่ เขาแทงมีดไปที่หลังของเจ้าหมีพร้อมกับใช้ทักษะ [Bleed] มีดส่องแสงและแทงไปที่หลังของหมีกิชรี่
อย่างที่คิด การโจมตีเจาะเกราะของนักฆ่า มันรุนแรงมากกว่าพลังของเบอเซิกเกอร์เสียอีก
41!
49!
ไม่ห่างจากที่นั้น Fox กำลังบรรจุกระสุนของเขาอย่างรวดเร็วและเล็งไปที่เจ้าหมี แล้วยิงทันที
“ปั้งงง”
กระสุนระเบิดออกมา ส่งผลให้อากาศตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นของดินปืน เจ้าหมีกิชชี่ร้องออกมาอย่างโหยหวน ทำให้เลือดของมันลดไป 12 หน่วยทันที ดูเหมือนว่าดาเมจของ Fox จะเลวร้ายที่สุดในกลุ่มละนะ
แต่ก็อย่างว่า พลังโจมตีในช่วงต้นของมือปืนนั้นเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก
ผมมองไปที่เจ้าหมีกิชรี่ เลือดของมันลดน้อยกว่า 95% แล้ว
“ฟุบบบบ”
ผมชักดาบหยกออกจากฝัก และฟันหัวของเจ้าหมีด้วย [ดาบสายลม] ทันที 1217! ….
“ว้าววว”
พวกเขามองมาที่ผมด้วยอาการตกใจ
“พี่เซียวเหยา การโจมตีนั้นมันสุดยอดเลย มันแข็งแกร่งมาก พลังโจมตีสูงสุดของพี่คือเท่าไหร่งั้นเหรอ”
‘ซงฮาน’ถาม
“1300!”
“โอ้ววว”
‘Old K’ ยกนิ้วโป้งให้ผม ‘Fox’ หัวเราะ
“นี่มันเป็นการเก็บระดับที่สุดยอดเลยแหะ แค่ตัวเดียวชั้นก็ได้ 30 กว่า %เลยละ ไปต่อกันเถอะ!!”
“โอเค”
ผมเดินไปด้านหน้าและดึงดูดความสนใจหมีกิชรี่ตัวอื่นๆทันที และใช้วิธีเหมือนเดิมในการจัดการมัน วิธีจัดการของเรานั้น มันเป็นอะไรที่ผิดวิสัยมากเพราะว่า
สิ่งแรกนั้นคือ ผมต้องมีพลังโจมตีมากพอ ต่อจากนั้นก็เป็นการดึงดูดความสนใจของมอนสเตอร์ โดยที่ไม่โจมตีมันหรือใช้ทักษะใดๆ มีเพียงสองทักษะเท่านั้นที่จะทำการยั่วยุมอนสเตอร์ได้ หนึ่งคือ [Heal] ของฮิลเลออีกหนึ่งคือ [Put Down Your Sword] ของพระ
มีเพียงสองทักษะนี้เท่านั้นที่จะทำให้มอนสเตอร์ไม่หันไปโจมตีพวกมือใหม่ ตอนที่พวกนั้นเข้ามาโจมตี เมื่อหมีกิชรี่ตัวที่สามล้มลง พวกเขาก็ระดับ 11 กันเรียบร้อย ‘ซงฮาน’อัพพ้อยทั้งหมดไปที่ความว่องไว เพราะว่าพลังโจมตีของนักฆ่านั้นหลักๆ ได้มาจากค่าความเร็ว
สำหรับนักฆ่าและมือปืนนั้น ค่าความว่องไวสิบหน่วยไม่ได้เพิ่มแค่ความเร็วโจมตีและอัตราการติดคริติคอลแต่มันยังเพิ่มพลังโจมตีให้ถึง 5-8 หน่วย นี่จึงเป็นเหตุผลที่คนส่วนมากจะอัพพ้อยไปที่ความว่องไวกัน
พวกเราเริ่มฆ่ามอนสเตอร์ไปเรื่อยๆ ตามทางที่เราผ่านไป และมอนสเตอร์ที่ระดับสูงสุดคือ 34…. ตอนนี้ก็เป็นเวลา 7 โมงเช้าแล้ว
“ฟู่”
ตอนนี้เพื่อนทั้งสามของผมก็ขึ้นสู้ระดับ 19 กันหมดแล้ว พวกเขาดูตื่นเต้นกันมากๆ ‘ซงฮาน’หัวเราะ
“ผมไม่คิดว่าเราจะเก็บระดับกันได้เร็วแบบนี้ ตอนแรกผมคิดว่าพวกเราน่าจะใช้เวลาซัก 24 ชั่วโมงถึงจะระดับ 20 กัน แต่เราใช้เวลาไปแค่ 10 ชั่วโมงเอง”
ผมมองไปที่ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำบนร่างกายของตัวเอง คนที่รับดาเมจไปคนเดียวทั้งคืนก็คือผม!!
Fox หัวเราะและเดินมาตบไหล่ของผม
“มันไม่มีทางเลือกน่า ก็นายเป็นหัวหน้าของเรานี่นา นายจำเป็นต้องทำมัน….”
ผมโบกมือ
“เอาละ ไปต่อกันเถอะ พวกเราต้องระดับให้มากกว่า 22 กันก่อนในเช้านี้ แล้วพวกนายค่อยกลับเมืองไปเปลี่ยนอุปกรณ์ที่ชั้นมอบให้ก่อนหน้านี้ แค่นี้พวกนายก็ไม่จำเป็นต้องให้ชั้นช่วยเก็บระดับอีกแล้ว อ้อใช่ พวกนายได้ตราประจำเมืองป้าฮวงรึยัง?”
“ใช่ พวกเราได้รับตราประจำเมืองกันหมดแล้ว”
“ดีมาก ไปต่อกันเถอะ”
ไม่นาน ตอนนี้ก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว พวกเขาสามคนระดับ 21 กันแล้ว อีกไม่นานก็จะ 22 แต่ผมรู้สึกเหมือนสติจะเหลือเพียงครึ่งเดียว อันเป็นผลมาจากการที่ผมไม่ได้นอนเป็นเวลานาน
มันเหมือนกับสมัยก่อน ตอนที่ผมต้องไปซุ่มเพื่อจับพ่อค้ายาตอนนั้นผมต้องซ่อนตัวถึง 48 ชั่วโมงโดยที่ไม่ได้ขยับร่างกายเลยแม้แต่น้อย ร่างกายของผมถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้าง และมันไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ตอนที่มีงูเลื้อยผ่านหน้าผมไป ในที่สุดภารกิจก็สำเร็จ
ด้วยการใช้สไนเปอร์รุ่นพิเศษของผม มันทำให้ผมคิดถึง AWSM Arctic Sniper Rifle ของผมจังแหะ ผมไม่ได้จับมันมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้มันขึ้นสนิมแล้วรึเปล่านะ ตอนที่ผมคิดถึงเรื่องนี้ ผมก็อดหัวเราะไม่ได้ ผมไม่อยากจะยอมแพ้เลยแหะ การได้เล่นเกมกับพี่น้อง การได้สยบโลกใบนี้ มันคือชีวิตที่แสนเรียบง่าย มันคือชีวิตที่ผมต้องการ
นี่ยังไม่รวมกับที่ผมมีสาวงามอยู่ข้างๆ อีกต่างหาก ผมจะไม่ยอมเอาชีวิตนี้ไปแลกกับอะไรแน่ๆ ในขณะที่ผมคิดถึง’หลินว่านเอ๋อ’ ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ผมยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันที่บริษัตนั้นได้ ในระหว่างที่ผมคิดเรื่องนั้นผมก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย เพราะเธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ผมกลับไปเห็นตอนที่เธอโป๊
ต่อมาเธอก็ถูกบังคับให้หายโกรธผมด้วยการยอมรับผมเป็นบอดี้การ์ด ผมไม่รู้ว่าเธอจะคิดยังไง แต่อย่างน้อย ความรู้สึกที่เธอมีต่อผมก็เริ่มที่จะดีขึ้นแล้วละนะ
“เฮ้”
เสียงของ Fox ทำให้ผมกลับมาสู่โลกความเป็นจริง เขายิ้มเล็กน้อย
“บอส! ในที่สุดนายก็หยุดฝันกลางวันสักที ตอนนี้ไปเก็บระดับต่อได้แล้วละนะ”
หน้าของผมแดงขึ้นเรื่อยๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ….
หลังจากที่ผมจัดการกับมอนสเตอร์ไปอีกเล็กน้อย ก็มีข้อความมาจากคุณหนูแสนสวย
“หลี่เซียวเหยา นี่นายอยู่ทั้งคืนเลยงั้นเหรอ?”
“ว่านเอ๋อ? มีอะไรงั้นเหรอ”
ผมถาม ‘หลินว่านเอ๋อ’พูดอย่างไม่เห็นด้วย
“นี่นายจะฆ่าตัวเองรึไง นายนอนล่าสุดตอนหนเนี้ยย ล๊อกออฟแล้วไปนอนซะ”
“ผมขอเล่นต่ออีกซักชั่วโมงก็แล้วกัน”
“นายกำลังพา ซงฮาน รันมินกับหลิวย่งเก็บระดับ?”
“ใช่! ผมเป็นหัวหน้า ดังนั้นผมจึงต้องรับผิดชอบ”
“แล้วพวกนั้นระดับเท่าไหร่แล้ว?”
“ตอนนี้พวกเขา 21 แล้ว บางทีผมคงไม่ต้องช่วยพวกเขาจนระดับ 22 ละนะ อีกอย่างผมก็ให้อุปกรณ์พวกเขาไปแล้ว พวกเขาคงเก็บระดับถึง 30 ได้เองในสามวัน และหลังจากนั้นผมคงไม่ต้องช่วยมากเท่าไหร่”
“อ่า อืมมม”
เธอลังเลเล็กน้อย ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้
“ว่าเอ๋อ มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“ดี….”
‘ว่านเอ๋อ’พูดช้าๆ
“ตอนบ่ายฉันกับเฉิงเย่วตกลงกันว่าจะไปออกกำลังกายเล็กน้อยที่ยิมนอกมหาลัย กะว่าจะเป็นเทนนิสกันนะ พวกเราจะไปกันเอง นายพักผ่อนเถอะนะ”
ผมตอบอย่างเร็ว
“ไม่!! ผมจะไปกับคุณด้วย ถ้าพ่อคุณหนูรู้ว่าผมให้คุณหนูไปกันเอง ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้าเขาฆ่าผม ผมยังไม่อยากตายตั้งแต่หนุ่มหรอกนะครับ”
‘หลินว่านเอ๋อ’พูด
“ตอนนี้นายเหนื่อยจนหมดแรงแล้ว ฉันไม่อยากรบกวนนายนะ”
“ผมไม่เป็นไร สนามเทนนิสในร่มใช่มั้ย? งั้นผมก็นอนที่ด้านข้างคอร์ดได้นะ”
“โอเค งั้นมาเจอกันตอน 11 โมงเราจะไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยไปกัน”
“ได้เลย”
11 โมงตรง ตอนนี้พวกเขาระดับ 22 กันแล้ว
‘ฟุบบบ’
ผมเก็บดาบหยกเข้าฝัก ผมหายใจเข้าเล็กน้อย
“ว่านเอ๋อพูดถูก ชั้นเหนื่อยมาก งั้นกลับเมืองกันเถอะ ไปใส่อุปกรณ์ใหม่กัน แล้วพวกนายก็หาฮิลเลอแถวๆ เมืองป้าฮวงเอา เก็บให้ถึง 30 ในสามวันละ อีกอย่างพวกนายต้องให้ความสนใจกับค่าความชำนาญของทักษะด้วย ในระดับสูงๆ ทุกทักษะต่างมีประโยชน์นะ ตอนระดับ 30 ค่าความชำนาญทักษะของพวกนายควรจะอยู่ที่ระดับ 4”
‘ซงฮาน’พยักหน้า
“เยสส พี่เซียวเหยาดูเหนื่อยนะ พวกเราจะออฟไลน์เพื่อพักผ่อนกันเล็กน้อย และมาเก็บระดับต่อตอนบ่าย พี่เซียวเหยาขอให้พี่พักผ่อนให้สบายนะ”
“โอเค”
หลังจากใช้ใบกลับเมือง พวกเราทั้งสี่คนก็กลับมาที่เมืองพร้อมกัน ผมออฟไลน์อย่างรวดเร็ว พวกเขาก็ไปเปลี่ยนอุปกรณ์อย่างรวดเร็ว พวกเขาอยากที่จะลองอุปกรณ์ใหม่ๆ เร็วๆ ต่อไปพวกเขาก็จะต้องเก็บระดับด้วยตัวเอง …
หลังจากที่ผมออฟไลน์ผมก็รีบไปที่หอพักหญิงทันที ตอนนี้มีนักเรียนหญิงสองคนรออยู่ ‘หลินว่านเอ๋อ’และ’ตงเฉิงเย่ว’นั้นเอง พวกเธอกำลังยืนคุยกันภายใต้แสงไฟของไฟบนถนน บนใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เมื่อรวมกับใบเมเปิลที่กำลังร่วงหล่นลงมาแล้วหละก็ เป็นภาพที่งดงามจริงๆ ผมมองไปที่ระยะห่างเบื้องหน้า รากลึกในหัวใจของผมมันเจ็บปวดมากๆ ผมหวังว่าฉากสวยงามเบื้องหน้าจะไม่ถูกฉีกออกจากกัน ผมกำหมัดโดยที่ไม่รู้ตัว ในส่วนลึกของหัวใจผมบอกว่า ‘ปกป้องภาพนี้ด้วยชีวิตซะ’
“เซียวเหยา”
‘ตกเฉิงเย่ว’เจอผมและโบกมือให้ทันที
“อย่ายืนงงอยู่ตรงนั้นซิ ไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”
ผมเดินเข้าป
“เห๊ หายากนะเนี้ย ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าในพจนานุกรมของตงเฉิงเย่วจะมีคำว่า : ฉันจ่ายเอง อยู่ด้วย”
แก้มของ’ตงเฉิงเย่ว’แดงขึ้น
“แน่นอน ฉันก็อายเป็นนะ ที่คอยเกาะพวกนายกินนะ ผู้หญิงที่หอพักเขาเรียกฉันว่า กาฝากเฉิงเลยนะ หืมมม ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”
มุมปากของ’หลินว่านเอ๋อ’เผยอขึ้นเล็กน้อย
“หยุดพูดหันได้แล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ….หลี่เซียวเหยา ฉันถามคนอื่นดูแล้ว ดูเหมือนที่คอร์ดเทนนิส มีทั้งเตียงทั้งผ้าห่มเลยนะและอย่างอื่นที่ทำให้นายหลับสบายแน่นอน เฉิงเย่วกับฉันจะเล่นกันนานอยู่”
ผมพยักหน้า
“โอเค ว่านเอ๋อออ”
…. หลังจากทานข้าวเสร็จก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว ณ สนามเทนนิส ที่ถนนซีซี ‘หลินว่านเอ๋อ’และตงเฉิงเย่วได้เช่าพื้นที่ VIP ถึง 4 ขั่วโมง มันมีราคาที่แพงมาก แต่เห็นได้ชัดว่าสองสาวไม่สนใจเท่าไหร่ ผมเลยเดินตามพวกเธอไปด้วยความง่วง ในพื้นที่สนาม สาวงามทั้งสองต่างอยู่ในชุด เสื้อยืดและกระโปรงสั้น สีฟ้าคราม ผมยาวสวยของพวกเธอต่างถูกมัดไว้ พวกเธอปลุกความรู้สึกลึกๆ ของหนุ่มๆ ได้เลยละ
ที่ด้านข้างของสนามมีเตียงอยู่พร้อมกับผ้าห่ม นอกจากนี้ยังมีสิ่งอำนวยอื่นๆ อีกเล็กน้อย ผมเดินไปที่เตียงและขึ้นไปนอน ผมใช้ผ่าหุ่มคลุมตัวทั้งหมด และมองไปยังสาวงามเบื้อหน้า เสียงฮึด ฮัดของพวกเธอ ดูแล้วเป็นภาพที่เหมือนฝันเลยหละ แต่ก่อนอื่นการนอนสำคัญกว่าละนะ
TL: ตรรกะของเซียวเหยา – Game > Sleep > Girls
ผมไม่กล้าหลับลึกจนเกินไป ผมจึงเหลือสติระวังภัยไว้นิดหน่อย หากพวกเธอมีอันตรายผมจะได้ตื่นได้ทันที นี่คืออีกหนึ่งเหตุผลว่าทำไมพ่อของ’ว่านเอ๋อ’ถึงจ้างผมมาเป็นบอดี้การ์ดให้เธอ ผู้ที่ฝึกพลังปราณ อยู่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไป
ผู้ที่ฝึกพลังปราณส่วนมากจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก เพราะฉะนั้นผู้ฝึกพลังปราณที่ขายตัวเองในราคาหมื่นหยวนแบบผมจึงหายากมาก ‘หลินเที่ยนหนาน’ ก็เป็นผู้ฝึกพลังปราณเหมือนกัน เขาเข้าใจอดีตจนถึงปัจจุบันดี
ว่าโลกของวิญญาณนั้นแบ่งระดับออกเป็น : ร่างกาย พลังปราณ นรก และอาณาจักรของพระเจ้า ตามที่หนังสือโบราณว่าไว้ในหลายพันปีก่อน เหลาซี โมซี และอีกเล็กน้อยต่างสามารถก้าวเข้าสู่ระดับอาณาจักพระเจ้าได้ และจนถึงตอนนี้ยังไม่พบแม้แต่ผู้ฝึกถึงระดับ นรกเลยแม้แต่น้อย
โรงฝึกต่างหายสาบสูญลงไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ผู้ฝึกระดับปราณอย่างผมหายากมากๆ อีกทั้งในสมัยนี้คนที่ถูกเรียกว่า ปรมาจารย์ด้านศิลปะการต้อสู้ ยังอยู่เพียงระดับ ร่างกายเท่านั้น การฝึกของพวกเขานั้นพัฒนาเพียงร่างกายเท่านั้น พวกเขาไม่สามารถเข้าใจท้องฟ้า แผ่นดิน หรือผู้คนแม้แต่น้อย
ที่มา: