I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Zhan Long ตอนที่ 105 การโจมตีทางอากาศ

| Zhan Long | 1566 | 2337 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

ในแผนที่ หุบเขากิเลนพฤกษาเป็นช้นส่วนสีเขียวขนาดใหญ่ในทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองป้าฮวง มันคงเป็นโซนของป่าไม้ละนะ อีกอย่างในเขตป่าไม้ทำให้สมุนไพรเจริญเติบโตได้ดี ผมเดินออกจากเมืองพร้อมกับโบโบ้ และดาบในมือ ผ้าคลุมเพลิงข้ำแข็งของผม ปลิวไสวไปพร้อมกับสายลมที่เบื้องหลัง ใบหน้าของผมถูกปกคลุมไปด้วยหมวกเกราะแห่งดวงประทีป

ผู้เล่นที่ระดับต่ำกว่าผม 5 ระดับจะไม่สามารถมองเห็นหน้าและชื่อของผมได้ อย่างไรก็ตามระดับผมก็ไม่ได้สูงมากเท่าไหร่ ยังมีผู้เล่นมากมายสามารถมองเห็นชื่อของผมได้ ตริงงง ข้อความจาก Glass Fox

“หัวหน้าเซียวเหยา นายกำลังจะออกไปเก็บระดับงั้นเหรอ”

“ใช่ มีอะไรงั้นเหรอ?”

“อืมมม ”

เหมือน ‘Fox’ เขาจะกำลังหาคำพูดดีๆ อยู่ซินะ

“ถ้านายเจอแร่ระดับสูง อย่าลืมเก็บมันไว้ด้วยละ ชั้นได้เรียนวิธีการสกัดโลหะมา Little Wolf เรียนการขุดแร่ Old K เรียนการตีเหล็กมา ชั้นคิดว่าของมีค่ามากที่สุดในเกมนี้ก็คือ อาวุธ เครื่องประดับ และชุดเกราะ เพราะฉะนั้นพวกชั้นเลยกะว่าจะเป็นนักตีอาวุธที่เก่งที่สุดในเมืองป้าฮวงไงละ”

ผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้

“โอเค ขอให้โชคดี ตอนที่ชั้นกลับมาพร้อมแร่ ชั้นจะเอามันไว้ในโกดังให้เพวกนายใช้ละกัน โอ้ แล้วตอนนี้พวกนายอยู่ไหนกันนะ”

“พวกเราออกมาจากเมืองแล้ว ตอนนี้กำลังไปที่ ที่ราบสูงนะ อีกอย่างพวกเราจะได้ฟาร์มเงินด้วยละนะ เรามีหมอมาด้วย เขาต้องการเพียง เกราะผ้ากับไม้เท้าเท่านั้นเอง”

“โอเค ดูเหมือนพวกนายจะยุ่งนะ ไปเถอะ”

“โอเค”

หลังจากที่ผมคุยกับพวกนั้นเสร็จ ผมก็เดินเข้าป่าป้าฮวงไปคนเดียว หากต้องการที่จะไปที่ หุบเขากิเลนพฤกษา ต้องผ่านแผนที่ ป่าป้าฮวงเสียก่อน

บ้าจริง ถ้าจะไปที่ หุบเขากิเลนพฤกษา ต้องใช้เวลาถึง 90 นาที โชคไม่ดีเท่าไหร่ ถึงแม้ปัจจุบันผู้เล่นจะระดับสูง แต่มันก็ยังต่ำเกินไป สำหรับเปิดใช้งานระบบขี่ม้า ไม่อย่างนั้นละก็การขี่ม้าจะทำให้ผมไปถึงเร้วขึ้นมาก หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ยินเสียงของข้อความดังขึ้น

ตริงงง เป็นข้อความจาก’เย่วชิงเชียน’นั้นเอง

“พี่เซียวเหยา”

“หืมม ชิงเชียน มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ”

“อ่าใช่”

‘ชิงเชียน’เปิดระบบคุยด้วยเสียง และเสียงหวานใสของเธอก็ผ่านออกมา

“พี่เซียวเหยา ฉันเป็นคนควบคุมข่าวสารของกิลด์ [Prague] เมื่อกี้มีข่าวเข้ามาว่า สมาชิกของกิลด์ [Wrath of the Heroes] สิบกว่าคนเห็นพี่ ไม่ว่าพี่จะเก็บเลเวลทีไหน พี่ต้องระวังตัวนะ ฉีป้าอ๋องต้องตามไปฆ่าพี่แน่ๆ”

ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ว้าวว พวกนั้นมีความพยายามที่จะฆ่าผมจริงๆ แหะ”

“ตอนนี้พี่จะไปที่ไหนเหรอ”

“ที่ที่ไกลมากๆ ละนะ ใช้เวลาประมาณ 100 นาทีก็มาถึง บางทีอาจจะมีมอนสเตอร์ระดับ 40-70 ละนะ”

“อิอิ”

‘ชิงเชียน’หัวเราะ

“ดูเหมือนว่าฉันจะห่วงพี่มากเกินไปนะ [Wrath of the Heroes] มีสมาชิกมากกว่า 1000 คนและพวกเขายังลือกันว่า ฉีป้าอ๋องยังจ่ายค่าจ้างให้ทุกอาทิตย์ด้วย ยังไงก็ตามระดับเฉลี่ยพวกเขาก็แค่ 39 ตอนนี้พวกนั้นคงยังไม่ไล่ล่าพี่หรอก คงไม่มีใครกล้าตามพี่ไปแถวนั้นแน่ๆ”

“ฮ่าๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ มันไม่มีอะไรที่พี่ต้องกังวลละนะ”

“ค่ะ ขอให้โชคดีในการเก็บระดับนะคะ”

…. หลังจากปิดหน้าจอสื่อสาร ผมมองไปยัง’เย่วชิงเชียน’ ตอนนี้เธอระดับ 47 แล้วเธอเก็บระดับเร็วจริงๆ แต่ผมยังอยู่แค่ 45 เองและอันดับในเมืองป้าฮวงยังอยู่ที่ 45 อีก ผมคงต้องพยายามอย่างหนักแล้วละ

กรอบ!

บูทศึกกุณแจเงินของผมเหยียบลงบนพุ่มไม้ ในขณะเดียวกัน ผมก็มองไปที่ข้างหลัง ผมเห็นกลุ่มของผู้เล่นกลุ่มหนึ่ง นักฆ่าสองคนพุ่งเข้ามาประกบผม ในขณะที่ นักธนูที่เป็นเอล์ฟสายลมคนนั้น กำลังบินอยู่ด้านบน เอล์ฟสายลมระดับ 41 สามารถบินได้สูงถึง 20 หลา

“อั๊ก..”

ผมปล่อยเสียงร้องออกมาเล็กน้อย เพื่อหลีกเลี่ยงการจู่โจม ผมรีบก้าวไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ผมรีบใช้ [Haste] ระดับ 5 ทันที ผมได้รับ ความเร็ว 5 % และความเร็วโจมตี 10 % เมื่อพวกนักฆ่าเห็นมัน มันก็วิ่งมาที่ผมอย่างรวดเร็ว พวกนั้นพุ่งมาถึงผมอย่างเร็ว สมกับที่เป็นอาชีพที่รวดเร็วที่สุดในเกม [Destiny]

ผมมองไปรอบๆ และเห็นบางอย่างอยู่ภายในป่า

เปรี้ย

รองเท้าของผมเหยียบลงไปยังต้นไม้ตายที่พื้น มันถูกปกคลุมไปด้วยพืชหลายชนิด ผมหันตัวและพุ่งเข้ายังดงดอกไม้สีขาว ผมเตะฟุ่นให้มันฟุ้งขึ้นมา เพื่อกลบร่องรอยของตัวเอง

“หือ?”

นักฆ่าสองคนมองไปรอบๆ ด้วยความมึนงง และพุ่งเข้ามาจับผมอย่างรวดเร็ว

“กรรรร…”

นักฆ่าทั้งสองหยุดนิ่ง และหนึ่งในนั้นถูก หมีขนเทา ระดับ 47 โจมตีเข้าที่หัวอย่างแรง ทำให้ล้มลงที่พื้นทันที มันกัดนักฆ่าไปอีก 3 ที ทำให้นักฆ่าตายทันที

“บ้าเอ้ย”

นักฆ่าอีกคน หันมาโจมตีหมีตัวนั้นด้วยการแทง แต่ก็ปรากฏอักษร MISS ขึ้นมา หมีขนเทาหันไปกัดนักฆ่าทันที และใช้กรงเล็บตบเข้าอย่างแรง ทำให้นักฆ่าคนนั้นตายทันที ผมได้ยืนเสียงกรีดร้องที่ด้านหลัง จนอดจะหัวเราะไม่ได้ นี่เป็นการยืนยืนการคำนวณของผมได้อย่างดี เลเวล 45 จะดึงดูดมอนสเตอร์ในระยะ 25 เมตร รอบๆ ตัวผม

โชคไม่ดีสำหรับพวกนั้นละนะ นักฆ่าพวกนั้นระดับไม่ถึง 40 ด้วยซ้ำ จึงดึงดูดมอนสเตอร์ถึง 30 เมตร มากกว่าผม ด้วยพลังของหมีขนเทาระดับ 47 ประเภทพลัง พวกนั้นคงทนได้ไม่นานเท่าไหร่ ผมยืมมือคนอื่นทำงานสกปรกให้!!!

นักธนูเอลฟ์สายลม  กำลังลอยตัวอยู่บนฟ้า และโจมตีระยะไกล เขาตะโกนด้วยความโกรธ

“เซียวเหยา แกจะหนีไปไหน แกคิดเหรอว่า [Wrath of the Heroes] จะปล่อยให้แกอยู่ในเมืองป้าฮวงอย่าง อิสระและสงบสุข”

TL: มันเป็นการเล่นคำ ชื่อเซียวเหยา แปลว่า อิสระและสงบสุข

วุบบบบบบ

บนท้องฟ้า [ธนูเพลิง] พุ่งผ่านอากาศมา ผมไม่เร็วพอที่จะหลบมัน ทำให้โดนเข้าที่หลังเต็มๆ

174!

อย่างไรก็ตามมันไม่ได้แรงเท่าไหร่ พลังโจมตีของเขามันต่ำมาก สงสัยเขาคงจะอัพพ้อยไปที่ ความคล่องตัวทั้งหมดแหะ นักธนูโจมตีต่อทันที สายของคันธนูส่งเสียงดัง

ฟึบบบบบ

กะหึ่มไปในอากาศ มันใช้ทักษะของคราสสอง [Triple Arrow] ลูกธนูแต่ละดอกจะสร้างความเสียหายอยู่ที่ 55% 65% และ 75% ของพลังโจมตี ที่หลังของผมรับลูกธนูไปหลายดอก มันเจ็บจริงๆ แหะ

112!

131!

152!

ผมมองไปที่หลอดเลือด ผมยังอดทนต่อการโจมตีได้อีก แต่ผมรอไม่ไหว จึงใช้ [Heal] ทันที ทำให้เลือดเพิ่มมา 750 จนเต็มทันที เอลฟ์สายลมโกรธมากจนถึงกับสำรอกเอาเลือดออกมา แต่เขาก็ยังระมัดระวังตัว และบินไปรอบๆ ที่ความสูง 15 หลา มันเป็นความเร็วที่เหมาะสมที่จะใช้ความเร็วได้สูงสุด หากสูงกว่านั้น มันมีความเสี่ยงมากเกินไป

“บ้าเอ้ย พลังป้องกันของมันสูงจริงๆ แต่อย่าหวังว่าจะรอดการดจมตีของชั้นไปได้”

ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแหวกสายลมมาทางด้านหลัง ลูกธนูหลายดอกพุ่งมาอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกัน บนแผนที่ก็มีจุดสีฟ้าปรากฏขึ้น พวกนั้นกำลังมุ่งตรงมาทางนี้ ไม่ต้องสงสัยเลย พวกผู้เล่นของ [Wrath of the Heroes] แน่ๆ

ผมมองไปที่นักธนูแว๊ปหนึ่ง ในที่สุดผมก็รู้ชื่อของมัน

Willow Shore Lv 41 Silver Archer

ฮืมม คงหนีไปไม่ได้ ก่อนอื่นต้องกำจัดหมอนี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้  ไม่งั้นละก็ ถ้าพวกนั้นมาสมทบ คงหนีไปไม่ง่ายแน่ๆ ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ด้วยพลังป้องกัน 1022 พวกนั้นก็ไม่สามารถฆ่าผมได้ง่ายแน่ๆ

ผมเหลือบตาของผม ในที่สุดผมก็พบต้นไม้ต้นหนึ่ง รากของมันอยู่เหนืออากาศ และโค้งเอียงบังด้านหน้าของผม ทันใดนั้น ผมก็เกิดไอเดียขึ้นมาทันที ผมต้องใช้ภูมิประเทศที่นี่ให้เป็นประโยชน์

ฟุบบบ

ผมเก็บโบโบ้ทันที ผมย่อขาและพุ่งสไล ไปในดงหญ้าทันที  ร่างของผมพุ่งผ่านเข้าไปในโพรงต้นไม้ทำให้นักธนูสูญเสียการมองเห็นไปในทันที

“แกจะหนีไปไหน ชั้นจะลากแกออกมา ต่อให้แกขุดหลุมลงพื้นก็ตาม”

บนท้องฟ้า Willow Shore เขาตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับสาดลูกธนูอย่างรวดเร็ว ร่างของเขาลอยอยู่เหนือต้นใม้ใหญ่พอดี ห๊ะ!! ทันใดนั้น ผมก็พุ่งออกจากโพรงต้นไม้ และไต่กิ่งไม้ขึ้นไปหามันอย่างรวดเร็ว เท้าของผมพุ่งไปบนกิ่งแล้วกิ่งเล่า ผมใช้ประโยชน์จากค่าความแข็งแกร่งและความว่องไว ผมกระโดดขึ้นไปหามันบนฟ้าอย่างรวดเร็ว

ผมสามารถกระโดดได้มากถึง 20 หลา ใครบอกกันว่านักดาบที่เป็นมนุษย์ไม่สามารถบินได้

ว๊าปปปป

ดาบหยกของผม สะสมพลังไปถึง 2 วินาที Willow Shore เบิกตากว้างด้วยความตกใจ มองมาที่ผมที่กระโดดมาที่ด้านขวาของเขา ธนูในมือของเขาสั่นสะท้าน หน้าของเขาแข็งค้าง

“บ้าเอ้ย ชั้นตกหลุมพรางมันเหรอเนี้ย”

ปากของผมเผยอขึ้น [ดาบสายลม] ของผมฉีกกระชากทุกอย่างที่อยู่ด้านหน้าทันที

“ตาย!!!!!”

ฉั้วววว

เสียงของใบดาบตัดผ่านร่างกาย ดังขึ้นอย่างชัดเจน ร่างของ Willow Shore กระจุยกระจายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ค่าความเสียหายอย่างรุนแรงเด้งขึ้นมา 1007! มันเป็นการโจมตีที่รุนแรงมาก พลังป้องกันของพวกเกราะเบา ไม่สามารถต้านทานพลังโจมตีของผมได้เลย

ผมเก็บดาบเข้าฝัก แล้วเรียก โบโบ้ออกมา ผมเข้าไปหลบในพุ่มไม้ด้านหลังทันที ผมคลานไปด้านหน้าจนเข้าไปในป่าทันที เพื่อทำให้เหล่า คนของ [Wrath of the Heroes] ตามผมมาไม่ได้ แมลงวันพวกนี้น่ารำคาญจริงๆ เลย

หลังจากที่ผมฆ่า นักธนูเอลฟ์สายลมคนนั้นไป เอลฟ์สายลมคนอื่นๆ ของ [Wrath of the Heroes] ก็ไม่กล้าที่จะหยิงผยองคิดว่า ท้องฟ้าเป็นที่ ที่ปลอดภัยที่สุดของพวกมันอีกต่อไป นอกจากนี้ผมก็ยังสามารถใช้โบโบ้ไปฆ่าพวกมันได้อีก แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำ การที่ผมใช้ดาบ จะทำให้พวกนั้นกลัวมากขึ้น

จุดสีฟ้าในแผนที่ ค่อยๆ หายไปทีละน้อยๆ มอนสเตอร์ที่อยู่ที่นี่ส่วนมากระดับอยู่ที่ 45-48 มันยังสูงมากสำหรับปัจจุบัน ผู้เล่นปกติคงไม่เข้ามาในแผนที่นี้หรอกนะ หลังจากคิดเล็กน้อย ผมก็มองไปยังมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆ มันมีระดับอยู่ระหว่าง 50 ถึง 55 สำหรับผมนั้นการฆ่ามอนสเตอร์ที่มีระดับมากกว่า 5-10 ระดับนั้นค่อนข้าง ปลอดภัย และยังให้ค่าประสบการณ์เยอะอีกด้วย

หลังจากนั้น หนึ่งชั่วโมงผมก็ออกมาจากป่าป้าฮวงเรียบร้อย ผมยืนอยู่ตรงชายป่า ที่ราบขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของผม ถัดจากที่ราบไปไม่ไกล มันคือภูเขาที่สูงใหญ่ ที่ใจกลางของภูเขานั้นมันควรจะเป็น หุบเหวกิเลนพฤกษาละนะ

บนที่ราบมีหมาป่าอยู่มากมาย ระดับของมันคือ 49 ดูเหมือนว่ามอนสเตอร์ใน หุบเหวกิเลนพฤกษา คงมีระดับมากกว่า 50 ละมั้ง

บ้าเอ้ย ดูเหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้เต็มไปด้วยอันตรายแน่ๆ อย่างไรก็ตาม เพื่อสมุนไพรระดับหกและเงินแล้วละก็ มันคุ้มที่จะเสี่ยง ด้วยดาบในมือของผม มันจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ไม่หวั่นไหว

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments