ตอนที่แล้วตอนต่อไปเพื่อหลีกเลี่ยง มอนสเตอร์ระดับ 47-49 ผมจึงใช้ทางอ้อมที่ราบไป
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ผมก็มาถึงยังชายขอบของหุบเหา ผมมองลงไปยังหุบเขา ซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนามากมาย และผมยังได้ยินเสียงของนกร้องมาแต่ไกลด้วย ในที่สุดผมก็มาถึงหุบเขากิเลนพฤกษาแล้ว เป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้ ผมกำดาบหยกเอาไว้แน่น ส่วนโบโบ้ก็บินรอบไหล่ของผมอย่างมีความสุข
ก่อนที่จะเข้าสู่พื้นที่ของภูเขา ผมก็ตรวจสอบพื้นที่บริเวณรอบๆ ก่อน แต่มันก็ไม่มีอะไร มันเป็นทางตรงมาถึงที่นี่โดยเฉพาะ ก้าวแรกที่เข้าไป มีหน้าผาสูงกว่า 200 เมตรตั้งตะหง่านอยู่
อย่างไรก็ตาม หุบเหวกิเลนพฤกษาอยู่ในหุบเขานี้ หากผมไม่หาทางลงไปละก็ ผมก็จะหาสมุนไพรระดับ 6 ไม่ได้ ฟับบบ ผมเก็บดาบเข้าฟัก แล้วมองภูมิประเทศรอบๆ หน้าผานี่มันลึกมากจริงๆ ถ้าผมโดดลงไป คงตายแน่นอน
ผมลองมองไปรอบๆ อีกครั้ง ในที่สุดผมก็มองเห็นแสงแห่งความหวังจนได้ มันคือลำต้นขององุ่น มันดูเหมือนเส้นเชือกที่แข็งและหนามาก ขึ้นอยู่ระหว่างซอกหิน ถ้าผมมัดลำต้นพวกนี้เข้าด้วยกันมันคงกลายเป็นเชือกได้แน่ๆ ด้วยสิ่งนี้ ผมจะสามารถลงไปด้านล่างได้โดยไม่ตาย
ผมเดินไปด้านหน้า แล้วดึงเอาต้นองุ่นลงมาอย่างรุนแรง แล้วผมก็ตรวจดูว่ามันแข็งแรงพอหรือไม่ ผมทำให้ได้ถึงเส้นละ 10 เมตร แล้วจึงทำเส้นอื่นต่อ ผมทำเรื่อยๆ จนได้ถึง 200 เมตร หลังจากนั้นผมก็ผูกพวกมันเข้าด้วยกัน ผมนำปลายของมันไปผูกติดกับก้อนหินขนาดใหญ่ หลังจากนั้นผมก็ สไลด์ลงไปตามหุบเหว เชือกทำมือของผมสั่นไหวเล็กน้อย
มันทำให้ผมค่อนข้างตกใจ อันที่จริงนี่มันอันตรายมาก เพราะลำต้นขององุ่นป่ามันค่อนข้างขาดออกจากกันได้ง่ายๆ มีนักผจญภัยจำนวนมากที่ตายเพราะเหตุณ์การแบบนี้หลายคนเช่นกัน
“ย๊า”
ผมโดดลงไปตามหน้าผาเรื่อยๆ จนมาถึง 50 เมตร มันอยู่ต่ำกว่าระดับน้ำแล้วแหะ ตอนนี้ร่างกายของผมถูกไปด้วยหมอกทั้งร่าง ผมรู้สึกชุ่มชื่นไปทั้งร่างอันเกิดมาจากความชื้นจากหมอก อีกทั้งมันยังทำให้ผมมองไม่ค่อยเห็น
ทันใดนั้น สัญชาตญาณของผมก็บอกว่ากำลังมีอันตรายเข้ามา ทันใดนั้นก็มีงูสีดำตัวใหญ่ ออกมาจากรอยแยกของหน้าผา มันอ้าปากกว้างและกัดลงที่ไหลของผมทันที
ฉั้วววว
312!
มันเป็นการโจมตีที่แรงพอสมควร เจ้างูตัวนี้ต้องระดับสูงมากแน่ มือซ้ายของผมจับเถาวัลย์แน่น มือขวาของผมชักดาบออกมาถือในมือ เพื่อเตรียมตัวจะสู้กับผม ผมเหลือบตาไปมองข้อมูลของมันที่ปรากฏขึ้นมา
【งูหน้าผาลึกลับ】 (มอนสเตอร์ระดับสูง)
Level：50
Attack：650-1000
Defense：700
HP：5000
Skills：【เขมือบ】【ฟาดหาง】【พ่นพิษ】
คำอธิบาย : งูหน้าผาลึกลับ เป็นงูที่มีพิษร้ายแรง อาศัยอยู่ตามซอกของหน้าผา มันเป็นมอนสเตอร์ ที่สืบเชื้อสายมาจากสัตว์โบราณ มันเป็นมอนสเตอร์ที่มีพลังป้องกันสูงมาก นอกจากนี้มันยังตะกระและดุร้ายอีกด้วย ผู้คนหลายคนต่างมาสิ้นชื่อเพราะพิษของมัน
มันไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ ที่มันมีพลังโจมตี 1000 และสามารถทำดาเมจได้ขนาดนี้ เพราะว่าในระดับที่สูงขึ้น ค่าสถานะนั้นมันยังบวกเพิ่มด้วยทักษะแฝง เหมือนกับของผมที่บวกเพิ่มจากทักษะและค่าพิเศษอื่นๆ ทำให้มีพลังโจมตีถึง 1300 นี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมเจ้างูตัวนี้ถึงสามารถเจาะเกราะระดับ 1000 ของผมได้
เกิดประกายแสงขึ้นที่ดาบของผม
ฉั้ว ฉั้ว ฉั้ว ฉั้ว
ผมฟันมันไป 4 ครั้ง อย่างรวดเร็ว เนื่องจากมืออีกข้างหนึ่งของผมจับเถาวัลย์อยู่ทำให้ไม่สามารถใช้ [เพลงดาบร้อยสังหาญ] ได้ ผมจึงใช้เพียง [ดาบน้ำแข็งทมิฬ] เท่านั้น
TL : [หนึ่งเดียวเทียบเท่าพัน] => [เพลงดาบร้อยสังหาญ]
เปลี่ยนตามอารมณ์ครับ 5555
375!
369!
355!
371!
874!
ด้วยการโจมตีเมื่อกี้ทำให้เลือดของมันลดไปกว่า 40% และเมื่อใช้ 【Combo】ของโบโบ้ ทำให้เลือดของมันลดไปมากกว่าครึ่งทันที ทำให้มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มันโต้ตอบกลับมาด้วยหางของมันทันที
เปรี้ยงงง
944!
ผมรู้สึกปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้า มันติดคริติคอล!! มันการโจมตีที่รุนแรงจริงๆ ผมรีบฮิวทันที หลังจากนั้นก็หันไปฟันมันอย่างต่อเนื่อง ผมฟันมันด้วยความเร็ว 1.2 ครั้งต่อหนึ่งวินาที หลังจากนั้นไม่นานมันก็ใกล้จะตายแล้ว แต่แล้วมันพลันอ้าปากกว้างแล้วพ่นของเหลวสีเขียวใส่ผม
ฟู่
ของเหลวสีเขียวพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของผม ทำให้มันเกิดปวดแสบปวดร้อนอย่างรุนแรง ระบบการแจ้งเตือน: คุณได้รับพิษ คุณจะสูญเสีย HP 3000 ภายใน 60 วินาที
“บ้าจริง”
เสียเลือด 50 ทุกวินาที ท่า【พ่นพิษ】ของมันเป็นอันตรายถึงตายได้เลยจริงๆ ผมใช้ [ดาบน้ำแข็งทมิฬ] ไปอีกหนึ่งครั้ง ทำให้มันตายไปพร้อมกับเสียงร้องอันโหดหวนทันที ร่างของมันร่วงลงไปตามซอกหินทันที พร้แมกับดรอปเงินออกมา 7 เงิน
ไม่เลว มันใจกว้างจริงๆ ผมเก็บเงินขึ้นมาแล้วมองดู แถบค่าประสบการณ์ เจ้างูนี่ให้ค่าประสบการณ์มากถึง 400 ค่าประสบการณ์จากมอนสเตอร์ระดับสูงนี่มันสุดยอดจริงๆ วันนี้ผมคงจะได้ค่าประสบการณ์อย่างมากมายแน่ๆ ถ้าผมสามารถรอดไปได้เรื่อยๆ ละนะ
ผมต้องหลีกเลี่ยงที่จะตายให้มากที่สุด เพราะตอนนี้ระดับของผมตามคนอื่นอย่างมาก เลือดของผมกำลังลดลงเรื่อยๆ ใบหน้าของผมค่อยๆ เขียวคล้ำ โชคดีจริงๆ ที่ผมมีทักษะ [ฮิล] ด้วยคูลดาวของมันเพียงแค่ 6 วินาที ทำให้ผมสามารถมีชีวิตรอดมาได้
มิฉะนั้นท่า 【พ่นพิษ】ของมันคงฆ่าผมแน่ๆ เพราะน้ำยาฟื้นพลังมีคูลดาวอยู่ที่ 60 วินาที หมายความว่าสามารถเพิ่มเลือดได้เพียง 600 ในเวลาหนึ่งนาที ซึ่งไม่มีทางรอดแน่ๆ ถ้าไม่ได้มากับฮิลเลอ ขนาดพระที่อัพค่าความอดทนทุกเลเวล ยังไม่มีเลือดถึง 3000 เลย
หลังจากที่ใต่ลงมาได้ไม่นาน ผมก็เจอเข้ากับเจ้างูอีกครั้ง มันเริ่มต้นด้วยการใช้ทักษะ 【พ่นพิษ】ใส่หน้าของผมทันที ผมโต้กลับไปด้วยทักษะ [คอมโบ] กับ [ดาบน้ำแข็งทมิฬ] ผมใช้ตัวเองรับดาเมจ ส่วนโบโบ้ก็โจมตี พวกเราใช้เวลาเพียง 10 วินาทีก็ฆ่ามันได้
ปุ๊งงง
มันดรอปเงินออกมา 7 เงิน พร้อมกับบัตรสีแดงโลหิต มันรู้สึกคุ้นเคยมาก ผมมองไปที่คำอธิบาย หัวใจผมเต้นแรงเลยละ นี่มัน!!
【บัตรให้อภัย】: บัตรใบนี้จะช่วยทำให้ผู้เล่นไม่ได้รับโทษจากการฆ่าผู้เล่นเป็นเวลา 12 ชั่วโมง ……
ผมเก็บมันลงกระเป๋าอย่างเงียบเชียบ ผมมองขึ้นไปยังท้องฟ้า ‘ฉีป้าอ๋อง’ต้องทำทุกวิถีทางแน่ หลังจากที่ผมฆ่าไอ้เจ้า Willow Shore ไป 【Wrath of the Heroes】ต้องไล่ตามผมอย่างไม่ลดละแน่ เมื่อพวกเขารู้ว่าผมอยู่ที่ไหน พวกเขาไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ
เมื่อพวก’ฉีป้าอ๋อง’ตามมาฆ่าผม ผมก็จำเป็นต้องฆ่าพวกเขากลับ ในตอนนี้แหละ 【บัตรให้อภัย】เป็นไอเท็มที่ผมต้องการมากๆ มิฉะนั้นผมคงต้องเสียหายมากแน่ถ้าถูกฆ่าในขณะที่ตัวแดงอยู่
ในขณะที่สายลมพัดผ่าหุบเขาไป ผมก็ปีนลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมฆ่ามันไปมากกว่าร้อยตัวแล้ว และในที่สุด ผมก็มองเห็นพื้นดินอยู่ด้านล่างราวๆ 50 เมตร ผมมองเห็นสีเขียวปกคลุมไปทั่ว ไม่น่าเชื่อว่าสถานที่แบบนี้จะอยู่ในภูเขาลึก มันจะต้องเยี่ยมแน่ๆ ถ้าผมมาเก็บระดับกับสาวงามสักคนที่นี่
ทันใดนั้นภาพของ’หลินว่านเอ๋อ’ก็ปรากฏขึ้นในหัวของผม ผมพยายามสั่นหัวอย่างรวดเร็วเพื่อลบความคิดเหล่านั้นออกไป บ้าเอ้ย ทำไมผมถึงคิดถึงเธอนะ ผมไม่สามารถเจ้าชู้กับผู้หญิงแบบเธอได้หรอก ผมควรคิดกับผู้หญิงคนอื่นดีกว่า
อย่างเช่น…..หืมมม ลืมมันไปเถอะ ผมมันไม่ค่อยมีเงิน ผมคงจีบสาวไม่ติดหรอกนะ มาตั้งใจหาส่วนผสมยากิเลนพฤกษาดีกว่า เพื่อหาเงินให้ได้ ก่อนที่จะคิดถึงปัญหาอื่นๆ ……
ฟู่
ผมใต่ลงมาอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดผมก็ลงมาถึงด้านล่างของหุบเขาจนได้ ผมจับดาบไว้แน่น ส่วนอีกมือก็จับเถาวัลย์ไว้ ผมก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง หุบเขากิเลนพฤกษาเป็นแผนที่ที่ยังไม่มีคนสำรวจ ทำให้ยังไม่มีคนรู้ว่ามีอะไรที่นี่บ้าง
ฟุบ ฟุบ
มีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนที่อยู่ในหญ้า สมาธิผมตื่นตัวขึ้น มันต้องเป็นมอนสเตอร์แน่ๆ แต่ในแผนที่ของผมมันไม่ได้บอกว่ามีมอนสเตอร์นี่
ว๊าปปปป
จู่ๆ เงาดำก็พุ่งเข้าจู่โจมผม ผมยกแขนขึ้นกันทันที
ปังง
371!
ผมเสียเลือดไปค่อนข้างมาก ผมมองไปที่ด้านหน้าของผม ทำให้ผมเห็นสิ่งที่โจมตีผม มันมีขนาดใหญ่มาก มันคือ ต้นไม้ใหญ่นั้นเอง แต่บางทีมันอาจจะไม่ใช่ต้นไม้ใหญ่ก็ได้ มันอาจจะเป็นพวกต้นองุ่นมัดรวมกัน ตรงกลางจะมองเห็นดวงตาอันแสนอำมหิตของมัน
ที่ด้านข้างแขนของมันทั้งหนาและแข็งแรง และสิ่งที่จู่โจมผมก็คือ ต้นองุ่นที่อยู่ในแขนของมัน
【ปีศาจเถาวัลย์องุ่น】 (มอนสเตอร์ระดับสูง)
ระดับ: 50
การโจมตี: 670-1020
ป้องกัน: 600
พลังชีวิต: 5000
ทักษะ: 【แส้อันบ้าคลั่ง】【พัวพัน】【ต่อยด้วยพิษ】
คำอธิบาย: ปีศาจองุ่นเป็นมอนสเตอร์ที่เคยเติบโตในป่าโบราณ ในตอนแรกมันเป็นเพียงพืชชนิดหนึ่ง แต่หลังจากที่มันดูดซึมพลังงานความชั่วร้าย ก็จะได้รับจิตสำนึก ที่มีลักษณะโหดร้าย และกินสารอาหารในสัตว์เพื่อบำรุงร่างกายตัวเอง เมื่อคุณถูกพัวพัน คุณก็จะถูกดูดเลือดทั้งหมดของคุณจนแห้งตาย
ผมมองไปที่ทักษะของมัน ผมรู้สึกหนาวสั่นเลยละ แต่ถ้ากล้ามาโจมตีผม มันต้องตาย ผมส่งโบโบ้เข้าจู่โจมทันที ส่วนตัวผมก็เตรียมตัวใช้ [ดาบน้ำแข็งทมิฬ] ใส่มันทันที
ฉั้ววว
[ดาบน้ำแข็งทมิฬ] ทะลวงร่างของมันทันที ทำให้ร่างของมันปรากฏน้ำแข็งเกาะขึ้นมา พร้อมกับตัวเลขลอยขึ้นบนหัวของมัน ดาเมจ 900+ ลอยออกมา ทำให้มันเคลื่อนที่ช้าลง ต่อมาผมก็ใช้ท่า [คอมโบ] ต่อทันที ผมต้องรีบฆ่ามันเท่าที่เป็นไปได้ ปีศาจเถาวัลย์องุ่น ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
มันยกแขนสองข้างของมันขึ้นมา และฟาดเข้าใส่ผมทันที ไม่นานหน้าของผมก็แดงก่ำ พร้อมกับบวมขึ้น ทั้งคนทั้งสัตว์อสุร ต่างเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการตะลุมบอน
กรรรรร
เมื่อเลือดของมันเหลือประมาณ 40% มันเปิดแขนทั้งสองข้างออกพร้อมกับมีเถาวัลย์พุ่งออกมาจากแขนมันหลายเส้น
ฟุบ ฟุบ
สุดท้ายผมก็ถูกเถาวัลย์พันไว้จนได้ ไม่ต้องสงสัยนี่ต้องเป็นทักษะ 【พัวพัน】ของมันแน่นอน ถึงแม้ว่าผมจะพยายามทุกอย่าง แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากท่านี้ของมันได้ ในขณะเดียวกัน ปีศาจเถาวัลย์องุ่น ก็ใช้เข็มจากร่างของมันแทงใส่ผม ในจุดที่ไม่มีชุดป้องกัน มันกำลังดูดเลือดผม!!!
100! 100! 100!
…. เลือดของผมลดลงวินาทีละ 100 จุด บ้าเอ้ยยย ผมใช้ทักษะ [เพลงดาบร้อยสังหาญ] ทันทีด้วยความโกรธ ลมหมุนปรากฏขึ้นที่ใต้เท้าของผมทันที พร้อมกับฉีกกระชากเถาวัลย์รอบๆ ตัวของผมออก ด้วย [ดาบสายลม] ฉีกกระชากร่างของมันออกเป็นสองส่วนทันที
มันตายลงพร้อมกับดรอปเงินออกมา 9 เงิน
ว้าววว มันใจกว้างมากจริงๆ ผมเก็บเงินและเดินทางไปต่อทันที ตอนนี้เจ้า ปีศาจเถาวัลย์องุ่น ไม่สามารถซ่อนจากผมได้แล้ว ผมค่อยๆ เก็บไปทีละตัวๆ ด้วยการใช้ทักษะ [คอมโบ] ทำให้รอดพ้นจากทักษะ [พัวพัน] ของมัน โดยใช้คลื่นอากาศที่ปล่อยออกมาจากตัวผม
ก่อนที่จะเริ่มทักษะ เนื่อจากทักษะ [เพลงดาบร้อยสังหาญ] ของผมมันนานเกินไปจึงมีเพียงโบโบ้เท่านั้นที่คอยทำดาเมจ ซึ่งเฉลี่ยแล้วผมฆ่าพวกมันโดยใช้เวลาราวๆ 18 วินาที ในขณะที่ผมกำลังยุ่งกับการฆ่าเจ้าปีศาจเถาวัลย์องุ่นอยู่นั้น ก็มีข้อความมาจาก
‘เย่วชิงเชียน’
“พี่เซียวเหยา”
“หืมม?”
“ตอนนี้พี่อยู่ในหุบเขากิเลนพฤกษา ที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองป้าฮวงใช่มั้ย?”
“ใช่แล้ว เธอรู้ได้ไงนี่?”
“ฉันรู้ได้ไงไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือตอนนี้พวกฉีป้าอ๋องกำลังระดมคนกว่า 200 คนไปยังหุบเขากิเลนพฤกษาแล้วนะซิ พวกนั้นบอกว่าจะไปล่าพี่ พี่จะให้ฉันพาคนของ【Prague】ไปช่วยมั้ย?”
ผมเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องหรอกชิงเชียน คอยดูเถอะ พวกนั้นจะไม่ได้อะไรกลับไปเลย”
“ทำไมเหรอค่ะ”
ผมมองไปที่ งูหน้าผาลึกลับแล้วยิ้ม
“เพราะผู้อยู่อาศัยแถวนี้ ก้าวร้าวมาก”
“หืออ”
“…”
‘เย่วชิงเชียน’หัวเราะและพูดว่า
“ค่ะ ระวังตัวนะคะพี่เซียวเหยา ฉันจะไปเก็บระดับต่อหละ”
“โอเค”
ที่มา: