I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Zhan Long ตอนที่ 107 Wrath of the Heroes อีกครั้ง

| Zhan Long | 1538 | 2337 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

“ย๊า”

ผมใช้ดาบฟันมันออกเป็นชิ้นๆ มันดรอปเงินออกมา 10 เงินพร้อมกับ การ์ดมอนสเตอร์ ปีศาจเถาวัลย์องุ่น มีค่าความอดทน 4.5 ดาว และพลังโจมตี 3.5 ดาว สถานะธรรมดามากละนะ อีกอย่าง ปีศาจเถาวัลย์องุ่น ระดับ 1 ก็ไม่เจอเลย อีกทั้งค่าเจริญเติบโตก็ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ ไปล่าต่อดีกว่า!!

ฉั้วววว

ด้วยดาบหยก และ [ดาบสายลม] ก็ฟันทะลุร่างมันอย่างง่ายดาย ทำให้ร่างของมันฉีกกระชากออกจากกันอย่างรวดเร็ว

ตริงง

เสียงของบางอย่างตกกระทบพื้น ผมหันไปมองมันทันที ดูเหมือนมันดรอปอุปกรณ์ออกมา มันกำลังส่องสว่าง ก่อนหน้านี้อุปกรณ์ที่ดรอปออกมาค่อนข้างไร้ประโยชน์ มีแค่ระดับ เขียวกับดำเท่านั้น แต่ว่าครั้งนี้มันต้องดีกว่านั้นแน่นอน ผมก้มลงไปหยิบเงิน 10 เงินออกมา พร้อมกันนั้น

สิ่งที่อยู่ในนั้นคือ แหวนที่กำลังส่องประกาย ผมหยิบมันมาดูค่าสถานะทันที

【แหวนของม่านหลัว】 (อุปกรณ์ระดับเงิน)

ความแข็งแกร่ง : 27

ความทนทาน : 25

เสริม: เพิ่มพลังโจมตีของผู้ใช้ 40 จุด

ผลพิเศษ: [ดูดเลือด] แปลง 1% ของความเสียหายที่ทำได้เป็นพลังชีวิตให้ผู้ใช้

ต้องการระดับ: 45

ดูดเลือด!!! ตาของผมเบิกกว้าง แหวนที่สามารถดูดเลือดได้ 1% สุดยอด นี่ผมได้แหวนดูดเลือด 1% มาจริงๆ เหรอเนี้ย มันเยี่ยมจริงๆ ดูดเลือด 1% ถึงมันอาจจะดูน้อยมาก แต่ในความเป็นจริงมันช่วยได้มากเลยหละ

นอกจากนี้ ผลพิเศษนี้มันอาจจะสามารถซ้อนทับกันได้ ถ้ามีถึง 10% ละก็ เขาจะเป็นเหมือนพระเจ้าเลยหละ เขาจะสามารถใช้ การต่อสู้อย่างต่อเนื่องได้ ในขณะที่เขาโจมตีเขาก็จะฟื้นฟูเลือดอีกด้วย ‘เจี้ยนเฟิงซาน’ กับ ‘Q-Sword’ เขาเป็นเทพในการต่อสู้แบบนี้เลยหละ

ใครจะสนละ ผมสวมมันก่อนดีกว่า ในมือของผมมีแหวนอยู่สองวง หนึ่งคือแหวนต้นกำเนิดแห่งความเขียวขจี อีกหนึ่งคือ แหวนของม่านหลัว ทั้งสองคือแหวนระดับเงินทั้งคู่ ผู้เล่นสามารถใส่แหวนได้เพียงสองวงในเวลาเดียวกัน ดาเมจของผม ตอนนี้ไปถึง 1138 และพลังชีวิตยังถึง 2000 อีกด้วย

นี่จะเป็นต้นทุนให้ผมมีโอกาสรอดมากขึ้น ผมเดินเข้าไปในป่าลึกอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนมอนสเตอร์ระดับสูงจะมีโอกาสดรอป บัตรให้อภัยอย่างแน่นอน ตอนนี้ผมมีมันสามใบแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ในอนาคตมันต้องเป็นที่นิยมแน่ๆ สามารถฆ่าคนโดยไม่ติดค่าบาป

หากเกิดการปะทะกันของ ‘เจี้ยนเฟิงซาน’ ‘เหยียนเจ้าอู๋ซวง’ และ นายพล’หลี่มู่’ขึ้นมา สิ่งนี้จะเปรียบเสมือนของขวัญจากพระเจ้าเลยหละ ไม่นาน ก็ผ่านไปถึงสามชั่วโมงแล้ว ตอนนี้เวลาประมาณห้าโมงเย็นแล้ว ผมฆ่ามันไปอีกตัว และมองไปยังหลอดค่าประสบการณ์ ตอนนี้ระดับผมอยู่ที่ 45 พร้อมกับ 97% สิ่งที่ผมต้องการคือไปถึงระดับ 46

แต่ว่าผมก็ยังส่งข้อความไปหา’หลินว่านเอ๋อ’

“ว่านเอ๋อ เธออยากไปกินข้าวเย็นกันมั้ย?”

‘ว่านเอ๋อ’ตอบกลับในอีก 7 วินาทีต่อมา

“หืมมม ตงเฉิงกับฉันกำลังสู้อยู่กับมอนสเตอร์ระดับสูงอยู่นะ อาจใช้เวลาสักครู่นะคงประมาณทุ่ม 1 อีกอย่างฉันกำลังไดเอ็ดนะ”

ผมกล่าว

“คุณไม่ได้อ้วนเลยนะ แล้วจะไดเอ็ดทำไม”

“เอ่ออ…ฉันอ้วนขึ้นนิดหน่อยนะ”

‘ว่านเอ๋อ’สารภาพ

“งั้นก็ดูแลสุขภาพด้วหละ บางทีอาจเป็นหน้าอกคุณมากกว่าที่จะเล็กลงนะ”

“ขอบคุณ งั้นฉันจะไม่ไดเอ็ดแล้ว…..แล้ว Zhan Long มีความคืบหน้าอะไรบ้าง”

“ซงฮานและคนอื่นๆ เขาไปสู้กับพวกอสุรรูปแบบมนุษย์น่ะ เพื่อเก็บเงินและระดับ และตอนนี้ผมก็อยู่ที่ชายแดนระหว่างเมืองป้าฮวงและเมืองจิวหลี่”

“โอเค ขอให้นายโชคดี อย่า PK อีกหละ”

“แน่นอน”

ในขณะที่ผมปิดหน้าต่างข้อความ เงาของคนหลายคนก็ปรากฏขึ้นในป่า ผมกำมือแน่น บ้าเอ้ย พวกมันมากันเร็วจริงๆ ถึงแม้ว่า’ว่านเอ๋อ’จะบอกให้ผมอย่า PK ก็เถอะ ผมคงต้องทรยศต่อความคาดหวังของเธอแล้วแหะ

ผู้เล่นกว่า 20 ปรากฏขึ้นในป่า พวกนั้นคือผู้เล่นของ [Wrath of the Heroes] ที่ตรงกลางผมมองเห็น Willow Shore ตอนนี้ระดับของเขา อยู่ที่ 40 แล้ว นอกจากนี้ยังมีมือปืน ‘Piggy’ อีกด้วย

‘Piggy’ คือผู้เล่นระดับสูงของกิลด์ [Wrath of the Heroes] เขาเป็นมือขวาของ ‘ฉีป้าอ๋อง’ มันคงอยากได้หัวของผมจริงๆ แหะ

“เซียวเหยาจื่อไจ๋อยู่ที่นี่งั้นเหรอ?”

‘Piggy’ ขมวดคิ้ว

‘Willow Shore’ พยักหน้า

“ใช่แล้ว เขายังอยู่ที่นี่แน่ๆ จากการสอบถามผู้เล่นที่มาเก็บสมุนไพรแถวนี้ มีคนเห็นเซียวเหยากับผึ่งตัวนั้นลงไปในหน้าผา อีกอย่างตอนพวกเราลงมาก็เห็นศพของงูพวกนั้นด้วย มันต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ แต่ว่า….”

เขามองไปที่ผู้เล่น 20 กว่าคนด้านหลังพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ด้วยจำนวนผู้เล่นแค่นี้ พวกเราฆ่าหมอนั้นไม่ได้แน่ๆ”

‘Piggy ‘พาดปืนของเขาไปที่บ่า

“นายยังกล้าพูดอีกนะ แผนที่นี่มันไม่ถูกต้อง อีกอย่างก็มีคนตายกับงูพวกนั้นไปเป็นร้อย จุดเกิดอยู่ห่างจากที่นี่อย่างมาก พวกนั้นคงตามมาไม่ถึงง่ายๆ อีกอย่างเจ้าเถาวัลย์พวกนั้นยังทำให้พวกเราเหลือน้อยกว่าร้อยคน ต่อจากนั้นเราที่ไม่รู้ว่าเซียวเหยาอยู่ที่ไหนเลยแบ่งกลุ่มเป็น 5 กลุ่ม เพื่อล่ามัน พวกเรามีทางเลือกเหรอไง?”

‘Willow Shore’ หายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าว

“โชคยังดีที่พวกที่เหลือเป็นพวกระดับสูง ถ้าพวกเราโจมตีมันพร้อมกัน ต่อให้มันมีพลังป้องกันกับเลือดเยอะขนาดไหน มันก็ไม่รอดแน่นอน….อีกอย่างพวกเรายังมีพวกคลาสสองตั้ง 40 กว่าคน”

‘Piggy’ แบกปืนของเขาพร้อมกับพูด

“ไปกันเถอะ ระวังถูกเถาวัลย์พวกนั้นโจมตีด้วยละ พวกที่บินก็อย่างบินสูงเกินไปด้วยนะ รักษาระยะไว้ที่15 หลา ไม่งั้นพวกคุณจะโดนเซียวเหยาจื่อไจ๋เก็บได้ง่ายๆ ทุกคนเรียกสัตว์เลี้ยงออกมา ”

“โอเค”

กลุ่มของผู้เล่นกิลด์ [Wrath of the Heroes] ค่อยๆ เดินเข้าป่าไป พวกเขาไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่เพราะระดับของพวกเขาไม่ค่อยสูงเหมือนผม พวกเขาเคลื่อนที่ไปช้าๆ และระมัดระวัง เพราะพวกเขาไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศแบบนี้

ผมซ่อนตัวในพุ่มหญ้า มันสามารถบังผมได้มิดเลยหละ ด้วยวิธีนี้พวกเขาจะไม่สักเกตุเห็นจุดสีฟ้าของผมในแผนที่ได้ง่ายๆ แน่ นอกจากนี้ระดับของผมยังมากกว่าพวกนั้น อย่างน้อย 2 ระดับอีก ทำให้พวกนั้นหาผมเจอยากขึ้นไปอีก

ผมนับจำนวนพวกนั้น พวกนั้นมีผู้เล่น 22 คน ใน 22 คนนั้นที่ผมกลัวที่สุดคงจะเป็นเมจกับนักธนูละนะ เวทมนต์ของเมจมันรุนแรงมากสำหรับพวกนักดาบแบบผม อีกอย่างนักธนูคลาสสองยังมีทักษะ 【Shatter Shot】ทักษะนี้มีโอกาสสูงที่จะทำให้ติดสถานะสตั้น หากผมโดนสตั้นไปซักครั้งละก็ ผมคงโดนพวกเมจรุมใช้ทักษะใส่แน่นอน ด้วยเลือดแค่ 2000 คงไม่พอต่อการโจมตีของพวกนั้นแน่ๆ

ก่อนอื่นผมต้องฆ่าเมจก่อน แล้วตามด้วยนักธนู แล้วค่อยเป็นหมอ ในกลุ่มนี้เป้าหมายหลักๆ มีอยู่สองคน คือเอลฟ์สายลมที่เป็นเมจสองคนนั้น ผมต้องฆ่ามันก่อนด้วยการลอบจู่โจม ไม่งั้นสู้ยากแน่นอน ผมมองไปยังภูมิประเทศรอบๆ ไม่มีที่ ที่เหมาะแก่การซุ่มโจมตีเลย

ผมไม่ใช่นักฆ่าเพราะงั้นผมเลยไม่รู้วิธีลอบจู่โจมแบบพวกนั้น ผมจึงใช้ได้เพียงภูมิประเทศรอบๆ เท่านั้นเพื่อซ่อนตัว ผมมองไปรอบๆ อีกครั้งหนึ่ง ก็พบต้นไม้ใหญ่ที่ด้านหน้าของผม มันสูงมาก สูงจนเหมือนจะทะลุไปบนฟ้าเลยหละ มันโค้งงอเล็กน้อย คงเป็นผลมาจากสายลมที่พัดผ่านไปมาแน่ๆ ต้นของมันมีใบสีแดงขึ้นหนาทึบมาก

นอกจากนี้ผู้เล่นของกิลด์  [Wrath of the Heroes] ยังอยู่ห่างไปไม่ถึง 500 เมตรอีกด้วย

“เอาหละ….”

ผมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับจับดาบแน่น ผมคลานไปยังต้นไม้นั่นทันที ผมปีนขึ้นไปยังต้นไม้นั่นทันที เหมือนผมเป็นลิงเลยแหะ ผมปีนขึ้นไปสูงประมาณ 50 เมตร ผมยิ้ม เอลฟ์สายลมพวกนั้น คงไม่คิดแน่ว่าผมจะอยู่สูงขนาดนี้ นอกจากนี้ร่างกายของผมยังอยู่ที่ยอดต้นไม้ใหญ่ ทำให้จุดของผมไม่ปรากฏบนแผนที่อีกด้วย ผมกำดาบแน่นพร้อมกับปรับลมหายใจ ผมรออย่างเงียบเชียบ เพื่อรอให้อีกกลุ่มผ่านมา

ไม่กี่นาทีต่อมา ไม่ทำให้ผมผิดหวังจริงๆ ‘Piggy’ และกลุ่มของเขาก็กลับมาที่นี่หลังจากที่ฆ่ามอนสเตอร์ไปอีกเล็กน้อย เมจสองคนนั้นกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า ไม้เท้าในมือพวกนั้นเรืองแสงขึ้นมา ที่พื้น Piggy รู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ปกติ พร้อมพูด

“เมจทุกคนใช้ [โล่มานา] ซะ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่”

‘Willow Shore’ ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า

“พี่น้อง Piggy ไม่คิดว่าจะใช้มันเร็วเกินไปหน่อยเหรอ โล่มานามันใช้มานาเยอะมากนะ ก่อนที่เราจะเจอกับเซียวเหยาจื่อไจ๋ พวกเขาก็เสียมานาไปมากกับทักษะ [เสาเพลิงและเสาน้ำแข็ง] ระดับ 5 นะ มันใช้มานามากถึง 500 เมจที่ลงพ้อยไปที่ พลังเวทอย่างเดียวยังมีมานาแค่ 4000 ที่ระดับ 40 เพราะงั้นพวกเราใช้มานาแบบเสียเปล่าไม่ได้นะ”

แววตาของ ‘Piggy’ ดุร้ายขึ้น

“หุบปาก เมจใช้โล่มานาเดี๋ยวนี้”

บนทองฟ้า เมจใช้โล่มานาทันที โล่มานาระดับ 5 นั้น มันทนทานอย่างมาก แต่ว่าสหรับผมแล้ว โล่มานามันไม่เป็นปัญหาไหร่ แน่นอน แม้ว่าพวกนายจะใช้งานโล่มานา แต่พวกนายก็ยังต้องตายอยู่ดี ผมหายใจเข้าลึกๆ การต่อสู้แบบ 1 VS 22 นี่มันเป็นอะไรที่ท้าทายมากๆ

ตอนนี้ผมคงยังไม่ต้องกังวลกับพวกโจมตีไกลมากนัก เพราะพลังป้องกัน 1022 ของผม ไม่ได้มีไว้โชว์หรอกนะ ก่อนอื่นผมต้องกำจัดเมจก่อน ต่อมาก็เป็นพวกที่มีทักษะประเภท CC

TL : CC = คลาวด์คอนโทรล (ทักษะที่มีผลต่อการเคลื่อนไหว)

ฟุบบบบบ

ปีกของเอลฟ์สายลมโบกสะบัดอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันมันก็เข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ หนึ่งในนั้นเป็นเมจสาว ระดับ 42 เธอมองขึ้นมายังยอดของต้นไม้พร้อมกับหัวเราะ

“Piggy นายคิดว่าเซียวเหยาจื่อไจ๋เก่งขนาดที่ต้องใช้คนเป็นกองทัพเลยรึไง พี่สาวจะบอกฉันว่าเขาเป็นคนที่ดูดีมากเลยนะ”

‘Piggy’ ตอบกลับ

“เธอจะสงสารมันเพราะมันหล่อรึไง?”

เมจสาวปิดปากของเธอพร้อมหัวเราะ

“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะเป็นแบบนั้น ถ้าเพื่อ [Wrath of the Heroes]ละก็ฉันทำทุกอย่างนั้นแหละ ถ้าเซียวเหยาจื่อไจ๋มาอยู่ต่อหน้าฉันละก็ จะใช้ [เสาเพลิงและเสาน้ำแข็ง] ใส่มันเอง คอยดูเถอะ”

เมจสาวระดับ 43 ข้างๆ เธอหัวเราะ

“แน่นอนศัตรูของ [Wrath of the Heroes] ก็คือศัตรูของเรา เราจะไม่เอาความรู้สึกเข้ามาเกี่ยว สิ่งเดียวที่มีให้คือความตาย”

แก้งงง

ผมดึงดาบหยกออกมาจากฟัก และใช้การ์ดอภัยโทษ และกระโดดออกจากกิ่งไม้ไปหาพวกเขา ช่วงเวลาแห่งความตายมาถึงแล้ว!!!

ผ้าคลุมเพลิงข้ำแข็งโบกสะบัด การคำนวณของผมค่อนข้างถูกต้องแหะ ร่างของผมพุ่งเหมือนกับคมดาบเขาหาพวกเขา ผมพุ่งตรงไปยัง เมจรสาวระดับ 43 คนนั้น

ชุดของเธอดูพอใช้ได้ ดังนั้นโล่มานาของเธอคงหนาพอตัว เมจสาวคนนั้นได้ยืนเสียงกระพือของผ้าคลุมของผม เธอมองมาแล้วต้องตกใจ

“ดูนั้น มีคนอยู่บนต้นไม้”

ในขณะเดียวกันดาบของผมก็ร่ำร้องพร้อมกับปรากฏแสงขึ้นที่ตัวดาบ ผมรู้สึกยินดีเล็กน้อย ด้วยการโจมตีสี่ครั้งนี้ โล่ของเธอต้องแหลกเป็นชิ้นๆ แน่ เพราะพลังของเธอคงไม่มากกว่ามังกรทะยานแน่ๆ ดังนั้นโล่มานาของเธอคงไม่ทนทานเท่าของเขา

เปลี้ยงง เปลี้ยงง เปลี้ยงง

เสียงดาบปะทะกับโล่อย่างรุนแรง ประกายไฟพุ่งออกจากโล่ของเธอ เธอมองโล่ของเธออย่างตกใจ หลังจากที่ผมใช้ท่า [คอมโบ] เสร็จผมก็ใช้ท่า [ดาบน้ำแข็งทมิฬ] ปิดท้ายทันที

ฉั้วววว

1107!

ดาบของผมเฉือนผ่านชุดเกราะของเธอได้อย่างง่ายดาย เธอตายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว โดยที่ไม่มีโอกาศฮิลเลยสักนิด ในขณะเดียวกันผมก็เหยียบไปบนไหล่ของเธอ ก่อนที่จะกระโดดไปหาเมจอีกคน เมจอีกคนตกตะลึงอย่างมาก

“เธอ…เธอโดนฆ่าไวมาก เพราะงั้นนั้นต้องเป็นเซียวเหยาจื่อไจ๋แน่ๆ”

โบโบ้บินไปที่เมจคนนั้น พร้อมกับใช้ คอมโบระดับ 5 ทันที ทำให้โล่มานาแตกในเวลาแค่ไม่กี่วินาที ร่างของผมลอยลงเรื่อยๆ ผมฟันเข้าไปที่ร่างของเธอทันที มันเป็นเพียงแค่การโจมตีธรรมดา

แต่ด้วยพลังโจมตีที่มากมายของผม ทำให้เธอตายไปทันที คาดว่าตัวของผมคงตกลงมาเบื้องหน้าของ’ Willow Shore’ อึกกก ‘Willow Shore’ กลืนน้ำลาย

“บ้าเอ้ย เขาอยู่ที่นี่จริงๆ”

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments