I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Zhan Long ตอนที่ 111 การต่อสู้ของคนนับพัน

| Zhan Long | 1564 | 2337 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

(แปลโดยคุณ Plaperanya June Manassanan)

ตอนนี้มีละอองฝนโปรยลงมา ผมมองเห็นเงาคนกำลังปีนเถาวัลย์อยู่ เป็นพวก Wrath of the Heros ทั้งหมด มีประมาน 10 คน เป็นคลาส 2 ระดับมากกว่า 40 พวกเขาสไลด์ตัวลงมาด้านล่างอย่างช้าๆ ผมได้ยินเสียงพวกเขาพูดกัน

“เซียวเหยาอยู่ด้านล่างแน่นะ? เราเสียคนไปมาก ถ้าเขาไม่อยู่ที่นี่…”

ยังพูดไม่จบประโยค

“ปังง!!”

เกิดเสียงดังขึ้นมา มีแอสซาซินคนหนึ่งก้าวพลาดและตกลงไปที่ก้นเหว ความสูงมากกว่า 100 เมตรมากพอจะทำให้เขาตายทันที ร่างกายเขากลายเป็นหินและหายไปโผล่ที่นอกเขต เพราะหุบเขากิเลนพฤกษาเป็นพื้นที่พิเศษ ไม่สามารถคืนชีพได้ในเขตนี้ ต้องกลับไปคืนชีพที่นอกเขต …….

หลังจากที่มีหลายคนร่วงลงมา ตามแอสซาซินคนนั้น! ผมยืนมองอุกกาบาตที่ตกลงมา แต่ไม่ใช่อุกกาบาตธรรมดาแต่เป็นอุกกาบาตมนุษย์ บนท้องฟ้ามีเสียงที่สั่นๆดังขึ้น

“บ้าเอ้ย! พวกเอลฟ์สายลมไปไหนหมด เราพาพวกนั้นมาตั้งเยอะ พวกเขาต้องบินสอดแนมสิ!!”

อีกเสียงบอก

“เราทำไม่ได้ครับ ในเขตหุบเขากิเลนพฤกษามีเหยี่ยวเต็มไปหมด ถ้าเราบินขึ้นจะโดนพวกมันโจมตีทันที ตอนนี้เราเสียเอลฟ์สายลมไปมากกว่า 20 คนแล้วครับ!!”

“บ้าเอ้ย! ทีมแรกนำหน้าเข้าไปเลย”

“ครับ”

ผมตรวจสอบ 3 คนที่เข้ามาใกล้ๆผม พระเผ่าบาบาเรี่ยน lv.41 , นักเวทย์เผ่ามนุษย์ lv.40 , นักดาบเผ่าอันเดต lv.42 ไม่มีฮิลเลอร์ลงมา ‘หลิวอิง’คงกลัวที่ผมเก็บฮิลเลอร์ได้ง่ายๆแน่ๆ ผมกระชับดาบในมือพร้อมหายใจเข้าลึกๆ ผมรอที่จะใช้การ์ดอภัยโทษก่อน ผมอาจจะตายได้ถ้าผมประมาท

‘ถ้าหลิวอิงยังคงดื้อดึงไล่ล่าผม ผมจะฆ่าให้หมด วันนี้ผมจะแสดงให้พวก Wrath of the Heros เห็นว่าผมไม่ใช่หมู ผมต้องผ่านมันไปให้ได้ เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของโซโลเพลเยอร์!!’

เข้ามา!!!!

เงาของใครซักคนลงมาเป็นคนแรก นักเวทย์คนนั้นนั่นเอง ผมจะเริ่มที่เขานี่แหละ ผมพุ่งตัวพร้อมแกว่งดาบใส่เขาทันที แสงสีทองประกายวูบวาบพร้อมสกิลคอมโบ lv.5 ใส่มานาชิลด์ของขาทันที แค่ 3 ครั้งมานาชิลด์ก็หายไป พร้อมตัวเลขดาเมจเด้งขึ้นมาในดาบที่ 4 และ 5

457!

789!

ร่างของนักเวทย์ร่วงลงไปที่พื้นพร้อมที่จะกลายเป็นแสง เขาจ้องมองผมก่อนตายพร้อมตะโกน

“ระวัง เขาซุ่มโจมตีฉัน!!”

“พรึ่บ..”

อีกเงากำลังลงมา ห่างจากพื้นอีกประมาน 10 เมตร นักดาบเผ่าอันเดต! ผมสั่งให้โบโบ้โจมตีเขาเรื่อยๆก่อนลงถึงพื้น มันยากจริงๆที่จะชนะ! นักดาบแสยะยิ้ม

“พี่ครับ ตามคาดเขาพยายามจะฆ่าผมก่อน พอพี่มาถึงใช้สกิล [put down your sword] ใส่เขาเลย เซียวเหยาจะกลายเป็นเสือเขีัยวกุด ไม่น่ากลัวอีกต่อไป ผมจะจัดการเจ้าผึ้งนี้เอง!”

“ติ๊ง”

ดาบของนักดาบแยกเป็นหกส่วน เขากำลังใช้คอมโบฆ่าโบโบ้น้อย อีกฝั่งหนึ่ง พระเผ่าบาบาเรี่ยนกำลังจะลงมาถึง เขาควงมีดพร้อมถือโล่อันใหญ่

“ข้ามาฆ่าแกแล้วไอสารเลวเซียวเหยา!”

รองเท้าของผมเหยียบหญ้าชื้นๆ พร้อมพุ่งเข้าโจมตีพระ พร้อมสั่งให้โบโบ้น้อยถอยออกมา

“ซวบ ซวบ ซวบ”

เสียงนักดาบโจมตีพลาด 3 ครั้งก่อนสบถด้วยความไม่พอใจ

“ไอผึ้งนี่เร็วเป็นบ้าเลย”

“พรึ่บ”

มีแสงสีขาวออกมาจากใต้เท้าผม ก่อนที่พระจะลงมาถึง สกิลผมพร้อมทำงานแล้ว เมื่อเขาลงมาถึงพื้น ผมโจมตีเขา 3 ครั้ง เป็นการโจมตีต่อเนื่องทั้ง 3 ครั้งโดยพยายามทำให้เขาลอยขึ้นจากพื้นเพื่อให้เสียสมดุล

310!

297!

334!

และกระแทกเขาอย่างแรงในครั้งที่ 4 ร่างของพระกระเด็นออกไปในการโจมตีที่ 4 พลังชีวิตของเขาลดเพิ่มลงอีก 400+ เขามองมาที่ผม

“ไม่ดีแล้ว รักษาสมดุลร่างกายไม่ได้เลย เขากำลังจะฆ่าชั้นกลางอากาศแล้ว!”

คอมโบของผมใช้เวลา 1.2 วินาที ก่อนที่พระจะพูดจบ ผมก็ใช้คอมโบไปบนร่างของพระ ก่อนจะจบด้วยสกิล Wind blade

1089!

พระส่งเสียงครางออกมา ร่างกายของเขากระเด้งไปบนพื้นหลายครั้งก่อนจะกลายเป็นแสงไป

‘Perfect Kill’ ….

ผมหันกลับมาฮิลให้โบโบ้น้อย ก่อนพุ่งเข้าโจมตีนักดาบต่อ สัตว์เลี้ยงของเขาเป็นปีศาจตัวเล็กๆกำลังพ่นไฟออกมา เขาใช้ยาเพิ่มพลังชีวิต 600 หน่วยมันเพิ่มขึ้นมา 40% แสดงว่าพลังชีวิตของเขามีประมาน 1500 ไม่สูงมาก!

“ไม่เลวนี่”

ผมพูด หลังจากเห็นผม นักดาบก็เริ่มหาทางหนี ผมอดขำไม่ได้ ผมให้โบโบ้น้อยไปปิดทางหนีเอาไว้ เขาฟันดาบใส่โบโบ้น้อยด้วยความโกรธ แต่โบโบ้น้อยไวกว่า ผมเคลื่อนไปด้านหน้าเขาพร้อมฟันดาบลงที่กลางลำตัวของเขา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและไม่อยากเชื่อ

แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ ผมฟันซ้ำอีกครั้งเขาก็ตายทันที! ผมยืนมองร่างของเขากลายเป็นแสงก่อนจะเก็บเกราะระดับทองแดง. 3 คนดรอปไอเทม 1 ชิ้นก็เหมาะสมแล้ว ผมเริ่มคิดถึง 12 ทฤษฎีในการต่อสู้ของ’หลิงว่านเอ๋อ’ น่าแปลกใจ มันใช้ฆ่าคนอื่นได้ง่ายๆเลย!

หลังจากพลังชีวิตของผมเต็มแล้ว ผมเห็นเงาคนกำลังลงมาจากเถาวัลย์ ผมสังเกตุเห็นจำนวนของพวกเขาเพิ่มขึ้นมากกว่า 50 คนเลยทีเดียว เพื่อผู้พิทักษ์สุสานมังกรอ่อนๆคนหนึ่ง ‘หลิวอิง’ถึงกับนำกองทัพมาล่าผม น่าเกลียดจริงๆ ทำให้ผู้เล่นคนอื่นไม่สามารถเข้ามาที่หุบเขากิเลนพฤกษาได้!

“หืออ…สามคนในทีมแรกตายแล้ว…”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมา

ผมแอบหัวเราะเบาๆ พวกเขาไม่รู้จักสถานที่นี้ พวกเขาอยู่สูงประมาน 50 หลาจากพื้น สายลมช่วยทำให้ผมได้ยินเสียงเขา แต่พวกเขาจะไม่ได้ยินเสียงผมเลย!!

‘หลิวอิง’ตะโกนด้วยความโกรธ

“เกิดอะไรขึ้น? เขาฆ่าสามคนนั้นได้ไง? หนึ่งในนั้นมีพระ lv.41 ไม่ใช่เหรอ?”

มีเสียงตอบว่า

“หัวหน้า เซียวเหยาโจมตีแรงมาก ในฟอรั่มบอกว่าเขามีพลังโจมตี 1400+ รองจากเจี้ยนเฟิงซานเพียงคนเดียว พระของเรามีพลังป้องกันแค่ 1100 มันไม่พอจะป้องกันเขา แถมสัตว์เลี้ยงของเซียวเหยาก็ดีกว่าด้วย”

‘หลิงอิง’ตะโกน

“บอกให้พวกมันรีบกลับมาคืนชีพ!”

“ทำไม่ได้ครับ เมื่อพวกเขาตาย สถานที่คืนชีพจะเปลี่ยนเป็นนอกเขตหุบเขาระยะทางประมาน 30 นาทีและเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ระดับสูง ให้กลับมาที่นี่ก็เหมือนการฆ่าตัวตาย ผมเลยให้พวกเขากลับเมืองไปครับ”

มีเสียงตอบ เสียงของ’หลิวอิง’เต็มไปด้วยความโกรธ

“อย่า….อย่าบอกให้ฉันถอย อย่าลืมสิ เราพาคนมามากกว่า 60 คนซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญในแต่ละสายอาชีพ ทำไมเราต้องกลัวคนอ่อนๆอย่างเซียวเหยา?”

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งพูด ผมเดาว่าน่าจะเป็น ‘ความงามอันเป็นนิรันดร์’

“ที่รัก ฉันว่าให้พวกเราทั้งหมดลงไปพร้อมกันเลยสิ ไปให้เหมือนเทวดาไปเด็ดดอกไม้ คุณคิดว่าไง?”

‘หลิวอิง’หัวเราะ

“โอเค ที่รักพูดได้มีเหตุผล ทุกคนฟัง! ใน 10 วินาที เราจะลงไปด้านล่างกัน ตามชั้นลงไปฝังศพเจ้าชั่วเซียวเหยากัน!!”

“ครับ หัวหน้า”

… ผมขมวดคิ้วมองด้านบนพร้อมเริ่มนับถอยหลังในใจ 10 วินาที ‘อีก 10 วินาทีงั้นเหรอ? มาสิ! จะฆ่าให้หมด!!’ เสียงในห้วงความคิดของผม ผมมองไปรอบๆเห็นพวกแมวเพลิงวิญญาณอยู่ตรงกลางของหุบเขา ด้านบนมีปลายเถาวัลย์ ผมยิ้ม กลายเป็นการสังหารหมู่แน่ๆ แมวเพลิงวิญญาณจะเป็นกองกำลังที่ดีให้ผม ผมแค่ช่วยโจมตีเท่านั้น!

ผมหยิบดาบมาเตรียมพร้อมรบ ผมจะใจเย็นกว่านี้ถ้าเป็นชีวิตจริง แต่นี่เป็นเกมส์ มันต่างกัน! ผมมีที่ปลอดภัยเสมอในเกมส์

ดังนั้นผมอดที่จะรู้สึกกดดันไม่ได้ ผมเริ่มคิดถึงตอนที่ยังอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร มักจะมี 3 คำบนกระดานเสมอ คือ กดดัน , สามัคคี , เคร่งครัด ดังนั้นความกดดันเล็กน้อยไม่ใช่เรื่องที่แย่ …..

“พรึบ พรึบ”

เหมือนเหล่าเทวดามาเด็ดดอกไม้จริงๆ เมื่อเงาลงถึงพื้น มี 10 .คนเริ่มสู้กับแมวเพลิงวิญญาณทันที มีอีกประมาน 7-8 คนเดินมาทางผม ภายใต้สายฝน ผมมองเห็นหน้าของพวกนั้นแล้ว เธอคือหญิงสาวที่ล้อเลียนผมในคลาสเรียนภาษาจีนและเป็น 1 ใน10 สาวงามของมหาวิทยาลัย ในชื่อ

‘ความงามอันเป็นนิรันดร์ – ซูวเย่ว’

ผมโค้งตัวลงพร้อมจับดาบหยกแน่น ตัวดาบถูกคลุมด้วยสายลมอันเหน็บหนาว ผมใช้[ดาบน้ำแข็งทมิฬ] ทันที …

“เอ๊ะ!!!!”

แก้มของ ‘ซูวเย่ว’ ซีดลงทันที เธอดึงมีดออกมาถือไว้

“ไม่ค่อยดีแล้ว!!”

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments