ตอนที่แล้วตอนต่อไป【ดาบประกายวสันต์】(ระดับม่วง – ระดับสุดยอด)
Attack: 720-950
Strength: +37
Endurance: +35
Other: เพิ่มพลังโจมตี 7%
Unique Passive: เพิ่มโอกาสติดคริติคอล 3%
บทนำ : ในอดีตกาล ในดินแดนแห่งน้ำแข็งและสายฝนที่อยู่ในดินแดนของพระเจ้า พระเจ้าได้เดินทางมายังเดินแดนแห่งน้ำแข็งอันเป็นนิรันดรและสายฝน เพื่อขัดเกลาจิตวิญญาณและพลัง อย่างไรก็ตามดินแดนแห่งนี้ถูกทำลายในระหว่างสงครามของเทพและปีศาจ มันหลับใหลอยู่ในอารยธรรมที่ล่มสลายเพื่อรอคอยเหล่าวีรบุรุษในยุคต่อไป เพื่อจะมาพบเจอกับดาบในตำนานชิ้นนี้ มันถูกใช้ในการปกป้องสวรรค์ พลังของมันนั้นสามารถควบคุมความเป็นความตายได้
ระดับที่ต้องการ : 48
ผมกำดาบประกายวสันต์ไว้แน่น ไม่มีอะไรที่ผมจะดีใจเท่านี้อีกแล้ว คำอธิบายของมันไม่ได้โกหก มันกล่าวว่านี่คือดาบในตำนาน และนี่มันคือ ดาบประกายวสันต์ดาบในตำนานระดับ 48 เยี่ยมเลย แล้วจะรออะไรเล่า ผมถอดดาบหยกออกทันที และผมก็ใส่ดาบชิ้นใหม่อย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันผมก็ลบชื่อของผมออกจาก บอร์ดอาวุธ เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าผมมีมัน
ผมยื่นดาบออกไป น้ำแข็งเริ่มเกาะที่ปลายดาบพร้อมกับมีไอสีม่วงจางๆ ลอยออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือดาบอันดับหนึ่งแน่นอน มันมีความสามารถมากกว่าดาบสวรรค์สั่งของ’เจี้ยนเฟิงซาน’ซะอีก
ในที่สุดผมก็รู้สึกโล่งอกจากการกระทำที่ไม่เป็นธรรมของ’เจี้ยนเฟิงซาน’ ตอนนี้ผมไม่สนใจดาบเล่มนั้นอีกแล้ว
【เซียวเหยาจื่อไจ๋】(ผู้พิทักษ์สุสานเมืองมังกร)
Level: 48
Attack: 1398-1830
Defense: 1025
Health: 2183
Mana: 726
Charm: 32 ……..
ผมตกตะลึงทันที
โอ้วพระเจ้า พลังโจมตี 1397 – 1830
อีกอย่างถ้ารวมกับ [ดาบแห่งความโกลาหล] ที่เพิ่มพลังโจมตี 10% ผมก็จะมีพลังโจมตีถึง 2000!!! ด้วยพลังขนาดนี้ ต่อให้พระใช้ พ้อยทั้ง 10 พ้อย ไปลงที่ความทนทานทั้งหมดก็ทนดาบของผมไม่ได้หรอกนะ
ด้วยความตื่นเต้น ผมเก็บดาบเข้าฝักพร้อมกับสำรวจสิ่งที่เหลือทันที มันมีโล่อีกชิ้นหนึ่ง แต่เมื่อผมหยิบมันขึ้นมา มันกลับเป็นไอเท็มระดับเขียวซะงั้น อะไรเนี้ย ผมหาของต่อทันที แต่ก็ไม่เหลืออุปกรณ์อีกแล้ว
แต่ผมมองเห็นก้อนหินสีม่วงเล็กๆ มันคือ หินจิตวิญาณ!! ผมใช้มันกับดาบทันที มันเพิ่มพลังโจมตีให้มากถึง 72-95 และก็มีการ์ดอภัยโทษอีกสามชิ้น คงไม่มีอะไรเหลือแล้วหละนะ ผมลองเขี่ยๆ ศพของมันดู แต่ก็ไม่มีอะไรเพิ่มแล้ว ได้เวลาไปแล้วแหะ ผมหยิบใบกลับเมืองออกมา และใช้ทันที
แต่ก่อนที่ผลของมันจะทำงาน ผมก็พลันเหลือบไปเห็น เงาประกายจากในโพลงหญ้า ผมยกเลิกการใช้งาน และรีบเดินไปดูทันที มันคือแหวนที่กำลังเรืองแสงอยู่ ผมเกือบจะพลาดไปแล้วมั้ยละ
ผมหยิบมันขึ้นมาและตรวจสอบ มันมีลวดลายมังกรอยู่บนนั้น ค่าสถานะมันดีเยี่ยมเลยหละ
【แหวนมังกรแห่งความเร็ว】(ระดับม่วง)
Agility: +37
Endurance: +34
Extra: ทักษะของนักฆ่าแรงขึ้น 3%
Extra: บวกเลือด 180
Level Requirement: 48
โว้ววว แหวนระดับม่วง ด้วยค่าสถานะขนาดนี้ นี่มันเป็นสุดยอดไอเท็มของนักฆ่าเลยนะเนี้ย ผมไม่คิดอะไรมากรีบหยิบเอาใบกลับเมืองอีกอันขึ้นมาทันที ไปกันเลย!!
ไม่!! เดี๋ยวก่อนผมยังกลับตอนนี้ไม่ได้ ผมมองไปที่กำแพงหิน ตรงนั้นเป็นจุดที่บอสออกมา มันมีแสงลอดออกมาจากถ้ำ ผมเกือบจะน้ำลายใหล เมื่อรู้ว่ามันคืออะไร ผมเดินเข้าไปพร้อมกับกำดาบประกายวสันต์ในมือ เมื่อผมเข้าไปผมก็เห็นมันอยู่เต็มพนังเลยหละ ผมรู้จักมัน!!!
พวกมันมาหลบอยู่ที่นี่เอง สมุนไพรระดับ 6 หลายร้อยอัน ผมเกือบจะเป็นบ้าไปเลย หลังจากที่ผมเก็บสมุนไพรเหมือนคนบ้า ไปร่วม 30 นาที ผมก็ได้มันมากว่า 1800 ต้น นี่ต้องได้กำไรมากแน่ ผมจะรวยแล้ว!!
ผมหยิบใบกลับเมืองอันที่ 3 ออกมา คงไม่มีอะไรมาหยุดผมอีกนะ ทันใดนั้นก็มีเสียงลอยออกมาจากด้านนอก
“เซียวเหยาจื่อไจ๋เป็นคนฆ่าบอสงั้นเหรอ บ้าเอ้ย นี่มันศพของบอสระดับม่วง อย่าบอกนะว่าหมอนั้นโซโล่บอสระดับม่วงนะ เดี่ยวก่อนนะ….หรือว่าหมอนั้นจะได้ดาบประกายวสันต์จากบอสตัวนี้…..หามันเร็ว!!”
มันคือเสียงของ’ฉีป้าอ๋อง’ เขายังมีความตั้งใจจะฆ่าผมอีกแหะ เขาคงมาที่นี่ทันทีหลังจากที่เห็นอันดับอาวุธ แต่ว่ามันสายเกินไป แสงจากใบกลับเมืองห่อหุ้มผม และผมก็กลับมายังเมืองป้าฮวงทันที พื้นที่ภายในเมืองเป็นพื้นที่ปลอดภัย ไม่มีใครเอาดาบไปจากผมได้แน่
ผมสพายดาบประกายวสันต์ไว้ที่หลัง และเดินไปยังทิศเหนือของเมือง ผมเข้าไปยังปาตี้ของ’ซงฮาน’ พร้อมกับส่งข้อมูลของแหวนมังกรแห่งความเร็วไป
“ซงฮาน นายอยากได้มันมั้ย?”
‘ซงฮาน’อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“โอโห้ คลาสม่วงระดับ 48 พี่เซียวเหยา พี่ถูกหวยมารึไงเนี่ย นักฆ่าทุกคนต่างฝันอยากจะได้มัน แต่พี่จะเอามาให้ผมงั้นเหรอ? แต่น่าเสียดายตอนนี้ผมแค่ระดับ 30 คงอีกนานกว่าจะ 48”
‘Fox’ เสริม
“ใช่บอส ทำไมไม่ขายมัน มันต้องได้ราคาดีแน่นอน”
ผมหัวเราะ
“อ้อ โอเค ชั้นสัญญาว่า 50% จะเป็นของสตูดิโอ”
“ไม่ แค่ 10% ก็พอ”
‘Fox’ หัวเราะ
“สำหรับอุปกรณ์ที่เราเจอ เราจะเอาเข้าสตูดิโอเพียง 10% เราทำกฎนี้มานานแล้ว”
ผมส่ายหัว
“ไม่ นายไม่เคยเห็นวิธีการของสตูดิโอที่ไม่มีเงินหรือไง เก็บ 50% ในอาทิตแรก หลังจากนั้นเราก็จะได้คืนเมื่อเรามีเงินมากพอ พวกเราคือพี่น้องกัน ไม่มีใครมีครอบครัวของตัวเอง ดังนั้นเราไม่ได้ต้องการมากหรอกนะ”
“โอเค งั้นนายจะขายให้ใครละ”
หน้าของ’หลินว่านเอ๋อ’ลอยเข้ามาทันที
“ผมจะขายให้สาวงาม ผมไม่อยากให้มันเสียเปล่า Fox นายกลับเมืองมาได้มั้ย ชั้นมีอุปกรณ์ที่อยากขาย”
“แน่นอน ขอเวลาซักเดี๋ยว”
ไม่กี่นาทีต่อมา Fox ระดับ 33 ก็มาถึง พอถึงเขาก็กล่าวว่า
“บอส ชั้นเห็นวีดิโอของนายแล้ว ต้องบอกว่า เมื่อเทียบกับหลี่เซียวเหยาเมื่อสองปีก่อน นายแตกต่างมากเลย นายแข็งแกร่งจริงๆ”
ผมยังจำเคล็ดลับทั้ง 12 ที่ว่านเอ๋อบอกผมได้ ผมหัวเราะ
“การมีผู้เชี่ยวชาญอยู่ข้างนายมันจะทำให้นายพัฒนาขึ้น นี่คืออุปกรณ์ที่จะขาย ทั้งหมดนี่ให้ฉัน 50% ก็พอ”
“ไม่มีปัญหา”
ผมเปิดหน้าต่างซื้อขายขึ้นมา และใส่ Jade City Sword, Wind Chaser และ Firewood Sword ลงไปพร้อมกดตกลง ‘Fox’ เงียบไปเล็กน้อย
“โว้วว นี่มันสุดยอดมากเลย มันมาจากใหนกันนี่ นายมั่นใจนะว่าจะขาย Jade City Sword นะ”
ผมพยักหน้า ‘Fox’ เงยหน้าด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อเขามองเห็นดาบประกายวสันต์ที่ด้านหลังของผม เขาจึงยิ้ม
“โอ้ ชั้นรู้แล้ว ชั้นจะขายให้ได้ราคาดีๆ แน่นอน”
“โอเค งั้นชั้นออกละนะ”
“โอเค”
…. ผมขอเข้าร่วมปาตี้ของ’ชางถ่ง’ ผมเข้ามาแล้ว แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ในปาตี้มีแค่สองคนคือ ‘ชางถ่ง’และ’ชางเย่ว’ ‘ตงเฉิงเย่ว’หัวเราะคิกคัก
“ฉันหิวมากเลยเซียวเหยา นายฆ่าบอสได้รึเปล่า?”
ผมพยักหน้า
“แน่นอน”
‘ว่านเอ๋อ’ยิ้มอย่างมีเลศใน
“อืมม…นายได้ดาบประกายวสันต์ซินะ”
“มันเป็นความลับนะครับ”
“ฮืมม แย่มาก ฉันอุตส่าพนันว่านายไม่ได้แล้วเชียว”
ผมหัวเราะ
“คุณหนู ผมมีไอเท็มมาให้ดู คุณหนูอยากได้มันมั้ย”
“หืมมม”
ผมส่งข้อมูลของแหวนมังกรแห่งความเร็วไปทันที ทำให้ทั้งสองคนตกใจ
“ว้าววว แหวนคลาสม่วงระดับ 48 นี่มันเยี่ยมสุดๆ สำหรับนักฆ่าเลยนะ”
‘ว่านเอ๋อ’รักษาความนิ่งของเธอไม่ได้อีกต่อไป ปากเล็กๆ ของ’เฉิงเย่ว’กล่าวด้วยความตกใจ
“เป็นค่าสถานะที่แข็งแกร่งจริงๆ เซียวเหยา นายนี่โชคดีจริงๆ”
“คุณหนู คุณต้องการมันมั้ย?”
‘ว่านเอ๋อ’พยักหน้า
“แน่นอน นายตายแน่ถ้านายกล้าขายให้คนอื่น เสนอราคามาซิ ถ้ามันไม่เยอะเกินไปฉันจะซื้อ”
“เอ่ออ..ราคาที่ผมตั้งไว้มันสูงมากเลยนะ”
“ห้าหมื่นหยวนเป็นไง มากกว่านี้ไม่ได้หรอก มันเป็นไอเท็มที่ฉันต้องทิ้งแน่ๆ เมื่อไปถึงระดับ 100”
“โอเค ผมจะลดให้คุณ 60% เป็น สองหมื่นหยวนนะ โอนเข้าบัญชีผมเลย แล้วมันจะเป็นของคุณ”
‘ว่านเอ๋อ’ยิ้มหวานมาก
“โอเค”
ตงเฉิงเย่วประท้วง
“นี่มันไม่ยุติธรรมนะ ขวานสวรรค์อหังการระดับทองนายขายไปสี่หมื่น แต่นี่แหวนระดับม่วงนะ นายขายแค่ สองหมื่นเอง นายหลงเสน่ห์เธองั้นเหรอ?”
‘ว่านเอ๋อ’ยิ้มอีกครั้ง
“อย่าพูดแบบนั้นตงเฉิง”
ผมหัวเราะ
“วันนี้ระบบจะปิดปรับปรุง เราไม่มีเวลาแล้ว ไปทานข้าวก่อนเถอะ”
“โอเค นายจะมารอฉันที่ข้างล่างงั้นเหรอ? แต่ดูเหมือนประตูหอหญิงจะปิดแล้วนะ ทำไงกันดี”
ดูเหมือน’ว่านเอ๋อ’เธอจะมีความสุขมาก
“ฉันไม่คิดว่าจะขอร้องยามได้หรอกนะ”
ผมคิดซักพัก
“งั้นถือซะว่าวันนี้ไดเอ็ด ไม่ต้องไปกินดีมั้ย?”
“ไม่!!! พวกเราอยากกิน”
สองสาวตอบโต้อย่างรุนแรง ผมยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ และยิ้ม
“เอางี้เป็นไง พวกเธอโดดลงมาจากชั้นสองผมจะรอรับเอง แต่ก็ต้องระวังยามด้วยละนะ”
“โอเค…”
.. หลังจากนั้น 10 นาที เวลาตีหนึ่งครึ่ง ที่หอพักหญิงมหาลัยหลีหัว ผมรออย่างเงียบๆ ในที่สุดก็มีหน้าต่างเปิดออก พร้อมกับเสียงของ’ว่านเอ๋อ’ลอยมา
“ขอบคุณมาก อิอิ”
สาวงามปรากฏขึ้นตรงหน้าต่าง เธอมาในชุดยีนอวดเรือนร่างอันสวยงามของเธอ เธอรู้ว่าจะต้องโดดออกมาเลยไม่ได้สวมชุดเดรส ที่สวมประจำ
“หลี่เซียวเหยา”
เธอตะโกนเบาๆ ผมรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
“ว่านเอ๋อผมอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทำให้คุณมีรอยขีดข่วนแน่ๆ”
“เฮ้ นายแน่ใจนะว่านายรับฉันได้นะ”
“แน่นอน ไม่ต้องห่วง”
“ดี ถ้านายทำฉันตกละก็ นายตายแน่”
เธอโดดลงมาจากหน้าต่าง ผมมองดูอย่างใกล้ชิด แขนของผมเปิดออกพร้อมกับพลังปราณก่อตัวในอากาศ ไม่นาน’ว่านเอ๋อ’ก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผม กลิ่นของเธอเข้าปกคลุมผม ผมเคลิ้มไปเล็กน้อย
“โอเค”
ภายใต้แสงจันทร์ แก้มของ’ว่านเอ๋อ’แดงเล็กน้อย เธอกระโดดเข้าใส่อ้อมกอดของผม เธอปัดฝุ่นที่มือเล็กน้อย
“เอาหละ เตรียมรับตงเฉิงได้แล้ว”
“อ่า”
ผมรับเธอเข้าสู่อ้อมกอดได้อย่างแม่นยำและวางเธอลงข้างๆผม ดูเหมือนสองสาวจะตื่นเต้นเล็กน้อย ‘ว่านเอ๋อ’พูด
“มันตื่นเต้นดีเนอะ”
‘เฉิงเย่ว’เงยหน้าไปที่ชั้นสอง
“มันน่าตื่นเต้นจริงๆ แต่ว่า….เราจะกลับมายังไง?”
“โอ้…..”
ว่านเอ๋อยิ้มค้างทันที
ที่มา: