“ตามที่เควสบอก ถ้ำแห่งความสิ้นหวังอยู่ข้างหน้า 50 เมตร……”
แต่ว่าข้างหน้าของผมมันคือผืนน้ำที่กว้างใหญ่ ผมสิ้นหวังจริงๆ
“ข้างหน้าเรามีแค่ น้ำทะเล แล้วถ้ำมันอยู่ไหนกัน”
‘ซงฮาน’ตอบ
“อาจเป็นถ้ำใต้ทะเลรึเปล่า?”
‘เป็ดที่รัก’ยิ้ม
“ก็เหลือแค่ทางนั้นทางเดียวละนะ”
‘Old K’ กล่าว
“เราจะดำน้ำและหาทางเข้ารึเปล่า?”
“แน่นอน”
ผมพยักหน้า
“ในเกม ผู้เล่นขาดอากาศได้ประมาณ 3 นาที แต่ด้วยระดับของพวกเรา แม้จะมากกว่า 10 นาทีก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะ หามันให้เจอเร็วที่สุด แล้วเข้าไปดู ชั้นจะเป็นคนนำเอง ตามชั้นมา”
“โอเค….”
ผมดึงดาบประกายวสันต์ออกมา แต่ผมไม่ได้เรียกโบโบ้มาด้วย มันเป็นแมลง อาจจะทำให้มันจมน้ำตายก็ได้ผมโดดลงทะเลทันที น้ำแทรกซึมผ่านเสื้อผ้าของผมเข้ามา ผมมองลงไปยังใต้น้ำ นอกจากสาหร่ายแล้ว ยังมีพวกสัตว์ทะเลอีกเล็กน้อย แสดงว่ามันไม่ค่อยอันตรายเท่าไหร่ในขณะที่ผมว่ายน้ำไปช้าๆ
‘ซงฮาน’ก็ถามผมในช่องแชท
“พี่เซียวเหยา มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“พวกนายลงมาได้แล้ว”
“โอเค”
สมาชิกทั้งหมดก็ลงมายังทะเลเรียบร้อย ‘Fox’ เลงปืนของเขาเพื่อสำรวจรอบๆ ทันไดนั้นเขาก็ชี้ไปยังด้านขวา
“บอส นั่นใช่ทางเข้ารึเปล่า”
ผมมองไปยังทิศทางที่เขาชี้ ผมก็มองเห็นถ้ำแห่งหนึ่งที่มีฟองน้ำลอยออกมา
“เยี่ยมไปเลย ถ้ามีฟอง งั้นก็แปลว่าข้างในต้องไม่มีน้ำและมีอากาศแน่ๆ ไปกันเถอะ!!”
ผมรีบว่ายไปหามันทันที แต่ผมก็ว่ายได้ช้ามาก เพราะเกิดจากแรงต้านทานของน้ำทะเล ตอนที่เราไกล้จะถึงก็กระซิบเตือนผม
“พี่เซียวเหยาระวัง มอนสเตอร์!!”
ผมเห็นปลาตัวใหญ่ออมาจากถ้ำแห่งนั้น ลำตัวของมันยาวประมาณ 1 เมตร มันกัดลงที่ไหล่ของผมด้วยความแข็งแกร่งที่น่ากลัวของมัน เลือดสดๆ เริ่มกระจายรวมกับน้ำทะเล 274!
เป็นการโจมตีที่ดุร้ายจริงๆ ผมมองไปที่มัน [ปลาปิรันย่าน้ำลึก] ระดับ 51 มอนสเตอร์ระดับสูง!!!
‘Old K’ หยิบขวานของเขาออกมา
“อุ๊กก มันระดับเท่าไหร่กัน ชั้นมองไม่เห็นระดับของมัน”
‘เป็ดที่รัก’พยักหน้า
“ฉันด้วย ฉันก็มองไม่เห็น”
ผมเหวียงดาบประกายวสันต์พร้อมกับใช้คอมโบ และตอบทันควัน
“มอนสเตอร์ระดับสูงเลเวล 51 ระวังด้วย มอนสเตอร์ในถ้ำนั่นต้องมากกว่าพวกนายเยอะแน่ ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะนี่มันเป็นเควสระดับ S”
ผมใช้ [คมดาบน้ำแข็งทมิฬ] พุ่งเข้าสู่ท้องของมัน ทำให้เกิดดาเมจมหาศาล
“1104”
ที่ด้านหลังของผม ‘Old K’ เหวี่ยงขวานของเขาด้วย [Flame Axe] เข้าใส่ที่หลังของมัน ทำให้เกร็ดของมันเกิดประกายไฟพุ่งออกมา และเกิดดาเมจที่ไม่เป็นไปตามหวัง 151!
“อะไรวะเนี้ย”
‘Old K’ อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“พลังป้องกันอะไรจะขนาดนั้น นี่ชั้นมีดาเมจ 1300 กว่าเลยนะเนี้ย มันต่างกันมากเกินไปจริงๆ เมื่อเทียบกับบอสเซียวเหยา”
‘ซงฮาน’ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“Old K ระวังไว้อย่าโดนมันโจมตี เราควรจะให้พี่เซียวเหยาเป็นคนโจมตีหลัก ส่วนเราคอยอยู่ด้านหลัง ระดับห่างกันมากกว่า 10 ระดับ ค่าสถานะของคุณจะถูกลดไปกว่า 20% ดังนั้นนายคงทะลวงพลังป้องกันมันไม่ได้”
“ได้”
‘Old K ‘รีบว่ายไปด้านหลังทันที
‘Fox’ เล็งไปที่มันและยิงทันที
ปั้งงงงง
แต่ไม่มีอะไรออกมาเลย
“ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย ดินปืนมันเปียกน้ำ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ปืนใต้น้ำเลย”
ผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้
“มันเป็นธรรมดา ปืนของนายไม่ใช่ปืนสมัยใหม่นี่นา”
หลังจากพูดเสร็จผมก็หันไปแทงปลาตัวนั้นจนมันตาย มันดรอปเงินออกมา 11 เงิน และการ์ดอภัยโทษ มอนสเตอร์ระดับสูงมันใจกว้างมากจริงๆ มันดรอปการ์ดอภัยโทษบ่อยมากผมรีบเก็บของและมองไปที่ทางเข้าถ้ำ
“พวกเราต้องรีบไปแล้วหละ เวลาในการหายใจเราจะหมดแล้ว ต้องรีบหาถ้ำแห่งความสิ้นหวังเร็วๆ”
‘เป็ดที่รัก’พูด
“บอส ข้างในมันมืดมาก คุณต้องใช้ดาบระดับม่วงนั่นเป็นตัวส่องแสง ไม่งั้นเราจะต้องสู้กับมอนสเตอร์ในที่มืด”
“แน่นอน”
วูบบบบบบ
แสงจากดาบประกายวสันต์และหมวกเกราะแห่งดวงประทีปส่องออกมา ความสว่างของอุปกรณ์ระดับทองไม่อาจเทียบกับของระดับม่วงได้เลย ผมรีบว่ายไปยังถ้ำพร้อมกับกำดาบในมือ
ข้อความก็ดังขึ้น – คุณได้เข้าสู่พื้นที่อันตราย [ถ้ำแห่งความสิ้นหวัง]
แต่พวกเรายังไม่ได้เข้าไปในถ้ำ ปากทางเข้าอยู่ห่างไปเล็กน้อย และฟองอากาศที่เราเห็นมันออกมาจากตรงนี้ และนอกจากนี้ยังมีปลาปิรันย่าอีกเล็กน้อย
‘Old K’ พลังโจมตีไม่พอดังนั้นจึงนับเขาไม่ได้ ‘ซงฮาน’พอช่วยได้นิดหน่อยด้วยทักษะเลือดไหลและทะลวง แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะผมสามารถจัดการกับม่อนระดับเลเวล 51 ได้ด้วยตัวคนเดียวหลังจากที่ฆ่าปลาปิรันย่าไป 7 ตัว พวกเราก็มาถึงยังเขตุใกล้ประตุทางเข้า
ในขณะที่เราว่ายไปข้างหน้า ก็ดูเหมือนว่าปรากฏแสงออกมาจากบนถ้ำ ผมรีบว่ายขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว แถบอากาศของผมใกล้จะหมดแล้ว ถ้าเราไม่ได้รับอากาศ เราก็จะตาย!! มันจะน่าอายมาก ถ้ามาตายแบบนี้
แฮกๆๆ
ทันทีที่ผมโพล่พ้นน้ำ ผมก็รู้สึกหนาวทันที ใบหน้าของผมเต็มไปด้วยน้ำทะเล แผนที่บอกว่าที่นี่คือถ้ำแห่งความสิ้นหวังจริงๆ หลังจากว่ายขึ้นฝั่ง ผมก็สั่นเอาน้ำทะเลออกจากตัวก่อนที่จะหันกลับมายื่นมือให้’เป็ดที่รัก’เพื่อช่วยเธอขึ้นฝั่ง ผมเหล่มองไปที่เธอแว๊ปหนึ่ง เธอเปียกโชกไปหมด เสื้อผ้าที่เปียกโชกของเธอแนบเข้าไปยังร่างกายของเธอ มันช่างยั่วยวนใจจริงๆ
“โอ้….”
‘เป็ดที่รัก’มองไปที่ตัวของเธอ หน้าของเธอพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอยืนจับไม่เท้าของเธอ ด้วยความรู้สึกที่เหมือนสูญเสียบางอย่าง ผมเม้มริมฝีปากพร้อมกับพูดว่า
“หืมม Old K กับซงฮาน พวกนายหยุดมองได้แล้ว และถอยไปให้ห่างๆ ไปสำรวจถ้ำก็ได้ เควสเริ่มแล้ว และปลาปิลันย่าน้ำลึกเป็นเพียงแค่ เริ่มต้นเท่านั้น”
‘ซงฮาน’พยักหน้า
“โอเค แม้พวกเราจะไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่ค่าประสบการณ์มันเยอะจริงๆ มอนสเตอร์ระดับสูงมันยอดจริงๆ”
“ฮ่าๆ แน่นอน ไม่งั้นชั้นจะระดับ 45 เร็วแบบนี้เหรอ เพราะชั้นฆ่ามอนสเตอร์ระดับสูงไงละ ไม่งั้นชั้นคงเพิ่มระดับได้ไม่เร็วขนาดนี้ ไปกันเถอะ”
…..ผมเดินนำหน้าทุกคนออกไป แผนที่ถ้ำแห่งความสิ้นหวังมันใหญ่มาก ทางข้างหน้ามันมีทางแยกถึง 7 สาย ไม่มีใครรู้ว่าต้องไปทางไหนถึงจะเจอ เทวะสถานแห่งความสิ้นหวัง ดังนั้นมีทางเดียวคือต้องเดินไปดูที่ละทางเสียงฝีเท้าของพวกเราดังก้องไปทั้งถ้ำ
แต่เราก็เดินไปได้ไม่นาน ก็มีมอนสเตอร์ปรากฏขึ้นด้านหน้าของพวกเรา มันเป็นมอนสเตอร์ครึ่งมนุษย์ หลังของมันโก่งงอ ในมือของมันถือดาบและโล่อย่างละข้าง บนหัวของมันสวมไว้ด้วยหมวกที่ประดับด้วยขนไก่
[นักรบหมาป่าแห่งท้องทะเล][มอนสเตอร์ระดับสูง] Level: 54
Attack: 800-1200
Defense: 700
Health: 5900
Abilities:【คอมโบ】【ดาบเหมันต์】【รอยตราแห่งห้วงทะเลลึก】
คำอธิบาย : เผ่าพันธุ์หมาป่าทะเล คือเผ่าพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในห้วงทะเลลึก พวกมันมีเหงือกที่เอาไว้หายใจในน้ำ และมีปอดที่เอาไว้หายใจบนบก สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำพวกนี้มีสติปัญญาสูง และเริ่มที่จะสวมใส่อุปกรณ์ เพราะท้องทะเลไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของพวกมัน พวกมันจึงวางแผนที่จะขยายออกไปเรื่อยๆ อย่างไม่ลดละ ใน Destiny หมาป่าแห่งท้องทะเล หวังที่จะนำอาณาจักรของพวกมันขึ้นมาตั้งไว้บนแผ่นดิน คุณจะได้รับค่าประสบการณ์อย่างมหาศาล หากนำเพรชของพวกมันไปขึ้นเงินที่เมืองหลวง…..
“ระวังตัวไว้….อย่าเข้ามาใกล้ ไม่งั้นจะเป็นการดึงมันเข้ามา พลังโจมตีของม่อนระดับสูงเลเวล 54 มันสูงมาก อีกอย่างมันยังมี [คอมโบ] ระดับ 6 อีกด้วย พวกนายไม่สามารถจัดการมันได้หรอก ให้ผมไปคนเดียวก็พอ Fox คอยยิงมันจากที่ไกลๆ เป็ดที่รักอย่าลืมคอยฮิลผมตรอดละ”
หลังจากที่พวกเขาพยักหน้าผมก็วิ่งไปหาพวกมันทันที ผมใช้ทักษะ [ดาบน้ำแข็งทมิฬ] เข้าที่ลำคอของมันทันที
ฉั้ววววว 1074!
แล้วก็ตามด้วย คอมโบระดับ 5 แสงสีทองสว่างวาปออกมา มันโจมตีไปถึง 3 ครั้ง นี่เป็นข้อแตกต่างระหว่างคอมโบระดับ 5 และระดับ 6 และระดับ 6 ยังโจมตี 4 ครั้งและทุกครั้งต่างรุนแรงกว่าระดับ 5 มาก ระดับทักษะมันมีประโยชน์อย่างเห็นได้ชัด!!!
ในขณะที่ผมยังโจมตีไม่เสร็จ หมาป่าทะเลมันก็สวนผมทันทีด้วยดาบของมัน แสงสีทองปรากฏออกมา และฟันลงที่อกของผม
317!
332!
628!
297!
มันติดคริได้จริงๆ ผมรีบขยับมือร่าย [ฮิล] ใส่ตัวเองทันที เป็ดที่รักก็ร่ายบัพ [Encourage] ระดับ 5 ใส่ผม มันช่วยเพิ่มพลังโจมตีให้ผม 5% และผมก็ใช้ [เพลงดาบร้อยสังหาร] เพื่อสิ้นสุดการต่อสู้ทันที
“โอ้วววว”
มันล้มลงด้วยเสียงน่าสงสาร มันดรอปเงิน 14 เงิน แหละเหรียญสีแดงโลหิตออกมา ผมหยิบมันขึ้นมา หลังจากที่ผมเห็นคำอธิบายผมก็หัวเราะ
[เหรียญตราแห่งเผ่าพันธุ์หมาป่าทะเล] : ของชิ้นนี้สามารถใช้แลกเปลี่ยนได้ที่เมืองหลวง สำหรับค่าประสบการณ์มหาศาล….
วูปปปป
ผมโยนเหรียญตราไปให้’ซงฮาน’ เขารัยมันพร้อมกับถามงงๆ
“พี่เซียวเหยา นี่มันอะไรงั้นเหรอ?”
“มันคือไอเท็มที่สามารถเอาไปแลกเป็นค่าประสบการณ์ได้ ชั้นไม่ต้องการ พวกนายสี่คนเอามันไปเลย มันจะดรอปอีกแน่นอน หมาป่ามันมีเยอะพอตัว จากการประเมินของชั้น คิดว่า ถ้าเราทำเควสนี้เสร็จพวกนายต้องระดับ 40 แน่นอน”
“โอเค”
ทั้งสี่คนตอบตกลง
‘เป็ดที่รัก’เธอยิ้มหวาน เหมือนกับว่าเธอจะเข้ากับพวกเราได้ดีแล้วพวกเราก็เดินทางต่อกัน อัตราการดรอปของม่อนระดับสูงมันไม่เยอะแต่ว่าอย่างต่ำต้องดรอปการ์ดอภัยโทษ ซึ่งผมคิดว่ามันมีค่ามาก การมีบัตรอภัยโทษเยอะๆ มันดีสำหรับพวกบ้าการ PK แบบผมมันมีค่ามากสำหรับคนที่โดนไล่ล่าตลอดวัน
หลังจากที่พวกเขาเข้าเกมมาก็จะได้ใช้ทันที ทำให้การฆ่าคนไม่ติดตัวแดง ในร้านค้าเมืองป้าฮวง ราคาของมันอยู่ที่ 20 ทอง ราวๆ 180 หยวน มันราคาแพงมาก ทำให้ผมลังเลที่จะซื้อมัน
ดังนั้นผมจึงต้องฟาร์มเพื่อหามัน ด้วยวิธีนี้ผมเต็มใจที่จะใช้มันมากกว่า นักรับหมาป่าตัวที่สิบเจ็ดดรอปอุปกรณ์ออกมา มันคือสนับแขนคู่หนึ่ง
【สนับแขนหมาป่า】(ระดับเงิน)
ชนิด : อุปกรณ์หนัง
Defense: 65
Agility: +27
Endurance: +19
Required Level: 45
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป