ตอนที่แล้วตอนต่อไป(แปลโดยคุณ Kritchapong Tae)
*************************************
“ฟรึ่บฟรึ่บ”
เสียงหดตัวเล็กน้อยจากการโจมตีของผม, ผีเสื้อมายา ครางและรีบกระพือปีกของมัน ปีกที่กระพือก่อเกิดเป็นลูกไฟนางฟ้าประกายวูบวาบ
นาทีต่อมา ก็เริ่มร่ายเวทย์ [ลมกรรโชก] ที่ทรงพลัง พัดมาจากใต้เท้า กลืนไปทั้งร่างกายผม ความเจ็บปวดแทรกซึมทั่วร่างกายดาเมจอันรุนแรงไหลขึ้นหัวอย่างมากมาย 547!
ผมขมวดคิ้ว เวทย์มนต์สร้างพลังโจมตีได้มากจริง ๆ ต้องรีบกำจัดมันโดยเร็วซะแล้ว! ผมหมุนดาบไว้เหนือหัว สัญลักษณ์หกเหลี่ยมทองคำก็ปรากฏ บ่งบอกการใช้ท่า [Combo] ระดับ 6 การโจมตีติดต่อกัน 4 ครั้ง เกิดดาเมจ 3200! ไม่แปลกใจผีเสื้อมายา สลายกลายเป็นแมงเม่าทันที
“วิ๊งง”
เวทย์ [ลมกรรโชก] ลูกที่ 2 พาความเสียหายมาให้ 500 หน่วย แต่ผมฮีลระดับ 6 ฟื้นพลังกลับมา 900 หน่วย
“กรี๊ดดด”
ผีเสื้อมายากรีดร้องด้วยความโกรธแค้น ปีกมันเปล่งแสงสีเขียวขณะที่เต้นรำอย่างบ้าคลั่ง สกิลที่สองกำลังจะมา [ผีเสื้อเริงระบำร่ายรำพฤกษา]
“ชู่ววว์”
เถากุหลาบสีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนโผล่จากพื้นดิน เข้ามารัดตัวผมพร้อมกับตรึงผมไว้อยู่กับที่ ความสามารถควบคุมแบบกลุ่มจะหยุดการทุกเคลื่อนไหว 3 วินาที แต่ว่าสามารถป้องกัน หรือโจมตีได้อยู่ , หึ ไม่เลวเลยทีเดียว
นี่ถ้ารวมกับสกิล[Shatter Shot]ของนักธนูแล้วล่ะก็ น่าดูชมเลยทีเดียว เหมาะแก่การ PK ซะจริง ๆ หลังจากจับแล้วก็ใช้ ดาบไฟคู่
จัดการเป้าหมาย! ผมชิงจังหวะความได้เปรียบจากการประชิดตัว ผมไม่ได้ส่งให้โบโบ้น้อยโมตี แต่ผมใช้ดาบประกายวสันต์ สร้างลมสีฟ้าแล้วปล่อย [คมเขี้ยววายุ] ออกมา 1774! ดาบก็ตัดผมผีเสื้อมายา และสองคำก็เด้งบนหัวผม – เลเวลอัพ +1! ……. เยี่ยม!
สกิล[คมเขี้ยววายุ] ชองผมกลายเป็นระดับ 6 พร้อมกับ กลายเป็นระดับ 52 รวมเพิ่มพลังโจมตีอีก 18% ด้วยพลังโจมตีของผม [คมเขี้ยววายุ] ก็สามารถกระชากวิญญาณใครซักคนได้อย่างง่ายดาย!
‘สตรอเบอรรี่ มัทฉะ’หัวเราะอยู่ด้านหลัง
“ว๊าว, บอสคะ พลังโจมตีบอสสูงมากๆ หนูยังไม่เคยเจอเคยมีพลังโจมตีมากกว่าบอสเลย”
“แหะ ๆ มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าผมไม่แข็งแกร่ง และผมจะปกป้องทุกคนได้เหรอ?”
“เย้! เมื่อหนูติดตามบอสแล้ว หนูรู้สึกปลอดภัยสุดๆ เลยล่ะค่ะ”
‘สตรอเบอรรี่ มัทฉะ’หยุดพูดและชูดาบขึ้นขณะที่บินอยู่ในอากาศ
“บอสคะ, หนูดูลิสรายชื่อสกิล หนูพบ สกิล[เพลงดาบร้อยสังหาร] ระดับ S นั่นเป็นของบอส ใช่ไหม๊คะ? ”
ผมพยักหน้า
“ใช่ ทำไมหรอ?”
“ทำไม บอสไม่ใช้ [เพลงดาบร้อยสังหาร] สู้กับผีเสื้อมายาล่ะคะ? พลังป้องกันของผีเสื้อมันไม่สูงมาก น่าจะจัดการทีเดียวตาย มันน่าจะประหยัดเวลาในการเก็บเลเวล ได้เยอะเลยนะคะ? ”
ผมเก็บมาคิด
“ก็จริงของเธอนะ. สตรอเบอรรี่ มัทฉะ ถ้าพวกเราจัดการผีเสื้อมายาตัวนึง เธอได้ค่าประสบการณ์เท่าไหร่?”
“สำหรับระดับนี้…ก็…ประมาณ 0.9% ค่ะ”
“ไม่เลวนี่, ประมาณ 110 ตัวก็น่าจะขึ้นระดับได้แล้ว เอาล่ะลุยต่อกันเลย!”
“ค่ะ!”
ตอนนี้ ผมลองทำตามที่’สตรอเบอรรี่ มัทฉะ’บอกไว้ ผมเข้าไปใกล้พอที่จะไม่โดนโจมตีอัตโนมัติ แต่พอให้ระยะพุ่งถึง ผมก็โจมตี 3 ครั้งต่อเนื่อง
“ตูม ๆ ๆ”
679! 771! 667! ครั้งที่ 4 ผมจงใจใช้ดาบแฉลบกับผีเสื้อมายาเพื่อเข้าใกล้แล้วทุบไปทีนึง 1102! จากนั้นปิดฉากด้วย [คมเขี้ยววายุ]ที่เพิ่มพลังโจมตี! 2108! ถึงแม้จะไม่ขึ้น Fatal strike ด้วย [คมเขี้ยววายุ] แต่ก็พอให้ ผีเสื้อมายาจากไปอย่างสงบ
R.I.P.
ผมก้มลงเก็บเหรียญเงินที่ดรอปจากผีเสื้อมายา, ผมหัวเราะแล้วถาม
“สตรอเบอรรี่ มัทฉะ คอมโบของบอส สง่างามมากใช่มั๊ยล่ะ?”
‘สตรอเบอรรี่ มัทฉะ’หัวเราะ
“แน่นอน มันเจ๋งสุดยอด! คอมโบของบอสเจ๋งสุด ๆ ไปเลย แต่…ท่าที่ 3 กับ 4 มันช้าไปหน่อย. บอส หนูได้ยินคนในกระทู้กล่าวว่า ในระหว่างต่อสู้ ถ้าบอสลองโจมตีซ้ำ ๆ รูปแบบเดิม คุณก็จะเพิ่มความเร็วในการโจมตีได้ ท่าที่ 4 ก็น่าจะเร็วขึ้นแถมรุนแรงขึ้นอีกด้วย!”
ผมจ้อง
“เอ๋ นั่นเป็นกลยุทธเหรอ?”
“ใช่แล้ว, ตอนหนูเก็บระดับอยู่เมื่อ 2-3 วันก่อน หนูเห็นผู้เล่นฝึกหัดเขาพูดกัน!”
“ลองดูแล้วกัน!”
ผมยังไม่เชื่อ. ขณะที่ฆ่าผีเสื้อมายาอีก 2 ตัว ตัวที่ 3 ก็โผล่มา พร้อมกับสกิลกลับมาใช้ได้อีกครั้ง ผมจึงใช้ [เพลงดาบร้อยสังหาร]อีกครั้ง
“ตูม ตูม ตูม”
หลังจากโจมตีเสร็จผมก็รีบทำตามรูปแบบเดิมทันที ถูกอย่างที่มัทฉะว่าไว้ ความเร็วผมเพิ่มและความเร็วในการโจมตีก็เพิ่มขึ้นด้วย การโจมตีครั้งที่ 4 เร็วกว่าครั้งก่อน ตามด้วย [คมเขี้ยววายุ] เพื่อปิดฉากการต่อสู้ซะที!
“ตริ๊งง” ระบบแจ้ง: ผู้เล่นเรียนรู้สกิลได้มากขึ้น คอมโบสกิล[เพลงดาบร้อยสังหาร] ทำให้ความต่อเนื่องเพิ่มขึ้นอีก 1.6% …..
ผมยืนตะลึง ในที่สุด [เพลงดาบร้อยสังหาร] ก็เพิ่มความต่อเนื่องของจังหวะได้อีก หลังจากที่ค้างอยู่ที่ 60% มานาน มันสุดแสนจะยากกว่าที่จะเพิ่มจังหวะ แต่ในที่สุดมันก็เพิ่มซะที!
หึหึ บางทีคน ๆ หนึ่ง ก็อาจเป็นครูเราได้ทุกเมื่อ! ‘มัทฉะ’ เธอพบวิธีโดยบังเอิญ แต่หาก มีผลอย่างไม่คาดคิดซะจริง ๆ
“บอส? บอสคะ เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?”
‘มัทฉะ’จ้องผมขณะที่ผมยืนตะลึงอยู่ ผมเงยหน้าและยิ้มให้เธอ
“ไม่มีอะไรหรอก พี่สาวมัทฉะ เธอพูดถูก! ถ้าผมคิดว่าผมจะโจมตี มันก็จะเพิ่มความเร็วในการโจมตีอีกด้วย!”
“อ้าวว…หนูนึกว่าเป็นข่าวลือซะอีก ก็ไม่รู้หรอกว่าจะจริงหรือไม่จริง ก็หนูไม่มีคอมโบสกิล ที่จะลองนี่นา… ”
จากนั้นผมก็แทงผีเสื้อมายา โดยคิดถึงการโจมตีก่อนที่จะลงมือ ด้วยเทคนิคเล็กน้อย ผมก็เพิ่มความเร็วในการโจมตีให้กับคอมโบ แต่ไม่เกี่ยวกับการโจมตีธรรมดา. แต่ที่สำคัญจริง ๆ เกี่ยวกับเทคนิคนี้คือมันสามารถเพิ่มความเร็วในการโจมตีคอมโบอีกประมาณ 15%!
ในคนปกติใช้เวลา 0.2-0.3 วินาทีในสมอง แต่สำหรับผู้เล่นประสบการณ์สูงแล้วสามารถลดลงมาอยู่ที่ 0.1-0.2 วินาที เลยทีเดียว หลายอย่างเกิดขึ้นได้ภายในวินาทีเดียว และเร็วกว่าหากใช้เทคนิคสำเร็จ มันมีค่าอย่างมากในการ PK!
ถ้าผมลดเวลาการใช้สกิล[เพลงดาบร้อยสังหาร] ได้อย่างสมบูรณ์แล้วล่ะก็ จะเพิ่มโอกาสในการเชื่องโยงสกิลนี้ได้ มันสำคัญอย่างสุด ๆ . ถ้าผมฆ่านูปคุงอย่าง ‘ทรราชแห่งเวสเทิร์น ชู’ คงใช้เวลาประมาณ 1.2 วินาทีก็พอ แต่ถ้าต่อสู้กับ ‘เจียงเฟิ่งซาน’, ‘Q-Sword’ หรือคนเก่ง ๆ คนอื่น 1.2 วินาที นี่มันเสี่ยงมาก นานเกินไปที่จะใช้คอมโบ ผมจะต้องเชี่ยวชาญในสกิลนี้ให้ได้! ……
ผ่านไปอีก 30 นาที ดั่งแสงสีทองที่หล่นลงมาจากสวรรค์พร้อมกับเสียง
“ชแว๊บ”
และผมมาถึงระดับที่ 52 ส่วน’สตรอเบอรี่ มัทฉะ’ ระดับที่ 28 พอดี ผีเสื้อมายาก็ร่วงลงไปกองกับพื้น พร้อมกับเสียง
“ฮือๆ”
ดรอป 14 เหรียญ และก็มีหนังสือวาดรูปสีเขียวตกอยู่ เมื่อเก็บขึ้นมาแล้วดู ก็พบว่าเป็น
การ์ดผีเสื้อมายา! [ผีเสื้อมายา]
พลังโจมตี: ★★☆
พลังป้องกัน: ★★★★
HP: ★★★☆
ความว่องไว：★★☆
เวทย์มนต์: ★★★★☆
สกิล:【วายุคลั่ง】【ผีเสื้อเริงระบำร่ายรำพฤกษา】
มีแสงวาบโผล่ออกมา การ์ดผีเสื้อมายาก็หายไปในมือผม นั่นหมายถึงโชคมาถึงแล้ว ผมสามารถผนึกผีเสื้อมายาให้เป็นสัตว์เลี้ยงได้ แต่ผีเสื้อระดับ 1 เนี่ยมันหาไม่ได้ง่าย ๆ เลยนะ
หืมม เวทย์มนต์ 4.5 ดาวเลยหรอ นี่มันมากกว่าหนูน้ำแข็งของ ‘เย่วซิงเซียน’ อีกนะ มันเป็นสัตว์ที่ใช้เวทย์ดีมากเลยที่สำคัญมันบินได้อีกต่างหาก! เอาไว้ใช้เวลาจะจัดการพวกเกราะหนักที่แพ้ทางให้เหมือนกับปากระเทียมใส่พวกผีดิบซะเลย! ผมกลับมามองที่มัทฉะ แล้วบอกว่า
“พี่สาวมัทฉะ ผมพึ่งเรียนการจับ ผีเสื้อมายา ช่วยดูหน่อยนะว่า ผีเสื้อมายาระดับ 1 อยู่ไหน หากเจอแล้วรีบบอกเลยนะ อย่าปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป”
“โอเคค่ะ เข้าใจแล้ว หัวหน้า!”
“เดี๋ยวก่อนนะ, เธอยังไม่มีสัตว์เลี้ยงใช่ไหม๊?”
‘มัทฉะ’ เธอหน้าแดงอีกแล้ว
“เอ่อ..หนูไม่ค่อยมีเงินที่จะซื้อมันหรอกค่ะ หนูยังไม่เคยมาหามอนสเตอร์ระดับ 1 เลย”
“โอเคๆ ตามมาแล้วกัน ถ้าเกิดเราหาสัตว์เลี้ยงไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวผมจะซื้อ ผึ้งสังหารให้หลังจากเก็บเลเวลเสร็จ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะบอส!”
“ไม่เป็นไรน่ะ…”
จากนั้นพวกเราก็ตระเวนไปทั่วหุบเขาหินเหล็กไฟ แค่กระพริบตาก็ผ่านมา 3 ชั่วโมง มัทฉะก็ระดับ 30 เป็นที่เรียบร้อย เธออยู่ในชุดที่ผมซื้อให้เกราะอกระดับเงิน รองเท้า และดาบ ในที่สุดเธอก็กลายเป็นผู้เล่นระดับเชี่ยวชาญซะที
จากการที่ผมมองเธอ หน้าของ’มัทฉะ’เปลี่ยนเป็นลูกตำลึงอีกแล้ว
“บอสคะ อย่ามองอย่างนั้นสิคะ!”
ผมกระแอม, และหันไปมองผีเสื้อมายาที่อยู่ห่างออกไป ‘มัทฉะ’เงียบไปซักพักนึงก่อนที่เอ่ยว่า
“บอสคะ ฉันได้ยินว่า…คุณรู้จักกับสาวสวยอันดับหนึ่งของเมืองฟ่านชู ชางถง ดีมากเลย แม้กระทั่งชีวิตจริง จริงรึเปล่าคะ?”
ผมพยักหน้า
“อืม ใช่..”
‘มัทฉะ’หน้าแดงหนักกว่าเดิมอีก…
”เอ่อ…หุ่นของชางถงช่างดูดีซะจริง ๆ … บอสคิดว่าของหนูนั้นเล็กไปรึเปล่าคะ?”
ผมมองหน้าแดง ๆ ของเธอ พร้อมกับหัวเราะหนักมาก แล้วพูด
“พี่สาวมัทฉะ กำลังคิดอะไรอยู่น่ะ เธอเป็นสมาชิกของ Zhan Long นะพวกเราต้องการเธอให้ช่วยเหลือพวกเรา ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อย!ชั๊นจะบอกเธอว่า อย่าไปเปรียบเทียบกับ ชางถง เธอจะสบายใจกว่าเฃ่น พูดว่า…คิดยังไงกับ เย่วซิงเซียน… ”
‘มัทฉะ’ก็ยังคงหน้าแดง
“อ้อค่ะ…โอเค. บอสไม่ได้คิดกับหนู, ก็ดี…”
ผมเงียบ.. ……..
ในเวลาเดียวกันนี้, ณ เขตฝึกฝนอีกมุมหนึ่งของป่าป้าหวง
“ฮัดชิ้วววว!”
หญิงสาวรูปร่างงามจามออกมาขณะอยู่หลังมนุษย์หมาป่า ถือมืดสั้นในมือพร้อมที่จะฆ่า เธอสั่นทันทีพร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอันว่างเปล่าไร้ก้อนเมฆ
“โว้ะ, อะไรกันเนี่ย? ทำไมชั๊นรู้สึกเหมือนมีคนนินทา?”
สาวสวยอีกคนก็เอามีดออกมา
“พี่จ๋า, รีบวิ่งเร็วเข้าเหอะ หัวหน้าฝูงมนุษย์หมาป่ามันจะกัดพี่แล้ว”
“หว๋า! นักธนู ใช้ [Shatter Shot] ช่วยชั๊นด้วย!! โอ้ย…ไอ้โง่, ชั๊นให้ยิงเพื่อหยุดมนุษย์หมาป่าไม่ใช่ยิงชั๊น! คอยดูนะ นายจะไม่ได้เงินอาทิตย์นี้แม้แต่ทองแดงเดียว! ”
“ท่านรองหัวหน้า ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย ข้ามีเมียอายุ 25 ปีแล้วก็มีเด็กสุดที่รักอายุ 19 ปีอีกคนที่ต้องดูแล ถ้าข้าไม่ได้เงินล่ะก็ ข้าคงหามีชีวิตไม่!”
“…..”
ดวงจันทร์สาดส่องเหนือหุบเขา พร้อมจะเปิดเผยทุกสรรพสิ่งให้เรืองแสง ประกายแสงบนยอดหญ้า ผ่านกิ่งไม้อันเหนือหัวขึ้นไป, ช่างเป็นภาพที่สวยงามจับใจจริง ๆ
“กร๊อบ…”
‘มัทฉะ’เดินอย่างเบาๆ ในขณะที่ผมยืนอยู่ที่ชายป่า ปากเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย ขณะที่เอื้อมมือมาแตะที่ฟลังของผม
“หัวหน้าคะ? ทำไมคุณถึงวนไปรอบ ๆ ก้อนหินยักษ์สีดำนั่นล่คะ คุณไม่เหนื่อยบ้างหรอ?”
ผมยิ้มเล็กน้อย
“ความลับสวรรค์ห้ามแพร่งพราย. นี่ล่ะดีแล้ว!”
“อ้อ..อย่านั้นหรอ”
‘มัทฉะ’หัวเราะ
“บอสคะ ไปต่อกันเถอะ หุบเขานั่นน่าจะมีผีเสื้อมายาอยู่เยอะเลยนะคะ? คุณบอกว่าวันนี้คุณจะอยู่กับหนูทั้งวัน ห้ามกลับคำนะคะ ไม่งั๊นแล้ว หนูก็ไม่รู้จะเก็บเลเวลต่อยังไง เหมือนกัน”
ผมพยักหน้า
“แน่นอน ถ้าหมดวันนี้ เธอต้องได้เลเวลอย่างน้อย ก็ต้องระดับ 35 ล่ะ เอ้าสู้ ๆ”
“ค่ะ ได้ค่ะ ลุยเลยค่ะบอส!”
ทันใดนั้น มัทฉะก็รู้สึกเหมือนกับว่าถูกตรึงอยู่กับที่ และชี้ไปยังด้านในของหุบเขา
“บ..บอส ดูนั่น….ผีเสื้อตัวโครตอภิมหาใหญ่, อย่าบอกนะว่านั่นเป็น บอส?!”
ที่มา: