I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Zhan Long ตอนที่ 164 หัตถ์อัสนี

| Zhan Long | 1461 | 2337 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

【เกราะเนบิวล่า】 (ชุดเกราะระดับม่วง)

ประเภท: ชุดเกราะ

Defense: 320

Strength: +40

Endurance: +37

Extra: เพิ่มต้านทานเวทย์ 21%

Extra: เรียกฝนแห่งเนบิวล่าออกมา เพื่อใช้พลังแห่งดวงดาราลดพลังป้องกันของศัตรูรอบๆ 5 เมตรลง 7%

Level Requirement: 54

“สุดยอดดดด”

‘รันมิน’จับขวานแน่นพร้อมกับมองไปที่ชุดเกราะ

“มันเป็นชุดเกราะที่ OP จริงๆ ด้วยพลังป้องกันที่สูง แล้วยังความสามารถพิเศษที่ลดเกราะศัตรูรอบๆ อีก”

‘ซงฮาน’พยักหน้า

“ใช่แล้ว พลังป้องกันกับพลังโจมตีของมันสูงมาก”

‘หยู่จื่อเฉิงโช่ว’กล่าวติดตลก

“งั้นนักรบเกราะหนักทั้งสามควรจะสุ่มมันใช่มั้ย?”

‘รันมิน’รีบโบกมือ

“ไม่ พวกเราแค่ระดับ 40 กว่าเองอีกนานกว่าจะถึง 54 ให้บอสเซียวเหยาเถอะ เราจะได้มีโอกาสชนะบอสเยอะขึ้น ถ้าให้ชั้นกับอาเหล่ยละก็ มั่นใจได้เลยว่ามันต้องไปนอนอยู่ในคลังสองอาทิตย์แน่ๆ”

‘ตงเฉิงเหล่ย’หัวเราะพลางกล่าว

“หัวหน้าเป็นคนทำดาเมจให้บอสได้เยอะสุด ดังนั้นมันก็ควรจะเป็นของหัวหน้านะ พวกเราแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็กดหน้าต่างยกเลิกการสุ่ม ผมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่ถือเกราะอยู่

“โอเค ชั้นจะรับไว้เอง เดี๋ยวจะชดเชยให้ทีหลังแล้วกัน”

‘รันมิน’กล่าว

“พวกเราเป็นพี่น้องกัน ทำไมนายพูดแบบนั้นห๊ะ”

ผมไม่พูดอะไร พลางสวมใส่เกราะเนบิวล่าเงียบๆ ผมถอดเกราะแห่งรุ่งอรุนที่ว่านเอ๋อให้มา มันมีความทรงจำที่น่าจดจำอยู่เล็กน้อย หลังจากที่ผมสวมใส่เกราะเนบิวล่า ผมก็รู้สึกถึงพละกำลังที่เพิ่มขึ้นมาก พลังป้องกันของอุปกรณ์ระดับม่วงมันช่างห่างไกลจากของระดับทองยิ่งนัก

【Xiao Yao Zi Zai】(Tomb Guardian of Dragon City)Level:54

Attack:1472-1919

Defense:1471

Health:2845

Mana:930

Charm:34 …..

‘หยู่จื่อเฉิงโช่ว’หันมาหาผมและถาม

“เซียวเหยา ตอนนี้พลังป้องกันนายเท่าไหร่แล้ว”

“1471 ทำไมเหรอ?”

“โอ้ นั่นมันโหดมากเลยนะ ขนาดพระเทพๆ ขนาดมีโล่ ยังมีพลังป้องกันแค่ 1700 กว่าๆ เอง นักดาบที่อัพค่าสเตตัสทั้งหมดไปที่ค่าความแข็งแกร่ง ยังมีพลังป้องกันถึง 1471 มันน่ากลัวจริงๆ ต้องขอบคุณอุปประกรณ์ระดับเทพนั่นแล้วหละ”

‘ว่านเอ๋อ’เก็บมีดของเธอพร้อมกับยิ้ม

“ถ้าพลังป้องกันของเขาไม่แข็งแกร่งพอ พวกเราก็คงไม่ชวนเขามาทำเควสระดับ SS หรอกนะ”

‘หยู่จื่อเฉิงโชว’หัวเราะคิกคัก

“ฉันรู้ ฉันรู้ งั้นไปต่อที่ชั้นสามกันเถอะ”

“ไปกันเลยย”

หลังจากที่เก็บไอเท็มที่เหลือ ทั้ง อัญมณี การ์ด เงิน และอื่นๆ พวกเราก็เดินไปต่อยัง [สุสานห้าคนโฉดแห่งความสิ้นหวังชั้นที่ 3] เป็นอีกครั้งที่พวกเราไม่รู้ว่ามีอะไรรอพวกเราอยู่ …..

ฟุบ ฟุบ

รองเท้าของผมเหยียบย่ำลงไปยังพื้นทราย ในขณะเดียวกันกลุ่มของผมก็ตามผมลงมา ที่เพดานเหนือหัวพวกเรา มีอัญมณีที่ส่องสว่างเป็นแสงไฟให้อยู่ ผมเดินนำหน้าและมองรอบๆ อย่างระมัดระวัง

ดูเหมือนที่ชั้นสามนี้จะสะอาดสะอ้าน แต่ว่าห่างจากพวกเราไม่ไกล ผมเห็นนักธนูอันเดต ธนูของมันทำมาจากกระดูกของสัตว์ ชู่ ด้วยใบหน้าที่เน้าเปื่อยจนแยกไม่ออกของมัน มันคำรามในลำคอส่งกลิ่นเหม็นจากเนื้อที่เน่าเปื่อย มันสวมใส่เกราะเบา ตามเกราะของมันเต็มไปด้วยหนอน

ธนูของมันขาวซีดเหมือนคนตาย มันทำมาจากกระดูกของสัตว์ ดังนั้นพลังโจมตีของมันต้องรุนแรงมากแน่นอน ‘ว่านเอ๋อ’ขมวดคิ้ว

“โอ้ ม่อนชั้นนี้น่าขยะแขยงจริงๆ….ฉันไม่สู้ได้มั้ย?”

ผมหัวเราะ

“ตอนที่เราสู้ หนอนพวกนั้นมันจะบินไปมา…..”

“อย่าพูดแบบนั้น….”

‘เฉิงเย่ว’ร่อนลงมาเบาๆ พลางยิ้ม

“มันไม่เป็นปัญหากับนักเวทเลย ฉันก็แค่ร่ายเวทระยะไกล [Pillar of Ice and Fire] แล้วเซียวเหยาก็ชน โอเคมั้ย?”

ผมพยักหน้า

“โอเค งั้นมาดูค่าสถานะของมันก่อนเถอะ”

“โอเค”

ผมค่อยๆ เดินเข้าไปไกล้ๆ พอได้ข้อมูลแล้วก็แชร์ในกลุ่ม

【นักธนูเผ่าเจี้ย】(มอนสเตอร์ระดับสูง) Level:59

Attack:1010-1270

Defense:750

Health:6200

Skills:【Rocket Arrow】【Triple Shot】【Scatter Shot】

คำอธิบาย : นักธนูจากชนเผ่าเจี้ย นักรบเหล่านี้ต่างมาจากนอกกำแพงเมือง พวกเขามีความแข็งแกร่งมาก พวกมันมีความสุขกับการฆ่า ตั้งแต่หรันมินเสียชีวิตพวกมันก็กลายมาเป็นผู้ปกป้องสุสาน …..

 

“ตาย!!!!”

ผมกำดาบแน่นพร้อมกับวิ่งไปหามันทันที แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผมไปถึงระยะห้าหลา นักธนูก็สไลด์ออกด้านข้าง พร้อมกับถอยหลังไปหลายก้าว แล้วโจมตีผมด้วย [Triple Shot]!!!

ฉึก ฉึก ฉึก

312! 337! 322!

ร่างกายของผมสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด ผมรีบเข้าไกล้มันอย่างรวดเร็ว แล้วกวัดแกว่งดาบด้วยทักษะคอมโบทันที หลังจากที่โดนผมโจมตีไปหนึ่งชุด มันก็ถอยหลังทันที พร้อมกับโจมตี ธนูพุ่งเข้าใส่แขนและหน้าอกของผม [Scatter Shot] ทะลวงเข้าร่างของผมและทำให้ผมติดสตั้นไป บ้าจริง ผมไปดึงความสนใจของนักธนูมาอีกสามตัว

ฟุบบบ +1378!

‘อวี่จื่อเฉิงโชว’ฮิลเลือดของผมกลับมาทันที ดวงตาของ’ว่านเอ๋อ’เบิกกว้าง

“เซียวเหยา ถอยกลับมาเร็ว มอนสเตอร์พวกนี้มีสัญชาติการหลบหลีกที่ดีมาก มันจะล่อให้นายเข้าไปในกลุ่มของมัน รีบกลับมาเร็ว ตงเฉิงรีบใช้ทักษะของเธอฆ่าพวกมันซะ”

ผมรีบถอยกลับมาอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกัน’เป็ดที่รัก’ก็ฮิลผม ด้านหลังของผมมีพวกมันสี่ตัวกำลังตามมา ‘เฉิงเย่ว’ร่ายทักษะ [Pillar of Fire and Ice] และ [Icicle] จัดการนักธนูที่เหลือเลือดเพียงครึ่งเดียวไป ‘ว่านเอ๋อ’พุ่งผ่านผมไปพร้อมกับใช้ [Gouge] สตั้นมันหลังจากนั้นก็ใช้ [Bleed] และ [Backstab] ฆ่ามันอย่างรวดเร็ว

พลังโจมตีของเธอ เห็นได้ชัดว่าสูงมาก

ปั้ง ปั้ง

‘หลิวย่ง’ ยิงออกไปสองครั้ง ซึ่งก็พอใช้ได้ มันทำดาเมจไปได้กว่า 1000 ซงฮานควงมีดเข้าไปจู่โจมพร้อมกับรันมินที่ใช้ [คมขวานวายุหมุน] ใส่นักธนูอีกตน ทำให้มันตายไปชั่วพริบตา

สุดท้ายผมก็ใช้ทักษะคอมโบจัดการดับนักธนูตัวสุดท้ายสำเร็จ ผมก้มลงไปหยิบเงินพลางพูด

“พวกโจมตีระยะไกลมันสู้ยากจริงๆ สำหรับพวกโจมตีใกล้ แต่ว่าตอนนี้พวกเรามีตงเฉิงที่จะล่อมันมาทีละตัว ส่วนว่านเอ๋อ ซงฮาน และชั้นจะเข้าสู้กับมันตรงกลางทางเอง”

‘เฉิงเย่ว’พยักหน้าเข้าใจ หลังจากนั้นเธอก็ล่อมันมาทีละตัว การฆ่าของพวกเรามีประสิทธิภาพมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากนี้พลังป้องกันของผม มันสูงจริงๆ สามารถสู้กลับนักธนูสามถึงห้าตัวได้สบาย หมอทั้งสองก็มีความสุขเช่นกัน

พวกเธอไม่เคยเห็นใครที่จะดึงความสนใจของมอนสเตอร์ได้ขนาดนี้แล้วยังทนรับดาเมจได้อีก การฆ่านักธนูเหล่านี้นั้น มันง่ายกว่าการฆ่าพลหอกเผ่าฉินตอนปลายมาก หลังจากที่พระอาทิตย์ขึ้นในโลกจริง พวกเราก็กวาดล้างชั้นสามสำเร็จ พวกเราใช้เวลาถึง 6 โมงกว่าๆ ตอนนี้เป็นเวลา 9 โมงเช้าแล้ว

กลุ่มของพวกเรายืนที่ด้านหน้าของห้องโถง แต่ละคนใบหน้าต่างเหนื่อยล้ากันมาก จักรพรรดิรอบนี้คือชายสูงอายุ ถือคทาในมือ เขาอยู่ในชุดสีฟ้า เขาจ้องมองมาที่พวกเราด้วยแววตาเศร้าสร้อยโดยไม่พูดะไร

【จักรพรรดิแห่งเจี้ย – ฉื่อเล่อ】 (บอสระดับม่วง) Level: 59

Magic Attack: 1450-1900

Defense: 770

Health: 240,000

Skills: 【อัสนีคำรน】 【หัตถ์อัสนี】 【สายฟ้าทมิฬ】

คำอธิบาย :  จักรพรรดิแห่งเจี้ย – ฉื่อเล่อ ภายหลังการรุกรานของห้าชนเผ่า  ฉื่อเล่อได้ก่อตั้งระบบการปกครองแบบจ้าวขึ้นมาใหม่ ในบรรดาเหล่าจักรพรรดิ เขาเป็นเพียงคนเดียวที่เคยเป็นทาสมาก่อน แข็งแกร่ง และมีความชำนาญในเวทมนต์มาก จนกระทั้งเขาตาย เขาก็มาปกปักรักษาจิตวิญญาณแห่งวีรบุรุษหรันมิน ……

“มันเป็นนักเวท เพราะงั้นคงไม่ยากมากนักที่จะจัดการมัน”

‘ว่านเอ๋อ’มองมาที่ผมและหัวเราะอย่างชั่วร้าย

“ถ้าฉันจำไม่ผิด หลี่เซียวเหยา อุปกรณ์ของนายบวกต้านทานเวทมากกว่า 40% ใช่มั้ย?”

“ใช่ 47% แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันจะเพียงพอมั้ย”

‘อวี่จื่อเฉิงโช่ว’กล่าว

“มันต้องพอแน่นอน ต้านทานเวท 47% มันควรจะลดดาเมจเวทไปถึง 20% ด้วยเลืด 2800 กว่าของนายมันเป็นไปได้ยากที่บอสจะฆ่านายก่อนเราจะฮิลให้”

“โอเค งั้นผมจะชนบอส เธอสองคนรักษาผมดีๆ ละ”

“เข้าใจแล้ว”

การที่เราออนไลน์นานขนาดนี้มันทำให้เราเหนื่อยแทบตาย ดังนั้นผมควรจะล้มบอสตัวนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผมกำดาบพุ่งเข้าไปหามันอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันมันก็ยืนขึ้น มันขมวดคิ้วพลางกล่าว

“ทำไมเหล่าพวกชั่วร้ายถึงกล้ามารุกรานอาณาเขตของข้ากัน”

หลังจากกล่าวเสร็จมันก็ชูคฑาขึ้นฟ้า สายฟ้าก็ปรากฏออกมามันคือทักษะของมันเอง

【อัสนีคำรน】!!!! 774!

ผมสั่นสะท้านตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมพยายามข่มมันเอาไว้พลางใช้ [ดาบนำแข็งทมิฬ] ] ลดเลือดมันไปกว่า1400 ผมไม่ปล่อยให้มันมีโอกาศ อากาศหมุนวนรอบร่างของผม [เพลงดาบร้อยสังหาร] ลดเลือดมันไปกว่า 3000 ทำให้แถบเลือดของมันลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าหนุ่ม!! เจ้ามีความกล้าจริงๆ”

มันมองมาที่ผมด้วยความดูถูก มันยังคงมีกลิ่นอายของความเป็นราชา มันกวัดแกว่งคฑาไปมาทำให้สายฟ้าปรากฏขึ้นมาจากใต้เท้าผม มันคือ [สายฟ้าทมิฬ]!!!

เปรี้ยงงง 1482! …

ไม่ห่างจากสนามรบ มัทฉะกำลังคำนวณอย่างรวดเร็ว

“ระยะการโจมตีของทักษะคือ 5*5 เมตร เพราะงั้นอย่าเข้าไปใกล้ ไม่งั้นได้ตายแน่”

‘รันมิน’พยักหน้า

“ตอนนี้ สายฟ้าทมิฬ ติดคูลดาวอยู่ ดังนั้นเราจะดจมตีมันเป็นเวลาสิบวินาทีแล้วค่อยดูว่ะไรจะเกิดขึ้น”

หลังจากพูดเสร็จ ‘รันมิน’ ‘ชางเหล่ย’ ‘หลิวย่ง’และ’ว่านเอ๋อ’ก็พุ่งเข้ามาพร้อมกัน เพื่อจะล้มบอสให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ …..

แสงสีแดงปรากฏไปทั่วทุกพื้นที่ และโชคไม่ดีที่เลือดของ’ฉื่อเล่อ’ลดลงอย่างรวดเร็ว ทำให้มันโกรธแค้นมาก พลางใช้ [อัสนีคำรน] ใส่ผม น่าเสือดายตรงที่มีหมอสองคนคอยฮิลผมอยู่ทำให้มันทำอะไรไม่ได้มากนัก และด้วยค่าต้านทานเวทของผม มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะฆ่าผมได้

อย่างไรก็ตามผ่านไป 14 วินาที ‘ฉื่อเล่อ’กำลังคลั่ง ทันใดนั้นมันก็แบมือออก สายฟ้าก่อเกิดระหว่างนิ้วของมัน ผมรีบตะโกนเตือนทันที

“ซงฮาน ว่านเอ๋อ ถอยไปเร็ว!!!!!”

“หือ?”

‘หลิงว่านเอ๋อ’เงยขึ้น และตอบสนองทันที เธอรีบกางร่มออกมาป้องกัน ‘ซงฮาน’ที่อยู่ด้านหลังเธออย่างรวดเร็ว …..

เปรี้ยงงงง

สายฟ้าพุ่งมาใส่ผม ทำให้ผมมึนงงไปทันที ก่อนที่มันจะชิ่งไปยังรันมิน และชิ่งไปยัง’ชางเหล่ย’ ก่อนจะหายไปภายใต้ร่มของ’ว่านเอ๋อ ‘

1874! 2214! 2137! 1074! …

‘รันมิน’ล้มลงที่พื้นพร้อมกับครางออกมาก่อนจะตายไป ‘ตงเฉิง’เหล่ยมีอุปกรณ์ดีพอตัวเลยทำให้รอดมาได้ด้วยลมหายใจรวยริน

อั้กกก

‘อวี่จื่อเฉิงโช่ว’รีบฮิวทันที คิ้วของเธอขมวดเป็นปม

“ ทักษะ [หัตถ์อัสนี] ของมันรุนแรงเกินไปแล้ว”

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments