ตอนที่แล้วตอนต่อไปแปลโดย Kradiz
//////////////////
“บัดซบ”
ซุ่มเสียงของ’หวางซิ่น’สั่นเครือ
“ใช้ปืนกลเบากับไรเฟิลจู่โจม!! ทุกคนระวังตัวด้วย!!”
หืมมมมมม ผู้คนในชุดดำที่อยู่ไม่ห่างจากเรา อยู่ๆ พวกมันก็ใช้ทั้งสองแขนค้ำยันลงบนพื้น พร้อมกับพุ่งตัวมาหาพวกเรา ภายใต้แสงของดวงดาว ใบหน้าของพวกมันต่างดูน่าเกรียดน่ากลัว เกรดปลาค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนหัวของมันจนถึงลำคอ กระสุนไม่สามารถทะลวงผ่านเกราะของมันไปได้ เกร็ดของมันค่อยๆสั่นไหวและลามไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าอกของมัน
เมื่อผมมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ผมรีบตะโกนขึ้นทันที
“ยิงไปยังหน้าท้องกับของของมัน เร็ว!!!!!!”
เจ้าหน้าที่พิเศษด้านหลังของผมรีบดึงปืนพกของตนเองออกมา พร้อมกับสาดกระสุนอย่างรวดเร็ว ชายชุดดำสองคนที่กำลังพุ่งตรงมาหาพวกเราถูกยิงเข้าเต็มๆ เลือดสาดกระจายออกมาจากหน้าท้องและขาของมัน บนร่างของมันปรากฏรูกระสุนขึ้นหลายรู ทำให้ความเร็วของพวกมันลดลง
แต่พวกมันก็ยังคงพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเราอย่างไม่ลดละ
“อะไรกัน?”
หนึ่งในเจ้าหน้าที่พิเศษอ้าปากเหวอ
“กระสุนปืนทำอะไรมันไม่ได้งั้นเหรอ?”
‘หวางซิ่น’ตะโกนออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว
“เปลี่ยนเป็นกระสุนระเบิด!! เล็งไปที่ขาของพวกมัน!!”
ผมรีบหยิบเอากระสุนระเบิดออกจากกระเป๋าพร้อมกับบรรจุใส่ปืนพกของตนเอง
ผมยกปืนขึ้นพร้อมกับยิงออกไป
ปั้งงงงง
กระสุนพุ่งออกไปปะทะกับร่างที่อยู่เบื้อหน้าราวๆ 100 เมตร เมื่อโดนเข้าไปมันค่อยๆ เคลื่อนไหวช้าลง จนกระทั้งขาของมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่แล้วมันกลับทำสิ่งที่น่ากลัวสุดๆ ขึ้น มันใช้แขนทั้งสองข้างของมัน คลานเข้ามาหาพวกเรา
“นี่มัน…..นี่มันตัวบ้าอะไรกัน มันไม่รู้สึกเจ็บปวดกันเลยรึไง?”
เจ้าหน้าที่พิเศษที่อยู่ข้างๆ ของผม จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว พลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทิ่ม
“พวกเรากำลังสู้อยู่กับตัวบ้าอะไรเนี้ยย!!!”
ผมกล่าวด้วยเสียงเบา
“วู่เหล่ย ใจเย็นๆ เล็งไปยังขาของมันด้วยกระสุนระเบิด ระเบิดส่วนที่ไม่ได้ถูกป้องกันของมันซะ เมื่อเราระเบิดมันหมด แล้วยังต้องกลัวพวกมันที่คลานอยู่กับพื้นรึไง?”
‘วู่เหล่ย’พยักหน้าพลางเหล่ตามามอง
“บอส พวกมันสองตัวกำลังพุ่งเข้ามา”
ฟุบบบบ เสียงของสายลมที่ตัดผ่านความมืดอย่างรวดเร็วก่อนที่จะปรากฏขึ้นตรงหน้าของผม เขาดูอายุราวๆ 37 ปี ใบหน้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดปลา ฝ่ามือของมันบิดเบี้ยวเล็กน้อย ในขณะที่นิ้วของมันแหลมคม เหมือนกับพวกกิ้งก่า
ฟุบบบ เพียงชั่วพริบตาแขนของมันก็พุ่งเข้าทะลวงอกของหนึ่งในเจ้าหน้าที่อย่างรวดเร็ว เลือดสาดกระจายชโลมใบหน้าของผม มันทำให้ผมตระหนัก ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้ามันไม่ใช่ความฝัน มันเป็นความจริง!!!!
เจ้าหน้าที่พิเศษถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาของผม!!
“อ่า อ่า…”
เจ้าหน้าที่อ้าปากเหวอ เลือดสดๆ ไหลออกจากเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความสิ้นหวังมองมายังผม
“เซียวเหยา…ศัตรูของเรา…มันเป็นตัวอะไรกัน…”
หืมมม หัวสมองของผมว่างเปล่าพลังปราณเข้าห่อหุ้มแขนของผมโดยอัตโนมัติ พลางเอื้อมไปดึงดาบออกมา ก่อนจะก้าวเข้าหาปีศาจเบื้องหน้า เมื่อเข้าสู่ระยะ ผมก็ฟาดดาบเป็นแนวขนานกับพื้นเข้าสู่แขนของมัน
ฟ้าววววฉั้วววว เลือดสาดกระจายออกมา
แขนของมันหลุดออกจากร่างอย่างง่ายดาย แขนของมันหลุดออกจากร่างของเจ้าหน้าที่หล่นลงสู่พื้น มันดูแย่มากทีเดียว ดูเหมือนเขาจะไม่มีโอกาสรอดซะแล้ว เงาดาบสะท้อนแสงของดวงจันทร์ ตัดผ่านสายลมอย่างรุนแรงผ่านดวงตาของผม
เขาคือคนที่คุยเรื่องแฟนสาวของเขากับผมเมื่อกี้นี้ แถมยังรับคำอวยพรของผมไปอีกด้วย แต่ตอนนี้ เขากลับต้องมาตายเช่นนี้
“อ๊ากกก”
ผมสะบัดดาบออกไปราวกับสายฟ้า เงาดาบสามสายพุ่งเข้าใส่แขนและขาของเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้น ซึ่งตัดผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะฟาดดาบเป็นแนวขนานกับพื้นส่งหัวของมันลอยออกจากร่างไป ……
เสียงกรีดร้องได้ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงคำสั่งของ’หวางซิ่น’เริ่มที่จะหมดหวังขึ้นเรื่อยๆ
“เร็ว!!!…..ถอย!! พวกเราฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนี้ไม่ได้ พวกเราฆ่าพวกมันไม่ได้!!!!”
เสียงของ’หวู่เหล่ย’พึมพำขึ้นด้านข้างของผม แขนของเขาถูกตัดขาดไปแล้ว ตอนนี้ใบหน้าของเขา คอ และหน้าอกเริ่มที่จะมีเกร็ดของปลาขึ้นปกคลุม ตอนนี้มันกำลังเคี้ยวแขนของ’หวู่เหล่ย’ที่ขาดออกไปอย่างกระหายเลือดเขารีบวิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้ทันที แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“เซียวเหยา…เร็วเข้า รีบหนีไป…พวกเราสู้พวกมันไม่ได้หรอก…”
ผมจับเสี่ยวเฮ่ยอย่างสั่นเทา พลางปลดปล่อยพลังปราณออกมา
“ไม่ต้องห่วง โปรดเชื่อในตัวชั้น…ชั้นสามารถสู้มันได้ หัวหน้าหวาง พาคนของคุณมาหลบหลังผม ผมจะหยุดพวกมันเอง…ผมสามารถ..ผมสามารถปกป้องทุกคนได้!!!”
เสี่ยวเฮ่ยเริ่มที่จะเปล่งประกายมากขึ้น ความคมของมันยิ่งเพิ่มขึ้น ผมพุ่งตัวไปด้านหน้า พร้อมกับกระแทกเข่าเข้าที่ท้องของเจ้าตัวที่ทำร้าย’หวู่เหล่ย’ ร่างของมันกระเด็นกลับหลัง แต่ก็แน่นอนว่ามันไม่เจ็บปวดอะไร
มีเพียงแค่ความป่าเถื่อนเท่านั้นที่มันแสดงออกมา มันคำรามออกมาด้วยความโกรธ พุ่งเข้าหาผม ผมย่อแขนลงเล็กน้อย เสี่ยวเฮ่ยเปล่งประกายลึกลับออกมา
ทันใดนั้นผมก็ตวัดแขนขึ้น ดาบของผมตวัดออกอย่างรวดเร็ว
ฉั้ววววว
ร่างของมันแยกออกเป็นสองส่วนทันที อวัยวะภายในและเลือดของมันสาดกระจายลงสู่พื้น เจ้าหน้าที่ที่อยู่ใกล้ๆ กับผมแทบจะหลุดอาเจียนออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น ……
ไม่ห่างจากจุดที่ผมอยู่ หวางซิ่นกำลังนำเจ้าหน้าที่ 12 ยิงเข้าใส่ศัตรูอยู่ แม้จะฆ่ามันไม่ได้ แต่แค่ทำลายขาของมันได้ก็เพียงพอแล้ว
ฟุบบบ
‘หวางซิ่น’แทรกตัวเข้ามา ใบหน้าของเขาซีดเซียว
“เจ้าหนูหลี่ แบบนี้เราจะเอาไงกันดี?”
ผมชี้มือยังยังด้านหลังของพวกเรา
“ตรงนั้นมันมีกำแพงที่แตกอยู่ พาทุกคนไปซุ่มยิงตรงนั้น แล้วก็ขอกำลังเฮลิคอปเตอร์เสริมจากศูนย์บัญชาการ”
“โอเค”
กลุ่มของเจ้าหน้าที่รีบวิ่งไปหาที่ป้องกันหลังกำแพงทันที หลังจากนั้นผมก็มองเข้าไปยังพุ่มไม้
“หวู่เหล่ย ทำไมนายถึงยังไม่ถอยออกมาหละ?”
ใบหน้าของ’หวู่เหล่ย’เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อพลางจับแขนที่ขาดไปของตัวเองแน่น
“ไม่…ไม่ต้องสนใจผม..นายควรระวังตัวเองนะ”
กรรรรร
ไม่ห่างออกไปเหล่าสัตว์ประหลาด กำลังพุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็วที่น่าหวาดหวั่น เมื่อมันเข้าถึงระยะ 50 เมตร ซึ่งเป็นระยะหวังผลของปืนพก ผมรีบดึงออกมาแล้วสาดกระสุนออกไปอย่างต่อเนื่อง ผมทำได้เพียงเรียกเลือดจากขาและท้องของมันเท่านั้น ไม่สามารถฆ่ามันได้
แก้งงง
ผมปาปืนทิ้งก่อนที่จะใช้มือขวากำเสี่ยวเฮยที่เปื้อนเลือดไว้แน่น ส่วนมือซ้ายเอื้อมไปหยิบมีดทหารที่ขา มีดทหารส่งแสงประกายวาวท่ามกลางแสงของดวงดาว พร้อมกับเร่งพลังปราณขึ้น ความเร็วของสัตว์ประหลาดพวกนี้มันเร็วกว่าผม เพราะงั้นจึงไม่มีทางที่จะหนีพวกมันได้ ทางเลือกเดียวก็คือสู้กันตายไปข้าง ไม่งั้นพวกเพื่อนร่วมงานผมตายหมดแน่
ฟุบบบบ
สัตว์ประหลาดตัวแรกิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบยกมือขวาตั้งฉากกับพื้นทันที
ฉั้ววววว
คอของมันหลุดออกจากร่างอย่างรวดเร็ว ผมเคลื่อนเท้าเป็นวงกลมเล็กๆ พร้อมสะบัดมีดทหารในมือซ้ายเสือกแทงเข้าไปยังหัวใจของสัตว์ประหลาดอีกตัว ก่อนที่จะซ้ำเข้าไปที่ท้องอีกครั้ง ผมดึงออกมาอย่างรวดเร็วก่อนที่สะบัดดาบเข้าตัดร่างของสัตว์ประหลาดอีกตัวกลายเป็นสองท่อน
เปรี้ยงงงงง
ไหล่ของผมห้อยลงอย่างน่าสงสาร พร้อมกับมีไฟลุกท่วม มันทำให้ผมต้องถอยหลังกลับมาถึงสองก้าว ตอนนี้ชุดที่ผมสวมใส่อยู่ฉีกขาดอย่างไร้สภาพ ตามหน้าท้องและขาของผม เต็มไปด้วยกรงเล็บถึง 5 รอย จากการโจมตีของพวกมัน ขนาดผมเคลือบพลังปราณไว้ทั่วร่าง ก็ยังไม่สามารถป้องกันกรงเล็บของพวกมันได้
ท้ายที่สุดแล้ว ผมมันก็ยังเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น ในขณะที่พวกสัตว์ประหลาดนี้ หยั่งกับปีศาจที่ผุดออกมาจากขุมนรก
“อ๊ากกกกก”
ผมคำรามด้วยความโกรธ พร้อมกับสะบัดเสี่ยวเฮยออกไปถึงสองครั้ง ส่งผลให้หัวของพวกมันสองตัว ลอยข้วางออกไป ผมกระโดดขึ้น ก่อนที่จะเตะเข้ากับสัตว์ประหลาดอีกตัว พร้อมกับเสือกแทงเข้าที่หัวของมัน ทะลุสมองของมันไป มันร้องออกมาด้วยความน่าสงสารก่อนที่จะตายไป ดูเหมือนสมองและหัวใจจะเป็นจุดตายของพวกมัน ไม่ต่างจากมนุษย์
‘หวางซิ่น’ตะโกนขึ้น
“ใช้ไฟ!!! เล็งไปที่ตาของพวกมัน ตาของมันต้องเป็นจุดอ่อนแน่ๆ”
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
เลือดกระฉุดออกมาจากหัวของสัตว์ประหลาดทั้งสามตัว ตาของพวกมันเป็นจุดอ่อนจริงๆ แถมหน่วย SWAT ของเรายังเป็นนักยิงมือฉมังอีกด้วย
“ทำลายที่ป้องกันของพวกมัน!!!”
ชายในชุดสูทสีดำตะโกนขึ้น เขาดูราวๆ อายุ 40 ร่างของเขาพุ่งด้วยความเร็วราวกับกระสุนปืนเข้าปะทะกับกำแพงป้องกัน ทำให้กำแพงพังทลายไป เจ้าหน้าที่ที่หลบอยู่ด้านหลังรีบวิ่งหลบกันเจ้าหละหวั่น ไม่มีที่ไหนพอจะหลบซ่อนได้ มีแต่เศษเหล็กเศษปูน แล้วพลังทำลายเมื่อกี้มันไม่ใช่ธรรมดาจริงๆ
ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะสร้างพลังทำลายขนาดนั้นได้ เสี่ยวเฮ่ยกำลังเริงระบำอย่างต่อเนื่อง ยิ่งผมสังหารพวกมันไปมากเท่าไหร่ เสี่ยวเฮยยิ่งส่องประกายมากเท่านั้น ในขณะเดียวกันร่างกายของผมก็ถูกปกคลุมไปด้วยสัญชาตญาณอันร้อนแรง
โชคยังดีที่สมองของผมยังคงสงบอยู่ มันทำให้ผมสามารถคิดวิเคราะห์ได้ดี ผมจึงมีภาษีดีกว่าพวกมันเมื่อเผชิญหน้ากัน
กรรรรรรร เจ้าสัตว์ประหลาดพุ่งเข้าหาพุ่มไม้ที่’หวู่เหล่ย’นอนอยู่ เป้าหมายของมันต้องเป็นเขาแน่ๆ ดูเหมือนเป้าหมายของพวกมันไม่มีอย่างอื่นนอกจากฆ่าพวกเรา!!!!
“อ่า”
แววตาของ’หวู่เหล่ย’เต็มไปด้วยความสิ้นหวังในขณะที่เขาเดินถอยหนีด้วยขากะเพลก อย่างไรก็ตาม แม้เขาจะเสียแขนไปข้างหนึ่ง แต่เขาก็ยังเคลื่อนไหวได้ดีงั้นเหรอ?
ในจังหวะน่าสิ่วหน้าขวาน ผมปาเสี่ยวเฮยไปยังสัตว์ประหลาดตัวนั้นโดยไม่ลังเลไดๆ
ฉั้วววว คมดาบทะลวงเข้าใส่ร่างของมันทะลุจากอกไปถึงหัวใจ ร่างของมันสั่นสะท้าน ก่อนที่จะกลายเป็นศพไป ในขณะเดียวกัน สัตว์ประหลายสามตัวก็พุ่งเข้าโจมตีผมจากด้านหลัง!!!!
ฟุบบบบ ผมรีบดึงมีดทหารออกมาอย่างรวดเร็ว ผมถืออาวุธทั้งสองไว้ในสองมือ เข้าปะทะกับมัน ทำให้หัวของมันแยกออกจากร่าง เลือดของมันสาดกระจายสู่ร่างของผม ในเวลาแค่ไม่กี่นาทีเสื้อผ้าที่สาอาดสะอ้านของผม ก็กลายเป็นผ้าขี่ริ้วไปซะแล้ว
แก้งงงงง
เสียงหนึ่งในสัตว์ประหลาด กัดเข้าที่มีดทหารของผมในมือซ้าย ผมรีบใช้มีดทหารในมือขวาตัดคอของมัน แต่อย่างไรก็ตาม ตัวที่สาม ก็ยังสามมารถเหวี่ยงกรงเล็บเข้าที่แขนของผมอย่างจัง ทำให้มีดหลุดมือไป มันมองมาที่ผมด้วยสายตาหื่นกระหาย ดูเหมือนมันจะอายุราวๆ 25 หรือมากกว่านั้น
“นายเป็นเจ้าหน้าที่หน่วย SWAT ที่แข็งแกร่งทีเดียว แต่ว่า…ถ้าเรายึดอาวุธนายแล้ว นายยังจะทำอะไรได้งั้นเหรอ?”
เขามองมายังผมพร้อมกับหัวเราะเยาะ เขาปล่อยรังสีฆ่าฟันออกมาก่อนจะเหวี่ยงแขนแล้วพุ่งเข้าหาผม ผมถอยกลับเล็กน้อย เตะเข้าที่หน้าขาขวาของเขาอย่างแม่นยำ ผมถ่ายพลังปราณไปที่หมัดขวาอย่างมหาศาล ทำลายกระดูกของมันออกเป็นชิ้นๆ กระดูกแทบจะทุกชิ้น ถูกทำลายด้วยพลังสุดยอดของผม
ผมกระแทกมันเข้ากับผนังอย่างรุนแรง ก่อนที่จะต่อยด้วยพลังทั้งหมดที่มี ทำลายทั้งร่างของมันและกำแพงไปด้วยกัน ก่อนที่จะต่อยเข้าที่หน้าของมันเต็มแรง
เปรี้ยงงงงงงงง
เลือดของมันสาดกระจายออกมามหาศาล แม้มันจะมีเกล็ดปลาห่อหุ้มร่าง ก็ไม่สามารถหมัดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังปราณของผมไม่ได้ ด้วยเสียงระเบิดอย่างต่อเนื่อง มันทำให้ผมลืมไปแล้วว่าผมต่อยมันไปกี่ครั้ง
หัวของมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ผมก็ยังไม่หยุด ผมยังคงต่อยมันอย่างต่อเนื่อง
แปะ
‘หวางซิ่น’วางมือลงบนไหล่ของผม พลางกระซิบเบาๆ
“เจ้าหนู พอได้แล้ว”
ขอของผมเหมือนอ่อนแล้ว ผมล้มลงที่พื้น พร้อมกับมองไปยังศพของหน่วย SWAT ที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น มันทำให้ผมต้องร้องให้ทีเดียว
“บ้าเอ้ยยย…..นี่มันบ้าจริงๆ!!!!”
ที่มา: