ตอนที่แล้วตอนต่อไปแปลโดย Kradiz
/////////////////
“ระรอกแรกมาแล้ว!!”
‘ซงฮาน’ใช้มีดของเขาชี้ไปยังมอนสเตอร์ พร้อมกับออกคำสั่งให้นักฆ่าที่เหลือ
“นักฆ่าทุกคน เตรียมตัวโจมตี ให้พวกเกราะหนักชนแนวหน้าให้ อย่ารีบร้อนไปสู้กับม่อนโดยลำพัง ยิ่งทำดาเมจได้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้รับค่าประสบการณ์มากเท่านั้น”
มันคือแผนการสู้ระดับพื้นฐาน ให้อัศวินสองคนคอยกัน และนักฆ่าหาโอกาสจู่โจม ซึ่งเป็นเทคนิคที่ให้ผลดีที่สุด ช่วยทำให้สามารถทำดาเมจได้มาก และการแบ่งค่าประสบการณ์ก็ค่อนข้างยุติธรรม DPS ตัวชน และผู้รักษา มีการแบ่งค่าประสบการณ์ที่เท่าเทียมกัน ยกตัวอย่าง เมื่อหมอเพิ่มพลังให้คนโจมตี 10% หมอก็จะได้รับค่าประสบการณ์เท่ากับผู้โจมตี แม้ในตอนท้ายของสงครามแม้พวกเขาจะอยู่แนวหลังก็ยังจะได้รับเช่นเดียวกัน ‘เย่วชิงเชียน’ที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้างผม ยิ้มขึ้น
“พี่เซียวเหยา เมื่อม่อนมันปรากฏตัวพี่ไม่ควรออกห่างไปไกลนะ ไม่งั้นฉันจะไม่มีคนคอยปกป้อง”
‘มัทฉะ’หัวเราะคิกคัก
“ไม่ต้องห่วง พี่สาวมัทฉะคนนี้จะเป็นโล่ให้เธอเอง!!”
“โอเคคคค!!”
คลื่นของม่อนพุ่งออกมาจากภายในเมืองอย่างล้นหลาม พวกมันดูราวกับปีศาจร้ายตัวจ้อยที่ถือหอกอันทู่ด้าน แต่ตามจริงแล้วมันคือเหล่าคนแคระที่แสนจะน่าเกลียดเป็นพิเศษ พวกมันสูงกันไม่ถึงเมตรด้วยซ้ำ พวกมันอยู่ในชุดผ้าป่านที่ดูยับยู่ยี่ ระหว่างที่พวกมันกำลังวิ่งอยู่พวกมันก็ส่งเสียงอึกกระทึกครึกโครม
“มาเร็ว!! พวกมนุษย์มันมากันแล้ว! ฉันเห็นมนุษย์ตัวเมียหลายตัวใส่ชุดผ้าแพร ข่าวลือว่ากันว่า มนุษย์ผู้หญิงที่ใส่ชุดผ้าแพรหน้าอกไม่ห้อยย้อย เยี่ยมไปเลย!! ไปกันเลย ไปกันเลย ไปฉุดผู้หญิงพวกนั้นมา แล้วใช้ร่างกายอันแข็งแกร่งของเราจัดการพวกเธอซะ”
ปากของผมกระตุกทันทีที่ได้ยินพวกมันกล่าวเช่นนั้น
“เจ้าพวกนี้มันมาจากหลุมไหนกันเนี้ย ถึงได้มีนิสัยหื่นกระหายแบบนี้…”
‘Dancing Forest’ หัวเราะ
“เจ้าพวกเตี้ยม่อต้อแบบนี้นี่นะที่อยากจะจัดการผู้หญิงด้วยร่างกายของพวกมัน? ตลกจริงๆ พวกนั้นสูงแค่เมตรเดียว อย่างมากตรงนั้นมากสุดก็คงจะราวๆ 3 เซ็นเองมั้ง ถ้าพวกมันใช้ขนาดแค่ 3 เซ็น เพื่อมาล่อลวงหญิงสาวหละก็ ฉันนี่แทบจะหยุดขำไม่ได้เลย…”
ผมเหล่มองไปยังเธอ
“นี่เธอจะไม่หัวเราะเยาะพวกนั้นมากเกินไปหน่อยรึเปล่า?”
‘มัทฉะ’หัวเราะคิกคัก
“พอได้แล้ว พวกเธอสองคนควรจะหยุดพูดเรื่องนั้นได้แล้วนะ มันไม่เหมาะจะให้เด็กฟังนะ ดูซิชิงเชียนกันเว่ยเหลียงน่าแดงไปหมดแล้ว”
แน่นอนว่า’เย่วชิงเชียน’และ’เย่วเว่ยเหลียง’พึ่งจพอายุ 17 ปี ใบหน้าของพวกเธอต่างแดงระเรื่อ และไม่กล้าสบตาของพวกเรา แต่สำหรับ’หรั่นหมิน’และ’ไป๋ฉี’แล้วต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน สำหรับพวกเขาแล้วการพูดคุยกันแบบนี้ก็เหมือนกับการละเล่นของเด็กๆ นั่นแหละ
“ชั้นมีข้อมูลของมอนสเตอร์”
‘หลี่มู่’วิ่งกลับมาหลังจากไปสำรวจม่อนมา พลางกดแชร์ข้อมูลให้ทุกคนในกิลด์ อย่างที่คิดม่อนในเมืองโบราณนั้นดูถูกไม่ได้จริงๆ ระดับของพวกมันสูงมากจริงๆ และค่าสถานะยังมากกว่าม่อนทั่วไปอีกด้วยนอกจากนี้ข่อมูลแผนที่จากทางระบบยังบอกว่า เมืองโบราณนั้นอยู่ระดับ SSS ซึ่งเทียบเท่าได้กับภารกิจระดับ SSS!!!
【ก๊อบลินผู้ชั่วร้าย】(มอนสเตอร์ระดับปีศาจ) Level: 66
Attack: 1450-1900
Defense: 1100
Health: 14000
Skills:【กวาดด้วยพลอง】【สับให้เละ】【เสียงหอนอันชั่วร้าย】
คำอธิบาย : ก๊อบลินผู้ชั่วร้ายเป็นเผ่าพันธ์ที่แพร่พันธ์ได้รวดเร็วมากแต่เดิมเหล่าก๊อบลินได้แยกมาจากเผ่าพันธุ์มนุษย์โบราณ และไปใช้ชีวิตที่ใต้ดิน หลังจากที่พวกมันได้ค้นพบเมืองโบราณที่อยู่บนดินพวกมันก็รีบเข้ามายึดครองทันที และกลายเป็นป้อมปราการด่านแรกของเมืองโบราณไป
“ฟัคคคคค..”
คิ้วของ’ซงฮาน’ขมวดขึ้น
“ดูเหมือนเมืองโบราณจะไม่เห็นใจเราเลยนะ ม่อนกลุ่มแรกที่ออกมาคือ ม่อนระดับปีศาจเลเวล 66 ที่พลังโจมตีมากถึง 1900 นี่มันจะทำให้คนกลัวจนตายเลยรึไงด้วยดาเมจถึง 1900 เนี่ย? แถวหน้าควรจะเตรียมตัวได้แล้ว ม่อนระดับปีศาจที่มีพลังโจมตี 1900 เมื่อรวมๆ แล้ว คงจะอยู่ราวๆ 3000”
‘มัทฉะ’จับโล่ของเธอแน่นพลางมองลอดออกไปดูสถานการณ์ข้างหน้า
“สำหรับวิธีการในการป้องกันของเรา…..หอคอยโล่สวรรค์ รับดาเมจจากระรอกแรก นักเวท นักธนู มือปืน เตรียมตัวโจมตี!!”
บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยลูกธนูนับไม่ถ้วน เสียงปืนดังกระหื่มอย่างโกลาหล ถึงแม้ว่าก๊อบลินจะระดับสูงก็ตาม แต่เมื่อเผชิญกับการโจมตีของผู้เล่นระยะไกลของ Zhan Long พลังของมันก็ไร้ประโยชน์ ด้วยการสั่งการของ’ตังเซ่ว’ ทำให้คลามต่างของทั้งสองกลุ่มแทบจะไม่มี
ถ้าเธอกับ’ตงเฉิงเย่ว’เข้าร่วมด้วยกัน มั่นใจได้เลยว่า เมืองป้าฮวงต้องตงอยู่ในมือพวกเธอแน่.
“หึ่งงงง…….”
ดาบแห่งจักรพรรดิฉินส่งเสียงกระหึ่มในขณะที่ผมสะบัดดาบปลดปล่อยทักษะ [ดาบเจ็ดดารา] ผมรีบกระโจนเข้าสู่กลุ่มของมอนสเตอร์อย่างรวดเร็ว ด้วยพลังป้องกันแค่ 1100 ของพวกมัน เมื่ออยู่ต่อหน้าความแข็งแกร่งของผมแทบจะไร้ประโยน์ ค่าประสบการณ์ที่ได้ของผมต้องเยอะกว่าผู้เล่นคนอื่นแน่นอน ผมยืนมองดาเมจที่ลอยออกมาอย่างพึงพอใจ 3321！ 2987！ 3001！
“เง้ออ….”
‘หลี่มู่’ที่กำลังใช้ทักษะ [ดาบทลายฟ้า] ตกตะลึง
“ทักษะ AOE ของหัวหน้ากิลด์มันไม่สมดุลเลย มันเป็นทักษะระยะไกล แต่มันก็ทำดาเมจได้มหาศาล ขี้โกงชะมัด”
‘เย่วชิงเชียน’ที่กำลังใช้ [Twin Harmony Strike] ใส่ก๊อบลินตัวหนึ่งกล่าวขึ้น
“พี่เซียวเหยาแข็งแกร่งมาก อย่างน้อยก็ช่วยให้กิลด์ของเราไม่ต้องกดดันเพราะดาเมจของม่อน….”
“ใช่!!”
แม่ทัพ’หวางเจี้ยน’ฟันมอนสเตอร์พร้อมกับหัวเราะ
“นี่ไม่ใช่แค่เวลาในการฆ่าม่อนนะ แต่เราต้องโฟกัสไปที่ป้องกันด้วย ดูผู้เล่นคนอื่นๆ ซิ กำลังต้านทานม่อนอย่างยากลำบาก”
ผมหันหลังกลับไปมองยังจุดที่เขาชี้ไป เป็นที่แน่นอนว่ากลุ่มของก๊อบลินกำลังถอยไปตั้งแผงป้องกันที่กำแพงเมือง พวกมันฟาดเข้าใส่โล่ของผู้เล่นหลายๆ คน ด้วยไม้พลองของมันพลางตะโกน
“ส่งผู้หญิงมาซะ!!!”
ด้วยทักษะต่อเนื่องของมัน (กวาดด้วยพลอง)และ (สับให้เละ) ของมัน ผู้เล่นจากกิลด์เล็กๆ ไม่สามารถทนมันได้เลย โล่ของอัศวินหลายคนต่างพังทลายไปเรียบร้อย แม้แต่แนวหน้าก็ไม่สามารถทานทนได้ ในชั่วพริบตา ผู้เล่นกว่าพันคนต่างถูกสังหารภายใต้เงื้อมมือของมอนสเตอร์ระดับปีศาจเลเวล 66 นี่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ผู้เล่นส่วนมากยังไม่เคยเจอมอนสเตอร์ระดับปีศาจมาก่อน อย่างน้อยก็ 90% ที่ไม่รู้ว่ามีม่อนระดับสูงกว่าธรรมดาและระดับสูง ความจริงที่ว่าทำให้พวกเขาหมดคำพูด แถมยังไม่ใช่ผู้เล่นคลาสสามอีกต่างหาก ทำให้พวกนั้นไม่มีพลังป้องกันมากเท่าไหร่
ทำให้โดนโจมตีแรงมาก ไม่ว่าจะเป็นพระหรืออัศวินก็ทนพลังโจมตี 1900 ของก๊อบลินพวกนั้นไม่ได้
แก้งงงง
เสียงไม้พลองฟาดลงอย่างรุนแรง เกือบฆ่าอัศวินระดับ 59 ที่อยู่ห่างจากผมไปราวๆ 10 เมตร เขาถอยหลังพร้อมกับจับโล่ของตนเองไว้แน่น หน้าของเขาซีดเซียว
“ไม่ดีแล้ว ก๊อบลิน 3 ตัว โจมตีชั้น โอกาสรอดแทบไม่มี ใครจะเข้ามาแทนที่ตำแหน่งของชั้น?”
‘Dancing Forest’ พุ่งตัวเข้ามา
“ฉันเอง!!”
“อย่าอยากตายไวแบบนั้น”
‘หรั่นหมิน’พึมพำพร้อมกับพุ่งเข้าหา ‘Dancing Forest’ ผมไม่ได้มองว่าเหตุการณ์นี้จะไปได้ดีเท่าไหร่ ผมสะบัดมือเรียก เทพพยัคฆ์เพลิงเทวะออกมา มันพุ่งออกไปพร้อมกับปรากฏดาวหกแฉกบนฟ้า และเริ่มจู่โจมด้วย [เพลิงเทวะทลายทัพ] ร่างของมันขยายขนาดขึ้น พร้อมกับพุ่งเข้าจู่โจมมอนสเตอร์ด้วยกรงเล็บขนาดยักษ์ทั้งสี่ของมัน ส่งผลให้ค่าความเสียหายมหาศาลลอยออกมาอย่างต่อเนื่อง
มันพุ่งสู่กลางฝูงม่อนพร้อมกับปลดปล่อย [พยัคฆ์คำราม] ออกมาฆ่าก๊อบลินหลายร้อยตัวไปในพริบตา
“โอ้…พระเจ้า..”
‘ไป๋ฉี’ ที่กำลังฟาดฟันขวานของเขาอยู่ต้องอดตกใจไม่ได้
“นี่มันใช่สัตว์เลี้ยงของหัวหน้ากิลด์จริงงั้นเหรอ? ต่อให้เป็นนักเวทที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถชนะสัตว์เลี้ยงตัวนี้ด้วยการโจมตีชุดเดียวแน่ๆ”
‘มัทฉะ’ตอบกลับ
“มันคือสัตว์เลี้ยงวาลคิรี่ระดับบอส ที่เลเวลเกิน 60 แล้ว นายคิดว่าสัตว์เลี้ยงระดับวาลคิรี่ชั้นบอสจะไม่สามารถทำดาเมจได้ขนาดนี้รึไง”
‘ไป๋ฉี’กลืนน้ำลาย
“โชคดีที่มันเป็นสัตว์เลี้ยงของหัวหน้ากิลด์เรา ถ้ามันเป็นของเจี้ยนเฟิงฮานหรือว่ามังกรทะยานหละก็ ชั้นคงจะเกลียดมันน่าดู…”
‘หวางเจี้ยน’หัวเราะคิกคัก
“อย่ากังวลไป เดี๋ยวเจี้ยนเฟิงฮานก็จะได้สัตว์เลี้ยงที่แข็งแกร่งมากๆ เร็วๆ นี้แหละ ส่วนตอนนี้เราต้องมาพยายามกันให้หนักก่อน เมื่อสักวันพวกเราแข็งแกร่งขึ้น เราก็จะไม่ต้องกลัวใครอีก”
‘หลี่มู่’พยักหน้า
“ใช่!! หลังจากนี้พวกเราควรจะกลับไปยังหุบเขาหินเพลิง พวกเราควรจะไปหาสัตว์เลี้ยงระดับสูงที่นั่น ต่อให้มันไม่มีระดับวาลคิรี่แต่อย่างน้อยมันก็ต้องมีระดับม่วงแน่นอน หรือแม้แต่ระดับจักรพรรดิก็ยังดีกว่าต่อยักษ์ระดับบรอนของชั้นแน่นอน”
“ฮ่าๆ พวกเราจะไปหลังจากเมืองโบราณและล่าสัตว์เลี้ยงดีๆกัน!!!”
“ใช่!!!”
การปรากฏตัวของเทพพยัคฆ์เพลิงเทวะของผม ได้ดึงความสนใจของผู้เล่นทุกคนโดยรอบ ไม่เลวๆ แถมมันยังให้ค่าประสบการณ์ให้ผมอย่างมหาศาลอีกด้วย ถ้าไม่มีอะไรที่เกินความคาดหมายเกิดขึ้น และผมไม่ตายไปจนถึงระลอกที่ 10 ผมน่าจะไปถึงระดับ 68 แน่นอน
การเก็บระดับหลังจากระดับเกิน 60 แล้ว มันยากมากๆ อย่างที่ทุกคนรู้ ขนาดผู้เล่นอันดับหนึ่งอย่างฟางเก่อเชวียก็ยังระดับเพียง 67 นั่นแสดงว่ามันยากแค่ไหน
แค้งงงง
ก๊อบลินผู้ชั่วร้ายที่ตายแล้วต่างตกอุปกรณ์มากมาย แต่จากที่ดูแล้วมีแต่ระดับเขียว ทองแดงและเงิน ไม่มีอะไรน่าสนใจ ม่อนระรอกแรกน่าจะยังไม่มีอะไร
อย่างไรก็ตาม Destiny ก็คิดแบบธรรมดาหละนะแรกๆ ก็คงจะไม่มีของดีออกมาหรอก หลังจากที่ยันพวกมันไปได้ พวกเราก็ยังไม่เคลื่อนไหวใดๆ กิลด์อื่นๆ ตายไปหลายคนแล้ว จากที่ผมนับดู มีผู้เสียชีวิตไปกว่าพันคนแล้ว เพราะเหล่าผู้เล่นระดับ 40 และ 50 ต่างไม่รู้ว่ามันอันตรายมากแค่ไหน
เพราะพวกเขาไม่คิดว่า ระรอกแรกจะเป็นม่อนระดับปีศาจเลเวล 66 พวกเขาหลายคนสุดท้ายก็ต้องตายและไม่ได้อะไรกลับไป อย่างไรก็ตาม สมบัติก็ทำให้ผู้เล่นกระหายจนสูญเสียเหตุผลไป และยังมีคนมาเพิ่มเรื่อยๆ ทุกๆ คนต่างเคลื่อนตัวไปยังประตูเมือง สิ่งที่รออยู่ก็คงจะเป็นการนอนทอดร่างด้วยฝีมือของ NPC นักธนูอย่างแน่นอน
หลังจากป้องกันพื้นที่เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง กองซากศพต่างทอดร่างอยู่เบื้องหน้าของพวกเรามากมาย พวกก๊อบลินแทบจะตายทั้งหมดแล้ว
‘เย่วชิงเชียน’และ’ซงฮาน’ นำผู้เล่นเดินเข้าสู่สนามรบเพื่อเก็บของที่ตกออกมา และพวกเราจะนำมาแบ่งกันภายหลัง ถ้าทุกคนวิ่งไปเก็บของใครของมัน นั่นจะวุ่นวายมาก สามารถพูดได้ว่า สิ่งที่สำคัญสำหรับกิลด์ใหญ่คือคำสั่ง แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือการรักษาความมั่นคงของกิลด์ไว้ให้ได้
“อืมมมม”
‘หลี่มู่’มองไปที่ดาบในมือของเขาพลางคำรามออกมา
“การต่อสู้ครั้งนี้มันโหดร้ายจริงๆ นี่แค่ระรอกเดียว ความทนทานของดาบของชั้นก็เหลือแค่ 27% แล้ว อีกสักสองระรอก ชั้นคงต้องกลับไปเปลี่ยนอาวุธแน่ๆ”
‘หรั่นหมิน’กล่าวขึ้น
“ของชั้นก็เหลือแค่ 31% การฆ่าม่อนก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ…”
ผมมองไปยังดาบแห่งจักรพรรดิฉิน พลางหันไปหัวเราะใส่ทั้งสองคน ‘หลี่มู่’ปากกระตุกอย่างโกรธๆ
“ไปตายซะ!! ไอ้ความทนทานที่ขี้โกงแบบนั้นหนะ”
ที่มา: