ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ทำไมงั้นเหรอ?”
“ทำไมถึงไม่ได้?”
‘โอหยางเหลาเหยียน’ยืนขึ้นตาของเธอมองตรงมายังผม
“[ฆ่าเพื่อโลหิต] มันไม่ใช่สิ่งถูกต้อง มันทำลายสมดุลของระบบไปมาก และด้วยจุดนั้น คุณอาศัยมันจนได้รับรางวัลมากมายจากเมืองโบราณ แต่เราก็จะไม่พูดถึงเรื่องนั้น แต่ดาบแห่งจักรพรรดิฉินจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เซียวเหยาจื่อไจ๋คุณเป็นอันดับหนึ่งของผู้เล่นในเซิฟเวอร์จีน ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจในจุดยืนของบริษัทเรา พวกเราต้องรักษาความเท่าเทียมและความถูกต้องของเกม แม้แต่นักดาบอันดับหนึ่งอย่างเจี้ยนเฟิงฮานหรือนักเวทอันดับหนึ่งอย่างเจี๋ยนเจียนตันตันก็ไม่สามารถสู้กับดาบของคุณได้เลยแม้แต่น้อย มันแสดงให้เห็นแล้วว่าดาบของคุณมันเป็นปัญหาจริงๆ”
เบื้องหลังของ’โอหยางเหลาเหยียน’คือชายหนุ่มในชุดสูท เขายิ้มพลางกล่าวขึ้น
“เซียวเหยาจื่อไจ๋ย้อมแพ้เถอะ ขนาด CEO ของเรายังมาหางโจวเพื่อมาหานายด้วยตนเองเลยนะ จะไม่ไว้หน้าเธอหน่อยรึไง?”
ผมคิดซักพักก่อนจะพยักหน้า
“ก็ได้ แต่ผมยอมรับแค่ปรับมันอ่อนลงนะ ผมจะไม่ส่งมันคืนเด็ดขาด เพราะดาบเล่มนี้มันมาจากหยาดเหงื่อและแรงกายของผม เพราะงั้นผมจะไม่ยอมมอบให้คุณเพียงเพราะคุณบอกว่าผมต้องให้หรอกนะ”
โอหยางเหลาเหยียนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกพลางยิ้มขึ้น
“โอเคงั้นพวกเราจะแค่ปรับให้มันอ่อนลง”
ผมนั่งลงและเชื่อเชิญเธอนั่งด้วย
“มานั่งก่อนเถอะ มาคุยเรื่องของเราต่อเลย..”
“โอเค”
‘โอหยางเหลาเหยียน’สั่งกาแฟร์พลางยิ้มอย่างเสแสร้ง เธอเปิดดูแฟ้มข้อมูลก่อนจะคิดซักพัก
“ทีมวิศวกรของเกมเรากล่าวว่า ดาบแห่งจักรพรรดิฉินนั้นเป็นอาวุธระดับวาลคิรี่ ดังนั้นแค่ค่าพื้นฐานของมันก็สูงมากพอแล้ว ดังนั้น ขีดจำกัดของ [ฆ่าเพื่อโลหิต] จะอยู่ที่ 50%หมายความว่าถ้าคุณถึง 50% แล้วต่อให้คุณฆ่าคนมากเท่าไหร่ก็ยังเท่าเดิม…”
“อะไรนะ?”
ผมกล่าวออกมาอย่างสับสน
“นั่นมันจะไม่มากเกินไปเหรอ? ดังนั้นคุณต้องให้สิ่งตอบแทนกับผมด้วย…”
“อะไรนะ คุณยังอยากได้สิ่งตอบแทนอีกงั้นเหรอ?”
ชายหนุ่มในชุดสูทเหล่มองมายังผม
ผมจ้องกลับไปพลางกล่าวขึ้น
“อะไร? หรือว่าบริษัทเกมอยากให้ผมเสียสละในสิ่งที่พวกเขาทำผิดพลาดงั้นเหรอ? พวกเขาคิดว่าพวกเขาเป็นใครกัน แค่เพราะเป็นเกมที่โด่งดังมากงั้นเหรอ? ถือว่าตนเองโด่งดัง เลยจะมายึดของจากผู้เล่นอันแสนอ่อนแองั้นเหรอ? หึ ผมต้องได้รับสิ่งทดแทน ไม่เช่นนั้นหละก็ ผมจะปล่อยข่าวนี้ไปทั่ว และจะเชิญนักเขียนทั้งหลายมาเขียนเรื่องข้อผิดพลาดนี้เป็นหนังสือซัก 24 บทเลยเป็นไง? และผมจะกระจายมันไปยัง เทียนเฉียว ปักกิ่ง แล้วผมจะรอดูว่าพวกคุณจะเอาตัวรอดยังไง….”
“นี่มัน…”
ริมฝีปากของ’โอหยางเหลาเหยียน’กระตุก แววตาคู่สวยของเธอจ้องมองมายังผม
“ดูเหมือนว่าหลี่เซียวเหยาจะไม่ใช่คนธรรมดานะ ก็ได้ๆ งั้นแบบนี้เป็นไง พวกเราจะลดลิมิตของดาบเป็น 50% และพวกเราจะให้เงินนาย 2 ล้านหยวน เงินก้อนนี้จะโอนให้นายภายในหนึ่งชั่วโมง เป็นไงพอใจรึยัง?”
ผมส่ายหัวพลางกล่าว
“ไม่ ผมไม่ได้ต้องการเงินเป็นสิ่งตอบแทน ผมแค่ต้องการสิ่งตอบแทนในเกม”
“โอ้…?”
‘โอหยางเหลาเหยียน’ตบโต๊ะเสียงดังลั่นพร้อมกับยืนขึ้น เธอมองมายังผมอย่างแน่วแน่
“เจ้าบ้า!! อย่าให้มันมากเกินไปนัก บอกจุดประสงค์จริงๆ ของนายมาได้แล้ว!!”
ผมคิดซักพักก่อนจะกล่าวออกมา
“ทำให้ดาบแห่งจักรพรรดิฉินสามารถพัฒนาได้ แล้วก็……ทำให้มันติดตัวผู้เล่นไม่สามารถตกได้”
“ห๋า?”
ปากของ’โอหยางเหลาเหยียน’ต้องเบิกกว้างทันที
“นั่นมัน…..นี่นมันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ตามกฎของ Destiny แล้ว มีเพียงระดับ ศักดิ์สิทธิ์และระดับพระเจ้าเท่านั้นที่มีความสามารถไม่ดรอป แต่สำหรับของระดับวาลคิรี่ของนายนั้น มันไม่สามารถเป็นไปได้….”
ผมมองไปยังเธอพลางยิ้ม
“มันจะมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? คุณเป็นถึง CEO ของเซิฟเวอร์จีนเลยนะ อย่างน้อยคุณก็ต้องทำอะไรได้บ้างหละ หืมมม มันเป็นเรื่องธรรมดามาก….ต่อให้เป็นเด็กประถมยังรู้เลย เพราะงั้นอย่ามาเล่นลิ้นให้มากนัก”
‘โอหยางเหลาเหยียน’กัดฟันแน่น
“ก็ได้!!….ฉันจะเพิ่มความสามารถให้พัฒนาได้ และไม่สามารถตกได้ แต่ว่าดาบของนายจะพัฒนาไปได้ถึงเพียงระดับนักบุญเท่านั้น เข้าใจมั้ย!!”
ผมกล่าวออกมา
“ไม่…ผมอยากให้มันพัฒนาไปได้ถึงระดับพระเจ้า…”
“นั่นมันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน มันไม่สามารถเกินระดับนักบุญได้อย่างเด็ดขาด มันสามารถพัฒนาได้เพียงหนึ่งขั้นเท่านั้น ไม่งั้นมันจะทำลายสมดุลของเกมไปมาก…..”
น้ำเสียงของ’โอหยางเหลาเหยียน’เริ่มจะสั่นไหว เธอเริ่มที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ไหวแล้ว แก้มของเธอเริ่มจะแดงขึ้น ดูเหมือนเธอจะลืมไปแล้วว่าตนเองเป็นถึง CEO ของ Destiny เซิฟเวอร์จีน
‘ว่านเอ๋อ’เผยรอยยิ้มไปยัง’โอหยางเหลาเหยียน’พลางกล่าวออกมา
“สุดสวยโอหยาง เอาแบบนี้เป็นไง เอาเป็นพัฒนาสูงสุดได้ถึงระดับศักดิ์สิทธ์ดีมั้ย? ไม่งั้นเจ้าหลี่เซียวเหยาคนนี้จะตื้อคุณจนกว่าเขาจะพอใจแน่นอน คุณไม่มีทางเลือกแล้วหละ รู้มั้ยครั้งหนึ่งเมื่อเขาไปยังซุปเปอร์มาเก๊ต เขาสามารถต่อราคาไก่ที่ราคาชิ้นละ 5 หยวน กลายเป็น 3 ชิ้น 10 หยวนได้เลยนะ เขาจะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันทีเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับการต่อรองสิ้นค้า บางครั้งตงเฉิงยังทนไม่ได้เลย….”
แม้ว่าเธอจะกำลังนินทาผมอยู่ แต่ผมก็ทำเพียงส่งสายตาขอบคุณไปให้เธอเท่านั้น ดาบระดับศักดิ์สิทธ์ก็ยังถือว่าเป็นรองเพียงระดับพระเจ้าเท่านั้น มันมีสถานะพิเศษถึง 4 อย่าง เป็นอาวุธระดับเทพอย่างแท้จริง เมื่อคิดว่าดาบแห่งจักรพรรดิฉินเล่มนี้สามารถพัฒนาไปได้ถึงระดับศักดิ์สิทธ์แล้วก็อดที่จะยิ้มในใจไม่ได้ ฮ่าๆ นี่มันถูกหวยชัดๆ
……
‘โอหยางเหลาเหยียน’กัดฟันครุ่นคิด เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็มองมายังผมพลางยิ้มขอโทษ
“ถ้างั้น…..รอสักครู่หนึ่ง ฉันจะโทรหาศูนย์กลางซักพัก ถ้ามันโอเค เราก็จะเอาตามที่สุดสวยชางถ่งเสนอมา..”
ผมหยักหน้ายิ้ม
“เยี่ยม ขอบคุณมากเหลาเหยียน…”
“ไม่มีปัญหา แต่นายเกือบจะฆ่าฉันแล้วนะนั่น….”
“ฮ่าๆ”
‘โอหยางเหลาเหยียน’หันกลับไปพลางเอาโทรศัพท์ของเธอออกมาคุยเสียงเบา หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็หันกลับมาพลางพยักหน้ายิ้มให้
“โอเค ศูนย์ใหญ่เห็นด้วยกับการกำหนดลิมิตที่ 50% ….แล้วก็มันสามารถพัฒนาได้สองระดับ และเป็นไอเทมผูกพันกับผู้เล่นเซียวเหยาจื่อไจ๋ พอใจแล้วใช่มั้ย?”
ผมพยักหน้าพลางมองไปยังใบหน้าสวยสง่าของเธอพลางถาม
“สำหรับการพัฒนาครั้งที่สองผมสามารถข้ามมันไปเลยได้มั้ย….”
“พอเลย..”
‘โอหยางเหลาเหยียน’มองมายังผม
“ถ้านายข้ามระดับการพัฒนา นั่นไม้ได้หมายความว่ามันจะเป็นของระดับพระเจ้าเลยรึไง? ของระดับพระเจ้านั้นในเซิฟเวอร์มีจำนวนจำกัด แล้วพวกเราจะให้นายได้มันไปง่ายๆ ได้ยังไง? ดาบระดับพระเจ้านั้นมีเพียงหยิบมือเท่านั้น เพราะงั้นนายหยุดฝันได้แล้ว ฉันไม่ได้มีความสามารถทำได้ขนาดนั้น..”
ผมหัวเราะพลางกล่าวออกมา
“โอเคๆงั้นผมก็ขอบคุณ คุณมาก สุดสวยโอหยางสำหรับความช่วยเหลือของคุณ เอาเป็นว่า…ให้เกียตริทานข้าวเที่ยงด้วยกันกับผมจะได้รึเปล่า?”
‘โอหยางเหลาเหยียน’หยักหน้าพลางกล่าว
“ก็ได้…”
ชายหนุ่มในชุดสูทกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันเบา
“ท่านประธาน ตอนบ่ายนี้คุณยังมีประชุมอยู่….เที่ยวบินได้กำหนดเอาไว้แล้ว อีกอย่างพ่อของท่านยังบอกอีกว่าไม่อยากให้ท่านได้รู้จักกับผู้เล่นแม้เพียงคนเดียว เพราะท่านกลัวว่าอาจจะมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น…”
‘โอหยางเหลาเหยียน’มองไปยังชายหนุ่มพลางหัวเราะขึ้น
“นายคิดว่าฉันสามารถมาผ่อนคลายกับพวกเซียวเหยาจื่อไจ๋ ชางถ่ง และชางเย่วได้ตลอดเวลางั้นเหรอ? อีกอย่างถ้านายไม่พูด พ่อฉันจะรู้ได้ไงหละ แล้วก็เปลี่ยนเที่ยวบินเป็น 14.30 น. เพราฉันอยากจะทานอาหารเที่ยงที่หางโจวซักหน่อย..แล้วก็อย่าปากโป้งไปละ เพราะนายอาจจะโชคร้ายได้..”
ชายหนุ่มคนนั้นต้องจำใจพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“โอเค ผมจะทำตามที่คุณสั่ง เพราะยังไงคุณก็เป็นบอสอยู่….”
‘โอหยางเหลาเหยียน’ยิ้มอย่างภูมิใจพลางหันมาทางพวกเรา
“เซียวเหยาจื่อไจ๋แล้วก็แก้วตาดวงใจของนายทั้งสอง นายจะพาฉันไปทานข้าวที่ไหนดีหละ?”
ผมชี้ไปยังถนนตรงข้ามร้านขายของพลางกล่าวออกมา
“เอาเป็นเซียวเว่ยกั่นเป็นไง? เป็นร้านที่มีชื่อพอสมควรนะ ฝีมือของพวกเขาก็นับเป็นระดับท๊อปได้เลย..”
“ก็ดี ในเมื่อนายเป็นเจ้าบ้าน ฉันก็ต้องตามใจนายอยู่แล้ว!!”
“ไปกันเลย”
……
หลังจากลงมายังชั้นล่างผมก็พา CEO แห่ง Destiny เซิฟจีนไปยังเซียวเว่ยกั่น ผมเลือกห้องระดับ VIP หลังจากพวกเราเข้าไปก็เลือกที่นั่งของตนเองตามสะดวก สาวน้อยคนนี้ค่อนข้างสงวนท่าทีอยู่มาก พวกเขาไม่เคยทานอาหารกับ CEO แห่งปักกิ่งมาก่อน แถมก่อนหน้านี้ยังเถียงกันค่อนข้างรุนแรงอีกด้วย
เพื่อจะทลายน้ำแข็งในใจเธอ ผมยกน้ำผลไม้ของตนเองขึ้นพลางยิ้ม
“มาดื่มกันเถอะ…”
‘โอหยางเหลาเหยียน’หัวเราะคิกคักพลางกล่าว
“ได้เลย..”
หลังจากนั้นผมก็กล่าวขึ้น
“ดูเหมือนว่าสุดสวยโอหยาง คุณจะอายุราวๆ 20 ใช่มั้ย? มันวิเศษมากเลยนะ….แม้ว่าเธอยังเด็กมากแต่เธอก็ได้เป็นถึง CEO ของเซิฟเวอร์จีนเลย ดูที่สองสาวข้างๆ ผมสิ พวกเธอก็อายุ 20 เช่นกัน แต่ก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไป ที่โดดเรียนตลอด แถมคลาสหลักอย่างน้อยก็อาทิตย์ละสามคลาสอีก เมื่อคิดถึงอนาคตของพวกเธอแล้ว ผมหละปวดหัวจริงๆ….”
หน้าของ’ว่านเอ๋อ’แดงก่ำ พลางใช้ศอกกระทุ้งผมเบาๆ
“เจ้าบ้า ตอนไหน? ฉันไม่เคยโดดคลาสหลักซักหน่อย ดูนี่ ฉันได้ A มาตั้ง 7 ตัว อิอิ ดูซะแล้วนายจะหนาว!!”
‘ตงเฉิงเย่ว’รีบเสริมทันที
“มั่วแล้วพี่เซียวเหยา ฉันกับว่านเอ๋อนี่นะจะโดดเรียน พวกเราต้องได้ A แน่ๆ ทั้ง 7 ตัว ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้หรอกที่จะได้ Z 7 ตัวอยู่รอมร่อน่ะ….”
เมื่อเห็นสองสาวโกรธอย่างหนัก ‘โอหยางเหลาเหยียน’ก็เริ่มที่จะหัวเราะออกมา ในที่สุดบรรยากาศในห้องก็ผ่อนคลายลง
“ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นเสียหน่อย..”
‘โอหยางเหลาเหยียน’หัวเราะพลางกล่าวออกมา
“ตอนฉันเด็กๆ ฉันเรียนการจัดการมาจากพ่อของฉัน เพราะงั้นที่ฉันมาถึงขนาดนี้ได้ก็เป็นเพราะพ่อของฉันเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นรายใหญ่….แล้วก็สาวสวยทั้งสองอย่างชางถ่งกับชางเย่วก็ไม่ใช่สาวน้อยธรรมดาหรอกนะ หลินว่านเอ๋อผ่านประสบการณ์มามากมายในชีวิตเธอแถมยังดังมากในโซนเอเชีย ยิ่งกว่านั้นพ่อของเธอก็คือหลินเที่ยนหนาน แค่นี้ฉันก็ไม่ต้องกล่าวอะไรมากแล้วมั้ง อิอิ แค่เกมเล็กๆ จะไปสู้กับอาณาจักรได้ยังไง จริงมั้ย? ส่วนสุดสวยชางเย่ว…….”
‘ตงเฉิงเย่ว’ก้มหน้าพร้อมกับกล่าว
“ขอร้องหละ อย่าพูดถึงมันเลย ฉันไม่มีเบื้องหลังอะไรแบบนั้นหรอก ฮือๆ ฉันก็แค่สาวน้อยข้างบ้านแค่นั้นเอง”
‘โอหยางเหลาเหยียน’หัวเราะเบาๆ พลางกล่าว
“อิอิ ถ้าอย่างเธอเรียกสาวน้อยข้างบ้าน งั้นตอนนี้ก็มีสาวน้อยข้างบ้านที่ดูราวกับคุณหนูแสนเพอเฟ็คแล้วหละ…”
ผมมองไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายพลางกล่าวขึ้น
“มาทานข้าวกันเถอะ ผมนี่หัวจะแย่อยู่แล้ว…”
“โอเค!! เซียวเหยาจื่อไจ๋เป็นคนจ่าย ดังนั้นพวกเราจะกินให้พุงกางเลย!!!!”
……
หลังจากนั้นพวกเราก็ก็ทานอาหารไปด้วยพร้อมกับคุยเรื่อง [Destiny] ‘ว่านเอ๋อ’และ’ตงเฉิงเย่ว’ค่อนข้างฉลาดทีเดียว เธอพยายามจะขโมยข้อมูลจาก’โอหยางเหลาเหยียน’มาอย่างเนียนๆ แต่ ‘โอหยางเหลาเหยียน’ก็ระวังตัวมาก เธอสามารถอุดร่องรอยได้อย่างแนบเนียน ตอนนี้แก้มของเธอเริ่มจะแดงขึ้นมากแล้ว แสดงให้เห็นว่าคู่ต่อกรของเธอนั้นหลักแหลมมากทีเดียว
พอถึงเวลาราวๆ บ่ายโมง พวกเราก็ไปส่งเธอออกจากหางโจว
หลังจากนั้นผมก็พาสองสาวกลับมาทันที
ตีดด ตีดด
โทรศัพท์ของผมดังขึ้นทันที เป็นซงฮานนั่นเอง
“พี่เซียวเหยา มีเรื่องแล้ว!!”
“มีอะไรงั้นเหรอซงฮาน?”
‘ซงฮาน’กล่าวด้วยความกังวล
“เจ้าพวกบ้า [Wrath of the Heroes] นะสิ พยายามจะดึงตัวตังเซ่วกลับคืนไป!!”
ที่มา : https://readzl.wordpress.com/2016/08/17/%E0%B8%9A%E0%B8%97%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88-304-%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%95%E0%B8%AD%E0%B8%9A%E0%B9%81%E0%B8%97%E0%B8%99/