ตอนที่แล้วตอนต่อไปแปลโดย Kradiz
เมื่อมองไปยังดาบอันเปี่ยมไปด้วยพลังที่ชโลมไปด้วยโลหิตของ’ฟรอสต์’ มันคือดาบที่ฝากรอยแผลอันรุนแรงไว้ที่กลางหลังของ’ฟรอสต์’
“ฮือออออ”
‘ฟรอสต์’พุ่งเข้าสู่กำแพงพลางเอนตัวลงพิง เธอนั่งลงพลางมองมาที่ผมอย่างเฉยเมย
“นี่เรา…ฆ่าเขาได้แล้วงั้นเหรอ?”
ผมพยักหน้า พลางชูดาบขึ้น
“เขาตายแล้ว ตอนนี้เมืองกลืนวิญญาณเป็นของเราแล้ว!!”
‘ฟรอสต์’ยิ้ม
“โอ้ วิเศษไปเลย วิเศษมากๆ”
“แล้วเราจะเอาไงต่อ?”
“สั่งให้กองกำลังไร้พ่ายไปปกป้องเมืองไว้ อย่าให้ใครหรืออะไรเข้ามาในเมืองเด็ดขาด ใครที่บุกรุกมันต้องตาย! ส่วนเรากลับกันเถอะ ส่งดาบให้กับองค์ราชาโหลวหลินกัน ท่านจะเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถตัดสินชะตาของเมืองกลืนวิญญาณนี้ได้”
“โอเค”
……
ผมเก็บดาบของ’ป้าหลิน’เข้าไปในกระเป๋าตัวเอง ก่อนจะเข้าไปพยุง’ฟรอสต์’ เลือดบริเวณในแขนของเธอยังคงไหลออกมาอยู่ ตอนนี้เธอนั้นอ่อนแออย่างมาก บางทีอาจจะเป็นผลย้อนกลับของทักษะโบราณ ไม่งั้นเธอไม่อ่อนแอถึงขนาดนี้หรอก
ร่างของเธอพิงเข้ากับไหล่ของผม ผมโอบเอวของเธอ ทำให้ได้รับรู้ความรู้สึกอบอุ่นและเปียกไปด้วยเลือด รอยฟันที่หลังของเธอนั้นลึกมากจริงๆ เลือดไหลออกมาราวกับสายน้ำเลยทีเดียว
ผมรีบหยิบน้ำยาฟื้นพลังระดับสิบออกมาทันที ผมรีบเทมันลงไปบนแผลของเธอทันที พลางกล่าวอย่างร้อนรน
“ฟรอสต์ พวกเราต้องหยุดเลือดก่อน ไม่งั้นเธอจะเสียเลือดมากเกินไปนะ…”
‘ฟรอสต์’ยิ้มบางๆ ก่อนจะส่ายหัว
“ไม่ มันช่วยอะไรไม่ได้หรอก นี่มันเป็นคำสาปจากดาบของป้าหลิน คำสาปมันผูกติดอยู่กับจิตวิญญาณ เพราะฉะนั้นยาธรรมดาไม่สามารถรักษามันได้หรอก”
ผมเริ่มที่จะแตกตื่นทันที
“ถ้างั้น…..ต้องทำไง?”
“พาข้าไปที่……”
ใบหน้าของเธอโน้มพึงเข้ากับไหล่ของผม พลางกล่าวอย่างเหนื่อยอ่อน
“พาข้าไปที่น้ำพุใบไม้เขียว ที่น้ำพุนั่นมีสมุนไพรมากมายที่อาจจะรักษาอาการของข้าได้”
“โอเค”
ผมอุ้มเธอด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิง เมื่ออาจารย์สาวแสนสวยอยู่ในอ้อมกอดของผมผมก็เงยหน้าพลางตะโกนออกไปยังกองทัพไร้พ่ายนั้น
“พวกนายรออยู่ที่นี่ ยกเว้นคนที่ถือดาบ ที่เหลือฆ่าให้หมด!!!!”
“ได้ขอรับ ท่าน!!!”
……
ผมอุ้มร่างของ’ฟรอส’พุ่งออกจากเมืองกลืนวิญญาณอย่างรวดเร็ว ตามติดมาด้วยเจ้าพยัคฆ์น้อย ตอนนี้มันเป็นดั่งผู้พิทักษ์ของพวกเขาไปแล้ว ฆ่าม่อนทุกตัวที่ขวางหน้า ตอนนี้’ฟรอสต์’สลบไปแล้ว ผมจะต้องรีบให้เร็วเท่าที่จะทำได้
น้ำพุใบไม้เขียวนั้นอยู่ตรงพรมแดนของป่าป้าฮวง เพราะงั้นเราใช้ไม่ถึง 20 นาทีก็มาถึงแล้ว น้ำจากน้ำพุนั้นใสแจ๋วเป็นอย่างมาก
“หือ…”
ผมวางเธอลงอย่างนิ่มนวล ไม่ช้าเธอก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา ตอนนี้ใบหน้าอันซีดเซียวของเธอนั้นหันไปรอบๆ ก่อนจะกล่าวออกมา
“ไม่ต้องช่วยข้าล้างแผล ไปหาตรวจสอบรอบๆ หาสมุนไพรมาก่อน….”
“มันหน้าตาเป็นยังไง? มันชื่อว่าอะไรงั้นเหรอ?”
“หญ้าเจ็ดแฉก มันจะมีเจ็ดไปและเจ็ดก้านในแต่ละต้น มันจะมีกลิ่นที่รุนแรงมาก มันต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ ข้าจะรักษาแผลรอ นายช่วยไปหามันมาที..”
“ไม่มีปัญหา….”
ผมแบก’ฟรอสต์’ไปรอบๆ พร้อมกับขุดไปด้วย เพื่อหามันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่นานผมก็เจอจนได้ ผมเลยหันไปถามเธอทันที
“ใช่อันนี้รึเปล่า?”
“ใช่ ถอนรากมันออกมาเลย..”
“ได้”
ผมค่อยๆ ดึงดาบแห่งจักรพรรดิฉินออกมา แล้วใช้มันค่อยๆ ขุดสมุนไพรออกมา ในที่สุดมันก็มาอยู่ในมือของผมแล้ว ผมต้องหามันอีกราวๆ โหลนึงหรือไม่ก็มากกว่านั้น แค่นั้นก็น่าจะพอแล้ว หลังจากนั้นผมก็พาเธอกลับไปยังน้ำพุอีกครั้ง พร้อมกับวางเธอลงบนหินสีเขียวข้างๆ น้ำพุ เมื่อเธอนั่งลงเธอก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียดทันที ผมไม่อาจรู้ได้ว่าเธอหน้าซีดเพราะเหนื่อยเกินไปหรือว่าเพราะแผลที่หลังของเธอ
ผมบดหญ้าเจ็ดแฉกเข้าด้วยกันอย่างรีบเร่ง ส่งผลให้กลิ่นอันรุนแรงลอยฟุ้งไปทั่วอากาศ
‘ฟรอสต์’กล่าวอย่างช้าๆ
“ช่วยข้าถอดชุดหน่อย…..”
“ได้..”
ผมวางดาบของตัวเองลง ก่อนจะถอดเกราะออกของเธอ ด้านหลังของมันถูกผ่าออกกว้าง เมื่อผมถอดชุดของเธอออกมา ส่งผลให้เธอต้องร้องขึ้น
“อ๊า….”
แสดงให้เห็นว่าเป็นแผลที่น่าจะรุนแรงมาก แต่เมื่อเกราะอกของเธอถูกถอดออก ตรงนั้นของเธอก็พุ่งออกมา ราวกับมันมีชีวิต มันช่างดูอวบอิ่มและเต่งตึงอย่างมาก รูปร่างของอาจารย์สาวคนนี้สามารถท้าทาย’หลินว่านเอ๋อ’ได้เลยทีเดียว
แก้งง
ผมค่อยๆ วางเกราะของเธอลง ก่อนที่เธอจะนอนลงด้านข้าง ผมช่วยเธอถอดชุดออกทีละชิ้นๆ อย่างช้าๆ เมื่อผมถอดชุดของเธอออกจนหมด ผมก็สามารถเห็นก้นอันแดงระเรือของเธอพร้อมด้วยขาอ่อนอันขาวเนียนราวกับหิมะของเธอ นี่มันน่ายั่วยวนใจชะมัดยาด!!!
ผมต้องอดทนๆ และใจเย็นเข้าไว้ ต้องรักษาเธอก่อน!!
เธอนอนลงบนหินสีเขียว พลางหลับตาของตนเองลง มีเพียงเสื้อแพรตัวเดียวเท่านั้นบนร่างของเธอ ผมแทบจะมองเห็นร่างอันแสนดูดีของเธอจนหมด เธอกล่าวขึ้นอย่างเขินอาย
“ช่วยข้าทำความสะอาดแผลก่อน ค่อยใส่ยาทีหลัง..”
“ได้.”
ผมพยุงเธอขึ้น ก่อนที่เธอจะเอนตัวลงซบลงบนอ้อมกอดของผม เมื่ออยู่ในลักษณะเช่นนั้น ผมก็ใช้มืออีกข้าง ตักน้ำมาทำความสะอาดบาดแผลเธอ คราบเลือดถูกชะล้างออกจนหมด ส่งผลให้รอยดาบยาวกว่า 40 เซ็นโผล่ออกมา มันลึกมากจริงๆ แทบจะมองเห็นกระดูกของเธอทีเดียว แค่เห็นผมยังรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก เธอช่างเป็นคนที่ทุ่มเทเพื่อเมืองมังกรอย่างมากจริงๆ
ผมยังคงล้างบาดแผลของเธอต่อไป น้ำใสสะอาดค่อยๆชะล้างสิ่งสกปรกบนหลังของเธอ เปิดเผยให้เห็นหลังอันขาวผ่องราวกับหิมะของเธอ ผมต้องเป็นบ้าเพราะทัศนียาภาพเช่นนี้แน่เลย ผมรีบสวดมนในใจอย่างเงียบๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียการควบคุมตนเองไป เพราะอาจจะถูกเธอฆ่าทีหลังก็ได้
“อามิตตาพุทธ…”
หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ผมก็เริ่มเทยาลงไป จังหวะที่น้ำของหญ้าเจ็ดแฉกสัมผัสกับบาดแผลของเธอ เธอเกร็งแขนอย่างรุนแรงพร้อมกับจับผมไว้แน่น พลางร้องออกมาเบาๆ การรักษาแผลด้วยยาชนิดนี้มันช่างสร้างความเจ็บปวดมากจริงๆ น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอ เปียกชุ่มไปทั่วลำคอของผม เธอไม่ร้องออกมาสักนิด ตอนที่เธอโดนฟัน แต่ตอนนี้เธอกลับปลดปล่อยออกมามากขนาดนี้เลย!!
“มันเจ็บมากเหรอ? คุณร้องให้เลย”
ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
‘ฟรอสต์’ค่อยๆ ลืมตาของเธอขึ้นมา
“ข้า….ข้าไม่รู้”
ผมเริ่มกล่าวต่อ
“อันที่จริง…คุณไม่ควรไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นนะ หากคุณโดนป้าหลินฆ่าไปหละ จะเกิดอะไรขึ้น?”
เผยแววตาแน่วแน่ใดวงตาของเธอ
“ข้าปฏิญาณด้วยจิตวิญญาณของข้ากับเมืองมังกรเมื่อนานมาแล้ว ต่อให้ข้าต้องตายไปข้าก็ไม่เสียใจ”
“ถ้าคุณตายไปจริงๆ แล้วผมหละ? จะเป็นยังไง”
“เจ้าควรจะไปหาอาจารย์คนใหม่…….อย่างเช่นรองหัวหน้าหน่วย ซู่เก๋อ….”
“ไม่…ผมยอมรับคุณเป็นอาจารย์ของผมแล้ว คุณจะเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“อ๋า..”
‘ฟรอสต์’ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของผม พลางมองตรงมายังดวงตาของผมด้วยแววตาแน่วแน่ ก่อนเธอจะก้มหน้าลงถอนหายใจ
“เมืองมังกรนั้นเป็นเหมือนดั่ง เรือพายท่ามกลางทะเลอันกว้างใหญ่ ข้าไม่รู้แม้กระทั่งว่ามันจะไปบรรจบที่ตรงไหน ข้ามิอาจจะให้คำมั่นกับเจ้าได้…แต่ข้าสามารถพูดได้เต็มปากว่า ข้าจะไม่ตายง่ายๆ แน่นอน”
ผมค่อยๆ จับลงบนไหล่ของเธอ
“อ่าหะ ผมรู้…..เอาหละผมพันแผลเรียบร้อยแล้ว”
“เยี่ยม”
……
‘ฟรอสต์’นั่งลงบนหินสีเขียวเพื่อพักผ่อนสักครู่ ตอนนี้เลือดของเธอหยุดไหลแล้ว บนใบหน้าของเธอค่อยๆ มีสีเลือดขึ้น เธอจีบดาบยาวของเธอพลางลุกขึ้น
เธอยิ้มขึ้นพลางกล่าว
“เอาหละ กลับเมืองไปจบเควสกันเถอะ”
ผมมองไปยังดาบของเธอ พลางสังเกตเห็นคำสองคำสลักอยู่บนใบดาบ – งดงามอย่างแท้จริง
“ดาบเล่มนี้มีชื่อว่า งดงามอย่างแท้จริง งั้นเหรอ?”
ผมถามขึ้น
ฟรอสต์พยักหน้า “ใช่แล้ว ดาบเล่มนี้คมอย่างมาก ภูมิหลังของมันไม่ชัดเจนนัก แต่ข้านั้นได้ว่าจ้างช่างตีเหล็กมากประสบการณ์จากเมืองจิวหลี่มาหลอมมันขึ้นมาใหม่พร้อมกับสลักชื่อ
“งดงามอย่างแท้จริง” เพื่อตั้งให้เป็นชื่อใหม่ของมัน”
“ชื่อของคุณมีคำว่าหัว ทำไมถึงใช้ “งดงามอย่างแท้จริง” งั้นเหรอ?”
TL : ชื่อของเธอมีตัวอักษรที่แปลว่าดาบ(华) ซึ่งสามารถแปลว่าดอกไม้, ไม่มีค่า , ความงดงาม , ประเพณี, etc…
‘ฟรอสต์’ยิ้มพลางกล่าว
“เพราะว่าดาบเล่มนี้มีเป้าหมายไว้เพื่อชโลมไปด้วยเลือด บาปของข้านั้นมันมากนัก เพราะฉะนั้นคนสุดท้ายที่จะถูกดาบนี้ฟาดฟันก็คือข้า ฟรอสต์ หัว”
ผมกล่าวอะไรไม่ออก
“อย่าคิดมาก คิดซะว่าผมไม่ได้ถามก็แล้วกัน…”
‘ฟรอสต์’หัวเราะคิกคักพลางกล่าว
“โอเค ถ้างั้นก็คิดซะว่าข้าไม่ได้กล่าวอะไรออกมาก็แล้วกัน..”
ส่งผลให้พวกเราสองคนนั้นอึดอัดอย่างมากที่จะกล่าวอะไรออกมา ‘ฟรอสต์’นั้นรู้ดีว่าผมไม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอได้ตลอดไป และผมก็รู้ดีว่าผมนั้นเป็นแค่ผู้เล่น ผมไม่มีความสามารถในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของ NPC ได้ เพราะโชคชะตาของเธอนั้นได้ถูกตัดสินตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว ไม่ว่าผมจะทำอย่างไรผลก็ไม่ต่างกัน
……
เมืองมังกร
แม้ว่าอากาศจะหนาวมาก และแม้ว่า’ฟรอสต์’จะบาดเจ็บอยู่ เธอก็ยังสามารถเดินขึ้นไปด้านบนอย่างง่ายดาย ตามติดมาด้วยผมซึ่งคอยตามเธอมาไม่ห่าง ตอนนี้ดาบของ’ป้าหลิน’นั้นอยู่ในมือของเธอแล้ว
ประตูหลักถูกเปิดออก กล่องทรายขนาดใหญ่ถูกวางไว้ตรงกลางของที่ว่างนั้น ด้านข้างของมันคือโหลวหลินที่แสดงออกอย่างกังวลอยู่ เมื่อเขามองเห็นพวกผม เขารีบเข้ามาทักทายทันที
“ฟรอสต์!! ในที่สุดพวกเจ้าก็กลับมาแล้ว ภารกิจหละ…สำเร็จหรือไม่?”
‘ฟรอสต์’ชูดาบในมือขึ้น
“นี่คือดาบของป้าหลิน ข้าขอมอบมันให้กับท่านเจ้าเมืองโหลวหลิน”
“เยี่ยม!!”
‘โหลวหลิน’ยื่นมือไปจับดาบพร้อมรอยยิ้ม
“เยี่ยมจริงๆ ด้วยการช่วยเหลือของกองกำลังไร้พ่ายแห่งเมืองกลืนวิญญาณ พลังของเราก็จะเพิ่มมากขึ้น ข้าจะรีบกลับไปยังเมืองกลืนวิญญาณเพื่อสั่งให้พวกนั้นมาป้องกันเมืองมังกรแห่งนี้!!”
“นายท่าน!!”
ฟรอสต์กระพริบตาขึ้น
“อันที่จริง ข้ามีความคิดที่ดีกว่านี้…”
“โอ้ อะไรงั้นรึ?”
‘ฟรอสต์’กล่าวด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น
“กองกำลังไร้พ่ายนั้นต่างเป็นคนที่เคยสูญเสียอาณาจักรมาตั้งแต่เยาว์วัย พวกเขาต่างต้องการที่จะเป็นอิสระ หลังจากที่ข้าได้ศึกษาจิตวิญญาณของพวกเขา ข้าพบว่าจิตใจของพวกเขานั้นบริสุทธิ์อย่างมาก เป็นเพราะดาบเล่มนี้นั้นสาปพวกเขาเอาไว้ ดังนั้นข้าคิดว่า เราควรทำลายดาบเล่มนี้เบื้องหน้าพวกเขา เพื่อซื้อความเคารพและปล่อยพวกเขาเป็นอิสระ มีเพียงทางนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะกลายเป็นทหารแห่งเมืองมังกรอย่างแท้จริง!! พวกเขาจะสามารถเป็นเหมือนดั๋งที่มนุษย์คนอื่นเป็นได้!!”
‘โหลวหลิน’พยักหน้าเห็นด้วย
“โอ้ใช่ เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง ขอบใจเจ้ามาก ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ เจ้ารอรับคำสั่งอยู่นี่แหละ ให้ซู่เก๋อกับดาหลินเตรียมอาหารให้มากที่สุดก็แล้วกัน ทหารเหล่านั้นยังต้องการที่พักในเมืองแห่งนี้ เพราะฉะนั้นเราจำเป็นต้องการเสบียงอย่างมาก นอกจากนี้สัตว์ขี่ของพวกนั้นก็คือหมาป่าเหมันต์ เพราะงั้นเราจำเป็นต้องการเสบียงจำนวนมากสำหรับพวกนั้น”
ฟรอสต์ยิ้ม
“ตามที่ท่านบัญชา นายท่าน!!”
‘โหลวหลิน’พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับหายไปในความมืด ความแข็งแกร่งนี้นั้นเหนือกว่า’ฟรอสต์’เสียอีก
……
เมื่อผมมองไปยังหลังของ’โหลวหลิน’ที่ค่อยๆ หายไป ผมก็กล่าวอย่างช้าๆ ขึ้น
“เสียสละหลายอย่างเพื่อเขา…มันคุ้มค่าเหรอ?”
‘ฟรอส’ยักไหล่
“ข้าไม่รู้ เขาเป็นดั่งพี่ชายที่น่าเคารพ และยังเป็นอาจารย์ที่น่าเคารพสำหรับข้าด้วย อีกอย่างเขายังเป็นองค์ราชาที่น่านับถือ เพื่อเขาแล้ว ข้านั้นยอมทำทุกอย่าง”
ผมหันกลับมาประจันหน้ากับเธอพลางถาม
“คุณรักเขาเหรอ?”
‘ฟรอสต์’ตกตะลึง
“ข้า…..ข้าไม่รู้..อย่ามาถามข้า…..”
ที่มา : http://writer.dek-d.com/satawat612/story/viewlongc.php?id=1386416&chapter=242