ตอนที่แล้วตอนต่อไปแปลโดย : Gal2oN
ผมมองขึ้นไปเห็นชายร่างกายกำยำผู้หนึ่งซึ่งน่าจะมีอายุซักประมาณ 35 ปี ท่าทางน่ากลัวและมีแววตาดูหื่นๆ มันกำลังมองไปที่แผ่นหลังอันเปลือยเปล่าของ’เฉินปิ่ง’ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
การจะหาสาวสวยแบบนี้ในไนต์คลับซักที่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ‘เฉินปิ่ง’หันร่างของเธอกลับไปและผลักมือของมันออกจากไหล่ของเธอ
“นายเป็นใครน่ะ?”
ผู้ชายคนนั้นยิ้มเยาะด้วยท่าทางหยิ่งยโส
“ตอนนี้เธอไม่รู้จักชั้นหรอก แต่เดี๋ยวก็รู้จักแล้วล่ะ เรามาเป็นเพื่อนกันหน่อยดีมั้ยละ?”
ว่าแล้วมันก็เอื้อมมือมาที่เธออีกครั้ง ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป ผมกันมือของมันไว้ขณะที่คิ้วของผมขมวดแน่นและพูดว่า
“เฮ้ พี่ชาย วันนี้เธอมีคนอยู่ด้วยอยู่แล้ว ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ…”
หนุ่มขี้เมาคนนั้นตะโกนขึ้นอย่างโมโห
“ไอ้หนู ออกไปที่อื่นสิวะ มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะฮะ? มึงไม่รู้จักพี่คุนคนนี้งั้นเหรอ? กู…กูอยากได้ผู้หญิงคนไหนก็ต้องได้ ไสหัวออกไปซะ!”
เด็กวัยรุ่นข้างหลังชายคนนี้พยายามที่จะหยุดมันเอาไว้
“พี่คุน อย่าทำเสียเรื่องน่า กลับไปที่โต๊ะของเราแล้วพยายามสร่างเมาซักหน่อยเหอะ”
อย่างไรก็ตาม’พี่คุน’ยักไหล่อย่างไม่สนใจและยังคงที่จะยื่นมือมาหา’เฉินปิ่ง’ นัยน์ตาของผมกระตุกวาบขณะที่ผมสะบัดแขนออกด้วยพลังปราณ [Qi]
“ปังง”
“ไอ้พี่คุน”
ลอยละลิ่วไปทางด้านหลังไม่ต่ำกว่า 3 เมตรและชนเข้ากับกำแพงร้าน มันหล่นลงกับพื้นและเริ่มอ้วกออกมา เด็กวัยรุ่นข้างหลังของมันหน้าเสียและรีบเข้าไปช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว ไม่กล้ายุ่งกับพวกเราอีกต่อไป
ทันทีที่เรื่องจบ บรรดาจีนมุงทั้งหลายแหล่ก็สลายตัวไปอย่างรวดเร็ว …..
‘เฉินปิ่ง’หัวเราะขณะที่พาดแขนของเธอรอบๆคอของผม
“นี่นายไม่กลัวว่าเรื่องเมื่อกี้จะทำให้เรามีปัญหาเลยรึไงยะ? คิกคิก…”
ผมเองก็หัวเราะเช่นกัน
“ไม่หรอกน่า แต่ถึงแม้มันจะมีปัญหา แต่ผมก็ไม่มีทางที่จะปล่อยให้ใครหน้าไหนมาแตะพี่เฉินปิ่งต่อหน้าผมได้หรอกนะ พี่น่ะสำคัญพอๆกับภารกิจเลยนะ พวกเรากำลังทำมันในนามของความยุติธรรม ถ้าพี่โดนข่มเหง แล้วมันจะเป็นความยุติธรรมบ้าบอที่ไหนกันละฮะ? ผมไม่มีทางอนุญาตให้มันเกิดขึ้นโดยเด็ดขาดเลยละ…”
“เยี่ยมเลยจ้ะ…”
‘เฉินปิ่ง’ยิ้มอย่างอ่อนหวานและกดตัวของเธอเข้ากับร่างของผม จนผมสามารถสัมผัสได้ถึงหน้าอกทั้งสองเต้าที่เติบโตเต็มที่กำลังเบียดเสียดอย่างหนักหน่วงเข้ากับร่างของผมเลยทีเดียว แม้ว่ามันจะไม่ใหญ่ซักเท่าไร
[Gal2oN : แหงละ ใครจะใหญ่สู้ว่านเอ๋อละครับ แหม่]
แต่ก็เกือบจะทำเอาผมหยุดหายใจได้เลยเหมือนกัน ‘เฉินปิ่ง’กระซิบไปที่ข้างหูของผมและหัวเราะ
“พี่สาวคนนี้ชักจะชอบนายมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ นี่พี่สาวควรจะทำยังไงดีเอ่ยย?”
ผมมองไปที่เธอและพูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“นี่พี่เฉินปิ่ง เลิกเล่นได้แล้วน่า พวกเราแค่แกล้งเป็นคู่รักกันเท่านั้นนะ พวกเรายังเป็นเพื่อนร่วมงานกันอยู่นะเห้ย..”
“ย่ะ น้องชายคนนี้นี่จะให้พี่มโนหน่อยไม่ได้เลยรึไงยะ ไม่โรแมนติกเอาซะเลย เอ๊ะ หรือว่า…”
‘เฉินปิ่ง’หัวเราะคิกคักอย่างยั่วยวนที่ข้างหูของผม
“หรือว่ากำลังคิดถึงคุณหนูหลินว่านเอ๋ออยู่กันแน่จ๊ะ?”
ผมสะดุ้ง ไร้คำพูดออกจากฝีปาก
“ว้ายย พี่เดาถูกสินะ หน้านายแดงไปหมดแล้วว…”
ผมได้แต่ตอบกลับไปว่า
“พวกเรารีบๆไปทำภารกิจให้มันเสร็จๆไปกันดีมั้ยครับ?”
‘เฉินปิ่ง’สายหัว
“อย่าใจร้อนสิ ดรักลอร์ดยังมาไม่ถึงเลยนะ พวกเราจะรอจนกระทั่งเขาและตงเฟิงเข้าไปในห้องก่อนที่พวกเราจะเคลื่อนไหว ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไงละ ถึงแม้เว่ยฟานจะใช้อิทธิพลของมันปล่อยตงเฟิงออกมาได้ที่หลังก็เหอะ พวกเราก็ยังสามารถใช้ยาของดรักลอร์ดเป็นข้ออ้างในการจับตัวมันได้ จำไว้นะ เมื่อพวกเราเข้าไปในห้องแล้วต้องเอายานั่นมาใช้เป็นหลักฐานในการแลกเปลี่ยนด้วยละ”
“โอเคค รับแซ่บบบ!”
….. เที่ยงคืนแล้ว
ในที่สุดผู้ชายผอมบางคนหนึ่งพร้อมด้วยคนอีกสองคนก็เข้ามาที่ไนต์คลับ พวกมันมองไปรอบๆเล็กน้อยก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไป
“นั่นละ ดรักลอร์ด…”
หน้าของ’เฉินปิ่ง’แดงแป๊ดขณะที่เธอมองมาที่ผมและหัวเราะ
“พี่สาวของนายเมาแล้วน้า เอาไงกันดีอะ?”
ผมกัดฟัน
“เราทำภารกิจกันอยู่นะ นี่พี่ไม่ได้ล้อผมเล่นใช่มั้ย? งั้นเดี๋ยวผมจะส่งพี่กลับบ้านละกัน แล้วเดี๋ยวผมจะทำภารกิจเอง!”
‘เฉินปิ่ง’หัวเราะคิกคัก
“พี่ล้อเล่นหรอกน่า ตาบ๊องนี่ เอาละพวกเราจะเริ่มกันในอีก 10 นาที ชั้นจะเข้าไปที่ห้องน้ำก่อนแล้วนายค่อยตามมาในอีกสามนาที พวกเราจะเจอกันที่ทางเดินข้างหน้าฝั่งตะวังออกของห้องน้ำ โอเคนะ”
“โอเค!”
…. 10 นาที ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
‘เฉินปิ่ง’ยืนขึ้นและเดินไปที่ห้องน้ำ ผมดื่มเบียร์เข้าไปหนึ่งแก้ว เดินเล่นรอบๆซักแป้ปหนึ่ง พับแขนเสื้อขึ้นแล้วก็เดินตามไปที่ห้องน้ำเช่นกัน
ณ ฝั่งตะวันออกของห้องน้ำ ‘เฉินปิ่ง’ดูเมาแล้วและกำลังนอนลงบนโซฟา มีเด็กวัยรุ่นท่าทางรวยใช้ได้กำลังจีบเธออยู่ ผมเดินไปหาเธอและยื่นมือออกไปให้’เฉินปิ่ง’จับและยืนขึ้น เธอยิ้มไปที่หนุ่มคนนั้น
“ไว้เดี๋ยวพี่จะติดต่อไปทีหลังนะจ๊ะ น้องชายสุดหล่อ…”
หนุ่มวัยรุ่นคนนั้นกลื่นน้ำลายและเดินจากไป ‘เฉินปิ่ง’เขยิบเข้ามาใกล้ผมและกระซิบว่า
“ทางฝั่งขวาจะมีประตูนิรภัยอยู่ ชั้นจะขึ้นบันได้ไปก่อนแล้วล่อการ์ดออกไป นายก็วิ่งขึ้นบันไดมาและไปทางฝั่งใต้แล้วนายจะห้องอยู่สามห้อง พวกมันจะแลกเปลี่ยนกันในห้องตรงกลาง นายต้องทำทุกอย่างให้เสร็จภายใน 30 วินาที ห้ามฆ่าใครทั้งนั้น ทำให้การ์ดสลบแล้วจับตงเฟิงกับดรักลอร์ดโดดออกไปทางหน้าต่าง พวกเรามีรถรออยู่ข้างนอก ไปที่รถแล้วก็ออกไปซะ เข้าใจรึเปล่า?”
ผมหายใจเข้าลึกๆ
“ว้าว! มีเวลา 30 วิ ให้น็อคการ์ด 5-7 คนเนี่ยนะ ยิ่งไปกว่านั้นยังจะให้จับตงเฟิงกับดรักลอร์ดไปอย่างเงียบๆด้วย นี่พี่เฉินปิ่ง ผมเป็นตำรวจนะพี่ ไม่ใช่ซูเปอร์แมน…”
เธอมองมาที่ผมอย่างมีความหมายและหัวเราะว่า
“คิกคิก แล้วนายเป็นตำรวจธรรมดารึไงยะ? เตรียมพร้อมได้แล้ว ชั้นจะไปล่อพวกมัน แล้วนายก็บุกเข้าไปตรงๆเลย โอเคมั้ย?”
“จ้า!”
…..
‘เฉินปิ่ง’แกล้งทำเป็นเมาด้วยใบหน้าแดงก่ำและขึ้นบันไดไป เธอจับที่ราวบันไดอย่างยั่วยวน เมื่อรองเท้าส้นสูงของเธอแตะกับพื้นด้านบน เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานว่า
“นี่ สุดหล่อ ชั้นทำโทรศัพท์ตกไว้ที่ห้องน้ำน่ะ มาช่วยชั้นหน่อยสิ ขอบคุณนะคะ”
“สุดสวย แล้วที่เธอถืออยู่ในมือเล่า?”
“ชั้นหมายถึงโทรศัพท์อีกเครื่องน่ะค่ะ ยี่ห้อโนเกีย…”
“โอเค!”
ประตูเปิดขึ้นแล้วเด็กหนุ่มก็ตาม’เฉินปิ่ง’ไปห้องน้ำ ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องตรงกลาง ผมแนบหูกับประตูจนสามารถได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ข้างใน—–
“น้องดรักลอร์ด 400 หยวนต่อถุงนี่มันแพงเกินไปหน่อยนะ พี่ให้ได้ไม่เกิน 300 นะ!”
“เฮ้อ หัวหน้าตง อย่าทำแบบนี้เลย ถ้าผมขายเจ้านี่ในหนานจิง ผมได้ไม่ต่ำกว่า 350 หยวนเลยนะ ถ้าพี่ให้ไม่ได้มากกว่านี้ พวกเราก็คงทำธุรกิจกันต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ!”
“โอเคๆ งั้นพี่จะปล่อยให้นายขายไปละกัน แต่ให้พี่ซัก 10% เป็นไง?”
“7%!”
“ดีล!”
…. ผมยืนยันได้แล้ว ไม่ต้องคิดอะไรอีก
ผมพุ่งเข้าไปในห้องพร้อมด้วยหมัดที่ห่อหุ้มด้วยพลังปราณแล้วก็โจมตีในทันที
“ปังงง”
ประตูระเบิดขึ้นแล้วการ์ดข้างในห้องก็เริ่มโจมตีกลับมา ผมหลบการโจมตีไปสามครั้งแล้วก็ฟาดมือไปที่หลังคอของพวกมันจนสลบก่อนที่พวกมันจะได้ส่งเสียงซะอีก!
“ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกัน!?”
ร่างสังเคราะห์ร่างหนึ่งคำรามด้วยความโกรธขณะที่เกล็ดปลาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัน นี่จะต้องเป็นร่างสังเคราะห์ระดับดีแหงๆ หลังจากยืนยันเป้าหมายได้ มันก็เอาปืนออกมาทันที!
ผมมองเห็นการเคลื่อนไหวนั้นได้อย่างชัดเจน ดังนั้นผมจึงพุ่งเข้าหามัน ปลดอาวุธแล้วก็เข่าใส่ที่อก ผมยกแขนขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดไปที่หลังคอของมันเต็มแรงจนสลบไป ถึงแม้ว่ามันจะเป็นร่างสังเคราะห์ แต่ก็ยังถูกทำให้สลบได้อยู่ดีละนะ
ถ้าเจอผมซัดเข้าไปเต็มที่แบบนี้! พร้อมกับปืนที่อยู่ในมือ ผมหันหลังกลับไปแล้วเตะไปที่’ดรักลอร์ด’ อ่าว สลบเฉย หมอนี่มันเป็นคนธรรมดานี่หว่า
“จัดการมันซะ!”
ร่างสังเคราะห์อีกตัวดึงปืนออกมาแล้วยิงมาที่ผม “ปัง!” ปืนนั้นใส่ที่เก็บเสียงแล้ว
แต่ว่าโชคร้ายที่มันเล็งได้กากมาก ผมหลบกระสุนแล้ววิ่งเข้าใส่มัน ก่อนจะจัดอัปเปอร์ฮุคเสยเข้าใส่ที่กรามล่าง เกล็ดปลาแตกกระจายก่อนจะร่วงไปด้วยหมัดเดียว!
ตอนนี้เหลือแค่คนเดียวที่ยังอยู่ในห้อง ตงเฟิงกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น แผลเป็นจากมีดสามรอยที่แปะอยู่บนใบหน้าของมันเริ่มเปลี่ยนเป็นเกล็ดปลาและมันก็ร้องออกมาเบาๆว่า
“นี่จริงๆแล้วนายเป็นใครกันแน่!?”
ผมไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่พุ่งเข้าใส่ท้องของมันแทน ในเวลาเดียวกันผมจับมันทุ่มข้ามหัวไหล่ไปแล้วฟาดมันลงกับพื้น มันนอนอย่างหมดสภาพ แม้ว่าหมอนี่มันจะเป็นร่างสังเคราะห์ แต่ทักษะการต่อสู้นี่กระจอกง่อกง่อยชิบเป๋ง
มันอ่อนเกินกว่าที่จะตอบสนองความเร็วของผมทัน ผมหยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วสาดลงไปที่ตาของ’ตงเฟิง’ มันเริ่มกรีดร้องและไม่สามารถเปิดตาขึ้นมาได้ ดีละมันจะได้ไม่รู้ว่าผมเป็นใคร! ผมจับมันลุกขึ้นมาแล้วซัดมันรัวๆจนสลบ!
ขณะที่กำลังมองไปที่ใบหน้าของมัน ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมช่างรู้สึกคุ้นเคยนัก หมอนี่มันมาจากเกม [Destiny] ยิ่งไปกว่านั้น มันยังเป็นรองหัวหน้ากิลด์ของกิลด์ [Mass Burial] ที่ชื่อว่า คมโลหิต [Bloody Blade] อีกด้วย
เจ้าไนท์คลาสสามนั่นจริงๆ แล้วเป็นบอสของไนท์คลับแห่งนี้งั้นรึเนี่ย!
หลังจากหยิบยาบนโต๊ะแล้ว ผมก็อุ้มตงเฟิงกับดรักลอร์ดด้วยแขนข้างละคน แล้วก็กระโดดลงไปจากชั้นสอง ผมรวบรวมลมปราณไว้ที่ใต้ฝ่าเท้า เกิดเสียง “พลั่ก” ผมร่อนลงกับพื้นแล้ววิ่งฝ่าไปในความมืด มีรถคันหนึ่งจอดอยู่ข้างหน้าผม มันเป็นรถตู้อิเวโก้ ประตูรถเปิดรอไว้อยู่แล้ว
หลังจากยัดไอ้สองตัวที่สลบอยู่เข้าไปในรถเสร็จ ผมก็รีบขึ้นมานั่งที่ของผมบ้าง
“เสร็จแล้ว ไปได้!”
เสียงของเจ้าหน้าที่คนนี้ช่างดูคุ้นเคยอย่างประหลาด อ้าวนี่มันเสียงพี่’เฉินปิ่ง’นี่นา ผมรู้สึกประหลาดใจ
“พี่เฉินปิ่ง พี่นี่เร็วชะมัดยาดเลย…”
‘เฉินปิ่ง’หัวเราะ
“ก็ไม่เร็วเท่านายหรอก ว่าแต่นายทำภารกิจสำเร็จมั้ย?”
“แน่นอนดิ”
ผมเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบยาออกมาและพูดว่า
“พวกมันกำลังแปลกเปลี่ยนสิ่งนี้กันอยู่ นี่เป็นหลักฐานได้ยัง?”
เฉินปิ่งหัวเราะ
“อา ได้แล้วละ ครั้งนี้ตงเฟิงกับดรักลอร์ดจะเผชิญศึกหนักละ ต่อให้เว่ยฟานพยายามจะช่วย ก็ไม่อาจจะทำได้แล้ว!”
ผมพยักหน้า
“แล้วก็ ตงเฟิงอาจจะเห็นหน้าผมไปแล้ว ดังนั้นตัวตนของผมก็อาจจะถูกเปิดเผย พวกเราควรจะทำยังไงกันดีละ?”
“อุ่ก งั้นก็ระวังๆ หน่อยเป็นไง?”
‘เฉินปิ่ง’สั่งคนขับรถว่า
“เสี่ยวไห่ จอดให้หลี่เซียวเหยาลงตรงนั้นนะ ส่วนนายก็นั่งแท็กซี่กลับเอาละกัน ชั้นจอดรถไว้ที่ไนต์คลับ ต้องมีคนไปเอามันกลับมาพรุ่งนี้อ่ะ”
ผมพูดไม่ออก
“ผมขอเบิกค่าแท็กซี่ด้วยนะ…”
“พรั่บ!”
ธนบัตรสีแดงฟาดเข้าที่ด้านหน้าของผม ‘เฉินปิ่ง’หัวเราะ
“อ่ะนี่ค่าแท็กซี่ของนาย ที่เหลือก็เอาไปเลี้ยงขนมคุณหนูว่านเอ๋อของนายละกัน เป็นไงพี่สาวใจกว้างมะ?”
“นี่มันใจกว้างตรงไหนกันฟระ?”
“เอ้า ก็พี่สาวคนนี้ปล่อยให้น้องชายสุดเลิฟไปกับสาวอีกคน นี่ยังไม่เรียกว่าใจกว้างอีกเหรอยะ? ต้องให้พี่สาวไปเปิดห้องจับพวกเธอสองคนเข้าไปอยู่ในนั้นด้วยเลยมั้ยละฮะ?”
ผมนี่ก็ได้แต่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอัลไล…
ที่มา: