ตอนที่แล้วตอนต่อไปแปลโดย Gal2oN
มันเป็นช่วงเวลากลางวันแล้วตอนที่ผมล็อกอินเข้าเกม!
“ฟุบบบ!” เวลา 11.45 ผมปรากฏตัวขึ้นที่กลางเมืองป้าหวงและได้รับการแจ้งเตือนแทบจะทันที
ประกาศจากระบบ : การแข่งขัน [กำเนิดเหล่าวีรบุรุษ] จะเริ่มขึ้นในอีก 15 นาที ท่านได้ลงทะเบียนไปแล้ว ต้องการเข้าสู่การแข่งขันเลยหรือไม่?
หลังจากกดตกลง ร่างกายของผมก็ถูกเคลื่อนย้ายด้วยเวทย์มนตร์ไปสู่พื้นที่มายา
ในเวลาเดียวกันก็มีข้อความปรากฏขึ้น : ผู้เล่นเยว่ชิงเฉียนได้เชิญท่านเข้าสู่ห้องพัก 27719 ท่านต้องการเข้าร่วมหรือไม่?
หลังจากกดตกลงอีกครั้งผมก็ได้เข้าไปในห้องของ’ชิงเฉียน’ซึ่งสามารถจุคนได้มากสุดถึง 20 คน!
ฝาแฝดตระกูลเยว่ยืนอยู่ข้างๆ ‘มัทฉะ’ ซ่งหานและคนอื่นๆ ที่เข้ามาก่อนหน้า จากนั้นชิงเฉียนก็โบกไม้โบกมือให้ผมและยิ้ม
“พี่เซียวเหยาพาสองสาวงามชางถ่งกับชางเยว่มานี่สิคะ ไม่งั้นพี่อาจจะโดนคนอื่นๆ รุมตื้บเอาหลังจากออฟไลน์ก็ได้นะคะ”
ผมได้แต่ทำตามคำขอนั้นอย่างไร้คำบรรยาย
จากนั้น “ชั่วะชั่วะ” ลำแสงสองลำก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับสองสาวงามที่เข้ามาในห้องแล้วห้องก็เต็มขีดจำกัด 20 คนพอดี ผู้เล่นส่วนใหญ่ในนี้จะเป็นสมาชิกหลักๆของ [Zhan Long] จริงๆแล้ว’ว่านเอ๋อ’กับ’ตงเฉิง’ก็ถูกนับไปด้วยเหมือนกันละนะ
ต่อให้เป็น Q-Sword ก็ทำอะไรไม่ได้ นี่แหละประโยชน์จากการที่สนิทชิดเชื้อกับใครซักคนละ …..
“มันใกล้จะเริ่มแล้วสินะ ตื่นเต้นจังเลยยนี่น่ะเป็นกิจกรรมการแข่งขันครั้งระดับใหญ่ๆครั้งแรกของเกม [Destiny] เลยนะ”
‘ชิงเฉียน’กำหมัดแล้วหัวเราะออกมาอย่างกระวนกระวาย ผมมองไปที่เธอ
“อย่ากังวลไปเลยน่า ฟังพี่นะ แค่ใช้ [อำพราง (Sneak)]+[ลอบสังหาร (Ambush)]รัวๆแล้วก็ใช้ [การเต้นรำแห่งพระเจ้า (God’s Dance)] หลบการโจมตีแล้วค่อยใช้[ขุดดิน(Gouge)]กับ[มีดคู่สอดประสาน (Twin Blade Harmony)]ซะ ด้วยความแข็งแกร่งของเธอก็อาจจะเข้ารอบ 64 คนสุดท้ายในง่ายๆอยู่น้า…”
‘ว่านเอ๋อ’ถือมีดระดับจักรพรรดิของเธอไว้ในมือและแบกร่มไว้ที่หลัง เกราะขนสัตว์พันรอบร่างกายของเธออย่างแนบแน่น เผยให้เห็นหน้าอกขนาด 34D และส่วนโค้งส่วนเว้าอย่างเด่นชัด เธอมองไปที่เวลาที่กำลังนับถอยหลังแล้วหัวเราะว่า
“นี่ พวกเรายังไม่รู้กันเลยนะยะว่าคู่ต่อสู้คนแรกจะเป็นใครหรือว่าเราควรจะใช้แทคติกแบบไหนดีถึงจะชนะได้น่ะนายจะไม่ไร้สาระไปหน่อยเหรอยะ…”
ผมเหล่มองไปที่เธอแล้วพูดว่า
“แหม เธอเองก็กำลังกังวลอยู่เหมือนกันใช่มั้ยล่า”
‘หรันหมิ่น’ยกขวานศึกของตัวเองขึ้นมาแล้วแซวว่า
“ว่านเอ๋อคนสวยจ๊ะ ถ้าเกิดว่าเธอต้องเจอเซียวเหยาของพวกเราตั้งแต่รอบแรก เธอจะแสดงความไร้เมตตาแล้วส่งหมอนี่กลับบ้านเก่ารึเปล่าเอ่ยย?”
‘ว่านเอ๋อ’ยิ้ม
“ไม่มีทางอ่ะ! ชั้นจะปล่อยให้พี่เซียวเหยาของชั้นพ่ายแพ้ตั้งแต่รอบแรกได้ยังไงกันละคะ? ถ้าชั้นต้องเจอกับเค้า ชั้นก็จะยอมแพ้ แต่…ถ้าชั้นได้เจอกับพี่ตั้งแต่รอบแรกละก็จะไม่มีการเมตตาอะไรทั้งนั้นแล้วชั้นก็จะฆ่าพี่ด้วย มันคงจะรู้สึกดีเป็นบ้า รู้มั้ยคะว่าด้วยพลังป้องกันของพี่น่ะด้วยสกิล[Twin Blade Harmony]กับความสามารถโจมตีทะลุเกราะของมีดของชั้น ชั้นจะสร้างความเสียหายให้พี่ได้มากกว่า 3000 หน่วยเลยเชียวนะ…”
‘หรันหมิ่น’ถึงกับสะดุ้งแล้วเดินถอยหลังไปอีกหลายก้าว
“หลี่เซียวเหยา ดูแลคุณหนูของนายให้ดีๆหน่อยสิวะ…”
ผมกระพริบตา
“แหม นายถึงกับพูดว่าเธอเป็นคุณหนูของชั้นเลยเหรอ แล้วชั้นจะดูแลเธอยังไงดีละเนี่ยฮึ?…”
‘ตงเฉิง’หัวเราะลั่น
“ สรุปว่าตอนนี้พวกนายก็แค่หยอกล้อว่านเอ๋อของพวกเราใช่มั้ยเนี่ย…”
‘เสี่ยวอู่’พูดอย่างเฉยเมย
“อะไรกัน มันก็เห็นกันอยู่ชัดๆว่าคุณหนูกำลังกลั่นแกล้งคนอ่อนแอและก็หยอกล้อหรันหมิ่น เบอร์เซิกเกอร์อันดับหนึ่งของพวกเราอยู่น่ะ…”
“หรันหมิ่นกระจอกเหรอเนี่ย?”
‘หวังเจี้ยน’มองไปที่เขา ‘หลี่มู่’พยักหน้ามองไปที่’หรันหมิ่น’แล้วก็มองกลับมาที่’ว่านเอ๋อ’ก่อนจะพูดว่า
“อย่าตัดสินว่าหมอนี่แข็งแกร่งแค่เพราะมีสกิล[ใบมีดลมกรด (Whirlwind Blade)]กับ[โคตรโหดกระโดดฟัน (Savage Jump Slash)] สิเห้ย เทียบกับชางถ่งแล้วหมอนี่น่าจะยังไม่มีแม้แต่โอกาสให้กลัวเลยมั้ง ต่อหน้าชางถ่งหมอนี่ก็ค่อนข้างกระจอกแหละน่า”
‘หวางเจี้ยน’
“อ๋อหรอ…”
….. หลังจากหลายนาทีผ่านไป เวลานับถอยหลังก็หมดลง “ติ๊ง” หน้าจอข้างหน้าพวกเราก็เริ่มแสดงข้อมูลการแข่งขันออกมา
เซียวเหยาจื้อไจ้ [Lv 71 หน่วยเฝ้าระวังเมืองมังกร] VS Dawn of Heroes [Lv 66นักดาบทองคำ]
ชางถ่ง[ Lv.70 นักฆ่าทองคำ] VS ซวนเสี่ยวหยู[Lv 63 นักดาบทองคำ]
ชางเยว่[Lv นักเวทย์ทองคำ]VSกระต่ายน้อยวิ่งเร็ว [Lv 57 นักเวทย์สีเงิน]
เยว่ชิงเฉียน[Lv 69 นักฆ่าทองคำ] VS หิมะเย้ายวน [Lv 65 นักเวทย์ทองคำ]
ซ่งหาน [Lv 67 นักฆ่าทองคำ] VS หอยทากวิ่งอยู่นะ [Lv 61 เบอร์เซิกเกอร์ทองคำ]
สตรอเบอร์รี่ มัทฉะ [Lv65 แฟนธ่อมไนท์] VS สุราเมรัย [Lv 67 อัศวินทองคำ]
ขณะที่มองไปยังหน้าจอ ผมหายใจเข้าอย่งหนักหน่วงและพูดว่า
“นอกจากมัทฉะแล้ว คนอื่นๆไม่น่ามีปัญหา คู่ต่อสู้ของมัทฉะเลเวลสูงกว่าเล็กน้อยแล้วเป็นยอดฝีมือจากเมืองจิ่วลี่ด้วย…”
‘ว่านเอ๋อ’มองไปที่หน้าจอแล้วพูดว่า
“มัทฉะต้องระวังนะคะ เพราะในรอบคัดเลือกเนี่ยระบบมันจะใช้กฏผู้เหลือรอดคนสุดท้าย เพราะฉะนั้นพี่จะแพ้ไม่ได้แม้แต่รอบเดียว ถ้าพี่ชนะก็ได้ไปต่อ แต่ถ้าแพ้ก็ตกรอบ เจ้าอัศวินคนนั้นน่าจะมีพลังป้องกันสูงเอาเรื่อง แต่ถ้าพี่ใช้สกิล [Phantom Ray Slash] ในศึกยืดเยื้อพี่ก็น่าจะชนะ ถ้าพี่ใช้ [Holy Shield] กับ [Phantom Holy Shield] เพิ่มพลังป้องกันเป็นสองเท่าแล้วละก็ หมอนั่นก็ไม่สามารถโจมตีทะลุเกราะออกมาไม่ได้”
‘มัทฉะ’พยักหน้า
“อืมม พี่เข้าใจแล้ว!”
วีรบุรุษหนึ่งวินาทีมองที่หน้าจอแล้วก็หัวเราะว่า
“เอาจริงๆนะ ท่านหัวหน้ากิลด์นี่โชคดีสุดละ แค่คิดว่านายจะได้เจอกับ Dawn of Heroes ในรอบแรกเนี่ย หลายๆคนคงจะรู้กันอยู่แล้วละนะว่าหมอนี่เป็นคนรู้จักเก่าของถังเสวี่ยน่ะ…”
‘ถังเสวี่ย’พูดออกมาเบา
“ชั้นไม่รู้จักเค้าซักหน่อย ไอ้หนึ่งวินาที หยุดพูดไปเลยนะ…”
หน้าของวีรบุรุษหนึ่งวินาทีแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียว
“‘หนึ่งวินาทีอะไรฟระ อย่ามาเรียกชั้นว่าหนึ่งวินาทีนะเฟ้ย…”
‘เยว่ชิงเฉียน’ยิ้ม
“พี่เซียวเหยา พี่จะแสดงความเมตตาให้เขาซักหน่อยมั้ยคะ?”
ผมคิดซักแปปก็พูดว่า
“เดี๋ยวพี่จะจัดการมันในหนึ่งวินาทีให้ดู…”
วีรบุรุษหนึ่งวินาทีแทบจะลงไปกองกับพื้น
“พวกนายช่วยหยุดพูดคำว่าหนึ่งวินาทีกันหน่อยไม่ได้รึไงฟระ? เดี๋ยวชั้นจะเลี้ยงข้าวพวกนายเลยก็ได้ ไปร้านโกลเด้นเลโอพาร์ดเลยเอ้า…”
ทุกคนหัวเราะสนุกสนาน ….. เสียงระบบประกาศเริ่มนับถอยหลัง
ผมหายใจหนักหน่วง คนอื่นๆก็ดูวิตกกังวลกันเป็นพิเศษเพราะว่ากิจกรรมกำเนิดเหล่าวีรบุรุษเป็นทัวร์นาเม้นท์แรกของเกม [Destiny] ยิ่งไปกว่านั้นมันยังเป็นหนึ่งในทัวร์นาเม้นท์ที่ดีที่สุดด้วย ดังนั้นพวกเราจะผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด
“ชั่วะ!” สนามรบขนาด 100*100 ปูด้วยกระเบื้องสีเขียวบนพื้นปรากฏขึ้น มีเสาอยู่สี่เสาในแต่ละมุมของสนาม มีธงสามผืนปักอยู่บนเสานั้นพร้อมกับรูปขวานศึก ดาบสั้นและหัวหมาป่า ซึ่งแทนสัญลักษณ์ของแต่ละเมือง
เมืองป้าหวง เมืองฟ่านชู และเมืองจิ่วลี่ ในเวลาเดียวกับที่ผมเข้าไปยังสนาม
ผมก้ได้รับข้อความจากระบบ
“ติ๊ง!” ประกาศจากระบบ : โปรดระวัง เนื่องจากกฎและข้อจำกัดของทัวร์นาเม้นท์ท่านจะไม่สามารถใช้สกิลดังต่อไปนี้ได้:[อาณาเขตเต่าทมิฬ] [กองทัพวิญญาณ] และ [เจ็ดดาราเคลื่อนย้าย] …..
ชิบหายแระ นี่มันหมายความว่าผมจะกากลงตั้งเยอะเลยนะเห้ย นี่พวกเขาถึงกับแบนผมจากการใช้สกิลพิเศษของคัมภีร์ม่อจื้อเลยเนี่ยนะ ถ้าผมใช้ [อาณาเขตเต่าทมิฬ] กับ[เจ็ดดาราเคลื่อนย้าย]ไม่ได้ละก็ คงต้องลำบากมากขึ้นแน่ๆถ้าต้องเจอกับนักเวทย์ระดับสูงๆ แม่งเอ้ย ผมอาจจะตายเพราะโดนหรอย (ยิงแล้วหนี) ได้เลยนะ
นี่มันเชี่ยสุดๆ ถ้าไปเจอคนใช้สกิลเก่งๆ ผมก็คงได้แต่หวังพื่งพยัคฆ์เพลิงเทวะกับ [Blade Rush] ในการฆ่าแล้วแหละ ข้างหน้าผมคือ Dawn of Heroes ที่กำลังยืนอยู่ ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขณะที่มองมาที่ผมและพูดว่า
“เซียวเหยาจื้อไจ้ แกเอาถังเสวี่ยไปจากข้า!”
ผมไม่ได้พูดอะไร แค่มองไปรอบๆ พอเห็นธงก็ได้แต่ถอนหายใจ
“อา นี่มันฝีมือของมนุษย์ถ้ำนิ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมันคุ้นๆจัง…”
‘Dawn of Heroes’ ยิ่งฉุนเฉียวมากกว่าเดิม
“ไอ้เวรเอ้ย แก แกคิดว่าแกเป็นใครกันห้ะ? แกมันเป็นแค่คนที่พึ่งพาคนของ[Valiant Bravery]มาสร้างกิลด์เท่านั้นแหละ ถุย ข้าจะทำให้แกรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามาแย่งผู้หญิงของข้า อย่าคิดว่าถังเสวี่ยจะปลอดภัยนะ ข้ารู้จักเธอในโลกจริง ข้าไปหาเธอข้างนอกนั่นก็ได้”
และในตอนนั้นเวลานับถอยหลังก็ถึงเลข 0 พอดี! ตัวผมเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่าฟัน ผมพุ่งไปข้างหน้าขณะที่ผมดึงดาบจักรพรรดิฉินออกมาจากฝักดาบ ผมพุ่งไปหยุดข้างหน้ามันเพื่อลองเชิงก่อนซักเล็กน้อย 653!
ทำไมพลังโจมตีมันกากจังฟระ? นี่มันทำอะไรผมไม่ได้เลยซักกะติ๊ด ผมเอียงร่างขณะที่สวนดาบไปข้างหน้า ตัวผมขยับไปข้างหน้า 2 หลาโดยอัตโนมัติแล้วเอียงตัวกลับมาใช้สกิล[Wind Blade] ใส่ Dawn of Heroes มันทำความเสียหายไปได้ถึง 2765 หน่วย
“ฝึ่บ” ดาบของผมฟาดฟันเข้าใส่หน้าอกของมันด้วยการโจมตีธรรมดา ทำความเสียหายไปได้อีก 1987 หน่วย แค่นี้เลือดของ Dawn of Hero ก็แทบจะหมดหลอดแล้ว มันถึงกับมองผมด้วยความหวาดกลัว นัยน์ตาของผมแสดงความเย็นชาออกมาขณะมองไปยังมันที่กำลังคุกเข่าอยู่และพูดว่า
“Dawn of Heroes ถ้านายกล้ามาแตะต้องถังเสวี่ยในชีวิตจริงละก็ ชั้นจะสับนายเป็นชิ้นๆแล้วเอาไปให้หมากินซะ แน่จริงก็ลองดูสิ!”
“ฉัวะ”
หลังจากฟันดาบไปอีกหนึ่งครั้ง เสียงระฆังก็ดังขึ้น
“ติ๊ง!” ประกาศจากระบบ : ยินดีด้วย ท่านได้เอาชนะผู้เล่น Dawn of Heroes ท่านผ่านเข้ารอบต่อไปสำเร็จ …..
ผมถูกส่งกลับมาที่ห้องพักอีกครั้ง ผมเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องแหะ สงสัยคนอื่นคงยังอยู่ในการต่อสู้ละสินะ หน้าจอด้านหน้าผมกำลังแสดงผลการต่อสู้เล็กๆกว่ายี่สิบหน้าจอ หนึ่งในนั้นมี’ว่านเอ๋อ’ที่กำลังเต้นรำไปพร้อมกับร่มของเธอ และกระแทกดาบของ’ซวนเสี่ยวหยู’ออกไป
จากนั้นเธอก็หุบร่มแล้วเรียกมีดคู่ออกมาถือไว้ต่อด้วยการใช้ [Twin Blade Harmony] อย่างชำนาญฆ่า’เสี่ยวหยู’ด้วยมีดเดียว ในหน้าจออีกอันหนึ่ง [Magma Lance] ของ’ตงเฉิง’กำลังเดือดปุดๆอยู่ในสนาม เอาชนะคู่ต่อสู้ไปได้อย่างรวดเร็ว หลังชนะการต่อสู้แล้วทุกคนก็ออกมาทีละคน
มีเพียง’มัทฉะ’เท่านั้นที่ยังอยู่ในสนาม เธอกำลังเผชิญหน้ากับอัศวินที่มีประสบการณ์และนี่มันก็เกือบจะสองนาทีเข้าไปแล้ว อัศวินทั้งสองใช้สกิล[Cleansing Wind] เติมเลือดของตัวเองอย่างต่อเนื่อง เพราะฉะนั้นมันจึงยากที่จะกำหนดได้ว่าผลลัพธ์จะออกมาในรูปแบบใด …..
“อ๊าาา…”
‘เยว่ชิงเฉียน’ถึงกับเอามือปิดหน้า
“พี่มัทฉะใช้สกิลพลาดอีกแล้ว หนูทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วน้าาา”
ผมหัวเราะ
“นี่แหละมัทฉะตัวจริงละ ยังไงเธอก็พยายามอย่างเต็มที่อยู่น่า การเคลื่อนไหวของสุราเมรัยและการตอบโต้ไม่เลวเลย มันน่าประทับใจมากเลยนะที่เธอสามารถต่อสู้ได้ถึงขนาดนี้น่ะ…”
‘ว่านเอ๋อ’ก้มหัวลงและเช็คอันดับ
“อันดับของสุราเมรัยอยู่ที่ 1722 ดูท่าจะยากเหมือนกันนะถ้ามัทฉะจะเอาชนะน่ะ”
‘ซ่งหาน’ถือมีดด้วยใบหน้าแข็งกระด้าง
“พี่มัทฉะยังขาดทักษะในการเล็งเป้าอยู่แล้วก็ยังไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้วย ถ้าเกิดว่าเธอมีนะป่านนี้กระทืบไอ้ขี้เมาเละไปแล้ววว”
หรันหมิ่นตบหมัดตัวเอง
“เอาหน่อยเว้ย มัทฉะ สู้เค้า!”
…. บนหน้าจอ
สุราเมรัยใช้สกิล[Flame Axe]กับ[Skyshaker Slash] พร้อมๆกัน ขณะที่มัทฉะใช้ [Phantom Hly Shield] กับ [Heavenly Shield Wall] แล้วเธอก็ส่งผีเสื้อมายาเข้าไปโจมตีและใช้สกิล[Vines of the Dancing Butterfly] ใส่สุราเมรัย
สุดท้ายมัทฉะก็ใช้ [Flame Axe]กับ[Skyshaker Slash]ของตัวเองรวมกับพลังโจทตีเวทย์ของผีเสื้อมายากวาดเลือดของสุราเมรัยที่เหลืออยู่จนหมด ในที่สุดเธอก็ชนะแล้ว!
“ชั่วะ!” ในฐานะที่เป็นคนสุดท้ายที่ออกมา
ชัยชนะของ’มัทฉะ’เป็นอะไรที่ท้าทายมาก ทั่วใบหน้าของเธอแดงก่ำและหายใจอย่างหนักหน่วง หน้าอกขนาด 34C เด้งขึ้นเด้งลงและพูดว่า
“จริงๆแล้วผู้ชายคนเมื่อกี้เค้าขอเบอร์ชั้นด้วยแหละ ตอนที่เค้ากำลังจดเบอร์โทรศัพท์ ชั้นก็เลยฉวยโอกาสโจมตีรัวๆแล้วก็ฆ่าเค้าซะ…”
ผมเงิบ ‘ซ่งหาน’ถึงกับยกนิ้วโป้งให้
“ว้าว นี่มันคือมีดเหนือคำว่าหื่นแท้ๆเลยแหะ พี่ขี้เมาเลยต้องตายอย่างไม่ยุติธรรมเท่าไร”
TL Note :ในภาษาจีนคำว่าหื่นคล้ายกับตัวอักษรของคำว่ามีด
‘เยว่ชิงเฉียน’หัวเราะ
“พี่มัทฉะคะ พี่คงไม่ได้ให้เบอร์พี่จริงๆไปหรอกใช่มั้ยคะ?”
‘มัทฉะ’หัวเราะ
“พี่ให้เบอร์หรันหมิ่นไปน่ะจ้ะ…”
‘หรันหมิ่น’สะดุ้ง
“เอาเข้าไป…”
ที่มา: