* จิ๊ จิ๊ จิ๊ จิ๊ *
 
หลังจากที่พูด ร่องรอยความดุร้ายที่น่าหวาดหวั่นแสดงออกมาบนใบหน้าที่สวยงานของหย่าเฟยทันดี ด้วยความคิดที่ว่า รูปแบบวิญญาณจะถูกเปิดโดยอัตโนมัติแล้วแมลงกลืนวิญญาณที่ถูกบรรจุอยู่ในนั้น ก็เจาะเข้ามาในร่างกายชูเฟิงผ่านทางบาดแผลที่นางทำไว้
 
ทันใดนั้น ชูเฟิงได้ประสบกับความทุกทรมานแสนสาหัสเกินจะรับไหว ยากสุดจะพรรณนา มันเหมาะสมแม้จะพูดว่านี่คือความทรมานอย่างที่สุดที่ชูเฟิงเคยประสบมาจนถึงขณะนี้
 
แต่ถ้าไม่คำนึงถึงเรื่องความอดทนของชูเฟิง ชูเฟิงขบฟันแน่นพร้อมทั้งจ้องเขม็งไปที่หย่าเฟย ชูเฟิงตัดสินใจแล้วว่าถ้าเขาสามารถเอาชีวิตรอดได้ เขาจะให้ ยัยอสรพิษ คนนี้ได้ชดใช้ในสิ่งเธอทำ แบบที่อยากจะลืม ก็ลืมไม่ลง
 
“ฮึ่ม..เจ้าสามารถทนมันได้จริงๆ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม..อีกไม่นาน…เจ้าจะถูก แมลงกลืนวิญญาณ ฆ่าตาย และเมื่อถึงตอนนั้น เจ้าจะกลายเป็นหุ่นเชิดของข้า เจ้าจะทำตามทุกสิ่งที่ข้าบอก”
 
“จริงๆแล้ว ข้าไม่ได้สนใจว่าเจ้าจะเกี่ยวข้องกับอสูรตัวนั้นหรือไม่ เพราะถึงแม้ว่าไม่มีเจ้า ข้าก็มีความสามารถเพียงพอที่จะฆ่ามันได้”
 
“มีเพียง 2 เหตุผลที่ว่าทำไมข้าถึงนำเจ้ากลับมา ประการแรก..ทักษะที่ที่เจ้าแสดงก่อนหน้านี้เป็นทักษะที่ไม่ธรรมดา ข้าสงสัยว่ามันคือทักษะเร้นลับ ไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่ มันจะเปิดเผยออกมาเองโดยธรรมชาติหลังจากฆ่าเจ้า”
 
“แต่ก่อนข้าฆ่าเจ้า ข้ามีอย่างอื่นต้องทำ…ข้าจะจับเด็กที่ชื่อว่าเสี่ยวยู่โดยใช้เจ้าเป็นตัวล่อ”
 
“หญิงคนนั้นพิเศษเป็นอย่างมาก ข้าสนใจที่จะศึกษานางสักหน่อย ข้าอยากรู้ว่าแหล่งที่มาของพลังของนางนั้นจริงๆแล้วมาจากที่ใด ข้าไม่ทราบว่ากระดูกของร่างกายเล็กๆนั่นจะใช้ในการทรมานของข้าได้หรือไม่”
 
“แต่จริงๆแล้ว นั่นไม่ใช่เรื่องอันใดเลย แม้ว่าข้าไม่สามารถเอาพลังของนางมาได้ แต่การฆ่านางก็หมายความว่าข้ามีศัตรูที่ต้องกำจัดน้อยลงไปอีก 1 จากที่ข้าพูดมาทั้งหมด ถ้าลองคิดแบบอัจฉริยะสักเล็กน้อย ศัตรูยิ่งน้อยก็ยิ่งดี เจ้าว่างั้นมั้ย?”
 
หย่าเฟยมองไปที่ชูเฟิงพร้อมยิ้มเล็กน้อย เธอบรรจงวางริมฝีปากแดงระเรื่อทรงเสน่ห์ของเธอไปใกล้ๆชูเฟิง แต่ในมุมของชูเฟิงนั้นหญิงสาวคนนี้ไม่มีความดึงดูดใจเลยแม้แต่น้อย เธอไม่ได้มีอะไรเลยนอกเสียจากกลิ่นอายที่อันตราย
 
ในตอนนี้ร่างกายของชูเฟิงสั่นไหวพร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาราวสายฝนโดยไม่เจตนา ความเจ็บปวดจากแมลงกัดกินวิญญาณ เป็นอะไรที่คนทั่วไปไม่อาจทนได้
 
แต่ไม่เพียงชูเฟิงอดทนกับมันได้ เขายังยิ้มแล้วพูดกับหย่าเฟยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอว่า “สารเลว!! จะรีบฆ่าข้าก็ทำตอนนี้เสียดีกว่า อย่าให้ข้ารอดชีวิตไปได้ มิเช่นนั้นข้าจะให้เจ้าชดใช้เรื่องวันนี้”
 
“โอ้? ปากดีนักนะ ข้าชื่นชมเจ้า แต่ช่างน่าเศร้านัก วิธีเดียวที่ข้าจะจับเสี่ยวยู่ได้ก็คือใช้เจ้า และข้าต้องได้ทักษะเล้นรับที่เจ้าครอบครองอยู่ สิ่งเหล่านั้นจะสาปสูญไปพร้อมกับเจ้า และมีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถแสดงพลังที่แท้จริงของพวกมันได้”
 
“เฮ้…แต่ไม่ต้องกังวลไป ข้า หย่า เฟย ขอให้สัตย์ต่อสวรรค์ว่า หลังจากใช้เจ้าเสร็จแล้ว ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างทรมาน นั่นคือราคาที่เจ้าสาปแช่งข้า”
 
หย่า เฟยยิ้มอย่างแปลกประหลาด ด้วยมือที่งดงามราวกับหยกของเธอ ทันใดนั้่นได้หวดลงอย่างแรง พร้อมกับทิ้งรอยฝ่ามือแดงๆบนใบหน้าของชูเฟิง
 
หลังจากที่ตบชูเฟิงแล้ว ความโกรธหย่าเฟยก็ยังไม่คลาย นางยกฝ่ามือขึ้นและเตรียมจะตบชูเฟิงอีกครั้ง
 
* ก็อกก็อกก็อก ก็อกก็อกก็อก * ในช่วงเวลานั้น เสียงเคาะประตูดังมากจากภายนอกพระราชวัง
 
“อะไรหน่ะ?” ขณะที่คิด ปรากประตูแพรวพราวกระจ่างใส และท้ายที่สุดสิ่งที่ปรากฏคือประตูรูปแบบวิญญาณ
 
หลังจากประตูรูปแบบวิญญาณปรากฏ หญิงสาวในขั้นจ้าวสงครามเดินเข้ามา นางคือหนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาของหย่า เฟย แต่ในขณะนั้นใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับพูดว่า “ท่านหญิงหย่า เฟย อสูรปรากฏตัวอีกครั้งแล้ว มันกำลังจู่โจมคนของเราอยู่!”
 
“โอ้? มันกำลังแก้แค้นสินะ?”
 
“ช่างบังเอิญ ข้าก็มีความแค้นที่ต้องสะสาง!” หลังจากได้ยินคำกล่าว หย่า เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่องรอยความกระหายเลือดปรากฏภายในดวงตาของนางทันที
 
แต่ก่อนที่จะเดินออกไปยังประตูรูปแบบวิญญาณ นางหันกลับมามองชูเฟิงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าคงคิดว่า เจ้ามีโอกาสหลบหนีหลังจากที่ข้าไปแล้วใช่หรือไม่?”
 
“เจ้าไม่ควรคิดเช่นนั้น เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ว่าใครๆก็สามารถหลบหนีออกไปได้ เดี๋ยวอีกไม่นานแมลงกลืนวิญญาณพวกนั้นก็จะเข้ายึดครองร่างของเจ้า เมื่อข้ากลับมา เจ้าจะมาประจบประแจงข้าและกลายเป็นหุ่นเชิดของข้า” [ T/N นึกว่านางจะพูดว่า เมื่อข้ากลับมา เจ้าจะกลายเป็นผัวของข้าซะอีก ]
 
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่ข้าจะทำหลังจากที่เจ้ากลายเป็นหุ่นเชิดของข้าคืออะไร? ข้าจะทำลายความเป็นชายของเจ้าทิ้ง และเจ้าจะไม่สามารถเรียกตนเองว่าเป็นชายได้อีกครั้ง ข้าจะให้เจ้าตัด รากฐานชีวิต ของเจ้าทิ้ง เจ้าคงต้องการเกียรติไช่ไม๊? แต่ข้าจะไม่ยอมมอบมันให้แก่เจ้า นั่นคือวิธีการที่ข้าจะจัดการเจ้าโดยที่เจ้าไม่สามารถต่อต้านข้าได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..”
 
พร้อมกับการหายตัวไปของเสียงหัวเราะที่บ้าครั้งไร้ความปราณี หย่า เฟยออกมาพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชา ไม่มีผู้ใดถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเพื่อปกป้องชูเฟิง และในพระราชวังที่กว้างใหญ่ กลับเหลือเพียงชูเฟิงในที่แห่งนั้น
 
แต่ในปัจจุบัน ไม่เพียงพลังของชูเฟิงถูกจำกัด แม้แต่ร่างกายของเขาตอนนี้กำลังถูกกัดกินโดยแมลงกลืนวิญญาณ
 
แมลงเหล่านั้นทรงพลังอย่างมาก แม้ชูเฟิงจะมีความกล้าในการเผชิญความเจ็บปวด แต่เขาไม่สามารถหยุดพวกมันจากการกลืนกินร่างกายของเขาได้ ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป ในที่สุดเขาจะต้องกลายเป็นหุ่นเชิดอย่างแน่นอน
 
“ชูเฟิง เจ้าไม่อาจนั่งรอความตายตรงนี้ เร็วเข้า! รีบคิดวิธีเรียกใช้อำนาจจากสายฟ้าศักดิสิทธิ์ ลองใช้มันทำลายสิ่งที่พันธนาการเจ้าและไล่พวกแมลงพวกนี้ออกไป” ในตอนนั้น ต้านต้านที่อยู่เงียบๆได้พูดขึ้น
 
หลังจากได้ยินคำของต้านๆ เหมือนดั่งพระเจ้าทรงโปรด ก่อนหน้านี้ชูเฟิงเป็นกังวลกับความอดทนของเขาต่ออาการเจ็บเปิดที่เกิดจากแมลงกลืนวิญญาณ และมองข้ามสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ในร่างกายไป หลังจากคิดได้ว่าสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์นั้นทรงพลัง ถ้างั้นบางที..มันอาจจะช่วยขจัดแมลงกัดกินวิญญาณและทำลายสิ่งที่พันธนาการเขาอยู่
 
“ฮ่า!!” เมื่อคิดได้เช่นนั้น ชูเฟิงไม่รอช้าและด้วยความคิดของเขา ชูเฟิงเริ่มกัดฟันใช้ทั้งร่างกายและจิตใจเพื่อเชื่อมต่อกับอำนาจของสายฟ้าทั้ง 3
 
“โฮกกก~~~”
 
เมื่อทำเช่นนั้น อำนาจของสายฟ้าทั้งสามในโลหิตของชูเฟิงเป็นเหมือนกับ กษัตริย์ที่ลืมตาตื่นขึ้นจากการถูกครอบงำ ในตอนนั้นเอง! พวกมันถูกปลุกให้ตื่นขึ้น พวกมันเริ่มกัดกินแมลงกลืนวิญญาณที่กระจายอยู่ในโลหิตของชูเฟิงและเล็งที่จะยึดร่างกายของเขา
 
นอกจากนั้นอำนาจของสายฟ้าไม่เพียงไม่สามารถหยุดได้ ตราบเท่าทีแมลงกลืนวิญญาณเหล่านั้นแตะต้องมัน พวกมันจะดูดซับและกลืนกินทันทีโดยไม่มีร่องรอยการต่อต้าน
 
* เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ*
 
การเผชิญหน้ากับสายฟ้าที่รุนแรง แมลงกลืนวิญญาณแปลกๆเหล่านั้นเหมือนได้เผชิญหน้ากับศัตรูขนาดมหึมา พวกมันไม่ได้มีความยิ่งใหญ่เช่นแต่ก่อน มันเหมือนกับหนูที่เห็นแมว พวกมันรีบหนีออกจากร่างชูเฟิงท่ามกลางเสียงร้องของความหวาดกลัว
 
ท้ายที่สุดแมลงกลืนวิญญาณส่วนใหญ่ที่เข้าไปในร่างชูเฟิงถูกกลืนกินด้วยสายฟ้าในร่างกายชูเฟิง อย่างไรก็ตาม ยังมีแมลงกลืนวิญญาณส่วนน้อยที่หนีออกมาจากร่างกายของชูเฟิงสำเร็จและซ่อนอยู่ในพระราชวัง
 
“ฮู้ว..ข้ายังคงไม่เข้ามันอย่างลึกซึ้ง ถ้าข้าสามารถควบคุมพลังนี้ได้ ซึ่งข้าปราถนาเป็นอย่างยิ่ง มันจะเป็นสิ่งที่ดีแค่ไหนกันนะ….”
 
หลังจากอำนาจของสายฟ้าทั้ง 3 ขับไล่แมลงกลืนวิญญาณออกจากร่างกายชูเฟิง ขอบเขตพลังของเขาก็พื้นคืนมา ในสถานะการณ์เช่นนี้แม้ชูเฟิงผ่อนลมหายใจออกด้วยความโล่งอก แต่ไม่มีการแสดงออกถึงความสุขบนใบหน้าของเขา
 
อำนาจของสามสายฟ้าได้ออกจากตันเถียนของชูเฟิงแล้ว และมันได้เข้าไปอยู่ในเลือดของชูเฟิงแทน กล่าวว่ามันได้รวมเป็นหนึ่งกับร่างกายชูเฟิง เพราะชูเฟิงรู้สึกได้ว่าสายฟ้าทั้งสามแตกต่างจากสายฟ้าอื่นๆ
 
สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ยังคงอยู่ในตันเถียนของชูเฟิงแม้จะมีบางส่วนอยู่ในร่างกายชูเฟิง เขาก็ยังไม่สามารถใช้มันได้ทั้งหมดไม่ว่าจะด้วยวิธีใด
 
แต่ทว่าสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 3 นั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง มันดูไม่เหมือนอยู่ในตัวชูเฟิง แต่มันเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชูเฟิงมากกว่า พลังเหล่านั้นคือพลังของชูเฟิง…….
 
ที่มา :