บทที่ 794 – การแก้แค้น
 
 
 
“เจ้า กล้าหรอ!!!”
 
 
 
หย่า เฟย หวาดกลัวการกระทำของชูเฟิงเป็นอย่างมาก นางรับหันหน้าหนีไปทางอื่นโดยไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ เพราะนางรู้ว่า ชูเฟิง กำลังจะทำอะไร 
 
 
 
แม้ว่าภายนอกนางเหมือนจะไม่หวาดกลัว แต่สิ่งที่มันแสดงออกมานั้นไม่อาจปกปิดได้ เพราะขณะนั้นผิวนางซีดเผือด แม้แต่ร่างกายของนางยังสั่นสะท้าน “ข้าหรอไม่กล้า! ดี เดี๋ยวข้าจะแสดงให้เจ้าดู ว่าข้ากล้าหรือไม่”เห็นความขี้ขลาดและความกลัวที่ปรากฏอยู่ในดวงตาของหย่า เฟย มันทำให้ ชูเฟิง รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาต้องการลงโทษนางให้เกิดความหวาดกลัว 
 
 
 
* แคว๊ก * อยู่ๆ ชูเฟิงก็ยืนมือออกไป พร้อมกับฉีกเสื้อผ้าของหย่า เฟย ออกเป็นชิ้นๆ “หวู่ชิงงงงง!!! ไอคนสารเลววว!!!”
 
 
 
เมื่อนางถูก ชูเฟิง ฉีกเสื้อผ้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หย่า เฟย ก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธ นางพยายามใช้มือเล็บจิ๊กข่วน ชูเฟิง ด้วยแรงทั้งหมดที่มี โดยหวังที่จะฆ่าเขาให้ตาย 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม พลังของนางตอนนี้แทบจะไม่มีเหลือ อย่าว่าแต่จะผลักเขาออก แม้แต่จะขัดขืนก็ยังเป็นไปไม่ได้ แต่นางก็พยายามใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อจะดิ้นให้หลุดจาก ชูเฟิง “บอกตรงๆ ว่าเจ้านั้นช่างสวยสดงดงาม แทนที่จะปล่อยให้เจ้าไปเป็นของมู่หรง ซุน สู้เจ้ามาเป็นของข้าดีกว่า”
 
 
 
ชูเฟิงยิ้มออกมา ในขณะขึ้นค่อมหย่า เฟย ซึ่งเขานั้นต้องการทำให้นางโกรธ ยิ่งนางโกรธเขาก็ยิ่งสะใจ “หวู่ชิง หยุดนะ!!! ไม่เช่นนั้น ข้าจะให้พี่ข้าฉีกเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้น “
 
 
 
ในตอนนั้น มู่หรง ว่านก็ได้สติขึ้นมา ทันทีที่นางฟื้นนางก็พบว่าบนตัว หย่า เฟย นั้นเปลือยเปล่า ในขณะที่ถูก ชูเฟิง ขึ้นไปทับบนตัว 
 
 
 
ถึงแม้ว่านางจะไม่ค่อยชอบหย่า เฟย แต่นางก็คือพี่สะไภ้ในอนาคต ซึ่งนางรู้ดีว่า หย่า เฟยนั้น ยังบริสุทธิ์อยู่ แล้วหากก่อนที่จะได้แต่งงาน นางเสียความบริสุทธิ์ พี่ชายของนางจะต้องโกรธอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้น มันยังทำให้ ตระกูล มู่หรง ต้องอับอายขายหน้า. “หุบปาก!!! ไม่งั้นข้าจะจัดการเจ้าก่อน!!!”
 
 
 
ชูเฟิงถลึงตาใส่ มู่หรง ว่าน ขณะที่ใช้สายตากวาดมองเรือนร่างของนาง พร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “เจ้า . . . .”
 
 
 
มู่หรง ว่าน สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้เห็นแบบนั้น แม้นางจะรู้สึกไม่พอใจแต่นางก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ตอนนั้นนางเพียงรีบเอามือปิดเรือนร่างขณะหันไปอีกด้าน เพราะนางกลัวว่า ชูเฟิง จะทำมิดีมิร้ายกับนาง “หวู่ชิง ต่อให้ข้าตายกลายเป็นผี ข้าก็จะไม่ให้อภัยเจ้า!!!”
 
 
 
หย่า เฟยไม่อาจทนกับความอัปยศ หลังจากที่นางกล่าวคำนั้น นางก็พยายามที่จะฆ่าตัวตาย 
 
 
 
* วูบบ วูบบ * แต่ ชูเฟิง ก็คิดไว้แล้วว่านางจะต้องทำแบบนี้ เขาจึงขยายมือ พร้อมกับอัดพลังเข้าไปในร่างกายของนาง เพื่อป้องกันไม่ให้นาง ทำอันตรายกับตัวเอง “หวู่ชิง เจ้ามันคนน่ารังเกียจ!!!”
 
 
 
หย่า เฟย โกรธมาก เพราะแม้นางอยากตาย นางก็ทำไม่ได้ “น่ารังเกียจ ?! ใช่ข้ามันคนน่ารังเกียจ”
 
 
 
ชูเฟิงแสยะยิ้ม พร้อมกับกระโจนใส่นาง ดั่งพยัคฆ์ที่กำลังขย้ำเหยื่อ “อย่าาาา!!!”
 
 
 
หย่า เฟย กรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่ง หัวใจของนางในตอนนี้ ได้พังทลายลง เมื่อนางกำลังเผชิญกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น “อะไร?! เจ้ากลัวแล้วงั้นหรอ ไหนเจ้าลองขอร้องข้าสิ บางทีข้าอาจจะปล่อยเจ้าไป”
 
 
 
ชูเฟิง กล่าวด้วยรอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย “หวู่ชิง ข้าขอร้องยกโทษให้ข้าด้วย อย่าทำอะไรข้าเลย!”
 
 
 
หย่า เฟย สูญสิ้นความยโสดังเช่นในอดีต ใบหน้าของนางในตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา นางดูคล้ายกับเด็กที่อ่อนแอ ที่ไม่สามารถขัดขืนได้ จึงได้แต่อ้อนวอนขอความเห็นใจ “เจ้าคิดว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ?! อย่าบอกว่าเจ้าลืมสิ่งที่เคยทำไว้กับข้าไปหมดแล้ว เมื่อก่อนข้าไม่เคยทำอะไรให้เจ้า แต่เจ้ากับพยายามจับข้า สังหารข้า กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ในเวลานี้เจ้ากับมาบอกให้ข้า ให้อภัยเจ้า หากเป็นเจ้า เจ้าจะยกโทษให้ข้าไม๊ ?!”
 
 
 
ชูเฟิงมองหน้าของหย่า เฟย ด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเยือกเย็น ตอนนั้นใบหน้าเขาไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความเห็นใจ “ข้าผิดเอง ข้าผิดไปแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะข้ามันไม่ดี! เมื่อก่อนข้ามันโลภที่ต้องการชิงเอาทักษะเร้นลับจากเจ้า ข้าจึงต้องการให้เจ้าตาย!!””ในตอนนี้ข้าสำนึกแล้วจริงๆ! ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ให้โอกาสข้าสักครั้งแล้วข้าจะไม่ทำอีกเลย สำหรับเรื่องทุกอย่างในวันนี้และเรื่องที่แล้วๆมา ขอให้พวกเราลืมมันไปให้หมด จะได้ไม๊”
 
 
 
ใบหน้าที่งดงามของนางเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่น่าสงสาร หย่า เฟย มอง ชูเฟิง ทั้งน้ำตา ขณะที่เอาแต่พูดจาขอร้อง
 
 
 
เมื่อเห็นการกระทำและได้ยินคำพูดดังกล่าวของหย่า เฟย ชูเฟิงก็ถามขึ้นว่า”
 
 
 
เจ้าบอกว่า เรื่องทุกอย่างในวันนี้และเรื่องที่แล้วๆมา ขอให้พวกเราลืมมันไปให้หมด ใช่ไม๊ ?!”
 
 
 
“ใช่!!! เราจะลืมให้หมดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นยกโทษให้ข้านะ ?!”
 
 
 
หย่า เฟย พยักหน้า
 
 
 
“ตกลง ข้ายกโทษให้”
 
 
 
ชูเฟิงยิ้มอย่างชั่วร้าย
 
 
 
* อ๊าาาาา *
 
 
 
แต่จู่ๆ หย่า เฟย ก็ร้องออกมา 
 
 
 
ความเจ็บปวดที่นางได้รับครั้งนี้ นางไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน นางเจ็บจนต้องกำหมัดแน่น เพราะนางรู้สึกว่าใต้หว่างขานั้นเหมือนกำลังจะฉีกขาด นางตอนนั้นไม่สามารถขยับเขยื่อนได้ เพราะนางไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน
 
 
 
หย่า เฟย นอนสะอึกสะอื้น สายตาของนางดูว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ราวกับว่านางสูญเสียจิตวิญญาณ ทางด้านชูเฟิงเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะสงสาร นำซ้ำเข้ายังไม่ปราณีนางเลยแม้แต่น้อย 
 
 
 
“หวู่ชิง ข้าจะฆ่าเจ้า!!!”
 
 
 
เห็นว่าที่พี่สะใภ้ ถูกขืนใจ มู่หรง ว่าน ก็ไม่อาจที่จะทนนิ่งเฉยได้ นางจึงตะโกนใส่ชูเฟิงอย่างเกรี้ยวกราด
 
 
 
* หมับ * นางในตอนนั้นก็เหมือนๆกับหย่า เฟย ที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่นางจะสามารถขัดขืน ตอนนั้น ชูเฟิง คว้าแขนของนาง พร้อมกับกระชากนางพลิกตัวลงกับพื้น 
 
 
 
เมื่อเขาพบว่า มู่หรง ว่าน เต็มไปด้วยจิตสังหาร ชูเฟิง ก็ยิ้มอย่างประหลาดใจ พร้อมกับกล่าว”
 
 
 
ดูเหมือนว่าเจ้าจะทนความตื่นเต้นไม่ไหวสิท่า ?! ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าคนนี้ จะสนองเจ้าเอง”
 
 
 
ขณะที่เขาพูด ชูเฟิงก็ฉีกชุดกระโปรงขาวของนางเป็นชิ้นๆ ทำให้เผยให้เห็นร่างที่เปลือยเปล่าและบอบบางปรากฏขึ้นต่อสายตา
 
 
 
แม้ว่า ชูเฟิง จะได้เห็นเรือนร่างที่งดงามมาไม่น้อย แต่เขาก็ไม่อาจอดที่จะเลียริมฝีปาก แม้นหน้าตาของนางจะด้อยกว่า หย่า เฟย แต่ความงดงามของนางก็ไม่เป็นสองรองใคร นำซ้ำรูปร่างของนางยังดีไม่แพ้ หย่า เฟย ที่สำคัญสองเต้าคู่นั้นของนางยังดูดึงดูดอย่างมาก
 
 
 
ดังนั้น ชูเฟิง จึงพานางไปวางไว้ข้างๆ หย่า เฟย พร้อมกับกดทับร่างของนาง และในเวลานั้นเขาพบว่าเรือนร่างของมู่หรง ว่าน นั้นนุ่มนวลเป็นอย่างมาก
 
 
 
“ข้าจะฆ่าเจ้า!!!”
 
 
 
มู่หรง ว่าน ขัดขืนพร้อมกับพยายามโจมตีอย่างสุดชีวิต ในตอนนั้นนางไม่ถอยหนี นำซ้ำยังเลือกที่จะเผชิญหน้า โดยนางคว้าร่างของชูเฟิง ขณะที่อ้าปากงับไปที่ต้นคอ
 
 
 
ชูเฟิง ไม่สนใจการกระทำของมู่หรง ว่าน ขณะที่เอาแต่หัวเราะ จากนั้นเขาก็กล่าว”
 
 
 
โกรธงั้นหรอ!!! ดี เพราะข้าต้องการทำให้เจ้าโกรธ!!! แต่นอกจากความโกรธ เจ้ายังจะทำอะไรได้อีก”
 
 
 
“อึบบบ!!”
 
 
 
มู่หรง ว่าน ยังคงกัดไม่ปล่อย แต่แล้วนางก็เปิดดวงตากลมโตขึ้น ขณะที่ดวงตานั้นเริ่มเกิดประกายแห่งความหวาดกลัว พร้อมกันนั้นก็มีน้ำอุ่นๆ ไหลลงมาจากดวงตา 
 
 
 
เพราะนางสัมผัสได้ว่าวินาทีนั้น สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต ได้ถูกพรากไปแล้ว
 
 
 
ReaDMGA////////////////////////////////////////A : มันต้องโดนแบบนี้แหละ หย่า เฟย แสบดีนัก!!!
 
 
 
B : แซนวิดเลย พี่เฟิงกู!!!
 
 
 
C : อย่าพูดมาก กำลังได้ที่!!! เด๋วอารมณ์หด!!!
 
 
 
A : อารมณ์ไรว่ะ ?!!
 
 
 
C : อารมณ์หื่นนี้แหละ!!! 
 
 
 
B : จรรลัยมาก!!!
 
 
 
A : พ่อคนดี!!! พอมีฉากแบบนี้ทีไร กูเห็นมืงอ้างไปอ่านหนังสือธรรมะในห้องน้ำทุกที . . . .