Chapter 14 Chapter 14: Push into Hell Translator: CatCyan  Editor: Zayn Date, time, crime scene
บทที่ 14 บทที่ 14: Push into Hell นักแปล: CatCyan Editor: Zayn วันที่, เวลา, เหตุอาชญากรรม
 Su Bai pressed his forehead with one hand; he felt a little headache but was not very pressured in his heart
Su Bai กดหน้าผากด้วยมือข้างเดียว 
 Only, he was not very fond of such feeling of confusion, especially when he was, apparently, one of the participants of a game that required his life while playing, but he knew nothing about the rules of this game
เฉพาะเขาไม่ชอบความรู้สึกสับสนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นได้ชัดว่าเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วมการแข่งขันที่ต้องใช้ชีวิตของเขาในขณะที่เล่น แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกฎของเกมนี้
 Back in school, there were only a few people in the campus; even the guard room had no guard in it
กลับมาที่โรงเรียนมีเพียงไม่กี่คนในมหาวิทยาลัย; 
 Su Bai came to the clinic in the living area
Su Bai มาที่คลินิกในห้องนั่งเล่น
 There used to be a few snack bars open during nights, but tonight, they were all closed
เคยมีบาร์ของว่างเปิดให้บริการในช่วงกลางคืน แต่คืนนี้พวกเขาปิดทั้งหมด
 Maybe, some irrelevant people would not show up here
บางทีบางคนที่ไม่เกี่ยวข้องจะไม่แสดงที่นี่
 This was merely Su Bai’s guess
นี่เป็นแค่การเดาของสุภาพเท่านั้น
 Of course, he knew he now needed some basic medicine to deal with the wound
แน่นอนเขารู้ว่าตอนนี้เขาจำเป็นต้องมียาพื้นฐานเพื่อจัดการกับบาดแผล
 He kicked down the clinic’s door, which was not durable in the first place
เขาเตะประตูคลินิกซึ่งไม่แข็งแรงในตอนแรก
 After walking in, Su Bai took some medicine, simply sterilized his wound and bound it up with bandage
หลังจากเดินเข้าไปในโรงพยาบาลนายแพทย์ตากใบก็เอายาบางตัวฆ่าเชื้อเพียงอย่างเดียวและพันแผลด้วยผ้าพันแผล
 Su Bai could not think too much, though it was neither pretty nor well-bound
Su Bai ไม่สามารถคิดมากได้มากนักแม้ว่าจะไม่สวยเท่าไร
 Sitting on the wooden floor in the clinic, Su Bai leaned his head against the desk and fell asleep when fatigue struck him
นั่งบนพื้นไม้ในคลินิกซูบังเอียงศีรษะของเขากับโต๊ะและหลับไปเมื่อความเหนื่อยล้าหลงเขา
 Su Bai enjoyed a dreamless, sound sleep
Su Bai นอนหลับสบายและไม่มีวันหลับฝัน
 When he woke up, he felt a pain in his stomach
เมื่อเขาตื่นขึ้นเขารู้สึกปวดท้อง
 Rubbing against his eyes, Su Bai looked outside
ลูบไล้กับดวงตาของเขาซูจองมองออกไปข้างนอก
 The sun was shining, but the sunshine which should make people warm, now seemed a little solemn and awful
ดวงอาทิตย์ส่องแสง แต่แสงแดดที่จะทำให้ผู้คนอบอุ่นตอนนี้ดูนิดหน่อยเคร่งขรึมและน่ากลัว
 Because not even a single student was walking outside
เพราะแม้แต่นักเรียนคนเดียวก็เดินออกไปข้างนอก
 Su Bai tightened his lips
Su Bai ตึงริมฝีปากของเขา
 He knew this place was like a besieged city, a special area, or a weird stage
เขารู้ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนเมืองที่ถูกล้อมรอบเป็นพื้นที่พิเศษหรือเป็นเวทีที่แปลกประหลาด
 Here, when necessary, there would be some walking-on, such as Liu He in the dormitory
ที่นี่เมื่อจำเป็นจะมีการเดินบนเช่น Liu He ในหอพัก
 But most of time, there was no character outside the story, even no exterior disguise
แต่ส่วนมากเวลาไม่มีตัวละครนอกเรื่องแม้ไม่มีการปกปิดด้านนอก
 Su Bai walked out of the clinic, blocked the sunshine with his hand and went to a small shop nearby
Su Bai เดินออกจากคลินิกปิดแดดด้วยมือของเขาและไปที่ร้านเล็ก ๆ ใกล้ ๆ
 There was no one inside, so Su Bai took some bread and ate it with some bottled water
ไม่มีใครอยู่ข้างในดังนั้นซูบกินขนมปังและกินมันด้วยน้ำดื่มบรรจุขวด
 After his meal, he didn’t know where to go
หลังจากมื้ออาหารแล้วเขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน
 A sense of isolation struck him
รู้สึกโดดเดี่ยวหลงเขา
 After all, a human was a social animal, and no one could bear it if he was suddenly thrown into a deserted place with no other person
หลังจากที่ทุกคนเป็นสัตว์ทางสังคมและไม่มีใครสามารถทนต่อได้ถ้าเขาถูกโยนลงไปในที่รกร้างโดยไม่มีใครอื่น
 Returning to the dormitory, Su Bai finally saw someone
กลับไปที่หอพักซูบังก็เห็นใครบางคน
 The gatekeeper was sitting by the door, listening to the music, with a cup of chrysanthemum tea
คนเฝ้าประตูกำลังนั่งอยู่ข้างประตูฟังดนตรีกับถ้วยชาเบญจมาศ
 When she saw Su Bai walking back, she just opened her eyes a little to get a glimpse of him, then she just closed her eyes again and went on napping
เมื่อเธอเห็น Su Bai เดินกลับมาเธอก็เปิดตาของเธอขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เหลือบของเขาแล้วเธอก็ปิดตาของเธออีกครั้งและเดินงีบ
 She seemed to have no idea about so many people missing from the school, nor that it had became much more deserted here than usual
เธอดูเหมือนจะไม่มีความคิดเกี่ยวกับคนจำนวนมากที่ขาดหายไปจากโรงเรียนหรือว่ามันได้กลายเป็นมากขึ้นร้างนี่กว่าปกติ
 Su Bai walked into the dormitory, came to his room and opened the door with his key
Su Bai เดินเข้าไปในหอพักเข้ามาที่ห้องของเขาและเปิดประตูด้วยกุญแจ
 There was no one inside
ไม่มีใครอยู่ข้างใน
 Liu He was not here, and Chen Chu’s quilt was thrown at the corner of his bed
หลิวเขาไม่ได้อยู่ที่นี่และผ้าห่มของเฉินบุถูกโยนทิ้งไว้ที่มุมเตียงของเขา
 Su Bai had tried to call others’ cell phone, but they were all dead number; even if he logged in QQ or WeChat he couldn’t send anything to any friend
Su Bai ได้พยายามโทรหาโทรศัพท์มือถือของผู้อื่น แต่พวกเขาทั้งหมดตายจำนวน; 
 As if there was an invisible net around him, that had restrained him inside and separated him from outside
ราวกับว่ามีตาข่ายที่มองไม่เห็นรอบ ๆ ตัวเขาที่ได้ยับยั้งเขาภายในและแยกเขาออกจากข้างนอก
 Of course, he had thought of leaving school or even this city
แน่นอนว่าเขาคิดจะออกจากโรงเรียนหรือแม้แต่เมืองนี้
 But every time this idea came to him, Su Bai would immediately feel as if he was being watched by someone’s eyes
แต่ทุกครั้งที่คิดแบบนี้มาถึงเขา Su Bai จะรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกมองด้วยสายตาของใครบางคน
 If he really did that, he would absolutely not end up well
ถ้าเขาทำอย่างนั้นจริงๆเขาก็จะไม่จบลงด้วยดี
 For a horrible story, characters that quit halfway would usually be assigned with one ending, an early bow-out, which was… death
สำหรับเรื่องราวที่น่าสยดสยองอักขระที่ลาออกจากกึ่งกลางมักจะได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมกับตอนจบตอนหนึ่งซึ่งเป็นช่วงต้นของการออกซึ่งเป็น ... ความตาย
 He was now in the horrible story told by that Dreadful Radio
ตอนนี้เขาอยู่ในเรื่องราวอันน่าสยดสยองที่บอกโดย The Dreadful Radio
 If he left the assigned story area without authorization, or he tried to do anything beyond what the story allowed, he would be punished or even killed in advance
ถ้าเขาออกจากพื้นที่ที่ได้รับมอบหมายโดยไม่ได้รับอนุญาตหรือพยายามที่จะทำอะไรที่เกินกว่าที่จะอนุญาตให้เล่าเรื่องนี้เขาจะถูกลงโทษหรือแม้แต่ถูกฆ่าตาย
 Nobody had told Su Bai of such rules, but that obvious feeling of threat was so real that he couldn’t help believing
ไม่มีใครเคยบอกกับกฎของซูบาย แต่เห็นได้ชัดว่ารู้สึกเป็นภัยคุกคามที่แท้จริงที่เขาไม่สามารถเชื่อได้
 “So it means, I have to stay in the story unless it is finished
"ก็หมายความว่าฉันต้องอยู่ในเรื่องนี้จนกว่าจะเสร็จสิ้น
” Su Bai stood by the window of his room, his fingers were holding the sill so hard that his knuckles turned pale
"Su Bai ยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องของเขานิ้วมือของเขากอดดาบไว้จนแข็งจนสนับมือซีดลง
 Just then, Su Bai’s cell phone buzzed
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของ Su Bai ก็พึมพำ
 He was a little surprised, but he just pick it up immediately
เขาแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาก็หยิบมันขึ้นมาทันที
 “Hello
"สวัสดี
” “Hey, Su Bai, there’s a quiz today
"" เดี๋ยวก่อน Su Bai มีคำถามอยู่แล้ววันนี้
 The teacher told us to call everyone who cut this class
ครูบอกให้เราโทรหาทุกคนที่ตัดชั้นนี้
 Otherwise they will have no credit for this course
มิฉะนั้นพวกเขาจะไม่มีเครดิตสำหรับหลักสูตรนี้
 Please hurry, we are in Classroom AJ102
โปรดรีบเราอยู่ในห้องเรียน AJ102
” This was Liu He calling Su Bai
"นี่คือหลิวที่เขาเรียก Su Bai
 “Okay, I’ll be there right now
"เอาล่ะฉันจะอยู่ที่นั่นตอนนี้
” Su Bai hung up, gave it a thought and put on a coat to hide the wound on his arm
"Su Bai แขวนขึ้นให้ความคิดและสวมเสื้อคลุมเพื่อซ่อนบาดแผลบนแขนของเขา
 Then he left his room without a pen or a textbook
จากนั้นเขาก็ออกจากห้องโดยไม่มีปากกาหรือตำรา
 When Su Bai walked out of the dormitory, he suddenly noticed that in the area outside the dormitory, there were some students, both male and female
เมื่อ Su Bai เดินออกจากหอพักเขาก็สังเกตเห็นว่าในพื้นที่นอกหอพักมีนักเรียนทั้งชายและหญิง
 After Su Bai got to the teaching zone, there were even more people
หลังจากที่ Su Bai เข้าสู่โซนการสอนแล้วมีคนมากขึ้น
 Especially AJ102; this large lecture hall was full of people
โดยเฉพาะ AJ102; 
 Su Bai went in through the back door, found Liu He and sat next to him
Su Bai เดินผ่านประตูหลังพบ Liu He และนั่งข้างเขา
 The teacher was watching in the front; seeing those students who skipped his class now walking in one by one, he showed a smile of taunt like a king or judge of hell
ครูกำลังเฝ้ามองอยู่ด้านหน้า 
 “I can’t get through Chen Chu’s phone, it’s turned off
"ฉันไม่สามารถผ่านโทรศัพท์ของ Chen Chu ได้
 What should we do?” Liu He said to Su Bai
เราควรทำอย่างไร? "หลิวกล่าวกับซูบัง
 Hearing this, Su Bai frowned at once
ได้ยินว่านี่ Su Bai ขมวดคิ้วในครั้งเดียว
 Right, Chen Chu
ใช่ Chen Chu
 Though Su Bai was confused by what camouflage guy and sunglasses guy did last night, but one thing was clear: their aim, or target was what happened to Chen Chu and his girlfriend! The way to end this story, or even to keep themselves alive, was all about Chen Chu and his girlfriend! Su Bai remembered that he had seen Chen Chu going into a hotel with a BBQ takeout, therefore the speculated date of death was obviously wrong
แม้ว่า Su Bai รู้สึกสับสนกับคนที่สวมหน้ากากและแว่นตากันแดดในคืนสุดท้าย แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือจุดมุ่งหมายเป้าหมายคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับ Chen Chu และแฟนของเขา! 
 It was not last night but might well be… tonight! According to his previous experience before entering this horrible story, it would be really close; because if it kept being put off, it would be conflicting with the time when the flesh pieces had been found
ไม่ใช่คืนสุดท้าย แต่อาจจะดีกว่า ... คืนนี้! 
 “My phone’s got low battery
"โทรศัพท์ของฉันมีแบตเตอรี่เหลือน้อย
 Give me your phone
ให้ฉันโทรศัพท์ของคุณ
 I know where Chen Chu is, and I’ll go find him
ฉันรู้ว่า Chen Chou อยู่ที่ไหนและฉันจะไปหาเขา
” Su Bai grabbed his phone without waiting for his reaction and then walked out of the classroom
"ซูบังคว้าโทรศัพท์ไว้โดยไม่รอปฏิกิริยาและเดินออกจากห้อง
 Thou his physical condition was not very good, Su Bai walked as fast as he could
สภาพร่างกายของท่านไม่ดีนัก Su Bai เดินเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
 There was sweat coming out on his face
มีเหงื่อออกมาบนใบหน้าของเขา
 He was actually well-built, but it had been two long days and he was wounded
เขาเป็นคนสร้างได้ดี แต่มันก็เป็นเวลาสองวันและเขาได้รับบาดเจ็บ
 Outside the school, there was no car on the streets
นอกโรงเรียนไม่มีรถบนท้องถนน
 Su Bai tried to call Chen Chu with Liu He’s cell phone, but it was still turned off
Su Bai พยายามโทรหา Chen Chu กับโทรศัพท์มือถือของ Liu He แต่ก็ยังถูกปิดอยู่
 Su Bai went to that hotel
Su Bai ไปที่โรงแรมแห่งนี้
 As soon as he stepped in, there seemed to be hustle and bustle again
ดูเหมือนว่าจะเร่งรีบและวุ่นวายอีกครั้ง
 The front desk of the hotel, guests sitting in the coaches in the hall… they all just showed up, but Su Bai hadn’t seen anyone inside from outside the hotel, and they seemed to have appeared out of nowhere
แผนกต้อนรับส่วนหน้าของโรงแรมแขกนั่งอยู่ในรถโค้ชในห้องโถง ... พวกเขาทั้งหมดเพิ่งปรากฏตัว แต่ Su Bai ไม่ได้เห็นใครจากข้างนอกโรงแรมและพวกเขาดูเหมือนจะปรากฏตัวออกมาจากที่ใด
 Besides, to Su Bai’s absolute surprise, on a couch, there sat the young man who kind of saved his life last night
นอกจากนี้กับความประหลาดใจที่แท้จริงของ Su Bai บนโซฟาแล้วก็นั่งชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งช่วยชีวิตเขาไว้ได้เมื่อคืนนี้
 He was leaning against the couch with a bottle of water in from of him, his legs crossed and his eyes half closed
เขาเอนตัวลงบนโซฟาพร้อมกับน้ำดื่มจากขวดขาของเขาและดวงตาก็ปิดลง
 Su Bai walked towards him; the man slightly raised his hand: “What? I’m not interested in newbies
Su Bai เดินไปทางเขา 
 And I’m not attracted to that little award for protecting newbies
และฉันไม่ได้ดึงดูดรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับการปกป้องมือใหม่
” “I…” Su Bai didn’t know what to say
"" ฉัน ... "Su Bai ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
 But there seemed to be no need of talking because, at this moment, the elevator’s door opened and there came out a man and a woman
แต่ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องพูดเพราะในขณะนี้ประตูลิฟต์เปิดขึ้นและมีผู้ชายและผู้หญิงออกมา
 It was Chen Chu walking out, holding his girlfriend’s hand
เฉินชูเดินออกมาจับมือแฟนของเขา
 “Chen Chu
"เฉินชู
” Su Bai called out
"ซูบเรียกออกมา
 “Su Bai, why are you here?” Chen Chu seemed to be surprised, “Something wrong? I forgot to charge my phone last night, and it went dead
"Su Bai ทำไมถึงมาที่นี่?" เฉินชูดูเหมือนจะแปลกใจ "มีอะไรผิดพลาดหรือ? 
” Chen Chu’s girlfriend seemed to be a little shy
"แฟนของ Chen Chou ดูเหมือนจะขี้อายเล็กน้อย
 That young man realized that Su Bai and Chen Chu knew each other and was a little surprised
ชายหนุ่มคนนั้นตระหนักว่า Su Bai และ Chen Chu รู้จักกันและกันและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
 His finger knocked the end table for several times, then he stood up and reached to Su Bai from behind
นิ้วของเขาเคาะโต๊ะท้ายหลาย ๆ ครั้งแล้วลุกขึ้นยืนและเอื้อมมือไปที่ซูบังจากด้านหลัง
 “You know the targets?” Targets? Though Su Bai had no idea what targets mean, he could guess that they referred to Chen Chu and his girlfriend
"คุณรู้เป้าหมายหรือไม่" เป้าหมาย? 
 Apparently, the man put away his “I-don’t-care” face after he realized that Su Bai knew Chen Chu
เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ใส่หน้า "I-don't-care" หลังจากที่เขารู้ว่าซูบินรู้ว่าเฉินชู
 “Yes, I do
"ใช่ฉันทำ
” “Good
"ดี
 Think of something to make them follow the original track, go back to their rented apartment instead of going back to school
ลองนึกถึงสิ่งที่จะทำให้พวกเขาเดินตามเส้นทางเดิมกลับไปที่อพาร์ทเมนต์ที่เช่าแทนที่จะกลับไปที่โรงเรียน
 The story must go on in the same way, by and large
เรื่องราวต้องดำเนินต่อไปในลักษณะเดียวกันโดยทั่วไป
 You knew them, so you won’t be punished by the rules if you do so
คุณรู้ว่าพวกเขาดังนั้นคุณจะไม่ถูกลงโทษตามกฎถ้าคุณทำเช่นนั้น
” “Su Bai, why are you here?” Chen Chu walked to him and asked again
"" Su Bai ทำไมถึงมาที่นี่? "เฉินชูเดินไปหาเขาและถามอีกครั้ง
 “It’s my birthday today
"วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน
 I wanna invite you to lunch
ฉันอยากเชิญคุณไปทานข้าวกลางวัน
” Su Bai said immediately
"Su Bai กล่าวในทันที
 “So… Such a hurry? Why you didn’t say anything before… Nana’s heading back to turn in her paper, the first course in the afternoon
"งั้นรีบเหรอ? 
” “It’s okay, I’ll talk to the leaders of her faculty
"" ไม่เป็นไรฉันจะพูดคุยกับผู้นำของคณาจารย์ของเธอ
 Your girlfriend won’t fail anything this term
แฟนของคุณจะไม่ผิดอะไรในเทอมนี้
” Su Bai said naturally
"Su Bai พูดอย่างเป็นธรรมชาติ
 “Well…” Chen Chu looked at his girlfriend
"อืม ... " เฉินชูมองแฟนของเขา
 He knew Su Bai’s family background, therefore he was sure Su Bai wasn’t talking big
เขารู้ประวัติครอบครัวของสุภาพจึงมั่นใจได้ว่าสุภาพไม่ได้พูดถึงเรื่องใหญ่
 Besides, it was an honor that he had been invited to Su Bai’s birthday party; he even felt a little flattered
นอกจากนี้ยังรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับเชิญไปงานเลี้ยงวันเกิดของสุภาพ 
 “Okay, happy birthday to you
"เอาล่ะสุขสันต์วันเกิดให้กับคุณ
 Where’s the party?” Chen Chu asked
ปาร์ตี้อยู่ที่ไหน? "นายเฉินชูถาม
 “Is your rented room available? I’ve made an appointment with a cook team in a hotel, and they’ll be there in a while, so you, me, Nana and Liu He— you know I don’t have many friends or acquaintances here,— so the party shall be at your place
"ห้องเช่าของคุณมีอยู่หรือไม่? 
” “Deal
"Deal
 Then are we going to my place right now?” “Yeah
แล้วเราจะไปที่บ้านของฉันตอนนี้หรือไม่? "" ใช่
” Chen Chu led the way, holding his girlfriend’s hand; Su Bai walked behind him
"เฉินชูนำทางจับมือแฟนของเขา 
 Soon after they left the hotel, that young man caught up and whispered in Su Bai’s ear: “Do you know you’re pushing them right into hell?” “They are already dead, but I— I wanna survive,” Su Bai answered
ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกจากโรงแรมชายหนุ่มคนนี้จมลงและกระซิบที่หูของซูบว่า "คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังผลักดันพวกเขาเข้าสู่นรก?" "พวกเขาตายไปแล้ว แต่ฉัน - ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่" ซูบังตอบ