Chapter 17 Chapter 17: The Murderer! Translator: CatCyan  Editor: Zayn If they couldn’t find the murderer this time, then only god knew when the next chance would come
บทที่ 17 บทที่ 17: ฆาตกร! 
 Besides, this time, the paper man, or the real murderer behind it, was still following the original path and procedure
นอกจากนี้ในเวลานี้คนกระดาษหรือฆาตกรที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังมันยังคงเป็นไปตามเส้นทางเดิมและขั้นตอน
 Since the plot was already known, Su Bai and Childe Hai had some traces to go after; at least they would know when and where the paper man showed up
ตั้งแต่พล็อตเป็นที่รู้จักกันแล้ว Su Bai และ Childe Hai มีร่องรอยบางอย่างที่จะไปหลังจาก; 
 But, what about next time? Who would be the paper man’s next target? Where would it hide to make a fatal attack? No one knew, and no one would make any shot
แต่สิ่งที่เกี่ยวกับครั้งต่อไป? 
 Even if they could carry blood bags around, it would still be impossible to defend effectively
แม้ว่าจะสามารถพกถุงเก็บเลือดไปได้ แต่ก็ยังไม่สามารถป้องกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ
 And Childe Hai was hurt; only he could fight against this paper man for a little while
Childe Hai บาดเจ็บ; 
 The sunglasses guy had fled, Guo Gang had been killed on site, and Su Bai was unable to handle an attack at this level by himself
คนที่สวมแว่นตากันแดดหนีไป Guo Gang ถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุและ Su Bai ไม่สามารถจัดการกับการโจมตีในระดับนี้ได้ด้วยตัวเอง
 Therefore, this was really the last chance
นี่เป็นโอกาสสุดท้าย
 If they failed to follow this paper man back to the real murderer, things would go completely out of control
ถ้าพวกเขาล้มเหลวที่จะปฏิบัติตามหนังสือพิมพ์คนนี้กลับไปที่ฆาตกรที่แท้จริงสิ่งที่จะไปได้อย่างสมบูรณ์ออกจากการควบคุม
 This was why Su Bai didn’t take revenge against Childe Hai while Childe Hai was engaged with the paper man
นี่เป็นเหตุผลที่ซู Bai ไม่ได้แก้แค้นต่อ Childe Hai ในขณะที่ Childe Hai ยุ่งอยู่กับชายกระดาษ
 He wanted to survive; if he killed Childe Hai, he could never beat the paper man and the real killer behind it by himself
เขาต้องการที่จะอยู่รอด; 
 The paper man’s vitality seemed to have been greatly sapped after it was dipped in blood, so it wasn’t very fast
ความมีชีวิตชีวาของคนกระดาษดูเหมือนจะถูกดูดซับอย่างมากหลังจากที่มันถูกจุ่มลงในเลือดดังนั้นจึงไม่เร็วมาก
 Therefore, when Su Bai went downstairs, it hadn’t gone far, and it even seemed to be flying with difficulty
ดังนั้นเมื่อ Su Bai ลงไปชั้นล่างก็ไม่ได้ไปไกลและมันก็ดูเหมือนจะบินด้วยความยากลำบาก
 It was no longer high in the air like a kite
มันไม่ได้สูงขึ้นไปในอากาศเหมือนว่าว
 That was good
นั่นเป็นสิ่งที่ดี
 Su Bai covered his cheek with one hand, but blood was still running out
Su Bai หุ้มแก้มด้วยมือข้างเดียว แต่เลือดยังไม่หมด
 He had no other choice
เขาไม่มีทางเลือกอื่น
 There just wasn’t enough time to deal with the wound
มีเวลาไม่เพียงพอที่จะรับมือกับบาดแผล
 Almost all the flesh on his right cheek had been cut off
เกือบทุกเนื้อในแก้มขวาของเขาถูกตัดออก
 It was bad, but luckily, it wouldn’t kill him for the moment, and it didn’t affect his ability to move
มันไม่ดี แต่โชคดีที่มันไม่สามารถฆ่าเขาได้ในขณะนี้และมันก็ไม่มีผลต่อความสามารถในการเคลื่อนที่ของเขา
 Only, he seemed to be extremely horrible
ดูเหมือนเขาจะน่ากลัวมาก
 Only after Su Bai had gone far after the paper man had Childe Hai staggered down
หลังจาก Su Bai ได้ไปไกลหลังจากที่ชายหนุ่มคนหนึ่งของหนังสือพิมพ์ Childe Hai ล่ม
 He climbed to the entrance and gave up the idea of chasing them
เขาปีนขึ้นไปทางเข้าและเลิกคิดไล่พวกเขา
 He sat down against the wall, murmuring: “Damn, if this newbie got the murderer, he would have most of the award of this task
เขานั่งลงกับกำแพงพูดพึมพำ: "ประณามถ้ามือใหม่คนนี้มีฆาตกรเขาจะได้รับรางวัลจากงานนี้มากที่สุด
 Must be his lucky day
ต้องเป็นวันที่โชคดีของเขา
” Childe Hai knew that although he was unwilling, he had to pray that Su Bai could follow the paper man to the murderer behind it and accomplish the Main Task for everyone else
"Childe Hai รู้ว่าแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจเขาก็ต้องอธิษฐานให้ Su Bai สามารถตามคนที่ทำหนังสือพิมพ์ไปหาฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังและทำภารกิจหลักให้กับทุกคนได้
 Otherwise… When the paper man was fixed or replaced by a new one… Everyone would be waiting to be killed one by one
มิฉะนั้น ... เมื่อชายกระดาษถูกแก้ไขหรือถูกแทนที่ด้วยคนใหม่ ... ทุกคนคงรอคอยที่จะถูกฆ่าทีละคน
 Since this paper man existed in the reality, and this case itself was a supernatural event, it became even more powerful and terrifying after becoming a story of the “Dreadful Radio”
เนื่องจากชายกระดาษคนนี้มีตัวตนอยู่ในความเป็นจริงและกรณีนี้เป็นเหตุการณ์ที่เหนือธรรมชาติมันก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นและน่ากลัวหลังจากที่ได้กลายเป็นเรื่องราวของ "Dreadful Radio"
 In the real world, Childe Hai would be confident that he could put this paper man down or even tear it apart, but in here, he couldn’t
ในโลกแห่งความเป็นจริง Childe Hai จะมั่นใจได้ว่าเขาจะสามารถเอากระดาษคนนี้ลงหรือแม้แต่ฉีกขาดออกได้ แต่ในที่นี้เขาไม่สามารถทำได้
 On the other side, to Su Bai’s astonishment, the paper man waveringly flew into the school
ในทางกลับกันซูยองรู้สึกประหลาดใจนักหนังสือพิมพ์คนหนึ่งลังเลบินไปโรงเรียน
 “The murderer really is someone in the school
ฆาตกรจริงๆแล้วเป็นคนที่อยู่ในโรงเรียน
” Su Bai didn’t feel so surprised about this
"Su Bai ไม่รู้สึกแปลกใจเกี่ยวกับเรื่องนี้
 The victims were two students and Chen Chu’s girlfriend was dumped in the campus on purpose
ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อเป็นนักเรียนสองคนและแฟนของ Chen Chu ถูกทิ้งอยู่ในมหาวิทยาลัยโดยมีเจตนา
 Thus, it was be very likely that the murderer was someone inside the school
ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากว่าฆาตกรคือใครบางคนในโรงเรียน
 If it was someone outside the school, then he would not be so obsessed about the school, choosing targets from among the students or disposing the bodies in the school
ถ้าเป็นคนที่อยู่นอกโรงเรียนเขาก็จะไม่หมกมุ่นอยู่กับโรงเรียนเลือกเป้าหมายจากนักเรียนหรือทิ้งศพในโรงเรียน
 Who on earth might it be? A school staff? A teacher? Or a student? Luckily, the Omission Function did Su Bai great help
ใครเป็นคนในโลกนี้? 
 While he was chasing the paper man from the block into the school, he met no one— there was no car in the streets, no guard in the guardian room by the school gate, and no student in the campus
ขณะที่เขาไล่คนกระดาษออกจากตึกเข้าโรงเรียนเขาไม่ได้พบใครมีรถไม่มีถนนไม่มียามในห้องผู้ปกครองโดยประตูโรงเรียนและไม่มีนักเรียนในมหาวิทยาลัย
 Otherwise, if there were passengers or students around, or if there were guards in the guardian room, Su Bai would not be able to keep running after a paper man with all the blood on him
มิฉะนั้นถ้ามีผู้โดยสารหรือนักเรียนรอบ ๆ หรือถ้ามียามอยู่ในห้องผู้เฝ้าประตู Su Bai ก็ไม่สามารถวิ่งต่อไปได้หลังจากที่ชายคนหนึ่งกำลังติดเลือดอยู่กับเขา
 However, from another perspective, if a character in some story had finally found a gleam of hope after so many difficulties, injuries or even death, and all of a sudden, a batch of passengers or guards got in the way and destroyed that gleam of hope, that would be such a suffering to the audience listening to this story
อย่างไรก็ตามจากมุมมองอื่นถ้าตัวละครในเรื่องบางเรื่องได้ค้นพบประกายแห่งความหวังหลังจากประสบปัญหาบาดเจ็บหรือแม้แต่ความตายและในทันทีทันใดกลุ่มผู้โดยสารหรือยามได้เข้ามาขวางทางและทำลายแสงสว่างของ 
 Maybe the “Dreadful Radio” offered such a convenience here, instead of its realistic style, only to make the story go on
บางที "Dreadful Radio" นำเสนอความสะดวกสบายแบบนี้แทนรูปแบบที่สมจริงเพียงเพื่อทำให้เรื่องราวเป็นไปอย่างต่อเนื่อง
 Trying to get rid of Su Bai, the paper man chose to enter the woods
พยายามที่จะกำจัด Su Bai, คนกระดาษเลือกที่จะเข้าไปในป่า
 But Su Bai was a student here after all, and thanks to the Murder Club, though he was no rival to professional killers who actually took murder missions, he had somehow formed a habit of observing everything around him
แต่ Su Bai เป็นนักเรียนที่นี่หลังจากทั้งหมดและขอบคุณที่ Murder Club แม้ว่าเขาจะไม่เป็นคู่แข่งกับฆาตกรมืออาชีพที่ใช้จริงในภารกิจสังหารเขาก็กลายเป็นนิสัยในการสังเกตทุกสิ่งรอบตัว
 Therefore, Su Bai was very familiar with the woods, and it would be difficult for the paper man to get rid of him here
ดังนั้นสุบายจึงคุ้นเคยกับป่ามาก ๆ และมันก็เป็นเรื่องยากสำหรับคนกระดาษที่จะกำจัดเขาไปที่นี่
 The paper man was running about in the woods and its figure sometimes disappeared
คนกระดาษกำลังวิ่งวนเวียนอยู่ในป่าและร่างของมันก็หายตัวไป
 But Su Bai was observing calmly so it was impossible for the paper man to keep out of his sight long enough to completely get rid of him
แต่นายสุภาพสังเกตได้อย่างใจเย็นดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่คนในหนังสือพิมพ์จะมองไม่เห็นเขานานพอที่จะกำจัดเขาได้
 Just as Su Bai was getting closer and closer to the paper man, it began to molt
เมื่อซูยองเข้าใกล้ชายกระดาษมากขึ้นก็เริ่มลอกคราบ
 Yes, it was casting off its skin
ใช่มันถูกหล่อออกผิวของมัน
 And there appeared two more paper men that were exactly the same
และมีชายอีกสองคนที่เป็นกระดาษเหมือนกัน
 It was so weird that Su Bai was confused
มันแปลกเหลือเกินที่ Su Bai รู้สึกสับสน
 Suddenly, the three paper men went toward three directions in the woods, but Su Bai had no idea which one should he follow
ทันใดนั้นทั้งสามคนเดินเข้าไปในป่าสามทิศทาง แต่สุภาพไม่ทราบว่าควรทำอย่างไร
 And if he couldn’t make a decision soon, after the paper men went too far away everything would be too late! “Damn it!” Su Bai ground his teeth
และถ้าเขาไม่สามารถตัดสินใจได้เร็ว ๆ นี้หลังจากที่คนหนังสือพิมพ์ไปไกลเกินไปทุกอย่างจะสายเกินไป! 
 He was not reconciled to a one-in-three bet, but it was urgent; he had to take a chance, but if he didn’t choose right, the result would be unthinkable
เขาไม่ได้คืนดีกับการเดิมพันหนึ่งในสาม แต่เป็นเรื่องเร่งด่วน 
 However, just at this moment, a light came from the path outside the woods
อย่างไรก็ตามในขณะนี้แสงมาจากเส้นทางนอกป่า
 And Su Bai was familiar with this light
และ Su Bai คุ้นเคยกับแสงนี้
 The light shone on the three paper men one by one
แสงส่องลงบนกระดาษสามคนทีละตัว
 Finally, from the paper man in the middle, there came a pale light as reaction
สุดท้ายจากกระดาษคนตรงกลางมีแสงอ่อนเป็นปฏิกิริยา
 That one! Exactly! Su Bai hesitated no more and went after that reflecting paper man
ที่หนึ่ง! 
 On the path outside the woods, a man took off his sunglasses and rubbed his eyes
ชายคนหนึ่งถอดแว่นตากันแดดออกและเลียดวงตาไว้บนทางเดินนอกป่า
 From the rim of his eyes there was blood dripping down
จากขอบดวงตาของเขามีเลือดไหลลงมา
 Apparently, seeing through a tricky appearance from such a distance was a kind of burden, even for him
เห็นได้ชัดว่าการได้เห็นภาพลักษณ์ที่ยากลำบากจากระยะไกลนั้นเป็นภาระอย่างหนึ่งแม้แต่กับเขา
 As for Su Bai, the chase was still going on
สำหรับ Su Bai การไล่ล่ายังดำเนินต่อไป
 There seemed to be a competition of endurance between a paper man and a real man; both of them were trying their best
ดูเหมือนจะมีการแข่งขันของความอดทนระหว่างชายกระดาษและคนจริง; 
 But the paper man seemed to be in worse shape, because Su Bai realized that its height of flying was lowering; at last, it was even flying with half of its body dragging on the ground, impossible to pull up
แต่ชายกระดาษดูเหมือนจะแย่ที่สุดเพราะ Su Bai ตระหนักว่าความสูงของการบินกำลังลดลง 
 It was dying! It had to return to its master as soon as possible
มันกำลังจะตาย! 
 And the the place it was heading to… …must be where the murderer was! Finally, the paper man could stand no more
และสถานที่ที่มันกำลังมุ่งหน้าไป ... ... ต้องเป็นที่ที่ฆาตกรอยู่! 
 It left the woods and seemed to stop the entanglement with Su Bai
มันออกจากป่าและดูเหมือนจะหยุดการพัวพันกับ Su Bai
 However, what came next made Su Bai even more surprised: the paper man directly went into the dormitory after it went through the woods
อย่างไรก็ตามสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาทำให้ซูบังประหลาดใจมากยิ่งขึ้น: ชายชาวกระดาษเดินเข้าไปในหอพักโดยตรงหลังจากที่เดินผ่านป่า
 Su Bai chased it all along and finally… …came back to the dormitory he was living in! The murderer… …had always been living in the same building with him? No kidding! Su Bai suddenly felt so ridiculous
Su Bai ไล่ตามมันไปทั้งหมดและในที่สุด ... ... กลับมาที่หอพักที่เขาอาศัยอยู่! 
 But he continued to go in after it, because he saw that paper man going in with his own eyes, and he was sure he didn't miss that
แต่เขาก็ยังคงเดินต่อไปหลังจากนั้นเพราะเขาเห็นกระดาษคนนั้นเข้ามาด้วยสายตาของตัวเองและเขาก็มั่นใจว่าเขาจะไม่พลาด
 Inside the dormitory, Su Bai was after that paper man which could barely fly
ภายในหอพัก Su Bai เป็นคนกระดาษที่แทบจะไม่บิน
 It was really at the edge of being unable to fly at all; it was almost sliding on the floor and it was becoming slower and slower
มันเป็นจริงที่ขอบของไม่สามารถที่จะบินได้ทั้งหมด; 
 Actually, if Su Bai were to try harder now, he could catch it, but he didn’t do that
จริงๆแล้วถ้า Su Bai กำลังพยายามอย่างหนักตอนนี้เขาก็สามารถจับมันได้ แต่เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น
 What he wanted was not this paper man, but the person behind it
สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่คนเขียนหนังสือคนนี้ แต่เป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง
 If the paper man was gone, the murderer would make a new one; destroying one paper man was meaningless to Su Bai
ถ้าชายกระดาษหายไปฆาตกรจะสร้างใหม่ 
 As for the reason why the paper man had to return to its master even in this condition, was it an instinctive reaction or a plot set by the Dreadful Radio? If Su Bai was the murderer and his paper man failed, he might immediately cut off the connection between him and the paper man and leave the paper man on its own, instead of letting it lead the rival to himself
สำหรับเหตุผลที่คนกระดาษต้องกลับไปยังต้นแบบแม้ในสภาพนี้มันเป็นปฏิกิริยาสัญชาตญาณหรือพล็อตที่กำหนดโดย Dreadful Radio หรือไม่? 
 Of course, the murderer might have some secret problems, or he lost control of the paper man after it was let out so the paper man could only do what was told before
แน่นอนว่าฆาตกรอาจมีปัญหาลับๆหรือสูญเสียการควบคุมชายกระดาษหลังจากที่ปล่อยให้คนกระดาษสามารถทำสิ่งที่ได้บอกมาได้
 Finally, on the third floor, the paper man was so close to the ground that it went through the gap under the door with its feet first and then the head
ในที่สุดบนพื้นห้องที่สามชายกระดาษใกล้พื้นมากจนทะลุช่องว่างใต้ประตูด้วยเท้าก่อนแล้วก็ศีรษะ
 Before its head went in, it looked at Su Bai, and the red color on its cheeks became even weirder after soaking some blood
ก่อนที่ศีรษะของมันเดินเข้ามามองไปที่ Su Bai และสีแดงบนแก้มของเธอก็ยิ่งระอุมากขึ้นหลังจากแช่เลือด
 Su Bai stood right in front of the door with disbelief: “It’s him!” Just then, a voice came into Su Bai’s mind: “Main Task 2 Accomplished…”
Su Bai ยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยความไม่เชื่อ: "มันเป็นเขา!" ทันใดนั้นเสียงเข้ามาในใจของ Su Bai: "งานหลัก 2 สำเร็จ ... "