Chapter 15 Chapter 15 Committing Suicide Murong Shu Qing who continued to lie down among the flowers, still did not have time to enjoy lying down alone in the hidden flowers, under the night beautiful stars, one shadow already enveloped her body: “Who is he?” Looking at Xuanyuan Yi who was lying down just like her, Murong Shu Qing lightly sighed, they were really two types of people, and who could reveal two kinds of bearings also
บทที่ 15 บทที่ 15 การฆ่าตัวตาย Murong Shu Qing ผู้ซึ่งยังคงนอนราบท่ามกลางดอกไม้ แต่ก็ยังไม่มีเวลาที่จะได้นอนราบเรียบกับดอกไม้ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ดวงดาวที่สวยงามยามค่ำคืนเงาแห่งหนึ่งแล้วห่อหุ้มร่างของเธอไว้ว่า " 
 If she said that Qin Xiu Zhi had an elegant and impressive style, casual and free
ถ้าเธอบอกว่าฉินซิวจิมีสไตล์ที่สง่างามและน่าประทับใจสบาย ๆ และฟรี
 So this Xuanyuan Yi was exactly a cruel, untamed and arrogant person
ดังนั้นนี่ Xuanyuan Yi เป็นคนที่โหดร้ายไม่แยแสและหยิ่ง
 Similarly, this kind of lying down on the cluster of flowers at will, Qin Xiu Zhi was aesthetically gentle, and this delicate flowers tree appeared to blend with him together
ในทำนองเดียวกันชนิดของการนอนลงบนกลุ่มของดอกไม้ที่จะฉิน Xiu Zhi เป็น aesthetically อ่อนโยนและต้นไม้ดอกไม้ที่ละเอียดอ่อนนี้ดูเหมือนจะผสมผสานกับเขาร่วมกัน
 Xuanyuan Yi was aggressive and cold, how could these flowers tree cover up his points
Xuanyuan Yi ก้าวร้าวและหนาวเย็นต้นไม้เหล่านี้สามารถปกปิดจุดของเขาได้อย่างไร
 Not paying attention to even look at Xuanyuan Yi, she raised her head to admire the stars, and said: “I am not familiar (with him)!” Suddenly, Murong Shu Qing felt that the top of her neck was slightly in pain, Xuanyuan Yi already pulled down the black jade leaf necklace that was always on her, and he was playing with it in his hand
ไม่ให้ความสนใจแม้กระทั่งมองไปที่ Xuanyuan Yi เธอยกหัวขึ้นชมดาวและกล่าวว่า "ฉันไม่คุ้นเคย (กับเขา)!" ทันใดนั้น Murong Shu Qing รู้สึกว่าด้านบนของลำคอของเธอเล็กน้อยในความเจ็บปวด, 
 Looking down on her body, he kept close to Murong Shu Qing’s ear, and said with a muffled and charm voice: “How can you like giving things away? In the future, you only allow to give something to me!” The tip of her nose faintly smelled alcohol, Xuanyuan Yi’s breath was heated up, and the voice sounded muffled and hoarse, his speech was confuse and overbearing
มองลงไปบนร่างของเธอเขาเก็บหูใกล้หูของ Murong Shu Qing และพูดด้วยเสียงอู้อนวลและมีเสน่ห์: "คุณต้องการให้ออกไปได้อย่างไร? 
 It made Murong Shu Qing’s heart was like fluctuating lake, she felt that her own breath became somewhat unstable gradually
ทำให้หัวใจของ Murong Shu Qing เหมือนทะเลสาบที่มีความผันผวนทำให้เธอรู้สึกว่าลมหายใจของเธอเริ่มไม่มั่นคง
 Murong Shu Qing frowned and sighed secretly, the moonlight was too beautiful, it was surely a kind of mistake
Murong Shu Qing ขมวดคิ้วและถอนหายใจอย่างลับๆแสงจันทร์ที่สวยงามเกินไปมันเป็นความผิดพลาดอย่างแน่นอน
 Whether or not this time, with a high chanting, the moon was the reason to cause a disaster
คราวนี้ด้วยการสวดมนต์สูงดวงจันทร์เป็นเหตุผลที่ทำให้เกิดภัยพิบัติ
 Wishing to sing this lyrics, Murong Shu Qing suddenly felt very funny, the original charming and ambiguous atmospheres were destroyed when she heard her laughing voice
อยากจะร้องเพลงนี้ Murong Shu Qing ก็รู้สึกตลกมากบรรยากาศเดิมที่มีเสน่ห์และคลุมเครือถูกทำลายเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ
 Slightly moving forwards to be a little more apart from him, she smilingly said: “Have you ever heard from other people that you are very overbearing
ย้ายไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อให้ห่างออกไปเล็กน้อยนอกเหนือจากเขาเธอยิ้มบอกว่า: "คุณเคยได้ยินจากคนอื่น ๆ ว่าคุณเป็นคนเอาแต่ใจ
” Looking at Murong Shu Qing who moved further away, Xuanyuan Yi did not make things difficult for her either, and conveniently lied down, just liked Murong Shu Qing
"มองไปที่ Murong Shu Qing ที่เดินไกลออกไป Xuanyuan Yi ไม่ได้ทำอะไรให้เธอลำบากและโกหกได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ชอบ Murong Shu Qing
 Peacefully lying down to appreciate the moonlight that was clear with many stars, his mouth lazily replied: “You are not the first one (who said that he’s overbearing), you will not be the last person either
เขานอนลงอย่างเงียบ ๆ เพื่อชื่นชมแสงจันทร์ที่เห็นได้ชัดเจนจากดวงดาวหลายดวงปากของเขาตอบอย่างเฉื่อยชาว่า "คุณไม่ใช่คนแรก (ใครบอกว่าเขาเป็นคนเอาแต่ใจ) คุณจะไม่เป็นคนสุดท้ายอย่างใดอย่างหนึ่ง
” The two people did not say anything anymore, quietly appreciating the scenery of this summer night, the fragrance of flowers and the song of cicadas, the cool breeze with a bright moon as their company
"ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเงียบ ๆ ชื่นชมทัศนียภาพของคืนฤดูร้อนนี้กลิ่นหอมของดอกไม้และเพลงของ Cicadas สายลมเย็นกับดวงจันทร์ที่สดใสเป็น บริษัท ของพวกเขา
 “Miss, Miss
"คิดถึง
” A somewhat urgent voice of a woman came through from the courtyard unhurriedly
เสียงผู้หญิงบางคนเร่งด่วนเดินผ่านลานออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน
 Getting up to look at Lu Yi who was hurriedly walking towards her, Murong Shu Qing lightly patted off the petals from her skirt, and she asked: “Lu Yi, what is happening?” Looking at Murong Shu Qing, Lu Yi felt that her heart was settled by a lot, helping her to get rid of the petals that were on her hair, she said: “The family’s guard just came to report a moment ago, that Miss Wan Ru cut her wrist (to try to kill herself) this afternoon, fortunately, Madam Yun discovered it early, it should not be too dangerous now
ลู่จิเดินไปทางเธอ Murong Shu Qing เบา ๆ ตบเบา ๆ ออกจากกลีบจากกระโปรงของเธอและถามว่า "Lu Yi มีอะไรกำลังเกิดขึ้นบ้างไหม?" มองไปที่ Murong Shu Qing หลียยี่รู้สึกว่าเธอ 
” Cutting her wrist? Recalling that woman who was covered with bruises, had pale complexion, and her head that was always bowed down and shaking, Murong Shu Qing lightly sighed: “Let us return and take a look
"ตัดข้อมือของเธอ? 
”   *****   Inside the Chu Yun pavilion, there was only Yun Pei Hua and Xiao Chan who were accompanying Murong Wan Ru
"***** ภายในศาลาชู Yun มีเพียง Yun Pei Hua และ Xiao Chan ที่มาพร้อม Murong Wan Ru
 The room only had three small lanterns, but it was not too dark either
ห้องมีโคมไฟขนาดเล็ก 3 แห่ง แต่ก็ไม่มืดเกินไป
 Murong Shu Qing entered the room, then she waved her hand to them: “You all go out, ok!” The two people were concerned and looking one glance at that person who cut her wrist this afternoon and had not said anything, their eyes did not completely look at Murong Wan Ru, it appeared that they did not have any capability to bring up anything that they wanted to say to her
Murong Shu Qing เดินเข้าไปในห้องแล้วเธอก็โบกมือให้กับพวกเธอว่า "พวกคุณออกไปข้างนอกโอเค!" ทั้งสองคนกังวลและมองไปที่คนที่ตัดข้อมือเธอตอนบ่ายนี้และไม่ได้พูดอะไรตาของพวกเขา 
 Without any better option, they slowly withdrew from Chu Yun pavilion
พวกเขาค่อย ๆ ถอยออกจากศาลาชูยัน
 Lu Yi who was behind them, quietly closed the door, and she also retreated out
ลูยีที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาเงียบ ๆ ปิดประตูและเธอก็ถอยออกไป
 Murong Shu Qing entered the bedroom, but had not looked at Murong Wan Ru who was on the bed
Murong Shu Qing เข้าห้องนอน แต่ไม่ได้มอง Murong Wan Ru ที่อยู่บนเตียง
 She just walked straight to the front of the window, and lightly pushed the window open
เธอเดินตรงไปที่ด้านหน้าของหน้าต่างและเปิดหน้าต่างเบา ๆ
 In a flash, a water like shiny full moon filled the room
ในพริบตามีน้ำเต็มไปหมดเหมือนดวงจันทร์เต็มดวงเต็มไปหมด
 “How many people seek to be alive, why do you seek death?” Murong Shu Qing’s light voice seemed to be ethereal and distant under the moonlight
"กี่คนพยายามจะมีชีวิตอยู่ทำไมคุณถึงแสวงหาความตาย?" เสียงเบาของ Murong Shu Qing ดูเหมือนจะมืดมิดและไกลจากแสงจันทร์
 For a very long time, the person who had not moved for several shichen, lightly moved, but that beautiful eyes lost her spirit and her eyes were watching attentively at the moon that was on the top of the window, the woman lightly sighed
เป็นเวลานานคนที่ไม่ได้ย้ายไปอยู่กับ shichen หลายคนเดินเบา ๆ แต่สายตาที่สวยงามนั้นสูญเสียจิตวิญญาณของเธอและสายตาของเธอกำลังเฝ้าดูอย่างตั้งใจที่ดวงจันทร์ซึ่งอยู่ด้านบนของหน้าต่างผู้หญิงคนนี้ถอนหายใจเบา ๆ
 The moonlight just liked water, it was clear and cold for her and wrapped her around like a hazy ribbon, that was just unreal
แสงจันทร์เพียงแค่ชอบน้ำมันเป็นที่ชัดเจนและเย็นสำหรับเธอและห่อของเธอรอบเช่นริบบิ้นหมอกที่ไม่จริงเพียง
 Murong Wan Ru regained her line of sight to look at the wound on her hand that was wrapped up properly, also that old wounds, with intense sadness, she said: “I am already weary with these kind of days, as far as I am concern, being alive is only to suffer (more hardships)
Murong Wan Ru ฟื้นสายตาของเธอให้มองไปที่บาดแผลบนมือของเธอที่ถูกห่อด้วยอย่างถูกต้องนอกจากนี้บาดแผลเก่า ๆ ด้วยความเศร้าที่รุนแรงเธอกล่าวว่า "ฉันเหนื่อยกับวันแบบนี้แล้วเท่าที่ฉันเป็น 
 Maybe dying will make me feel free
บางทีการตายจะทำให้ฉันรู้สึกอิสระ
” Murong Shu Qing turned around, and picked up the tea that was on the table and somewhat cold, she gave one cup to both Murong Wan Ru and herself, came to the front of the bed, and handed it over to her hand
"Murong Shu Qing หันกลับมาและหยิบชาขึ้นมาบนโต๊ะและเย็นชาเธอให้ถ้วยเดียวกับทั้ง Murong Wan Ru และตัวเธอเองเดินขึ้นมาที่ด้านหน้าของเตียงแล้วส่งมอบให้มือของเธอ
 Then she lied down on the chair that was next to the bed, she asked: “Do you know why this long dan tea is especially rich and mellow (in flavors)? Murong Wan Ru looked at the tea that was on her own hand, she did not know how to reply, and could finally say: “I do not know!” “Have you seen the ice in a far away place, the silver and plain scenery?” “I have not
จากนั้นเธอก็นอนลงบนเก้าอี้ที่ติดกับเตียงเธอถามว่า "คุณรู้ไหมว่าทำไมชานานแดนนี้ถึงรวยและกลมกล่อม (ในรสชาติ)? 
” “Have you heard the raging waves that beat against the shore, as if the sound of a sea wave with a ten thousand stampeding horses?” “I have not
"" คุณเคยได้ยินคลื่นที่โกรธที่ตีฝั่งเช่นถ้าเสียงคลื่นทะเลที่มีม้าประทับตราหมื่น? "" ฉันไม่ได้
” “Do you want to see it, do you want to hear it?” She had not seen the outside world, her sky was that small block all along, her sullen and bright eyes showed a light surprise: “I ~~~, they are way too far away from me
"" คุณต้องการเห็นไหมคุณอยากฟังไหม? "เธอไม่ได้เห็นโลกภายนอกท้องฟ้าของเธอเป็นตึกขนาดเล็กตลอดมาตาที่บูดบึ้งและสว่างไสวของเธอแสดงให้เห็นถึงความประหลาดใจเล็กน้อย:" ฉัน ~~~, 
” Murong Shu Qing slowly and firmly said: “From here to Jin Zhou tea’s garden, it only needs 10 days, to get to the snowy mountain at the Lin Feng Guan, it only needs one month, to get to Dong Hai, it only needs 20 days, these (distances) are not too far away like you have thought
"Murong Shu Qing ช้าและมั่นคงกล่าวว่า" จากที่นี่ไปสวนจินโจวชาก็เพียงต้องการ 10 วันเพื่อไปที่ภูเขาหิมะที่หลินฮกวนเพียงต้องการหนึ่งเดือนเพื่อไป Dong Hai เพียง 
 This world is not as small as you think it is either
โลกนี้ไม่เล็กเท่าที่คุณคิดว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง
” “But I am already a married woman, I am not able to run away
"" แต่ฉันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วฉันไม่สามารถหนีออกไปได้
” Murong Shu Qing said smilingly: “If you are not afraid (to run away), it will be fine!” “What do you mean?!” Murong Wan Ru glared with her big eyes, her original pale and stupefied face looked extremely and amazingly lively
"Murong Shu Qing กล่าวยิ้มแย้มแจ่มใส:" ถ้าคุณไม่กลัว (หนีออกไป) ก็คงไม่เป็นไรหรอก! "" คุณหมายถึงอะไร? "Murong Wan Ru วูบวาบกับดวงตาใหญ่ของเธอ 
 She had an unbelievable looked at Murong Shu Qing
เธอมองไม่น่าเชื่อว่า Murong Shu Qing
 She appeared to have been stimulated excessively, also, towards a person who had accepted men as superior to women since she was a child, a woman who was taught to be faithful unto death, this was really an extremely outrageous suggestion
เธอดูเหมือนจะได้รับการกระตุ้นอย่างมากเกินไปต่อหน้าคนที่ยอมรับชายที่มีฐานะดีกว่าผู้หญิงตั้งแต่ยังเด็กผู้หญิงที่ได้รับการสอนให้ซื่อสัตย์ต่อความตายนี่เป็นข้อเสนอแนะอุกอาจอย่างยิ่ง
 Putting down the tea that was on her hand, Murong Shu Qing sighed and said: “Since you have already come back, just stay at home for about a year, I will let you see the family’s mountains and great rivers within this Dong Yu’s country
การวางชาที่อยู่บนมือเธอ Murong Shu Qing ถอนหายใจและกล่าวว่าตั้งแต่ที่คุณได้กลับมาแล้วเพียงแค่พักที่บ้านประมาณหนึ่งปีผมจะช่วยให้คุณได้เห็นภูเขาและแม่น้ำที่ยิ่งใหญ่ของครอบครัวในดินแดนดงอู๋นี้
 At that future time, you come here again to tell me your answer
ในเวลาอนาคตคุณมาที่นี่อีกครั้งเพื่อบอกคำตอบของคุณ
” “But the Li’s family ~~” “You did not need to be worry about this, just do what you want to do on your own! Before then, do not do any foolish thing
"" แต่ครอบครัวหลี่ ~~ "" คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้แค่ทำในสิ่งที่คุณต้องการทำด้วยตัวคุณเอง! 
”“Zhong Wen, he ~~” He was already her husband after all, they had been married together for four years, he should be her husband throughout her life, but he actually the person who gave her the most and deepest sorrows
"" Zhong Wen ~~ "เขาเป็นสามีอยู่แล้วและพวกเขาแต่งงานกันมา 4 ปีเขาควรจะเป็นสามีของเธอตลอดชีวิต แต่เขาเป็นคนที่ให้ความเศร้าโศกที่สุดและลึกที่สุด
 A person throughout one’s life, one should experience it on one’s own, with one’s own view, one own’s feeling, one’s own place, this world did not give any woman these things
คนในชีวิตเราควรจะได้สัมผัสกับตัวเองด้วยมุมมองของตัวเองความรู้สึกของตัวเองสถานที่ของตัวเองโลกนี้ไม่ได้ให้ผู้หญิงคนนี้สิ่งเหล่านี้
 It only taught them to obey
มันสอนพวกเขาให้เชื่อฟังเท่านั้น
 In love, the world of a family was even more like this, if one did not have him, then that meant that one did not have everything
ในความรักโลกของครอบครัวมากยิ่งขึ้นเช่นนี้ถ้าไม่มีคนนั้นก็หมายความว่าไม่มีอะไร
 In Murong Shu Qing’s (point of view), love was an important part of one’s life, but it should not be one’s whole life
ในความหมายของ Murong Shu Qing ความรักเป็นส่วนสำคัญในชีวิตเรา แต่ก็ไม่ควรจะเป็นชีวิตทั้งตัว
 Even though it was faithful to the end, but the rigid faithfulness of love, also did not require each other’s life or death, this was the only reason why that person already planted this point of view deeply in one’s heart
ถึงแม้จะซื่อสัตย์ต่อความตาย แต่ความสัตย์ซื่อที่เข้มงวดของความรักก็ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตหรือความตายของกันและกันนั่นคือเหตุผลเดียวที่ทำให้บุคคลนั้นได้ปลูกฝังมุมมองนี้ไว้อย่างลึกซึ้งในหัวใจ
 “This period of time, you can also think about you and him, what do you want to do, can he or can he not give you (what you want)
"ช่วงเวลานี้คุณยังสามารถคิดถึงคุณและเขาได้สิ่งที่คุณต้องการจะทำได้เขาหรือไม่สามารถให้คุณได้ (สิ่งที่คุณต้องการ)
” Finished speaking, and did not wait until she replied, Murong Shu Qing already stepped out of Chu Yun pavilion
"พูดเสร็จแล้วและไม่รอจนกว่าเธอจะตอบว่า Murong Shu Qing ก้าวออกมาจากศาลาชูยัน
 Looking at Murong Shu Qing who went freely and at ease, and she was already disappeared in the hazy night scene
มองไปที่ Murong Shu Qing ซึ่งเดินไปอย่างอิสระและสบายใจและเธอก็หายตัวไปในฉากกลางคืนที่มืดมน
 It seemed that what mother told her that the family had changed these days, was indeed true, and she was not the previous Murong Shu Qing
ดูเหมือนว่าแม่บอกว่าครอบครัวเปลี่ยนไปวันนี้เป็นความจริงและเธอไม่ใช่อดีต Murong Shu Qing
 Then what did she want for her own (life)? Marrying him was her parents’s order, and the matchmaker’s words
แล้วสิ่งที่เธอต้องการสำหรับชีวิตของตัวเอง? 
 Working hard to be a good wife, was a woman’s duty, how about her? What did she want! The cold tea that was on her hand, it did not have any alluring fragrant smell at all, there was only a biter and astringent flavor that was difficult to say
การทำงานหนักเพื่อเป็นภรรยาที่ดีเป็นหน้าที่ของผู้หญิงอย่างไรล่ะ?