Chapter 22 Chapter 22: Night Talk   Chapter 22 Night Talk Going down from the chariot, Murong Shu Qing stretched her waist, it seemed that she still was not suitable in business, this type of social interaction in the business was really tiring a person
บทที่ 22 บทที่ 22: บทพูดตอนกลางคืน 22 บทสนทนาในเวลากลางคืนจากรถม้า Murong Shu Qing ยืดเอวของเธอดูเหมือนว่าเธอยังไม่เหมาะกับธุรกิจประเภทนี้ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในธุรกิจนี้เหนื่อยมาก
 During those days, she was not willing to work at both of her brothers’ companies, she was exactly weary with this kind of business’s social interactions, in reality, the banquet where one would fight and scheme against each other
ในช่วงเวลานั้นเธอไม่เต็มใจที่จะทำงานที่ บริษัท ทั้งสองของพี่น้องของเธอเธอเหนื่อยกับการติดต่อทางธุรกิจของธุรกิจประเภทนี้ในความเป็นจริงงานเลี้ยงอาหารค่ำที่จะต่อสู้และวางแผนกันและกัน
 The result was a round big circle, but one could not hide from it
ผลที่ได้คือวงกลมขนาดใหญ่กลม แต่ก็ไม่สามารถหลบซ่อนจากมันได้
 Looking that Murong Shu Qing came back, Lu Yi who had been waiting in front of the courtyard for a while, went to welcome her: “Miss, Guye came?” “Guye?” Murong Shu Qing was startled, where did this Guye come from? Looking at Murong Shu Qing who was puzzled, Lu Yi smilingly explained: “It is Miss Wan Ru’s husband
เมื่อมองไปที่ Murong Shu Qing กลับมาแล้ว Lu Yi ที่รออยู่หน้าลานอยู่พักหนึ่งก็ไปต้อนรับเธอ "Miss, Guye มา" Guye? Murong Shu Qing รู้สึกตกใจ Guye มาที่นี่ 
” Li Zhong Wen? He appeared after only half a month, it seemed that Li Dong Ming, this old ignorant person wanted to look for the Murong family’s help very quickly
"หลี่ Zhong Wen? 
 Murong Shu Qing walked slowly towards Sui Yuan, and asked: “En, where is the person?” Lu Yi followed from behind her, and then answered: “I told him that Miss Wan Ru accompanied the second Madam to burn incense and pray for the blessings
Murong Shu Qing เดินช้าๆไปหา Sui Yuan และถามว่า "En แล้วคนนี้อยู่ที่ไหน?" Lu Yi เดินตามหลังเธอและตอบว่า "ฉันบอกเขาว่านางสาววานหรุมาพร้อมกับคุณหญิงที่สองเพื่อเผาเครื่องหอมและอธิษฐานขอ 
 He was not willing to leave, and said that he wanted to wait until Miss Wan Ru came back
เขาไม่เต็มใจที่จะจากไปและบอกว่าเขาอยากจะรอจนกว่านางสาววรรณาจะกลับมา
 I already arranged him to stay at the furthest back courtyard from the Chu Yun pavilion, at You (hidden) Ning (peaceful) Ju (residence)!” “Did Wan Ru know?” The ultimate decision on this matter would still have to be made by Murong Wan Ru
ฉันได้จัดให้เขาอยู่ที่ลานด้านหลังที่ไกลที่สุดจากศาลาชูยันต์ที่คุณ (ซ่อน) หนิง (สงบ) จู (ที่อยู่อาศัย)! "" นายวาน Ru รู้หรือไม่? "การตัดสินใจที่ดีที่สุดในเรื่องนี้ก็คงจะต้องเป็น 
 “I already send someone to tell her!” “Go invite Wan Ru to come to Sui Yuan!” “Yes!” ***** Murong Wan Ru tightly pulled the middle of her silk with her hand, her heart was restless, when she heard that Zhong Wen came to pick her up, she was a little surprise, a little happy, a little restless, but she was mostly frightened
"ฉันได้ส่งคนมาบอกเธอแล้ว!" "ไปเชิญนายหวางให้มา Sui Yuan!" "ใช่!" ***** Murong Wan Ru ดึงผ้าไหมของเธอไว้ตรงกลางด้วยมือของเธอหัวใจเธอกระวนกระวาย 
 Listening to her mother who was comforting her by her side, faintly saying that she should be glad that the Li’s family came to pick her up, she suddenly felt very afraid
ฟังแม่ของเธอที่กำลังปลอบโยนเธออยู่ข้างเธอเบา ๆ บอกว่าเธอควรจะดีใจที่ครอบครัวของลีมาหาเธอเธอรู้สึกกลัวมาก
 Did she really want to return to that cage again? What should she do? Shu Qing looked for her, what did she want to say to her? Would she make her go back? Or would she let her stay here? All kinds of doubts, made Murong Wan Ru so frightened that she was just standing at the gate of Sui Yuan for one incense time (about 15 min), and she still did not dare to go in
เธอต้องการกลับไปที่กรงอีกหรือ? 
 Until Lu Yi came back with some steep tea and called her, then she slowly entered Sui Yuan
จนกระทั่งลี่ยีกลับมาพร้อมกับชาที่สูงชันและเรียกเธอแล้วเธอก็ค่อยๆเข้า Sui Yuan
 This was Murong Wan Ru’s first time entering Sui Yuan, the shadow of the black mottled bamboos was in the wide area, one could not see anything, but could only hear the sound of the rustling wind that was blowing
นี่เป็นครั้งแรกของ Murong Wan Ru ที่เข้า Sui Yuan เงาของไม้ไผ่สีดำจาง ๆ อยู่ในพื้นที่กว้างไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ แต่ได้ยินเสียงลมเป่าลมที่พัดมา
 The bamboo bridge that was leading to the bamboo house that was on the center of the lake, there was one person who sat on the edge of the bamboo bridge
สะพานไม้ไผ่ที่นำไปสู่บ้านไม้ไผ่ที่อยู่ตรงกลางของทะเลสาบมีคนนั่งอยู่ที่ขอบสะพานไม้ไผ่
 A thin figure that was enveloped hazily under the moonlight, looked even more frail, the black long hair was scattering by her side, one could not see her appearance
ร่างผอมที่ห่อหุ้มด้วยแสงสีขาวใต้ดวงจันทร์ดูอ่อนแอมากขึ้นผมยาวสีดำกระเจิงข้างๆเธอไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอได้
 Murong Shu Qing heard the sound of the footsteps, she turned around, lightly smiled and waved to Murong Wan Ru, then smilingly said: “You came, come and sit
Murong Shu ชิงได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอหันไปรอบ ๆ ยิ้มเบา ๆ และโบกมือให้ Murong Wan Ru แล้วยิ้มบอกว่า: "คุณมามานั่ง
” Looking that it was Murong Shu Qing, Murong Wan Ru slowly walked over, and when she walked to Murong Shu Qing’s side, she just discovered her bare feet
"มองว่า Murong Shu Qing คือ Murong Wan Ru เดินช้าๆและเมื่อเธอเดินไปทางด้าน Murong Shu Qing เธอก็ค้นพบเท้าเปล่าของเธอ
 Her legs were swaying lightly in the water, the surface of the lake raised ripples after ripples
ขาของเธอกำลังแกว่งเบา ๆ ในน้ำพื้นผิวของทะเลสาบระลอกคลื่นระลอกคลื่น
 How could a girl showed her bare feet casually like this?! Murong Wan Ru was startled and staring at them, she actually did not know what to say for a moment, and was standing there foolishly
สาวน้อยสามารถแสดงให้เท้าเปลือยของเธอลวก ๆ แบบนี้ได้อย่างไร?! 
 Murong Shu Qing was looking at the person who stood like a pillar by her side, Murong Wan Ru who was just staring at her feet, a trace of crafty eyes flashed through from Murong Shu Qing’s eyes, she smiled and pulled her to sit down, then lightly asked: “The lake water is very pleasant and cool, do you want to try?” Murong Wan Ru was just pulled down to sit next to Murong Shu Qing, Shu Qing’s simple, elegant and nice smile, her low and light voice, and those free, unrestrained legs, all of those enticed her
Murong Shu Qing กำลังมองหาคนที่ยืนอยู่ข้างๆเสาข้าง Murong Wan Ru ซึ่งกำลังจ้องมองที่เท้าของเธอดวงตาของเจ้าเล่ห์ได้ประกายจากสายตาของ Murong Shu Qing เธอยิ้มและดึงเธอนั่งลง 
 Murong Wan Ru used her hand to fiddle with the water surface, the lake water was cool and refreshing, and smooth through her fingers
Murong Wan Ru ใช้มือของเธอคลานไปกับผิวน้ำทะเลสาบน้ำเย็นและสดชื่นและราบเรียบผ่านมือของเธอ
 Making a pattering sound from the dripping water, she had never indulged for her own self
ทำให้เสียงที่หยาบกร้านจากน้ำหยดเธอไม่เคยหลงตัวเอง
 She always wanted to be a good daughter when she was home, after she got married, she wanted to be a good wife, but she also wanted to be her own self! Under the encouragement from Shu Qing, Murong Wan Ru looked all around, and after she was sure that nobody was around, she took off her shoes and socks, then soaked her feet in the water
เธออยากจะเป็นลูกสาวที่ดีเมื่อตอนที่เธออยู่บ้านหลังจากแต่งงานแล้วเธอต้องการเป็นภรรยาที่ดี แต่เธอก็อยากเป็นตัวของเธอเองด้วย! 
 Looking that Murong Wan Ru was nervous, excited, and happy at the same time, Murong Shu Qing severely sighed, only this time that she finally felt a little struggles and restrictions, trying hard to breathe with her free spirit
มองว่า Murong Wan Ru รู้สึกตื่นเต้นประสาทตื่นเต้นและมีความสุขในเวลาเดียวกัน Murong Shu Qing ถอนหายใจอย่างหนักเพียงคราวนี้ว่าในที่สุดเธอก็รู้สึกถึงการดิ้นรนและข้อ จำกัด เล็ก ๆ น้อย ๆ พยายามที่จะหายใจจิตวิญญาณอิสระของเธอ
 Picking up the green tea by her side, she poured a cup for Murong Wan Ru, and passed it on to her hand: “This is Lu Yi’s meticulous jasmine tea, you taste it!” “En
หยิบชาเขียวขึ้นข้างเธอเธอเทถ้วยสำหรับ Murong Wan Ru และส่งต่อไปยังมือของเธอ: "นี่คือชามะลิของ Lu Yi ที่พิถีพิถันคุณลิ้มรสมัน!" "En
” Taking the tea, she lightly pursed up her lips to drink a mouthful, it was indeed aromatic and refined, it was like a sweet blooming jasmine once it was inside her mouth
"เอาชาเธอเบา ๆ ขึ้นริมฝีปากของเธอที่จะดื่มคำหนึ่งมันก็หอมและกลั่นมันก็เหมือนดอกบานหวานเมื่อมันอยู่ในปากของเธอ
 The slight cool lake water overflowed Murong Wan Ru’s legs, it also sept into her heart
น้ำทะเลสาบเย็นเล็กน้อยไหลผ่านขา Murong Wan Ru ของมันยัง sept เข้าไปในหัวใจของเธอ
 Looking at the person who was tasting the tea and admiring the moon by her side, the comfortable and peaceful’s Shu Qing, she had this type of desire to grab her impulse
เมื่อมองไปที่คนที่กำลังชิมชาและชื่นชมดวงจันทร์อยู่เคียงข้างเธอ Shu Qing ที่สบายและเงียบสงบเธอมีความปรารถนาที่จะคว้าแรงกระตุ้นของเธอ
 As if she could leave at any time and let go of anything
ราวกับว่าเธอจะออกเดินทางได้ตลอดเวลาและปล่อยมือไป
 And Murong Wan Ru really did this, she pulled Murong Shu Qing’s hand, and shouted her voice from the bottom of her heart: “I do not want to go back!” Turning her head around, and looking at Murong Wan Ru’s eyes, they showed anxiety and firm brilliant rays, then Murong Shu Qing asked: “Do you understand what you really want?” This was her first time to express her own desire at this moment, Murong Shu Qing wanted to know her decision, this was her life after all
และ Murong Wan Ru ทำอย่างนี้เธอดึงมือ Murong Shu Qing และตะโกนเสียงของเธอจากด้านล่างของหัวใจ: "ฉันไม่ต้องการกลับไป!" หันศีรษะไปรอบ ๆ และมองไปที่ตาของ Murong Wan Ru พวกเขา 
 “I, I do not know!” The first time seeing Murong Shu Qing’s clear and cold eyes like this, Murong Wan Ru did not know what she should answer
"ฉันฉันไม่รู้!" ครั้งแรกที่เห็นดวงตาสีขาวและเย็นของ Murong Shu Qing แบบนี้ Murong Wan Ru ไม่ทราบว่าเธอควรจะตอบอะไร
 Had she herself already understood? She could not answer it on her own
ถ้าเธอเข้าใจตัวเองแล้ว? 
 The past half a month, she looked at the vicinity areas in Huadu District, she just knew that the place where she lived since she was a child, was like this
ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอมองไปที่บริเวณใกล้เคียงในเขต Huadu และเธอก็รู้ว่าสถานที่ที่เธออาศัยอยู่ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กอยู่เช่นนี้
 So it turned out, the mountain could be so high, and the sky could be so blue
ภูเขาก็สูงมากและท้องฟ้าอาจจะสีฟ้า
 But, what did she want? No matter what, she did not want to go back to that horrible cage, but that was actually where she belonged
แต่สิ่งที่เธอต้องการ? 
 How helpless and sorrowful! Maybe at this home, Shu Qing was the only one who could help her
วิธีกำพร้าและเศร้า! 
 Pulling Murong Shu Qing’s hand, Murong Wan Ru excitedly said: “I know that I still do not want to go back now!” Did not want (to go back) now! Alright, even though she had not decided which road that she wanted to take for her future, at the very least, she knew what she wanted now, and had the courage the say it out loud, in that case, she would just help her to achieve it
Murong Shu Qing ของมือ Murong Wan Ru ตื่นเต้นกล่าวว่า "ฉันรู้ว่าฉันยังไม่ต้องการกลับไปตอนนี้!" ไม่ต้องการ (เพื่อกลับไปตอนนี้)! 
 Patting Murong Wan Ru’s hand that was sweating because of her nervousness, Murong Shu Qing still used that low and light voice to say: “I got it, you can be at ease, I will handle it
เมียงซุ่นชุ้งยังคงใช้เสียงต่ำและเบาที่บอกว่า "ฉันเข้าใจแล้วว่าคุณสบายใจฉันจะจัดการกับมัน
” “Thank you!” In this home, Shu Qing was the only one who could help her, and also able to help her, ok! Even her own mother, could only accompany her to cry together when she suffered grievances
"" ขอบคุณ! "ในบ้านนี้ชาชิงเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยเธอได้และสามารถช่วยเธอได้ด้วย! 
 “”Shu Qing ~” “En?” “Is it really possible for a woman not to have a husband?” “What do you think about this on your own?” This question was a good question
"" Shu Qing ~ "" En? "" เป็นไปได้ไหมที่ผู้หญิงไม่ได้มีสามี? "" คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง? "คำถามนี้เป็นคำถามที่ดี
 “I ~!” Was it possible? From her childhood’s educations, the worldly views told her that it was not possible! But there was this voice in her heart that seemed to tell her that it was possible! But was it really possible? Murong Shu Qing would never tell other people what they should do, everybody should have their own determinations
"ฉัน ~!" มันเป็นไปได้หรือไม่? 
 She would offer the other type of life to Murong Wan Ru, increase her knowledge in this wide world even more, and whatever life that she wanted in the end, she should be the one who made her own decision
เธอจะเสนอชีวิตแบบอื่นให้กับ Murong Wan Ru เพิ่มพูนความรู้ของเธอในโลกกว้างนี้ให้มากยิ่งขึ้นและชีวิตที่เธอต้องการในตอนท้ายเธอน่าจะเป็นคนที่ตัดสินใจเอง
 But, looking that she would quickly break the thin silk that was on her hand, and the blank hope in her eyes, Murong Shu Qing did not have any alternatives but to smilingly ask her: “Do you think that the vine inside of Pei Yiniang’s home is beautiful, or is the cotton tree inside Cang Xue pavilion beautiful?” Murong Wan Ru was thinking, and she replied: “Each has its own merits!” “Yes ah, each has its own beauty
แต่มองว่าเธอจะทำลายผ้าไหมบางอย่างที่อยู่ในมือของเธอและความหวังว่างเปล่าในสายตาของเธอ Murong Shu Qing ไม่มีทางเลือกใด ๆ แต่ยิ้มถามเธอว่า "คุณคิดว่าเถาองุ่นของ Pei Yiniang 
 The difference is that the vine is attached to a good big tree, it can be enchantingly beautiful
ความแตกต่างก็คือต้นองุ่นติดกับต้นโอ๊กขนาดใหญ่ก็จะมีเสน่ห์สวยงาม
 When this tree is dead, the vine will quickly dry-up and die also
เมื่อต้นนี้ตายเถาจะแห้งเร็วและตายด้วย
 The cotton tree relies on its own strength, growing perfectly, no matter that there is howling wind and torrential rain, it is able to bloom into a full tree with its warm and gorgeous red flowers! A woman can be a vine, and can also be a cotton tree
ต้นฝ้ายขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของตัวเองเติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์ไม่ว่าจะมีลมที่หอนและฝนกระหน่ำก็สามารถที่จะบานเป็นต้นไม้เต็มรูปแบบที่มีดอกไม้สีแดงอบอุ่นและงดงามของ! 
” She only said it this much, how Wan Ru could able to understand it, it would depend on her own
"เธอเพียง แต่พูดอย่างนี้มากว่า Wan Ru สามารถเข้าใจได้อย่างไร, มันจะขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง
 A vine? A cotton tree? Then she should be that vine that would dry-up and die quickly! Murong Wan Ru sighed grievingly in her heart
องุ่น? 
 So as it turned out, she wanted to depend on other people to live, could she make her own self to change to a cotton tree? Looking that Wan Ru was thinking peacefully on her own for a long time, Murong Shu Qing patted her cheek, and gently said: “It is not early, go back to rest, ok! Do not be anxious, you have me for everything!” This was not an urgent matter either, after all, she had already subjected to these beliefs for so many years, and that worldly views were extremely different, she could take it easy, ok! Slightly cool hand made Murong Wan Ru to recover, once she heard Murong Shu Qing’s words, she nodded her head, and her heart that was not at ease when she came in, it was tranquil now
ดังนั้นเมื่อมันเปิดออกเธอต้องการที่จะพึ่งพาคนอื่น ๆ ที่จะมีชีวิตอยู่เธอสามารถทำให้ตัวเธอเองที่จะเปลี่ยนเป็นต้นไม้ฝ้าย? 
 Slowly getting up, she put on her shoes and socks properly, and marched out towards the moonlight to go out of Sui Yuan
ลุกขึ้นช้าๆเธอใส่รองเท้าและถุงเท้าของเธออย่างถูกต้องและเดินออกไปทางดวงจันทร์เพื่อออกไปจาก Sui Yuan
 Lu Yi was holding a brocade cotton in her hand that was already prepared at an earlier time, but she had not walked in yet, and she was just waiting at a distant place
ลูอิจับผ้าฝ้ายไว้ในมือของเธอซึ่งเตรียมไว้แล้วในเวลาก่อนหน้านี้ แต่เธอไม่ได้เดินเข้าไปในห้องนี้และเธอก็รออยู่ไกล ๆ
 Murong Shu Qing was sitting on the bamboo bridge, she had not gotten up, and there was still a light smile on her face, she could not see what she was thinking
Murong Shu Qing นั่งอยู่บนสะพานไม้ไผ่เธอไม่ได้ขึ้นและยังคงมีรอยยิ้มเบา ๆ บนใบหน้าของเธอเธอไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เธอคิด
 Miss had this kind of temperament that made people to feel at ease, she felt safe being by her side
นางสาวมีอารมณ์แบบนี้ทำให้คนรู้สึกสบายใจเธอรู้สึกปลอดภัยอยู่เคียงข้างเธอ
 Miss always said that it was really good that we took care of her, but in reality, she was the one who protected us very good
มิสเคยบอกว่ามันดีจริงๆที่เราดูแลเธอ แต่ในความเป็นจริงเธอเป็นคนที่ปกป้องเราได้ดีมาก
 But this kind of Miss, who would be able to protect her?
แต่แบบนี้คุณจะสามารถปกป้องเธอได้อย่างไร?