Chapter 10 Chapter 10: Whereabouts Translator: Nyoi-Bo Studio  Editor: - - On the boxing stage, two werewolves and a barbarian warrior were in a silent confrontation
บทที่ 10 บทที่ 10: นักแปล: Nyoi-Bo Studio Editor: - - ในเวทีมวยสากลมนุษย์หมาป่าสองตัวและนักรบคนป่าเถื่อนกำลังเผชิญหน้าเงียบ ๆ
 The two werewolves kept roaring, their claws full of flesh and blood from a dead warrior
พวกหมาป่าทั้งสองยังคงคำรามและมีกรงเล็บที่เต็มไปด้วยเนื้อและเลือดจากนักรบที่ตายแล้ว
 The barbarian looked very nervous, breathing in and out rapidly, both fists gripping so tightly that the knuckles turned white
คนป่าเถื่อนมองประสาทมากหายใจเข้าและออกอย่างรวดเร็วกำปั้นทั้งสองจับได้แน่นจนสนับมือกลายเป็นสีขาว
   "Go, kill him!"   "Bite his throat, bite!"   "Hurry up, don’t just stand there!"   The boxing stage was completely surrounded by a noisy crowd
"ไปฆ่าเขา!" 
 Everyone was shouting, hoping the fight would start soon
ทุกคนตะโกนหวังว่าการต่อสู้จะเริ่มเร็ว ๆ นี้
   "After the rise of the Brilcardin Empire, with the advantage of its geographical location, they successfully blocked the invasions of the barbarians from the Pan Continent
"หลังจากการลุกขึ้นของจักรวรรดิ Brilcardin ด้วยความได้เปรียบในตำแหน่งทางภูมิศาสตร์พวกเขาประสบความสำเร็จในการยับยั้งการรุกรานของพวกป่าเถื่อนจากทวีปแพน
 Throughout the years, although the mainland was not peaceful, no country dared to attack the territory of the Brilcardin Empire, even in the most chaotic of times; whoever did so would become the enemy of all mankind! Seventy years ago, there was a truly strong one among the barbarians named Ahdibaijan
ตลอดระยะเวลาหลายปีแม้ว่าแผ่นดินใหญ่ไม่สงบก็ตามไม่มีประเทศใดที่กล้าโจมตีอาณาเขตของอาณาจักร Brilcardin แม้ในเวลาที่วุ่นวายมากที่สุด 
 He won the respect and obedience of all of the barbarians and became their leader
เขาได้รับความเคารพนับถือและเชื่อฟังของพวกป่าเถื่อนทั้งหมดและกลายเป็นผู้นำของพวกเขา
 He gradually became more and more ambitious and wanted to conquer the human lands with a concentrated attack against the Brilcardin Empire
เขาค่อยๆกลายเป็นมากขึ้นและมีความทะเยอทะยานมากขึ้นและต้องการที่จะพิชิตดินแดนของมนุษย์ด้วยการโจมตีเข้มข้นกับ Brilcardin เอ็มไพร์
 It was a very tough period of time for the Brilcardin Empire, as they lost battle after battle and were pushed to their breaking point
มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากสำหรับ Brilcardin Empire ขณะที่พวกเขาสูญเสียการสู้รบหลังสงครามและถูกผลักให้เข้าสู่จุดแตกหักของพวกเขา
 But Archmage Richard stood up and went to visit Ahdibaijan as a messenger
ริชาร์ดยืนขึ้นและไปเยี่ยม Ahdibaijan เป็นร่อซู้ล
 They used to be good friends, so Ahdibaijan was not vigilant against Richard
พวกเขาเคยเป็นเพื่อนที่ดีดังนั้น Ahdibaijan จึงไม่ระมัดระวังเรื่องริชาร์ด
 Richard carried a vacuum confinement scroll with him
ริชาร์ดพกขังไว้กับเขา
 While Ahdibaijan was talking to him, Richard suddenly launched the scroll and instantly froze Ahdibaijan in the vacuum scroll
ขณะที่ Ahdibaijan กำลังคุยกับเขาอยู่ริชาร์ดก็เริ่มใช้สกรอลล์และหยุดยั้ง Ahdibaijan ไว้ในแถบสูญญากาศ
 But Richard, the archmage, was also under countless barbarian attacks and died in the Moon Shadow City
แต่ริชาร์ดนักต่อสู้ยังอยู่ภายใต้การโจมตีของคนป่าเถื่อนนับไม่ถ้วนและเสียชีวิตในเมืองเงาดวงจันทร์
 Without strong leadership, the barbarian warriors were torn apart, and their power greatly reduced
หากปราศจากความเป็นผู้นำที่เข้มแข็งนักรบอันธพาลถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และพลังของพวกเขาก็ลดลงอย่างมาก
 When the Brilcardin Empire took the opportunity to launch a large counterattack, they recaptured the lost lands and regained their authority," Saul said slowly
เมื่อจักรวรรดิ Brilcardin ได้เปิดโอกาสให้มีการตีโต้ครั้งใหญ่พวกเขากลับคืนสู่ดินแดนที่สูญหายและฟื้นอำนาจของพวกเขา "ซาอูลกล่าวอย่างช้าๆ
 He found Anfey knew nothing about the Pan Continent's historical events, so he took every possible opportunity to instill a variety of historical knowledge into Anfey
เขาพบว่า Anfey ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ของ Pan Continent ดังนั้นเขาจึงได้รับโอกาสที่เป็นไปได้ในการปลูกฝังความรู้ทางประวัติศาสตร์ที่หลากหลายให้กับ Anfey
 To Saul’s relief, no matter how long he talked, or how boring the topic was, Anfey showed great interest
ไม่ว่าเขาจะคุยกันนานแค่ไหนหรือหัวข้อที่น่าเบื่อ Anfey ก็ให้ความสนใจเป็นอย่างมาก
   "What was going on with the barbarians at that stage?" asked Anfey
"เกิดอะไรขึ้นกับพวกป่าเถื่อนในขั้นตอนนั้น?" 
   "The barbarians live in the bitterly cold lands, envious of the bustling mankind, always wanting to steal human land and get a share of their prosperity
"พวกป่าเถื่อนอาศัยอยู่ในดินแดนอันเย็นขุ่นอิจฉาคนที่คึกคักอยากจะขโมยที่ดินมนุษย์และได้รับส่วนแบ่งจากความมั่งคั่งของพวกเขา
 This… This is what they ended up with
นี้ ... นี่คือสิ่งที่พวกเขาจบลงด้วย
" Saul pointed toward the barbarians on the stage
"ซาอูลชี้ไปที่พวกป่าเถื่อนบนเวที
" In fact, in the battle against the invasion of the demon tribes, both the barbarians and the humans were united together against the demon tribes
"ในความเป็นจริงในการต่อสู้กับการรุกรานของชนเผ่าปีศาจทั้งป่าเถื่อนและมนุษย์ถูกรวมเข้าด้วยกันกับเผ่าปีศาจ
 However, humans valued the rules the most, as they thought the world would be chaotic otherwise, while the barbarians liked to challenge the rules
อย่างไรก็ตามมนุษย์มีกฎเกณฑ์มากที่สุดเท่าที่พวกเขาคิดว่าโลกจะวุ่นวายในขณะที่คนป่าเถื่อนชอบที่จะท้าทายกฎ
 Perhaps because of this built-in nature, the barbarians always thought that challenging the old rules was real power
บางทีอาจเป็นเพราะธรรมชาติที่มีอยู่ภายในนี้คนป่าเถื่อนมักคิดว่าการท้าทายกฎเกณฑ์เก่าเป็นอำนาจที่แท้จริง
 As time passed, people were increasingly unable to tolerate the barbarians
เมื่อเวลาผ่านไปผู้คนก็ไม่สามารถทนต่อพวกป่าเถื่อนได้มากขึ้น
 The conflicts could not be suppressed any longer
ความขัดแย้งไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป
 The barbarians lost the fight against the humans and were driven away from this land
พวกป่าเถื่อนสูญเสียการต่อสู้กับมนุษย์และถูกขับออกจากแผ่นดินนี้
 They were expelled to the remote western desert with no hope of returning
พวกเขาถูกไล่ออกจากโรงเรียนไปทางทะเลทรายทางตะวันตกห่างไกลโดยไม่มีความหวังว่าจะได้กลับมา
" Saul paused, then asked, "Anfey, are you feeling sympathetic towards the barbarians?"   "There is nothing to be sympathetic of
"ซาอูลหยุดชั่วคราวแล้วถามว่า" Anfey, คุณรู้สึกเห็นใจต่อพวกป่าเถื่อน? "" ไม่มีอะไรที่จะแสดงความเห็นอกเห็นใจ
 If the humans had lost that war, we would be the ones living in the bitterly cold West," Anfey faintly said
ถ้ามนุษย์สูญเสียสงครามไปเราจะเป็นคนที่อาศัยอยู่ในแดนตะวันตกที่หนาวจัด "แอนฟอลลี่พูดเบา ๆ
 A person's role was not static, Anfey could tell that Saul and Ernest cared about him dearly
บทบาทของบุคคลไม่คงที่ Anfey สามารถบอกได้ว่าซาอูลและเออร์เนสห่วงใยเขาอย่างสุดซึ้ง
 He did not want to lie to the ones who cared about him the most
เขาไม่อยากโกหกคนที่ห่วงใยเขามากที่สุด
 Of course, Anfey couldn’t let them know that he himself was too wise, otherwise he would be treated as a suspicious person
แน่นอน Anfey ไม่สามารถปล่อยให้พวกเขารู้ว่าเขาเองฉลาดเกินไปมิฉะนั้นเขาจะถูกมองว่าเป็นคนที่น่าสงสัย
   "Well, yes!" Saul nodded
"ใช่แล้ว!" 
 He was not worried that Anfey would become another Yagor
เขาไม่กังวลว่า Anfey จะกลายเป็น Yagor อีกคน
 Instead, he was worried that Anfey would become a good person
แต่เขากังวลว่า Anfey จะกลายเป็นคนดี
 Over the years, Saul had seen a lot of the dark side of this world
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาซาอูลได้เห็นด้านมืดของโลกนี้
 He knew well that a good man could only receive the fate of being fooled
เขารู้ดีว่าคนดีอาจได้รับชะตากรรมของการถูกหลอกเท่านั้น
   "What are those beasts?" Anfey looked at the two werewolves on the stage
"สัตว์เหล่านั้นคืออะไร?" 
   "They are orcs, originating from the barbarian species
"พวกเขาเป็นผีที่มาจากสัตว์ประหลาดชนิดหนึ่ง
 But in the most critical battle between humans and barbarians, the orcs were deceived by the humans and suddenly betrayed their own species, making the barbarians suffer heavy losses
แต่ในการต่อสู้ที่สำคัญที่สุดระหว่างมนุษย์และพวกป่าเถื่อนผีถูกหลอกโดยมนุษย์และทรยศต่อสายพันธุ์ของตัวเองโดยไม่ให้คนป่าเถื่อนประสบความสูญเสียมากนัก
" Saul sighed softly, then said, "Speaking in terms of physical strength, both barbarians and orcs are much stronger than humans, but in terms of intelligence, they are far worse and lag behind
"ซาอูลถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า" การพูดในเรื่องของความแข็งแรงทางกายภาพทั้งสองป่าเถื่อนและผีมีมากขึ้นกว่ามนุษย์ แต่ในแง่ของสติปัญญาพวกเขาจะเลวร้ายยิ่งและล้าหลัง
 The orcs did not expect, after the barbarians were defeated, to become the target of the human’s attack
ผีไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากที่พวกป่าเถื่อนพ่ายแพ้ให้กลายเป็นเป้าหมายของการโจมตีของมนุษย์
 In the end, those orcs had to flee away into the deep forests, where they mixed with the demons
ในที่สุดเหล่า orcs ต้องหนีไปในป่าลึกที่พวกเขาผสมกับปีศาจ
 The barbarians to the west would not accept traitors, and the human armies were everywhere to the east, trying to push those orcs towards extinction
พวกป่าเถื่อนทางทิศตะวันตกจะไม่ยอมรับคนทรยศและกองทัพของมนุษย์ทุกหนทุกแห่งไปทางทิศตะวันออกพยายามจะผลักดันให้พวกผีที่สูญพันธุ์
   "Unfortunate people must be full of hatred
"คนที่โชคร้ายต้องเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
" Anfey frowned
"Anfey ขมวดคิ้ว
 "I feel the orcs are more brutal than the barbarians!"   "The truth is the truth
"ฉันรู้สึกว่า orcs โหดร้ายกว่าป่าเถื่อน!" 
" Saul laughed
"ซาอูลหัวเราะ
 "In the countless years of exile thereafter, resentment rooted so deeply in their hearts that their characteristics became more and more extreme
"ในหลายปีที่ถูกเนรเทศหลังจากนั้นไม่นานความขุ่นเคยหยั่งรากลึกลงไปในหัวใจของพวกเขาว่าลักษณะของพวกเขากลายเป็นมากขึ้นเรื่อย ๆ
 In the eyes of humans, the orcs were nothing more than magic beasts
ในสายตาของมนุษย์ orcs ไม่มีอะไรมากไปกว่าสัตว์วิเศษ
 In the Mage Academy’s graduation exam, the students had to kill a certain number of orcs in order to graduate
ในการสอบวัดระดับความสำเร็จของ Mage Academy นักเรียนต้องฆ่า Orcs จำนวนหนึ่งเพื่อที่จะสำเร็จการศึกษา
"   At this point, the fight on the stage had already begun
"ตอนนี้การต่อสู้บนเวทีได้เริ่มขึ้นแล้ว
 The barbarian was obviously a newbie
คนป่าเถื่อนเห็นได้ชัดว่าเป็นน้องใหม่
 That’s not to say that his skills were poor, but he didn’t understand the brutal nature of fighting
ไม่ได้บอกว่าทักษะของเขาแย่มาก แต่เขาไม่เข้าใจธรรมชาติที่โหดร้ายของการต่อสู้
 His attacks weren’t strong enough, and it seemed like he was still holding back
การโจมตีของเขาไม่แข็งแรงพอและมันดูเหมือนว่าเขายังคงถือกลับ
 Instead, the two werewolves worked together very well, attacking without reservation
มนุษย์หมาป่าสองคนทำงานร่วมกันเป็นอย่างดีโจมตีโดยไม่ต้องจอง
 It seemed that they had a lot of fighting experience
ดูเหมือนว่าพวกเขามีประสบการณ์การต่อสู้เป็นอย่างมาก
   Suddenly, a werewolf, desperately suffering from the barbarian’s heavy attack, stretched out its claws towards the barbarian's face and left five deep bloodstains on his forehead and left cheek
ทันใดนั้นมนุษย์หมาป่ากำลังทุกข์ทรมานจากการโจมตีอย่างหนักของคนป่าเถื่อนทำให้เหยียดกรงเล็บของตนออกสู่ใบหน้าของคนป่าเถื่อนและทิ้งคราบเลือดไว้บนหน้าผากและแก้มซ้าย
 The barbarian’s left eye was also destroyed
ตาซ้ายคนป่าเถื่อนยังถูกทำลาย
   The barbarian roared with great madness
คนป่าเถื่อนคำรามด้วยความโง่เขลาที่ยิ่งใหญ่
 He had retained his strength until now
เขายังคงรักษาความแข็งแกร่งอยู่จนถึงปัจจุบัน
 He didn’t want to be enslaved by humans and was always looking for opportunities to escape, but now things had changed; he would not have a chance if he didn’t use everything he had!   Facing the big crowd at the bar, Saul and Ernest were already used to this
เขาไม่ต้องการที่จะถูกกดขี่โดยมนุษย์และมักจะมองหาโอกาสที่จะหลบหนี แต่ตอนนี้สิ่งต่างๆเปลี่ยนไป 
 To them, these types of fights were dull and boring
สำหรับพวกเขาการต่อสู้แบบนี้น่าเบื่อและน่าเบื่อ
 The only reason they came here was because they wanted Anfey to see things like this and get a taste of what real fighting was like
เหตุผลเดียวที่พวกเขามาที่นี่ก็เพราะพวกเขาต้องการให้ Anfey มองเห็นสิ่งต่างๆเช่นนี้และได้ลิ้มรสการต่อสู้ที่แท้จริง
   Soon, the barbarian on the stage could not support himself, and blood poured out of his wounds
ไม่นานนักคนป่าเถื่อนก็ขึ้นไปบนเวทีไม่สามารถสนับสนุนตัวเองได้และเลือดไหลออกจากบาดแผลของเขา
 The madness reflected in this barbarian’s red eyes gradually faded
ความโง่เขลาที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีแดงของคนป่าเถื่อนนี้ค่อยๆจางหายไป
 When his eyes changed from red to brown, his body had come crashing down on the boxing stage
เมื่อดวงตาของเขาเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีน้ำตาลร่างของเขาก็ตกลงมาบนเวทีมวย
   The two werewolves did not let go of the dying barbarian
พวกมนุษย์หมาป่าทั้งสองคนไม่ยอมไปจากพวกป่าเถื่อนที่กำลังจะตาย
 They rushed up, biting at the barbarian
พวกเขารีบวิ่งไปทุบตีคนป่าเถื่อน
 The boxing moderator saw that the fight had ended and removed the shrouded boxing enchantment
นักชกมวยเห็นว่าการต่อสู้สิ้นสุดลงแล้วและได้ลบมนต์มวยมัด
 But at that time, one of the werewolves suddenly jumped outside of the boxing stage, howling
แต่ในเวลานั้นคนหนึ่งของพวกมนุษย์หมาป่าก็กระโดดขึ้นข้างนอกเวทีมวยอย่างรวดเร็ว
 Without the enchantment, to the werewolf, the iron net was very fragile and would easily break after a few strikes
หากไม่ได้รับการดลใจให้กับมนุษย์หมาป่าตาข่ายเหล็กก็เปราะบางมากและสามารถแตกหักได้ง่ายหลังจากถูกโจมตีไม่กี่ครั้ง
   The audience was a mess, and the guests backed away from the stage
ผู้ชมก็ยุ่งเหยิงและแขกที่ได้รับการสนับสนุนจากเวที
 Several guards rushed out from the corner near the back door, holding longbows
ยามหลายคนวิ่งออกมาจากมุมใกล้ประตูหลังถือหีบ
 They started shooting arrows, but the two werewolves in the net desperately struggled to break a hole and escape
พวกเขาเริ่มยิงลูกศร แต่ทั้งสองคนนี้พยายามที่จะทำลายหลุมและหลบหนี
 Obviously, the two werewolves were obedient in the past, so the guards were simply not prepared or vigilant enough
เห็นได้ชัดว่ามนุษย์หมาป่าทั้งสองคนเคยเชื่อฟังในอดีตดังนั้นยามจึงไม่เพียงพอหรือเตรียมพร้อมเพียงพอ
 The moderator was a medium level mage who cast a spell on them again, but in the end, it was unknown whether or not these two werewolves could successfully escape
ผู้ดูแลเป็นนักสกิลระดับกลางที่ใช้เวทมนตร์กับพวกเขาอีกครั้ง แต่ในท้ายที่สุดก็ไม่ทราบว่ามนุษย์หมาป่าทั้งสองคนนี้สามารถหลบหนีได้หรือไม่
   Guests inside the bar retreated, but Saul and two others indifferently sat there, motionless
แขกที่อยู่ในบาร์ก็ถอยห่างออกไป แต่ซาอูลกับอีกสองคนไม่แยแสนั่งอยู่ที่นั่น
   "Come and help! You will run out of luck if you let the werewolves escape!" A guard shouted at Saul, as he had seen the mage gowns Saul and Anfey wore
"มาช่วย! คุณจะหมดโชคถ้าคุณปล่อยให้มนุษย์หมาป่าหนี!" 
   "Anfey, are you afraid?" Saul said to Anfey with a smile
"Anfey คุณกลัวหรือ?" 
   "What should I be afraid of with you and Uncle Ernest here?" Anfey smiled
"ฉันควรจะกลัวอะไรกับคุณและลุงเออร์เนสต์ที่นี่?" 
   After breaking the mage’s spell, a werewolf had stuck half his body out of the net
หลังจากทำลายเวทมนตร์ของผู้วิเศษมนุษย์หมาป่าก็ติดขัดครึ่งตัวออกจากตาข่าย
 His mouth issued a terrible roar, a pair of blood red eyes staring at the people around
ปากของเขาทำให้เกิดเสียงคำรามที่น่ากลัวทั้งคู่ดวงตาสีแดงเลือดจ้องมองที่ผู้คนรอบ ๆ ตัว
 They were smart—in order to reduce the alertness of those around them, they behaved like weak and obedient animals, making the bar guards gradually think they were no longer a threat
พวกเขาสมาร์ท - เพื่อลดความตื่นตัวของคนรอบข้างพวกเขามีพฤติกรรมเช่นสัตว์ที่อ่อนแอและเชื่อฟังทำให้ยามบาร์ค่อยๆคิดว่าพวกเขาไม่ได้เป็นภัยคุกคาม
   Today was a rare opportunity for them
วันนี้เป็นโอกาสที่หายากสำหรับพวกเขา
 From the morning until now, they only killed three opponents who were relatively weak, allowing them to retain enough strength
ตั้งแต่เช้าจนบัดนี้พวกเขาฆ่าศัตรูเพียงสามคนที่อ่อนแอลงทำให้พวกเขามีกำลังมากพอ
 The boss of the bar also went out with three high-level swordsmen
เจ้านายของบาร์ก็ออกไปกับนักดาบระดับสูงอีกสามคน
 There wouldn’t be a better chance than today!   Just as a flood was the accumulation of individual drops, so was the werewolves’ anger and revenge! Their wild hearts were imprisoned for a long time, inevitably becoming more violent! The werewolves struggled outward from the iron net, staring at the people
จะไม่มีโอกาสดีกว่าวันนี้! 
 Escaping had become a secondary goal, before he fled, he first wanted to get revenge on all the people around him!   A subtle but dazzling electric arc suddenly pierced and hit the iron net
หลบหนีได้กลายเป็นเป้าหมายรองก่อนที่เขาจะหนีไปเขาต้องการแก้แค้นทุกคนรอบตัว! 
 The two werewolves screamed miserably
พวกมนุษย์หมาป่าทั้งสองกรีดร้องอย่างน่าสังเวช
 The second werewolf was heavily struck by the electricity and paralyzed on the ground
มนุษย์หมาป่าคนที่สองถูกไฟลุกลามอย่างรุนแรงและเป็นอัมพาตอยู่บนพื้นดิน
 The bar was suddenly filled with a toasted smell
บาร์ก็เต็มไปด้วยกลิ่นคั่ว
   The bar became extremely silent, and everyone turned to look at Saul, who had silently cast a middle-level spell
บาร์เริ่มเงียบมากและทุกคนหันมามองดูซาอูลผู้ซึ่งเคยสะกดให้อยู่ในระดับกลางอย่างเงียบ ๆ
 Everyone with a little knowledge knew that this old guy was certainly a middle-level, or maybe even a high-level, magician! If people knew that Saul was not an electric spell master, they would be more surprised, because only the top archmages could cast silent and fast spells!   "Let's go, the air is too turbid here
ทุกคนที่มีความรู้เพียงเล็กน้อยรู้ว่าชายชราคนนี้เป็นชนชั้นกลางหรือแม้แต่นักมายากลระดับสูง! 
" Saul took out a few gold coins and threw them on the table
ซาอูลหยิบเหรียญทองไว้และโยนมันลงบนโต๊ะ
   Ernest smiled, standing up and walked towards the exit with Anfey
Ernest ยิ้มยืนขึ้นและเดินไปทางออกกับ Anfey
 The silent crowd moved quickly to give a way to the three mystery men
ฝูงชนเงียบขยับได้อย่างรวดเร็วเพื่อให้ทางไปสามชายลึกลับ
 The bar guards didn’t have to courage to stop them or even say "Thank you
เจ้าหน้าที่ของบาร์ไม่ต้องกล้าที่จะหยุดพวกเขาหรือแม้แต่พูดว่า "ขอบคุณ
"   "I remember now!" A fat man suddenly shouted, shocking the people around him
"" ฉันจำได้แล้ว! "ชายร่างอ้วนคนหนึ่งตะโกนตกใจคนที่อยู่รอบตัวเขา
 "He is Saul, the Greatest Archmage Saul, ah!!"   The crowd got even more shocked, the Greatest Archmage Saul! To them, he was a legendary figure!   Hiding in the corner, a blonde young man was stunned for a moment, then smiled, "He is Saul! He is here!"
"เขาเป็นซาอูล, อาร์คแมทที่ยิ่งใหญ่ที่สุดซาอูล ah !!"