Chapter 12 Chapter 12 A Fateful Mistake Looking at where the voice came from, Pang Jing Dong found two bulky men walking toward him with stern looks on their faces
บทที่ 12 บทที่ 12 ความผิดพลาดที่ผิดพลาดเมื่อมองจากที่ที่เสียงมาจากไหนปางจิงดงพบว่ามีชายสองคนกำลังเดินเข้าหาเขาด้วยท่าทางที่รุนแรงบนใบหน้าของพวกเขา
 Judging from their stiff movements, they were carrying some weapons on their waists
พวกเขากำลังถืออาวุธอยู่ที่เอว
 “Who are these guys?” all kinds of possibilities flew across his mind
"ใครเป็นคนเหล่านี้?" ทุกชนิดของความเป็นไปได้บินในใจของเขา
 “I came back here recently, so I wouldn’t have offended anyone
"ฉันเพิ่งกลับมาที่นี่เร็ว ๆ นี้ดังนั้นฉันจะไม่รุกรานใคร
 These guys don’t look like my past enemies; They are more like gangsters
คนเหล่านี้ไม่เหมือนศัตรูที่ผ่านมาของฉัน 
 Maybe they are hired by someone?” In the meantime, the two guys had arrived before Pang Jing Dong
บางทีพวกเขาอาจจะได้รับการว่าจ้างจากใครสักคน "ในขณะเดียวกันทั้งสองคนก็มาถึงก่อนปางจิงดง
 In this kind of situation, it was better to be pre-emptive, exactly how Pang Jing Dong reacted instinctively
ในสถานการณ์แบบนี้จะเป็นการดีกว่าที่จะเป็นข้ออ้างล่วงหน้าได้เช่นเดียวกับที่ปางกวนดงทำปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ
 Pang Jing Dong threw a fly kick at one of the guys’ chest, knocking him back a few steps, causing him to lose balance and fell to the ground in a sitting motion
ปางจิงหนิงโยนกระสุนปืนที่หน้าอกของผู้ชายคนใดคนหนึ่งทำให้เขาล้มลงสองสามก้าวทำให้เขาเสียความสมดุลและตกลงไปที่พื้นขณะนั่ง
 The other guy who was stunned for a moment took out a machete from his waist
คนที่แต่งตัวประหลาดคนอื่นที่ถูกตะลึงในช่วงเวลาหนึ่งเอาเอาเครื่องกวาดออกจากเอวของเขา
 Not waiting for the guy to slash at him, Pang Jing Dong secured the guy’s wrist which was holding the weapon and twisted it backward with force
ไม่ต้องรอให้ชายคนนั้นทาบเขา Pang Jing Dong เอาข้อมือของคนที่จับอาวุธไว้และบิดกลับด้วยแรง
 With a cracking sound, the guy released a painful cry and dropped the machete onto the floor
ชายหนุ่มร้องเสียงดังและเสียงทุ้มลงบนพื้น
 “Get him!” A sudden uproar took place around him
"พาเขาไป!" เกิดขึ้นอย่างฉับพลันขึ้นรอบตัวเขา
 Pang Jing Dong took a quick glance at his surroundings, before an uneasy feeling came up to his mind, “Looks like these guys are their friends too!” There were around ten of them, each drawing out weapons while walking closer to him
ก่อนที่ความรู้สึกไม่สบายใจก็ขึ้นอยู่กับความคิดของเขา "ดูเหมือนว่าพวกเหล่านี้เป็นเพื่อนของพวกเขาด้วยเช่นกัน!" มีประมาณสิบคนแต่ละคนดึงอาวุธออกขณะเดินเข้ามาใกล้เขา
 In that instant, a person came running to his side and said to him in a soft voice, “come with me quick!” Upon saying this, the person grabbed his wrist and started running
ในทันใดนั้นมีคนวิ่งมาหาเขาและพูดกับเขาอย่างนุ่มนวลว่า "มาด้วยฉันเร็ว ๆ นี้!" เมื่อพูดแบบนี้คนจับข้อมือของเขาและเริ่มวิ่ง
 The stranger led Pang Jing Dong into an alley
คนแปลกหน้านำ Pang Jing Dong เข้าไปในซอย
 It seemed like he was very familiar with the place, turning into corners without hesitation
ดูเหมือนว่าเขาคุ้นเคยกับสถานที่นี้กลายเป็นมุมโดยไม่ลังเล
 They were too fast for the chasers, who were soon left behind
พวกเขาเร็วเกินไปสำหรับเชสเซอร์ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังไม่นาน
 They kept running until they could no longer hear any noise behind them which indicated they had successfully escaped
พวกเขาวิ่งต่อไปจนกว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาซึ่งชี้ให้เห็นว่าพวกเขาหนีรอดได้
 The two of them sat down on the spot and started resting
ทั้งสองนั่งลงและเริ่มพักผ่อน
 Even though their stamina was not bad, they found themselves panting after the extreme exercise
แม้ว่าความแข็งแรงของพวกเขาไม่เลวร้ายพวกเขาก็พบว่าตัวเองกำลังหอบหลังจากการออกกำลังกายที่รุนแรง
 After catching up to his breath, Pang Jing Dong said to the stranger, “Thank you!” “Thank you!” the stranger said to Pang Jing Dong at the same time
หลังจากที่ได้ลมหายใจขึ้น Pang Jing Dong กล่าวกับคนแปลกหน้าว่า "ขอบคุณ" "ขอบคุณ!" คนแปลกหน้าพูดกับปางดงชิงในเวลาเดียวกัน
 After a brief pause, he asked, “Did Brother Tony send you?” “Who?” “You’re not from Tony’s Nightclub?” “Tony’s Nightclub?” Pang Jing Dong had no idea what he was talking about
เขาถามว่า "บราเดอร์โทนี่ส่งนายหรือไม่?" "ใคร?" "คุณไม่ได้มาจากไนท์คลับโทนี่?" "ไนท์คลับโทนี่?" ปางจิงด้งไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไรอยู่
 The stranger was confused too, “If you are not one of Tony’s men, why did you save me?” “Save you?” Pang Jing Dong realized something and asked the guy immediately, “What’s your name?” “Peng Jing Dong!” The guy took out a bag of tissue; he took a piece of tissue paper and wiped his sweat, before handing the bag to Pang Jing Dong asking, “What’s yours?” “Pang Jing Dong!” said Pang Jing Dong while holding back his laugh
ทำไมคุณถึงช่วยฉันด้วย? "" ช่วยคุณได้ไหม? "ปางจิงหนงรับรู้บางสิ่งบางอย่างและถามคนที่แต่งตัวประหลาดทันทีว่า" คุณชื่ออะไร? "" เป้งจิงดง! 
 Peng Jing Dong looked stunned for a moment before he burst out laughing
Peng Jing Dong ดูตะลึงงันสักครู่ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา
 “What the f**k!” the two of them yelled out at the same time
"สิ่งที่ f ** k!" ทั้งสองของพวกเขาตะโกนออกในเวลาเดียวกัน
 “If that’s the case, I think it’s our fate to have such an encounter
"ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันคิดว่านี่เป็นชะตากรรมของเราที่มีการเผชิญหน้ากันแบบนี้
 Let’s introduce each other!” said Pang Jing Dong with a smile
ขอแนะนำกันและกัน! "ปางจิงดงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
 He reached out his hand and introduced himself, “Pang Jing Dong, a small employee at a real estate company!” “Yeah, such a coincidence that our names are so alike, and to meet in such a way!” Peng Jing Dong shook Pang Jing Dong’s hand warm-heartedly and said, “My name is Peng Jing Dong
เขายื่นมือออกมาและแนะนำตัวเองว่า "ปางจิงดงซึ่งเป็นลูกจ้างขนาดเล็กที่ บริษัท อสังหาริมทรัพย์!" "ใช่แล้วเรื่องบังเอิญที่ชื่อของเราเหมือนกันและได้เจอกันแบบนั้น" เพ็ญงชิงติงส่าย 
 I’m in charge of the Public Relations for Tony’s Nightclub
ฉันเป็นผู้รับผิดชอบด้านการประชาสัมพันธ์สำหรับ Tony's Nightclub
” “Public relations…” Upon hearing this, Pang Jing Dong thoroughly inspected the person before him
"ประชาสัมพันธ์ ... " เมื่อได้ยินเรื่องนี้ปางกวนลองตรวจสอบคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างละเอียด
 Peng Jing Dong was tall, and his skin tone was fair, which gave him a handsome appearance
Peng Jing Dong สูงและโทนสีผิวของเขาดูสมจริงซึ่งทำให้เขาดูหล่อเหลา
 He talked softly and had a weak scent of ladylike perfume
เขาพูดเบา ๆ และมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมผู้หญิง
 He was wearing a pair of skinny jeans and a half-transparent T-shirt
เขาสวมกางเกงยีนส์ผอมและเสื้อยืดโปร่งบางส่วน
 With his image, together with his occupation involving ‘Public Relations’, Pang Jing Dong had managed to guess his identity
ด้วยภาพลักษณ์ของเขาและอาชีพที่เกี่ยวข้องกับ 'Public Relations' ปางจิงดงได้พยายามที่จะคาดเดาอัตลักษณ์ของเขา
 “I assume, you misheard your name when those people were calling my name, didn’t you?” Peng Jing Dong could not stop laughing
"ฉันคิดว่าคุณได้ยินชื่อของคุณเมื่อคนเหล่านั้นเรียกชื่อฉันไม่ได้หรือ?" เป็งหยุนดิงไม่สามารถหยุดหัวเราะได้
 “Well you got that right, I did mishear my name!” “Anyways, let’s be friends!” Peng Jing Dong took out his business card, and sincerely handed it to Pang Jing Dong
"ดีที่คุณได้สิทธิที่ฉันไม่ได้คิดถึงชื่อของฉัน!" "Anyways, ให้เป็นเพื่อน!" Peng Jing Dong เอานามบัตรของเขาและส่งมอบความจริงใจให้กับปางดงตง
 The card was beautifully designed, with the same scent of perfume
การ์ดได้รับการออกแบบอย่างสวยงามด้วยกลิ่นน้ำหอมแบบเดียวกัน
 On the card wrote “Jing Dong, Public Relation Manager of Tony’s Nightclub”, the rest were some contact details
บนบัตรเขียนว่า "Jing Dong ผู้จัดการประชาสัมพันธ์ของ Tony's Nightclub" ส่วนที่เหลือเป็นรายละเอียดการติดต่อ
 “If you have any social connections, do help me, your younger brother out with my business!” Peng Jing Dong appeared to be around his twenties; Thus he could indeed refer to himself as a younger brother
"ถ้าคุณมีส่วนสัมพันธ์ทางสังคมช่วยฉันพี่ชายของคุณออกไปกับธุรกิจของฉัน" Peng Jing Dong ดูเหมือนจะอายุประมาณยี่สิบปี 
 “Do I look like someone that can help you?” Pang Jing Dong answered with a grin
"ฉันดูคล้ายกับใครบางคนที่สามารถช่วยเหลือคุณได้หรือไม่?" ปางจิงหงตอบด้วยรอยยิ้ม
 “I could tell from your imposing appearance, that you are no ordinary person
"ฉันสามารถบอกได้จากการปรากฏตัวของคุณว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดา
 Feel free to bring your friends to the nightclub, and if you mention my name, you’ll get 20% discount
รู้สึกเป็นอิสระที่จะพาเพื่อนไปไนท์คลับและถ้าคุณพูดถึงชื่อของฉันคุณจะได้รับส่วนลด 20%
” Pang Jing Dong’s reply indicated he had rejected Peng Jing Dong’s request
คำตอบของปางจิงดงระบุว่าเขาปฏิเสธคำขอของ Peng Jing Dong
 As Peng Jing Dong realized this guy was too smart for him, he switched his stance and treated Pang Jing Dong like a potential customer
เมื่อ Peng Jing Dong ตระหนักว่าชายคนนี้ฉลาดเกินไปสำหรับเขาเขาเปลี่ยนท่าทางของเขาและรักษา Pang Jing Dong เหมือนเป็นลูกค้าที่มีศักยภาพ
 “As expected for one doing Public Relations, this guy’s pretty clever
"ตามที่คาดไว้สำหรับคนที่ทำ Public Relations ผู้ชายคนนี้ฉลาดมาก
” Pang Jing Dong thought
ปางจิงตงคิด
 Peng Jing Dong did not stop there, he continued, “From today onwards, you will be my elder brother
Peng Jing Dong ไม่ได้หยุดที่นั่นเขากล่าวต่อ "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณจะเป็นพี่ชายของฉัน
 Brother, do you have a business card?” “I’m just a small employee
บราเดอร์คุณมีนามบัตรไหม? "" ฉันเป็นแค่ลูกจ้างขนาดเล็ก
 How would I have my own business card?” “Brother, am I not worthy enough to get your card!” said Peng Jing Dong while pretending to be angry
ฉันจะมีนามบัตรของตัวเองได้อย่างไร? "" บราเดอร์ฉันไม่สมควรที่จะได้รับบัตร! "Peng Jing Dong กล่าวในขณะที่แกล้งทำเป็นโกรธ
 “Give me another business card of yours! Do you have a pen on you?” Pang Jing Dong received another card from Peng Jing Dong
"ให้ฉันนามบัตรอื่นของคุณ! 
 He added his surname ‘Pang’ before ‘Jing Dong’ and scribbled out the contact details, then wrote his contact number on it
เขาเพิ่มนามสกุลของเขา 'ปาง' ก่อน 'Jing Dong' และขีดเขียนรายละเอียดการติดต่อจากนั้นก็เขียนหมายเลขติดต่อของเขาไว้
 As he still had a date with Shen Jia Yao, Pang Jing Dong did not plan on wasting more time
ในขณะที่เขายังคงมีวันที่กับ Shen Jia Yao, Pang Jing Dong ไม่ได้วางแผนที่จะเสียเวลามากขึ้น
 He put Peng Jing Dong’s business card in his wallet and excused himself
เขาวางนามบัตรของ Peng Jing Dong ไว้ในกระเป๋าสตางค์ของเขาและขอร้องตัวเอง
 As for the trouble Peng Jing Dong got himself into, Pang Jing Dong was not interested at all
สำหรับปัญหาที่เกิดขึ้น Peng Jing Dong ได้เข้าสู่ตัวเอง Pang Jing Dong ไม่ได้สนใจอะไรเลย
 For those people whose work involved Public Relations, their troubles would always involve females
สำหรับคนที่ทำงานเกี่ยวกับ Public Relations ปัญหาของพวกเขามักเกี่ยวข้องกับเพศหญิง
 I got dragged into this mess just because I misheard a single word, how unfortunate can I be
ฉันถูกลากเข้าไปในระเบียบนี้เพียงเพราะฉันได้ยินคำเดียวว่าฉันโชคร้ายได้อย่างไร
 Pang Jing Dong tidied up his appearance and entered the restaurant where Shen Jia Yao had waited a long time
ปางจิงดงได้รวบรวมภาพลักษณ์ของเขาและเดินเข้าไปในร้านอาหารที่ Shen Jia Yao รอนาน
 “Boss Pang, you seem to be busy! I have been waiting since half a day ago!” said Shen Jia Yao with a mocking tone
"เจ้านายปางคุณดูเหมือนจะยุ่ง! 
 “I don’t have a car, so I have to walk all the way here!” “Didn’t take a cab?” “With the little salary you are giving me, it is just enough for my daily needs, do you think I still have money for a taxi ride?!” “In one month’s time, the number of days you’ve been late to work is equivalent to half a month
"ฉันไม่ได้มีรถดังนั้นฉันต้องเดินไปตลอดทาง!" "ไม่ได้ใช้รถแท็กซี่?" "ด้วยเงินเดือนเพียงเล็กน้อยที่คุณให้ฉันมันก็เพียงพอสำหรับความต้องการประจำวันของฉันคุณ 
 I’m too generous even to give you this much!” said Shen Jia Yao, who stacked her right leg on top of her left leg in a natural manner
ฉันเป็นคนใจกว้างมากยิ่งกว่าที่จะให้คุณมาก ๆ ! "Shen Jia Yao ผู้ซึ่งซ้อนขาขวาของเธอไว้บนขาซ้ายของเธออย่างเป็นธรรมชาติ
 Shen Jia Yao was wearing a flaming-red, one-piece dress, with its length reaching her shoes
Shen Jia Yao สวมชุดเครื่องแต่งกายชิ้นเดียวสีแดงเร่าร้อนมีความยาวถึงรองเท้าของเธอ
 It had an opening high up in the middle, which allowed Pang Jing Dong to see a pair of fair, slim and long legs with ease
มันมีการเปิดสูงขึ้นในช่วงกลางซึ่งได้รับอนุญาต Pang Jing Dong เพื่อดูคู่ของขาที่ยุติธรรมบางและยาวได้อย่างง่ายดาย
 When Shen Jia Yao raised her leg, Pang Jing Don was almost able to see the deeper region through the gap
เมื่อ Shen Jia Yao ยกขาของเธอขึ้น Pang Jing Don เกือบจะสามารถมองเห็นบริเวณที่ลึกขึ้นผ่านช่องว่างได้
 “Are you looking at me, or this dress?” asked Shen Jia Yao after noticing Pang Jing Dong’s glare
"คุณกำลังมองมาที่ฉันหรือชุดนี้?" ถาม Shen Jia Yao หลังจากสังเกตเห็นแสงจ้าของ Pang Jing Dong
 “The beauty of a dress could only be shown by the person wearing it!” “How well am I showing it?” Shen Jia Yao extended her arms, presenting the dress to Pang Jing Dong
"ความงามของชุดจะแสดงเฉพาะโดยคนที่ใส่มันเท่านั้น!" "ฉันแสดงมันได้ดีแค่ไหน?" Shen Jia Yao ยื่นแขนของเธอออกไปนำเสนอชุดให้กับปางดงดง
 As she was moving, the cloth around her chest was tightened, showing her firm and mountain-like breasts, which lined out a graceful curve ending on her lower abdomen
ขณะที่เธอกำลังเดินผ้าบนหน้าอกของเธอถูกทำให้รัดกุมแสดงให้เห็นอกของเธอและหน้าผากที่เหมือนภูเขาซึ่งเรียงรายไปตามเส้นโค้งที่สง่างามลงบนหน้าท้องลดลง
 Her slim waist appeared to be so fragile that one had to grip it with minimum force
เอวที่บางเฉียบของเธอดูเหมือนจะบอบบางมากจนต้องใช้แรงน้อยที่สุด