Chapter 14 Chapter 14  The Encounter with a Bandit It was getting late
บทที่ 14 บทที่ 14 การพบกับโจรกำลังเริ่มช้า
 There were not many customers left in the restaurant when the two went out
เมื่อทั้งสองเดินออกไปไม่ได้มีลูกค้าจำนวนมากออกจากร้าน
 Furthermore, the alley where the restaurant was located was now empty
นอกจากนี้ซอยที่ร้านอาหารตั้งอยู่ตอนนี้ว่างเปล่า
 Shen Jia Yao followed behind Pang Jing Dong in silent, no one tried to say anything
Shen Jia Yao ตามหลัง Pang Jing Dong ในที่เงียบ ๆ ไม่มีใครพยายามจะพูดอะไร
 Not long after, a skinny shadow leaped out from a dark corner carrying a sharp knife and said to them, “Don’t move! Give me your money!” “I’m not in a good mood right now, you better leave!” Pang Jing Dong stopped moving and said to him in an icy cold voice
ไม่นานหลังจากนั้นเงาผอมกระโจนออกมาจากมุมมืดถือมีดคมและพูดกับพวกเขาว่า "อย่าย้าย! 
 Shen Jia Yao was calm too, who took out her phone and was about to dial it
Shen Jia Yao ก็สงบที่เอาโทรศัพท์ออกและกำลังจะโทรออก
 “Don’t call the cops!” snapped the panicked bandit, who rushed up trying to grab her phone
"ไม่เรียกตำรวจ!" ยิงโจรตื่นตระหนกที่วิ่งขึ้นพยายามที่จะคว้าโทรศัพท์ของเธอ
 However, just as he moved his feet, Pang Jing Dong kicked his wrist carrying the weapon, which dropped onto the ground making a *Ding Dong* sound, as Pang Jing Dong slashed at the bandit’s neck with his hand
อย่างไรก็ตามขณะที่เขาขยับเท้าของเขาปางจิงด้งเตะข้อมือของเขาซึ่งถืออาวุธซึ่งตกลงมาบนพื้นทำให้เสียง * Ding Dong * ขณะที่ปางจิงด้งควั่นคอด้วยมือของเขา
 The bandit took a few steps backward with his hands holding onto his neck while coughing violently
โจรเดินสองก้าวถอยหลังด้วยมือจับคอไว้ขณะที่ไอรุนแรง
 His face twisted in pain
ใบหน้าของเขาบิดคลุ้มคลั่ง
 Pang Jing Dong did not allow the bandit to have time to recover; he dash forward and seized his jaw with his right hand, pushing him hard forward and pressed him against the wall
ปางจิงดงไม่อนุญาตให้โจรมีเวลาฟื้นตัว 
 The bandit tried his hard to fight back with his fists and kicks, but Pang Jing Dong’s arm was locking him like a chain
โจรพยายามต่อสู้อย่างหนักเพื่อสู้กับกำปั้นและลูกของเขา แต่แขนของปางจางดงถูกล็อคเขาไว้เป็นโซ่
 After a brief period, the bandit’s face was turning pale, his actions were getting less powerful as he was throwing up white foam
หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ใบหน้าของโจรก็เปลี่ยนไปซีดการกระทำของเขาเริ่มมีพลังน้อยลงในขณะที่เขากำลังพ่นโฟมสีขาว
 Pang Jing Dong knew if he kept it going, the bandit would die from suffocation; hence he slightly released his grip
Pang Jing Dong รู้ว่าถ้าเขาเก็บมันไปโจรจะตายจากการสำลัก; 
 “Hello? 110 Emergency?” Shen Jia Yao’s voice came from behind, as the call was connected
"สวัสดี? 
 “No need to call the police!” Pang Jing Dong told Shen Jia Yao
"ไม่ต้องโทรศัพท์ไปหาตำรวจ!" ปางกวนดงบอกกับนายชวนเจี๋ยเย้า
 Shen Jia Yao gave him a confused look, and hang up the call even though she was not sure why
Shen Jia Yao ทำให้เขาดูสับสนและวางสายแม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าทำไม
 Pang Jing Dong let go of the bandit and asked, “How many times?” The bandit looked terrified at Pang Jing Dong, trying to catch his breath while replying, “My… My first time…” “Why aren’t you handing him to the police?” asked Shen Jia Yao
ปางจิ่งลองปล่อยโจรและถามว่า "กี่ครั้ง?" โจรมองดูตกใจที่ปางดงตองพยายามจะจับลมหายใจขณะตอบว่า "ครั้งแรกของดิฉัน ... " "ทำไมนายถึงไม่มอบให้นาย 
 “I believe you!” Pang Jing Dong waved his hand and said to the bandit, “You can leave!” The bandit did not believe what he just heard
"ผมเชื่อว่าคุณ!" ปางดงเทียนโบกมือและพูดกับพวกโจรว่า "คุณสามารถออกไปได้!" โจรไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน
 He hesitated for a while and started crying, “I didn’t mean to… I have worked hard for a year, but my salary was gone when the black-hearted contractor ran away with all the money… My family is still waiting for me to send some moneyback… but I can’t even afford to go back…” Pang Jing Dong took 200 bucks from his wallet and handed them to the bandit while telling him, “Take this money and buy yourself a ticket home, or to cover your daily expenses for a while! This is all I can do! Remember, you have to rely on yourself!” The bandit received the money, stared at Pang Jing Dong for a moment, before saying, “Thank you!” He ran off without glancing around
เขาลังเลอยู่พักหนึ่งและเริ่มร้องไห้ว่า "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ ... ฉันทำงานหนักมาตลอดหนึ่งปี แต่เงินเดือนของฉันหายไปเมื่อผู้รับเหมาที่มีจิตใจอ่อนเพลียวิ่งหนีไปพร้อมกับเงินทั้งหมด ... ครอบครัวของฉันยังรอฉัน 
 “You sure to let him go just like that?” Shen Jia Yao could not understand Pang Jing Dong’s intention in doing so
"คุณแน่ใจหรือว่าปล่อยให้เขาไปแบบนั้น?" Shen Jia Yao ไม่เข้าใจความตั้งใจของปางจิงดงในการทำเช่นนั้น
 “First of all, he’s wearing simple clothes, just like a rural migrant worker
"ก่อนอื่นเขาสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่ายเหมือนแรงงานอพยพในชนบท
 The real criminals on the other hand would wear fancy clothes
อาชญากรตัวจริงในมืออื่น ๆ จะสวมเสื้อผ้าแฟนซี
 Secondly, his expression is honest and his eyes have a helpless look, but I did not sense any malicious feeling from them
ประการที่สองการแสดงออกของเขาคือความซื่อสัตย์และดวงตาของเขาดูอ่อนแอ แต่ฉันไม่ได้รู้สึกถึงความรู้สึกที่เป็นอันตรายใด ๆ จากพวกเขา
 It seems like he was forced into doing something he wasn’t willing to; Thus, I didn’t want to make it more difficult for him
ดูเหมือนว่าเขาถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่เขาไม่เต็มใจ; 
” “Looks like someone has a pair of sharp eyes at identifying people’s characteristics!” “Don’t forget what I do for a living!” said Pang Jing Dong with a smile
"" ดูเหมือนมีใครบางคนมีสายตาที่คมชัดในการระบุลักษณะของคน! "" อย่าลืมว่าฉันทำอะไรเพื่อหาเลี้ยงชีพ! "ปางจิงดงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
 “Oh right! You guys would be good at observing people!” “How would you be so sure? Have you used our service before? You should ask me
"โอ้ใช่! 
 Considering we knew each other for so long, I’ll give you a 20% discount!” “I’m not interested for now
พิจารณาว่าเรารู้จักกันมานานแล้วฉันจะให้ส่วนลด 20%! "" ฉันไม่สนใจตอนนี้
 As a ‘Midnight Cowboy’, you should save your energy to serve your customers!” Shen Jia Yao started laughing which was charming in Pang Jing Dong’s eyes
ในฐานะ 'เที่ยงคืนคาวบอย' คุณควรประหยัดพลังงานเพื่อให้บริการกับลูกค้าของคุณ! "Shen Jia Yao เริ่มหัวเราะซึ่งมีเสน่ห์ในสายตาของปังกวนดง
 After pausing for a brief while, she said, “But he did commit a crime!” “If you can choose to forgive, then don’t choose to punish, because you might destroy his life
หลังจากหยุดชั่วขณะหนึ่งเธอพูด "แต่เขาทำผิด!" "ถ้าคุณสามารถเลือกที่จะให้อภัยแล้วไม่เลือกที่จะลงโทษเพราะคุณอาจทำลายชีวิตของเขา
 After spending a few years behind bars, he might turn into a real criminal after being released
หลังจากใช้เวลาไม่กี่ปีหลังลูกกรงเขาอาจกลายเป็นคนร้ายที่แท้จริงหลังจากได้รับการปล่อยตัว
” “Didn’t know you are an expert in this kind of things! Did you actually just come back from overseas?” “Doesn’t matter which country you’re in, most of the principles are the same!” “Oh! Looks like you didn’t waste your time living overseas, helping you to understand a lot about life!” Pang Jing Dong smiled without saying anything, although the smile was filled with vicissitudes of life
"" ไม่ทราบว่าคุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในเรื่องแบบนี้! 
 As the two had arrived at the entrance of the alleyway, Pang Jing Dong said to Shen Jia Yao, “I’ll be saying goodbye here! See you tomorrow!” “Sure!” Shen Jia Yao nodded her head ad took out her car keys from her bag
ขณะที่ทั้งสองเดินมาถึงทางเข้าของตรอกซอกซิ่งปางจิงดงกล่าวกับ Shen Jia Yao ว่า "ฉันจะบอกลา! 
 She shook the keys around and said softly, “See you tomorrow!” Shen Jia Yao entered a gray BMW parked at the side of the road, and soon drove away
เธอส่ายกุญแจไปรอบ ๆ และกล่าวเบา ๆ ว่า "เจอกันวันพรุ่งนี้!" Shen Jia Yao ป้อนรถ BMW สีเทาที่จอดอยู่ริมถนนและขับออกไปในไม่ช้า
 Pang Jing Dong watched her leaving, until the car had completely disappeared from his vision
ปางจิงดงมองเธอออกไปจนกว่ารถจะหายตัวไปจากสายตาของเขา
 He then walked aimlessly on the street, trying to find a less crowded bar
จากนั้นเขาก็เดินเหยาะๆบนถนนพยายามหาบาร์ที่แออัดน้อยลง
 Even if Shen Jia Yao did not ask him out, Pang Jing Dong had decided to get some drinks by himself, as today was a special day for him, that even Shen Jia Yao had no idea about it
ถึงแม้ว่า Shen Jia Yao ไม่ได้ถามเขาออกมา Pang Jing Dong ก็ตัดสินใจที่จะดื่มด้วยตัวเองเนื่องจากวันนี้เป็นวันพิเศษของเขาที่แม้แต่ Shen Jia Yao ก็ไม่มีความคิดอะไร
 On this particular day every year, Pang Jing Dong would drink himself into oblivion, but he never told anyone the reason
ในวันนี้ทุกๆปีปางจิงดงจะดื่มตัวเองให้พ้นภัย แต่เขาไม่เคยบอกเหตุผลใด ๆ
 Pang Jing Dong was walking on the street when someone tapped him on the shoulder
ปางจิงดงกำลังเดินอยู่บนถนนเมื่อมีคนเคาะเขาบนไหล่
 “Zhou Tong?” Pang Jing Dong turned around to find this beautiful office lady staring at him smilingly
"โจวตอง?" ปางจิงหนิงหันกลับไปหานางสาวออฟฟิศสวยคนนี้จ้องมองเขาด้วยรอยยิ้ม
 The difference was instead of her professional attire; she was wearing a pair of jeans and a T-shirt
ความแตกต่างก็คือแทนที่จะเป็นเครื่องแต่งกายแบบมืออาชีพของเธอ 
 “Boss Pang, why are you lurking around by yourself here? Are you trying to find a romantic encounter?” “How about you? Trying to find one yourself?” said Pang Jing Dong with a grin
"เจ้านายปางทำไมคุณถึงได้แอบแวะมาที่นี่? 
 “Yeah! Too bad instead of meeting some handsome guys, I’ve met a middle-aged man!” Zhou Tong replied smilingly
"ใช่! 
 “Oh? Is it because all the handsome guys are gone? That would be great news!” “Not really! Aren’t you a handsome guy too?” “Just because I am one, I hope that the others would be gone!” “Hehe! Are you also hoping the brains of beautiful ladies to malfunction? It’s every man’s dream!” “Not sure about the other beautiful ladies, but I believe yours would never malfunction!” “I was just joking!” Zhou Tong pointed to her back
“โอ้? 
 She then placed her hands behind her, slightly shaking her body when she said, “I was having a gathering with my old classmates at the KTV there
จากนั้นเธอก็วางมือข้างหลังเธอสั่นร่างกายเล็กน้อยเมื่อเธอพูดว่า "ฉันมีการพบปะกับเพื่อนเก่าที่ KTV ที่นั่น
 We just finished
เราเพิ่งเสร็จสิ้น
” “All of them are females, right?” “How did you know? “Because I didn’t see anyone sending you home!” “Hehe! How about you? Why are you lurking around by yourself?” “To find a place and have some drinks!” “Then let me give you some accompany, how’s that?” Pang Jing Dong thought for a while before nodding his head smilingly
"" พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้หญิงใช่ไหม? "" คุณรู้ได้อย่างไร? 
 They both entered a bar, ordered a bottle of Chivas and started drinking
พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปในบาร์สั่งขวด Chivas และเริ่มดื่ม
 As a secretary, Zhou Tong often had to attend a lot of business entertainment occasions, which helped her to improve her alcohol tolerance
ในฐานะเลขาธิการโจวตองมักจะต้องเข้าร่วมงานครั้งบันเทิงทางธุรกิจซึ่งช่วยให้เธอสามารถปรับปรุงความอดทนของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้
 Even though Pang Jing Dong would drink at times, his tolerance was not great
แม้ปางจิงดงจะดื่มในบางครั้งความอดทนของเขาก็ไม่ดีนัก
 As Zhou Tong kept on urging him to drink more, Pang Jing Dong was falling drunk soon
ขณะที่โจวตองพยายามกระตุ้นให้เขาดื่มมากขึ้นปางจิงดงกำลังจะเมาเร็ว ๆ นี้
 Initially, they were having a fun time chatting while drinking
ตอนแรกพวกเขามีเวลาสนุกสนานคุยกันขณะดื่ม
 However, when Pang Jing Dong’s cheeks started to blush and began to feel drunk, he turned silent, lowered his head and continued drinking
อย่างไรก็ตามเมื่อแก้มของปางจิงดงเริ่มบวมและรู้สึกเมาแล้วเขาก็หันกลับเงียบลงกราบศีรษะและดื่มต่อ
 Zhou Tong realized Pang Jing Dong was unusual today, and as Pang Jing Dong was completely drunk, she could not help but ask, “Is anything bothering you?” Pang Jing Dong who was lying on the table, raised his head and glimpsed at Zhou Tong, giving her a wry smile, “I have never told anyone before… You are the first one to hear this… Today is the anniversary of my parents’ death
โจวตองรู้ว่าปางติงดงเป็นคนผิดปกติในวันนี้และปางจิงดงก็เมาอย่างหมดจดเธอไม่สามารถช่วยได้ แต่ถามว่า "มีอะไรรบกวนคุณหรือไม่?" ปางจิงดิงที่กำลังนอนอยู่บนโต๊ะเงยศีรษะและเหลือบมองโจว 
” “Oh! I’m sorry to hear that!” After being silent for a while, Zhou Tong cautiously said, “I think, you should find another way to remember them!” “How’s that possible? It’s a few kilometers away…” “It’s overseas…” Zhou Tong nodded her head
"" โอ้! 
 “Not only that, on this day ten years ago, my life had changed completely…” The topic sparked Zhou Tong’s interest, “What kind of change?” Pang Jing Dong did not answer
"ไม่เพียงแค่นั้นในวันนี้เมื่อสิบปีก่อนชีวิตของฉันเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์ ... " หัวข้อดังกล่าวได้กระตุ้นความสนใจของโจวตองว่า "การเปลี่ยนแปลงแบบไหน?" ปางจิงด้งไม่ตอบ
 His head slanted to a side as he fell asleep
ศีรษะของเขาเอียงไปข้างหนึ่งขณะที่เขาหลับ
 “Boss Pang! Boss Pang!” Zhou Tong pushed Pang Jing Dong a few times, who was deeply asleep
"เจ้านายปาง! 
 “Huh, I have to send you home now! But I don’t even know where’s your house?” Zhou Tong looked at Pang Jing Dong helplessly
"หือฉันต้องส่งบ้านตอนนี้! 
 “The fact that you said your parents had passed away had clarified that you are not a wealthy kid
"ความจริงที่คุณบอกว่าพ่อแม่ของคุณเสียชีวิตได้ชี้แจงว่าคุณไม่ใช่เด็กที่ร่ำรวย
”
”