Chapter 48 Chapter 48: The Might of Little White Translator: Panda Penn  Editor: Chrissy "They are so fast!"   Lu Li felt something was up
บทที่ 48 บทที่ 48: ความสามารถของนักรบผิวขาวคนเล็ก: Panda Penn บรรณาธิการ: Chrissy "พวกเขาเร็วมาก!" 
 He looked back and found 11 black dots jumping and running in the mountains
เขามองย้อนกลับไปและพบว่าจุดสีดำ 11 จุดกระโดดและวิ่งบนภูเขา
 Lu Li instantly looked awful
หลี่หลี่ดูน่ากลัวจริงๆ
   Clearly, these men used all their Xuan Energy since they could jump so high
เห็นได้ชัดว่าผู้ชายเหล่านี้ใช้พลังงานจากพลังงานของพวกเขาเพราะพวกเขาสามารถกระโดดได้สูงมาก
 They were not worried about the consumption of their Xuan Energy
พวกเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการใช้พลังงานของพวกเขา Xuan
 Lu Li, on the other hand, did not use a bit of his Xuan Energy
ในทางกลับกันหลี่เล่ย์ไม่ได้ใช้พลังงานของซวนเลย
 He depended only on his physical strength to climb up and jump, which made him slower
เขาขึ้นอยู่กับความแข็งแรงทางกายภาพของเขาเท่านั้นที่จะปีนขึ้นและกระโดดขึ้นซึ่งทำให้เขาช้าลง
 He would definitely be caught up with like this
แน่นอนเขาจะติดกับเรื่องแบบนี้
   "Hoy!"   Lu Li was afraid that Zhao Rui was right after him
"เฮ้ย!" 
 He dared not to reserve his strength any more
เขาไม่กล้าที่จะสงวนกำลังของเขาอีกต่อไป
 Lu Li mobilized his Xuan Energy and transferred it to his legs
ลูหลี่ได้ระดมพละกำลังของเขาและย้ายไปที่ขาของเขา
 Kicking backwards, he jumped for more than 30 feet and grabbed onto a big boulder like an agile monkey
เตะไปข้างหลังเขากระโดดขึ้นไปอีกกว่า 30 ฟุตและคว้าก้อนหินก้อนใหญ่ขึ้นมาเหมือนลิงเปรียว
 He swung upward and got onto the big boulder
เขาเหวี่ยงขึ้นและลงบนก้อนหินขนาดใหญ่
 One more jump, he made another one more than 30 feet…   In just half an hour, Lu Li had made it to the peak of the mountain
อีกหนึ่งกระโดดเขาทำอีกกว่า 30 ฟุต ... ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง Lu Li ได้ขึ้นไปที่ยอดเขา
 He looked back and saw the 11 black dots quickly moving towards him
เขามองย้อนกลับไปและเห็นจุดสีดำ 11 จุดเคลื่อนเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว
 Lu Li dared not to pause but rushed onward
หลี่หลี่ไม่กล้าหยุดชั่วคราว แต่รีบวิ่งไปข้างหน้า
   There was a cliff in front of him
มีหน้าผาอยู่ข้างหน้าเขา
 Pointy hills were everywhere down there
ภูเขา Pointy ทุกที่นั่น
 There was absolutely no road
ไม่มีถนนอย่างแน่นอน
 Usually, people who would like to go down had to use a rope
โดยปกติคนที่ต้องการลงไปต้องใช้เชือก
 Otherwise, they would plummet to their deaths
มิฉะนั้นพวกเขาจะดิ่งไปสู่ความตาย
   "Hoy!"   Lu Li was bold on account of the skills he had
"เฮ้ย!" 
 He ran towards the cliff and bounded downward onto a boulder he had aimed for
เขาวิ่งไปที่หน้าผาและกระโดดลงไปบนก้อนหินที่เขามุ่งไป
 After he rolled over on the boulder to absorb some of the shock, he leaped to another boulder
หลังจากที่เขากลิ้งไปบนก้อนหินเพื่อดูดซับแรงกระแทกบางส่วนเขากระโดดไปที่ก้อนหินอีกก้อนหนึ่ง
   In this way, Lu Li made it down the mountain like an agile monkey
ด้วยวิธีนี้ Lu Li จึงลงจากภูเขาเหมือนกับลิงเปรียว
 In front of him was a boundless dense forest
หน้าเขาเป็นป่าหนาแน่นไม่มีที่สิ้นสุด
 Lu Li felt pleased in his heart
ลูลี่รู้สึกยินดีในใจ
 It would be harder to track him in the forest as nothing could be seen from up there
มันจะเป็นการยากที่จะติดตามเขาไปในป่าเพราะไม่มีอะไรจะเห็นได้จากที่นั่น
 Besides, there was no residual snow in the forest
นอกจากนี้ยังไม่มีหิมะเหลืออยู่ในป่า
 No discernable footprints would be left behind
จะไม่มีรอยเท้าที่สามารถแยกแยะได้
   He ran into the dense forest like a storm of wind
เขาวิ่งเข้าไปในป่าทึบเช่นพายุลม
 The beasts inside were startled
สัตว์ร้ายที่อยู่ข้างในก็ตกใจ
 Many ran towards him, roaring
หลายคนวิ่งไปหาเขาคำราม
   "Get lost!"   Lu Li was furious as he shouted
"หายไป!" 
 He did not have the time to fight against these beasts of low ranks
เขาไม่มีเวลาที่จะสู้กับเหล่าสัตว์ร้ายที่ต่ำ
 It was a pity that these beasts were not intelligent and were not afraid of Lu Li
สงสารสัตว์เหล่านี้ไม่ฉลาดและไม่กลัว Lu Li
 Lu Li cut at a huge tiger with his Heaven Kylin Sword, smashing the head of the tiger into a puddle of goo
ลูลี่ตัดเสือขนาดใหญ่กับดาบ Heaven Kylin สับหัวเสือเข้าบ่อของสารที่หนา
   "Roar, roar!"   More beasts in the distance were alarmed
"เสียงคำราม!" 
 The other beasts nearby showed no intention of fleeing
สัตว์อื่น ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้แสดงเจตนาที่จะหลบหนี
 Lu Li got more and more irritated
หลี่หลี่หงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ
 He had to swing his Heaven Kylin Sword again and again to kill and injure these beasts one by one
เขาต้องสวิง Heaven Kylin Sword อีกครั้งเพื่อฆ่าและทำร้ายสัตว์เหล่านี้ทีละตัว
   "Squeak, squeak~"   At that moment, some weird noise came from the jute bag on his back
"เสียงนกหวีดและสารภาพ ~" ในขณะนั้นมีเสียงแปลก ๆ มาจากถุงปอที่หลัง
 Little White, to his surprise, woke up
ลิตเติ้ลสีขาวแปลกใจของเขาตื่นขึ้น
 It screamed and jumped onto Lu Li’s shoulder
มันกรีดร้องและกระโดดลงบนไหล่ Lu Li
 Some unexplainable ferocious qi and energy radiated out
พลังงานและพลังงานที่ดุร้ายดุจดุร้ายไม่สามารถอธิบายได้
   Then, the strangest thing happened—   As soon as the qi and energy spread out from Little White, all the beasts nearby kneeled down in fear
แล้วสิ่งแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น - ทันทีที่ฉีและพลังงานแผ่กระจายออกมาจาก Little White สัตว์ทุกตัวที่อยู่ใกล้ ๆ คุกเข่าลงด้วยความกลัว
 They were so scared that their legs could no longer support them and that they trembled nonstop
พวกเขากลัวว่าขาของพวกเขาจะไม่สามารถสนับสนุนพวกเขาได้อีกต่อไปและพวกเขาก็ยังคงไม่หยุดนิ่ง
   "Ha~"   Lu Li was filled with joy
"ฮ่า ~" หลี่หลี่เต็มไปด้วยความสุข
 He instantly told Little White, "Little White, ask them to leave and run towards all directions
เขาบอกกับ Little White ว่า "Little White ขอให้พวกเขาออกไปและวิ่งไปทุกทิศทุกทาง
"   "Squeak~"   Little White seemed to have understood Lu Li’s words and it let out another cry
"" รับสารภาพ ~ "ลิตเติ้ลไวท์ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของลูลี่และปล่อยให้อีกฝ่ายร้องไห้
 The beasts immediately ran towards all sides as if they were all suddenly pardoned
สัตว์ป่าวิ่งไปทางด้านต่างๆทันทีราวกับว่าพวกเขาได้รับการอภัยทั้งหมด
   "You are so good, Little White!"   Lu Li gave it a thumbs up
"คุณเป็นคนดีมากเลยล่ะ!" 
 Little White smiled so hard that its eyes bent into the shape of a crescent moon
ลิตเติ้ลสีขาวยิ้มอย่างหนักจนตาของมันก้มลงในรูปของดวงจันทร์เสี้ยว
 It wagged its short tail
มันห้อยหางสั้นของมัน
 Lu Li did not have the luxury to waste time
Lu Li ไม่มีเวลาที่จะเสียเวลา
 He shouted in a deep voice, "Little White, go back to the jute bag
เขาตะโกนด้วยเสียงอันดังกล่าวว่า "ลิตเติ้ลไวท์ให้กลับไปที่ถุงปอกระเจา
 I need to run now
ตอนนี้ต้องทำงาน
 Someone is trying to kill me
มีคนพยายามจะฆ่าฉัน
"   Little White did not go back to the bag
"ลิตเติ้ลไวท์ไม่ได้กลับไปที่ถุง
 Maybe it was because it had slept too much these days, or it had enough nutrients from eating all those Xuan Artifacts
บางทีอาจเป็นเพราะว่าวันนี้มีคนกินมากเกินไปหรือมีสารอาหารเพียงพอจากการรับประทานสิ่งประดิษฐ์ Xuan ทั้งหมด
 Little White flew forward like a white shadow and got to a tree more than 30 feet away in the blink of an eye
ลิตเติ้ลสีขาวบินไปข้างหน้าเหมือนเงาสีขาวและเดินไปยังต้นไม้ไกลออกไปกว่า 30 ฟุตในพริบตา
 It stood on the tree branch, wagging its tail at Lu Li
มันยืนอยู่บนกิ่งไม้และลากหางของมันที่ Lu Li
   "So fast!"   Lu Li was surprised
"เร็วมาก!" 
 Seemingly, Little White was a bit faster? It had eaten all those Xuan Artifacts, but its physical shape had not changed
เห็นได้ชัดว่า Little White เร็วกว่าเล็กน้อย? 
 Rather, it became faster
แต่มันก็กลายเป็นเร็วขึ้น
   Lu Li ran towards it quickly
ลูหลี่วิ่งไปทางนี้อย่างรวดเร็ว
 When Lu Li caught up with it, Little White once again leaped forward
เมื่อลูหลี่จับมันขึ้น Little White ก็กระโดดไปข้างหน้าอีกครั้ง
 It was so surprisingly fast
มันช่างน่าแปลกใจอย่างรวดเร็ว
 It waited for Lu Li on a small tree dozens of feet away
มันรอ Lu Li บนต้นไม้เล็ก ๆ ห่างออกไปหลายสิบฟุต
   "Make a turn
"ทำให้หัน
 Don’t go straight forward!"   Lu Li turned around after running for a while
อย่าเดินตรงไปข้างหน้า! "ลูหลี่หันหลังวิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง
 Little White chased up with ease
Little White ไล่ล่าได้อย่างสบาย
 No matter how fast Lu Li was travelling, it could keep up
ไม่ว่าความเคลื่อนไหวของ Lu Li จะเร็วแค่ไหนก็สามารถติดตามได้
 Also, it would circle around Lu Li now and then as if playing with him
นอกจากนี้มันจะวนเวียนอยู่รอบ ๆ Lu Li ตอนนี้แล้วเหมือนกับการเล่นกับเขา
   Lu Li did not have time to play with Little White
Lu Li ไม่มีเวลาเล่น Little White
 He concentrated on hurrying on with his journey
เขาเร่งเร้ากับการเดินทางของเขา
 He ran into beasts quite often along the way and even met two Xuan Beasts of the First Rank
เขาวิ่งเข้าไปในสัตว์บ่อย ๆ ตลอดทางและได้พบกับสัตว์สองตัวที่เป็นพลูโตแห่งลำดับที่หนึ่ง
 However, it was no problem with the presence of Little White
อย่างไรก็ตามก็ไม่มีปัญหากับการปรากฏตัวของ Little White
 The two Xuan Beasts of the First Rank were scared and kneeled down when they saw Little White
สัตว์สองตัวที่อยู่ในอันดับ 1 กลัวและคุกเข่าลงเมื่อเห็น Little White
 They fled in fear after Little White cried out…   "Which rank Little White is of?"   Lu Li was surprised yet again
พวกเขาหนีไปด้วยความหวาดกลัวหลังจากที่ Little White ร้องไห้ออกมา ... "Little White ล่ะ?" 
 He felt like Little White was like a king of beasts in the mountains
เขารู้สึกเหมือนสีขาวล้วนเป็นเหมือนสัตว์ตัวหนึ่งที่อยู่บนภูเขา
 The qi and energy of it were not terrifying to be honest, but many Xuan beasts and regular beasts were so frightened running into it
ฉีและพลังงานของมันไม่น่ากลัวที่จะซื่อสัตย์ แต่สัตว์หลายตัวของชาวซวนและสัตว์ป่าทั่วไปต่างกลัวที่จะวิ่งเข้าไปในมัน
   "If I can bring Little White along when I slaughter Xuan Beasts, how much easier it will be
"ถ้าฉันสามารถนำ White White ไปพร้อม ๆ กันเมื่อฉันฆ่าสัตว์ Xuan Beasts จะง่ายขนาดนี้เท่าไหร่
"   Secretly, Lu Li felt pleased
"หลิวหลี่รู้สึกยินดี
 Then he thought that since he was going to the Red Stone Mountain and all the Xuan Beasts there were of the First Rank, Little White could most likely easily suppress them too
จากนั้นเขาก็คิดว่าตั้งแต่ที่เขาไปที่ภูเขาหินสีแดงและสัตว์ Xuan ทั้งหมดมีอันดับแรก Little White อาจจะปราบปรามพวกเขาได้ด้วย
 Wouldn’t it mean that he could steal eggs of the Red Phosphorus Hawks like taking them out of his pocket? On the thought of this, Lu Li was so excited that he almost did a flip in the open area
มันจะไม่ได้หมายความว่าเขาจะขโมยไข่ของเหยี่ยวแดงฟอสฟอรัสเช่นพาพวกเขาออกจากกระเป๋าของเขา? 
   It was indeed harder for people to chase him now that beasts were running wildly in the forest
มันเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่ไล่ล่าเขาตอนที่สัตว์กำลังวิ่งป่าในป่า
 Lu Li ran on for four hours without seeing anyone caught up with him
ลูหลี่วิ่งต่อไปสี่ชั่วโมงโดยที่ไม่ได้เห็นใครจับเขา
   Little White was tired from all the messing around
ลิตเติ้ลไวท์รู้สึกเหนื่อยจากทุกสิ่งที่กำลังยุ่งอยู่รอบ ๆ
 It went back into the jute bag
มันเดินกลับเข้าไปในถุงปอกระเจา
 Inside the jute bag were some broken Xuan Artifacts Lu Li had prepared for it
ภายในถุงปอกระเจาเป็นชิ้นส่วนของหวู่ฮั่นที่หลี่หลี่เตรียมพร้อมไว้
 Little White slept soundly after it ate them
Little White นอนหลับสนิทหลังจากกินมัน
   Another two hours had passed and Lu Li made it out of the dense forest
อีกสองชั่วโมงผ่านไปและลูหลี่ก็ออกมาจากป่าทึบ
 In front of him was the moor stretching to the horizon—a wide view
ด้านหน้าของเขาคือทุ่งยาวเหยียดไปถึงขอบฟ้า - มุมกว้าง
   Lu Li secretly felt it to be troublesome
ลลี่หลี่แอบรู้สึกว่ามันลำบาก
 There was no place to hide in this kind of moor
ไม่มีที่ไหนที่จะซ่อนตัวอยู่ในทุ่งนี้
 There was snow left
มีหิมะเหลืออยู่
 So, Lu Li would be easily tracked
ดังนั้น Lu Li จะติดตามได้ง่าย
   However…   For Lu Li to make it to the Frigid Cloud Mountain, he had to take the road on the north
อย่างไรก็ตาม ... สำหรับ Lu Li เพื่อทำให้มันกลายเป็นภูเขาที่มีเมฆมากเขาต้องใช้ถนนทางทิศเหนือ
 The moor was endless; he could take any direction and still be tracked by following his trace
ทุ่งไม่มีที่สิ้นสุด 
   "Move!"   After taking in some dried meat and clean water, Lu Li ran desperately in a straight line
"ย้าย!" 
 Clearly, there were some powerful warriors among the 11 people; otherwise, they could not have tracked him so easily
เห็นได้ชัดว่ามีนักรบที่ทรงพลังในหมู่ 11 คน; 
 Since he could not get out of it, he had to make it to the Frigid Cloud Mountain as fast as he could
เนื่องจากเขาไม่สามารถออกไปได้เขาจึงต้องทำให้มันกลายเป็นภูเขาน้ำแข็งที่เต็มไปด้วยความหนาวเย็นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
   So it seemed that Di Huo and the other warriors took some detours in the forest and were busy getting rid of the Xuan Beasts
ดูเหมือนว่า Di Huo และนักรบคนอื่น ๆ พาเลี้ยวเข้าไปในป่าและยุ่งอยู่กับการกำจัดสัตว์ Xuan Beasts
 They had spent too much time
พวกเขาใช้เวลามากเกินไป
 Lu Li rushed about for an entire afternoon without seeing any pursuing forces even till sunset
Lu Li รีบวิ่งไปประมาณบ่ายทั้งหมดโดยไม่เห็นกองกำลังไล่ล่าจนถึงค่ำ
   He was still running in the moor
เขายังคงวิ่งอยู่ในทุ่ง
 It was getting darker and darker
มันมืดและมืดลง
 Lu Li felt a bit anxious as he did not find a single place for him to spend the night along the way
ลูหลี่รู้สึกกังวลเล็กน้อยในขณะที่เขาไม่ได้หาที่เดียวสำหรับเขาที่จะใช้คืนตลอดทาง
 To spend the night in a frozen and snow-covered moor would freeze him into an ice sculpture even if he were not bitten to death by Xuan Beasts
การที่จะใช้เวลาทั้งคืนในที่จอดแช่แข็งและปกคลุมด้วยหิมะจะทำให้เขากลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งแม้ว่าเขาจะไม่ถูกกัดตายโดยสัตว์ Xuan Beasts
   It was now completely after dark after Lu Li ran for another one hour
ตอนนี้มันมืดสนิทหลังจากลูลี่วิ่งไปอีกหนึ่งชั่วโมง
 Finally, Lu Li found someplace for him to spend the night
ในที่สุดลูหลี่ก็พบว่าเขาอยู่ที่ไหนสักแห่งในคืนนี้
   A small hill appeared ahead of him
เนินเขาเล็ก ๆ ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าเขา
 Countless hills and mountains emerged
เนินเขาและภูเขาโผล่ออกมามากมาย
 There must be caves in the hills, or at least, it would be easy for him to dig a hole anyway
ต้องมีถ้ำอยู่บนเนินเขาหรืออย่างน้อยก็เป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะขุดหลุมต่อไป
   However…   Before Lu Li could go into the hills, he detected the qi and energy of Xuan Beasts
อย่างไรก็ตามก่อนที่ลุลลี่จะขึ้นไปบนเนินเขาเขาได้ตรวจพบชิและพลังงานของสัตว์ Xuan Beasts
 There were quite a number of them
มีจำนวนมาก
 The night was not clear
คืนไม่ชัดเจน
 Lu Li seemed to find the ground was moving in the hill ahead of him
หลี่หลี่ดูเหมือนจะพบว่าพื้นดินเคลื่อนที่อยู่ในเนินเขาข้างหน้าเขา
 When he saw clearly what that was, he gasped in terror
เมื่อเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นอะไรเขาก็โกรธด้วยความหวาดกลัว
   In front of him, a large number of black snakes rushed towards him
ด้านหน้าของเขามีงูดำจำนวนมากวิ่งเข้ามาหาเขา
 Every snake was of the size of a person’s wrist
งูทุกตัวมีขนาดของข้อมือของคน
 Cold glares reflected off the tusks
แสงจ้าเย็นสะท้อนออกมาจากงา
 Obviously, there were toxic on them
เห็นได้ชัดว่ามีพิษต่อพวกเขา
 The most important thing was the number of the poisonous snakes
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจำนวนงูพิษ
 Only with a coarse glance, Lu Li could see at least hundreds of them
เพียงอย่างเดียว Lu Li ก็สามารถมองเห็นได้อย่างน้อยร้อยคน
   If Lu Li didn’t go into the mountains, he would have no place to spend the night
ถ้าลูหลี่ไม่ได้ขึ้นไปบนภูเขาเขาก็ไม่มีที่ที่จะไปค้างคืน
 If he wanted in, he must kill his way in
ถ้าเขาต้องการในเขาต้องฆ่าทางของเขาเข้า
 He must slaughter all the poisonous snakes, yet he still might be injured by the poisonous snakes…   "Right, how did I forget about Little White?"   Lu Li patted his head
เขาต้องฆ่างูพิษทั้งหมด แต่เขาก็ยังอาจได้รับบาดเจ็บจากงูพิษ ... "ใช่ฉันลืม White White ได้อย่างไร?" 
 The poisonous snakes were Xuan Beasts of the First Rank
งูพิษคือสัตว์ Xuan จากตำแหน่งอันดับ 1
 Little White could suppress them easily
Little White สามารถปราบปรามได้อย่างง่ายดาย
 Promptly, he shook the bag on his back and shouted, "Little White, wake up
ทันใดนั้นเขาก็ส่ายกระเป๋าไว้ที่ด้านหลังและตะโกนว่า "ลิตเติ้ลไวท์ตื่นขึ้นมา
 Duty calls
หน้าที่การโทร
"
"