Chapter 9 Wijihoyun   Regular chapter for this week
บทที่ 9 Wijihoyun บทปกติสำหรับสัปดาห์นี้
    Small Pegasus Wijihoyun
Pegasus Wijihoyun ขนาดเล็ก
 It was a name that Sungmin had heard of many times in his past life
เป็นชื่อที่ซองมินเคยได้ยินมาหลายครั้งในชีวิตที่ผ่านมาของเขา
 He was summoned around the same time as Sungmin, but he had left Genavis before Sungmin
เขาถูกเรียกตัวมาในช่วงเวลาเดียวกับซองมิน แต่เขาได้ทิ้งเจวายวีสไว้ต่อหน้าซองมิน
 Sungmin didn’t know what Wijihoyun did after he left Genavis
Sungmin ไม่รู้ว่า Wijihoyun ทำอะไรหลังจากที่เขาออกจาก Genavis
 He heard some rumors, but he only had a few small fragments of memories about him
เขาได้ยินข่าวลือบางอย่าง แต่เขามีเพียงเศษเล็กเศษน้อยของความทรงจำเกี่ยวกับตัวเขา
 But he did know one thing
แต่เขารู้เรื่องหนึ่ง
 Wijihoyun survived for a time in Eria before he died, and he gained quite a reputation as well
Wijihoyun รอดชีวิตมาได้หนึ่งครั้งใน Eria ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตและเขาก็มีชื่อเสียงเป็นอย่างดี
 There were many martial artists that came from demonic cults
มีศิลปินนักรบหลายคนที่มาจากลัทธิปีศาจ
 However, Wijihoyun wasn’t one of them
อย่างไรก็ตาม Wijihoyun ไม่ใช่หนึ่งในพวกเขา
 Even so, the nickname Small Pegasus stuck in the minds of many people
แม้กระนั้นก็ตามชื่อเล่น Small Pegasus ก็ติดอยู่ในใจของคนจำนวนมาก
 Within 13 short years, Wijihoyun climbed from a rookie to the very apex during the time Sungmin was climbing from the G rank to the C rank
ภายในระยะเวลา 13 ปีที่ผ่านมา Wijihoyun ได้ปีนขึ้นไปจากมือใหม่จนถึงช่วงปลายสุดที่ซองมินกำลังปีนขึ้นจากตำแหน่ง G ไปจนถึงตำแหน่งซี
 While Sungmin had heard about Wijihoyun, he had never met the guy in person
ในขณะที่ซองมินเคยได้ยินเกี่ยวกับวิจิฮินเขาไม่เคยพบผู้ชายคนนี้มาก่อน
 Genavis was a large city
Genavis เป็นเมืองใหญ่
 There was a good chance that they lived in different parts of the city
มีโอกาสดีที่พวกเขาอาศัยอยู่ในส่วนต่างๆของเมือง
 Despite the fact that Sungmin arrived there a month before Wijihoyun, Wijihoyun was already at a higher point than Sungmin was back then
อย่างไรก็ตามข้อเท็จจริงที่ว่า Sungmin มาถึงที่นั่นเมื่อเดือนก่อน Wijihoyun Wijihoyun อยู่ที่จุดที่สูงกว่าซองมินแล้ว
 During that same 14-year-period, Lee Sungmin moved at the pace of a snail, maybe even slower, but even after that much time, he was barely at the point where Wijihoyun was when Wijihoyun arrived
ในช่วงระยะเวลา 14 ปีเดียวกันลีซองมินเดินตามจังหวะของหอยทากอาจจะช้ากว่า แต่แม้กระทั่งหลังจากนั้นเป็นเวลานานเขาแทบไม่ถึงจุดที่ Wijihoyun กำลังมาถึงเมื่อ Wijihoyun มาถึง
 Sungmin didn't even bother to compare himself to him and think about his own inferiority
ซองมินไม่ได้แม้แต่จะเปรียบเทียบตัวเองกับเขาและคิดถึงความต่ำต้อยของตัวเอง
 There were way too many differences between them
มีความแตกต่างกันมากเกินไประหว่างพวกเขา
 Wijihoyun was just on a completely different league from Sungmin
Wijihoyun อยู่ในลีกที่แตกต่างไปจาก Sungmin
 But that didn't stop him from being curious
แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาไม่อยากรู้
 It was a capricious curosity
มันเป็น curosity ตามอำเภอใจ
 He wanted to see the figure of the one that towered so highly above him
เขาต้องการเห็นภาพของคนที่สูงตระหง่านสูงกว่าเขา
 Despite his usual routine of heading into the forest, Sungmin decided to check Wijihoyun out this time around instead
แม้จะมีกิจวัตรประจำวันตามปกติของเขาในการมุ่งหน้าไปที่ป่า Sungmin ตัดสินใจที่จะตรวจสอบ Wijihoyun ออกในเวลาประมาณนี้แทน
 “Aren’t you going to the forest today?” Jack asked as he raised his head to look at Sungmin
"วันนี้คุณจะไปที่ป่าหรือไม่" แจ็คถามขณะที่เงยหน้าขึ้นมองไปที่ซองมิน
 It was already 11am when Lee Sungmin got down the stairs
ตอนที่ลีซองมินลงจากบันไดไปแล้ว
 Ever since a month ago when Sungmin arrived at this inn, he had gone to the forest everyday
นับตั้งแต่เดือนที่ผ่านมาเมื่อซองมินไปที่โรงแรมแห่งนี้เขาก็ไปที่ป่าทุกวัน
 “No, just for today I wanted to rest
"วันนี้ฉันอยากพักผ่อน
” “That’s surprising
"" มันน่าแปลกใจ
 You wouldn’t rest even when Lula told you to," Jack said before he laughed
คุณจะไม่ได้พักผ่อนแม้ในขณะที่ลูลาบอกคุณ "แจ็คพูดก่อนที่เขาจะหัวเราะ
 “If you’re not going to the forest, then are you going to be in your room today?” “No, I’m going to be outside for a bit
"ถ้าคุณไม่ได้ไปที่ป่าแล้วคุณจะอยู่ในห้องของคุณหรือไม่?" "ไม่ฉันจะอยู่ข้างนอกสักพักหนึ่ง
” Lee Sungmin used [One Thunder] to run towards the central plaza of Genavis
"ลีซองมินใช้ [One Thunder] เพื่อวิ่งไปยังจัตุรัสกลางของ Genavis
 Since he had practiced for a month using [One Thunder], his mastery over the techniques was improving
เนื่องจากเขาได้ฝึกฝนมาเป็นเวลา 1 เดือนโดยใช้ [One Thunder] ความชำนาญในเทคนิคของเขาจึงดีขึ้น
 There was no distinct frequency with which otherworlders were summoned
ไม่มีความถี่ที่แตกต่างกับที่คนในโลกอื่นถูกเรียกตัว
 It could be one each day, one every few days, or maybe one in a month
อาจเป็นหนึ่งในแต่ละวันหนึ่งทุกๆสองสามวันหรืออาจเป็นหนึ่งในหนึ่งเดือน
 But there was a thing that didn’t change
แต่มีสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง
 They were always summoned to the central plaza of Genavis at 12 noon
พวกเขาถูกเรียกตัวไปยังจัตุรัสกลางของ Genavis เวลา 12.00 น
 He was summoned a month ago at that very spot as well
เขาถูกเรียกตัวเมื่อเดือนที่แล้วที่จุดนั้นด้วย
 ‘How does he look like?’ Lee Sungmin wondered as he gulped
"เขาดูราวกับว่าอย่างไร?" ลีซองมินสงสัยขณะที่เขากำลังกลืนกิน
 As 12 o’clock approached, the bell would definitely ring
เมื่อเวลาบ่าย 12 โมงกระดิ่งก็จะดังขึ้น
 Lee Sungmin sat down at the fountain and sighed
ลีซองมินนั่งลงที่น้ำพุและถอนหายใจ
 Longing
ความปรารถนา
 The name Wijihoyun was a name that made him jealous
ชื่อ Wijihoyun เป็นชื่อที่ทำให้เขาหึง
 Most otherworlders were like that
คนอื่น ๆ ส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น
 Especially those having a hard time in this world
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีเวลาที่ยากลำบากในโลกนี้
 Sungmin felt the same like the rest of the No Classes
ซองมินรู้สึกเหมือนกันกับชั้นเรียนที่เหลือ
 The longing was probably what sparked his desire to see Wijihoyun
ความปรารถนาอาจเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้เขาเห็น Wijihoyun
 Dang
แดง
 Dang
แดง
 Dang
แดง
 The bell rung
กระดิ่งระฆัง
 It was time
ถึงเวลาแล้ว
 He swallowed and looked at the center of the plaza
เขากลืนและมองไปที่ศูนย์กลางของพลาซ่า
 Despite there being no one there a few moments ago, a boy could be seen standing on the plaza
แม้จะไม่มีใครอยู่ที่นั่นสักครู่ก่อนเด็กชายคนนี้ก็อาจจะยืนอยู่บนพลาซ่า
 He wore a black shaman outfit which hinted at his origins
เขาสวมชุดหมอผีสีดำซึ่งเป็นนัยต้นกำเนิดของเขา
 Sungmin swallowed and looked closely at the boy
ซองมินกลืนและมองไปที่เด็กชายอย่างใกล้ชิด
 The boy stood there for a second and looked around
เด็กชายยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสองและมองไปรอบ ๆ
 He must be confused
เขาต้องสับสน
 It was obvious
เห็นได้ชัด
 The summoning was too sudden
การอัญเชิญเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
 There was no explanation to the Otherworlders about what happened
ไม่มีคำอธิบายใด ๆ ให้กับคนอื่น ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น
 The boys opened his mouth after blinking a few times
ชายหนุ่มเปิดปากหลังจากกระพริบสองสามครั้ง
 He was saying something, but Sungmin couldn’t hear it because of the distance
เขากำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่ซองมินก็ไม่ได้ยินเสียงเพราะระยะทาง
 Wijihoyun
Wijihoyun
 He was… younger than what Sungmin imagined
เขาอายุน้อยกว่าที่ Sungmin คิดไว้
 He seemed to be younger than Sungmin
ดูเหมือนเขาจะอายุน้อยกว่าซองมิน
 ‘How old was Wijihoyun…?’ He didn’t know
"Wijihoyun อายุเท่าไหร่ ... ?" เขาไม่รู้
 While he had heard of his strength and power, he never learned about his age or appearance
ในขณะที่เขาได้ยินถึงพลังและพลังของเขาเขาไม่เคยได้เรียนรู้เกี่ยวกับอายุหรือรูปร่างหน้าตาของเขา
 As the seconds ticked by, Lee Sungmin sat on the fountain and stared at Wijihoyun
Lee Sungmin นั่งบนน้ำพุและจ้องไปที่ Wijihoyun
 Wijihoyun only looked around but didn’t do anything
Wijihoyun มองไปรอบ ๆ แต่ไม่ได้ทำอะไร
 The people around only glanced at him as well but didn’t say anything
คนรอบ ๆ มองไปที่เขาอย่างดี แต่ไม่ได้พูดอะไร
 To the citizens of Genavis, the summonings were but common occurrences and it wasn’t something to be surprised of
พลเมืองของ Genavis คำร้องดังกล่าวเป็นเหตุการณ์ปกติที่เกิดขึ้นและไม่ใช่เรื่องที่ต้องประหลาดใจ
 ‘I… wanted to see something… fiercer
'ฉัน ... อยากเห็นอะไรบางอย่าง ... รุนแรงขึ้น
’ Looking at Wijihoyun, Lee Sungmin was disappointed
"มองไปที่ Wijihoyun ลีซองมินรู้สึกผิดหวัง
 Hearing his name many times in his past life, Sungmin thought that Wijihoyun would be extraordinary from the beginning, but surprising, Wijihoyun didn’t seem to look anything special
เมื่อได้ยินชื่อเขาหลายครั้งในชีวิตที่ผ่านมาของเขาซองมินคิดว่า Wijihoyun น่าจะเป็นคนพิเศษตั้งแต่แรก แต่น่าแปลกใจ Wijihoyun ดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษ
 ‘Well, I guess it’s all the same getting summoned,' thought Lee Sungmin as he stood up
'อืมฉันคิดว่ามันได้รับการเรียกทุกอย่างเหมือนกัน' Lee Sungmin คิดขึ้นขณะที่เขาลุกขึ้นยืน
 After seeing the famed person that would take Eria by storm in person, Sungmin was happy enough
หลังจากได้เห็นคนที่มีชื่อเสียงที่จะพา Eria ไปด้วยความรู้สึกของตัวเองซองมินมีความสุขมากพอ
 They would have no connection anymore
พวกเขาจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอีกต่อไป
 Now, Wijihoyun would go on to spread his name around Eria
ตอนนี้ Wijihoyun จะกระจายชื่อของเขาไปทั่ว Eria
 As for himself? He would be trying to work for a better life
สำหรับตัวเอง? 
 Sungmin felt bitter as he turned around
ซองมินรู้สึกขมมากในขณะที่เขาหันกลับไป
 “Hey
“เฮ้
” Before Sungmin had taken a step, he froze after hearing the voice behind calling out to him
"ก่อนที่ซองมินจะก้าวไปข้างหน้าเขาก็แข็งตัวหลังจากได้ยินเสียงข้างหลังเรียกเขา
 “Why were you looking at me?” It was the voice of a young kid
"ทำไมคุณมองมาที่ฉัน?" มันเป็นเสียงของเด็กเล็ก
 A voice that hasn’t gone through puberty
เสียงที่ไม่ได้ผ่านวัยแรกรุ่น
 Sungmin turned around with a stiff expression
ซองมิหันกลับมาด้วยท่าทางแข็ง ๆ
 Wijihoyun was standing behind him
Wijihoyun ยืนอยู่ข้างหลังเขา
 His height… was similar to his own
ความสูงของเขา ... คล้ายกับของเขาเอง
 Lee Sungmin was looking at Wijihoyun’s face
ลีซองมินมองหน้าของวิจิฮยอน
 Unlike a kid, Wijihoyun clasped his hands behind his back
เหมือนเด็ก Wijihoyun จับมือของเขาไว้ข้างหลังเขา
, making a serious face
, ทำให้หน้าร้ายแรง
 “Answer me
"ตอบฉัน
 Why were you looking at me?” Wijihoyun asked again
ทำไมคุณมองมาที่ฉัน? "วิจิฮุนถามอีกครั้ง
 Having been completely unable to predict that this would happen, Lee Sungmin was speechless
เมื่อไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นลีซองมินก็พูดไม่ออก
 After that, Wijihoyun’s eyebrows frowned
หลังจากนั้นคิ้วของ Wijihoyun ก็ขุ่นเคือง
 “Why are you so surprised? You look like you’ve seen a ghost
ทำไมคุณแปลกใจมาก 
” “Ah… that… that is…” “Just answer me
"" อ่า ... ที่ ... นั่นคือ ... "" แค่ตอบผม
 Why were you looking at me?” Wijihoyun asked again
ทำไมคุณมองมาที่ฉัน? "วิจิฮุนถามอีกครั้ง
 Now, he couldn’t stay silent anymore
ตอนนี้เขาไม่สามารถอยู่เงียบ ๆ ได้อีกแล้ว
 Sungmin stammered back
ซองมิลโผล่ขึ้นมา
 “That… that is
"นั่น ... นั่นคือ
 I was surprised by your sudden summoning
ฉันรู้สึกประหลาดใจเมื่อมีการเรียกตัวทันที
” “Summoning?” Wijihoyun reacted to that word
"" การเรียกร้อง? "Wijihoyun ทำปฏิกิริยากับคำนั้น
 “You must know something about this
"คุณต้องรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้
 What does it mean being summoned? Where am I? I was studying in my room… why am I here? Where is this place?” Wijihoyun rapidly asked
การถูกเรียกตัว? 
 Looking at Wijihoyun’s eyes, Sungmin felt that it was eye of someone who wasn’t suspicious of his answers at all
มองไปที่ตาของ Wijihoyun Sungmin รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องของคนที่ไม่ค่อยสงสัยในคำตอบของเขาเลย
 ‘I definitely didn't see this coming…’ Even though Sungmin was surprised, he tried to answer calmly
'ฉันไม่เห็นอย่างนี้แน่ ... ' ถึงแม้ว่าซองมินต้องแปลกใจเขาก็ตอบอย่างสงบ
 First, there was no reason to lie to him
ประการแรกไม่มีเหตุผลใดที่จะโกหกเขา
 Even so, he couldn’t answer why he looked at Wijihoyun in the first place
แม้กระนั้นก็ตามเขาก็ไม่สามารถตอบว่าทำไมเขามองไปที่ Wijihoyun ในตอนแรก
 “Um… that…” His story began
"อืม ... ว่า ... " เรื่องราวของเขาเริ่มต้นขึ้น
 He explained the things that he knew to Wijihoyun, including where they were, and why he was summoned here
เขาอธิบายถึงสิ่งที่เขารู้ถึง Wijihoyun รวมถึงที่ที่พวกเขาอยู่และทำไมเขาถูกเรียกตัวที่นี่
 Wijihoyun listened closely without asking any questions
Wijihoyun ฟังอย่างใกล้ชิดโดยไม่ต้องตั้งคำถามใด ๆ
 “Suprising
“ที่น่าแปลกใจ
” As his story ended, Wijihoyun said with an emotionless face
"ขณะที่เรื่องราวของเขาสิ้นสุดลง Wijihoyun กล่าวด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
 Even though he expressed his surprise, his face showed no emotion at all
แม้ว่าเขาจะแสดงความประหลาดใจ แต่ใบหน้าของเขาก็ไม่มีอารมณ์ใด ๆ
 ‘What is with this guy?’ Now Lee Sungmin was surprised
'มีอะไรกับผู้ชายคนนี้?' ตอนนี้ลีซองมินรู้สึกประหลาดใจ
 What was with that kid? He wasn’t old and probably didn’t have that much experience
อะไรกับเด็กคนนั้น? 
 No, those things don’t really matter in Eria’s summoning
ไม่ได้สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญในการเรียกของ Eria
 People are just there after a blink of an eye
คนอยู่ที่นั่นหลังจากพริบตา
 What kind of a crazy guy just says 'Ah---' and accepts it right away? “
ชนิดของคนบ้าเพียงแค่พูดว่า 'Ah ---' และยอมรับได้ทันที? 
 you understand me?” “If you said that somewhere else, I would not have believed you
คุณเข้าใจฉันไหม? "" ถ้าคุณบอกว่าที่อื่นผมจะไม่เชื่อคุณ
 But now, I can see the evidence with my own eyes
แต่ตอนนี้ฉันสามารถเห็นหลักฐานด้วยตาของฉันเอง
” Wijihoyun answered like it was nothing
"Wijihoyun ตอบเหมือนว่ามันไม่มีอะไร
 He then pointed at the citizens of Genavis
จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่พลเมืองของ Genavis
 “Outsiders
“คนนอก
 These aren’t people that you would usually see
คนเหล่านี้ไม่ใช่คนที่คุณมักจะเห็น
 But in this place… there are a lot of outsiders
แต่ในที่นี้ ... มีคนนอกเยอะแยะมากมาย
 Most of the people are outsiders
คนส่วนใหญ่เป็นคนนอก
 The black-eyed, dark-haired you and me seem like another planet’s citizens
ตาดำที่มีผมดำและฉันดูเหมือนจะเป็นพลเมืองของดาวเคราะห์ดวงอื่น
” He muttered as he turned to point at the buildings
"เขาพึมพำขณะที่เขาหันไปชี้ไปที่อาคาร
 “The buildings are like that too
อาคารก็เหมือนกัน
 I’ve never seen those types of buildings before
ฉันไม่เคยเห็นอาคารประเภทนี้มาก่อน
 Yes… I see
ใช่ฉันเห็น
 This is a world called ‘Eria
นี่คือโลกที่เรียกว่า 'Eria
’ He nodded his head
เขาพยักหน้า
 “And this status screen
"และหน้าจอสถานะนี้
 I see
ฉันเห็น
 I’ve only thought about it
ฉันคิดเกี่ยวกับมันเท่านั้น
 Hmm
อืมมม
 My name is Wijihoyun… and my job is a martial artist? Haha! That’s funny
ฉันชื่อ Wijihoyun ... และงานของฉันเป็นศิลปินนักรบ? 
” Wijihoyun laughed
Wijihoyun หัวเราะ
 “The skill screen… it’s filling up
"หน้าจอทักษะ ... มันเต็มไปหมด
 I see
ฉันเห็น
 Now that I’ve seen these things, how can I doubt you?” “Ah… yes…” It was different, no, maybe it was a difference of adaptability? Regardless, it was completely different from Lee Sungmin’s reaction to Genavis
ตอนนี้ฉันได้เห็นสิ่งเหล่านี้แล้วฉันจะสงสัยคุณได้ยังไง? "" อ่า ... ใช่ ... "มันแตกต่างไปจากเดิมไม่มีเลยบางทีมันอาจเป็นความแตกต่างของความสามารถในการปรับตัว? 
 Lee Sungmin cried after he understood
ลีซองมินร้องไห้หลังจากที่เขาเข้าใจ
 He only wanted to leave back then
เขาแค่อยากจะทิ้งมันไว้
 To go back home
กลับบ้าน
 But Wijihoyun merely laughed
แต่ Wijihoyun หัวเราะเท่านั้น
 “You, what’s your name?” Wijihoyun asked
"คุณชื่ออะไรคะ?" วิจิฮุนถาม
 “
“
Lee Sungmin
ลีซองมิน
” “Age?” “Fourteen
"" อายุ? "" สิบสี่
” “I’m Wijihoyun
"ฉันคือวิจิฮุน
 My age is 13
อายุของฉันคือ 13
” He was a year younger
"เขาอายุน้อยกว่าหนึ่งปี
 Lee Sungmin opened his mouth and looked at him
ลีซองมินเปิดปากและมองไปที่เขา
 “I’ve heard a nice story
"ฉันได้ยินเรื่องราวที่ดี
 This world… Eria
โลกนี้ ... Eria
 You need to hunt creatures called monsters? Good
คุณต้องล่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามอนสเตอร์? 
 haha
ฮ่าฮ่า
 I was becoming bored of my training
ฉันรู้สึกเบื่อกับการฝึกของฉัน
 That’s good
ดีแล้ว
” Wijihoyun laughed
Wijihoyun หัวเราะ
 Lee Sungmin looked at his face with a strange look, and Wijihoyun tapped on Sungmin’s shoulders
ลีซองมินมองหน้าเขาด้วยรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาดและ Wijihoyun เคาะบนบ่าของซองมิน
 “So, let’s go
"งั้นไปกัน
” “
""
yes? Where?” “Hm
ใช่? 
 I need to say these things first
ฉันจำเป็นต้องพูดสิ่งเหล่านี้ก่อน
” Wijihoyun grumbled in a small voice and put down his hands and clasped his hands behind his back
"ไวกิฮยอนร้องเสียงแหลมเล็ก ๆ แล้วเอามือจับมือทั้งสองข้างหลัง
 “I was born as a vice head of a demonic cult and was praised by everyone
"ฉันเกิดมาในฐานะรองหัวของลัทธิปีศาจและได้รับการยกย่องจากทุกคน
 But there is no cult in Eria
แต่ไม่มีศาสนาใน Eria
 So that means, I’m not a vice head and only just a regular human
นั่นหมายความว่าฉันไม่ใช่รองหัวและเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้น
” It was not something that a 13 year old would say
"มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ 13 ปีจะพูด
 “I’m only a human in this world
"ฉันเป็นแค่มนุษย์ในโลกนี้
 So, now from this day forth, you are my friend
ดังนั้นตอนนี้ตั้งแต่วันนี้คุณเป็นเพื่อนของฉัน
” Wijihoyun said with a serious expression
"Wijihoyun กล่าวด้วยความรู้สึกอย่างจริงจัง
 Lee Sungmin didn’t understand how Wijihoyun could become a regular human just because there was no cult in this world
Lee Sungmin ไม่เข้าใจว่า Wijihoyun จะกลายเป็นคนปกติเพียงเพราะไม่มีศาสนาใดในโลกนี้
 No
ไม่
 He could understand it somewhat
เขาสามารถเข้าใจได้บ้าง
 But a friend? What did that have anything to do with it? “
แต่เพื่อน? 
Uh… why am I becoming friends with you…?” “
เอ่อ ... ทำไมฉันถึงกลายเป็นเพื่อนกับคุณ ... ? ""
Hmm? I don’t understand
อืม? 
 If we’re of the same age, aren’t we friends? And this meeting with you and me brought us together
ถ้าเราอายุเท่ากันเราไม่ใช่เพื่อนหรือ? 
 Isn’t it obvious that we’re friends?” Wijihoyun tilted his head and asked
เห็นได้ชัดหรือไม่ว่าเราเป็นเพื่อนกัน? "Wijihoyun เอียงศีรษะและถาม
 Lee Sungmin couldn’t say anything in response
ลีซองมินไม่สามารถตอบอะไรได้
 But he knew one thing
แต่เขารู้เรื่องหนึ่ง
 He knew what kind of a kid Wijihoyun was
เขารู้ว่าเด็กประเภทไหน Wijihoyun
 Wijihoyun had a flaw in his communication skills
Wijihoyun มีข้อบกพร่องในทักษะการสื่อสารของเขา
 “Ah… yes
"อ่า ... ใช่
 Of course
แน่นอน
 Friends… friends
เพื่อน ... เพื่อน
” “Yes
"" ใช่
 So we are friends now
ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้ว
 So why are you so nervous and polite? We’re friends now
ทำไมคุณจึงประสาทและสุภาพ? 
” “Ah… Ok
" "อาโอเค
 Sure…” Lee Sungmin answered with a ghastly face
แน่นอน ... "ลีซองมินตอบด้วยใบหน้าอันน่าสยดสยอง
 He, a 27-year-old, just became friends with a 13-year-old kid
เขาอายุ 27 ปีเพิ่งเป็นเพื่อนกับเด็กอายุ 13 ปี