Chapter 10 Wijihoyun   With Sungmin in the front, heading towards the north side of the wall, he thought about the situation
บทที่ 10 Wijihoyun กับซองมินที่ด้านหน้ามุ่งหน้าไปทางด้านทิศเหนือของกำแพงเขาคิดถึงสถานการณ์
 Small Pegasus Wijihoyun
Pegasus Wijihoyun ขนาดเล็ก
 The person who would spread his name around… He was now a ‘friend’ with him
คนที่จะกระจายชื่อของเขารอบ ๆ ... ตอนนี้เขาเป็น "เพื่อน" กับเขา
 He wasn’t sure how much Wijihoyun valued this relationship, but a situation like this didn’t happen to him in his past life
เขาไม่แน่ใจว่า Wijihoyun มีค่าความสัมพันธ์นี้มากแค่ไหน แต่สถานการณ์เช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับเขาในชีวิตที่ผ่านมา
 ‘Friend
'เพื่อน
friend…’ Thinking about that word made Sungmin a bit bitter
เพื่อน ... 'การคิดถึงคำนั้นทำให้ซองมินขมขื่น
 In his past life, there was no one that he could really call a friend
ในชีวิตที่ผ่านมาไม่มีใครที่เขาสามารถโทรหาเพื่อนได้
 Living 13 years as a No Class only made him bitter towards humans
การมีชีวิตอยู่ 13 ปีเป็นระดับชั้นเดียวทำให้เขารู้สึกขมขื่นต่อมนุษย์
 Instead of trusting other No Classes in the same situation, they mostly fought each other to try and take what they had
แทนที่จะเชื่อใจผู้เรียนคนอื่น ๆ ในสถานการณ์เดียวกันพวกเขาส่วนใหญ่ต่อสู้กันเพื่อลองใช้สิ่งที่พวกเขามี
 Humans were like that
มนุษย์เป็นเช่นนั้น
 They can’t leave people who are doing better than them
พวกเขาไม่อาจปล่อยให้คนที่ทำดีกว่าพวกเขา
 Humans were such selfish animals
มนุษย์เป็นสัตว์ที่เห็นแก่ตัวเช่นนี้
 The past Lee Sungmin never had anything great
ที่ผ่านมา Lee Sungmin ไม่เคยมีอะไรที่ยอดเยี่ยม
 However, even those were stolen by others
อย่างไรก็ตามแม้กระทั่งถูกขโมยโดยผู้อื่น
 Therefore, Sungmin didn’t have much of a positive light on the word ‘friend
ดังนั้นซองมินจึงไม่ค่อยมีแง่บวกกับเพื่อนของคำว่า
’ “You said you practiced martial arts
คุณบอกว่าคุณฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
” Wijihoyun who was behind him asked
"Wijihoyun ที่อยู่ข้างหลังเขาถาม
 “Yes… no
"ใช่ไม่ใช่
 Yeah
ใช่
” He didn’t want to be polite, but it seemed so strange to Sungmin
"เขาไม่ต้องการสุภาพ แต่ซองมินมันดูแปลกเหลือเกิน
 The nickname Small Pegasus kept swirling in his mind
ชื่อเล่น Small Pegasus หมุนวนอยู่ในใจของเขา
 “Then why are you not using any speed techniques?” Sungmin looked back his words
"ทำไมคุณถึงไม่ได้ใช้เทคนิคความเร็ว?" Sungmin มองย้อนกลับไปคำพูด
 Wijihoyun had a bit of a surprised face
Wijihoyun มีใบหน้าที่แปลกใจ
 Well, yeah, if he used that, his speed would be much faster
ดีถ้าเขาใช้ความเร็วของเขาจะเร็วขึ้นมาก
 He would be at the destination at many times the speed
เขาจะอยู่ในจุดหมายปลายทางหลายครั้งที่มีความเร็ว
 “That is… I’m not strong enough yet
"นั่นคือ ... ฉันยังไม่แข็งแรงพอ
” He bitterly smiled back at him
"เขาขมขื่นยิ้มให้เขา
 He practiced martial arts
เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
 He already told him that looking around at a bookstore, he learned a few skills
เขาได้บอกกับเขาแล้วว่ามองไปรอบ ๆ ร้านหนังสือเขาเรียนรู้ทักษะบางอย่าง
 But to Wijihoyun who didn’t know much about this world, he probably didn’t understand Sungmin’s situation
แต่สำหรับ Wijihoyun ที่ไม่ค่อยรู้เรื่องโลกนี้อาจจะไม่เข้าใจสถานการณ์ของซองมิน
 “Ah, I forgot
"อาฉันลืมไปแล้ว
 You aren’t a martial artist
คุณไม่ใช่ศิลปินศิลปะการต่อสู้
” Wijihoyun nodded his head
"Wijihoyun พยักหน้าขึ้นศีรษะ
 “It’s been about a month now? Since you didn’t have any potions… it’s very possible for you to not have much power
"มันเป็นเวลาประมาณหนึ่งเดือนแล้วเหรอ? 
” Was this Wijihoyun making fun of him? It was like the feeling of someone stabbing him
"Wijihoyun นี้ทำให้เขาสนุกไหม? 
 “How about you at least try it?” Wijihoyun asked
"อย่างน้อยคุณลองทำยังไงล่ะ?" วิจิฮุนถาม
 Lee Sungmin hesitated and nodded
ลีซองมินลังเลและพยักหน้า
 And then he used the [One Thunder] From his stance, he could only use it for about 10 minutes
แล้วเขาก็ใช้ [One Thunder] จากจุดยืนของเขาเขาสามารถใช้มันได้ประมาณ 10 นาทีเท่านั้น
 He was going to save a bit of power to use at the hunting grounds, but… Now he used up all his power on the [One Thunder] “
เขากำลังจะช่วยประหยัดพลังในการใช้พื้นที่ล่าสัตว์ แต่ ... ตอนนี้เขาใช้อำนาจทั้งหมดของเขาไว้ใน [One Thunder] "
HA! Ha!” Seeing the end of his power, Sungmin stopped his running
ฮา! 
 And then he put his hands on his knees and breathed hard
แล้วเขาก็เอามือของเขาเข่าและหายใจเข้า
 He was sweating hard, and his legs hurt
เขาเหงื่อออกหนักและขาของเขาเจ็บ
 His head was dizzy “Hmmm
ศีรษะของเขาวิงเวียน "อืมม
” Sungmin looked forward
"ซองมินมองไปข้างหน้า
 Unlike the sweating Sungmin, Wijihoyun didn’t look tired at all
ไม่เหมือนกับการเหงื่อ Sungmin Wijihoyun ไม่ได้เบื่อเลย
 In fact, he was a few steps ahead of Sungmin
ในความเป็นจริงเขาอยู่ข้างหน้า Sungmin สักสองสามก้าว
 “It’s not a really good skill
"มันไม่ใช่ทักษะที่ดีจริงๆ
” Wijihoyun criticizes
วิจิฮุนวิพากษ์วิจารณ์
 Hearing that, Sungmin’s chest was filled with anger
ได้ยินว่าหน้าอก Sungmin เต็มไปด้วยความโกรธ
 ‘Of course, idiot
'แน่นอนงี่เง่า
 [One Thunder] is barely a second rate technique
[One ธันเดอร์] แทบไม่ได้เป็นเทคนิคอัตราที่สอง
’ He couldn’t fill that with his power either
"เขาไม่สามารถเติมเต็มด้วยพลังของเขาได้เช่นกัน
 Sungmin raised his body
ซองมินยกร่างขึ้น
 HIs head was still dizzy
ศีรษะของฮาวายยังคงหวิวอยู่
 “If this was the cult, I would have given you a potion
ถ้านี่เป็นลัทธิฉันจะให้ยาแก่คุณ
” Wijihoyun muttered and went to Sungmin
"Wijihoyun พึมพำและเดินไปที่ซองมิน
 How good would it have been if he was revived at a demonic cult
วิธีการที่ดีที่จะได้รับถ้าเขาฟื้นขึ้นมาในศาสนาลัทธิ
 Sungmin thought of that as he looked at Wijihoyun
เมื่อเขามองไปที่ Wijihoyun Sungmin คิดถึงเรื่องนี้
 Of course it was just a thought
แน่นอนมันเป็นเพียงความคิด
 He wouldn’t be friends with Wijihoyun if he was truly revived there
เขาจะไม่เป็นเพื่อนกับวิจิฮุนถ้าเขาฟื้นขึ้นมาที่นั่นจริงๆ
 “Give me your hand
"ขอมือหน่อย
” Lee Sungmin put his hands forwards
"ลีซองมินยื่นมือไปข้างหน้า
 Wijihoyun touched Sungmin’s wrist, and blew some power into his body
Wijihoyun แตะข้อมือของซองมินและเป่าพลังบางอย่างเข้าไปในร่างกายของเขา
 His body suddenly felt refreshed
ร่างกายของเขาก็รู้สึกสดชื่น
 “You don’t have much power
"คุณไม่มีอำนาจมาก
 Was it the [Genuine Heavens]? It was must be a Taoist cultivation method
มันคือ [Genuine Heavens] หรือไม่? 
 This… isn’t that good either
นี้ ... ไม่ว่าดีทั้ง
” “
""
Ugh” This b*tch! Sungmin cursed in his mind
Ugh "นี้ b * tch! 
 Wijihoyun may have said that with no ill feelings, but to Sungmin, it felt like an insult
Wijihoyun อาจจะบอกว่าไม่มีความรู้สึกที่ไม่ดี แต่สำหรับซองมินก็รู้สึกเหมือนเป็นการดูถูก
 “The Taoist’s cultivation methods were slow but steady… It’s something that many people say
วิธีการเพาะปลูกของลัทธิเต๋าช้า แต่มั่นคง ... เป็นสิ่งที่หลายคนกล่าว
” Wijihoyun muttered and let go of his head
"วิเชียรอึนพึมพำและปล่อยมือจากศีรษะ
 Sungmin had a annoyed face as he said
ซองมินมีใบหน้าที่น่ารำคาญอย่างที่เขาพูด
 “Thanks
“ขอขอบคุณ
” “It’s nothing really
"" ไม่มีอะไรจริงๆ
 No need for thanks
ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ
” Wijihoyun smiled heartily and said
"Wijihoyun ยิ้มอย่างเต็มที่และพูด
 “Is the city wall over there?” Using speed techniques did help him get to the city wall quicker
"มีกำแพงเมืองอยู่ตรงนั้นไหม?" การใช้เทคนิคความเร็วช่วยให้เขาได้รับกำแพงเมืองได้เร็วขึ้น
 Wijihoyun pointed to the door over there
Wijihoyun ชี้ไปที่ประตูที่นั่น
 Sungmin nodded
ซองมินพยักหน้า
 “I’ll go first
"ฉันจะไปก่อน
 You follow
คุณทำตาม
” Using that Wijihoyun disappeared
"การใช้ Wijihoyun นั้นหายไป
 No, he just moved faster
ไม่เขาเพิ่งเดินเร็วขึ้น
 Lee Sungmin laughed sadly
ลีซองมินหัวเราะอย่างเศร้า
 “Why couldn’t I be a vice head of the demonic cult?” Sungmin muttered as he followed using the [One Thunder]
"ทำไมฉันถึงไม่สามารถเป็นรองหัวของลัทธิปีศาจ?" ซองมินพึมพำขณะที่เขาใช้ [One Thunder]
 * “Boar, rabbit…” Wijihoyun  walked through the forest
"หมูป่ากระต่าย ... " Wijihoyun เดินผ่านป่า
 He was very composed like he was touring the place
เขาชอบมากเช่นที่เขากำลังเดินทางท่องเที่ยว
 Lee Sungmin was walking next to him with a annoyed face
ลีซองมินกำลังเดินเคียงข้างเขาด้วยใบหน้าอันซาบซึ้ง
 “There’s a difference between monsters and animals… you said?” “Yeah, they look like animals, but they are monsters
"มีความแตกต่างระหว่างมอนสเตอร์กับสัตว์ ... คุณพูด?" "ใช่พวกมันดูคล้ายสัตว์ แต่มันก็เป็นมอนสเตอร์
” They went in, but they haven’t seen a monster yet
"พวกเขาเข้าไปใน แต่พวกเขายังไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดเลย
 “Do they taste good?” Wijihoyun asked
"พวกเขารู้สึกดีหรือไม่?" วิจิฮุนถาม
 Sungmin had no answer to that
ซองมินไม่มีคำตอบเลย
 Delicious? Never ate one
อร่อย? 
 The rabbits and boars were omnivorous, but they also hate humans
กระต่ายและหมูป่ามีทุกอย่าง แต่พวกเขายังเกลียดมนุษย์
 And really, Sungmin never tried to eat one of them
และจริงๆแล้วซองมินไม่เคยพยายามกินอะไรสักอย่าง
 At least not in Genavis
อย่างน้อยไม่ได้อยู่ใน Genavis
 “They probably aren’t good
"พวกเขาอาจจะไม่ดี
 They have too much muscle
พวกเขามีกล้ามเนื้อมากเกินไป
” “You never tried?” “Yes
"" คุณไม่เคยลอง? "" ใช่
 yes
ใช่
” “Well then, you should try now
"" งั้นคุณควรลองเดี๋ยวนี้
 One of my few hobbies is eating
หนึ่งในงานอดิเรกของฉันไม่กี่คือการรับประทานอาหาร
” Wijihoyun laughed out loud
"Wijihoyun หัวเราะออกมาดัง ๆ
 The hobby of the Small Pegasus was eating
งานอดิเรกของ Small Pegasus กำลังรับประทานอยู่
 He never knew that
เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้
 And it was useless information
และมันก็ไร้ประโยชน์ข้อมูล
 “There’s something there
"มีบางอย่างที่นั่น
” Wijihoyun  muttered
Wijihoyun พึมพำ
 There’s what? Sungmin tilted his head
มีอะไรเหรอ? 
 In a few seconds, a rabbit came out of the bushes
ในไม่กี่วินาทีกระต่ายก็ออกมาจากพุ่มไม้
 “That must be a rabbit
"ต้องเป็นกระต่าย
 It’s big
มันใหญ่
” “Yes…” Wijihoyun  wasn’t surprised at all
"" ใช่ ... "Wijihoyun ไม่แปลกใจเลย
 Instead, his eyes looked like they was curious as they glared at the rabbit
แต่ดวงตาของเขาดูเหมือนว่าพวกเขาอยากรู้อยากเห็นเมื่อพวกเขาจ้องมองกระต่าย
 The rabbit was looking back
กระต่ายกำลังมองย้อนกลับไป
 Wijihoyun opened his mouth
Wijihoyun เปิดปากของเขา
 “That thing looks delicious
"สิ่งที่ดูอร่อย
” “What?” At that moment he asked, Wijihoyun moved
"" อะไร? "ในขณะที่เขาถามว่า Wijihoyun ย้าย
 When he pointed his finger straight, the rabbit’s forehead had a hole
เมื่อเขาชี้นิ้วตรงหน้าผากของกระต่ายก็มีรู
 Psh! In the wound, blood kept flowing, and the rabbit fell to the ground
Psh! 
 What did he do? Sungmin was looking at Wijihoyun with his mouth open
เขาทำอะไร? 
 He knew what happened in his mind
เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจ
 When Wijihoyun moved his finger, the power came from his fingertips, and the rabbit's forehead was broken by the attack
เมื่อ Wijihoyun ขยับนิ้วของเขาพลังมาจากปลายนิ้วของเขาและหน้าผากของกระต่ายก็หักด้วยการโจมตี
 Fingertips! In his 13 years of training, Lee Sungmin didn’t know how to use power from his spear
ปลายนิ้ว! 
 But fingertips! ‘Those 13 years spending my life aren’t even good for a 13 year old kid!’ He wanted to cry
แต่ปลายนิ้ว! 
 He had heard of the name Wijihoyun so many times, but looking at it from his side, it felt worse
เขาเคยได้ยินชื่อ Wijihoyun อยู่หลายครั้ง แต่มองจากด้านข้างของเขารู้สึกแย่ลง
 “Let’s eat
"กินเถอะ
” “
""
later
ต่อมา
 Later…” Sungmin muttered
ต่อมา ... "ซองมินพึมพำ
 Wijihoyun looked but listened to Sungmin
Wijihoyun มอง แต่ฟัง Sungmin
 Sungmin went towards the rabbit, and picked up his small knife
ซองมินเดินไปที่กระต่ายและหยิบมีดเล็ก ๆ
 “One leg would make me full
"ขาข้างหนึ่งจะทำให้ฉันเต็มอิ่ม
” Wijihoyun muttered and Sungmin wordlessly chopped off a leg
"ไวกิฮยอนพึมพำและซองมินก็ตัดขาออกอย่างไร้ตำหนิ
 And using the interdimensional pocket, he put in the leg
และใช้กระเป๋า Interdimensional ใส่ขา
 “What is that?” Wijihoyun asked with curiosity
"นั่นคืออะไร?" Wijihoyun ถามด้วยความอยากรู้
 Sungmin talked about the interdimensional pocket, and Wijihoyun was surprised again
ซองมินได้พูดคุยเกี่ยวกับกระเป๋า Interdimensional และ Wijihoyun ก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง
 “That’s a cool thing
"เป็นเรื่องที่น่าสนใจ
” They started to move again
"พวกเขาเริ่มขยับอีกครั้ง
 Sungmin pulled out a spear from the pocket
ซองมินดึงหอกออกจากกระเป๋า
 He wasn’t going to hunt everyday, but he was going to catch a few goblins to get their teeth and blood
เขาไม่ได้ไปล่าทุกวัน แต่เขากำลังจะจับกุมกอบลินไม่กี่ตัวเพื่อรับฟันและเลือด
 “You use the spear?” “Yeah
"คุณใช้หอก?" "ใช่
” “The spear is a good weapon
หอกเป็นอาวุธที่ดี
 It’s easier to learn than others
การเรียนรู้ได้ง่ายกว่าคนอื่น
” “
""
 What do you use?” “I learned the spear, but I don’t use it
สิ่งที่คุณใช้? "" ฉันเรียนหอก แต่ฉันไม่ใช้มัน
 The Pegasus’s Grace is an art known to the heads and the vice heads, and if you learn that, you don’t need weapons
เกรซเพกาซัสเป็นศิลปะที่รู้จักกันดีในหัวและรองหัวและหากคุณเรียนรู้ว่าคุณไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธ
” “Then why did you learn?” “It’s to learn the basics
"" แล้วทำไมคุณถึงเรียนรู้? "" มันเป็นการเรียนรู้พื้นฐาน
” Wijihoyun said solemnly
"Wijihoyun กล่าวอย่างเคร่งขรึม
 “Starting from long range to short range, learning how to use all the weapons is important in facing them
"เริ่มต้นจากช่วงไกลไประยะสั้นเรียนรู้วิธีการใช้อาวุธทั้งหมดเป็นสิ่งสำคัญในการเผชิญหน้ากับพวกเขา
” A 13 year old was saying that
"อายุ 13 ปีบอกว่า
 Stupid genetics
พันธุกรรมโง่
 Someone barely knew how to use a spear after 13 years
มีคนแทบไม่ทราบวิธีการใช้หอกหลังจากผ่านไป 13 ปี
 Someone else was saying they knew how to use all the weapons in the world at just 13
มีคนอื่นบอกว่าพวกเขารู้วิธีใช้อาวุธทั้งหมดในโลกเพียงแค่ 13
 “What did you learn?” “Chase Soul Technique
"คุณเรียนอะไร" "เทคนิคการไล่ล่าวิญญาณ"
” “There was a technique like that in my area
"" มีเทคนิคแบบนี้อยู่ในพื้นที่ของฉัน
 It wasn’t a great technique
ไม่ใช่เทคนิคที่ยอดเยี่ยม
” The techniques that Sungmin learned and Wijihoyun knew weren’t the same techniques
เทคนิคที่ซองมินได้เรียนรู้และ Wijihoyun รู้ว่าไม่ใช่เทคนิคเดียวกัน
 There were martial artists in Eria, but the techniques were all different
มีศิลปินนักรบใน Eria แต่เทคนิคต่างๆแตกต่างกันไป
 “Chase Soul Spear Technique, Chase Soul Sword Technique… I don’t know why people like the word Chase Soul so much
"Chase Soul Spear เทคนิค Chase Soul Sword Technique ... ฉันไม่รู้ว่าทำไมคนชอบคำว่า Chase Soul มาก
 Do you know what they have in common
คุณรู้หรือไม่ว่ามีอะไรเหมือนกัน
 All the techniques with Chase Soul in them are not really that good
เทคนิคทั้งหมดที่มี Chase Soul อยู่ในตัวพวกเขาไม่ใช่เรื่องที่ดีจริงๆ
” Wijihoyun’s face had pride in the techniques that he knew
"หน้าของ Wijihoyun มีความภาคภูมิใจในเทคนิคที่เขารู้
 Looking at that made Sungmin sad again
การมองไปที่นั่นทำให้ซองมินเสียใจอีกครั้ง
 ‘He doesn’t have a bad personality…’ Sungmin moved forward with his shoulders drooped
"เขาไม่มีบุคลิกที่ไม่ดี ... " ซองมินก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับไหล่ของเขาห้อยลง
 He headed towards the goblin's nest
เขามุ่งหน้าไปยังรังของก๊อบบลิน
 He wasn’t going to the same area all the point
เขาไม่ได้ไปที่จุดเดียวกันทุกจุด
 There were 8 points in this forest that he put
มีป่าเขาอยู่ 8 จุด
 If he captured goblins from the same place all the time, goblins were that dumb to not notice that
ถ้าเขาจับกุมกอบลินจากที่เดิมตลอดเวลาพวกก๊อบบลินก็เป็นใบ้ที่ไม่ได้สังเกตเห็น
 About a week of hiding made the goblins come
ประมาณหนึ่งสัปดาห์ของการซ่อนทำให้ก๊อบลินมา
 Before, he ambushed them but now he was better than that
ก่อนหน้านี้เขาซุ่มโจมตีพวกเขา แต่ตอนนี้เขาดีกว่านั้น
 He was getting used to the spear techniques, so now he was going in directly recently
เขาเริ่มคุ้นเคยกับเทคนิคหอกแล้ว
 “Ack!” It was strange
"Ack!" มันแปลกจริงๆ
 During the way there, they had met a rabbit and a boar
ระหว่างทางที่นั่นพวกเขาได้พบกับกระต่ายและหมูป่า
 A rabbit may have been like that, but the boar also ran away as fast as he could
กระต่ายอาจเป็นเช่นนั้น แต่หมูป่าก็วิ่งหนีเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
 Sungmin sighed as he looked at that sight
ซองมินถอนหายใจขณะที่มองไปที่สายตานั้น
 It was because of Wijihoyun
เป็นเพราะวิจิฮุน
 Sungmin didn’t notice completely, but the aura from Wijihoyun made the monsters run away
ซองมินไม่ได้สังเกตเห็นได้เลย แต่กลิ่นไอจากวิจิฮุนทำให้มอนสเตอร์หนีไป
 “It’s the goblin's area
"มันเป็นพื้นที่ของก๊อบลิน
” “The green midgets that you said are called goblins
"ตัวต้มตุ๋นสีเขียวที่คุณบอกว่าเรียกว่า goblins
 Are you gonna fight them?” Wijihoyun asked, and Sungmin nodded
คุณจะสู้กับพวกเขาเหรอ? "Wijihoyun ถามซองมินพยักหน้า
 He pulled out a spear, but since Wijihoyun was making the monsters run away, he didn’t even get to use it
เขาดึงหอกออก แต่เนื่องจาก Wijihoyun กำลังทำให้มอนสเตอร์หนีไปเขาไม่ได้ใช้มัน
 “Beep!” As soon as they entered the area, they met with 3 goblins
"เสียงเตือน!" ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปในพื้นที่พวกเขาพบกับ 3 ก๊อบบลินส์
 Seeing Sungmin and Wijihoyun, they cried
เมื่อเห็น Sungmin และ Wijihoyun พวกเขาร้องไห้
 “They look ugly
"พวกเขาดูน่าเกลียด
” Wijihoyun muttered behind him
"ไวกิฮยอวนพึมพำอยู่ข้างหลังเขา
 Sungmin picked up his spear and got his posture
ซองมินหยิบหอกไว้และท่าทางของเขา
 Wijihoyun seemed to not move
Wijihoyun ดูเหมือนจะไม่ย้าย
 ‘To be using a spear technique in front of the Small Pegasus
'การใช้เทคนิคหอกในหน้า Small Pegasus
’ Not the goblins, but Wijihoyun made Sungmin nervous
ไม่ใช่พวกก๊อบลิน แต่ไวกิฮยอนทำให้ซองมินกังวล
 Sungmin looked at the goblins
ซองมินมองไปที่กอบลิน
 They were gazing at him threateningly with their knives
พวกเขาจ้องมองเขาอย่างขู่เข็ญด้วยมีดของพวกเขา
 Then, Sungmin moved forward
จากนั้นซองมินก้าวไปข้างหน้า
 Using the [One Thunder], he pulled out his spear
ใช้ [One Thunder] เขาดึงหอกออก
 Pwk! The spear fell in a goblin's chest
PWK! 
 He pulled the spear out
เขาดึงหอกออก
 BaK! He swung the spear on the goblin’s head, and then he pushed in another goblin’s body
Bak! 
 The three goblins fell easily
สามก๊อบบลินลดลงได้ง่าย
 “
“
Phew!” It was clean
"สะอาด"
 Lee Sungmin smiled to himself as he congratulated himself
ลีซองมินยิ้มให้กับตัวเองขณะที่เขาแสดงความยินดีกับตัวเอง
 He practiced for a month
เขาฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งเดือน
 He now had a bit of muscle so the spear techniques was much better than before
ตอนนี้เขามีกล้ามเนื้อมากดังนั้นเทคนิคหอกจึงดีกว่าเมื่อก่อน
 “Hmm
“อืมมม
” Wijihoyun had his hands on his chin
"ไวกิฮยอนจับมือเขาไว้ที่คาง
 “Trash
“ถังขยะ
” The fact stung his chest hard
"ความจริงที่แข็งกระด้างหน้าอกของเขา