Chapter 12 The Hunter   From as far back as he could remember, Wijihoyun was raised to be the Vice-Head of a cult
บทที่ 12 ฮันเตอร์จากที่ไกลที่สุดเท่าที่เขาจะจำได้ Wijihoyun ถูกยกขึ้นเป็นรองหัวหน้าลัทธิ
 He remembered the bookshelf
เขาจำได้ว่าชั้นวางหนังสือ
 The shelf filled with martial arts manuals
หีบห่อที่เต็มไปด้วยคู่มือการใช้ศิลปะการต่อสู้
 From as early as when he first learned to read and write, Wijihoyun lived with the arts
ตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่เขาได้เรียนรู้ที่จะอ่านและเขียน Wijihoyun อาศัยอยู่กับศิลปะ
 His father, who stood at the pinnacle of the cult, put his one and only son towards extreme studying Reading, Memorizing, reading, memorizing, that cycle was continued ad infinitum
พ่อของเขาซึ่งยืนอยู่ที่ยอดของลัทธิใส่ลูกชายคนเดียวและคนเดียวของเขาที่มีต่อการเรียนรู้อย่างมากการอ่านจดจำการอ่านจดจำวงจรนั้นยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดนิ่ง
 Instead of  toys, he had weapons
แทนของเล่นเขามีอาวุธ
 To get familiar with them, he was taught with killing
เพื่อให้คุ้นเคยกับพวกเขาเขาได้รับการสอนด้วยการฆ่า
 First, a bug, then a rat, rabbit… then a person
แรกข้อบกพร่องแล้วหนูกระต่าย ... แล้วคน
 Sometimes, his dad came
บางครั้งพ่อของเขาก็มา
 He looked over Wijihoyun’s arts and gave him medicine
เขามองไปที่ศิลปะของ Wijihoyun และให้ยาแก่เขา
 What his dad wanted was not a son, but a head of a cult that could rule the entire world
สิ่งที่พ่อต้องการไม่ได้เป็นลูกชาย แต่เป็นหัวหน้าลัทธิที่สามารถครองโลกได้
 Wijihoyun tried his best to fit in with that mindset
Wijihoyun พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อให้สอดคล้องกับความคิดนั้น
 The medicines and the martial arts that the head created combined with the genius of Wijihoyun made it possible for him to succeed
ยาและศิลปะการต่อสู้ที่ศีรษะสร้างขึ้นรวมกับอัจฉริยะแห่งวิจิฮุนช่วยให้เขาประสบความสำเร็จ
 When he was 10, Wijihoyun was finally able to leave the library
เมื่อเขาอายุ 10 ขวบ Wijihoyun ก็สามารถออกจากห้องสมุดได้
 From that point, Wijihoyun was used to murder and had the foundations necessary to learn the [Pegasus’s Grace] that only the cult heads were allowed to learn
จากจุดนี้ Wijihoyun ถูกสังหารและมีพื้นฐานที่จำเป็นในการเรียนรู้ [Pegasus's Grace] ว่ามีเพียงศาสนาเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เรียนรู้
 3 years later, Wijihoyun studied the [Pegasus’ Grace]
3 ปีต่อมา Wijihoyun ศึกษา [Pegasus 'Grace]
 It was all he remembered from his past
ทุกอย่างที่เขาจำได้จากอดีตของเขา
 He had… no one around him
เขาไม่มี ... ไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา
 All that was around him was a head that was like a God, and servants who followed orders
สิ่งที่อยู่รอบตัวเขาคือศีรษะเหมือนพระเจ้าและคนรับใช้ที่ทำตามคำสั่ง
 ‘Friend
'เพื่อน
’ It was a word that Wijihoyun didn’t know
"นี่เป็นคำที่ Wijihoyun ไม่รู้จัก
 He had never had such a thing like a friend
เขาไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นมาก่อนเช่นเพื่อน
 There was no one who was capable or had the requirements to be a friend with someone like Wijihoyun 
ไม่มีใครที่มีความสามารถหรือมีความต้องการที่จะเป็นเพื่อนกับคนอย่าง Wijihoyun
 ‘First friend
'เพื่อนคนแรก
’ Wijihoyun looked down outside the window
Wijihoyun มองลงมานอกหน้าต่าง
 If it was his past world, he wouldn’t have looked at him
ถ้าเป็นโลกที่ผ่านมาเขาจะไม่ได้มองเขา
 No, there would be no reason to meet him
ไม่จะไม่มีเหตุผลที่จะพบเขา
 This place was different
ที่นี่ต่างกัน
 There was no guilt here
ไม่มีความรู้สึกผิดที่นี่
 There was no God like head
ไม่มีพระเจ้าเหมือนศีรษะ
 This was a world called Eria
นี่คือโลกที่เรียกว่า Eria
 He didn’t want to go back
เขาไม่ต้องการกลับไป
 It had been a month since he came
มันเป็นเวลา 1 เดือนนับตั้งแต่เขามาถึง
 In that month, he worried that when he slept, he would wake up thinking that this was a dream
ในเดือนนั้นเขากังวลว่าเมื่อเขาหลับเขาจะตื่นขึ้นมาคิดว่านี่เป็นความฝัน
 When he woek up, he would be relieved that this was not a dream
เมื่อเขาร้องขึ้นเขาจะรู้สึกโล่งใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน
 “
“
What a shame
น่าอายอะไร
” Wijihoyun muttered
Wijihoyun พึมพำ
 He tied his hair back up and sighed
เขาผูกผมของเขากลับขึ้นและถอนหายใจ
 “He has no talent
"เขาไม่มีพรสวรรค์
” Wijihoyun muttered
Wijihoyun พึมพำ
 Lee Sungmin was sweating as he was swinging his spear around
Lee Sungmin กำลังเหงื่อออกขณะที่เขากำลังควงหอกไว้
 The [Amethyst Cloud] was a technique that could be counted as one of the best out of them all
[Amethyst Cloud] เป็นเทคนิคที่สามารถนับได้ว่าเป็นหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดจากทั้งหมด
 It was nothing compared to the Pegasus’s Grace, but if he learned the AMethyst Cloud, it would be easy to conquer one area
มันไม่มีอะไรเทียบกับ Pegasus's Grace แต่ถ้าเขาได้เรียนรู้ AMethyst Cloud มันจะง่ายที่จะพิชิตหนึ่งพื้นที่
 However, like all techniques, the Amethyst Cloud was for the geniuses
อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับเทคนิคทั้งหมด Amethyst Cloud คืออัจฉริยะ
 Wijihoyun said it
Wijihoyun กล่าวว่า
 The apex techniques and the first rate techniques had a difference
เทคนิคเอเพ็กซ์และเทคนิคอัตราแรกมีความแตกต่างกัน
 Yet, that wasn’t for normal people
แต่นั่นไม่ใช่สำหรับคนปกติ
 The names that usually learned these techniques were for people who had been named geniuses in their early age
ชื่อที่มักจะเรียนรู้เทคนิคเหล่านี้สำหรับคนที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอัจฉริยะในวัยเด็ก
 The grace techniques had more ‘kindness’ than the apex techniques and Amethyst Cloud was one of them
เทคนิคเกรซมี 'ความเมตตา' มากกว่าเทคนิคเอเพ็กซ์และมีเมฆ Amethyst เป็นหนึ่งในพวกเขา
 As a genius, this ‘kindness’ could be understood as ‘kindness’, but not to a normal person
ในฐานะอัจฉริยะความเมตตานี้สามารถเข้าใจได้ว่าเป็น "ความเมตตา" แต่ไม่ใช่สำหรับคนธรรมดา
 Lee Sungmin, in Wijihoyun’s eyes, was very far from a genius
Lee Sungmin ในสายตาของ Wijihoyun ห่างไกลจากความเป็นอัจฉริยะ
 Sungmin knew that as well
ซองมินก็รู้เช่นกัน
 He practiced for a month
เขาฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งเดือน
 The manual he memorized completely
คู่มือที่เขาจดจำไว้อย่างสมบูรณ์
 He practiced it every time
เขาฝึกฝนทุกครั้ง
 At first, he was hopeful
ตอนแรกเขามีความหวัง
 The hope that he would get stronger by learning a grace technique
หวังว่าเขาจะแข็งแรงขึ้นโดยการเรียนรู้เทคนิคเกรซ
 He had never learned something like this in his past life
เขาไม่เคยได้เรียนรู้อะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตของเขา
 He had only learned second rate techniques
เขาได้เรียนรู้เทคนิคอัตราที่สองเท่านั้น
 It didn’t take long for that hope to disappear
มันไม่ได้ใช้เวลานานสำหรับความหวังที่จะหายไป
 It was obvious if he thought about it
เห็นได้ชัดถ้าเขาคิดถึงเรื่องนี้
 It took him 13 years to get to level 8 with his second rate technique
เขาใช้เวลา 13 ปีในการก้าวสู่ระดับ 8 ด้วยเทคนิคอัตราที่สองของเขา
 Amethyst Cloud… this was a grace technique
เมฆอเมธิส ... นี่เป็นเทคนิคเกรซ
 But it didn’t fit him
แต่มันไม่เหมาะกับเขา
 ‘I’m not a genius
ฉันไม่ใช่อัจฉริยะ
’ Sungmin breathed
ซองมินหายใจเข้า
 The power of the Amethyst Cloud was going through his body
พลังของเมฆอเมทิสต์ทะลุร่างของเขา
 His breath stabilized
ลมหายใจของเขาคงที่
 The rate that he wanted to learn the technique was way slower that he expected
อัตราที่เขาต้องการเรียนรู้เทคนิคนั้นช้ากว่าที่เขาคาดไว้
 The kindness… it was unkindness to Sungmin
ความเมตตา ... มันเป็นความเมตตาต่อ Sungmin
 He wasn’t a genius, but he couldn’t understand the kindness that was meant for the geniuses
เขาไม่ได้เป็นอัจฉริยะ แต่เขาไม่เข้าใจความเมตตาที่หมายถึงอัจฉริยะ
 Sungmin practiced the Chase Soul technique as well as the Amethyst Cloud
ซองมินได้ฝึกฝนเทคนิค Chase Soul และ Amethyst Cloud
 Even though the Amethyst Cloud wasn’t right for him, the Chase Soul technique increased quickly combined with it
แม้ว่าเมฆอเมทิสต์ไม่เหมาะสมสำหรับเขา แต่เทคนิค Chase Soul ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วรวมเข้าด้วยกัน
 He didn’t have enough inner strength yet, but the inner strength that was given by the Amethyst Cloud wasn’t nothing compared to the Genuine Heavens
เขายังไม่มีแรงใจ แต่ความแข็งแกร่งภายในที่ได้รับจาก Amethyst Cloud ไม่มีอะไรเทียบกับ Genuine heavens
 “Is there no way to increase my inner strength?” Sungmin asked as he breathed
"ไม่มีทางที่จะเพิ่มพลังด้านในได้หรือไม่?" ซองมินถามขณะหายใจเข้า
 He was asking to Wijihoyun who had come down from his room and was sitting in the shade
เขากำลังขอให้ Wijihoyun ที่ลงมาจากห้องของเขาและนั่งอยู่ในที่ร่ม
 “Medicine
“ยา
” Wijihoyun answered
"ไวกิฮุนตอบ
 “That’s the fastest way
"นั่นเป็นวิธีที่เร็วที่สุด
” Sungmin knew that was the fastest way
"ซองมินรู้ว่านี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุด
 He was hopeful that there was another way
เขาหวังว่าจะมีอีกทางหนึ่ง
 “There is no other way
"ไม่มีทางอื่น
 Yet, the good thing is that… in this world there is a lot of qi
แต่สิ่งที่ดีก็คือ ... ในโลกใบนี้มีจำนวนมากฉี
 Usually when we say the size of inner strength, we use a sexagenary cycle
โดยปกติเมื่อเราพูดถึงขนาดของความแรงภายในเราใช้วงจรเพศ
 Therefore, in one cycle, it’s about 60 years of inner strength
ดังนั้นในรอบเดียวก็ประมาณ 60 ปีของความแข็งแรงภายใน
 He laughed as he said
เขาหัวเราะเมื่อเขาพูด
 “To get one cycle of inner strength, you need to study 60 years
"เพื่อให้ได้ความแข็งแรงภายในหนึ่งรอบคุณต้องเรียน 60 ปี
 To cut down the time we use potions
เพื่อลดเวลาที่เราใช้ยา
” Therefore, he still needed to get the Potion from the Colosseum
"ดังนั้นเขายังคงต้องการที่จะรับ Potion จากโคลอสเซียม
 He didn’t know how much he would gain, but he needed something at this point
เขาไม่ทราบว่าเขาจะได้รับเท่าไร แต่เขาต้องการบางอย่างในตอนนี้
 “Are you going to the woods today as well?” Wijihoyun asked
"วันนี้คุณไปที่ป่าหรือไม่?" วิจิฮุนถาม
 Sungmin picked up a towel and wiped away the sweat on his forehead
ซองมิเอาผ้าเช็ดตัวและเช็ดเหงื่อออกที่หน้าผากของเขา
 “Yeah
"ใช่
” “You need money?” “Yeah
"" คุณต้องการเงิน? "" ใช่
 You’re not going, right?” Wijihoyun had interest when he first arrived
คุณไม่ไปใช่มั้ย? "Wijihoyun มีความสนใจเมื่อเขามาถึงครั้งแรก
 However, in just a week, Wijihoyun lost the interest in the forest
อย่างไรก็ตามในเวลาเพียงสัปดาห์ Wijihoyun สูญเสียความสนใจในป่า
 As a hunting ground, there was barely rabbits and boars
เป็นพื้นที่ล่าสัตว์มีกระต่ายและหมูป่าเกือบ
 Maybe some bears
บางทีหมีบางตัว
 A bit deeper, and there were goblins
ลึกหน่อยและมีกอบลิน
 Sungmin usually went to the goblins
ซองมินมักจะไปที่กอบลิน
 He could go for the orcs at this point, but he didn’t want to overextend himself
เขาสามารถไปหา orcs ได้ในตอนนี้ แต่เขาไม่ต้องการที่จะยืดตัวออกไป
 Going to the forest to get money was one of his jobs
ไปที่ป่าเพื่อหาเงินมาเป็นหนึ่งในงานของเขา
 It had nothing to do with Wijihoyun
ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ Wijihoyun
 Wijihoyun was tired of doing the same thing over and over again after a week of it
Wijihoyun รู้สึกเหนื่อยที่จะทำแบบเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีกหลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์
 Wijihoyun had another hobby now
ตอนนี้ Wijihoyun มีงานอดิเรกอื่น
 When Sungmin went to the forest, Wijihoyun went around Genavis
เมื่อซองมินไปที่ป่า Wijihoyun ไปทั่ว Genavis
 “I’m going to the library
"ฉันจะไปที่ห้องสมุด
” He pulled out his hand towards Sungmin
"เขาดึงมือของเขาไปทางซองมิน
 Sungmin sighed and pulled out 10,000 Erie
Sungmin ถอนหายใจและดึง 10,000 Erie ออก
 “You already used up the money I gave before?” “It’s been 4 days
"คุณใช้เงินที่ฉันให้มาก่อนหรือไม่?" "มันเป็นเวลา 4 วันแล้ว
 Of course
แน่นอน
” Wijihoyun laughed and answered
Wijihoyun หัวเราะและตอบ
 Instead of Wijihoyun who didn’t hunt, Sungmin gave him money
แทนวีจิฮยอนที่ไม่ได้ล่าซองมินให้เงินแก่เขา
 He didn’t think it was a waste, to be honest
เขาไม่คิดว่ามันเป็นการเสีย
 Wijihoyun helping him study everyday was a great help to Sungmin
Wijihoyun ช่วยให้เขาเรียนทุกวันเป็นความช่วยเหลือที่ดีของซองมิน
 Leaving Wijihoyun, Sungmin left the inn
ทิ้ง Wijihoyun ซองมินออกจากโรงแรม
 Using the One Thunder, he ran towards the hunting grounds
ใช้ Thunder One เขาวิ่งไปยังพื้นที่ล่าสัตว์
 With the slow growth of the Amethyst Cloud, his inner strength still increased a great deal
ด้วยการเติบโตของเมฆอเมทีสที่ค่อยๆแรงใจของเขายังคงเพิ่มขึ้นอย่างมาก
 A month ago, he lost all his strength after just 10 minutes, now he could be a bit liberal with his strength
เดือนที่ผ่านมาเขาสูญเสียกำลังทั้งหมดของเขาหลังจากเพียง 10 นาทีตอนนี้เขาอาจจะเป็นบิตเสรีนิยมด้วยความแข็งแรงของเขา
 Still, it wasn’t enough to get to the hunting grounds without stopping
ยังคงไม่เพียงพอที่จะไปถึงบริเวณการล่าสัตว์ได้โดยไม่ต้องหยุด
 * Body
* ร่างกาย
 He looked down at the body
เขามองลงไปที่ลำตัว
 It wasn’t the first time he saw it
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นมัน
 There wasn’t as much at the entrance, but as he went inside, there were more bodies
มีทางเข้าไม่มากนัก แต่ในขณะที่เขาเดินเข้าไปข้างในมีศพมากกว่า
 They were usually No Classes
พวกเขามักไม่มีชั้นเรียน
 Martial artists and magicians had enough power to stand up to these monsters, and they didn't’ stay in Genavis for a while
ศิลปินนักรบและนักมายากลมีอำนาจมากพอที่จะยืนขึ้นกับเหล่ามอนสเตอร์เหล่านี้และพวกเขาไม่ได้อยู่ใน Genavis สักระยะหนึ่ง
 They know that they can’t do much if they stay here hunting goblins and orcs
พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้มากหากพวกเขาอยู่ที่นี่การล่าผีและผี
 But No classes were different
แต่ไม่มีชั้นเรียนแตกต่างกัน
 They didn't’ have any strength to leave the city
พวกเขาไม่ได้ 'มีแรงที่จะออกจากเมืองใด ๆ
 It was an issue for the No Classes
เป็นเรื่องสำหรับชั้นเรียนไม่มี
 They had to stay here for a long time, either getting money for art manuals, or magic, or other skills
พวกเขาต้องอยู่ที่นี่เป็นเวลานานไม่ว่าจะเป็นเงินสำหรับคู่มือศิลปะหรือเวทมนตร์หรือทักษะอื่น ๆ
 It wasn’t something done in a short time
มันไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ภายในเวลาอันสั้น
 His past self stayed for 3 years
ตัวตนที่ผ่านมาของเขาอยู่ได้ 3 ปี
 ‘This… was a human
'นี่เป็นมนุษย์
’ There was distance left to the goblin area
"มีระยะทางที่เหลืออยู่ในพื้นที่ก๊นบลิน
 He moved down and examined the body
เขาเดินลงมาและตรวจร่างกาย
 2 bodies
2 ศพ
 The weapon… was a knife
อาวุธ ... เป็นมีด
 At least that’s what he thought
อย่างน้อยก็คือสิ่งที่เขาคิด
 ‘No weapon
ไม่มีอาวุธ
 The person must have took it
คนต้องเอาไป
 Goblins can’t be out here
ไม่สามารถออก Goblins ได้ที่นี่
it’s a person
เป็นคน
’ There was something
มีบางอย่าง
 Sungmin remembered back
ซองมินจำได้กลับมา
 It was this time? Sungmin wrinkled his face
เป็นครั้งนี้หรือไม่? 
 His past life
ชีวิตที่ผ่านมาของเขา
 There was something called ‘No Class Hunting
มีบางอย่างที่เรียกว่า 'การล่าสัตว์ชั้นเรียน'
’ that was a fad for a while
'นั่นคือแฟชั่นสำหรับในขณะที่
 It didn’t stay for long
มันไม่ได้อยู่นาน
 Just a week
แค่สัปดาห์เดียว
 A person hunted the No Classes who came to the goblin area
คนที่ไม่ได้เข้าเรียนในชั้นก๊อบลิน
 The purpose was to get the money and equipment
วัตถุประสงค์คือเพื่อให้ได้เงินและอุปกรณ์
 He didn’t know who it was, but he only went after No Classes and stole their money and equipment
เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เขาเพียง แต่เดินตามชั้นเรียนไม่ได้และขโมยเงินและอุปกรณ์ของพวกเขา
 “Tsk
“ซักหน่อย
” Sungmin clicked his tongue and stood up
"Sungmin คลิกลิ้นของเขาและลุกขึ้นยืน
 In his past life, Sungmin didn't even get to the goblin area
ในชีวิตที่ผ่านมาของเขาซองมินไม่ได้เดินทางไปยังบริเวณผี
 ‘Bad luck
'โชคร้าย
’ He was going to have to leave this area in a hurry
เขาจะต้องออกจากพื้นที่นี้รีบร้อน
 The blood hadn’t dried yet
เลือดยังไม่แห้ง
 Sckk
Sckk
 Sungmin shook
ซองมินส่าย
 ‘Bright ear
'หูที่สดใส
’ The skill that he had gotten in 2 months, it was a skill that increased hearing in forests
ทักษะที่เขาได้รับใน 2 เดือนมันเป็นทักษะที่เพิ่มการได้ยินในป่า
 ‘Bad Luck…’ Sungmin ran forward with no hesitation
'โชคร้าย ... ' ซองมิวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ลังเลเลย