Chapter 31 Genius   Plam came closer
บทที่ 31 Genius Plam เข้ามาใกล้
 He looked to be of the same age as Sungmin and looked similar to Sungmin in stature
เขาดูจะอายุเท่า ๆ กับซองมินและดูคล้ายกับซองมินในสัดส่วน
 His eyes looked just like the stars on the sky
ดวงตาของเขาดูคล้ายกับดวงดาวบนท้องฟ้า
 “Lee Sungmin
"ลีซองมิน
” Plam muttered
"Plam พึมพำ
 He was bare handed
เขาถูกส่งตัวเปล่า
 He didn’t have any smell like Scarlet, or wasn’t blind like Bejun
เขาไม่ได้มีกลิ่นเหมือน Scarlet หรือไม่ตาบอดอย่าง Bejun
 He could use his left hand and talk unlike Sogo
เขาสามารถใช้มือซ้ายและพูดไม่เหมือน Sogo
 “How long has it been?” Plam asked
"มันนานแค่ไหน?" Plam ถาม
 Sungmin was curious what penalties Plam got, but he didn’t ask that right away
ซองมินอยากรู้ว่าบทลงโทษ Plam ได้อย่างไร แต่เขาไม่ได้ถามเรื่องนี้ทันที
 Sungmin answered as he looked at Plam’s face
ซองมินตอบขณะที่เขามองหน้าของ Plam
 “About… 3 months?” He wrote down how long it was since he came here every night
"ประมาณ 3 เดือน?" เขาเขียนว่านานเท่าไรตั้งแต่ที่เขามาที่นี่ทุกคืน
 It was perfectly 90 days since he had arrived
90 วันนับตั้งแต่เขามาถึง
 “3 months!” Plam acted frivolously
"3 เดือน!" Plam ทำท่าไม่สุภาพ
 “You stayed here for 3 months
"คุณอยู่ที่นี่เป็นเวลา 3 เดือน
 You’re amazing1” “
คุณมหัศจรรย์ 1 ""
You stayed for a year?” Sungmin asked dumbfoundedly
คุณพักมาเป็นเวลาหนึ่งปีหรือไม่? "ซองมินตะลึงงัน
 Plam widened his eyes
Plam ขยายสายตาของเขา
 “You know me?” Plam asked
"คุณรู้จักฉันหรือ?" ถาม Plam
 “I heard it from Sogo
"ฉันได้ยินมาจาก Sogo
” ‘Ahah, that mute girl
"'อาห์สาวที่ปิดเสียง
 Then you must know my name?” There was no reason to introduce myself
แล้วคุณต้องรู้จักชื่อของฉันหรือ? "ไม่มีเหตุผลที่จะแนะนำตัวเอง
 Plam laughed
Plam หัวเราะ
 He came closer to Sungmin
เขาเดินเข้ามาใกล้ซองมิน
 “You should have come and talked to me
"คุณควรจะมาพูดคุยกับฉัน
 There’s only people older than me here
มีเพียงคนที่แก่กว่าฉันที่นี่
 I needed a friend
ฉันต้องการเพื่อน
” Friend
"เพื่อน
 He thought of Wijihoyun and erased the image that came up
เขาคิดถึง Wijihoyun และลบภาพที่เกิดขึ้น
 “But you use martial arts?” Plam asked
"แต่คุณใช้ศิลปะการต่อสู้?" ถาม Plam
 Sungmin nodded with a surprised face
ซองมินพยักหน้าด้วยใบหน้าที่แปลกใจ
 To be honest, he didn’t really like the meeting with Plam
ความซื่อสัตย์เขาไม่ชอบการพบปะกับ Plam
 Plam… could copy techniques or magic just by looking at them
Plam ... สามารถคัดลอกเทคนิคหรือเวทมนตร์ได้โดยการดูที่พวกเขา
 Everyone would feel the same way
ทุกคนคงรู้สึกเหมือนกัน
 Techniques were martial artists fortune, and it was same for magicians
เทคนิคเป็นสมบัติของศิลปินนักต่อสู้และมันก็เหมือนกันสำหรับนักมายากล
 But Plam took all of that away just by looking once
แต่ Plam เอาทุกอย่างออกไปเพียงแค่มองครั้งเดียวเท่านั้น
 “
“
Yes
ใช่
” “I can tell
" "ผมสามารถบอกได้
” Plam laughed
"Plam หัวเราะ
 He twirled his hair with his fingers
เขาหมุนผมด้วยนิ้วมือ
 “Sogo must have told you
"Sogo ต้องบอกคุณ
 That I can copy a technique just by looking
ที่ฉันสามารถคัดลอกเทคนิคเพียงแค่มอง
” Sungmin didn’t answer
"ซองมินไม่ตอบ
 But his face was filled with caution
แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง
 He had met Wijihoyun, and he knew very well by living with her for a while
เขาได้พบ Wijihoyun และเขารู้ได้เป็นอย่างดีโดยอาศัยอยู่กับเธอชั่วระยะเวลาหนึ่ง
 What kind of people geniuses were
อัจฉริยะของคนประเภทไหน
 They were different
พวกเขาต่างกัน
 Their thoughts exceeded their age
ความคิดของพวกเขาเกินอายุของพวกเขา
 They were proud and self righteous
พวกเขารู้สึกภาคภูมิใจและชอบธรรม
 “Let’s see… hmm…” Plam lifted his hands
"ลองดู ... อืม ... " Plam ยกมือขึ้น
 He didn’t have a spear, but his figure looked like he was holding a spear
เขาไม่ได้หอก แต่รูปของเขาดูเหมือนว่าเขาถือหอก
 Plam looked at Sungmin’s face and laughed
Plam มองหน้า Sungmin และหัวเราะ
 He moved
เขาย้าย
 He performed the ran, na, zhe, and then performed the High Heavens
เขาได้วิ่งไปที่ na, zhe และทำ High Highs แล้ว
 Not the whole thing, of course
ไม่ใช่เรื่องทั้งหมดแน่นอน
 Sungmin could only do up to the 3rd step
ซองมินทำได้แค่ขั้นตอนที่ 3 เท่านั้น
 Still, Sungmin was horrified at Plam
ยังซองมินตกใจที่ Plam
 He could do anything that he saw
เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาเห็นได้
 It was like Sogo said
มันเหมือนกับ Sogo กล่าว
 “It’s a good technique
"มันเป็นเทคนิคที่ดี
” Plam put his hands down and muttered
"Plam เอามือของเขาลงและพึมพำ
 Like he was rating the technique
เช่นเดียวกับเขาได้คะแนนเทคนิค
 “How is it?” Plam turned towards Sungmin
"มันเป็นยังไงบ้าง?" Plam หันไปทางซองมิน
 HIs eyes were shining
นัยน์ตากำลังส่องแสง
 What was he asking for
เขาต้องการอะไร
 Sungmin knew what Plam wanted
Sungmin รู้ว่า Plam ต้องการอะไร
 Plam wanted Sungmin to be horrified and surprised
Plam อยากให้ Sungmin ตกใจและประหลาดใจ
 “
“
It’s great
มันเยี่ยมมาก
” Sungmin hesitate and muttered
ซองมินลังเลและพูดพึมพำ
 Plam smiled widely at that
Plam ยิ้มกว้าง ๆ ที่นั่น
 “I do it better than you, right?” To that, Sungmin’s chest turned cold
"ฉันทำได้ดีกว่าคุณใช่มั้ย?" นั่นทำให้อกของ Sungmin เย็นลง
 Evil intentions… he didn’t know
ความชั่วร้าย ... เขาไม่รู้
 It could be his personality
บุคลิกภาพของเขาอาจเป็นได้
 But it was always like that
แต่มันก็เป็นเช่นนั้นเสมอไป
 A frog would die because of a kid’s innocent rock throwing
กบจะตายเพราะขว้างหินไร้เดียงสาของเด็ก
 Sungmin was the frog
ซองมินเป็นกบ
 “Everyone is like that
"ทุกคนเป็นแบบนั้น
 It’s strange
มันแปลก
 Sogo and Bejun, they probably practiced it more than me, but if I do it, I do it better
Sogo และ Bejun พวกเขาอาจจะฝึกฝนมันมากกว่าฉัน แต่ถ้าฉันทำมันฉันทำได้ดีกว่า
” Plam laughed and said
"Plam หัวเราะและพูด
 He knew now
เขารู้ตอนนี้
 Why Sogo didn’t want Sungmin to meet Plam
ทำไม Sogo ไม่ต้องการให้ซองมินไปพบ Plam
 Why Bejun said it wasn’t good for him
ทำไม Bejun กล่าวว่ามันไม่ดีสำหรับเขา
 To a normal person, Sogo and Bejun would be considered geniuses
สำหรับคนธรรมดา Sogo และ Bejun จะถือเป็นอัจฉริยะ
 Sungmin thought they were geniuses as well
ซองมินคิดว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะเช่นกัน
 But how would a true genius see them
แต่อัจฉริยะที่แท้จริงจะเห็นได้อย่างไร
 And what about a normal person seeing a true genius
และสิ่งที่เกี่ยวกับบุคคลทั่วไปเห็นอัจฉริยะที่แท้จริง
 ‘It’s this feeling
มันเป็นความรู้สึกนี้
’ It was a different feeling than with Wijihoyun
"มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจาก Wijihoyun
 She said that she was a genius, but she never tired to brag about her geniusness
เธอบอกว่าเธอเป็นอัจฉริยะ แต่เธอไม่เคยเบื่อที่จะโม้เกี่ยวกับความเป็นอัจฉริยะของเธอ
 Sungmin never tried to compare him to Wijihoyun
ซองมินไม่เคยพยายามเปรียบเทียบเขากับวีจิฮยอน
 The High Heavens that he was using was made by Wijihoyun, and the basics that he had learned was all from her
High Heavens ที่เขาใช้อยู่ได้ถูกสร้างโดย Wijihoyun และพื้นฐานที่เขาได้เรียนรู้มาทั้งหมดจากเธอ
 Instead of being a comparison, Wijihoyun was more of a teacher to him and a goal
แทนที่จะเป็นตัวเปรียบเทียบ Wijihoyun เป็นครูสอนเขาและเป้าหมายมากขึ้น
 But not Plam
แต่ไม่ใช่ Plam
 This cruel young kid knew of his talent
เด็กหนุ่มโหดร้ายคนนี้รู้ถึงพรสวรรค์ของเขา
 He knew how other people felt about his talents
เขารู้ว่าคนอื่น ๆ รู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับพรสวรรค์ของเขา
 Sungmin understood very well
ซองมินเข้าใจดีมาก
 Why Sogo said not to fall into despair
ทำไม Sogo กล่าวว่าไม่ตกอยู่ในความสิ้นหวัง
 A true genius makes people fall into despair just by meeting them
อัจฉริยะที่แท้จริงทำให้ผู้คนตกอยู่ในความหมดหวังเพียงแค่พบพวกเขา
 “What penalties did you get?” Plam asked
"คุณได้รับโทษอะไร?" Plam ถาม
 He probably felt that Sungmin’s silence wasn’t very fun
เขาอาจจะรู้สึกว่าความเงียบของซองมินไม่ใช่เรื่องสนุกมาก
 “I have 4 penalties
"ฉันมี 4 บทลงโทษ
 You're curious, right?” “No, I’m not
คุณอยากรู้ใช่ไหม "" ไม่ฉันไม่ใช่
” Sungmin said coldly
ซองมินพูดอย่างเย็นชา
 He was curious to be truthful
เขาอยากรู้ความจริง
 What did Plam have to suffer
Plam ต้องทนทุกข์อะไรบ้าง
 Sogo had 3 penalties, while Scarlet had 2
Sogo มีบทลงโทษ 3 ครั้งขณะที่ Scarlet มี 2 คะแนน
 Bejun probably had 2 as well
Bejun อาจมี 2 ด้วย
 Sogo started off with 2
Sogo เริ่มต้นด้วย 2
 Was it the same with Plam
มันเหมือนกันกับ Plam
 a new penalty came every half a year, then it makes sense that Plam would have 4 penalties
โทษใหม่มาทุกครึ่งปีแล้วมันทำให้รู้สึกว่า Plam จะมี 4 บทลงโทษ
 “Lies
“โกหก
 You’re curious
คุณอยากรู้
” Plam laughed
"Plam หัวเราะ
 “I’ll tell you
"ฉันจะบอกคุณ
 This mountain
ภูเขาแห่งนี้
 A stronger penalty makes Mush more happy
การลงโทษที่รุนแรงขึ้นทำให้ Mush มีความสุขมากขึ้น
 Therefore, suffering makes your reward better
ดังนั้นความทุกข์ทรมานทำให้รางวัลของคุณดีขึ้น
” I don’t need it
"ฉันไม่ต้องการมัน
 Plam muttered and added
Plam พึมพำและเพิ่ม
 “Your spear technique is a great one
เทคนิคหอกของคุณดีมาก
 But the one who has to wield it, you, isn’t very great
แต่คนที่มีอำนาจครอบครองก็ไม่ดีนัก
 He knew
เขารู้
 He had heard it before
เขาเคยได้ยินมาก่อน
 You don’t have any talent
คุณไม่มีพรสวรรค์ใด ๆ
 To a real genius
เพื่อเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง
Sungmin was probably nothing
Sungmin น่าจะเป็นอะไร
 “So
"ดังนั้น
 how’s this
นี้เป็นอย่างไร
 You should just give up and leave the mountain
คุณควรจะยอมแพ้และออกจากภูเขา
 Well, with your talent, you could go to a city and live easily
ดีกับความสามารถของคุณคุณสามารถไปที่เมืองและอาศัยอยู่ได้อย่างง่ายดาย
 Don’t try to use something that doesn't even fit you…” “Leave
อย่าพยายามใช้สิ่งที่ไม่เหมาะสมกับคุณ ... "" ปล่อยให้
” Sungmin’s hands that was holding the spear tightened
"มือของซองมินที่ถือหอกก็รัดกุม
 Plam widened his eyes
Plam ขยายสายตาของเขา
 “I’m not done yet
"ฉันยังไม่ได้ทำ
” “Leave
" "ออกจาก
” “Why are you saying that? It’s for your own good
" "ทำไมคุณพูดอย่างนั้น? 
 Why
ทำไม
 I’m trying to help you
ฉันกำลังพยายามช่วยคุณ
 Your wasting time
เสียเวลาของคุณ
” “It’s my time
"" ถึงเวลาแล้ว
” Sungmin spit out
"ซองมินคายออก
 I wanted to kill him
ฉันอยากจะฆ่าเขา
 It was a long time since he had felt this violent
เป็นเวลานานแล้วที่เขารู้สึกรุนแรง
 But he couldn’t actually kill him
แต่เขาไม่สามารถฆ่าเขาได้
 Mush would block him, and even without Mush, there was no way that he would win against Plam
Mush จะปิดกั้นเขาและแม้ไม่มี Mush ไม่มีทางใดที่เขาจะชนะกับ Plam
 He was a genius
เขาเป็นอัจฉริยะ
 “Come on
"มา
” Plam muttered
"Plam พึมพำ
 In his face, there was no smile anymore
ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป
 Plam stepped back a few times and looked at Sungmin’s face
Plam ย้อนกลับไป 2-3 ครั้งและมองหน้า Sungmin
 “It’s for you
"สำหรับคุณ
 Why do you hate me?” “I never said I wanted you to say stuff like that to me
ทำไมคุณเกลียดฉัน? "" ฉันไม่เคยบอกว่าฉันต้องการให้คุณพูดเรื่องแบบนี้กับฉัน
” “So I can’t say something without your permissions?” “Like you said to me, I have permission to say stuff to you” Plam couldn’t anything to that
"" ฉันไม่สามารถพูดอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณได้? "" อย่างที่คุณพูดกับฉันฉันได้รับอนุญาตให้พูดอะไรกับคุณ "Plam ไม่สามารถทำอะไรได้
 Plam’s shoulder shook
ไหล่ Plam ส่าย
 As he was about to say something
ขณะที่กำลังจะพูดอะไร
 Phee
ผี
 It was as if there was a wind
มันเหมือนกับว่ามีลม
 Sogo arrived in between Plam and Sungmin
โซโก้เข้ามาระหว่าง Plam กับ Sungmin
 Her cold face was looking at Plam
หน้าหนาวของเธอกำลังมองไปที่ Plam
 Sungmin was surprised at her arrival, but Plam didn’t seem like it
Sungmin รู้สึกประหลาดใจเมื่อมาถึงเธอ แต่ Plam ก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น
 Plam felt her coming unlike Sungmin
Plam รู้สึกว่าเธอไม่เหมือน Sungmin
 “I thought you would have kept listening while hiding
"ฉันคิดว่าคุณคงจะฟังขณะที่หลบซ่อนอยู่
” Plam mocked
"Plam เยาะเย้ย
 Sogo shook her head
Sogo ส่ายหัว
 To that, Plam opened her mouth
ไปที่, Plam เปิดปากของเธอ
 But he didn’t say anything
แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
 Sogo put her hand and blocked his face
Sogo เอามือจับหน้า
 “You take care of him too well
"คุณดูแลเขาให้ดีเกินไป
 I’m jealous
ฉันอิจฉา
” Plam muttered and turned around
"Plam พึมพำและหันไปรอบ ๆ
 In a few steps, he turned back around towards Sungmin
ในไม่กี่ก้าวเขาก็หันกลับไปหาซองมิน
 “I’ll see you later
"ฉันจะเห็นคุณในภายหลัง
” Sungmin didn’t say anything
"ซองมินไม่ได้พูดอะไร
 Plam walked away quickly
Plam เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
 Seeing that Plam left, Sogo turned around
เห็นว่า Plam ทิ้ง Sogo หันกลับมา
 She pulled out her branch and wrote down
เธอดึงสาขาออกและเขียนลงไป
 [You held it in
[คุณถือมันเข้า
] “I had to
] "ฉันต้องทำ
 I’m not leaving this mountain just yet
ฉันยังไม่ได้ออกจากภูเขานี้เลย
” Sungmin turned around
"ซองมิหันไปรอบ ๆ
 HIs steps felt a bit heavier than usual
ขั้นตอนของ HIs รู้สึกแย่กว่าปกติ
 It wasn’t just the weight, but Sungmin’s mind felt heavy
มันไม่ใช่แค่แค่น้ำหนัก แต่จิตใจของซองมินรู้สึกหนักมาก
 “
“
Thank you for coming
ขอบคุณที่มา
” He didn’t hear a reply
"เขาไม่ได้ยินคำตอบ
 She couldn’t say anything
เธอไม่สามารถพูดอะไรได้
 Sungmin lifted his spear
ซองมินยกหอกไว้
 He swung with just his outside strenght
เขาเหวี่ยงด้วยพลังภายนอกของเขา
 His chest was stuffy
หน้าอกของเขาหงุดหงิด
 There was something stuck in his mind
มีบางอย่างที่ติดอยู่ในใจของเขา
 Don’t despair
อย่าสิ้นหวัง
 That’s what she said
นั่นคือสิ่งที่เธอพูด
 10 years later
10 ปีต่อมา
 He thought of the promise
เขาคิดถึงคำสัญญา
 The 13 years he lived and died in his previous life
13 ปีที่เขาอาศัยและเสียชีวิตในชีวิตก่อนหน้านี้
 The shameful death
ความอัปยศอดสู
 And now
และตอนนี้
 When he looked up, the sun was already going down
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว
 Sogo wasn’t there, but there was a deer that was in her place
Sogo ไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่มีกวางอยู่ในที่ของเธอ
 His energy supply was depleted
แหล่งพลังงานของเขาหมดไป
 HIs body was filled with sweat and his muscles were dying
ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและกล้ามเนื้อของเขากำลังจะตาย
 ‘It’s not enough
'มันไม่พอ
’ Talent
'ความสามารถพิเศษ
 How much work would a regular person have to put in to follow a genius
การทำงานของคนปกติจะต้องมีการปฏิบัติตามอัจฉริยะเท่าใด
 10 times, 100 times to follow that
10 ครั้ง 100 ครั้งตามที่
 That much might not even be enough
ที่มากอาจจะไม่เพียงพอ
 Talent
ความสามารถพิเศษ
 Talent
ความสามารถพิเศษ
 He didn’t have talent
เขาไม่มีพรสวรรค์
 Wijihoyun said that, and Plam confirmed it
Wijihoyun กล่าวว่าและ Plam ยืนยันเรื่องนี้
 He didn’t need anything
เขาไม่ต้องการอะไร
 Sungmin knew that
ซองมินรู้อย่างนั้น
 He was going to rely on something else because he didn’t have talent
เขาจะพึ่งพาสิ่งอื่นเพราะเขาไม่มีพรสวรรค์
 He got the martial skeleton and the Genuine Heavens and the potion and everything other to make up for his lack of talent
เขามีโครงกระดูกการต่อสู้และ Genuine Heavens และยาและทุกอย่างอื่น ๆ เพื่อชดเชยการขาดความสามารถของเขา
 Talent
ความสามารถพิเศษ
 That was heavy
มันหนักมาก
 That made him despair
ที่ทำให้เขาหมดหวัง
 No, the real horror was this
ไม่น่ากลัวจริงๆ
 When he would meet Wijihoyun in 10 years
เมื่อเขาได้พบกับ Wijihoyun ใน 10 ปี
 That I wouldn’t be strong enough
ว่าฉันจะไม่แข็งแรงพอ
 That she would be disappointed
ว่าเธอจะผิดหวัง
 He was afraid of that
เขากลัวว่า
 “Mush
"ข้าวต้ม
” Sungmin opened his mouth
"ซองมินเปิดปาก
 He held his shivering hands
เขากอดมือสั่นของเขา
 His despair turned into fear
ความสิ้นหวังของเขากลายเป็นความกลัว
 This life that he had gotten again… would end uselessly
ชีวิตที่เขาได้รับนี้อีกครั้ง ... จะไร้ประโยชน์
 “Mush…!” The call turned into a cry
"Mush ... !" โทรกลายเป็นเสียงร้องไห้
 He was crying
เขาร้องไห้
 After he came back, it was the first time that he was crying
หลังจากที่เขากลับมานี่เป็นครั้งแรกที่เขาร้องไห้
 [Human
[มนุษยชน
] A voice came
เสียงหนึ่งมา
 [Why have you called a God
ทำไมคุณถึงเรียกพระเจ้า
] A haze appeared in front of him
มีหมอกควันอยู่ข้างหน้าเขา