Chapter 33 Genius   Regular chapter for this week
บทที่ 33 อัจฉริยะบทปกติสำหรับสัปดาห์นี้
 It's a bit late, but I was a bit busy this week
มันช้าไปหน่อย แต่ฉันก็ยุ่งมากในสัปดาห์นี้
   You will fear falling asleep everyday
คุณจะกลัวนอนหลับทุกวัน
 It was as Mush said
มันเป็น Mush กล่าวว่า
 Sungmin screamed and lifted his body
ซองมินกรีดร้องและยกร่างขึ้น
 How long did he sleep? His time senses were all wrong
นอนหลับนานแค่ไหน? 
 His memories were tangled up
ความทรงจำของเขาลุกขึ้น
 He felt like he slept… very little
เขารู้สึกเหมือนว่าเขานอน ... น้อยมาก
 It was still night, and the moon was still up
มันยังคงเป็นคืนและดวงจันทร์ก็ยังคงขึ้น
 He didn’t remember the position of the moon when he slept, but it didn’t seem that it moved much
เขาไม่ได้จำตำแหน่งของดวงจันทร์เมื่อเขานอนหลับ แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ค่อยเคลื่อนไหวมากนัก
 No
ไม่
 Was it? Sungmin lifted his shoulders
คือมัน? 
 His shoulders were shivering like crazy
ไหล่ของเขาสั่นเหมือนคนบ้า
 It was the first time he had had such fear
นี่เป็นครั้งแรกที่เขากลัวมาก
 The fear of something unknown that he would never know
ความกลัวของสิ่งที่ไม่ทราบว่าเขาจะไม่มีวันรู้
 Sungmin pulled his cape towards him and wrapped it tightly around him
ซองมินดึงหมวกเข้าหาเขาและห่อหุ้มไว้รอบ ๆ ตัวเขา
 The fear slow disappeared and Sungmin tried to calm down
ความกลัวช้าหายไปและซองมินพยายามจะสงบสติอารมณ์
 Just for a bit
เพียงเล็กน้อย
 The dream… he didn’t want to think about it
ความฝัน ... เขาไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้
 Sungmin dreamt about his younger self
ซองมินฝันถึงตัวเองที่อายุน้อยกว่า
 To think of that, he had to go back 1 year of this life, then 13 years of his past life to the point of his regular self before Eria
คิดได้ว่าเขาต้องย้อนกลับไป 1 ปีในชีวิตนี้แล้ว 13 ปีในชีวิตที่ผ่านมาจนถึงจุดที่เขาเป็นประจำก่อนที่เอเรีย
 He had parents
เขามีพ่อแม่
 There was no one without parents
ไม่มีใครไม่มีพ่อแม่
 Sungmin had one as well
ซองมินมีหนึ่งเช่นกัน
 He had parents
เขามีพ่อแม่
 They… he didn’t remember much
พวกเขา ... เขาจำไม่ได้มาก
 He didn’t want to have any memories of ‘parents
เขาไม่ต้องการมีความทรงจำเกี่ยวกับ 'พ่อแม่'
’ He wanted to forget
เขาอยากจะลืม
 He didn't’ want to be sad over them Anyway, like every young kid, Sungmin was afraid of ghosts
เขาไม่ได้ต้องการที่จะเศร้ากับพวกเขาอย่างไรก็ตามเหมือนเด็กทุกคนซองมินก็กลัวผี
 He was afraid of the darkness that came when he needed to fall asleep, and he used to fear the little sounds in the dark
เขากลัวความมืดที่เกิดขึ้นเมื่อเขาต้องการนอนหลับและเขาเคยกลัวเสียงเล็ก ๆ ในที่มืด
 He didn’t want to feel it though
เขาไม่ต้องการที่จะรู้สึกว่ามัน
 Ghosts
ผี
 If he thought about them, he felt that he would have nightmares about ghosts
ถ้าเขาคิดถึงพวกเขาเขารู้สึกว่าเขาจะมีฝันร้ายเกี่ยวกับผี
 It was the same now
เหมือนตอนนี้
 He didn’t want to feel the nightmares that he had
เขาไม่อยากรู้สึกฝันร้ายที่เขามี
 It didn’t mean that he wasn’t going to have nightmares
ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีฝันร้าย
 Mush told the truth
Mush บอกความจริง
 Sleep wasn’t a time of peace anymore
นอนไม่ได้เป็นเวลาของความสงบสุขอีกต่อไป
 Dreams were harsher than his penalty of taste
ความฝันรุนแรงกว่าการลงโทษของเขา
 But humans had to sleep
แต่มนุษย์ต้องนอนหลับ
 They had to
พวกเขาต้อง
 He didn’t know how many times he woke up
เขาไม่รู้ว่าเขาตื่นขึ้นมากี่ครั้ง
 Everytime he woke up screaming, his body was filled with sweat and mind tangled
ทุกครั้งที่เขาตื่นขึ้นมากรีดร้องร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและความสับสนวุ่นวาย
 The freezing cold of the mountain shivered Sungmin’s body
ความหนาวเย็นของภูเขาสั่นร่างกายของซองมิน
 Sungmin put up a fire
ซองมินดับเพลิง
 He pulled the cape close and sat down
เขาดึงฝาปิดเข้ามาและนั่งลง
 And slept And woke up
และนอนหลับและตื่นขึ้น
 And slept
และนอนหลับ
 And woke up
และตื่นขึ้นมา
 The sun came up
ดวงอาทิตย์ขึ้น
 The nightmares were terrible
ฝันร้ายร้ายแรง
 There weren’t any rest from the constant nightmares
ไม่มีอะไรเหลือจากฝันร้ายคงที่
 They changed every time
พวกเขาเปลี่ยนทุกครั้ง
 It was barely a day, no, half a day
แทบไม่มีวันไม่มีเลยครึ่งวัน
 A bit less? Sungmin looked up at the sky
บิตน้อย? 
 It was still night
มันยังคงเป็นคืน
 He needed more sleep
เขาต้องการนอนหลับมากขึ้น
 But he couldn’t
แต่เขาไม่สามารถ
 He didn’t want to
เขาไม่ต้องการ
 Sungmin lifted himself up
ซองมินยกตัวขึ้น
 Sungmin took his spear
ซองมินเอาหอกของเขา
 [Crazy
[บ้า
] Sogo came up to him after the sun came up
Sogo ขึ้นมาหาเขาหลังจากที่ดวงอาทิตย์ขึ้นมา
 Seeing Sungmin’s pale face and his closed mouth, she guessed what crazy thing Sungmin did
เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดจางของซองมินและปากที่ปิดสนิทของเธอเธอเดาว่าซองมินทำอะไรบ้า
 [How many more penalties did you get?] Sogo wrote down
คุณได้รับโทษมากแค่ไหน?] Sogo เขียนไว้
 Sungmin put down his spear
ซองมินวางหอกไว้
 He looked at Sogo’s face
เขามองไปที่ใบหน้าของโซโก้
 She sighed and gave the branch to Sungmin
เธอถอนหายใจและมอบสาขาให้กับซองมิน
 [Two
[สอง
] [Crazy kid
] เด็กบ้า
] Sogo pointed at the first thing that she wrote
] Sogo ชี้ไปที่สิ่งแรกที่เธอเขียน
 [What penalty
[โทษอะไร
 One must be voice
หนึ่งต้องเป็นเสียง
] [Dreams
] [ความฝัน
] Sungmin answered
] ซองมินตอบ
 It was uncomfortable trying to talk using the branch
ไม่สะดวกที่จะคุยกับสาขา
 Therefore, his words were short
ดังนั้นคำพูดสั้น ๆ
 Dreams… Dreams…
ฝัน ... ความฝัน ...
Sogo whispered the word to herself
Sogo กระซิบกับตัวเอง
 Sogo had 3 penalties
Sogo มีบทลงโทษ 3 ครั้ง
 Her left arm
แขนซ้ายของเธอ
 Voice
เสียงพูด
 Telepathy
กระแสจิต
 Those were very specific
คนเหล่านี้มีความเฉพาะเจาะจงมาก
 She couldn’t use her left arm
เธอไม่สามารถใช้แขนซ้ายได้
 She couldn’t use her voice
เธอไม่สามารถใช้เสียงของเธอได้
 She couldn’t use telepathy
เธอไม่สามารถใช้กระแสจิต
 Those were the same for the other trainees in the mountain
คนเหล่านี้เหมือนกันกับผู้ฝึกงานคนอื่น ๆ ในภูเขา
 Same for Scarlet and same for Bejun
เหมือนกันสำหรับ Scarlet และเหมือนกันสำหรับ Bejun
 But Sungmin
แต่ซองมิน
 Weight, Dreams, taste… they were subjective
น้ำหนักความฝันรสชาติ ... พวกเขาเป็นอัตนัย
 Those were incredibly harsh
ผู้ที่โหดร้ายอย่างเหลือเชื่อ
 [Was it on purpose?] Sogo asked
[มันมีจุดมุ่งหมาย?] Sogo ถาม
 [The rewards are better as the penalties are harsher… why are you so rushed?] [Because I don’t have talent
[ผลตอบแทนจะยิ่งดีกว่าบทลงโทษที่รุนแรงขึ้น ... ทำไมถึงต้องรีบร้อน?] [เพราะฉันไม่มีพรสวรรค์
] Sungmin answered
] ซองมินตอบ
 No talent
ไม่มีพรสวรรค์
 Sogo looked down at the words and closed her mouth
Sogo มองลงไปที่คำพูดและปิดปาก
 She couldn’t say anything, but it seemed as if she was oppressed by Sungmin’s answer
เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะถูกกดขี่โดยคำตอบของซองมิน
 No talent
ไม่มีพรสวรรค์
 It was nothing that Sogo could relate to
มันไม่มีอะไรที่ Sogo สามารถเกี่ยวข้องกับ
 This world
โลกนี้
 Sogo knew that she had talent
Sogo รู้ว่าเธอมีพรสวรรค์
 It was only after she came into this mountain and met Plam that she felt despair about herself
มันเป็นเพียงหลังจากที่เธอเข้ามาในภูเขาแห่งนี้และได้พบกับ Plam ที่เธอรู้สึกหมดหวังเรื่องตัวเอง
 It was only because of the presence of a true genius Plam that her talent was overshined
มันเป็นเพียงเพราะการปรากฏตัวของ Plam อัจฉริยะที่แท้จริงว่าความสามารถของเธอถูก overshined
 [Talent
[ความสามารถพิเศษ
] Sogo wrote down
] Sogo เขียนลงไป
 The lack of talent
ขาดความสามารถ
did she feel it
เธอรู้สึกยังไง
 When she met Plam, Sogo felt despair about herself
เมื่อเธอได้พบ Plam, Sogo รู้สึกหมดหวังเกี่ยวกับตัวเอง
 That wasn’t just Sogo
นั่นไม่ใช่แค่ Sogo เท่านั้น
 Everyone, Scarlet, Bejun, everyone felt that way
ทุกคน, Scarlet, Bejun ทุกคนรู้สึกแบบนั้น
 Those were people with talent, however
คนเหล่านี้เป็นคนที่มีพรสวรรค์
 Even those people were overwhelmed by Plam
แม้แต่คนเหล่านั้นก็ถูกน้ำท่วมด้วย Plam
 How would Sungmin who was nothing compared to those magnates feel
ซองมินจะเป็นอย่างไรเมื่อเทียบกับเหล่าบรรดาขุนนางที่รู้สึก
 Sogo couldn’t imagine easily
Sogo ไม่สามารถจินตนาการได้ง่าย
 Sogo looked at Sungmin
Sogo มองไปที่ Sungmin
 It started from just observation
มันเริ่มต้นจากการสังเกตเพียง
 Since he was the same age as Plam, she thought Sungmin was a genius like Plam
ตั้งแต่เขาอายุเท่า Plam เธอคิดว่า Sungmin เป็นอัจฉริยะเช่น Plam
 However, Sungmin was better than his age, but he was not a genius
อย่างไรก็ตามซองมินดีกว่าอายุของเขา แต่เขาไม่ใช่อัจฉริยะ
 It was obvious that he was better, but he increases his skill so slowly
เห็นได้ชัดว่าเขาทำได้ดีกว่า แต่เขาเพิ่มทักษะให้ช้าลง
 Sogo felt the lack of talent and skill from Sungmin
โซโม่รู้สึกว่าขาดความสามารถและทักษะจากซองมิน
 But she knew now
แต่เธอรู้ตอนนี้
 The lack of talent that Sungmin said was true, and his face was filled with despair
การขาดพรสวรรค์ที่ซองมินกล่าวว่าเป็นความจริงและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
 But his eyes weren’t dead yet
แต่สายตาของเขายังไม่ตาย
 [Your goal is very high up
[เป้าหมายของคุณสูงมาก
] Sogo wrote down
] Sogo เขียนลงไป
 Sungmin looked surprised at that
ที่ซองมินดูแปลกใจ
 He had never said anything about Wijihoyun to Sogo
เขาไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับ Wijihoyun ไป Sogo
 [Don’t be surprised
[อย่าแปลกใจ
 I can see it in your eyes
ฉันสามารถเห็นมันในสายตาของคุณ
 Everyone has a goal in their mind
ทุกคนมีเป้าหมายอยู่ในใจ
 But there aren’t that many people who would work that hard to reach it
แต่มีหลายคนที่ไม่สามารถทำงานได้ยากที่จะเข้าถึงมัน
] Sogo muttered and stopped writing
] Sogo พึมพำและหยุดเขียน
 She looked like she was thinking and kept writing
เธอดูราวกับว่าเธอกำลังคิดและเขียนต่อ
 [My goal was to become the best of the martial artists
[เป้าหมายของฉันคือการกลายเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของศิลปินการต่อสู้
 It changed when I was summoned here
มันเปลี่ยนไปเมื่อฉันถูกเรียกตัวที่นี่
 To become the best of the entire world
เพื่อให้ได้สิ่งที่ดีที่สุดในโลก
] Sogo wrote down and gave the branch to Sungmin
] Sogo ได้เขียนจดหมายลงและส่งกิ่งให้ Sungmin
 Sungmin tilted his head
ซองมินเอียงศีรษะ
 He didn’t know what answer Sogo wanted him to give
เขาไม่ทราบคำตอบที่โซโกต้องการให้เขาให้
 Sogo’s face kept changing as Sungmin hesitated
ใบหน้าของโซโก้เปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่องขณะที่ซองมินลังเล
 Then finally, Sogo nodded her head
จากนั้นในที่สุด Sogo พยักหน้าให้หัวของเธอ
 Her hand went inside her pocket
มือของเธอเดินเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ
 She pulled out an old book and held it out to Sungmin
เธอดึงหนังสือเก่าออกและยื่นออกไปให้ซองมิน
 Shadowless
ไม่มีร่มเงา
 Sungmin looked surprised as he looked at Sogo
ซองมินดูแปลกใจเมื่อมอง Sogo
 Sogo looked nonchalant
Sogo มองอย่างไม่ไยดี
 Sungmin wanted to write something, but Sogo didn’t let him
ซองมินอยากจะเขียนอะไร แต่ Sogo ไม่ยอมปล่อยให้เขา
 The book that she gave touched Sungmin’s chest
หนังสือที่เธอสัมผัสกับอกของซองมิน
 [You told me before
คุณบอกผมมาก่อน
 To tell me a speed technique
บอกเทคนิคความเร็ว
] Sogo took the branch from him and wrote down
] โซโกะเอาสาขาออกจากเขาและจดบันทึกไว้
 [Shadowless
[ร่มเงา
 That is all my technically
นั่นคือทั้งหมดของฉันทางเทคนิค
 My footwork, everything
เท้าของฉันทุกอย่าง
 It’s Shadowless
เป็น Shadowless
 Now you learn it
ตอนนี้คุณเรียนรู้แล้ว
] [Why me?] Sungmin wrote down
] [ทำไมฉัน?] ซองมินเขียนลงไป
 He did ask her once to teach him a speed technique, but that was just a suggestion
เขาถามเธอครั้งหนึ่งเพื่อสอนเทคนิคความเร็วให้เขา แต่นั่นเป็นเพียงข้อเสนอแนะเท่านั้น
 He didn’t really think she would give him one
เขาไม่คิดว่าเธอจะให้เขา
 [Pity
[สงสาร
] Sogo wrote down
] Sogo เขียนลงไป
 Sungmin’s face hardened
ใบหน้าของซองมินแข็งขึ้น
 [I have talent unlike you
ฉันมีพรสวรรค์แตกต่างจากคุณ
 So I don’t know how hard your despair is and how harsh your goal might be
ดังนั้นผมจึงไม่ทราบว่าความหวังของคุณเป็นอย่างไรและเป้าหมายของคุณอาจรุนแรงเพียงใด
 I want to give you this, but I want to help you even if I don’t understand you
ฉันต้องการให้สิ่งนี้ แต่ฉันต้องการช่วยให้คุณแม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจคุณ
] Sogo was honest
] Sogo เป็นคนซื่อสัตย์
 Pity
สงสาร
 Pity… Sungmin laughed
สงสาร ... ซองมินหัวเราะ
 [And I’m a nice person
[และฉันเป็นคนดี
] Pity
] สงสาร
 Maybe she thought it was embarrassing that she said that because she added that
บางทีเธออาจคิดว่าน่าเสียดายที่เธอบอกว่าเพราะเธอเสริมว่า
 But Sungmin didn’t feel bad about Sogo’s pity
แต่ซองมินไม่รู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับความสงสารของโซโห
 If it was like this, he was happy about it
ถ้าเป็นเช่นนี้เขามีความสุขกับมัน
 [Do I have to call you Master?] Sogo shook her head
[ข้าต้องเรียกเจ้ามาสเตอร์?] โซโกส่ายศีรษะ
 [I’m not the one who created Shadowless
ฉันไม่ใช่คนที่สร้าง Shadowless
 There’s no reason to call me that
ไม่มีเหตุผลที่จะเรียกฉันว่า
 Just call me Teacher
แค่โทรหาฉันครู
] To think that he would be Sogo’s pupil
] คิดว่าเขาจะเป็นลูกศิษย์ของ Sogo
 His life was definitely going a different way than before
ชีวิตของเขาแน่นอนไปทางที่แตกต่างกว่าก่อน
 Sungmin read the book that she gave him right away
ซองมินอ่านหนังสือที่เธอมอบให้เขาทันที
 He wasn’t skilled enough to understand just how great the skill was, but he still knew that it was a great technique ‘It’s good enough to be compared to the High Heavens and Amethyst Cloud
เขาไม่ได้มีฝีมือพอที่จะเข้าใจว่าสกิลเป็นอย่างไร แต่เขาก็ยังรู้ว่านี่เป็นเทคนิคที่ยอดเยี่ยม "มันดีพอที่จะเปรียบเทียบกับ High High และ Amethyst Cloud
’ Sungmin swallowed
ซองมินกลืนกิน
 There was no opportunity like this before in his life
ไม่มีโอกาสเกิดขึ้นแบบนี้มาก่อนในชีวิตของเขา
 The only thing like that was that he was reborn
สิ่งเดียวที่เป็นเช่นนั้นก็คือเขาเกิดใหม่
 But how was this life
แต่ชีวิตนี้เป็นอย่างไร
 He had gotten so many things from Wijihoyun and gotten Shadowless form Sogo
เขาได้รับหลายสิ่งหลายอย่างจาก Wijihoyun และได้รับ Shadowless จาก Sogo
 ‘The problem is me
ปัญหาคือฉัน
’ Would you like to learn Shadowless
'คุณอยากจะเรียนรู้ Shadowless หรือเปล่า
 Yes
ใช่
 Sungmin closed the book
ซองมินปิดหนังสือ
 ‘9 years
'9 ปี
no…’ 8 years
ไม่ ... '8 ปี