Chapter 151 Chapter 151 – Rain is Coming The rain fell down in droves, relentlessly striking the umbrellas
บทที่ 151 - ฝนตกกำลังมาฝนตกพุ่งลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง
 Ian tilted his umbrella and looked up at the sky
เอียนเอียงร่มของเขาและมองขึ้นไปบนฟ้า
 A steady stream of water poured out from the gray sky
มีน้ำไหลซึมออกมาจากท้องฟ้าสีเทา
 Suddenly, the sound of music was heard from a store
ทันใดนั้นได้ยินเสียงเพลงจากร้านค้า
 It had a catchy melody
มันมีเมโลดี้ลวง
 He didn’t know whose song it was, but it was sung by a familiar voice he heard often
เขาไม่รู้ว่าเป็นเพลงของใคร แต่มันร้องด้วยเสียงคุ้นเคยที่เขาได้ยินบ่อยๆ
 The singer was singing about a goodbye in a melancholy tone
นักร้องร้องเพลงเกี่ยวกับลาในโทนเศร้า
 Students ran splashing through the water
นักเรียนวิ่งกระเซ็นผ่านน้ำ
 Ian’s feet were wet
เท้าของเอียนเปียก
 He looked down at his wet feet
เขามองลงมาที่เท้าเปียกของเขา
 The neon signs were reflected on the surface of the puddles and the sound of laughter from distant children overlapped with the rain
สัญญาณนีออนสะท้อนอยู่บนพื้นผิวของแอ่งน้ำและเสียงหัวเราะจากเด็กที่อยู่ไกลกันซ้อนกับฝน
 Ian shook his head
เอียนส่ายหัว
 Gloomy thoughts filled his head
ความคิดเศร้าหมูเต็มไปหมด
 This wasn’t good
นี้ไม่ดี
 Ian tried to clear his mind
เอียนพยายามเคลียร์ความคิด
 “What are you doing? You look miserable
"คุณกำลังทำอะไร? 
” A voice broke through Ian’s thoughts
เสียงแหบห้าวผ่านความคิดของเอียน
 He looked back and saw Yiyu
เขามองย้อนกลับไปและเห็น Yiyu
 She was smiling at him from under her colorful umbrella
เธอยิ้มให้กับเขาจากร่มใต้ร่มเงาของเธอ
 “Hello…” Yiyu was with Yoon Bora
"สวัสดีค่ะ" Yiyu อยู่กับยูนโบรา
 Yoon Bora bowed awkwardly as Ian greeted her lightly
Yoon Bora คำนับอึดอัดใจขณะที่เอียนต้อนรับเธอเบา ๆ
 “Was Oppa waiting long?” “Yes
"โอป้ารอนานหรือ?" "ใช่
 I waited a long time
ฉันรอนาน
” “Well, that might be the case
"" ดีว่าอาจจะเป็นกรณี
 Bora was the one who made me late
โบราเป็นคนที่ทำให้ฉันมาสาย
 Isn’t that right?” “No, you…” “Right
ไม่เป็นไรใช่ไหม? "" ไม่คุณ ... "" ถูกต้อง
” “Hey! Oppa, Yiyu is falsely blaming me
"" เฮ้! 
” “Be quiet
"เงียบ
” Ian smiled as he glanced at the two of them and asked, “Okay, what do you want to eat?” “I was thinking about it
เอียนยิ้มขณะที่เขาเหลือบมองทั้งสองคนและถามว่า "เอาล่ะคุณต้องการกินอะไร" "ฉันคิดถึงมัน
 I got over 900 points, so shouldn’t it be 90,000 won per person?” “……” “Didn’t you say don’t worry about the price?” Yoon Bora poked Yiyu’s side, who shrugged
ฉันได้คะแนนมากกว่า 900 คะแนนแล้วไม่ควรเป็น 90,000 วอนต่อคนหรือ? "" ...... "" คุณไม่ได้พูดว่าไม่ต้องกังวลเรื่องราคาเหรอ? "ยูนโบราโผล่ด้าน Yiyu ที่ยักไหล่
 Today was the day when Yiyu received her TOEIC score
วันนี้เป็นวันที่ Yiyu ได้รับคะแนน TOEIC ของเธอ
 On the day of the exam, Yiyu had suggested this if she got the score that she was aiming for, and Ian had accepted without thinking
ในวันที่สอบ Yiyu ได้เสนอเรื่องนี้ถ้าเธอได้คะแนนที่เธอกำลังเล็งไว้และเอียนยอมรับโดยไม่คิด
 Her target score was quite high so he internally thought it would be difficult
คะแนนเป้าหมายของเธอค่อนข้างสูงดังนั้นเขาจึงคิดว่าเป็นเรื่องยาก
 But she was quite good at languages and eventually got the score she was aiming for
แต่เธอก็พูดได้ดีทีเดียวและในที่สุดก็มีคะแนนที่เธอเล็งไว้
 Yoon Bora, who took the test with her, decided to accompany her
ยูนโบราผู้ทดสอบกับเธอตัดสินใจที่จะมากับเธอ
 Ian smiled and said, “Yes, then let’s go somewhere expensive
เอียนยิ้มและพูดว่า "ใช่แล้วไปที่ไหนสักแห่งที่มีราคาแพง
 At least 90,000 won
อย่างน้อย 90,000 วอน
” “Uh…um…” She didn’t know a place that was so expensive
"" เอ่อ ... อืม ... "เธอไม่รู้สถานที่ที่มีราคาแพงมาก
 How could a student living off pocket money suddenly think about expensive food? At best, only the tuna that Han Yeori liked came to mind
นักเรียนคนไหนที่อาศัยอยู่ในกระเป๋าเงินจะคิดราคาแพง ๆ ได้อย่างไร 
 However, Yiyu didn’t like eating raw fish when it was raining
อย่างไรก็ตาม Yiyu ไม่ชอบกินปลาดิบเมื่อฝนตก
 “So…” Yiyu looked at Yoon Bora, as if urging her to say something
"งั้น ... " Yiyu มองไปที่ยูนโบราราวกับกำลังกระตุ้นให้เธอพูดอะไรบางอย่าง
 But Yoon Bora shook her head
แต่ยุนโบระส่ายหัว
 She didn’t know anything about expensive food
เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาหารราคาแพง
 Yiyu struggled for a moment before opening her mouth, “B-Beef?” “……” Ian looked at her with raised eyebrows
Yiyu พยายามสักครู่ก่อนที่จะเปิดปากของเธอ "B-Beef?" "...... " เอียนมองเธอด้วยคิ้วที่หยิบขึ้นมา
 “W-What?” “Just follow me
"ทำอะไรล่ะ?" "ทำตามฉันสิ
 Bora-ssi, do you have anywhere you want to go?” “No
Bora-ssi คุณมีที่ใดที่คุณอยากไป? "" ไม่ใช่
 Everything is good
ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ดี
 Oh, if you just…” “Is that so?” “Ah, where are we going?!” Yiyu cried out impatiently
โอ้ถ้างั้น ... "" งั้นเหรอ? "" อ้าเราไปไหนกัน?! "Yiyu ร้องไห้ออกมา
 “You just have to follow me
"คุณต้องตามฉันไป
” Ian led them as he headed to the restaurant that he ate at with Ji Hayeon
เอียนนำพวกเขาขณะที่เขามุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารที่เขากินกับ Ji Hayeon
 He hadn’t driven his car so they took a taxi
เขาไม่เคยขับรถของเขาเลยจึงขึ้นรถแท็กซี่
 The employees remembered him from when he came with Ji Hayeon and treated him deferentially
พนักงานจำได้ว่าเขามาจากตอนที่เขาไปกับ Ji Hayeon และปฏิบัติกับเขาอย่างฉับพลัน
 Ian refused to be served directly by the manager
เอียนไม่ยอมทำหน้าที่โดยตรงจากผู้จัดการ
 An employee escorted him to a private room
พนักงานพาเขาไปที่ห้องส่วนตัว
 Ian naturally ordered the course dishes
เอียนสั่งจานแน่นอน
 Various dishes came out as Yiyu nagged at him
อาหารต่างๆออกมาเมื่อ Yiyu จู้จี้ที่เขา
 Ian and Yiyu tasted the food, talked and laughed at jokes
เอียนและยายู้กินอาหารพูดคุยและหัวเราะกับเรื่องตลก
 Then a voice popped into Ian’s head
จากนั้นเสียงก็โผล่เข้าไปในหัวของเอียน
 ‘Viva Alaste!’ The lively laughter of Alaste was overlaid over Yiyu and Yoon Bora’s voices
'Viva Alaste!' เสียงหัวเราะที่มีชีวิตชีวาของ Alaste ซ้อนทับเสียง Yiyu และ Yoon Bora
 He recalled the shrimp dish that had been served to him by Alaste’s best chef
เขานึกถึงจานกุ้งที่ได้รับจากพ่อครัวที่ดีที่สุดของ Alaste
 The sweet and sour taste of the shrimp made him constantly eat it, leaving him with a bucket of shrimp shells
รสหวานและเปรี้ยวของกุ้งทำให้เขากินมันอย่างต่อเนื่องทิ้งเขาไว้กับถังหอยกุ้ง
 “Oppa?” “Huh?” “Are you okay? You don’t look good
"โอป้า?" "ฮะ?" "คุณโอเคไหม? 
” “I’m just a little tired
"" ฉันเบื่อหน่อย
” He smiled
" เขายิ้ม
 Yiyu turned from Ian towards Yoon Bora
Yiyu หันจากเอียนไปทาง Yoon Bora
 During their conversation, Ian frowned
ในระหว่างการสนทนาของพวกเขา Ian ขมวดคิ้ว
 It was rare for him
มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขา
 He rarely looked back on the past
เขาไม่ค่อยมองย้อนกลับไปในอดีต
 It was because the weight of the things he had done was so heavy it was difficult for him to raise his head
เป็นเพราะน้ำหนักของสิ่งที่เขาได้ทำหนักมากมันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยกหัวของเขา
 Therefore, he decided to look ahead instead of dwelling on it
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะมองไปข้างหน้าแทนที่จะอาศัยอยู่
 However, today his thoughts turned towards the past
อย่างไรก็ตามวันนี้ความคิดของเขาหันไปทางอดีต
 Why? Vigo’s face as he laughed and bragged about Alaste entered Ian’s mind
ทำไม? 
 When he closed his eyes to shake it off, he could see the barbecue ribs cooked at the festival
เมื่อเขาหลับตาลงเขาจะเห็นซี่โครงหมูสุกที่จัดขึ้นที่งานเทศกาล
 The people shared the barbecue with him and praised him as a hero
คนที่ร่วมบาร์บีคิวกับเขาและยกย่องว่าเขาเป็นวีรบุรุษ
 Now they were no longer there
ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกแล้ว
 Everyone he knew in Alaste had died
ทุกคนที่เขารู้ใน Alaste สิ้นพระชนม์
 That fact weighed on him
ความจริงนั้นชั่งใจเขา
 He knew that it wasn’t a game, but living beings from a real world
เขารู้ว่าไม่ใช่เกม แต่เป็นสิ่งมีชีวิตจากโลกแห่งความเป็นจริง
 Ian suppressed his emotions
เอียนระงับอารมณ์ไว้
 Death was one-sided and couldn’t be reversed
ความตายเป็นด้านเดียวและไม่สามารถย้อนกลับได้
 Ian closed his eyes, feeling both grief and regret
เอียนหลับตารู้สึกเศร้าและเสียใจ
 He had been too naive
เขาดูไร้เดียงสาเกินไป
 If he had stayed a little longer in Alaste, he could’ve stopped them
ถ้าเขาอยู่อีกต่อไปใน Alaste เขาอาจจะหยุดพวกเขาได้
 He shouldn’t have thought about anything else until he pulled out the seed of the Heaven and Earth Clan
เขาไม่ควรจะคิดเกี่ยวกับเรื่องอื่นจนกว่าเขาจะดึงเมล็ดพันธุ์แห่งสวรรค์และดินแดนออกมา
 Regret led to a more distant past
ความเสียใจนำไปสู่อดีตอันไกลโพ้นมากขึ้น
 A memory from a previous battlefield came to mind
ความทรงจำจากสนามรบก่อน ๆ มาถึงใจ
 The faces of those he couldn’t see anymore
ใบหน้าของคนที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป
 “Oppa?” “Wait
"โอป้า?" "รอ
” Ian stood up
เอียนลุกขึ้นยืน
 His face was pale
หน้าของเขาซีด
 “I need to quickly go to the bathroom
"ฉันต้องไปห้องน้ำเร็ว ๆ นี้
” “Uhh…” Ian opened the door and left
"" เอ่อ ... "เอียนเปิดประตูออกไป
 The manager was surprised at Ian’s complexion
ผู้จัดการรู้สึกประหลาดใจที่ผิวของเอียน
 Ian just smiled and left the restaurant
เอียนเพิ่งยิ้มและออกจากร้านอาหาร
 It was still raining
ยังคงมีฝนตก
 Ian leaned his head against the wall of the building
เอียนพิงศีรษะเข้ากับกำแพงของอาคาร
 The landscape of the world melted into the rain
ภูมิทัศน์ของโลกหลั่งไหลเข้าสู่สายฝน
 “Why…?” Even if he closed his eyes, he couldn’t erase their faces in the darkness
"ทำไม ... ?" แม้ว่าเขาจะปิดตาเขาก็ไม่สามารถลบใบหน้าของพวกเขาในที่มืดได้
 Ian stared at the street through blurry eyes
เอียนจ้องมองที่ถนนผ่านตาพร่ามัว
 He remembered his deceased comrades
เขาจำได้ว่าเสียท่าสหายของเขา
 He felt enough sadness at their funerals, so there was no reason to be shaken now
เขารู้สึกเศร้ามากที่งานศพของพวกเขาดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องเขย่าขวัญในขณะนี้
 Nevertheless, their faces were so scary because they eventually led him to one face in the darkness
อย่างไรก็ตามใบหน้าของพวกเขาน่ากลัวมากเพราะในที่สุดพวกเขาก็พาเขาไปที่หน้าหนึ่งในที่มืด
 He had to see her
เขาต้องเห็นเธอ
 Ian bit his lips and opened his eyes
เอ่อริมฝีปากและเปิดตา
 “Crazy…” Yes, Elder Lord was a real world
"บ้า ... " ใช่ลอร์ดเป็นโลกแห่งความเป็นจริง
 The knowledge of that fact might break him
ความรู้เรื่องนี้อาจทำให้เขาตกใจ
 He was tired of seeing people die
เขาเบื่อที่จะได้เห็นคนตาย
 No one knew that he was fighting for them as they kept swinging their weapons without a sense of guilt
ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังต่อสู้เพื่อพวกเขาขณะที่พวกเขายังคงแกว่งอาวุธของพวกเขาโดยไม่รู้สึกผิด
 It was a meaningless resistance
มันเป็นความต้านทานที่ไม่มีสาระ
 Just
เพียงแค่
 ‘Raven, I was wrong
"Raven ฉันผิด
’ Ian’s eyelids drooped
เปลือกตาของเอียนหงุดหงิด
 ‘Go
'ไป
’ It was her last gesture to him
"นี่เป็นท่าทางสุดท้ายของเธอกับเขา
 What type of expression was he making at that time? He wondered if he was looking at her with a resolute face, determined to never abandon her
เขาทำอะไรในตอนนั้น? 
 He didn’t think so
เขาไม่คิดอย่างนั้น
 Maybe there was some hypocrisy mixed in with regret and sorrow, or a condescending expression as he retreated
บางทีอาจจะมีคนหน้าซื่อใจคดผสมผสานกับความเสียใจและความเศร้าโศกหรือการแสดงออกที่หยาบคายในขณะที่เขาถอยกลับ
 He didn’t know
เขาไม่รู้
 Shortly after she gestured, a shell flew into her body and Ian was staring stiffly at flesh and guts
ไม่นานหลังจากที่เธอทำท่าทางเปลือกหอยบินเข้าไปในร่างของเธอและเอียนกำลังจ้องมองที่เนื้อและลำตัว
 Her laughing face as she held an assault rifle could no longer be seen
ใบหน้าหัวเราะของเธอเมื่อเธอถือปืนไรเฟิลจู่โจมไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป
 Her death was no different from the other deaths
การตายของเธอไม่ต่างจากคนตายคนอื่น
 Ian instinctively reached into his pocket, an old habit
เอียนสัญชาตญาณถึงในกระเป๋าของเขานิสัยเก่า
 He had no cigarettes
เขาไม่มีบุหรี่
 He removed his hand from his pocket and raised it to his face
เขาเอามือออกจากกระเป๋าแล้วเงยหน้าขึ้น
 He desperately tried to block the memories, but they kept clinging to him
เขาพยายามอย่างมากที่จะปิดกั้นความทรงจำ แต่พวกเขาก็ยึดติดกับเขาไว้
 Maybe, if he had moved a little faster
บางทีถ้าเขาได้ย้ายเร็วขึ้นเล็กน้อย
 If only he performed the operation properly
ถ้าเพียง แต่เขาดำเนินการอย่างถูกต้อง
 Perhaps he did
บางทีเขาอาจจะทำ
 He built meaningless assumptions and talked nonsense
เขาสร้างสมมติฐานที่ไร้ความหมายและพูดเรื่องไร้สาระ
 The memories of that day repeated against his will
ความทรงจำในวันนั้นซ้ำกับเจตจำนงของเขา
 Go, go, go
ไปไปไป
 Explosion, explosion, explosion
การระเบิดการระเบิดการระเบิด
 His expression, expression, expression
การแสดงออกการแสดงออกของเขา
 Ian slammed his fist against the wall
เอียนกระแทกกำปั้นไว้ที่ผนัง
 Alaste, Alaste, Alaste
Alaste, Alaste, Alaste
 Pain spread
การแพร่กระจายความเจ็บปวด
 He took a deep breath
เขาหายใจเข้าลึก ๆ
 Ian grabbed one of his injured hands before heading back to the restaurant and handing over his card
เอียนคว้ามือที่บาดเจ็บไว้ก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับไปที่ร้านอาหารและส่งมอบบัตรของเขา
 “Something happened…please tell my companions that I am leaving first
"มีบางสิ่งเกิดขึ้น ... โปรดบอกเพื่อนของฉันว่าฉันจะจากไปก่อน
”   *** Han Yeori switched off the last light
"*** Han Yeori ปิดฉากแสงสุดท้าย
 The sound of a broadcast was heard from her phone that she had unknowingly left on
ได้ยินเสียงของการออกอากาศจากโทรศัพท์ของเธอที่เธอได้ทิ้งไว้โดยไม่รู้ตัว
 –The Heaven and Earth Clan had issued a statement about the broken agreement
- Heaven and Earth Clan ได้ออกแถลงการณ์เกี่ยวกับข้อตกลงที่ไม่ดี
 They defended themselves by saying it couldn’t be helped because they were ordered by the emperor
พวกเขาปกป้องตัวเองด้วยการบอกว่ามันไม่สามารถช่วยได้เพราะได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิ
 They are playing as the emperor’s vassals and it is a game, so the users of the Alaste Love club should understand since they are also roleplaying… She suddenly turned her head
พวกเขากำลังเล่นเหมือนจักรพรรดิของข้าราชบริพารและเป็นเกมดังนั้นผู้ใช้ Alaste Love club ควรเข้าใจตั้งแต่พวกเขายังมีบทนำ ... เธอก็หันศีรษะของเธอ
 She felt a haunting feeling
เธอรู้สึกหดหู่ใจ
 The cafe was clearly empty
คาเฟ่ว่างเปล่าอย่างเห็นได้ชัด
 She tilted her head
เธอเอียงศีรษะของเธอ
 Then she was shocked to see something moving in the darkness
จากนั้นเธอก็ตกใจที่เห็นบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ในความมืด
 “Hah
“ฮะ
” She froze before frowning, as she realized that the silhouette belonged to a familiar person
"เธอแช่แข็งก่อนที่จะขมวดคิ้วขณะที่เธอตระหนักว่าภาพเงาเป็นของคนที่คุ้นเคย
 Then she looked again
จากนั้นเธอก็มองอีกครั้ง
 He must have a reason for doing this
เขาต้องมีเหตุผลในการทำเช่นนี้
 “Boss-nim
“เจ้านาย-nim
” Ian didn’t answer
เอียนไม่ตอบ
 Han Yeori pouted
Han Yeori โกรธ
 He had the ability to move without any sound
เขามีความสามารถในการเคลื่อนที่ได้โดยไม่มีเสียงใด ๆ
 It was a strange talent from his old days as a soldier
มันเป็นพรสวรรค์ที่แปลกจากวันเก่าของเขาในฐานะทหาร
 “Boss-nim?” He raised his head
"นาย - นาย?" เขาเงยหน้าขึ้น
 It was dark but the lights from the street outside leaked in, revealing his bloodshot eyes
มันมืด แต่ไฟจากถนนข้างนอกรั่วออกเผยให้เห็นดวงตาที่บวมของเขา
 “Are you okay?” Ian looked at her and blinked before smiling
"คุณสบายดีมั้ย?" เอียนมองไปที่ตัวเธอและกระพริบตาก่อนยิ้ม
 “Have you finished?” “Yes
"คุณทำเสร็จแล้วหรือ?" "ใช่
” “Can I have just one cup of coffee?” Han Yeori didn’t complain
"ฉันสามารถชงกาแฟได้แค่ถ้วยเดียวหรือ?" ฮันยุริไม่บ่น
 She looked at Ian’s face and nodded
เธอมองไปที่ใบหน้าของเอียนและพยักหน้า
 “Yes
"ใช่
” She walked into the preparation room and turned on the light
"เธอเดินเข้าไปในห้องเตรียมอาหารและเปิดไฟ
 She hesitated in front of the espresso machine before making a drink and setting it down in front of Ian
เธอลังเลอยู่หน้าเครื่องทำกาแฟเอสเพรสโซก่อนที่จะดื่มและวางมันลงข้างหน้าเอียน
 Ian looked down at it quietly
เอียนมองไปที่มันอย่างเงียบ ๆ
 “Is this coffee?” “Just drink it
"กาแฟนี้หรือเปล่า" "แค่ดื่มมัน
” Mint chocolate frappe
"ช็อกโกแลตมิ้นท์มิ้นท์
 Ian quietly put the straw in his mouth
เอียนเงียบ ๆ ใส่ฟางลงในปาก
 Han Yeori asked, “Are you okay?” Ian laughed
Han Yeori ถามว่า "โอเคไหม?" เอียนหัวเราะ
 She noticed that his laugh sounded a little unusual
เธอสังเกตเห็นว่าเสียงหัวเราะของเขาฟังดูผิดปกติเล็กน้อย
 “Yes, I’m fine
"ใช่ฉันสบายดี
” He drank the mint chocolate frappe for a while as the chill faded
"เขาดื่มช็อกโกแลตจากมิ้นท์ช็อกโกแลตสักครู่ขณะที่ชิลล์จางหายไป
 Han Yeori sat next to Ian
Han Yeori นั่งข้างเอียน
 “Why are you acting like a man who had his heart broken?” “How did you know?” “I have to leave work, so regain your spirit
"ทำไมคุณถึงทำตัวเหมือนคนที่หัวใจของเขาเสียไป?" "คุณรู้ได้ยังไง?" "ฉันต้องออกจากงาน
” She tapped Ian’s head
"เธอเคาะหัวของเอียน
 Ian chuckled in a low voice
เอียนหัวเราะเบา ๆ
 His voice rang through the empty café
เสียงของเขาดังขึ้นผ่านร้านกาแฟที่ว่างเปล่า
 Suddenly, Ian leaned against her
ทันใดเอียนเอนเอียงกับเธอ
 Han Yeori complained, “Heavy
Han Yeori บ่นว่า "หนัก
” “Just for a moment
"" สักครู่
” Ian said with a sigh, “Let me do this for a moment…” As he closed his eyes, Han Yeori looked at his face leaning against her shoulder, at the still remaining mint chocolate frappe and then up at the ceiling
เอียนกล่าวด้วยการถอนหายใจ "ให้ฉันทำแบบนี้สักครู่ ... " ขณะที่เขาหลับตาลง Han Yeori มองใบหน้าของเขาพิงไหล่ของเธอลงที่เศษช็อกโกแลตที่ยังเหลือจากนั้นก็ขึ้นที่เพดาน
 Ian’s breath tickled her ears
ลมหายใจของเอียนข่มหูเธอ
 The second hand of the clock touched her nerves
มือที่สองของนาฬิกาสัมผัสประสาทของเธอ
 “……” Time passed
"……" เวลาผ่านไป
 Han Yeori whispered towards the silent Ian, “You don’t have to worry
Han Yeori กระซิบต่อเอียนเงียบ ๆ ว่า "คุณไม่ต้องเป็นห่วง
” As Ian’s breathing evened out, she added, “I won’t report you for sexual harassment…” She reached out a hand towards Ian’s bangs
"ขณะที่หายใจของเอียนแผ่วลงเธอเสริมว่า" ฉันจะไม่แจ้งให้คุณทราบเกี่ยวกับการคุกคามทางเพศ ... "เธอเอื้อมมือไปที่เอวของเอียน
 There was still sweat on his forehead
ยังคงมีเหงื่อที่หน้าผากของเขา
 She wiped it with her fingers and then smiled as she wiped it on Ian’s clothes
เธอเช็ดด้วยนิ้วแล้วยิ้มขณะที่เธอเช็ดมันลงบนเสื้อผ้าของเอียน
 “Why is my boss like this…?” Ian’s heartbeat was transmitted from where he was leaning against her
"เจ้านายของฉันทำไมเช่นนี้ ... ?" หัวใจของเอียนได้ถูกส่งมาจากที่ที่เขาพิงอยู่กับเธอ
 Han Yeori felt his pulse and then got up
Han Yeori รู้สึกชีพจรของเขาแล้วก็ลุกขึ้น
 She carefully laid the sleeping Ian on the body and placed a cushion under his head
เธอวางเอียนไว้บนร่างและวางเบาะใต้ศีรษะ
 Ian was now asleep
เอียนกำลังหลับอยู่
  Han Yeori looked at his sleeping self before taking a coat from the counter and covering his body
Han Yeori มองตัวตนนอนหลับของเขาก่อนที่จะเอาเสื้อคลุมจากเคาน์เตอร์และคลุมร่างของเขา
 It was summer
ฤดูร้อน
 He shouldn’t get a cold
เขาไม่ควรเป็นหวัด
 It was still raining outside the store
ยังคงมีฝนตกอยู่นอกร้าน
 Cars passed through water
รถผ่านน้ำ
 The procession of umbrellas could be seen
ขบวนของร่มสามารถมองเห็นได้
 “Um…” Han Yeori slung her bag over her shoulder and looked at Ian one last time
"อืม ... " ฮันยุยะเอากระเป๋าไปที่ไหล่ของเธอและมองไปที่เอียนเป็นครั้งสุดท้าย
 “People with quick senses…” Rain poured down as soon as she opened the door and opened her umbrella
"คนที่มีความรู้สึกอย่างรวดเร็ว ... " เรนเทลงทันทีที่เธอเปิดประตูและเปิดร่มของเธอ
 The rain striking the umbrella was heavy
ฝนตกกระทบร่มก็หนักมาก
 Han Yeori stood at the doorway of Café Reason
Han Yeori ยืนอยู่ตรงหน้าประตูCafé Reason
 As her ears became familiar with the sound of the rain, she began to move
เมื่อหูของเธอเริ่มคุ้นเคยกับเสียงฝนเธอเริ่มเคลื่อนที่
 Rain was coming
เรนกำลังจะมาถึง
 So it was like this
ดังนั้นมันเป็นเช่นนี้
 She steadily moved away from the café as her silhouette gradually melted into the rain
เธอค่อยๆเคลื่อนห่างจากร้านกาแฟเมื่อภาพเงาของเธอค่อย ๆ ละลายลงไปในสายฝน