CHAPTER 25: A REAL KILLER VISITS   The book not only consisted the family’s household but also the detailed information of the family members and characteristics, and even the records of the relatives and close friends of these households
บทที่ 25 การเยี่ยมเยียนผู้เยี่ยมเยือนผู้เคราะห์ร้ายหนังสือเล่มนี้ไม่เพียง แต่ประกอบด้วยครอบครัวของครอบครัวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงข้อมูลโดยละเอียดของสมาชิกในครอบครัวและลักษณะและประวัติของญาติพี่น้องและเพื่อนสนิทของครอบครัวเหล่านี้ด้วย
 The people would come frequently and stay for a long time inside
คนจะมาบ่อยๆและอยู่ข้างในเป็นเวลานาน
 The most shocking thing for Zhang Yang was that inside the book, there were actually indicated about the people of respective fields and their influence in those areas, who had to be immediately informed … Turning over to the second half, Zhang Yang was stunned
สิ่งที่น่าตกใจที่สุดสำหรับ Zhang Yang คือภายในหนังสือเล่มนี้มีการบอกความจริงเกี่ยวกับคนในสาขาต่างๆและอิทธิพลของพวกเขาในพื้นที่เหล่านั้นผู้ซึ่งจะต้องได้รับแจ้งทันที ... หันกลับไปครึ่งปีที่สอง Zhang Yang รู้สึกทึ่ง
 There were a hundred or more household in the alley and to his surprise this second half section consisted of the all the floating population inside the alley, including scavengers, selling vegetables and so on … all of them were recorded clearly
มีบ้านเรือนจำนวนร้อยคนขึ้นไปในซอยและความประหลาดใจของเขาในส่วนครึ่งหลังนี้ประกอบด้วยประชากรที่ลอยอยู่ในซอยทั้งหมดรวมทั้งคนกวาดและขายผักเป็นต้นทุกคนก็ถูกบันทึกไว้อย่างชัดเจน
 Looking at this thick data, Zhang Yang could not help but look towards Xiao Yuanxing with respect
เมื่อมองไปที่ข้อมูลที่หนานี้ Zhang Yang ไม่สามารถช่วยได้ แต่มองไปทาง Xiao Yuanxing ด้วยความเคารพ
 The amount of  manpower and material resources needed to gather such complete information was simply unimaginable
จำนวนทรัพยากรบุคคลและทรัพยากรที่จำเป็นในการรวบรวมข้อมูลที่สมบูรณ์ดังกล่าวเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว
 In the end, what kind of organization is this? Zhang Yang looked at the bookshop owner who was pretending to be concentrated in arranging the old worn out books, clearly, the owner was in charge of this alley except that he did not know what his specific work was? “Young man, what is it?” “Ah … no …
ท้ายที่สุดองค์กรประเภทนี้คืออะไร? 
 …” as the bookstore owner suddenly raised his head, with the lens shining, Zhang Yang startled and jumped
... "เป็นเจ้าของร้านหนังสือก็ยกหัวของเขาด้วยเลนส์ที่ส่องแสงจางยางตกใจและเพิ่มขึ้น
 “Do your own thing, you only have a week to look at these information
"ทำสิ่งของคุณเองคุณมีเวลาเพียงสัปดาห์เดียวในการดูข้อมูลเหล่านี้
” The bookstore owner lowered his head
เจ้าของร้านหนังสือลดศีรษะลง
 “Oh
“โอ้
” Zhang Yang once again strongly felt that the owner with glasses looked just like the librarian at the school
"จางยางอีกครั้งรู้สึกว่าเจ้าของแว่นตาดูคล้ายกับบรรณารักษ์ที่โรงเรียน
 The only difference was their gender
ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเพศของพวกเขา
 The information were certainly very important, a week, so he has a week to remember this account information, and then contrast these data to monitor the alley which was undoubtedly a difficult task for an ordinary person
ข้อมูลเป็นสิ่งที่สำคัญมากเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ดังนั้นเขาจึงมีเวลาจำข้อมูลบัญชีนี้ได้หนึ่งสัปดาห์จากนั้นจึงคัดค้านข้อมูลเหล่านี้เพื่อตรวจสอบซอยซึ่งเป็นงานที่ยากลำบากสำหรับคนธรรมดา
 Zhang Yang suddenly understood why Liu Biao could not find any men
Zhang Yang ก็เข้าใจว่าทำไม Liu Biao ไม่สามารถหาผู้ชายได้
 It can be reckoned that whoever sees that thick account book will certainly have a headache
สามารถคาดเดาได้ว่าใครก็ตามที่เห็นว่าหนังสือบัญชีหนาแน่นอนจะมีอาการปวดหัว
 “Can I leave here after this week?” Zhang Yang asked
"ฉันออกจากที่นี่ได้ไหมหลังจากสัปดาห์นี้?" Zhang Yang ถาม
 The bookstore owner raised his head in astonishment, his pair of eyes tightly pegged on Zhang yang
เจ้าของร้านหนังสือเล่มนี้เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจดวงตาคู่ของเขาจ้องแน่นที่จางยาง
 Zhang Yang felt a cold breath spread in the midst of the air, he couldn’t understand why this feeling evolved but this sensation was absolutely real
Zhang Yang รู้สึกว่าลมหายใจเย็น ๆ แผ่กระจายไปท่ามกลางอากาศเขาไม่เข้าใจว่าทำไมความรู้สึกนี้พัฒนาขึ้น แต่ความรู้สึกนี้เป็นจริงอย่างแท้จริง
 “Cough … cough … I just wanted to look inside the alley, to be familiar with … …” “Yes you can
"ไอ ... ไอ ... ฉันแค่อยากจะมองเข้าไปในซอยเพื่อทำความคุ้นเคยกับ ... ... " "ใช่แล้ว
” The bookstore owner’s eyes relaxed as he said in a faint voice
ดวงตาของเจ้าของร้านหนังสือผ่อนคลายในขณะที่เขาพูดด้วยเสียงจาง ๆ
 “Thank You
"ขอขอบคุณ
” The owner’s voice faded as Zhang Yang had already run out just like a streak of smoke
เสียงเจ้าของเสียงจางหายไปขณะที่จางยางได้หมดไปเช่นเดียวกับควันไฟ
 The shop owner was surprised for a moment to see that the resident information book was still on the table
เจ้าของร้านรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งเพื่อดูว่าสมุดข้อมูลที่อยู่อาศัยยังคงอยู่บนโต๊ะ
 His face could not help but throw a trace of sneer, and without a hitch he grabbed the residence booklet and put it away
ใบหน้าของเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่โยนร่องรอยของการเยาะเย้ยและโดยไม่ต้องผูกปมเขาคว้าหนังสือเล่มเล็กที่อยู่อาศัยและนำมันไป
 The alley extended up to more than two hundred meters, it seemed to be a straight line in distance, but in fact, in the middle there were a few curves which were extremely ingenious
ตรอกที่ยื่นออกไปมากกว่าสองร้อยเมตรมันดูเหมือนจะเป็นเส้นตรงในระยะทาง แต่ในความเป็นจริงตรงกลางมีเส้นโค้งไม่กี่ซึ่งแย่มาก
 Exactly a car was unable to enter the alley in addition to a several obstacles which made it incapable of adding motorcycles and bicycles
รถคันหนึ่งไม่สามารถเข้าไปในซอยได้นอกเหนือจากอุปสรรคมากมายซึ่งทำให้ไม่สามารถเพิ่มรถจักรยานยนต์และรถจักรยานได้
More than two hundred meter inside, after a small turn Zhang Yang had a sudden feeling that the surface area inside was not that small
มากกว่าสองร้อยเมตรภายในหลังจากหันเล็ก Zhang Yang มีความรู้สึกฉับพลันที่พื้นที่ผิวภายในไม่ได้ที่มีขนาดเล็ก
 There were rows of bungalows and some children and women were playing in front of the houses in the sun
มีบังกะโลเรียงเป็นแถวและเด็กบางคนเล่นกันที่หน้าบ้านหลังแดด
 Just when Zhang Yang entered inside, at first glance he saw a two-storied building, which was the only two storied building at that place
เมื่อจางหยางเข้ามาภายในได้อย่างรวดเร็วก่อนเขาเห็นอาคารสองชั้นซึ่งเป็นอาคารสองชั้นที่นั่น
 The building was located behind a row of crowded houses
อาคารหลังนี้ตั้งอยู่หลังบ้านที่หนาแน่น
 Zhang Yang guessed that the casino was there, because, he saw that the periphery had several pairs of vigilant eyes
Zhang Yang เดาว่าคาสิโนอยู่ที่นั่นเพราะเขาเห็นว่ารอบนอกมีคู่ระวังตัวหลายคู่
 Zhang Yang was strolling for more than an hour now
Zhang Yang กำลังเดินเล่นมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว
 Although the area inside the small alley was very large, there was but only one passage of getting out, except from the alley’s entrance, no one would be able to get out
ถึงแม้ว่าพื้นที่ภายในซอยเล็ก ๆ มีขนาดใหญ่มาก แต่ก็มีเพียงทางออกเดียวที่จะออกไปยกเว้นจากทางเข้าของซอยไม่มีใครสามารถออกไปได้
  Zhang Yang wandered inside the alley until noon, then he came out and returned to the bookstore panting
Zhang Yang เดินเข้าไปในซอยจนกระทั่งถึงเที่ยงแล้วเขาก็ออกมาและกลับไปที่ร้านหนังสือที่กำลังหอบ
 “There’s a piece of bread and also a bottle of mineral water
"มีขนมปังและน้ำแร่หนึ่งขวด
” The bookstore owner saw Zhang Yang return and pointed his fingers towards the bookshelf above
เจ้าของร้านหนังสือเห็น Zhang Yang กลับมาและชี้มือไปที่ชั้นหนังสือข้างต้น
 “He he! I just happen to be hungry
"ฮิฮิ! 
” Zhang Yang smiled obsequiously
"Zhang Yang ยิ้มเย้ยหยัน
 “This is only the first time and also the last time, and it won’t be repeated
"นี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายและมันจะไม่เกิดขึ้นซ้ำ
 I’m not here to provide free meals
ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้อาหารฟรี
” The owner didn’t even lift head as he speak
"เจ้าของไม่ได้ยกศีรษะในขณะที่เขาพูด
 “Oh … oh
"โอ้โอ้
” Zhang Yang finished the bread in just three mouthful to look at the time
"Zhang Yang เสร็จขนมปังในเวลาเพียงสามคำเพื่อดูเวลา
 He looked at the owner sitting on a chair from the book shelf and reading a fictional book as he was totally engrossed in reading
เขามองไปที่เจ้าของนั่งอยู่บนเก้าอี้จากชั้นวางหนังสือและอ่านหนังสือที่สวมใส่ในขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่กับการอ่าน
 It seemed that he had nothing to do with Zhang Yang
ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับ Zhang Yang
 “Boss, My surname is Zhang, and other people call me Zhang Yang, Can I know your name?” Zhang Yang turned a few pages but couldn’t find anything interesting so he put the book back to the shelf
"เจ้านายนามสกุลของฉันคือจางและคนอื่น ๆ เรียกฉันว่าจางยางฉันรู้ชื่อคุณได้หรือไม่" จางยางหันหน้าไม่กี่หน้า แต่ไม่พบสิ่งที่น่าสนใจดังนั้นเขาจึงนำหนังสือเล่มนี้กลับมาที่หิ้ง
 He couldn’t find any other words as he looked for something to talk about
เขาไม่สามารถหาคำอื่น ๆ ในขณะที่เขามองหาบางสิ่งบางอย่างที่จะพูดคุย
 “Call me Lao Li
"โทรหาฉันลาวลี
” The bookstore’s owner shifted his eyes but still did not raise his head
เจ้าของร้านหนังสือเปลี่ยนตา แต่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้น
 “Oh … Lao Li … …
"โอ้ ... ลาวลี ... ...
 Can this bookstore even support to feed people? Evidently, it seems that the business is not that good
ร้านหนังสือเล่มนี้สามารถสนับสนุนคนอื่นได้หรือไม่? 
” Zhang Yang glanced at the dilapidated old books above the shelves, it was clear that this bookstore couldn’t keep up with the internet
"Zhang Yang เหลือบมองหนังสือเก่าที่ทรุดโทรมอยู่เหนือชั้นวางหนังสือได้ชัดเจนว่าร้านหนังสือเล่มนี้ไม่สามารถติดตามอินเทอร์เน็ตได้
 So, there should be no business
ดังนั้นควรจะไม่มีธุรกิจ
 “I’m not short on money
"ฉันไม่สั้นเงิน
 I’m waiting for a man here
ฉันรอผู้ชายคนหนึ่งที่นี่
”  “Who?” “You won’t understand
"" ใคร? "" คุณจะไม่เข้าใจ
” Lao Li with a desolate expression on his face
"ลาวลีด้วยท่าทางที่ไร้ความปราณีบนใบหน้าของเขา
 “ … … Lao Li, Song Tao’s here
"... ... Lao Li, Song Tao อยู่ที่นี่
 I’ll get going now
ฉันจะไปเดี๋ยวนี้
” Zhang Yang saw Song Tao sadly walked in, he immediately stood up and greeted Song Tao before escaping that place
"Zhang Yang เห็น Song Tao เดินอย่างเศร้าเขาก็ลุกขึ้นยืนและทักทาย Song Tao ก่อนจะหนีออกจากที่นั่น
 The house was just like a coffin, generally lifeless
บ้านก็เหมือนโลงศพโดยทั่วไปไม่มีชีวิตชีวา
 Zhang Yang did not like the atmosphere there, and Lao Li also seemed to be uninterested to talk
Zhang Yang ไม่ชอบบรรยากาศที่นั่นและลาวลีก็ดูเหมือนจะไม่สนใจพูด
  Zhang had bought folders and papers from the bookstore right away as now he had to do one important thing
Zhang ได้ซื้อโฟลเดอร์และเอกสารจากร้านหนังสือทันทีเช่นตอนนี้เขาต้องทำสิ่งสำคัญอย่างหนึ่ง
 After seeing the residence booklet, Zhang Yang had a thought that Liu Biao simply couldn’t remember all of the information in a short period of one week, not to mention memorizing everyone who are familiar to the alley
หลังจากที่ได้เห็นหนังสือเล่มนี้แล้ว Zhang Yang คิดว่า Liu Biao ไม่สามารถจดจำข้อมูลทั้งหมดได้ภายในระยะเวลาสั้น ๆ หนึ่งสัปดาห์โดยไม่ต้องพูดถึงการจดจำทุกคนที่คุ้นเคยกับตรอก
 As Liu Biao’s friend Zhang Yang wanted to re- order the information in a new residence booklet for easy memory
ในฐานะเพื่อนของ Liu Biao Zhang Yang ต้องการสั่งซื้อข้อมูลใหม่ในสมุดที่อยู่อาศัยใหม่สำหรับหน่วยความจำง่ายๆ
 ………… “Dong Dong 
............ "Dong Dong
” Zhang Yang was pretty busy when suddenly he heard several gentle knock on the door
"จางยางยุ่งมากตอนที่เขาได้ยินเสียงเคาะเบา ๆ หลายประตู
 This made him feel very strange, as you know, they have keys inside the dormitory and more importantly, currently the door is ajar
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ อย่างที่คุณรู้ว่าพวกเขามีกุญแจภายในหอพักและที่สำคัญกว่านี้คือประตูที่แง้มอยู่
 A gentle push should open the door so who would still need to knock on the door? “Dong 
ดันอ่อนโยนควรเปิดประตูเพื่อที่จะยังคงต้องเคาะประตู? 
 Dong “ The sound of knocking on the door still continued
ดง "เสียงเคาะประตูยังคงดำเนินต่อไป
 Although the sound was very low, Zhang Yang didn’t know why but he heard a rhythm in the sound with a hint of firm implication
แม้ว่าเสียงต่ำมาก Zhang Yang ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาได้ยินจังหวะในเสียงด้วยคำใบ้ของ บริษัท ที่มีนัย
 It seemed that the person outside was unlikely to leave even if no-one responded to the door
ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างนอกไม่น่าจะออกไปแม้ว่าไม่มีใครตอบประตู
 “Come In!” Zhang Yang had no choice
"Come In!" Zhang Yang ไม่มีทางเลือก
 “ZHANG YANG!!” The door had just opened when a voice full of anger was heard which terribly scared Zhang Yang that he basically jumped on the bed like a spring
"เฉิงหยาง !!" ประตูเพิ่งเปิดออกเมื่อได้ยินเสียงโกรธที่ทำให้กลัวนาย Zhang Yang กลัวว่าเขากระโดดลงบนเตียงอย่างสปริง
 “You … What on  earth… you doing?”  Zhang Yang stammered as he looked at the doorway, it was Xiao Yiran
"คุณ ... สิ่งที่อยู่ในแผ่นดิน ... คุณกำลังทำอะไร?" Zhang Yang ตะแลงแกงขณะที่เขามองไปที่ทางเข้าประตูนั่นคือ Xiao Yiran