Chapter 25 The temporary resident of a cave in the Monster field, Kim Sae-Jin was about to utilise the regular exit route for an afternoon out in the city
บทที่ 25 ถิ่นพำนักชั่วคราวของถ้ำในเขตมอนสเตอร์คิมซา - จินกำลังจะใช้เส้นทางออกปกติสำหรับช่วงบ่ายในเมือง
 What he meant by the regular route was that, instead of him changing to the Ebony Wolf Form and jumping over the wire fences and traversing the wilderness that way, he’d assume the appearance of a human and walk out of the entrance/exit proper
สิ่งที่เขาหมายถึงตามปกติคือแทนที่เขาจะเปลี่ยนเป็นหมาป่าหมาป่ารูปแบบและกระโดดข้ามรั้วลวดหนามและเดินลัดเลาะในถิ่นทุรกันดารด้วยวิธีนั้นเขาจะถือว่ารูปร่างหน้าตาของมนุษย์และเดินออกจากทางเข้า / ทางออก
 When utilising this regular route, he had to go through the so-called Rest Stop, a large structure built as a shelter
เมื่อใช้เส้นทางปกตินี้เขาต้องผ่าน Rest Stop ที่เรียกว่าโครงสร้างขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นเป็นที่พักพิง
 Inside this building which was the size of the Seoul Train Station’s waiting area, he saw Hunters, or maybe Knights, going through a final mission briefing before embarking on another hunt
ภายในอาคารซึ่งเป็นพื้นที่รอคอยของสถานีรถไฟโซลเขาเห็น Hunters หรืออาจจะเป็นอัศวินผ่านการบรรยายสรุปภารกิจครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเริ่มดำเนินการล่าสัตว์อีก
 (TL: this is weird – the author referred to this place as Reception Area in chapter 15
(TL: เป็นเรื่องแปลก - ผู้เขียนอ้างถึงสถานที่แห่งนี้ว่าเป็นพื้นที่รับแขกในบทที่ 15
 Hmm…
อืม ...
) “Uh?” In this place, Sae-Jin found a familiar face he saw on TV just now
) "Uh?" ในที่แห่งนี้ Sae-Jin พบใบหน้าที่คุ้นเคยที่เขาเห็นในทีวีตอนนี้
 It was Yu Sae-Jung
นี่คือ Yu Sae-Jung
 With her colleagues around, she was intently listening to the words of a man who looked to be the captain of the hunting team
กับเพื่อนร่วมงานของเธอรอบ ๆ เธอได้ตั้งใจฟังคำพูดของชายคนหนึ่งที่มองว่าเป็นกัปตันทีมล่าสัตว์
 He tried to figure out if she was nodding her head like that because the hunt she was about to participate in was important, when an army of camera-wielding crewmen descended down on the group out of nowhere
เขาพยายามจะรู้ว่าเธอพยักหน้าเธอเช่นนั้นเพราะการล่าสัตว์ที่เธอกำลังจะเข้าร่วมเป็นสิ่งที่สำคัญมากเมื่อกองทัพลูกเรือที่ควงกล้องพากันลงจากกลุ่มไหน
 “Be rest assured as we got our own Knights providing protection so, please, just focus on hunting as you’d do normally
"จงมั่นใจในขณะที่เรามีอัศวินของเราให้การคุ้มครองดังนั้นโปรดเพียงแค่มุ่งเน้นไปที่การล่าสัตว์ตามที่คุณต้องการโดยปกติ
 We only want to capture your natural actions
เราต้องการจับภาพการกระทำตามธรรมชาติของคุณเท่านั้น
 Aren’t we doing this, because the public’s opinion on the Knights Orders aren’t so good right now thanks to the recent Monster Outbreak? Let’s turn all of that around with this reality TV show! Although we’re filming only the pilot episode, but still, please remember that this isn’t a documentary but a reality TV!! Please, please remember this
เราไม่ทำเช่นนี้เพราะความคิดเห็นของประชาชนเกี่ยวกับอัศวินออร์เดอร์ไม่ดีเท่าไหร่ตอนนี้เนื่องจากมีการระบาดของมอนสเตอร์เมื่อเร็ว ๆ นี้? 
 Oh, and…
โอ้และ ...
 Knight Yu Sae-Jung?” “Yes?” “Well, it’ll be like, since Miss Sae-Jung is the face of the show, so, we’ll have to focus more on you from now on
Knight Yu Sae-Jung? "" ใช่แล้ว? "" เอาละมันจะเป็นแบบนั้นตั้งแต่คุณ Sae-Jung เป็นหน้าของการแสดงดังนั้นเราจะต้องให้ความสนใจกับคุณตั้งแต่บัดนี้
 A cold expression is okay, no, it’s more than okay, but please smile every now and then
การแสดงออกของความหนาวเย็นไม่เป็นไรไม่มากไปกว่า แต่กรุณายิ้มให้ทุกขณะ
 That’s for the best, you see
นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่คุณเห็น
 If you’re cold and distant all~ day long, the viewers might end up not liking you
ถ้าคุณเย็นและไกลทุกวัน ~ ยาวผู้ชมอาจจะไม่ชอบคุณ
 So, people would think more favourably of you when an unexpected, bright smile breaks out of all that coldness
ดังนั้นคนจะคิดว่าคุณเป็นที่ชื่นชอบมากขึ้นเมื่อรอยยิ้มที่ไม่คาดคิดที่สดใสและไม่คาดคิดแตกออกจากความหนาวเย็นทั้งหมด
 Like… she’s only cold outwardly, but inside, she’s kind hearted… like that
ชอบ ... เธอแค่เย็นข้างนอก แต่ข้างในเธอใจดี ... อย่างนั้น
” “Oh…” Yu Sae-Jung had an expression of slight unwillingness, but she still ended up nodding her head, once
"" โอ้ ... "Yu Sae-Jung แสดงออกไม่เต็มใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังจบลงด้วยการพยักหน้า
 ‘It’s just them filming stuff for a show
'มันเป็นเพียงแค่พวกเขาถ่ายทำรายการสำหรับการแสดง
’ The guy Sae-Jin thought was the captain of the team, actually turned out to be the producer of the show
'คนที่แต่งตัวประหลาด Sae-Jin คิดว่าเป็นกัปตันของทีมจริงกลายเป็นผู้ผลิตของการแสดง
 Sae-Jin stood there watching for five minutes before moving towards the exit
แซะ - จินยืนอยู่ที่นั่นเฝ้าดูอยู่ประมาณห้านาทีก่อนที่จะเดินไปทางออก
 Actually, he tried to move, but…
ที่จริงเขาพยายามจะย้าย แต่ ...
 “H, hey, please wait a moment!!”   *   Yu Sae-Jung found the current situation not to her liking
"เฮ้ยโปรดรอสักครู่!" * Yu Sae-Jung พบสถานการณ์ปัจจุบันไม่ชอบเธอ
 But she couldn’t do anything about it
แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้
 It was decided to give access to her life to these media people already
ตัดสินใจที่จะให้เข้าถึงชีวิตของเธอกับสื่อเหล่านี้แล้ว
 She also knew that, in order to become a Highest Tier Knight in the future, the goodwill of the public would be important, to a certain degree
เธอก็รู้ว่าเพื่อที่จะกลายเป็นอัศวินชั้นสูงสุดในอนาคตความปรารถนาดีของสาธารณชนจะมีความสำคัญในระดับหนึ่ง
 To follow in the footsteps of Kim Yu-Rin, her childhood idol, she was willing to endure just about everything
ตามรอยเท้าของ Kim Yu-Rin, ไอดอลวัยเด็กของเธอเธอก็เต็มใจที่จะทนทุกอย่างได้
 “Please remember, it’s not a documentary, but a reality TV show!! And… Knight Yu Sae-Jung?” She disliked this producer who wanted to package the Monster hunts into a reality entertainment TV show, but her father did recommend him, saying the man had the right abilities
"โปรดจำไว้ว่านี่ไม่ใช่สารคดี แต่เป็นรายการทีวีเรียลลิตี้! 
 She did her utmost hardest to repress the urge to just get up and run away, and reluctantly made her replies
เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะระงับความอยากที่จะลุกขึ้นและวิ่งหนีไปและได้ตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ
 Even after that, though, this guy continued to yap on and on
แม้หลังจากนั้นแม้ว่าคนที่แต่งตัวประหลาดนี้ยังคง yap บนและบน
 So, she answered him insincerely while turning her gaze elsewhere
ดังนั้นเธอจึงตอบเขาอย่างไม่ระมัดระวังในขณะที่หันไปจ้องมองที่อื่น
 This was the only way for her to endure this torture
นี่เป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธอทนทรมานได้
 And that’s how, like fate or even maybe a lie, she found him
และนั่นก็เป็นเช่นเดียวกับโชคชะตาหรือแม้กระทั่งการโกหกเธอก็พบเขา
 “H, hey, please wait a moment!!” “Eh? K, keuk!!” At her sudden outburst, the producer got confused but Yu Sae-Jung couldn’t care any less even if she tried
"เฮ้ยกรุณารอสักครู่ !!" "เอ๊ะ? 
 She shoved aside the producer blocking her way, then rushed out in front of the man she had been searching for
เธอผลักดันให้ผู้ผลิตปิดกั้นทางของเธอแล้ววิ่งออกไปข้างหน้าคนที่เธอกำลังค้นหา
 “…
“...
Hmm?” “…
อืม? "" ...
Is it… really him?” Now that she was standing before him, Yu Sae-Jung had to take a moment and wonder
มันจริงเหรอ? "ตอนที่เธอกำลังยืนอยู่ข้างหน้าเขา Yu Sae-Jung ต้องใช้เวลาสักครู่และสงสัย
 The face was the same, but… was his size this big before? “Excuse me, you’re Mister Kim Sae-Jin, yes? From that time
ใบหน้าเหมือนกัน แต่ ... ขนาดของเขาใหญ่ขนาดนี้มาก่อนหรือไม่? 
” However, the face was definitely the same as the one engraved in her memories, so she worked hard to appear confident
"อย่างไรก็ตามหน้าตาก็เหมือนกับที่เขียนในความทรงจำของเธอดังนั้นเธอจึงทำงานหนักเพื่อแสดงความมั่นใจ
 Even if he seemed a bit taller, it was definitely the same guy
แม้ว่าเขาจะดูสูงขึ้น แต่ก็เป็นคนที่แต่งตัวประหลาดเหมือนกัน
 “…
“...
” “I know it’s you
"" ฉันรู้ว่าคุณ
 Why aren’t you answering me?” When Sae-Jin failed to reply, she narrowed her brows and stared up into his eyes
ทำไมคุณไม่ตอบผม? "เมื่อแซะจินไม่ตอบกลับเธอก็แคบลงคิ้วคิ้วและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา
 She was even more convinced now, even though the question of his height entered her mind again
ตอนนี้เธอเชื่อมั่นมากขึ้นแม้ว่าคำถามความสูงของเขาจะเข้าสู่ความคิดของเธออีกครั้ง
 This man’s face was completely embedded in her brain and she would never be able to forget it no matter what
ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ฝังแน่นอยู่ในสมองของเธอและเธอก็จะไม่มีวันลืมมันได้
 Hell, she even saw it in her dreams several times already
นรกเธอได้เห็นมันในฝันของเธอหลายครั้งแล้ว
 “…Good to see you again
"... ดีที่ได้เจอคุณอีกครั้ง
” Kim Sae-Jin thought about playing dumb here
คิมซา - จินคิดถึงการเล่นใบ้ที่นี่
 But in the end, he offered his hand for a shake with a smile
แต่ในที่สุดเขาก็ยื่นมือเขย่าตัวเองด้วยรอยยิ้ม
 After all, she was Yu Sae-Jung – the daughter of the Dawn Knights Order’s Master, as well as the granddaughter of the Dawn Corporation’s Chairman
หลังจากที่ทั้งหมดเธอคือ Yu Sae-Jung - ลูกสาวของ Master of Order of Dawn Knights และหลานสาวของประธาน Dawn Corporation
 He thought that letting go of this chance to build a personal bridge would be such a waste
เขาคิดว่าการปล่อยโอกาสนี้ในการสร้างสะพานส่วนบุคคลจะเป็นเรื่องที่เสียไป
 “Ah, as I thought… Thank you… for that time
"อ่าฉันคิดว่า ... ขอบคุณ ... สำหรับช่วงเวลานั้น
” And as the two of them shared only this much of conversation, suddenly a camera was shoved in his face
"และในขณะที่ทั้งสองคนได้แชร์บทสนทนาครั้งนี้กันและกันกล้องก็พรวดขึ้นไปบนใบหน้าของเขา
 “Miss Sae-Jung, who is this gentleman?” The producer asked, his face brightly smiling in happiness
"นางสาวแซจุงสุภาพบุรุษคนนี้คือใคร?" โปรดิวเซอร์ถามใบหน้าของเขายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความสุข
 Well, it was an entrance of a new character
ดีมันเป็นทางเข้าของตัวละครใหม่
 Not just any, but a man, that made the frosty “gold spoon” female Knight go out of her way to offer a warm greeting
ไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่งที่ทำอัศวินหญิง "ทองคำช้อน" ให้เดินออกไปจากทางของเธอเพื่อทักทายกันอย่างอบอุ่น
 The producer planned to shoot some opening sequences in this Rest Stop but hell, wasn’t this an unexpectedly huge scoop? “What do you think you’re doing? Get rid of the cameras!!” Fearing Sae-Jin would escape trying to avoid the cordon of cameras, she grabbed the collars of the producer and shouted in anger
ผู้อำนวยการสร้างวางแผนที่จะถ่ายทำฉากเปิดใน Rest Stop แต่นรกไม่ได้เป็นตักใหญ่อย่างไม่คาดคิดนี้หรือ? 
 At her unexpectedly sharp reaction, the producer panicked a little
เมื่อเกิดปฏิกิริยาฉับพลันอย่างกะทันหันของเธอโปรดิวเซอร์ได้ตื่นตระหนกเล็กน้อย
 If he got on Yu Sae-Jung’s bad books, then not only in the entertainment industry, he wouldn’t be able to find work anywhere on this planet… However – his desire regained its vigour the moment he saw the face of the unknown person, Kim Sae-Jin
ถ้าเขาเข้าไปในหนังสือที่ไม่ดีของ Yu Sae-Jung ไม่เพียง แต่ในวงการบันเทิงเท่านั้นเขาก็ไม่สามารถหางานทำในโลกใบนี้ได้ แต่อย่างไรก็ตามความปรารถนาของเขากลับคืนมาเป็นพลังในขณะที่เขาได้เห็นใบหน้าของคนที่ไม่รู้จัก 
 This unknown man didn’t seem to be too bothered by the presence of the cameras
คนที่ไม่รู้จักคนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจกับการปรากฏตัวของกล้อง
 If anything, a gleam of curiosity could be spied from his eyes
ถ้ามีสิ่งใดลุกจากความอยากรู้อยากเห็นอาจถูกสอดแนมจากดวงตาของเขา
 “Excuse me, mister? By any chance, is it possible for us to film you for a very brief moment? The TBK Production is making a reality TV show about Knights…” “Hey, you!!” Yu Sae-Jung pushed the producer back while stealing glances at Kim Sae-Jin
"ขอโทษนะครับ? 
 Contrary to her worries, though – he didn’t seem to show any discomfort towards the sudden intrusion of the cameras
ขัดกับความกังวลของเธอแม้ว่า - เขาไม่ได้ดูเหมือนจะแสดงความรู้สึกไม่สบายใด ๆ ต่อการบุกรุกอย่างฉับพลันของกล้อง
 “…
“...
It, it won’t take too much of your time
ไม่ต้องใช้เวลามากเกินไป
 It’s like, it’s the opening, and an unexpected but fateful encounter~~ Stuff like that is good for the ratings, you see
มันเหมือนกับการเปิดตัวและการเผชิญหน้าที่ไม่คาดฝัน แต่เป็นเรื่องเหลวไหล ~~ เนื้อหาแบบนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับการให้คะแนนคุณเห็น
 Very good, in fact
ในความเป็นจริง
” Sae-Jin slowly scratched his chin and agonised a little about this
"แซะจินค่อยๆขยับคางและทุบตีเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้
 For him to appear on TV… Wasn’t this one of his childhood wishes? He felt envious, watching those shows featuring cool celebrities and Knights, wanting to be just like them
สำหรับเขาที่จะปรากฏตัวทางทีวี ... นี่ไม่ใช่ความปรารถนาในวัยเด็กของเขาหรือ? 
 But that was a dream unattainable for a child who was struck down by the sudden twist of fate to become an orphan
แต่นั่นเป็นความฝันที่ไม่สามารถบรรลุได้สำหรับเด็กที่หลงใหลในความโชคร้ายอย่างฉับพลันที่จะกลายเป็นเด็กกำพร้า
 “What type of show is this?” When Sae-Jin nodded his head slightly, a thick smile drew up on the producer’s face
"ชนิดของการแสดงคืออะไร?" เมื่อ Sae-Jin พยักหน้าหัวเล็กน้อยรอยยิ้มหนาขึ้นวาดบนใบหน้าของผู้ผลิต
 But Yu Sae-Jung frowned instead and had to ask him first
แต่ Yu Sae-Jung ขมวดคิ้วและต้องถามเขาก่อน
 “…Eh? Are you okay with this?” “Oh, well, actually…
“... ใช่มั้ย? 
 it’s been a while since our last run-in, so I thought…” “It’s Yu Sae-Jung
มันเป็นช่วงเวลาที่เราวิ่งเข้ามาแล้วดังนั้นฉันคิดว่า ... "" มันคือ Yu Sae-Jung
” “Ahaha
"" อาหะฮ่า
 If so, then, we’ll start filming for a bit now
ถ้าอย่างนั้นเราจะเริ่มถ่ายทำสักหน่อย
 It’s simple, actually
มันง่ายจริง ๆ
 Just talk to each other, as if we aren’t even here in the first place
เพียงแค่พูดคุยกันราวกับว่าเราไม่ได้แม้แต่ที่นี่ในตอนแรก
 Well then, we’ll be just over there, so don’t mind us~” Cameras retreated slowly and maintained a comfortable distance
ดีแล้วเราจะอยู่ที่นั่นดังนั้นอย่าลืมเรา ~ "กล้องถอยช้าๆและรักษาระยะทางที่สะดวก
 Of course, it was still noticeable but Sae-Jin did his best to sound natural as he spoke
แน่นอนว่ายังคงสังเกตเห็นได้ชัด แต่แซ่ - จินก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เสียงเป็นธรรมชาติตามที่เขาพูด
 “Shall we go somewhere to sit down and talk?” “Oh? Ah…
"เราไปที่ไหนสักแห่งที่จะนั่งลงและพูดคุย?" "โอ้? 
 alright
ไม่เป็นไร
 Good idea
ความคิดที่ดี
” The two of them walked towards the coffee shop located inside the Rest Stop
"ทั้งสองเดินไปที่ร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ใน Rest Stop
   *   “Heh… Isn’t this a huge scoop? Who knew, that picky and rude gold spooner would be this talkative?” The producer and his crew members, as well as other Knights, couldn’t stop being surprised and astonished by the sight of Yu Sae-Jung beyond the glass of the coffee shop
* "เฮ้ ... ไม่ได้เป็นตักใหญ่? 
 She always maintained a cold, expressionless face and whenever she spoke, it was as if she was throwing rocks out of her mouth with her stiff, officious attitude
เธอมักจะรักษาความหนาวเย็นใบหน้าที่ไร้นิสัยและเมื่อใดก็ตามที่เธอพูดก็ราวกับว่าเธอกำลังขว้างปาก้อนหินออกจากปากของเธอด้วยท่าทางแข็งและมีเจตนาของเธอ
 (TL: the author made a joke based on wordplay here, but please forgive my shortcomings, I couldn’t TL it properly
(TL: ผู้เขียนทำเรื่องตลกจาก wordplay ที่นี่ แต่โปรดให้อภัยข้อบกพร่องของฉันฉันไม่สามารถ TL ได้อย่างถูกต้อง
 Oops
อุ่ย
) But right now, sitting there talking to this unknown man, Yu Sae-Jung seemed different
) แต่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงนั้นคุยกับชายคนนี้ที่ไม่รู้จัก Yu Sae-Jung ดูเหมือนจะต่างออกไป
 It wasn’t on the level of calling her face blooming brightly but at least, she was not icy cold any more
มันไม่ได้อยู่ในระดับของการเรียกใบหน้าของเธอบานสะพรั่งสดใส แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่หนาวเย็นมากขึ้น
 And to top it all off, those cute little mouth of hers busily bobbled up and down to string lengthy sentences instead of her usual short, curt answers
และด้านบนทั้งหมดปิดบรรดาปากน้อยน่ารักของเธอ bobbled bobbled ขึ้นและลงเพื่อสตริงประโยคยาวแทนคำสั้น ๆ ตามปกติของเธอห้วนคำตอบ
 Those who knew her, ended up wondering if that girl sitting over there was indeed the real Yu Sae-Jung or not…
บรรดาคนที่รู้จักเธอจบลงด้วยการสงสัยว่าหญิงสาวคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นจริงของ Yu Sae-Jung หรือเปล่า ...
 “Hey! She smiled!! Did you get that?” “Yep
“เฮ้! 
 And it was a close-up shot
และมันก็เป็นภาพที่ใกล้ชิด
” “Ou
"OU
 Nicely done
ทำอย่างดี
 Nice
ดี
 What about audio?” The producer asked the sound recordist
สิ่งที่เกี่ยวกับเสียง? "ผู้ผลิตถามผู้บันทึกเสียง
 The man in charge of recording sound raised his thumb up, a deep smile etched on his face
ชายผู้รับผิดชอบการบันทึกเสียงยกนิ้วขึ้นรอยยิ้มที่ฝังแน่นอยู่บนใบหน้าของเขา
 “The contents of their conversation are pretty nice as well
"เนื้อหาในบทสนทนาของพวกเขาก็ดูดีเช่นกัน
 Seems like that guy is a Hunter, and saved Yu Sae-Jung once before from danger
ดูเหมือนว่าคนที่แต่งตัวประหลาดเป็น Hunter และช่วย Yu Sae-Jung ให้พ้นจากอันตราย
” “Oooh
"" โอ้ว
 And he’s a Hunter? But a Hunter saved a Knight? How?” “They haven’t talked about it yet
เขาเป็นนักล่าไหม? 
 That part’s been glossed over, and they are talking about more mundane stuff now
ส่วนที่ได้รับการ glossed กว่าและพวกเขากำลังพูดถึงสิ่งที่โลกมากขึ้นในขณะนี้
 Oh, wait!!” Suddenly, the sound recordist opened his eyes wide and let out a loud gasp
โอ้รอ !! "ทันใดนั้นเครื่องบันทึกเสียงก็เปิดตากว้าง ๆ และปล่อยให้เสียงดังกระหึ่ม
 “What?” “She just asked him to join the Dawn Knights Order
"อะไรล่ะ?" "เธอแค่ขอให้เขาไปสมทบกับ Dawn Knights Order
 She’s trying to scout him
เธอกำลังพยายามสอดแนมเขา
”   *   “Would you like to join our Dawn Knights Order? We always welcome a talented person like you, Mister Sae-Jin
"*" คุณต้องการที่จะเข้าร่วมสั่งซื้ออรุณอัศวินของเราหรือไม่? 
” Kim Sae-Jin could only grin softly at her serious offer
"คิมซา - จินยิ้มได้อย่างนุ่มนวลในข้อเสนอสุดพิเศษของเธอ
 Wasn’t the way she speak too grown up – even though she was still just a minor, a high school student? “I’m grateful for your consideration, but… I’ve made up my mind to stay as a solo Hunter
ไม่ใช่วิธีที่เธอพูดมากเกินไป - แม้ว่าเธอจะยังคงเป็นเพียงผู้เยาว์นักเรียนมัธยมปลาย? 
” He replied “half” politely to her
"เขาตอบว่า" ครึ่ง "สุภาพกับเธอ
 In the beginning, he spoke in a more familiar tone since there was a bit of age gap between them, but she showed signs of not liking that, so he decided to converse with her in the established conventions of honorific speech
ในตอนแรกเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคยเนื่องจากมีช่องว่างระหว่างวัยเล็กน้อย แต่เธอแสดงอาการไม่ชอบดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะสนทนากับเธอในรูปแบบการกล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับความฝัน
 (TL: the Korean language has a honorific speech pattern which is nigh-on impossible to replicate in full in English
(TL: ภาษาเกาหลีมีรูปแบบการพูดความฝันซึ่งเกือบจะไม่สามารถทำซ้ำในภาษาอังกฤษได้
 This time, the author used “합쇼체”
คราวนี้ผู้เขียนใช้ "합쇼체"
 I TLed it as “speaking half politely” instead
ฉันคิดว่ามันเป็นการ "พูดครึ่งสุภาพ" แทน
) “As a solo Hunter?” Yu Sae-Jung’s eyes went round as she tilted her head
) "เป็นฮันเตอร์เดี่ยว?" ตาของ Yu Sae-Jung เดินไปรอบ ๆ ขณะที่เอียงศีรษะของเธอ
 A solo Hunter was a person not affiliated with any organizations or Knights Orders
ฮันเตอร์เดี่ยวคือบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องกับองค์กรใด ๆ หรือ Knights Orders
 This was pretty rare, even more than the so-called “Free” Knights
นี่เป็นของหายากมากเลยแม้แต่น้อยกว่าที่เรียกว่า "Free" Knights
 That’s because most Hunters couldn’t hunt Monsters on their own
นั่นเป็นเพราะนักล่าส่วนใหญ่ไม่สามารถล่ามอนสเตอร์ด้วยตัวเองได้
 (TL: the author used the word “무적” to describe the Knights in this paragraph
(TL: ผู้เขียนใช้คำว่า "무적" เพื่ออธิบายอัศวินในย่อหน้านี้
 It means, in this case at least, someone who has not been “recorded” anywhere – not with any government, not with any body of education nor business entities, not even families
หมายความว่าในกรณีนี้อย่างน้อยคนที่ยังไม่ได้ "บันทึก" ได้ทุกที่ - ไม่ใช่รัฐบาลใด ๆ ไม่ใช่กับหน่วยงานด้านการศึกษาหรือนิติบุคคลใด ๆ แม้แต่ครอบครัว
 So, uh, I’m not aware of simpler English term that can accurately imply such a state other than “free”, so I used that word
ดังนั้นฉันไม่ทราบคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่ใช้ง่ายขึ้นซึ่งจะแปลได้อย่างถูกต้องว่าเป็นรัฐอื่นที่ไม่ใช่ "ฟรี" ดังนั้นฉันจึงใช้คำนั้น
) “…Without a doubt, if it’s you, Mister Sae-Jin, I guess it’s possible
) "... ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าคุณนายคุณแซ็งจินผมคิดว่ามันเป็นไปได้
 That amazing strength you displayed back then, it was a Trait, yes?” Sae-Jin’s body trembled for a moment
ความแรงที่น่าอัศจรรย์ที่คุณแสดงย้อนกลับไปแล้วมันเป็นลักษณะใช่มั้ย? "ร่างกายของ Sae-Jin สั่นอยู่ครู่หนึ่ง
 But he maintained a poker face and sipped the coffee
แต่เขายังคงหน้าโป๊กเกอร์และจิบกาแฟ
 “…Yes
"…ใช่
 You’re correct
คุณถูกต้อง
” “If it’s not too much trouble, can I ask you what kind of Trait it is?” At her question, Sae-Jin pondered slightly, before giving her an ambiguous answer
"ถ้าไม่ใช่เรื่องยุ่งยากมากนักฉันจะขอร้องให้คุณฟังว่าเป็นแบบไหน?" คำถามของเธอ Sae-Jin รำพึงเล็กน้อยก่อนที่จะให้คำตอบที่คลุมเครือ
 “It’s a Trait related to physical constitutions
"มันเป็นลักษณะที่เกี่ยวข้องกับร่างกาย constitutions
” “A-ha
"" A-ha
” Thankfully, Yu Sae-Jung accepted his story without a problem
"ขอบคุณ Yu Sae-Jung ยอมรับเรื่องราวของเขาโดยไม่มีปัญหา
 In a way, his attitude made sense, as most Knights with Traits tried to keep the detailed information of their abilities under the wraps
ในทางที่ทัศนคติของเขามีเหตุผลเหมือนอัศวินกับลักษณะพยายามที่จะเก็บข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับความสามารถของพวกเขาภายใต้ wraps
 “Oh and, you seemed to have grown taller than before? Must be the result of the Trait’s growth
"โอ้และคุณดูเหมือนจะเติบโตสูงกว่าก่อนหรือ? 
” “Eh? Ah… Yes
"" เอ๊ะ? 
 That’s exactly it
นั่นแหละครับ
” This was a more believable excuse than trying to explain via usage of some magical “potion”, which he should have thought of before
"นี่เป็นข้อแก้ตัวที่น่าเชื่อถือมากกว่าการพยายามอธิบายผ่านการใช้ยา" มนต์ขลัง "บางอย่างซึ่งเขาควรจะเคยคิดมาก่อน
 Sae-Jin hurriedly nodded his head
แซะจินรีบพยักหน้า
 “A Trait, you say…
"ลักษณะคุณพูด ...
” Yu Sae-Jung fell into a deep thought while sharply staring at his eyes, almost enough to bore holes in his body
Yu Sae-Jung ตกอยู่ในความคิดลึก ๆ ขณะที่จ้องมองที่ดวงตาของเขาแทบจะเจาะรูในร่างกายของเขา
 This was one of her habits
นี่เป็นหนึ่งในนิสัยของเธอ
 When she stared long enough until the other party felt uncomfortable, they would turn away and avoid the eye contact first
เมื่อเธอจ้องมองไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดพวกเขาก็จะหันหลังให้และหลีกเลี่ยงการสัมผัสสายตาก่อน
 However, Sae-Jin didn’t do that
อย่างไรก็ตามแซะ - จินไม่ได้ทำอย่างนั้น
 Actually, he found it rather wondrous the way her jewel-like eyes seemed to wiggle around in a matching rhythm with her flowing thoughts
ที่จริงเขาพบว่ามันค่อนข้างมหัศจรรย์ทางสายตาอัญมณีของเธอดูเหมือนจะเลื้อยไปรอบ ๆ ในจังหวะการจับคู่กับความคิดไหลของเธอ
 “I wonder… although you are a solo Hunter, isn’t it possible to go out on a cooperative hunt with our Knights Order? Your skills have already been confirmed, after all
"ฉันสงสัยว่า ... แม้ว่าคุณจะเป็นฮันเตอร์เดี่ยว แต่ก็เป็นไปได้ไหมที่จะออกไปหาล่ามแบบสหกรณ์กับอัศวินสั่งซื้อของเรา? 
” At her words that came out after a short moment of pondering, Sae-Jin grinned slightly while nodding his head
"ที่คำพูดของเธอที่ออกมาหลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ของการระงับ, Sae-Jin ยิ้มเล็กน้อยในขณะที่พยักหน้าหัวของเขา
 “Yes, it’s possible
"ใช่เป็นไปได้
” “That’s great
"" มันเยี่ยมจริงๆ
 Then give me your contact numbers
จากนั้นให้ฉันหมายเลขติดต่อของคุณ
 Unfortunately, it looks like I need to go soon…
น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าฉันต้องไปเร็ว ๆ นี้ ...
 I’ll give you a call at a later date
ฉันจะโทรหาคุณในภายหลัง
” “Please, try to contact me in the mornings
กรุณาพยายามติดต่อฉันตอนเช้า
 I don’t have much free time otherwise
ฉันไม่มีเวลาว่างเป็นอย่างอื่น
” Yu Sae-Jung handed over her phone
"Yu Sae-Jung มอบโทรศัพท์ให้เธอ
 Suiting her personality to a T, the phone was jet-black and simply designed, the feeling of its metal frame icy
การแต่งกายด้วยบุคลิกของตัวเองไปยัง T โทรศัพท์นั้นเป็นสีดำและได้รับการออกแบบมาอย่างเรียบง่ายทำให้รู้สึกถึงกรอบโลหะที่เย็นจัด
 Sae-Jin saved his home number on the phone and parted ways with her
Sae-Jin ช่วยเบอร์บ้านของเขาไว้ในโทรศัพท์และแยกทางกับเธอ
   *   Whenever he walked around in the city, Sae-Jin was in the Ebony Wolf Form’s Human Mode
* เมื่อใดก็ตามที่เขาเดินเข้าไปในเมือง Sae-Jin ก็อยู่ในโหมด Human Mode ของ Ebony Wolf
 And as he walked around enjoying the attention from the passers-by, he discovered a flyer plastered on one of the street lamps
และเมื่อเขาเดินไปรอบ ๆ เพื่อเพลิดเพลินไปกับความสนใจจากผู้ที่เดินผ่านเขาค้นพบใบปลิวที่ฉาบอยู่บนโคมไฟถนน
 No, it was more like the flyer discovered him instead
ไม่เป็นเหมือนใบปลิวที่ค้นพบเขาแทน
 ‘That smell…’ The thick scent of blood leaking out from that flyer had his eyesight totally under its grips
'กลิ่นนั้น ... ' กลิ่นเลือดไหลออกมาจากแผ่นพับนั้นมีสายตาของเขาอยู่ข้างใต้ด้ามจับของมัน
   ⸢Recruiting mercenaries
⸢หาเรื่องทหารรับจ้าง
 For Vampire extermination
สำหรับ Vampire extermination
 Your ranks not important
อันดับของคุณไม่สำคัญ
 Remuneration favourable
ค่าตอบแทนที่ดี
⸥   Mercenaries – one of the more famous jobs among those that were born from the entrance of the Monsters to this world
⸥ Mercenary - หนึ่งในงานที่มีชื่อเสียงมากในกลุ่มผู้ที่เกิดมาจากทางเข้าของ Monsters สู่โลกใบนี้
 However, the purpose of a Mercenary was different from that of a Hunter or a Knight
อย่างไรก็ตามวัตถุประสงค์ของ Mercenary แตกต่างจาก Hunter หรือ Knight
 Besides the fact that they get hired with money, they had to kill people every now and then
นอกจากความจริงที่ว่าพวกเขาได้รับการว่าจ้างด้วยเงินพวกเขาต้องฆ่าคนทุกขณะแล้ว
 Of course, those killed were the targets for elimination designated by the law, such as Vampires, Nagas, “Corrupted” humans, etc, etc…
แน่นอนว่าเป้าหมายเหล่านี้ถูกฆ่าตายเป็นเป้าหมายในการกำจัดที่กำหนดโดยกฎหมายเช่นแวมไพร์นากาสมนุษย์ "ความเสียหาย" ฯลฯ ฯลฯ
 In other words, the types that harmed the society as a whole
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือประเภทที่เป็นอันตรายต่อสังคมโดยรวม
 (TL: the author used “마인” in this paragraph
(TL: ผู้เขียนใช้ "마인" ในย่อหน้านี้
 No context was given, and I’m assuming he means humans corrupted by Mana/magic, so I went with “Corrupted”) But in modern times, facing fierce opposition from many Human Rights groups as well as the change in the Constitution, the so-called “murder-as-jobs” professions began to slowly disappear
บริบทไม่ได้รับและฉันสมมติว่าเขาหมายถึงมนุษย์ที่เสียหายโดยมานะ / เวทมนตร์ดังนั้นฉันจึงไปกับ "ความเสียหาย") แต่ในยุคปัจจุบันเผชิญหน้ากับฝ่ายค้านที่รุนแรงจากหลายกลุ่มสิทธิมนุษยชนและการเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญ 
 And before anyone knew it, Mercenaries, who had lost the meaning to their professional existence, faded away into obscurity, as well
และก่อนที่ทุกคนจะรู้ว่า Mercenaries ผู้ซึ่งสูญเสียความหมายไปสู่การดำรงอยู่อย่างมืออาชีพของพวกเขาก็จางหายไปสู่ความสับสนเช่นกัน
 However – the Mercenaries didn’t go extinct
อย่างไรก็ตาม - Mercenaries ไม่ได้สูญพันธุ์
 Even though something as important as Mercenary ranking system wasn’t sorted out until now and remained chaotic, somehow, thirteen “Mercenary’s Taverns” still managed to continue existing throughout the country
ถึงแม้ว่าบางสิ่งบางอย่างที่มีความสำคัญไม่แพ้ระบบการจัดอันดับของ Mercenary ยังไม่เป็นระเบียบและยังคงเป็นที่วุ่นวาย แต่อย่างใด "Taverns '' Taverns '' ยังคงมีอยู่ถึง 13 ประเทศทั่วประเทศ
 Mercenaries that have remained till the end were the bunch of hard men still possessing their original inborn nature: a tenacious, unyielding spirit and unshakeable faith
Mercenaries ที่ยังคงอยู่จนถึงสิ้นเป็นกลุ่มคนยากที่ยังคงครอบครองธรรมชาติที่กำเนิดของพวกเขาเดิม: ความหวงแหน, วิญญาณไม่ยอมแพ้และความเชื่อมั่นที่ไม่แน่นอน
 These guys all lost important people to these “enemies of mankind” so they would never give up until they get their revenge of ripping out bits and pieces of those damnable bastards
คนเหล่านี้สูญเสียบุคคลสำคัญเหล่านี้ไปเป็น "ศัตรูของมนุษยชาติ" ดังนั้นพวกเขาจะไม่ยอมแพ้จนกว่าพวกเขาจะได้รับการแก้แค้นของพวกเขาในการฉีกเศษและชิ้นส่วนของเหล่าร้ายที่น่าเกรงขาม
 As long as there were those who’d rather choose death over that of losing their meaning of existence drew breath, Mercenaries would never completely disappear from this world
ตราบเท่าที่มีผู้ที่เลือกที่จะเสียชีวิตมากกว่าการสูญเสียความหมายของการมีอยู่ของพวกเขาดึงลมหายใจ, Mercenaries จะไม่สมบูรณ์หายไปจากโลกนี้
 Kim Sae-Jin who lost his mother to Vampires, knew these men more than anyone else
คิมซา - จินที่สูญเสียแม่กับแวมไพร์รู้จักผู้ชายเหล่านี้มากกว่าคนอื่น
 That was why, the beast Kim Sae-Jin just could not leave behind this flyer looking to find Mercenaries to kill Vampires
นั่นคือเหตุผลที่สัตว์ประหลาด Kim Sae-Jin ไม่สามารถทิ้งใบปลิวนี้ไว้ได้เพื่อหา Mercenaries เพื่อฆ่าแวมไพร์
 He roughly ripped the flyer off the street pole and shoved it in his pocket
เขาฉีกใบปลิวออกจากเสาถนนและผลักเขาไว้ในกระเป๋าเสื้อ