Chapter 12 Chapter 12: The Day of Parting Translator: Liu Kaixuan  Editor: Valvrave "Hurry up!" The soldiers said impatiently
บทที่ 12 บทที่ 12: วันนักแปล: Liu Kaixuan Editor: Valvrave "รีบขึ้น!" 
   Obviously, the fire points along the side of the road couldn’t last for a long time, and soon the zombies would rush there
เห็นได้ชัดว่าจุดไฟตามด้านข้างของถนนไม่สามารถอยู่ได้นานและเร็ว ๆ นี้ซอมบี้จะวิ่งตรงนั้น
 There was not much time left
เหลือเวลาไม่มากนัก
 The survivors, were very clear about this, had anxious looks, and felt every passing minute as if it were half an hour
ผู้รอดชีวิตมีความชัดเจนมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ดูวิตกและรู้สึกทุกนาทีที่ผ่านไปราวกับว่ามันเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง
   Finally it was Jiang Liushi’s turn to pass
ในที่สุดก็ถึงคราวของ Jiang Liushi
 The soldier came to his bus and was shocked
ทหารมาถึงรถบัสของเขาและตกใจ
 "You’re driving this to escape?" The soldier said with a puzzled look
"คุณกำลังขับรถนี้เพื่อหนี?" 
 Driving this luxury car, with its extravagant interior decoration, accompanied by two beautiful girls, Jiang Liushi was disdained, as a rich second generation, by the soldier
การขับรถคันสุดหรูนี้ด้วยการตกแต่งภายในอันมหัศจรรย์พร้อมด้วยสาวสวย 2 คน Jiang Liushi ถูกรังเกียจเป็นคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยโดยทหาร
   "Hurry up!" The soldier said impatiently
"รีบขึ้น!" 
   Jiang Liushi touched his nose but did not speak, it was extremely amazing to be regarded as the rich second generation
Jiang Liushi สัมผัสจมูกของเขา แต่ไม่ได้พูดมันเป็นที่น่าอัศจรรย์มากที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวย
 Passing through the window of the toll station, Jiang Liushi noticed that the glass had been broken and was filled with blood
ผ่านหีบห่อของสถานีโทร Jiang Liushi สังเกตเห็นว่ากระจกแตกและเต็มไปด้วยเลือด
 Traces of torn cloth could be seen hanging, but there was no body there
ร่องรอยของผ้าฉีกขาดอาจเห็นแขวนอยู่ แต่ไม่มีศพอยู่ที่นั่น
 The virus had broken out around the world like crazy, and in the blink of an eye, the normal world had turned into hell
ไวรัสได้แตกออกทั่วโลกอย่างบ้าคลั่งและในพริบตาโลกปกติได้กลายเป็นนรก
   The freeway was full of heavily armed soldiers, guarding both sides of the road
ทางด่วนเต็มไปด้วยทหารติดอาวุธหนักปกป้องทั้งสองด้านของถนน
 From time to time, a few gunshots could be heard, and zombies were killed
บางครั้งก็ได้ยินเสียงปืนและซอมบี้เสียชีวิต
 Jiang Liushi was driving smoothly, reaching the traffic up front
Jiang Liushi กำลังขับรถได้อย่างราบรื่น
 The traffic moved forward for a while, but then suddenly stopped   "What’s wrong?" Shao Lili nervously asked
การจราจรเดินหน้าต่อไปชั่วขณะหนึ่ง แต่แล้วก็หยุด "มีอะไรผิดพลาด?" 
   Although they were under the protection of the army, they still felt nervous
แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของกองทัพพวกเขายังคงรู้สึกประสาท
 Jiang Liushi noticed that some people in the front were abandoning their vehicles, while several soldiers were shouting at them
Jiang Liushi สังเกตเห็นว่ามีคนบางคนที่อยู่ด้านหน้าพ้นรถของพวกเขาขณะที่ทหารหลายคนกำลังตะโกนใส่พวกเขา
 Soon those soldiers were moving between the stopped vehicles and helped people abandon them
ไม่นานทหารเหล่านั้นก็ย้ายไปมาระหว่างยานหยุดและช่วยให้คนละทิ้งพวกเขา
   As soon as they left, two forklifts would push the cars to the roadside, and then directly push down from the highway
ทันทีที่พวกเขาออกจากรถยกสองคันจะดันรถไปที่ถนนและจากนั้นขับตรงลงมาจากทางหลวง
 Jiang Liushi was shocked, he had a very bad feeling
Jiang Liushi ตกใจมากเขารู้สึกแย่มาก
   A soldier approached the minibus and shouted, "In front of the highway, a bus lost control and overturned
ทหารเดินไปที่รถมินิบัสและตะโกนว่า "หน้าทางหลวงรถเสียการควบคุมและพลิกคว่ำ
 There are a lot of zombies gathered on the road
มีซอมบี้จำนวนมากรวมอยู่บนท้องถนน
 This problem is being addressed urgently, but the zombies will soon catch up
ปัญหานี้กำลังได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน แต่ซอมบี้เร็ว ๆ นี้จะสามารถติดตามได้
 If you all drive the vehicle, the road will be blocked
ถ้าคุณขับรถทั้งหมดถนนจะถูกบล็อก
 It means we have no way to move forward
หมายความว่าเราไม่มีทางก้าวไปข้างหน้า
 So, everyone must abandon their vehicles! "   "Women, children and the elderly can go and take shelter in the army trucks
ดังนั้นทุกคนต้องละทิ้งยานพาหนะของพวกเขา! 
 Young men have to walk! Do not have any funny ideas
ชายหนุ่มต้องเดิน! 
 We are all the same!"   "From this point till Shenhai Island, we will escort you all the way
เราทุกคนเหมือนกัน! "" ตั้งแต่จุดนี้ไปจนถึงเกาะเช็งไห่เราจะพาคุณไปตลอดทาง
 Anyone must immediately get off, hurry up! After we reach Shenhai Island you will have enough time to rest! There are water and food, even a secure environment! Everybody get off! "   Those who heard the news left their vehicles
ทุกคนต้องรีบออกรีบขึ้น! 
 Most of the survivors drove a car with one or two families and no luggage
ผู้รอดชีวิตส่วนใหญ่ขับรถด้วยรถหนึ่งหรือสองครอบครัวและไม่มีกระเป๋าเดินทาง
   Hearing that Shenhai Island was doing well, those people could not wait but abandon their cars
ได้ยินว่าเกาะเช็งทำดีแล้วคนเหล่านั้นไม่สามารถรอ แต่ละทิ้งรถของพวกเขาได้
 Soon the surrounding vehicles were all empty, leaving Jiang Liushi’s minibus still parked there
ในไม่ช้ารถโดยรอบก็ว่างเปล่าทิ้งรถมินิบัสของ Jiang Liushi ที่จอดอยู่ที่นั่น
   "We also should get off quickly," Shao Lili said
"เราควรจะหลุดออกไปอย่างรวดเร็ว" Shao Lili กล่าว
   Wen Xiaotian hesitated and looked at Jiang Liushi, who was still sitting in the driver's seat motionless, and said, "Mr
Wen Xiaotian ลังเลและมองไปที่ Jiang Liushi ที่ยังคงนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับจนพลุกพล่านและกล่าวว่า "Mr.
 Jiang, hurry up
เจียงรีบขึ้น
"   Jiang shook his head and said, "I won’t leave the minibus
"เจียงส่ายหัวและพูดว่า" ฉันจะไม่ทิ้งรถมินิบัสไว้
 You should hurry up!"   "Ah?" Wen Xiaotian exclaimed
คุณควรรีบขึ้น! "" อ่า? "เหวิน Xiaotian อุทานออกมา
   "You won’t?" Shao Lili found it strange
"คุณจะไม่?" 
 He wasn’t going to follow the army? That was impossible
เขาไม่ได้ไปตามกองทัพ? 
   "Yes… The army will accompany you to a secure place, the Shenhai Island, but I want to go in the direction of Nanjing City," Jiang Liushi said
"ใช่ ... กองทัพจะมากับคุณในสถานที่ที่ปลอดภัย Shenhai Island แต่ฉันต้องการไปในทิศทางของเมืองหนานจิง" Jiang Liushi กล่าว
   He could not abandon the minibus
เขาไม่สามารถทิ้งรถมินิบัสได้
 He knew that the MCV was his guarantee of survival and he would not give it up
เขารู้ว่า MCV เป็นหลักประกันการอยู่รอดของเขาและเขาจะไม่ยอมแพ้
 Originally, he intended to bring those girls to the army and then move towards Nanjing City
ในขั้นต้นเขาตั้งใจที่จะนำหญิงสาวเหล่านั้นเข้าสู่กองทัพแล้วเดินไปยังเมืองหนานจิง
 But now the road was blocked, Jiang Liushi had to find another way to reach his destination
แต่ตอนนี้ถนนถูกบล็อก Jiang Liushi ต้องหาทางอื่นเพื่อไปถึงจุดหมายของเขา
   "To Nanjing City
ไปยังเมืองหนานจิง
 The highway cannot be used
ไม่สามารถใช้ทางหลวงได้
" Shao Lili was astonished
"Shao Lili ประหลาดใจ
 The army was there; as long as they followed they would reach the safe environment
กองทัพอยู่ที่นั่น 
 However, Jiang Liushi wanted to go to Nanjing City
อย่างไรก็ตาม Jiang Liushi ต้องการไปที่ Nanjing City
   "I beg you, think it again
"ฉันขอให้คุณคิดอีกครั้ง
 It will be very dangerous
มันจะเป็นอันตรายมาก
 You should follow the army to that safe island," Shao Lili hastily said…   "I can drive along the highway, or find other ways
คุณควรจะปฏิบัติตามกองทัพไปยังเกาะที่ปลอดภัย "Shao Lili รีบกล่าวว่า ... " ฉันสามารถขับรถตามทางหลวงหรือหาวิธีอื่น ๆ
 There is always a way," Jiang Liushi said
มีอยู่เสมอ "Jiang Liushi กล่าว
   "But
"แต่
"   "It does not matter
"   "ไม่เป็นไร
 You can follow the army to the island
คุณสามารถปฏิบัติตามกองทัพไปเกาะ
 You will be safe
คุณจะปลอดภัย
 Look after yourselves," Jiang said and shook his head
จงระวังตัวเองเถอะ "เจียงตอบและส่ายหัว
 Seeing Jiang Liushi so determined, Shao Lili had other way to try and persuade him
เมื่อเห็นเจียง Liushi เพื่อกำหนด Shao Lili มีวิธีอื่นที่จะพยายามชักชวนเขา
 The soldier was moving toward the minibus shouting loudly
ทหารกำลังเดินไปทางรถมินิบัสตะโกนดังขึ้น
   Shao Lili was embarrassed to look Jiang Liushi and then said, "That
Shao Lili รู้สึกอายที่จะมอง Jiang Liushi แล้วพูดว่า "
I will go then
ฉันจะไปแล้ว
 Thank you Mr
ขอบคุณครับ
 Jiang for saving my life
เจียงเพื่อช่วยชีวิตฉัน
 Be careful and I hope we will meet again
ระวังและฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง
"   "I hope so too," Jiang said
"" ฉันหวังอย่างนั้นด้วย "เจียงกล่าว
   "Come on, Xiaotian," Shao Lili softly said
"มา Xiaotian" Shao Lili เบา ๆ กล่าวว่า
   But what she did not expect was that Wen Xiaotian shook her head and said, "I won’t go either"
แต่สิ่งที่เธอไม่คาดหวังก็คือเหวิน Xiaotian ส่ายหัวและพูดว่า "ฉันจะไม่ไป"
   "Xiaotian!" Shao Lili was shocked
"Xiaotian!" 
   Wen Xiaotian looked at Shao Lili and said, "Lili, my home is on the way to Nanjing City
Wen Xiaotian มองไปที่ Shao Lili และกล่าวว่า "Lili บ้านของฉันกำลังเดินทางไปยังเมืองหนานจิง
 If there was no way to go, then I would go to the secure island, but since Mr
ถ้าไม่มีทางที่จะไปผมก็จะไปที่เกาะที่ปลอดภัย แต่เนื่องจากนายฮ
 Jiang wants to head to Nanjing City, then I would like to go that way too"
เจียงต้องการมุ่งหน้าไปยังหนานจิงซิตี้แล้วฉันก็อยากจะไปแบบนั้นด้วย "
   Wen Xiaotian felt a little sad and said, "No matter, if my family is dead or alive, I want to know"
เหวิน Xiaotian รู้สึกเสียใจเล็กน้อยและพูดว่า "ไม่ว่าถ้าครอบครัวของฉันตายหรือมีชีวิตอยู่ฉันอยากรู้"
   Wen Xiaotian then turned to Jiang Liushi and said, "Mr
Wen Xiaotian หันไปหา Jiang Liushi และกล่าวว่า "Mr
 Jiang, can you take me with you? Although I cannot be very helpful, I can provide some information about the road
เจียงคุณสามารถพาฉันไปกับคุณได้ไหม? 
 My father used to run this line for transporting
พ่อของฉันใช้สายนี้เพื่อขนย้าย
 I grew up following him a lot of times, and there are several roads
ฉันเติบโตขึ้นมาตามเขาหลายครั้งและมีถนนหลายสาย
 Mr
นาย
 Jiang
เจียง
"   Hearing the request of Wen Xiaotian, Jiang Liushi thought and nodded without any hesitation
ได้ยินคำร้องขอของ Wen Xiaotian Jiang Liushi คิดและพยักหน้าโดยไม่ลังเลเลย
 He was not familiar with the road, it was good that there was someone who could help
เขาไม่คุ้นเคยกับถนนมันดีที่มีใครช่วยได้
   "Mr
"นาย
 Jiang, thank you!" Wen Xiaotian gratefully said
เจียงขอบคุณ "Wen Xiaotian กล่าวด้วยความสนิทสนม
 Then she hugged Shao Lili and said, "Lili, you can go alone… Take care of yourself
จากนั้นเธอก็กอด Shao Lili และกล่าวว่า "Lili คุณสามารถไปคนเดียว ... ดูแลตัวเอง
"   Tears started flowing from Shao Lili’s eyes; she did not know the situation of her parents
"น้ำตาเริ่มไหลจากสายตาของ Shao Lili เธอไม่รู้สถานการณ์ของพ่อแม่ของเธอ
 But her hometown was far, so she could not go
แต่บ้านเกิดของเธอก็ไกลไม่สามารถไปได้
 And to make things worse, she had no choice but to escape without her good friend
และเพื่อให้สิ่งเลวร้ายยิ่งขึ้นเธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะหนีไปได้โดยปราศจากเพื่อนที่ดีของเธอ
   "Get off quickly!" The soldier urged loudly while heavily knocking the window
"ออกไปอย่างรวดเร็ว!"