Chapter 27: Big Mess [Oh, my God
บทที่ 27: Big Mess [โอ้พระเจ้าของฉัน]
 This driver is crazy
ไดรเวอร์นี้บ้า
] ‘Mr
] 'นาย
 Zhang’ was still thinking about how to deal with it
Zhang 'ยังคงคิดถึงวิธีจัดการกับมัน
 But when the minibus suddenly accelerated, he was terrified and crazily rushed into the alley next to him
แต่เมื่อรถมินิบัสเร่งตัวขึ้นเขาก็ตกใจและวิ่งเข้าไปในซอยข้างๆเขาอย่างบ้าคลั่ง
 Having heard a sharp brake friction sound behind the alley, ‘Mr
ได้ยินเสียงแรงเสียดสีจากเบรคหลังคีท์ทลส์
 Zhang’ looked back at the minibus’s front with an indescribable feeling
Zhang 'มองย้อนกลับไปข้างหน้ารถมินิบัสด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้
"Zhang Brother…What are we going to do?" The skinny man still had been scared sh*tless, and asked with his mouth parched and tongue scorched
"บราเดอร์ Zhang ... เราจะทำอะไร?" 
"F*ck! How do I know?" ‘Mr
"F * ck ฉันจะรู้ได้อย่างไร?" 
 Zhang’ angrily scolded as his heart rate was still very fast!The minibus was big, but after all, it was so old and still had a drag
Zhang โกรธดุว่าอัตราหัวใจของเขายังคงเร็วมากรถมินิบัสใหญ่ แต่หลังจากทั้งหมดมันเก่าและยังคงมีการลาก
 Who would have thought it would be so good! Even its windscreen was really hard to break; it had been hit twice but it still failed to leave a mark behind, not to mention breaking it!Three motorcycles had been turned over, and the people on them were all dead
ใครจะคิดว่ามันจะดีมาก! 
 Even if they hadn’t died, there was no way to cure their serious injuries, and they still had no idea how to tell it to "Yu Brother"!Seeing the rest of the wild guys moving back into the alley, Jiang Liushi stopped
แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ตายก็ตามก็ไม่มีทางที่จะรักษาอาการบาดเจ็บที่ร้ายแรงได้และพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้กับ "บราเดอร์ยู" ได้อย่างไร!
 Wen Xiaotian was also confused
เหวิน Xiaotian ยังสับสน
 Before Jiang Liushi had hit the first motorcycle, she had closed her eyes tightly
ก่อนที่เจียงหลี่หลี่จะตีรถมอเตอร์ไซค์คันแรกเธอปิดตาของเธอไว้แน่น
 But what had happened after that, she could only tell by listening
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเธอก็สามารถบอกได้โดยการฟัง
The people who had been hit were probably dead or hurt
คนที่โดนโดนอาจตายหรือบาดเจ็บ
 But if they hadn’t done that, they would have been worse off if they had landed on those wild guys
แต่ถ้าพวกเขาไม่ได้ทำอย่างนั้นพวกเขาก็จะแย่กว่านี้ถ้าพวกเขาเข้าสู่หมู่คนป่าเหล่านั้น
 Wen Xiaotian turned her head to Jiang Liushi side, and she noticed Jiang Liushi being calm
Wen Xiaotian หันศีรษะไปที่ด้าน Jiang Liushi และเธอสังเกตเห็นว่า Jiang Liushi สงบ
 He exhaled two very gentle breaths and then took a quiet look at himself
เขาหายใจออกหายใจสองอย่างอ่อนโยนและจากนั้นก็ดูเงียบ ๆ ที่ตัวเอง
"These people should not show up for a while
"คนเหล่านี้ไม่ควรปรากฏตัวขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง
 Where did you say your home was?" Jiang Liushi’s memory was good, but he wasn’t good at finding roads
คุณบอกว่าที่บ้านของคุณอยู่ที่ไหน? "ความทรงจำของเจียงหลี่หลี่ก็ดี แต่เขาหาทางได้ไม่ดี
In particular, this unfamiliar path…Under Wen Xiaotian’s lead, they arrived to a courtyard, and the MCV stopped at the entrance of the yard
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยนี้ ... ภายใต้นำ Wen Xiaotian ของพวกเขามาถึงลานและ MCV หยุดที่ทางเข้าของลาน
 The wall was not high, and the space was also not big
กำแพงไม่สูงและพื้นที่ยังไม่ใหญ่
 Some kinds of flowers were inside, and there was a vegetable patch in the corner with a row of gray porous bricks, some chives had been planted there and looked very well
ดอกไม้บางชนิดอยู่ข้างในและมีแพทช์ผักในมุมที่มีแถวของอิฐสีเทาพรุนใบไม้กระเทียมบางคนได้รับการปลูกที่นั่นและดูดีมาก
In the cement ground, there were some moss and finely weeds planted by perennial water against the wall
ในดินปูนซีเมนต์มีมอสและวัชพืชประณีตที่ปลูกโดยน้ำยืนต้นติดกับผนัง
 The two-layer buildings had a 90’s style
อาคารสองชั้นมีลักษณะเป็นของ 90
 But the old windows were clean and bright
แต่หน้าต่างเก่าสะอาดและสดใส
"This is my home," said Wen Xiaotian uneasily
"นี่คือบ้านของฉัน" เหวิน Xiaotian ไม่สบายใจ
She squeezed her fingers, and biting her lip moved from the copilot seat to the door
เธอบีบนิ้วของเธอและกัดริมฝีปากของเธอย้ายจากนั่ง copilot ไปที่ประตู
"Wait
"รอ
" Jiang Liushi stopped her and then pressed the horn twice
"Jiang Liushi หยุดเธอแล้วกดฮอร์นสองครั้ง
"Didi!" The MCV’s horn was very clear and bright, but not harsh
"Didi!" 
Jiang Liushi looked the small building, through the windshield, and then looked around
Jiang Liushi มองอาคารเล็ก ๆ ผ่านกระจกหน้ารถแล้วมองไปรอบ ๆ
 There were no zombies in other buildings
ไม่มีซอมบี้ในอาคารอื่น ๆ
 Wen Xiaotian was shocked when the horn sounded, nervously watching the security door of the building, in fear that the door might suddenly shake
ไต Xiaotian รู้สึกตกใจเมื่อเสียงแตรเป่าฟังดูกังวลกับประตูด้านความปลอดภัยของอาคารด้วยความกลัวว่าประตูอาจเขย่า
 Jiang Liushi continuously pressed several times the horn, but no abnormal things appeared
Jiang Liushi กดฮอร์นหลายครั้ง แต่ไม่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น
He looked at Wen Xiaotian, indicating that she was not in danger and could get off
เขามองไปที่ Wen Xiaotian แสดงว่าเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายและสามารถหลบหนีได้
 Wen Xiaotian nodded with a worried look, taking a deep breath, and finally summoned the courage to push the door, and got off and walked into the yard
เหวิน Xiaotian พยักหน้าด้วยรูปลักษณ์ที่เป็นห่วงหายใจลึก ๆ และในที่สุดก็เรียกความกล้าหาญที่จะผลักดันประตูและเดินออกไปที่ลาน
Jiang Liushi saw Wen Xiaotian reaching the door
เจียง Liushi เห็น Wen Xiaotian ถึงประตู
 She took out her keys and opened the door
เธอหยิบกุญแจและเปิดประตู
 Her hands were shaking for a while before she opened it
มือของเธอสั่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเปิดมัน
 Jiang Liushi could totally relate to her
Jiang Liushi สามารถเกี่ยวข้องกับเธอได้ทั้งหมด
 If it was not for the sake of safety, Jiang Liushi would accompany her
ถ้าไม่ได้เพื่อความปลอดภัย Jiang Liushi จะมากับเธอ
 But in this strange town, for his and Wen Xiaotian’s safety, staying in the car was the best choice
แต่ในเมืองที่แปลกนี้สำหรับความปลอดภัยของเขาและ Wen Xiaotian ของการเข้าพักในรถเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
The neighborhood was surrounded by residential buildings, but there were no zombies, and there were few zombies in the whole area
บริเวณใกล้เคียงล้อมรอบด้วยอาคารที่อยู่อาศัย แต่ไม่มีซอมบี้และมีซอมบี้น้อยในพื้นที่ทั้งหมด
 When he looked at the buildings around him, he noticed blood stains on some houses and windows
เมื่อเขามองไปรอบ ๆ อาคารเขาสังเกตเห็นคราบเลือดในบ้านและหน้าต่างบางแห่ง
 Wen Xiaotian was out of the room, and she returned to the minibus with a blank look on her face
Wen Xiaotian ออกจากห้องและเธอก็กลับไปที่รถมินิบัสด้วยรูปลักษณ์ที่ว่างเปล่าบนใบหน้าของเธอ
"How was it?" Jiang Liushi asked
"มันเป็นยังไงบ้าง?" 
 He had been mostly paying attention to the surroundings, but he could hear her shouting at her home
เขาให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ตัว แต่เขาได้ยินเสียงตะโกนที่บ้านของเธอ
Looking at Wen Xiaotian, it seemed that the situation was not very good…"No one at home," Wen Xiaotian said
มองไปที่ Wen Xiaotian ดูเหมือนว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก "ไม่มีใครอยู่ที่บ้าน" Wen Xiaotian กล่าว
 It was chaotic
มันวุ่นวาย
 The ground was littered with garbage
พื้นดินเต็มไปด้วยขยะ
 The furnitures had been moved, and the refrigerator door had been opened with no food inside
เฟอร์นิเจอร์ถูกย้ายไปและประตูตู้เย็นถูกเปิดโดยไม่มีอาหารภายใน
"Maybe they escaped?" Wen Xiaotian said to Jiang Liushi what she had see, with a little hope in her heart
"บางทีพวกเขาอาจหนี?" 
Jiang Liushi looked at the door
เจียงหลุยส์มองไปที่ประตู
 He did not say anything, but he thought it was impossible
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เขาคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
 In that case, it was impossible to lock the door so well, even the windows were closed and the curtains were drawn
ในกรณีนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะล็อคประตูให้ดีแม้หน้าต่างถูกปิดและผ้าม่านถูกดึง
Running away wouldn’t make the house look like that
การวิ่งหนีไปจะไม่ทำให้บ้านดูเป็นแบบนั้น
 It’s normal to take away food, but what about moving furniture? Jiang Liushi was still analyzing Wen Xiaotian’s words, while Wen Xiaotian was lifeless
เป็นปกติที่จะไปอาหาร แต่สิ่งที่เกี่ยวกับการย้ายเฟอร์นิเจอร์? 
 She couldn’t find her family, so she was at a loss
เธอไม่สามารถหาครอบครัวของเธอได้ดังนั้นเธอจึงสูญเสีย
 She didn’t know what to do now
เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรตอนนี้
 When she had decided to come back, she had thought about that scenario
เมื่อเธอตัดสินใจที่จะกลับมาเธอคิดถึงสถานการณ์นั้น
 Even so, she was still at a loss
ถึงกระนั้นเธอก็ยังสูญเสีย
 Her family had disappeared, and they hadn’t left her a note or anything…"Wen Xiaotian," Jiang Liushi suddenly said, "What did you say that was missing from the sofa?"Wen Xiaotian pondered a bit and then said, "Quilt and so on…""Only these? What were the garbage on the ground?" Jiang Liush iasked
ครอบครัวของเธอหายตัวไปและพวกเขาไม่ได้ทิ้งโน้ตหรืออะไรไว้ ... "Wen Xiaotian" Jiang Liushi กล่าวอย่างฉับพลัน "คุณพูดอะไรที่หายไปจากโซฟา?" Wen Xiaotian ครุ่นคิดไปหน่อยแล้วก็พูดว่า " 
Wen Xiaotian did not know why Jiang Liushi asked this
Wen Xiaotian ไม่ทราบเหตุผลที่ Jiang Liushi ถามเรื่องนี้
 She said, "I have lookeed and my family had not left anything for me…""No
เธอกล่าวว่า "ฉันมี lookeed และครอบครัวของฉันไม่เหลืออะไรสำหรับฉัน ... " "ไม่
 You look around there
คุณมองไปรอบ ๆ ที่นั่น
 The zombies are very few, and the door and windows were closed
ซอมบี้มีน้อยมากและปิดประตูและหน้าต่าง
 Probably, there were still people living
อาจมีคนอาศัยอยู่
 The quilt shows that maybe someone has been sleeping here
ผ้าห่มแสดงให้เห็นว่าอาจมีคนมานอนที่นี่
 Also, if the garbage you found are recent, then the chances are higher that there are survivors
นอกจากนี้หากขยะที่คุณพบเป็นของใหม่แล้วมีโอกาสสูงกว่าที่มีผู้รอดชีวิต
" Jiang Liushi speculated
เจียง Liushi สันนิษฐาน
He made this inference after analyzing a lot of details, otherwise, he would not have said such things and given Wen Xiaotian any hope
เขาทำข้อสรุปนี้หลังจากการวิเคราะห์รายละเอียดจำนวนมากมิฉะนั้นเขาจะไม่ได้กล่าวสิ่งนั้นและให้ความหวัง Wen Xiaotian ใด ๆ
Listening to Jiang Liushi’s words, Wen Xiaotian’s eyes grew bigger and bigger
การฟังคำพูดของ Jiang Liushi ดวงตาของ Wen Xiaotian โตขึ้นและใหญ่ขึ้น
"You can go back and see if everything is as I said…"Jiang Liushi said
"คุณสามารถย้อนกลับไปดูว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้หรือไม่" Jiang Liushi กล่าว
As soon as he stopped, Wen Xiaotian had already run off the minibus…
ทันทีที่เขาหยุดอยู่ Wen Xiaotian ได้วิ่งออกรถมินิบัสแล้ว ...