Chapter 28: Are You Kidding? After Wen Xiaotian’s repeated confirmation, Jiang Liushi’s speculation was totally right
บทที่ 28: คุณกำลังล้อเล่น? 
 With the hint from Jiang Liushi, Wen Xiaotian discovered a lot of life traces in the room; including a bucket in the bathroom, food residue in garbage bags and even footprints on the floors
ด้วยคำแนะนำจาก Jiang Liushi Wen Xiaotian ได้ค้นพบร่องรอยแห่งชีวิตมากมายในห้อง 
 Wen admired Jiang Liushi’s insight so much, as he could figure out such important things through her description without getting out of the car
Wen ชื่นชมความเข้าใจของ Jiang Liushi มากในขณะที่เขาสามารถคิดออกสิ่งที่สำคัญดังกล่าวผ่านคำอธิบายของเธอโดยไม่ต้องออกจากรถ
 "What do we do now?" Wen Xiaotian was excited, knowing her family might be alive
"เราจะทำอะไรตอนนี้?" 
 Actually she was usually a strong-minded girl, or she would not be so determined to ask Jiang Liushi to take her with him
จริงๆแล้วเธอมักจะเป็นสาวที่มีจิตใจเข้มแข็งหรือเธอคงจะไม่ตั้งใจที่จะขอให้เจียงหลี่ซูที่พาเธอไปกับเขา
 However, she could not think clearly, because of all the intense situations that had happened this far, and it was Jiang Liushi who made right decisions all the way that helped them arrive safely
อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถคิดอย่างชัดเจนได้เนื่องจากเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้นในทุกวันนี้และ Jiang Liushi ผู้ตัดสินใจได้ถูกต้องตามแนวทางที่ช่วยให้พวกเขามาถึงได้อย่างปลอดภัย
 Therefore, even though her family might be right in front of her, Wen still thought that she should ask Jiang Liushi’s opinion about what to do
ดังนั้นแม้ว่าครอบครัวของเธอจะอยู่ตรงหน้าเธอ แต่ก็ยังคิดว่าเธอควรจะถามความเห็นของ Jiang Liushi เกี่ยวกับว่าจะทำอย่างไร
"Let’s wait here
"รอนี่สิ
" Jiang Liushi looked around
เจียง Liushi มองไปรอบ ๆ
This place was almost safe
สถานที่นี้เกือบปลอดภัยแล้ว
 He opened the chair and lied on it to rest
เขาเปิดเก้าอี้และโกหกมันเพื่อพักผ่อน
 He had been driving all this time and he could not help being tired although he was resting for a short time every night
เขาขับรถมาตลอดเวลาและเขาก็ไม่สามารถช่วยให้รู้สึกเหนื่อยแม้ว่าเขาจะพักผ่อนในช่วงเวลาสั้น ๆ ทุกคืน
 Wen Xiaotian certainly could not get asleep, so it was just her turn to stand guard
ไต Xiaotian อย่างแน่นอนไม่สามารถนอนหลับจึงเป็นเพียงการเปิดของเธอที่จะยืนยาม
 Actually, there might not be many problems even if Wen had not stood guard
จริงๆแล้วอาจจะมีปัญหามากมายไม่ได้แม้ว่าเหวินไม่ได้ยืนเฝ้าอยู่ก็ตาม
 As long as the MCV’s door was locked, it could be considered as a small mobile fortress
ตราบเท่าที่ประตูของ MCV ถูกล็อกอาจถือได้ว่าเป็นป้อมปราการเคลื่อนที่ขนาดเล็ก
 It was impossible to be knocked off or damaged by the ordinary zombies or even mutant beasts
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะถูกเคาะออกหรือความเสียหายจากซอมบี้สามัญหรือแม้กระทั่งสัตว์กลายพันธุ์
 Jiang Liushi could have enough time to react
Jiang Liushi มีเวลามากพอที่จะตอบสนองได้
Wen Xiaotian found that Jiang Liushi’s breath gradually became smoother 
Wen Xiaotian พบว่าลมของ Jiang Liushi ค่อยๆเรียบขึ้นเรื่อย ๆ
"He ιs asleep!" Wen Xiaotian thought
"เขาหลับ!" 
 In her mind, he was always a calm young man, for he did not seem to be afraid of anything
ในใจของเขาเขาเป็นชายหนุ่มที่สงบเสมอไปเพราะเขาไม่ได้กลัวอะไรเลย
 No matter what happened, he stuck to his plan
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ติดอยู่กับแผนการของเขา
 But it seemed impossible not to be afraid at all…Wen Xiaotian kept looking around, feeling that her family would walk out from an alley at the next second
แต่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ต้องกลัวเลย ... Wen Xiaotian ก็มองไปรอบ ๆ รู้สึกว่าครอบครัวของเธอจะเดินออกจากซอยไปในวินาทีต่อไป
 An hour later, Jiang Liushi opened his eyes
อีกหนึ่งชั่วโมง Jiang Liushi เปิดตา
 He sat up and at the same time, the driver’s seat recovered, "Somebody seems to be near
เขานั่งขึ้นและในขณะเดียวกันที่นั่งคนขับก็ฟื้นตัวขึ้น "ดูเหมือนว่าใครบางคนจะอยู่ใกล้ ๆ
"Footsteps came from an alley on the left
"ฝีเท้ามาจากซอยด้านซ้าย
 After doomsday, Jiang Luishi had been sleeping lightly
หลังจากวันโลกาวินาศ Jiang Luishi นอนหลับเบา ๆ
 Although, he had actually woken up, he still continued to have a rest
แม้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมา แต่เขายังคงพักผ่อนอยู่
 He was more sensitive to sounds when his eyes were closed
เขารู้สึกไวต่อเสียงมากขึ้นเมื่อสายตาของเขาถูกปิด
"It is true
"มันเป็นความจริง
" Wen Xiaotian became nervous, she had heard the sound too
"ไต Xiaotian ก็ประสาทเธอได้ยินเสียงเช่นกัน
 Wen bit her lips, staring at the alley
วินริมฝีปากของเธอจ้องมองที่ซอย
 Meanwhile, Jiang put his hands on the steering wheel with eyes full of vigilance
ขณะที่เจียงเอามือจับพวงมาลัยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง
It was not a safe place and no one knew whether the terrible guys they had met before would come back again or not
มันไม่ได้เป็นที่ที่ปลอดภัยและไม่มีใครรู้ว่าพวกแย่ที่พวกเขาได้พบมาก่อนหรือไม่ก็จะกลับมาอีกครั้งหรือไม่
 The sound of footsteps could be heard coming closer and they didn’t seem like they were from just one person
เสียงฝีเท้าอาจจะได้ยินเข้ามาใกล้ ๆ และดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ใช่คนเพียงคนเดียว
 It seemed that there were a lot of people
ดูเหมือนว่ามีผู้คนจำนวนมาก
Wen Xiaotian was nervous to the extreme
เหวิน Xiaotian กังวลมาก
Soon, a dozen of people quickly walked out of the alley
เร็ว ๆ นี้ผู้คนนับสิบเดินออกจากซอยอย่างรวดเร็ว
 They walked while they were observing their surroundings carefully
พวกเขาเดินขณะที่พวกเขาได้สังเกตการณ์สภาพแวดล้อมรอบคอบ
 Some of them carried bags while others carried "weapons" like steel pipes
บางคนถือถุงในขณะที่คนอื่นพก "อาวุธ" เหมือนท่อเหล็ก
 There were both old and young people among them, but they all seemed ordinary
ทั้งสองคนแก่และคนหนุ่มสาวในหมู่พวกเขา แต่พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนสามัญ
 Seeing them walking out, Wen Xiaotian flew to the window and watched them carefully distinguishing one by one
เมื่อเห็นพวกเขาเดินออกไป Wen Xiaotian บินไปที่หน้าต่างและเฝ้าดูพวกเขาแยกความแตกต่างทีละคน
She was anxious and disappointed at first, "How could it be…?"Then, she suddenly stretched her neck and her eyes widened, "Lulu!""Lulu!" Wen Xiaotian excitedly waved her hands
ตอนแรกเธอกังวลและผิดหวัง "มันเป็นยังไง ... ?" จากนั้นเธอก็ยืดคอเธอและดวงตาของเธอก็กว้างขึ้น "ลูลู่!" "ลูลู่!" 
Looking at her side, Jiang Liushi saw a girl who was kind of similar to her, looking a bit younger, with a ponytail and a gray fluttered jacket, with dirt on her face, carrying a canvas bag and an iron bar with a tired look
มองไปที่ด้านข้างของเธอ Jiang Liushi เห็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งดูคล้ายกับเธอดูอ่อนเยาว์ขึ้นพร้อมกับหางม้าและเสื้อเกราะสีเทาด้วยสิ่งสกปรกบนใบหน้าถือถุงผ้าใบและแถบเหล็กที่ดูเหนื่อยล้า
 Wen Xiaotian waved in the back of the window, but she forgot that this window was not visible from the outside
เหวิน Xiaotian โบกมือด้านหลังของหน้าต่าง แต่เธอลืมไปว่าหน้าต่างนี้มองไม่เห็นจากด้านนอก
 Those people came to the minibus and were all stunned
คนเหล่านั้นมารถมินิบัสและทุกคนตะลึง
Jiang Liushi revealed a trace of both fear and shock look after seeing their surprise, but he also had some doubts
Jiang Liushi เปิดเผยร่องรอยของความหวาดกลัวและความตกใจหลังจากเห็นความประหลาดใจของพวกเขา แต่เขาก็มีข้อสงสัย
The ponytail girl quickly took a pack of something out of her backpack and put it into the large jacket
สาวผมหางม้าได้อย่างรวดเร็วเอาสิ่งของบางอย่างออกจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอและใส่ไว้ในแจ็คเก็ตขนาดใหญ่
 No one stopped her
ไม่มีใครหยุดเธอ
 Next, they carefully walked over the minibus
ต่อไปพวกเขาเดินผ่านรถมินิบัสอย่างระมัดระวัง
"Wen Xiaotian," Jiang Liushi called her
"เหวิน Xiaotian" Jiang Liushi เรียกเธอว่า
Wen’s mind suddenly came back and she run to the door, saying excitedly, "Jiang Brother, I saw my sister
จิตใจของเหวินก็กลับมาและเธอก็วิ่งไปที่ประตูพูดอย่างตื่นเต้น "บราเธอร์เจียงฉันเห็นน้องสาวของฉัน
""Fine
""ละเอียด
" Jiang Liushi responded
เจียง Liushi ตอบ
He still sat in the driver’s seat and watched Wen running out of the car and walking out
เขายังคงนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับและเฝ้ามองเหวินวิ่งออกจากรถและเดินออกไป
 The group of people slowly came near , suspiciously looking at the minibus
กลุ่มคนที่เข้ามาใกล้ ๆ อย่างสงสัยได้มองไปที่รถมินิบัส
 They suddenly saw a girl walking out from the back of the minibus
พวกเขาก็เห็นหญิงสาวเดินออกมาจากด้านหลังของรถมินิบัส
 They all got shocked at first and at the same time, Wen Lu ran over there, after a short period of shock
พวกเขาทั้งหมดได้ตกใจในตอนแรกและในเวลาเดียวกัน, Wen Lu วิ่งไปที่นั่นหลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ของการช็อก
The two sisters hugged each other tightly
พี่สาวสองคนกอดกันอย่างแน่นหนา
"Lulu!" Wen Xiaotian’s eyes were moist
"ลูลู่" 
Wen Lu could not help bursting into tears, "Sister! I did not expect that we could see each other again!"Those survivors looked at each other in surprise
Wen Lu ไม่สามารถช่วยให้น้ำตาไหลได้ "น้องสาว! ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกแล้ว!" ผู้รอดชีวิตคนหนึ่งมองไปด้วยความประหลาดใจ
 Wen Lu hugged Wen Xiaotian and cried for a while
Wen Lu กอด Wen Xiaotian และร้องไห้ครู่หนึ่ง
 She wiped her tears and turned to those survivors and said, "This is my sister
เธอเช็ดน้ำตาของเธอและหันไปหาผู้รอดชีวิตเหล่านั้นและพูดว่า "นี่เป็นน้องสาวของฉัน
"One of the survivors gave a glance at Wen Xiaotian and asked, "Sister? I remember you saying that your sister was in Jiangbei University
"ผู้รอดชีวิตคนหนึ่งได้แวบหนึ่งที่ Wen Xiaotian และถามว่า" น้องสาว? 
"Jiangbei, was actually far from there…Under these circumstances, such a long distance, was naturally impossible to travel for average people
"Jiangbei ห่างไกลจากที่นั่นจริงๆ ... ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ระยะทางไกลก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินทางโดยเฉลี่ยสำหรับคนทั่วไป
 Regardless of life or death, it was a very normal thing for most people not to meet each other anymore
ไม่ว่าชีวิตหรือความตายเป็นเรื่องปกติมากสำหรับคนส่วนใหญ่ที่ไม่ได้เจอกันอีกต่อไป
Wen Lu turned around and looked at Wen Xiaotian's face, staring at her for a long time, and then burst out laughing
Wen Lu หันกลับไปและมองไปที่ใบหน้าของ Wen Xiaotian จ้องไปที่เธอเป็นเวลานานแล้วก็หัวเราะออกมา
 Then she asked, "Sister, how did you come back? I thought I could not see you anymore
จากนั้นเธอก็ถามว่า "น้องสาวคุณกลับมาได้อย่างไรฉันคิดว่าฉันไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว
"Wen Xiaotian was also extremely happy and pointed to the minibus behind her and said, "It was Brother Jiang who drove me here from Jiangbei
"Wen Xiaotian ก็มีความสุขมากและชี้ไปที่รถมินิบัสด้านหลังของเธอและกล่าวว่า" บราเดอร์เจียงที่ขับรถมาที่นี่จาก Jiangbei
""What?" Besides Wen Lu, all the survivors unbelievably looked at the ropey minibus as well as the van
"" อะไรเหรอ? "นอกจาก Wen Lu ผู้รอดชีวิตทุกคนยังคงมองไปที่รถมินิบัสและรถตู้
 Could this kind of car be driven from Jiangbei? And they thought "Who is Brother Jiang?"Wen Xiaotian took Wen Lu to the front of the minibus and other survivors were also curious to get together to see
รถประเภทนี้สามารถขับเคลื่อนจาก Jiangbei ได้หรือไม่? 
 Almost ten people were separated by the windshield, looking at Jiang Liushi who was at the driver’s seat waving to them
เกือบสิบคนถูกแยกจากกันโดยบังกระจกมองไปที่ Jiang Liushi ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้คนขับโบกมือให้พวกเขา
Jiang Liushi felt a bit embarrassed
Jiang Liushi รู้สึกอายมาก
 Although they did not say anything, Jiang Liushi had understood something from their eyes
แม้ว่าพวกเขาไม่ได้พูดอะไรก็ตามเจียงหลี่ซูก็เข้าใจอะไรบางอย่างจากดวงตาของพวกเขา
 They would like to ask, [Are you kidding me?]
พวกเขาต้องการถามว่า [คุณล้อเลียนฉันหรือ?]