Chapter 3 Chapter 3: The Waterball Spell Translator: J_Squared  Editor: - - "Michelle, when we’re done with this, let’s leave this place and go to Ferelden
บทที่ 3 บทที่ 3: นักชเนลล์คาถานักแปล: J_Squared Editor: - - "มิเชลล์เมื่อเราทำแบบนี้แล้วให้ออกจากสถานที่แห่งนี้และไปที่ Ferelden
"   After having a moment of intimacy, they continued their journey
หลังจากช่วงเวลาแห่งความใกล้ชิดพวกเขาก็ยังคงเดินทางต่อ
   But the atmosphere became entirely different
บรรยากาศก็แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
 There was a lot of interaction between them, just like those between biological sisters, and no longer repressing any warmth for each other
มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามากเช่นเดียวกับคนระหว่างพี่เลี้ยงทางชีวภาพและไม่มีการปราบปรามความอบอุ่นอีกต่อไป
   "Sure, I’ve been thinking of leaving here for a while
"แน่นอนว่าฉันคิดจะออกไปที่นี่สักพักหนึ่ง
" Michelle answered softly
"มิเชลล์ตอบอย่างนุ่มนวล
   Of course the warmth was not applied to Kubei
แน่นอนความอบอุ่นไม่ได้นำไปใช้กับ Kubei
   He was treated the same as before ---- ropes tied tightly to the point where his hands were numb, his legs were shivering from all the walking, and he had no right to talk
เขาได้รับการปฏิบัติเหมือนก่อน ---- เชือกผูกแน่นไปถึงจุดที่มือของเขาถูกชาขาของเขาสั่นจากการเดินและเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคุย
 If he opened his mouth, the ever smiling Annie would probably whip him a couple of times
ถ้าเขาเปิดปากของเขาที่เคยยิ้ม Annie อาจจะแส้เขาสองครั้ง
   The saddest thing was, he could only interact with the System
สิ่งที่เศร้าที่สุดคือเขาสามารถโต้ตอบกับระบบได้เท่านั้น
   "Here, try my homemade carrot shred fried noodles
"นี่ลองแครอทโฮมเมดของฉันฉีกก๋วยเตี๋ยวผัด
"   "This noodle, it’s so sweet it’s giving me a toothache
"" ก๋วยเตี๋ยวนี้มันหวานมากมันทำให้ฉันปวดฟัน
"   Kubei interrupted it: "Have you thought of a way for us to escape?   The System became quiet as a hen
"Kubei ขัดจังหวะมัน:" คุณคิดว่าวิธีที่เราจะหนี? 
   Kubei knew, he could not rely on this unreliable System
Kubei รู้ว่าเขาไม่สามารถพึ่งพาระบบที่ไม่น่าเชื่อถือนี้ได้
 He asked the System the question just to silence it
เขาถามคำถามของระบบเพื่อปิดปาก
   He continued talking to himself: "We have to come up with a way, to direct the troops to us without letting Michelle noticing
เขายังคงพูดกับตัวเองว่า "เราจะต้องหาแนวทางเพื่อสั่งการกองกำลังให้เราโดยไม่ให้มิเชลล์สังเกตเห็น
 I need to make sure she won’t be able to kill me in time
ฉันต้องทำให้แน่ใจว่าเธอจะไม่สามารถฆ่าฉันได้ทันเวลา
"   The System interrupted: "The success rates are too low
ระบบขัดจังหวะ: "อัตราความสำเร็จต่ำเกินไป
 Why don’t you try seducing Michelle instead, the rates are at least twenty-five percent
ทำไมคุณไม่ลองชักชวนมิเชลล์แทนอัตราอย่างน้อยยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์
"   "
""
"   Kubei thought of this suggestion for a while, then finally said to the System: "Get lost
"Kubei คิดข้อเสนอแนะในขณะนี้แล้วในที่สุดก็กล่าวว่าระบบ:" Get lost
"   The three continued to advance
"ทั้งสามคนยังคงเดินหน้าต่อไป
 Kubei followed Michelle, all the while acting as if he was about to die, which made Annie worry, but he was actually conscious of what he was doing and secretly plotting on how to escape
Kubei ตาม Michelle ทุกครั้งที่ทำราวกับว่าเขากำลังจะตาย Annie กังวล แต่เขาก็รู้สึกตัวจริงในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่และแอบวางแผนว่าจะหนีไปได้อย่างไร
   Suddenly, he raised his head and looked at Michelle, then he came up with an idea
ทันใดนั้นเขาเงยศีรษะขึ้นและมองไปที่มิเชลล์แล้วก็คิดขึ้น
   "This will do for now, there’s no other way
"นี้จะทำเพื่อตอนนี้ไม่มีทางอื่น
"   Annie was hurrying him to continue moving, and he seemed obedient as he stumbled his way through
"แอนนี่รีบเร่งเขาให้เดินต่อไปและดูเหมือนเขาจะเชื่อฟังในขณะที่เขาสะดุดเดิน
 Out of the blue, he stopped moving, and pretended to have passed out and fell to the ground
ออกจากฟ้าเขาหยุดเดินและแสร้งทำเป็นว่าได้ผ่านออกไปและล้มลงกับพื้น
   He closed his eyes and did not move at all
เขาหลับตาลงและไม่ได้ขยับเลย
   Michelle stopped walking and turned around
มิเชลล์หยุดเดินและหันไปรอบ ๆ
 Annie went closer to inspect Kubei for a while, and shook her head: "He fainted
แอนนี่เดินเข้ามาใกล้เพื่อตรวจสอบ Kubei ครู่หนึ่งและส่ายหน้า "เขาเป็นลม
"   Michelle did not say anything at all, but lowered her head in deep thought
"มิเชลล์ไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ลดศีรษะลงด้วยความคิดลึก ๆ
 There was no way to tell what she was thinking
ไม่มีทางที่จะบอกได้ว่าเธอคิดยังไง
   "These nobles are all useless
"พวกขุนนางเหล่านี้ไร้ประโยชน์
"   Annie was unsatisfied, so she gave Kubei a kick
"Annie ไม่พอใจเธอจึงให้ Kubei เตะ
   Kubei managed to resist the pain and tried not to flinch
Kubei สามารถทนต่อความเจ็บปวดและพยายามที่จะไม่สะดุ้ง
   At the same time, he wrote the words ----"Treasury" with the back of his hand that was behind his back on the ground
ในเวลาเดียวกันเขาเขียนคำว่า "ธนารักษ์" ไว้ด้านหลังมือที่อยู่ด้านหลังบนพื้น
   This was what Kubei thought of: He pretended to faint to leave a mark, so the troops would know what Michelle’s objective was
นี่คือสิ่งที่ Kubei คิด: เขาแสร้งทำเป็นจาง ๆ เพื่อทิ้งรอยไว้ดังนั้นทหารจะรู้ว่าวัตถุประสงค์ของมิเชลล์คืออะไร
 With this, they can probably wait in ambush at the treasury
ด้วยเหตุนี้พวกเขาอาจจะรอการซุ่มโจมตีที่คลัง
   Due to his subtle movements, Annie and Michelle did not notice that he had left a mark on the ground
แอนนี่และมิเชลล์ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเขาได้ทิ้งร่องรอยไว้บนพื้น
   "You really think this would be of help? Even if the troops noticed this marking and managed to catch up, Michelle would still have the time to kill you
"จริงๆคุณคิดว่าเรื่องนี้น่าจะช่วยได้หรือไม่? แม้ว่ากองกำลังเหล่านี้จะสังเกตเห็นเครื่องหมายนี้และสามารถจับได้มิเชลล์ก็ยังคงมีเวลาที่จะฆ่าคุณ
"   The System said this in his mind
"ระบบพูดอย่างนี้ในใจของเขา
   "It’s better than doing nothing at all," Kubei thought to himself
"ดีกว่าทำอะไรเลย" Kubei คิดกับตัวเอง
   In fact, if the troops managed to ambush them and kill Michelle in time, his chances of surviving were huge
ในความเป็นจริงถ้ากองกำลังที่มีการจัดการเพื่อซุ่มโจมตีพวกเขาและฆ่ามิเชลล์ในเวลาโอกาสของการมีชีวิตรอดเป็นใหญ่
 The System’s attempt to discourage him was useless, seeing that Michelle was taking this rather seriously, the Lithur family probably were capable people
ความพยายามของระบบที่จะทำให้เขาท้อแท้ไร้ประโยชน์เพราะเห็นว่ามิเชลล์กำลังดำเนินการอย่างจริงจังครอบครัว Lithur อาจเป็นคนที่มีความสามารถ
   He had high hopes for his plan
เขามีความหวังสูงสำหรับแผนการของเขา
   Right when Kubei was done leaving the mark on the ground, suddenly he heard a strange, unknown speech
เมื่อ Kubei เสร็จสิ้นการทำเครื่องหมายบนพื้นดินเขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ และไม่รู้จัก
   It was Annie, she was reading an incantation
แอนนี่กำลังอ่านคาถา
 Her voice was different from her normal talking voice
เสียงของเธอแตกต่างจากเสียงพูดปกติของเธอ
 These low pitched yet mysterious voices echoed through the jungle, and they seemed to contain magical power, it made Kubei panic
เสียงต่ำและเสียงลึกลับเหล่านี้ก็สะท้อนผ่านป่าและพวกเขาก็ดูเหมือนจะมีพลังวิเศษทำให้ความตื่นตระหนกของ Kubei
   He could feel that even his soul trembled
เขารู้สึกว่าแม้จิตวิญญาณของเขาก็หวั่นไหว
   Before he had time to respond, suddenly, a waterball appeared out of thin air, soaking him straight away
ก่อนที่เขาจะมีเวลาตอบสนองทันใดนั้นลูกโป่งปรากฏตัวออกมาจากอากาศบางและแช่ตัวเขาไว้
 The sudden force made him unable to continue pretending
แรงฉับพลันทำให้เขาไม่สามารถทำเป็นต่อได้
   Following the shivering of his body, he "woke" up
หลังจากที่ร่างกายของตัวสั่นเขา "ตื่นขึ้น"
   "How troublesome, wasting my magical force
"ลำบากมากแค่ไหนการสูญเสียพลังวิเศษของฉัน
" Annie said, her voice now returned to normal
"Annie กล่าวว่าเสียงของเธอตอนนี้กลับมาเป็นปกติ
   Kubei was left in a state of shock
Kubei ตกอยู่ในสภาพตกใจ
   What was that? A curse? Magic?   Even though from the previous conversations, Kubei had already learnt of the setting of this world, and understood that Michelle and Annie were both mages, but he had yet to witness a mage’s magical force himself
เมื่อกี้คืออะไร? 
   The moment the spell was casted, it felt like his world went upside down
ช่วงเวลาที่สะกดถูก casted มันรู้สึกเหมือนโลกของเขาคว่ำ
   Time seemed to have stopped
เวลาดูเหมือนจะหยุดลงแล้ว
 The surrounding muddy ground and trees appeared to fade away
บริเวณโดยรอบโคลนและต้นไม้ก็จางหายไป
 The fear and excitement in his soul interweaved, everything around and within him seemed to be…
ความกลัวและความตื่นเต้นในจิตใจของเขาแทรกซึมทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างและภายในตัวเขาดูเหมือนจะเป็น ...
to be
เป็น
   Kubei could not describe the sensation
Kubei ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกได้
   "To be more natural
"ให้เป็นธรรมชาติมากขึ้น
" The system suddenly said
"ระบบกล่าวโดยฉับพลัน
   Right, to be more natural!   Kubei seemed to be abuzz
ถูกต้องเป็นธรรมชาติมากขึ้น! 
 The moment the spell appeared, he felt that he just had a conversation with his true self
ช่วงเวลาที่การสะกดปรากฏขึ้นเขารู้สึกว่าเขาเพิ่งสนทนากับตัวตนที่แท้จริงของเขา
   The kind of feeling that felt like it was his first time, but it was even more memorable than his first time
ชนิดของความรู้สึกที่รู้สึกเหมือนมันเป็นครั้งแรกของเขา แต่มันก็ยิ่งน่าจดจำกว่าครั้งแรกของเขา
 It was like he was in a state of trance, but it was like pain from the endless abyss as well, making him unable to shake the feeling
มันเหมือนกับว่าเขาอยู่ในภาวะมึนงง แต่มันก็เหมือนกับความเจ็บปวดจากนรกที่ไม่มีวันสิ้นสุดด้วยทำให้เขาไม่สามารถสั่นไหวได้
   His body could not stop shivering
ร่างกายของเขาไม่สามารถหยุดยั้งได้
   "This…
"นี้…
is magic?"   Kubei could not resist from speaking out
เป็นเวทมนตร์หรือ? "Kubei ไม่สามารถต้านทานการพูดออกมาได้
   He wanted more
เขาต้องการมากขึ้น
   In that moment, he was remembering the lingering sounds from the spell
ในขณะนั้นเขาจำได้ว่าเสียงที่ค้างอยู่ในคาถา
   "Yes, magic
"ใช่เวทมนตร์
"   What was more surprising was that Annie answered him
"สิ่งที่น่าแปลกใจคือแอนนี่ตอบเขา
   As if she was deeply hurt, she raised her eyes and spoke with a voice filled with hatred: "What’s so unusual? You and your kind don’t even understand magic and would rather bury it in a coffin deep in the soil
ราวกับว่าเธอได้รับบาดเจ็บอย่างลึกซึ้งเธอเงยหน้าขึ้นมองและพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง: "มีอะไรผิดปกติมากคุณและคนประเภทใดไม่เข้าใจความมหัศจรรย์และฝังศพไว้ในโลงศพลึกลงไปในดิน
 How could you ever comprehend it?   Kubei regained his consciousness, then looked at Annie with curiosity
คุณจะเข้าใจได้อย่างไร? 
   It was as if something got Annie emotional as her speech filled hatred came out one after another: "You are all weak, you are all scared of what’s different from you
ราวกับว่ามีบางสิ่งที่ทำให้ Annie อารมณ์เป็นคำพูดของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังออกมาทีละ: "คุณอ่อนแอคุณกลัวทุกสิ่งที่แตกต่างจากคุณ
 Your kind will only rest when everyone becomes as useless as the rest of you
ชนิดของคุณจะเหลือเมื่อทุกคนกลายเป็นไร้ประโยชน์เช่นเดียวกับส่วนที่เหลือของคุณ
 You’re all shameless, and wear evil as a hat, making it seem as if you were geniuses
คุณเป็นคนไร้ยางอายและสวมหมวกเป็นหมวกทำให้ดูเหมือนกับว่าคุณเป็นอัจฉริยะ
 Being normal is just an excuse for you to commit sins
เป็นปกติเป็นเพียงข้อแก้ตัวสำหรับคุณที่จะกระทำบาป
"   Annie became agitated even further
"แอนนี่เริ่มตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น
   "Annie, that’s enough!"   Michelle interrupted her: "What’s the use of you saying all these to him?"   Annie stopped for a while, and stopped her harsh words
"แอนนี่นั่นพอแล้ว!" 
 She was aware the she had lost control of herself, then looked at Michelle:   "Sorry, I became too emotional
เธอรู้ดีว่าเธอสูญเสียการควบคุมตัวเองแล้วมองไปที่มิเชลล์ว่า "ขอโทษนะฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก
"   Michelle nodded and did not seem to mind
มิเชลล์พยักหน้าและดูเหมือนจะไม่สนใจ
   "We’ve wasted enough time
"เราเสียเวลามากพอแล้ว
 Don’t forget, we’re wanted criminals by the Church now
อย่าลืมเราต้องการอาชญากรโดยคริสตจักรในขณะนี้
" She stared at Kubei then said hurriedly: "Let’s move
"เธอจ้องที่เคบะแล้วรีบกล่าวว่า
"   Annie nodded in agreement
แอนนี่พยักหน้าด้วยข้อตกลง
 She turned around, gave Kubei a kick, then made him stand up quickly
เธอหันไปรอบ ๆ ให้ Kubei เตะแล้วทำให้เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
   "Useless thing, keep up!"   Kubei was not angry at all
"สิ่งไร้ประโยชน์ให้ทัน!" 
 He did not react to her rambling at all
เขาไม่ได้ตอบสนองต่อการเดินเตร่ของเธอเลย
 He only seemed to be a bit weaker than before, and followed Michelle obediently
เขาดูเหมือนจะอ่อนแอกว่าเมื่อก่อนและปฏิบัติตาม Michelle อย่างเชื่อฟัง
   No one knew how happy he was
ไม่มีใครรู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหน
   "One more time! One more time!"   He screamed at the System in his mind
"อีกครั้งหนึ่งอีกครั้ง!" 
   Half an hour ago, he did not know that such a cold robotic voice could get him so excited
ครึ่งชั่วโมงก่อนเขาไม่รู้ว่าเสียงหุ่นยนต์ที่เย็นเยือกอาจทำให้เขาตื่นเต้นมาก
 He did not expect that he would be eager to hear the System’s voice and not to stay quiet
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะกระตือรือร้นที่จะได้ยินเสียงของระบบและไม่ควรอยู่เงียบ ๆ
   The usually talkative System seemed to shy away instead, after seemingly half a day, it only said a single sentence
ระบบพูดมักจะขี้อายแทนหลังจากครึ่งวันดูเหมือนเพียงประโยคเดียว
   A single sentence, that Kubei could not understand a word of
ประโยคเดียวที่ Kubei ไม่สามารถเข้าใจคำพูดได้
   But that did not matter, because this was Annie’s Waterball spell
แต่นั่นไม่สำคัญหรอกเพราะนี่เป็นเวทมนตร์ Waterball ของ Annie
   The System recorded every word of it as it was uttered by Annie
ระบบบันทึกคำทุกคำตามที่ Annie กล่าวไว้
   This also meant that he could listen to this spell anytime he wanted now!   When this spell was broadcasted by the System, it sounded like a madman rambling, it did not have the mysterious and magical sensation it had before
นี่ก็หมายความว่าเขาสามารถฟังคาถานี้ได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการตอนนี้! 
 But Kubei did not mind, he knew he needed something else to turn this into an actual spell, giving him extraordinary power
แต่ Kubei ไม่คิดว่าเขารู้ว่าเขาต้องการอะไรบางอย่างเพื่อเปลี่ยนเป็นคำสะกดที่เกิดขึ้นจริงทำให้เขามีพลังพิเศษ
   He was determined to find that catalyst
เขามุ่งมั่นที่จะหาตัวเร่งปฏิกิริยาที่
   That’s right, from the moment he heard the spell, Kubei decided that he wanted to become a mage
ถูกต้องตั้งแต่ช่วงที่เขาได้ยินคาถา Kubei ก็ตัดสินใจว่าเขาอยากจะเป็นนักเวทย์
   Not only because he wanted power, he wanted to become a legendary figure
ไม่เพียงเพราะเขาต้องการพลังเขาต้องการเป็นตำนาน
   From the moment he was teleported up till now, he had been thinking why had he teleported? Why was he brought here? Maybe this was a coincidence, but coincidences always have a purpose
จากช่วงเวลาที่เขาถูกเนรเทศไปจนถึงตอนนี้เขาคิดว่าทำไมเขาถึงหันเหไป? 
   Right now, he felt like he had found the answer
ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่าเขาได้คำตอบแล้ว
   Magic was calling to him
เวทมนตร์เรียกเขา
   He had not escaped from the ordinary life he had, travelling through time and space in order to get here, only to once more become an insignificant gear amongst thousands and million others toiling along in the factory of life
เขาไม่ได้หนีออกจากชีวิตปกติที่เขาเดินทางผ่านกาลเวลาและอวกาศเพื่อที่จะได้มาที่นี่เพียงครั้งเดียวจะกลายเป็นเกียร์ที่ไม่สำคัญระหว่างพันล้านคนอื่น ๆ ที่ทำงานอยู่ในโรงงานแห่งชีวิต
   Like a butterfly fluttering its wings for the first time, Kubei felt like he had just left his cocoon and found purpose
เหมือนผีเสื้อกระพือปีกเป็นครั้งแรก Kubei รู้สึกเหมือนเพิ่งทิ้งรังไหมและพบว่ามีจุดมุ่งหมาย
   Right now, all he could do was focus on this spell
ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้ก็คือเน้นการสะกดคำนี้
   "You can repeat this spell the whole day
"คุณสามารถทำซ้ำคำสะกดนี้ได้ตลอดทั้งวัน
 I won’t ask you to keep quiet anymore
ฉันจะไม่ขอให้คุณเงียบอีกต่อไป
"   Kubei was filled with excitement as he said this
"Kubei เต็มไปด้วยความตื่นเต้นในขณะที่เขาพูดแบบนี้
   "
"
Sir, I believe you’ve contracted Stockholm Syndrome
เซอร์ฉันเชื่อว่าคุณได้ทำสัญญากับสตอกโฮล์มซินโดรม
"   The robotic voice seemed to contain some sort of helplessness
"เสียงของหุ่นยนต์ดูเหมือนจะมีความไร้อำนาจบางอย่าง
   Right when Kubei was trying to figure out the spell, something else was broiling in another part of the world
เมื่อ Kubei กำลังพยายามหาคำสะกดสิ่งอื่น ๆ กำลังย่างอยู่ในส่วนอื่นของโลก
   Havenwright, under the evening sky, was quiet and solemn
Havenwright ใต้ท้องฟ้ายามเย็นเงียบและเคร่งขรึม
   Saint Peter’s cathedral
มหาวิหารเซนต์ปีเตอร์
   Hurried footsteps could be heard between the white marble pillars, and these footsteps stopped in the corridors of the sanctuary
เสียงฝีเท้ารีบ ๆ จะได้ยินระหว่างเสาหินอ่อนสีขาวและรอยเท้าเหล่านี้ก็หยุดลงที่ทางเดินของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์
 The sanctuary at night was empty, but it gave off the wrong impression that it was full with people
สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ตอนกลางคืนก็ว่างเปล่า แต่มันก็ทำให้เกิดความรู้สึกผิด ๆ ว่ามันเต็มไปด้วยผู้คน
   "Bishop, there seems to be some change happening with ‘it’!"   A young priest stopped in his tracks and said anxiously
"บิชอปดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับ" มัน "!" 
   "It’s been so many years already, every year ‘it’ will cause some sort of trouble, you don’t have to panic,"   The bishop replied nonchalantly
"มันเป็นเวลาหลายปีแล้วทุกปี 'มันจะทำให้เกิดปัญหาบางอย่างคุณไม่ต้องตื่นตระหนก" อธิการตอบอย่างไม่หยุดหย่อน
   His stood at the podium with his back facing the main entrance and his head lowered and flipped through a collection of books
เขายืนอยู่ที่แท่นด้วยหลังของเขาหันหน้าไปทางทางเข้าหลักและศีรษะของเขาก็ลดลงและพลิกเก็บหนังสือ
 His huge red robe was neatly ironed
เสื้อคลุมสีแดงขนาดใหญ่ของเขาถูกรีดอย่างเรียบร้อย
   On both of his left and right sides, there were pure black chairs and white walls that seemed to match to a tee, with the crimson red in the middle, when merged together, it looked like a lively piece of art
ด้านซ้ายและด้านขวาทั้งด้านซ้ายและด้านขวาของเขามีเก้าอี้สีดำบริสุทธิ์และผนังสีขาวที่ดูเหมือนจะตรงกับทีมีสีแดงเข้มสีแดงตรงกลางเมื่อผสานเข้าด้วยกันมันดูเหมือนเป็นชิ้นงานศิลปะที่มีชีวิตชีวา
   The moonlight shone through the stained glass, outlining every carving there was on the glass
แสงจันทร์ส่องผ่านกระจกสีแสดงความแกะสลักทุกชิ้นที่มีอยู่บนกระจก
   "Bishop, it’s not the same this time!" The young priest could not calm his nerves down, and continued: "Not only ‘it’, the sacred items are behaving unusually 
"บิชอปก็ไม่เหมือนกันในครั้งนี้!" 
 Also, we received a holy revelation!"   Drips of sweat flow through his forehead
นอกจากนี้เรายังได้รับการเปิดเผยอันศักดิ์สิทธิ์! "หยดน้ำตาไหลผ่านหน้าผาก
   The bishop finally turned around
บิชอปหันไปรอบ ๆ
 He had an aquiline nose and a sharp stare that came from his deep eye sockets
เขามีจมูกน้ำตาและสายตาที่คมชัดซึ่งมาจากซ็อกเก็ตตาลึกของเขา
   "Has the revelation been translated?"   The young priest nodded, his eyes revealed not just anxiety but also fear,   "Translations have been completed
"การเปิดเผยถูกแปลหรือไม่?" 
"   The bishop did not sound angry at all, "Tell me, what is it?"   The priest swallowed some saliva, his Adam’s apple moved up and downwards again
บิชอปไม่ได้โกรธเลย "บอกฉันว่าเป็นอย่างไร" พระสงฆ์กลืนน้ำลายแอ๊ปเปิ้ลของอาดัมเดินขึ้นและลงไปอีกครั้ง
   He opened his mouth, and tried to calm himself down, but got scared by his own terrifying voice
เขาเปิดปากของเขาและพยายามทำให้ตัวเองสงบลง แต่กลัวด้วยเสียงที่น่าสะพรึงกลัวของตัวเอง
 His voice was frighteningly hoarse as if he was as dehydrated as the pagans that were not allowed to drink water in the rehabilitation centre
เสียงของเขาสะเทือนอย่างน่ากลัวราวกับว่าเขาเป็นคนที่ถูกคายน้ำเป็นคนนอกรีตที่ไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มน้ำในศูนย์ฟื้นฟูสมรรถภาพ
   These were the words he repeated,   "God said, on the seventh day, the bells stopped ringing
นี่เป็นคำพูดที่เขาพูดซ้ำ "พระเจ้าตรัสว่าในวันที่เจ็ดระฆังหยุดเสียงเรียกเข้า
"
"