Chapter 15 First regular chapter of the week~Next will be a bonus chapter, then another regular… etc
บทที่ 15 บทประจำสัปดาห์แรก ~ สัปดาห์ถัดไปจะเป็นบทโบนัสอีกครั้งหนึ่งเป็นประจำ ... ฯลฯ
 Anyway: I’m back! Chapter 15 Editor/s: crimsonwolf     “Are you okay?” “…
อย่างไรก็ตามฉันกลับมาแล้ว! 
*hiccup*…
* * * * * * * * อาการสะอึก ...
yea” Right when Ribbon-chan was about to calm down, Kawazu-san appeared
ใช่แล้ว "ตอนที่ Ribbon-chan สงบลง Kawazu-san ก็โผล่ขึ้นมา
 “You’re really useless, Kawazu-san” “That’s the first thing you say! I came as fast as I could through this unfamiliar forest!” “……aren’t you still late
"คุณไร้ประโยชน์ Kawazu-san" "นี่เป็นสิ่งแรกที่คุณพูด! 
 I even properly casted the magic
ฉันหล่อได้อย่างถูกต้องเวทมนตร์
” The forest still continued to guide us, but teleporting that distance isn’t that hard
"ป่ายังคงให้คำแนะนำแก่เราต่อไป แต่ teleporting ระยะทางไม่ยาก
 As I continued to stare at Kawazu-san for a few seconds, his sweat fell in drops
ขณะที่ฉันยังคงจ้อง Kawazu-san สักสองสามวินาทีเหงื่อก็ร่วงลง
 Finally, he averted his gaze
ในที่สุดเขาก็หันไปมอง
 “……you don’t seem to be injured, isn’t that great?” (Kawazu) “You probably took a detour! I got mixed up with a gigantic dog, and it was hard for me!” By the way, that dog was scared away by the small movements
"...... คุณดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลยล่ะ?" (Kawazu) "คุณอาจจะอ้อม! 
 Once it saw an opportunity, it immediately ran back to the forest
เมื่อเห็นโอกาสแล้วรีบวิ่งกลับไปที่ป่า
 Doesn’t matter if there’s a tree or a rock, it ran straight back
ไม่ว่าจะมีต้นไม้หรือก้อนหินก็วิ่งตรงกลับ
 The dog pulverized everything on it’s way, and I wondered which one is the monster
สุนัขพ่นทุกสิ่งทุกอย่างในทางนี้และฉันก็สงสัยว่าตัวไหนเป็นสัตว์ประหลาด
 But after that encounter, it can’t be denied that the scary thing reduced the kid into almost inconsolable crying
แต่หลังจากการเผชิญหน้าครั้งนั้นไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าสิ่งที่น่ากลัวลดเด็กลงในการร้องไห้ไม่อาจสลายได้เกือบ
 I kept on a kneeling position up until now, anticipating that Ribbon-chan should stop wailing right about now
ฉันยังคงคุกเข่าอยู่จนถึงขณะนี้คาดว่า Ribbon-chan ควรจะหยุดร้องไห้ในตอนนี้
 She didn’t completely stop crying but just continued on latching on my clothing
เธอไม่ได้หยุดร้องไห้อย่างสิ้นเชิง แต่ก็ยังคงยึดเสื้อผ้าไว้
 Now that Kawazu-san had joined us, we can’t just keep on hanging out with a kid in a place like this
ตอนนี้คาวาซึโนะได้เข้ามาร่วมงานกับเราแล้วเราก็ไม่สามารถแขวนอยู่กับเด็ก ๆ ในสถานที่แบบนี้ได้
 I gently held Ribbon-chan’s hand, intending to bring her back to the village, but I was met with some resistance
ฉันจับมือ Ribbon-chan เบา ๆ ตั้งใจจะพาเธอกลับไปที่หมู่บ้าน แต่ฉันก็พบกับความต้านทานบางอย่าง
 I thought it was a bit strange, so I glanced back at Ribbon-chan who still adamantly refused my tugs
ฉันคิดว่ามันแปลก ๆ นิดหน่อยดังนั้นฉันจึงย้อนกลับไปที่ริบบอน - ชวนผู้ซึ่งยังคงปฏิเสธไม่ยอมรับรถลากของฉัน
 “What’s wrong?” “Still…
"เกิดอะไรขึ้น?" "ยัง ...
 herb…
สมุนไพร…
 don’t have” “Oh my-…
ไม่ได้ "" โอ้ฉัน ...
” Ribbon-chan said it so clearly despite being teary-eyed
ริบบอนจังกล่าวอย่างชัดเจนถึงแม้จะมีน้ำตาไหล
 This child was still thinking about that herb
เด็กคนนี้กำลังคิดถึงสมุนไพรอยู่
 Such admirable spirit
จิตวิญญาณอันน่าชื่นชมดังกล่าว
 “Do you know how that herb looks?” After asking that, Ribbon-chan pulled out a crumpled paper from the pocket of her skirt and handed it to me
"คุณรู้ไหมว่าสมุนไพรมีลักษณะอย่างไร?" หลังจากถามว่า Ribbon-chan ดึงกระดาษยู่ยี่มาจากกระเป๋ากระโปรงของเธอและส่งมอบให้ฉัน
 It had a picture of something with leaves and flowers, along with a description of its characteristics
มันมีภาพของสิ่งที่มีใบและดอกไม้พร้อมกับคำอธิบายของลักษณะของมัน
 “With leaves like this…
"กับใบเช่นนี้ ...
 the old man said
ชายชรากล่าว
 And…
และ…
 around this time…
คราวนี้ ...
 the red flowers should bloom, he said” “I see, but even if you say that I don’t know about looking for herbs” I couldn’t see the plant after skimming the surroundings
ดอกไม้สีแดงควรจะบานสะพรั่งเขากล่าวว่า "" ฉันเห็น แต่แม้ว่าคุณจะบอกว่าฉันไม่ทราบเกี่ยวกับการมองหาสมุนไพร "ฉันไม่สามารถมองเห็นพืชหลังจาก skimming สภาพแวดล้อม
 “It’s okay! I heard where the right place should be! So please! Help me big brothers!” Ribbon-chan seems desperate
"ไม่เป็นไร! 
 “Hmm
“อืมมม
 What should we do?” I’m uncomfortable knowing that the village people are very worried
เราควรทำอย่างไร? "ฉันรู้สึกไม่สบายใจที่รู้ว่าคนในหมู่บ้านกังวลมาก
 Firstly, it’s troublesome to find and help out…
ประการแรกมันลำบากในการค้นหาและช่วยออก ...
 and frankly, it’s hard for me when I don’t even have basic knowledge about hiking
และตรงไปตรงมาก็ยากสำหรับฉันเมื่อฉันไม่ได้มีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการเดินป่า
 But then I paused
แต่แล้วฉันก็หยุดชั่วคราว
 Don’t I have a plant-based magic at my disposal? Why don’t we utilize that here as well
ฉันไม่มีเวทมนตร์จากโรงงานหรือไม่? 
 It would be simple
มันจะง่าย
 I cleared my throat and patted the head of a distressed Ribbon-chan
ฉันคลายคอของฉันและตบศีรษะของ Ribbon-chan ที่มีความสุข
 If it can’t be found, it should come here instead
ถ้าไม่พบก็ควรมาที่นี่แทน
 Luckily, we have some time left before the thirty minutes is over
โชคดีที่เรามีเวลาเหลือก่อนที่เวลาสามสิบนาทีจะสิ้นสุดลง
 “I got it
"ฉันเข้าใจแล้ว
 Let’s try something for a bit
ลองทำอะไรสักหน่อย
” “?” I had no confidence in explaining with my mouth so for the meantime, I’ll just have to show Ribbon-chan
""? "ฉันไม่มั่นใจในการอธิบายด้วยปากของฉันดังนั้นในระหว่างนี้ฉันจะต้องแสดง Ribbon-chan
 As if on cue, Ribbon-chan’s crying ceased when she had her full attention on what I was about to do
ราวกับว่าอยู่บนคิวการร้องไห้ของริบบิ้น - จันก็หยุดลงเมื่อเธอให้ความสนใจกับสิ่งที่ฉันกำลังจะทำ
 “Now it should be around here, one of each kind, gather!” How fun, I feel it filling my mind
"ตอนนี้มันควรจะอยู่ตรงนี้แล้วก็เป็นหนึ่งในแต่ละประเภท!" สนุกแค่ไหนฉันรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยความคิดของฉัน
 We~ll I called it a summoning, but in the end I just forcefully gathered them here
เราจะเรียกมันว่าเป็นการอัญเชิญ แต่ท้ายที่สุดผมก็ได้รวบรวมพวกเขาที่นี่
 However, the consciousness within the plants seem to have an irresistible compelling force
อย่างไรก็ตามความรู้สึกภายในพืชดูเหมือนจะมีแรงที่น่าสนใจไม่อาจต้านทานได้
 When I spoke the words, Ribbon-chan sucked a mouthful of air
เมื่อฉันพูดคำนั้น Ribbon-chan ก็ดูดอากาศออกมา
 The dirt gave way for plant sprouts, and in an instant, there were colorful blooming flowers blanketing the ground
สิ่งสกปรกลุกลามให้กับต้นกล้าและในเวลาอันใกล้นี้มีดอกไม้บานที่เต็มไปด้วยสีสันปกคลุมพื้นดิน
 The sturdy trees were tangled, and flower petals danced back and forth
ต้นกล้วยไม้มีการพันกันและกลีบดอกไม้เต้นไปมา
 The pollens swirl; spores burst forth in the air – drifting and dazzling
Pollens หมุนวน; 
 “Well come then!” I directed my hand like a conductor
"ดีมาแล้ว!" ฉันนำมือของฉันเหมือนตัวนำ
 Orchestrating the movement of the majestic flowers within the forest
จัดระเบียบความเคลื่อนไหวของดอกไม้อันงดงามภายในป่า
 The view of the woods changed from one scene to the next, rendering the girl immobilized
วิวทิวทัศน์ของป่าเปลี่ยนจากฉากหนึ่งไปเป็นฉากถัดไปทำให้เด็กผู้หญิงขึงขัง
 I could hear the pounding of my heart from the theatrical performance
ฉันได้ยินเสียงหัวใจวายจากการแสดงละคร
 The forest ain’t half bad
ป่าไม่เลวสักเท่าไร
 Ribbon-chan completely stopped crying
ริบบอนจังร้องไห้อย่างสิ้นเชิง
 But I might have gone over the top in changing the landscape, so I decided to tone it down a bit
แต่ฉันอาจจะไปถึงจุดสูงสุดในการเปลี่ยนภูมิทัศน์ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะลดเสียงลงเล็กน้อย
 At the time, the place surrounding us already transformed into a shining flower garden
ในเวลานั้นสถานที่รอบตัวเราได้เปลี่ยนไปเป็นสวนดอกไม้ที่ส่องแสงแล้ว
 “It’s really quite something” (Kawazu) “…
"มันค่อนข้างมีอะไรบางอย่าง" (Kawazu) "...
Amazing! Big brother is amazing!” Kawazu-san widened his eyes at the pleasing sight, and Ribbon-chan’s gaze had a cheerful countenance
น่าทึ่ง! 
 Ribbon-chan was especially excited
Ribbon-chan ตื่นเต้นมาก
 “Well then a similar-looking grass…
"ดีแล้วหญ้าดูคล้าย ๆ กัน ...
” “There! There’s one swaying over there!” Oh, it seems that it could also respond to my voice
"" ที่นั่น! 
 We found the thing we were looking for, but I never thought that I could even ask a plant to uproot a part of itself
เราพบสิ่งที่เรากำลังมองหา แต่ฉันไม่เคยคิดว่าฉันสามารถแม้แต่จะขอให้โรงงานกำจัดส่วนหนึ่งของตัวเอง
 Ribbon-chan trotted from my side and allowed herself near the plant, she plucked it up and showed it to me with a beaming smile
Ribbon-chan วิ่งจากด้านข้างของฉันและยอมให้เธออยู่ใกล้โรงงานเธอดึงมันขึ้นมาและแสดงให้ฉันเห็นด้วยรอยยิ้มอันยิ้มแย้มแจ่มใส
 That’s right
ถูกตัอง
 Let’s just say it’s very cute
สมมติว่ามันน่ารักมาก