Chapter 6 B1G1F — CHAPTER 006 Translator: Mandarin The Father and Son’s Brief Encounter This chapter begins seven years later
บทที่ 6 B1G1F - บท 006 นักแปล: บทสนทนาโดยย่อของพระบิดาและพระบุตรบทนี้เริ่มต้นขึ้นเมื่อเจ็ดปีต่อมา
 A City’s airport
สนามบินของเมือง
 A very pretty little boy was standing in the airport lounge
เด็กชายตัวน้อยสวย ๆ กำลังยืนอยู่ที่สนามบิน
 Fair skin, delicate facial features, a tender and cute face, yet also maintaining a graceful smile, looking remarkably like a miniature adult
ผิวที่อ่อนเยาว์คุณสมบัติใบหน้าที่ละเอียดอ่อนใบหน้าอ่อนโยนและน่ารัก แต่ยังรักษารอยยิ้มอันสง่างามเอาไว้อย่างน่าทึ่งเหมือนผู้ใหญ่ขนาดเล็ก
 Every aspect was perfectly inconceivable, directly K
ทุกแง่มุมเป็นเรื่องที่นึกไม่ถึง
O
O
ing the majority of the travellers from grandmothers all the way down to the youngest baby
ing ส่วนใหญ่ของนักเดินทางจากยายทุกทางลงไปเด็กทารกที่อายุน้อยที่สุด
 “Ning Ning……” “Mommy, I’m here!” Cheng Ningyuan stretched out a small hand, smiling as he greeted his much beloved mommy
"หนิงหนิง ...... " "แม่ฉันอยู่ที่นี่!" เฉินหยวนหย่งมือเล็ก ๆ ยิ้มขณะที่ทักทายแม่ที่รักมาก
 With Cheng Anya’s straight hair, sunglasses, rose red blouse, wide black belt studded with fake diamonds, three-quarter-length jeans, and red high-heeled shoes, she appeared both fresh and fashionable
กับผมตรงของ Cheng Anya แว่นตากันแดดดอกกุหลาบเสื้อแดงสายพานสีดำกว้างเรียงรายไปด้วยเพชรปลอมกางเกงยีนส์สามในสี่ยาวและรองเท้าส้นสูงสีแดงเธอปรากฏตัวขึ้นทั้งสดและทันสมัย
 At last she had returned! These past seven years, she’d missed her hometown
ในที่สุดเธอก็กลับมา! 
 Even the air, compared to London, felt much more fresh and clean
แม้อากาศเมื่อเทียบกับลอนดอนรู้สึกสดชื่นและสะอาดมากขึ้น
 “My darling, how do you like my hometown?” Cheng Anya stopped, letting the suitcase she was pulling come to a rest, as she leaned over to plant a kiss on Cheng Ningyuan’s cheek
"ที่รักของฉันคุณชอบบ้านเกิดของฉันอย่างไร?" เฉิงย่าหยุดและปล่อยกระเป๋าเดินทางที่เธอดึงมาขณะที่เธอเอนเอียงไปที่จะจูบแก้มของเฉินหนิงหยวน
 She really loved him a lot
เธอรักเขามาก
 “Compared to London’s weather, it’s good
"เมื่อเทียบกับสภาพอากาศของกรุงลอนดอนก็ดีแล้ว
” Cheng Anya took off her sunglasses, her pure and innocent face an extremely sweet smile, masking her devious thoughts
"เฉิงย่าหยิบแว่นตากันแดดใบหน้าที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอเป็นรอยยิ้มอันแสนหวานกอดหน้ากากของเธอ
 “Alright, let’s go extort Auntie Yun! Remember~, when we see Auntie Yun in a bit, you absolutely must be intimate with her! This way we can both eat a lot
"เอาล่ะไปทำรีดไถป้า Yun! 
” “Yes, Mommy!” Ning Ning solemnly winked, both mother and child colluding together like villains as they headed to the exit
"" ใช่แม่! "หนิงหนิงขึงขังขยันขันแข็งทั้งแม่และเด็กข้องขัดกันเหมือนคนร้ายเมื่อพวกเขามุ่งหน้าไปทางออก
 Her son really was too intelligent
ลูกชายของเธอจริงๆฉลาดเกินไป
 “Sir, what are you looking at?” In the airport lounge, the Ye house’s butler asked curiously
"เซอร์, คุณกำลังมองอะไรอยู่?" ที่เลานจ์ที่สนามบินพนักงานของบ้านของ Ye House ถามซึ้ง ๆ
 Mr
นาย
 Ye’s keen gaze lagged behind the backs of the mother and child as he thought
จ้องมองที่กระตือรือร้นของ Ye ล้าหลังหลังของแม่และเด็กเป็นเขาคิดว่า
 “Did you see that little boy from just a moment ago?” Mr
"คุณเห็นเด็กน้อยตัวนี้เมื่อไม่นานมานี้หรือไม่?"
 Ye’s voice sounded slightly cold, and the butler followed his gaze, just barely managing to catch a glimpse of Ning Ning’s young and tender back
เสียงของนายฟังนิดหน่อยและพ่อบ้านเดินตามสายตาของเขาแทบจะไม่สามารถมองเห็นภาพลักษณ์ของหนุ่มสาวผู้อ่อนหวานและหงุดหงิดของหนิงหนิง
 “What about him?” the butler was rather puzzled
"แล้วเขาล่ะ?" พ่อบ้านค่อนข้างงงงวย
 That child and Ye Chen resembled each other quite a bit
เด็กคนนั้นและนายเฉินคล้ายกันไม่น้อย
 Although it was only a glance…… Their faces were similar
แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่แวบเดียว ...... ใบหน้าของพวกเขาก็เหมือนกัน
 Even though that child was still young and tender, he felt like he had seen the very same young face years ago
แม้ว่าเด็กคนนี้ยังเด็กและอ่อนโยน แต่เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าเคยเห็นหน้าตาเหมือนเด็กสาวหลายปีมาแล้ว
 Mr
นาย
 Ye’s face was cryptic as he shook his head, “It’s not important, I was probably mistaken
ใบหน้าของนายเป็นเรื่องที่คลุมเครือขณะที่เขาส่ายหัว "มันไม่สำคัญหรอกฉันอาจเข้าใจผิด
 Let’s go!” “Yes!” Li Yun was Cheng Anya’s last good friend from school
ไปเถอะ! "" ใช่! "ลี่หยูนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของ Cheng Anya จากโรงเรียน
 Their friendship was very sincere and she had returned to her home country three days before Cheng Anya and her son
มิตรภาพของพวกเธอจริงใจมากและเธอได้กลับไปบ้านเกิดของเธอเมื่อสามวันก่อน Cheng Anya และลูกชายของเธอ
 Once Ning Ning returned, he was embraced and was held close incessantly
เมื่อหนิงหนิงกลับมาแล้วเขาก็กอดและถูกกักขังอย่างไม่หยุดหย่อน
 The villainous colluding of the mother and child was completely unnecessary as they were immediately welcomed with open arms
การสมรู้ร่วมคิดที่ชั่วร้ายของแม่และเด็กก็ไม่จำเป็นอย่างยิ่งที่พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยอาวุธเปิดทันที
 This restaurant was very well-known for its Hunan cuisine with the region’s distinctive flavor famous far and wide
ร้านอาหารนี้เป็นที่รู้จักกันดีในด้านอาหารหูหนานที่มีรสชาติโดดเด่นในภูมิภาคซึ่งมีชื่อเสียงและกว้างไกล
 After getting out of the car, Cheng Anya went to the restroom to wash her hands and Li Yun allowed Ning Ning to get out of the car and wait there as she went to go park
หลังจากออกจากรถแล้วเฉิงย่าเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือและลีหยวนก็ได้รับอนุญาตให้หนิงหนิงออกจากรถและรอขณะที่เธอไปจอด
 After Ning Ning got out, Li Yun got out of the other side and beckoned for Ningyuan to follow her, “Darling, come over here!” Ning Ning smiled and ran over
หลังจากหนิงหนิงออกมาลี่หยุนได้ออกจากอีกด้านหนึ่งและสั่งให้ Ningyuan ไปตามเธอ "ดาร์ลิงส่งมาที่นี่" หนิงหนิงยิ้มและวิ่งไป
 Not paying attention, he bumped into a man’s chest and almost fell over, his little foot stepping on him
ไม่ให้ความสนใจเขาชนเข้ากับหน้าอกของผู้ชายและเกือบจะหล่นลงไปเท้าเล็ก ๆ ของเขาก้าวเข้าสู่ตัวเขา
 “I’m sorry!” Ning Ning hurriedly hung his head and apologized
"ฉันขอโทษ!" หนิงหนิงรีบห้อยหัวและขอโทษ
 Since he had grown up from childhood in the UK, his mannerisms were smooth like a little gentleman
ตั้งแต่เขาเติบโตขึ้นมาตั้งแต่เด็ก ๆ ในอังกฤษลักษณะท่าทางของเขาก็เรียบเหมือนสุภาพบุรุษตัวเล็ก ๆ
 After apologizing, he saw the man didn’t blame him and only slowly walked past him
หลังจากขอโทษเขาเห็นชายคนนั้นไม่โทษเขาและเดินผ่านเขาเพียงเล็กน้อย
 Li Yun, seeing that he wasn’t injured, was relieved and took him into the restaurant with her
ลี่ยูนเห็นว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บโล่งใจและพาเขาไปที่ร้านอาหารกับเธอ
 “Chen, what’s wrong?” A soft and delicate woman intimately hooked her arm in his and smiled sweetly as she asked
"เฉินมีอะไรผิดพลาด?" ผู้หญิงที่นุ่มนวลและบอบบางหลงใหลในแขนของเธอและยิ้มอย่างหวานขณะที่เธอถาม
 He had been continuously staring after that child for some reason
เขาได้จ้องมองเด็กหลังจากที่เด็กด้วยเหตุผลบางอย่าง
 Ye Chen shook his head, his cold eyes faintly narrowing
นายเฉินส่ายหัวของเขาดวงตาเย็นของเขาลดน้อยลง
 He didn’t know why, but the child who ran into him had seemed to collide with the softest part of his heart and it was faintly pounding
เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เด็กที่วิ่งเข้าไปในตัวเขาดูเหมือนจะชนกับหัวใจที่บอบบางที่สุดและมันก็เบาลง
 Ye Chen was a little regretful that he hadn’t seen the child’s face clearly
นายเฉินรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นใบหน้าของเด็กอย่างชัดแจ้ง
 “It’s nothing, let’s go!” And the two people went into the Western-style family restaurant next door together
"มันไม่มีอะไร, ไปกันเถอะ!" และทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหารของครอบครัวแบบตะวันตกที่อยู่ติดกัน
 This was the brief meeting of father and son
นี่คือการประชุมสั้น ๆ ของพ่อและลูกชาย