Chapter 4 “A white radish?!” Wang Lu widened his eyes with surprise, looking at the food in his bowl
บทที่ 4 "หัวผักกาดขาว?!" วังลูตื่นตระหนกกับแว่นตามองไปที่อาหารในชาม
 As an unrivalled, second generation man from the rich Wang Family Village who completed the ‘Twelve Incredibly Arduous Tasks’, he could not believe that he only got a boiled white radish for dinner
ในฐานะที่เป็นคนรุ่นที่สองที่ได้รับการยกย่องจากตระกูล Wang Family Village ที่เต็มไปด้วย "The Twelve Incredibly Fudous Tasks" เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขามีเพียงหัวไชเท้าสีขาวที่ต้มสำหรับมื้อค่ำ
 His eyes glared at the pageboy, “Could you be any cheaper?” Wang Zhong felt deeply sorry
วังซุงรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง
 “It wasn’t my fault, young master
"ไม่ใช่ความผิดของฉันนายหนุ่ม
 Just have a look by yourself
เพียงแค่ดูด้วยตัวคุณเอง
 The prices at this inn are crazy! One boiled white radish costs ten liang of silver!” Wang Lu was bewildered for a while
ราคาที่โรงแรมนี้บ้า! 
 “Ten Liang it is then! We rich people have loads of money to spend anyways
"สิบเหลียงเป็นแล้ว! 
” “What’s more is that the proprietress has even limited the white radishes to one per person!” “Have you told her that we’re distinguished guests living in a premium room?” Wang Zhong nodded
"ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าของยังได้ จำกัด หัวไชเท้าสีขาวให้ได้ต่อหนึ่งคน!" "คุณบอกเธอว่าเราเป็นแขกพิเศษที่อาศัยอยู่ในห้องพรีเมี่ยมหรือไม่?" Wang Zhong พยักหน้า
 “Yes, otherwise it would have been five hundred liang for one radish!” “That’s even heavier than the radish! Did the price of silver drop that much lately?” “That proprietress was a bit delusional, thinking everyone’s an idiot! Even the people starving in the lobby don’t buy her radishes
"ใช่มิฉะนั้นมันจะเป็นห้าร้อยเหลียงสำหรับหัวไชเท้าหนึ่ง!" "มันยิ่งหนักกว่าหัวไชเท้า! 
 She isn’t the only food vendor in the town
เธอไม่ใช่ผู้จำหน่ายอาหารเพียงแห่งเดียวในเมือง
” “Then why did you buy this ten liang radish then? Did you really think we’re rich?” Wang Zhong continued complained, “The prices in the other shops had also been bumped up ages ago
"" แล้วทำไมนายซื้อหัวไชเท้าสิบใบเหรอ? 
 Gold and silver are like dirt now
ทองและเงินเหมือนตอนนี้
 Ten liang for a radish is actually a fairly good price
สิบ liang สำหรับหัวไชเท้าเป็นจริงราคาที่ค่อนข้างดี
” “But a good price doesn’t equal good food
"" แต่ราคาที่ดีไม่เท่ากับอาหารที่ดี
 I don’t like radishes at all,” Wang Lu said with knitted brows
ฉันไม่ชอบหัวไชเท้าเลย "วังลูกล่าวด้วยคิ้วที่ถัก
 “I’ll eat it if the young master doesn’t want to eat it
"ฉันจะกินมันถ้านายหนุ่มไม่ต้องการที่จะกินมัน
 I’m still hungry
ฉันยังหิวอยู่
” Wang Lu ignored his pageboy’s bad mood and complaining
วังลูไม่สนใจอารมณ์ที่ไม่ดีของคนหน้าใหม่และบ่น
 “I want to have some meat
"ฉันอยากจะมีเนื้อ
” “If a white radish costs five hundred liang, a portion of meat would probably cost five thousand liang
"ถ้าหัวผักกาดขาวมีราคาห้าร้อยเหลียงส่วนหนึ่งของเนื้ออาจจะแพงกว่าห้าพันเหลียง
 We could afford half a portion if you wish
เราสามารถจ่ายได้ครึ่งหนึ่งหากคุณต้องการ
” “Oh I see…” Wang Lu thought for a while and glanced at the radish, and then suddenly asked, “Was there anyone buying her radishes?” Wang Zhong shrugged and said, “Of course not
"โอ้วววววววววววลุยนึกถึงหัวผักกาดแล้วก็ถามว่า" มีใครซื้อหัวผักกาดรึเปล่า "วังจงยักไหล่และพูดว่า"
 Only idiots would buy her radishes
เฉพาะคนงี่เง่าเท่านั้นที่จะซื้อหัวไชเท้าของเธอ
” “If that’s the case, we wouldn’t need to worry about our dinner
"ถ้าเป็นเช่นนี้เราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารเย็นของเรา
” Wang Lu’s eyes lit up, while his fingers kept knocking on the table as he was getting more and more excited
ตาของ Wang Lu สว่างขึ้นขณะที่นิ้วมือขยับขึ้นบนโต๊ะขณะที่เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น
 “Young master?” Wang Zhong did not understand
"นายหนุ่ม" วังจงไม่เข้าใจ
 “We will have meat tonight,” Wang Lu said
"เราจะมีเนื้อสัตว์ในคืนนี้" วังลูกล่าว
 Then he grabbed his travelling bag and headed out
จากนั้นเขาก็คว้ากระเป๋าเดินทางและเดินออกไป
 — In the lobby, the proprietress held an impatient look behind the counter
- ในล็อบบี้เจ้าของเห็นว่ามีใจร้อนมองหลังเคาน์เตอร์
 More than one hundred white radishes were cooked in the kitchen, but none of them were sold except for the one sold for ten liang
มากกว่าหนึ่งร้อยหัวไชเท้าสีขาวถูกปรุงสุกในห้องครัว แต่ไม่มีใครขายยกเว้นขายที่สิบเหลียง
 Although those princelings were good-for-nothings, they were not that brainless to buy those overpriced radishes
ถึงแม้เหล่าภรรยาเหล่านี้เป็นของที่ดีสำหรับพวกเขาก็ตาม แต่พวกเขาไม่ได้ซื้อสมองหัวไชเท้าเกินราคา
 The radishes didn’t cost the proprietress a lot, and the losses would be next to nothing
หัวไชเท้าไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายเจ้าของมากและการสูญเสียจะอยู่ถัดจากไม่มีอะไร
 But her reputation as the proprietress of the Ru Family Inn would be tarnished
แต่ชื่อเสียงของเธอในฐานะเจ้าของโรงแรม Ru Family Inn จะทำให้มัวหมอง
 More importantly, she was probably going to lose the bet
ที่สำคัญกว่าเธออาจจะสูญเสียการเดิมพัน
 “Ahhh… so tired
"อ่า ... เหนื่อยมาก
” The proprietress gave a long stretch, sweeping the lobby with her narrowed eyes
เจ้าของกิจการให้ยืดยาวกวาดล็อบบี้ด้วยตาที่แคบลง
 “Shame that squanderer from the Azure Wave Kingdom isn’t here, or I could’ve sold him a couple hundred radishes
"อับอายที่พลัดพรากจากอาณาจักร Azure Wave ไม่ได้อยู่ที่นี่หรือฉันสามารถขายเขาให้กับหัวไชเท้าได้สองร้อยครั้ง
” While the proprietress was considering whether she should promote her radishes to those princelings in the lobby, she heard someone descending the stairs
"ในขณะที่เจ้าของกำลังพิจารณาว่าเธอควรจะส่งเสริมหัวไชเท้าของเธอไปยังบรรดาเจ้าฟ้าหญิงในล็อบบี้เธอได้ยินคนที่ลงบันได
 The person who came downstairs caught her attention immediately – Wang Lu, the man who completed the twelve tasks
คนที่เดินลงบันไดก็จับความสนใจของเธอได้ทันที - วังลูผู้ที่ทำงานสิบสอง
 The proprietress would laugh every time she saw him
เจ้าของบ้านหัวเราะทุกครั้งที่เห็นเธอ
 Especially when she started to think about how he had completed the twelve tasks, which was described with confidence as ‘unsolvable’ by a particular person, she would laugh even harder
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเริ่มนึกถึงว่าเขาทำงานได้ครบ 12 เรื่องซึ่งได้รับการอธิบายด้วยความมั่นใจว่า "คนที่ไม่สามารถแก้ไขได้" โดยเฉพาะบางคนเธอจะหัวเราะได้หนักขึ้น
 It was obvious Wang Lu had some plans in mind as he came downstairs
เห็นได้ชัดวังลูมีแผนในใจขณะที่เขาเดินลงบันได
 But unfortunately, there were no more tasks to be completed anymore
แต่น่าเสียดายที่ไม่มีงานใดที่จะต้องทำอีกต่อไป
 “I’d like some radishes
"ฉันต้องการหัวไชเท้าบางส่วน
” The proprietress smiled, “That was a one-time offer
เจ้าของเอ่ย "นั่นคือข้อเสนอเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
” “I don’t mind
"" ฉันไม่รังเกียจ
 I’ll buy at the original price
ฉันจะซื้อในราคาเดิม
” Buy at the original price? The proprietress’s smile faded a little
"ซื้อในราคาเดิม? 
 “How many?” “I want five big ones
"กี่คน?" "ฉันต้องการห้าคนใหญ่
” “Big ones are more expensive
"คนใหญ่มีราคาแพงมาก
” “Don’t worry
"" ไม่ต้องกังวล
 I have money
ฉันมีเงิน
” “Good
"ดี
 Three thousand and five hundred liang of silver
สามพันห้าร้อยเหลียงของเงิน
 Pay first
จ่ายเงินก่อน
” Wang Lu did not say anything, and put all the money he had – more than ten bank drafts of the Great Ming Kingdom – on the counter
"วังลูไม่ได้พูดอะไรและเอาเงินทั้งหมดที่เขามีไว้ - ร่างธนบัตรของราชวงศ์หมิงอันยิ่งใหญ่กว่าสิบฉบับบนเคาน์เตอร์
 The proprietress waved at Wang Lu and said, “I’ll bring your radishes to your room later
เจ้าของบ้านโบกมือไปที่วังลูและพูดว่า "ฉันจะเอาหัวไชเท้าไปที่ห้องของคุณในภายหลัง
 You can go now
คุณไปได้แล้ว
” Wang Lu did not say anything and went upstairs straight away
วังลูไม่ได้พูดอะไรและเดินขึ้นไปข้างบนทันที
 Then the proprietress collected all the bank drafts and started counting them close to her chest
จากนั้นเจ้าของได้รวบรวมธนบัตรทั้งหมดและเริ่มนับไว้ใกล้กับหน้าอกของเธอ
 “Such an interesting person
"คนที่น่าสนใจเช่นนี้
 No wonder he completed the twelve tasks
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาทำงานสิบสองอย่างเสร็จสมบูรณ์
 He thinks in a completely different way to those noble idlers in the lobby
เขาคิดในทางที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับผู้ที่มีเกียรติในล็อบบี้
 That heretic can finally find a person of his kind
ว่าคนนอกรีตในที่สุดก็สามารถหาคนของเขาได้
” The proprietress counted calmly
เจ้าของเห็นด้วยอย่างใจเย็น
 After she finished counting, there were already several people standing in front of the counter
หลังจากเสร็จสิ้นการนับแล้วมีหลายคนยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์
 They were all stewards or bodyguards of the young nobles
พวกเขาเป็นสจ๊วตหรือบอดี้การ์ดของขุนนางหนุ่ม
 They were all bearing forced smiles on their faces
พวกเขาทั้งหมดถูกบังคับรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา
 “Proprietress, I would like to buy…”“Proprietress, your radishes…”“Our young master wants…” The proprietress didn’t bother raising her head, “One thousand liang for one radish
"เจ้าของคุณต้องการซื้อ ... " "เจ้าของเจ้าหัวไชเท้าของคุณ ... " "นายหนุ่มของเราต้องการ ... " เจ้าของไม่ต้องกังวลเรื่องการยกศีรษะ "หนึ่งพันเหลียงสำหรับหัวไชเท้า
 How many do you want?” The customers were surprised
คุณต้องการมากแค่ไหน? "ลูกค้ารู้สึกประหลาดใจ
 “Wasn’t it five hundred liang each?” “Price’s been raised
"มันไม่ห้าร้อยเหลียงแต่ละ?" "ราคาถูกยกขึ้น
 You don’t need to buy it if you don’t want to
คุณไม่จำเป็นต้องซื้อถ้าคุณไม่ต้องการ
” The stewards and bodyguards all went back and asked their masters awkwardly, but they all received the same replies
"เสนาบดีและองครักษ์ทุกคนกลับไปและถามเจ้านายของพวกเขาอย่างเฉื่อยชา แต่พวกเขาทั้งหมดก็ได้รับคำตอบเหมือนกัน
 If it was simply a con, every penny spent would have been a waste
ถ้ามันเป็นเพียงแค่ข้อหาเงินทุกๆที่ใช้ไปจะเป็นของเสีย
 However, if it could increase one’s affinity with the Xiuxian world by even a little, one million liang of silver would be worth it
อย่างไรก็ตามถ้ามันสามารถเพิ่มความสัมพันธ์กับโลก Xiuxian โดยแม้เพียงเล็กน้อยหนึ่งล้านเหลียงของเงินจะคุ้มค่า
 This strange inn must have had its reasons to price their radishes at such a ridiculous price, just like the fantastical tasks at the entrance of the town
โรงแรมที่แปลกประหลาดนี้ต้องมีเหตุผลที่จะให้ราคาหัวไชเท้าของพวกเขาในราคาที่ไร้สาระเช่นเดียวกับงานที่น่าอัศจรรย์ที่ทางเข้าของเมือง
 “Chances are everywhere in Spirit River Town
"มีโอกาสเกิดขึ้นได้ทุกที่ใน Spirit River Town
” The princelings in the lobby had taken a wait-and-see attitude
"เจ้าชายในล็อบบี้ได้รับทัศนคติที่รอดูอยู่
 As someone had taken the lead, everyone swarmed towards the counter
ในฐานะที่เป็นคนนำทางทุกคนลุกขึ้นไปหาเคาน์เตอร์
 Even that rustic countryman could afford thousands of liang of silver, let alone the other people
แม้แต่คนชนบทที่ชนบทสามารถจ่ายเงินได้หลายพันเหรียญ แต่อย่าปล่อยให้คนอื่นคนเดียว
 “How about… two?” “I want five!” “Gimme ten!” “Shit
"แค่สองคนล่ะ?" "ฉันต้องการห้า!" "Gimme สิบ!" "อึ
 Our young master is buying all the radishes!” Bank drafts of different kingdoms soon heaped on the counter
นายหนุ่มของเรากำลังซื้อหัวผักกาดทั้งหมด! "ร่างร่างของอาณาจักรต่าง ๆ ในไม่ช้าก็แทบบนเคาน์เตอร์
 Even the next several batches had been reserved
แม้จะมีการสำรองไว้หลายชุด
 The one thing that the princelings didn’t lack was money
สิ่งหนึ่งที่เจ้าชายไม่ขาดคือเงิน
 It was always a jubilant occasion for businessmen when they made tonnes of money
เป็นโอกาสอันดีสำหรับนักธุรกิจเมื่อทำเงินเป็นจำนวนมาก
 However, while the proprietress was counting tens of thousands of silver liang in front of a bunch of customers with an infinite level of consumption, there was an obvious lack of sincerity in her smile
อย่างไรก็ตามในขณะที่เจ้าของเห็นนับหมื่นของเงินเหลียงที่หน้ากลุ่มลูกค้าที่มีระดับการบริโภคที่ไม่มีที่สิ้นสุดการขาดความชัดเจนในรอยยิ้มของเธอ
 “A bunch of idiots
"กลุ่มโง่เง่า
” This time, she said it very brazenly
"คราวนี้เธอพูดอย่างโง่เขลามาก
 — [Midnight] Accompanied by a breeze through the window, the rumblings of hunger were extremely obvious
- [เที่ยงคืน] พร้อมด้วยสายลมผ่านหน้าต่างเสียงกระหึ่มของความหิวได้ชัดเจนมาก
 “Are you hungry, young master?” Wang Zhong said under his breath on one side of the room
"คุณหิวนายหนุ่มเหรอ?" วังจงกล่าวว่าภายใต้ลมหายใจด้านหนึ่งของห้อง
 On the other side, Wang Lu snorted
วังลูกำลังกรีดกราย
 “No
“ไม่มี
” “I only ate half of the radish
"ฉันกินเพียงครึ่งหนึ่งของหัวไชเท้า
 If you’re still hungry…” “I’d rather die than eat the radish
ถ้าคุณยังคงหิว ... "" ฉันควรจะตายมากกว่ากินหัวไชเท้า
” “But young master, bread is the staff of life…” “If you really care about me, why don’t you dig up some wild herbs or hunt a boar for me?” “How would I even be able to do that?” “Then shut up
"" แต่นายหนุ่มขนมปังเป็นพนักงานของชีวิต ... "" ถ้าคุณสนใจจริงๆเกี่ยวกับฉันทำไมไม่ขุดสมุนไพรป่าบางส่วนหรือล่าหมูป่าให้ฉัน? "" ฉันจะทำยังไงได้ 
” Wang Lu turned over and did not say anything anymore
วังลูหันไปและไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว
 The pageboy wanted to say something, but went quiet
หน้าเว็บเพจต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เงียบไป
 There was always something that you couldn’t say
มีบางอย่างที่คุณไม่สามารถพูดได้
 Young master staked all of his money on the radishes, but apparently it did not end up well
นายหนุ่มวางเงินทั้งหมดของเขาไว้ที่หัวไชเท้า แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้จบลง
 They did not get the five radishes they bought, let alone meat
พวกเขาไม่ได้ซื้อหัวผักกาดห้าชนิดที่พวกเขาซื้อมา
 This novel experience did not seem pleasant to the ambitious young master, whose life had always been plain sailing
ประสบการณ์ใหม่นี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยน่าพอใจสำหรับนายหนุ่มผู้มีความทะเยอทะยานที่มีชีวิตอยู่เสมอ
 After all, he was not an immortal, so obstacles were inevitable anyways
เพราะเขาไม่ได้เป็นอมตะดังนั้นอุปสรรคจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
 The pageboy shrugged on his bed, thinking that it would not be a bad thing for his young master to experience a setback
หน้าบ้านยักไหล่บนเตียงคิดว่ามันจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับนายหนุ่มของเขาที่จะได้รับความปราชัย
 Otherwise, he would actually think he was naturally talented and different from ordinary people
มิฉะนั้นเขาจะคิดว่าเขาเป็นคนมีพรสวรรค์ตามธรรมชาติและแตกต่างจากคนธรรมดา
 While he was thinking, someone knocked at their door
ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่มีคนเคาะประตูพวกเขา
 The young master went to the door, with Wang Zhong still in a daze
นายหนุ่มเดินไปที่ประตูวังจงยังคงอยู่ในความงุนงง
 Wang Lu saw the beautiful face of the proprietress as he opened the door, as well as an unusually large lunch box in her hands
วังลูได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของเจ้าของขณะที่เขาเปิดประตูเช่นเดียวกับกล่องอาหารกลางวันขนาดใหญ่ผิดปกติในมือของเธอ
 Standing in front of the door, Wang Lu laughed, “You finally came
ยืนอยู่หน้าประตูวังลูหัวเราะ "คุณมาในที่สุด
” The proprietress also laughed, “I felt awful for letting you wait
"เจ้าของยังหัวเราะ" ฉันรู้สึกแย่มากที่รอให้คุณรอ
 But I really couldn’t come
แต่ฉันไม่สามารถมาได้
 Those idiots reserved almost a hundred batches of radishes
โง่เหล่านั้นสงวนเกือบร้อยของหัวไชเท้า
 I just finished cooking, so your dinner had to be delayed
ฉันเพิ่งทำอาหารเสร็จแล้วดังนั้นอาหารมื้อเย็นของคุณต้องล่าช้า
” While they were talking, the proprietress walked into their room and put the lunch box on the table
ขณะที่พวกเขากำลังพูดอยู่เจ้าของบ้านเดินเข้าไปในห้องของพวกเขาและวางกล่องอาหารกลางวันไว้บนโต๊ะ
 The box was not open, but everyone could smell the delicious aroma of meat
กล่องไม่เปิด แต่ทุกคนก็มีกลิ่นหอมของเนื้อ
 Wang Lu could not wait to open the lunch box
วังลูไม่สามารถรอที่จะเปิดกล่องอาหารกลางวัน
 Although the glow of the candle was dim, the oil on the food was very shiny
แม้ว่าแสงจ้าของเทียนสลัวน้ำมันบนอาหารมันวาว
 Wang Lu drooled
Wang Lu drooled
 “You are such an honest person
"คุณเป็นคนที่ซื่อสัตย์
 An honest person with amazing cooking skills
เป็นคนซื่อสัตย์ที่มีทักษะในการทำอาหารที่ยอดเยี่ยม
” “You helped me make millions of liang of silver
"คุณช่วยฉันทำเป็นเงินนับล้านเงิน
 These cooking skills are nothing
ทักษะการทำอาหารเหล่านี้คืออะไร
” Although the lunch box was large, the food in the box was really common: braised pork, pork with starch noodles, shredded pork with eggs and black fungus and chicken wings
แม้ว่ากล่องอาหารกลางวันจะมีขนาดใหญ่ แต่อาหารที่อยู่ในกล่องก็เป็นเรื่องปกติทั่วไปเช่นหมูตุ๋นเนื้อหมูก๋วยเตี๋ยวหมูหยองไข่หมูดำและปีกไก่
 However, this box of food would probably have cost more than ten million liang of silver
อย่างไรก็ตามกล่องอาหารประเภทนี้อาจมีต้นทุนมากกว่าสิบล้านเหรียญ
 Wang Lu put the food on the table one by one, and told his pageboy to eat together
วังลูใส่อาหารบนโต๊ะทีละคนและบอกว่าหน้าผาของเขากินด้วยกัน
 They were both in the midst of puberty, so they had very big appetites
พวกเขาทั้งสองอยู่ในช่วงวัยแรกรุ่นดังนั้นพวกเขาจึงมีความอยากอาหารขนาดใหญ่มาก
 One third of the food had been finished within moments
หนึ่งในสามของอาหารหมดไปภายในไม่กี่นาที
 Wang Lu put down his bowl and chopsticks
วังลูใส่ชามและตะเกียบ
 He felt very satisfied despite a slight upset in his stomach
เขารู้สึกพอใจมากแม้อารมณ์เสียเล็กน้อยในท้องของเขา
 “You can take the leftovers
"คุณสามารถเอาของเหลือ
 Don’t waste it
อย่าเสียมัน
” “What are you talking about?” the proprietress said
"" คุณกำลังพูดถึงอะไร? "เจ้าของบอก
 “This is your food for the whole week
"นี่เป็นอาหารของคุณตลอดทั้งสัปดาห์
 The way you ate your food just now should be considered a waste, in my opinion
วิธีที่คุณกินอาหารของคุณตอนนี้ควรจะถือว่าเป็นของเสียในความคิดของฉัน
” “…wait, wait, wait… a whole week?” The proprietress explained, “There are still six days from the Celestial Gathering, but I guess you’ve already run out of money? You won’t have anything to eat if you don’t save some food
"" รอคอยรอสักครู่ ... ตลอดสัปดาห์ "เจ้าของบอกว่า" ยังคงมีอยู่หกวันจากการรวบรวมดาว แต่ฉันคิดว่าคุณหมดเงินแล้วล่ะ? 
” Wang Lu was completely dumbfounded
วังลูถูกทำให้สับสน
 After a while, he asked, “What do you mean? Aren’t you supposed to cover all my boarding and lodging costs over the next few days?” “Ha ha, how is that even possible? You expected way too much
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถามว่า "คุณหมายถึงอะไร? 
” “…Okay, let’s put aside the money that you made with my help
"เอาล่ะเอาเงินที่คุณทำด้วยความช่วยเหลือ
 At least I paid you three thousand and five hundred liang, right?” The proprietress laughed, “Can you even buy a box of food like that at three and a half thousand now? Stop complaining
อย่างน้อยผมจ่ายเงินให้คุณสามพันห้าร้อยเหลียงใช่มั้ย? "เจ้าของบ้านหัวเราะ" คุณยังสามารถซื้อกล่องอาหารได้เช่นนี้ที่สามหมื่นห้าพันตอนนี้หรือ? 
 Save some food
เก็บอาหารไว้บ้าง
 The rest should be enough for you for the next six days
ส่วนที่เหลือควรเพียงพอสำหรับคุณในอีกหกวัน
 Just think about those idiots who spent tens of thousands and never got to fill their stomachs
เพียงแค่คิดเกี่ยวกับคนโง่ที่ใช้จ่ายนับหมื่นและไม่เคยได้รับการเติมท้องของพวกเขา
 At least you have meat to eat
อย่างน้อยคุณมีเนื้อกิน
” “…” The proprietress suddenly recalled something
"" ... "นายก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง
 “Oh wait, actually, I did have some money left for you
"โอ้รอจริงฉันมีเงินเหลือสำหรับคุณ
 Here’s the change
นี่คือการเปลี่ยนแปลง
” Then she left
แล้วเธอก็จากไป
 Wang Lu got lost in thought while looking at the old copper coin on the table
วังลูหลงคิดขณะมองดูเหรียญทองแดงเก่าที่วางอยู่บนโต๊ะ