Chapter 12 Chapter 12: This is a bit awkward Translator: AstralGhost  Editor: Kurisu "Ah… "   Wang Jian did not know what level of cooking skills Bei Feng possessed, but he did know one thing: this kid was extremely thick-skinned!   ‘If I knew it was going to be like this, I wouldn’t even have come this time
บทที่ 12: นี่เป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจนักแปล: AstralGhost Editor: Kurisu "อ่า ... " Wang Jian ไม่รู้ว่าทักษะการทำอาหารของ Bei Feng มีอะไรบ้าง แต่เขาก็รู้เรื่องหนึ่ง: เด็กคนนี้ผิวหนามาก! 
 How would there be a next time?!’ Wang Jian looked gloomily at the layer of dust covering his limited edition designer shoes which was growing thicker by the minute and made up his mind to never trust this brat again
จะเกิดขึ้นอีกครั้งในเวลาต่อไปได้อย่างไร? "วังเจี้ยนมองอย่างอ่อนโยนที่ชั้นฝุ่นที่ปกคลุมรองเท้าของนักออกแบบรุ่นที่มีข้อ จำกัด ซึ่งกำลังเติบโตขึ้นอย่างหนาแน่นในแต่ละนาทีและทำให้จิตใจของเขาไม่ไว้วางใจน้องชายคนนี้อีก
   "My residence is right ahead!" Bei Feng pointed at an old Qing-style four-block mansion located at the foot of the mountain and said
"บ้านของฉันอยู่ข้างหน้า!" 
   "Huuu…huu… hu… we’re finally here! God d*mn, it’s truly not an easy task to get a free meal from you, huh?"   Wang Jian was not the only one letting out a relieved sigh upon seeing the mansion
"Huu ... huu ... hu ... สุดท้ายเรามาที่นี่พระเจ้า d * mn มันไม่ใช่งานง่ายที่จะได้รับอาหารฟรีจากคุณใช่มั้ย?" 
 Bei Feng was similarly relieved
เบยงฮยอกรู้สึกโล่งใจเหมือนกัน
 He was truly afraid that Wang Jian would turn around and leave before he’d even tasted anything!   "Hmm… this place is not too shabby… although it is a bit old, there’s a thick sense of history and the aura of ancient times can be felt here as well," Wang Jian stood before the mansion gate and nodded in approval
เขากลัวว่า Wang Jian จะหันหลังกลับและออกไปก่อนที่เขาจะได้ลิ้มรสอะไร! 
   ‘When I become old, I’ll build a mansion just like this and enjoy my retirement, cut off from the rest of the world and surrounded by green trees and blue waters,’ Wang Jian thought to himself as he stepped into the mansion and surveyed the yard
'เมื่อฉันแก่ไปฉันจะสร้างคฤหาสน์แบบนี้และสนุกกับการเกษียณอายุของฉันตัดออกจากส่วนที่เหลือของโลกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้สีเขียวและน้ำทะเลสีฟ้า' Wang Jian คิดในขณะที่เขาก้าวเข้าไปในคฤหาสน์และ 
   "Boss Wang, this way please," Bei Feng led the way and brought Wang Jian and Liu Ziyun to the specially furnished room he had spent so much effort on
"เจ้านายวังด้วยวิธีนี้" เบยงฮวานำทางและพาวังเจี้ยนและหลิวเซยันไปที่ห้องตกแต่งพิเศษซึ่งเขาใช้ความพยายามอย่างมาก
   "Nice!"   Wang Jian was impressed by what he saw
"Nice!" 
 The design and decoration of this dining room was superior to even those five-star hotels!   "Guys, please take a seat first, I will be in the kitchen," Bei Feng poured them a pot of tea made from the best local mountain tea leaves, asked for their patience and hurriedly left to cook the meal
การออกแบบและตกแต่งห้องอาหารนี้ดีกว่าโรงแรมระดับห้าดาวเหล่านี้! 
 Wang Jian and Liu Ziyun were left staring at each other in the wide dining room
วัง Jian และ Liu Ziyun ต่างก็จ้องมองกันที่ห้องอาหารกว้าง
   Bei Feng rushed into the kitchen, swift like a gust of wind
Bei Feng รีบวิ่งเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็วเหมือนลมกระโชกแรง
 He was especially worried about the state of the soup he had left to boil and immediately raised the lid to check on it
เขากังวลเป็นพิเศษเกี่ยวกับสถานะของน้ำซุปที่เขาทิ้งไว้ให้เดือดและยกฝาขึ้นมาเพื่อตรวจสอบทันที
   His luck was pretty good
โชคของเขาดีมาก
 There were no accidents with the chicken soup
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับซุปไก่
 The only problem was that some of the herbs and ingredients had turned soggy after being cooked for such a long time
ปัญหาเดียวคือบางส่วนของสมุนไพรและส่วนผสมได้เปิดเปียกหลังจากปรุงสุกเป็นเวลานาน
 However, it was not a big issue at all
อย่างไรก็ตามไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยทีเดียว
   Even though he had already been eating the Giant Cock’s meat for a few days in a row, it still gave him a new feeling of enjoyment each time he tasted it
แม้ว่าเขาจะกินเนื้อยักษ์ของยักษ์มาสองสามวัน แต่ก็ยังทำให้เขารู้สึกสดใหม่ทุกครั้งที่ได้ลิ้มรส
   As soon as the lid was lifted, a burst of fragrance emanated out of the kitchen, quickly flooding the compound
ทันทีที่มีการยกฝาขึ้นมีกลิ่นหอมไหลออกมาจากห้องครัวทำให้น้ำท่วมสารประกอบได้อย่างรวดเร็ว
   "Sniff, sniff!"   "Oh! What a heavenly smell! This kid is pretty good at cooking eh?" Wang Jian could not help but to take a deep sniff
"สูดจมูก!" 
 The fragrance was extremely dense, but it did not cause one to feel overwhelmed
น้ำหอมมีความหนาแน่นมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใครรู้สึกหวาดกลัว
   After making sure that the chicken soup was ready, Bei Feng started working on his other dishes
หลังจากตรวจสอบให้แน่ใจว่าซุปไก่พร้อมแล้วเบยงฮยองก็เริ่มทำอาหารจานอื่น ๆ
 The most crucial merit of cooking with a big wok was speed!   Before long, all the dishes were ready
สิ่งสำคัญที่สุดในการทำอาหารด้วยกระทะใหญ่คือความเร็ว! 
 It was only a pity that their presentation was not the best
มันเป็นเพียงความสงสารที่นำเสนอของพวกเขาไม่ดีที่สุด
   Roasted chicken with carrots, boiled fish with pickled cabbage, fried fish fillet and a few other dishes were being placed on a set of exquisite plates
ไก่ย่างกับแครอทปลาต้มกับกะหล่ำปลีดองเนื้อปลาทอดและอาหารอื่น ๆ อีกสองสามจานถูกจัดวางไว้บนจานที่ประณีต
   "Ahh, why is it taking so long?!"   Bei Feng’s cooking speed was actually considered to be quite fast by normal standards
"อ่านี่ทำไมต้องใช้เวลานาน?" 
 However, Wang Jian had already become quite impatient and his stomach was already growling with hunger
อย่างไรก็ตาม Wang Jian เริ่มหมดความอดทนและกระเพาะอาหารก็โกรธด้วยความหิว
   It was especially so as he was already tired out by the arduous trek earlier, and coupled with the godly fragrance continuously emanating out of the kitchen, Wang Jian almost went to the kitchen to personally urge Bei Feng to hurry up
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เขาเหน็ดเหนื่อยจากช่วงเวลาที่ยากลำบากก่อนหน้านี้และควบคู่ไปกับกลิ่นหอมของพระเจ้าอย่างต่อเนื่องเล็ดลอดออกมาจากห้องครัว Wang Jian เกือบจะเดินไปที่ห้องครัวเพื่อกระตุ้นให้นายเบยงฮยอนรีบเร่งขึ้น
   "I say, doesn’t this kid know that he could serve the dishes that are ready first? Why must he try to serve everything together?!" Wang Jian asked Liu Ziyun with an incredulous expression on his face
"ฉันพูดไม่เด็กคนนี้รู้ว่าเขาสามารถให้บริการอาหารที่พร้อมแล้วล่ะทำไมเขาต้องพยายามทำทุกอย่างร่วมกัน?!" 
   "Who knows? Maybe all of those with ability have weird personalities?" Liu Ziyun looked at the anxious Wang Jian and said with a chuckle
"ใครจะรู้บ้างบางทีทุกคนที่มีความสามารถมีบุคลิกที่แปลก?" 
 Then, he thought to himself, ‘but, seriously, this food seriously smells d*mn freaking amazing!’   "My apologies, honored guests
จากนั้นเขาก็คิดกับตัวเองว่า "แต่อย่างจริงจังอาหารชิ้นนี้มีกลิ่นที่น่าอัศจรรย์มาก ๆ !" "ฉันขอโทษแขกผู้มีเกียรติ
 Sorry for the long wait!"   Bei Feng came into the dining room carrying the steaming plates and placed them on the table
ขอโทษที่รอนาน! "เบยงฮยอนเข้ามาในห้องอาหารที่มีแผ่นนึ่งและวางไว้บนโต๊ะ
   "Hahaha! Well then, I’ll be impolite and help myself to the food now!" Wang Jian’s appetite had long been roused by the fragrance while Bei Feng was cooking
"โอ้ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! 
 Picking up his chopsticks with lightning speed, he grabbed a juicy white slice of fish from the boiled fish with pickled cabbage dish
เอาตะเกียบของเขาด้วยความเร็วฟ้าผ่าเขาจับปลาสีขาวฉ่ำของปลาจากปลาต้มกับกระป๋องกะหล่ำปลีดอง
   "Oh Lord! How can it be so delicious?!" Wang Jian felt the tender fish melting in his mouth and exclaimed
"โอ้พระเจ้ามันอร่อยได้อย่างไร?" 
   The fish was tender, light and chewy
ปลาอ่อนนุ่มและอ่อนนุ่ม
 Not a single fish bone could be found within the flesh
ไม่ใช่กระดูกปลาเดี่ยวที่สามารถพบได้ภายในเนื้อ
 The freshness of the fish was also perfectly enhanced by the sourness of the pickled cabbage
ความสดของปลาก็เพิ่มขึ้นอย่างสมบูรณ์โดยความเปรี้ยวของกะหล่ำปลีดอง
   After continuously stuffing four or five slices of fish into his mouth, Wang Jian finally turned his attention onto the roasted chicken with carrots
หลังจากที่ได้บรรจุปลาสี่หรือห้าชิ้นเข้าไปในปากของเขา Wang Jian ก็หันมาสนใจไก่ย่างกับแครอท
   He picked up a piece of chicken with his chopsticks and lightly bit on it
เขาหยิบไก่ขึ้นมาพร้อมกับตะเกียบและเบา ๆ
 In an instant, a myriad of flavors burst forth in his mouth, rendering him speechless
ในไม่ช้ามีกลิ่นมากมายที่ระเบิดออกมาในปากทำให้เขาไม่พูด
 The chicken had absorbed the flavors of all kinds of herbs and ingredients, and the taste of the carrots and the sauce had also seeped deep into the chicken meat!   With the original heaven-defying tenderness and flavor of the Giant Cock which had originated from an alien world, together with the sweetness of carrots and various other ingredients, the taste of this chicken dish had reached a point where words were not sufficient to do it justice!   As Bei Feng had invited Wang Jian and Liu Ziyun over as guests under the premise of a lunch treat, he too sat down with the duo and ate without any worries
ไก่ได้ดูดซึมรสชาติของสมุนไพรและส่วนผสมทุกชนิดและรสชาติของแครอทและซอสยังได้ซึมซับเนื้อไก่อย่างละเอียด! 
   Not a single word was exchanged as the three men buried their heads in their rice bowls and ate ravenously
ไม่ได้มีการแลกเปลี่ยนคำพูดใด ๆ ในขณะที่ชายสามคนถูกฝังศีรษะในชามข้าวและกินอย่างกระหาย
   ‘Oh! Not bad! Truly not bad! This was really delicious! As long as this kid does not raise any overbearing requests, I’ll just give him my consent!’ Wang Jian thought to himself
‘Oh! 
 He felt that Bei Feng would not call him out to such a god-forsaken place and treat him to such a delicious meal simply out of gratitude
เขารู้สึกว่าเบยงฮจะไม่เรียกเขาออกไปยังสถานที่ที่พระเจ้าทอดทิ้งและปฏิบัติกับเขาเช่นเดียวกับมื้ออาหารแสนอร่อยเพียงแค่ออกจากความกตัญญู
 Surely, he must have had something to request of him
แน่นอนว่าเขาต้องมีอะไรบางอย่างที่จะร้องขอจากเขา
   ‘Eh? There’s still a piece of meat left!’   Wang Jian saw a lone piece of chicken meat lying amongst some scattered carrots
‘ใช่มั้ย? 
 Without the slightest hesitation, he extended his chopsticks to pick it up
เขารีบหยิบตะเกียบขึ้นมา
   ‘The old man told me that if I stayed beside Boss Wang, I’d surely learn a lot of things from him
ชายชราบอกฉันว่าถ้าฉันอยู่ข้างบอสวังฉันก็จะได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเขา
 In the end, apart from getting an ever-increasing acquired taste for fine cuisine and becoming more and more picky with my food, I didn’t learn jack!’ [1]   Martial practitioners already had immense appetites
ในท้ายที่สุดนอกเหนือจากการได้รับรสชาติที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับอาหารรสเลิศและกลายเป็นจู้จี้จุกจิกมากขึ้นกับอาหารของฉันฉันไม่ได้เรียนรู้แจ็ค! '[1] ปฏิบัติงานต่อสู้แล้วมี appetites อันยิ่งใหญ่
 Liu Ziyun had also been enjoying himself, gorging on the delicious food
หลิวซี่ยินยังชอบกินอาหารอร่อย
 Furthermore, his skill in handling chopsticks had already been refined to perfection long ago, allowing his food-grabbing mechanics to be both fast and precise
นอกจากนี้ความสามารถของเขาในการจัดการตะเกียบได้รับการกลั่นเพื่อความสมบูรณ์แบบมานานแล้วทำให้ช่างกลจับอาหารของเขามีทั้งความรวดเร็วและแม่นยำ
 Every time his chopsticks extended beyond the rice bowl, a few pieces of meat would accompany their journey back
ทุกครั้งที่ตะเกียบของเขายื่นออกมาเหนือชามข้าวจะมีเนื้อกี่ชิ้นเดินทางกลับ
 The combined efforts of Bei Feng and Wang Jian could only barely measure up to the total amount that Liu Ziyun ate by himself!   Suddenly, an extremely awkward situation occurred as three pairs of chopsticks shot toward the last piece of meat in the center of the table
ความพยายามร่วมกันของ Bei Feng กับ Wang Jian สามารถวัดได้เพียงแค่จำนวนที่ Liu Ziyun กินเองเท่านั้น! 
   The trio’s eyes met in that instant and time seemed to have suddenly slowed down
สายตาของทั้งสามคนได้พบในช่วงเวลานั้นและเวลาดูเหมือนจะชะลอตัวลงอย่างรวดเร็ว
 Sensing the atmosphere, Bei Feng hurriedly pulled his hand back in silence
Sensing the atmosphere, Bei Feng รีบดึงมือของเขากลับมาเงียบ ๆ
   Liu Ziyun realized that he might have eaten a little too much, and hastily retreated with a hint of guilt
หลิว Ziyun ตระหนักว่าเขาอาจจะกินมากเกินไปและรีบถอยกลับด้วยความรู้สึกผิด
   Wang Jian felt even more awkward
วังเจียนรู้สึกอึดอัดมากขึ้น
 Although the entire scene took quite long to describe, it had actually happened in the blink of an eye
แม้ว่าฉากทั้งหมดใช้เวลานานในการอธิบาย แต่ก็เกิดขึ้นจริงในพริบตา
 [2] Three pairs of chopsticks had rushed toward the last piece of meat at the same time, but two had suddenly retreated
[2] สามคู่ของตะเกียบได้รีบไปยังชิ้นสุดท้ายของเนื้อในเวลาเดียวกัน แต่ทั้งสองก็ถอยหลัง
 His was the only pair left hovering above the plate
พระองค์ทรงเป็นคู่เดียวที่ลอยอยู่เหนือจาน
 It was too late to pull back now, but continuing on to pick up the meat seemed a little inappropriate as well
มันก็สายเกินไปที่จะดึงกลับในขณะนี้ แต่การดำเนินการต่อไปที่จะรับเนื้อดูเหมือนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่เหมาะสมเช่นกัน
   "Cough! Mmh!"   "Ah, I suddenly remembered that there’s still a soup dish in the kitchen… I’ll go and bring it out now," Bei Feng said weakly, turned around and quickly exited the dining room
"ไอ! Mm!" 
   "Whew!"   Wang Jian finally let out a sigh of relief
"ต๊าย!" 
 ‘Luckily, the heavens took pity on me
'โชคดีที่สวรรค์ได้สงสารฉัน
 That was truly an awkward situation just now!’   Following that, his chopsticks swiftly continued their descent and latched onto the last piece of meat, bringing it into his mouth
นี่เป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจในตอนนี้! "ต่อจากนั้นตะเกียบของเขาก็เดินต่อไปอย่างรวดเร็วและยึดติดกับชิ้นเนื้อล่าสุดนำเข้ามาในปากของเขา
   Bei Feng quickly returned with a huge bowl of soup
เบยงฮยอนกลับมาพร้อมกับชามซุปขนาดใหญ่
 The trio wasted no time and immediately starting to gorge themselves silly once again
ทั้งสามคนเสียเวลาและเริ่มหัดตัวเองโง่อีกครั้ง
 However, the chicken soup was extremely rich in quantity
อย่างไรก็ตามซุปไก่อุดมไปด้วยปริมาณมาก
 Thus, ultimately, they were unable to finish all of the food
ดังนั้นในที่สุดพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะเสร็จสิ้นทั้งหมดของอาหาร
   "Huuu… it’s been a long time since I’d last stuffed myself like so! I didn't think your cooking skills were actually so good!" Wang Jian said heavily
"ฮุ่ย ... มันนานมากแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันยัดตัวเองเช่นฉันไม่คิดว่าทักษะการทำอาหารของคุณดีจริงๆ!" 
 A simple meal had reduced all three men into pigs, slumped against their chairs
อาหารที่เรียบง่ายได้ลดทั้งสามคนลงในสุกรทรุดตัวลงกับเก้าอี้
 Their breaths were heavy, and their brows were all densely covered with perspiration
ลมหายใจของพวกเขาหนักและคิ้วของพวกเขาถูกปกคลุมหนาแน่นกับเหงื่อ
   "Hey kid, you still haven’t told us your name yet!"   Wang Jian finally started to look at Bei Feng seriously
"เฮ้เด็กคุณยังไม่ได้บอกชื่อคุณยัง!" 
   "You can just call me Xiao Feng
"คุณก็สามารถโทรหาฉัน Xiao Feng
 I wonder if Boss Wang is satisfied with my reception today?" Bei Feng inquired
ฉันสงสัยว่าเจ้านายวังพอใจกับการต้อนรับของฉันหรือไม่ "เบยงฮยองถาม
   ‘This is the crucial part!’   Such a thought flashed through Bei Feng’s mind as he nervously awaited the other party’s answer
'นี่เป็นส่วนสำคัญ!' ความคิดแบบนั้นกระพริบผ่านใจของเบยงฮยอกขณะที่เขากังวลใจรอคำตอบของพรรคอื่น
   "Very satisfied! I’ll be honest, your cooking tastes even better than those I’ve tasted from large five-star restaurant establishments!" Wang Jian replied sincerely
"พอใจมากฉันจะซื่อสัตย์ปรุงอาหารของคุณรสนิยมดียิ่งขึ้นกว่าที่ฉันได้ลิ้มรสจากสถานประกอบการร้านอาหารระดับห้าดาวขนาดใหญ่!" 
   "Great! Then, I’d like to trouble Boss Wang with a small request
"ฉันต้องการปัญหา Boss Wang ด้วยคำร้องขอเล็กน้อย
 My humble dinery will officially open for business tomorrow, and I’d like Boss Wang to help me generate some publicity," Bei Feng said with a tone full of anticipation
ร้านขายของที่ต่ำต้อยของฉันจะเปิดอย่างเป็นทางการสำหรับธุรกิจในวันพรุ่งนี้และฉันต้องการ Boss Wang เพื่อช่วยฉันสร้างการประชาสัมพันธ์บางอย่าง "Bei Feng กล่าวด้วยโทนที่เต็มไปด้วยความคาดหมาย
   "That’s all?"   Wang Jian looked strangely at Bei Feng
"นั่นล่ะ?" 
 He was rather astonished by this simple request
เขาค่อนข้างแปลกใจกับคำของ่ายๆนี้
 He had thought that Bei Feng’s request would be much more complicated than that
เขาคิดว่าคำขอร้องของเบยงฮยองจะซับซ้อนกว่านี้
   "That’s all," Bei Feng was also a little lost
"ทั้งหมดนี้" เบยงก็หายไปนิดหน่อย
 If this was not all, what else was he expecting?   "With your outstanding culinary skills, you are wasting your talents by staying here! How about this, I happen to have three five-star hotels under my company’s banner
ถ้านี่ไม่ใช่ทั้งหมดเขาคาดหวังอะไรอีก? 
 You can go and assume the position of a head chef at any restaurant of your choice," Wang Jian offered after thinking deeply for a moment
คุณสามารถไปและรับตำแหน่งหัวหน้าพ่อครัวที่ร้านอาหารที่คุณเลือกได้ "Wang Jian เสนอหลังจากคิดลึก ๆ สักครู่
   "No need, but thank you for the kind offer
"ไม่จำเป็นต้อง แต่ขอขอบคุณสำหรับข้อเสนอพิเศษชนิดนี้
 I still prefer my current lifestyle here," Bei Feng did not feel tempted at all
ฉันยังชอบไลฟ์สไตล์ปัจจุบันของฉันอยู่ที่นี่ "เบยงฮยองไม่ได้รู้สึกอยากเลย
 He knew exactly where his limits lay
เขารู้แน่ชัดว่าข้อ จำกัด ของเขาอยู่ที่ใด
 The only reason he was able to produce such delicious food was because he had access to out-of-the-world ingredients! Otherwise, how possibly could a person like him, who had at most served as a waiter at a restaurant for a short period of time, have the experience or knowledge necessary to produce any good food?   The day he fails to catch any premier ingredients from the strange world would be the day he’d be found out!   "Why not? Being the head chef of a five-star restaurant will give you an exceedingly brilliant future! Why would you rather fiddle about doing nothing with your abilities?   Wang Jian was unable to comprehend it
เหตุผลเดียวที่เขาสามารถผลิตอาหารรสอร่อยเช่นนี้ได้เนื่องจากเขาสามารถเข้าถึงส่วนผสมที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ได้! 
 A glamorous head chef position in a five-star hotel versus a tiny bar holed up in the countryside
พ่อครัวใหญ่หัวหมอตำแหน่งในโรงแรมระดับห้าดาวเทียบกับแถบเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ในชนบท
 Anybody would know what to choose between the two
ใครจะรู้ว่าจะเลือกอะไรระหว่างคนทั้งสอง
 right?   "I’m a person who had already died once… starting this private restaurant is just me finding something to occupy myself with
ขวา? 
 It doesn’t mean that I wish to lead a 9 a
ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องการที่จะนำไปสู่ ​​9 a
m to 5 p
m ถึง 5 p
m working life and devote all my energy into work again," Bei Feng said softly, a look of recollection apparent on his face
m ชีวิตการทำงานและทุ่มเทพลังงานทั้งหมดของฉันในการทำงานอีกครั้ง "เบยงฮยองกล่าวเบา ๆ ดูน่าจดจำปรากฏบนใบหน้าของเขา
   [1] TL/N: Old man likely refers to a grandfather/fatherly figure here
[1] TL / N: ชายชรามักจะหมายถึงปู่ / รูปบิดาที่นี่
 [2] ED/N: The pet phrase of (all?) Chinese authors
[2] ED / N: วลีสัตว์เลี้ยงของนักเขียนชาวจีน
 Self-explanatory, they just have that urge to attach a hella long description which ends up destroying the sense of swiftness a short narration would give, so they use this expression to somehow solve the problem
อธิบายได้ด้วยตนเองพวกเขาเพียง แต่ต้องการกระตุ้นให้แนบคำอธิบายยาว ๆ ของเฮลล่าซึ่งจบลงด้วยการทำลายความรวดเร็วในการเล่าเรื่องสั้น ๆ เพื่อให้พวกเขาใช้นิพจน์นี้ในการแก้ปัญหาอย่างใด