Chapter 16 Chapter 16: Stupefied Wang Jun Translator: AstralGhost  Editor: Kurisu The entire group was stunned speechless
บทที่ 16 บทที่ 16: Stupefied Wang Jun นักแปล: AstralGhost Editor: Kurisu กลุ่มทั้งหมดตะลึงไม่พูด
 What kind of restaurant was this! Why were the standards so demanding?! *** Within an old mansion at the foot of Mt
ร้านอาหารประเภทไหนกันแน่! 
 Qing Ling, a handsome, young looking man was lazily stirring a fragrant soup in a pot, his expression the epitome of boredom
ชิงหลิงหนุ่มหล่อเหลาชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเหลือบน้ำซุปที่มีกลิ่นหอมอยู่ในหม้อแสดงออกถึงความเบื่อหน่าย
 The day was warm, and he would blank out and stare dazedly into the yard from time to time
วันนั้นมันอบอุ่นและเขาก็จะทิ้งมันขึ้นและจ้องเขม็งเข้าไปในลานเป็นระยะ ๆ
 Time passed, and soon, it was 11
เวลาผ่านไปและเร็ว ๆ นี้ก็คือ 11
40 a
40 a
m
ม.
 Wang Jun’s group had finally managed to reach Qing Ling Village
กลุ่มของวังจุนได้เข้าถึงหมู่บ้านชิงหลิงในที่สุด
 "Ahhh! The air here is so fresh!" The girl with some baby fat on her face jumped out of the car and took a deep breath
"Ahhh! อากาศที่นี่สดมาก!" 
 "Mmm, it’s really nice…" Wang Jun glanced at her ample chest and swallowed some saliva as he mumbled to himself
"อืมมันเยี่ยมมากจริงๆ ... " วังจุนเหลือบหน้าอกกว้างและกลืนน้ำลายขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง
 "Brother Jun, where’s that restaurant? I don’t know about you, but I can’t wait to lay my eyes on the person who came up with all those ridiculous rules!" Li Wei was standing on the side of the road, holding a cigarette in his mouth, spawning clouds of smoke all over the place
"บราเดอร์ Jun, ที่ร้านอาหารที่ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับคุณ แต่ฉันไม่สามารถรอที่จะตาของฉันกับคนที่มากับกฎที่ไร้สาระทั้งหมด!" 
 "Hold on, I’ll call him and ask first
"รอฉันจะโทรหาเขาและขอร้องก่อน
" Wang Jun was pacing absent-mindedly in the shadow of a tree
"วังจุนเดินวนเวียนอยู่ในเงามืดของต้นไม้
 Only upon hearing Li Wei’s question did he remember that he actually had no idea where the private restaurant was! "Hello? Boss, I’ve reached the village entrance… where’s your restaurant?" The mobile phone was plastered against his slick, sweaty face
เฉพาะเมื่อได้ยินคำถามของ Li Wei เขาก็จำได้ว่าเขาไม่รู้ว่าร้านอาหารส่วนตัวอยู่ที่ไหน! 
 "You have? Ok, wait there
"คุณมี? ตกลงรออยู่ที่นั่น
 I’ll come over to fetch you guys right now," Bei Feng’s indifferent voice drifted through the phone
ฉันจะมาหาพวกคุณตอนนี้ "เสียงไม่แยแสของ Bei Feng ลอดผ่านโทรศัพท์
 "Ok!" Wang Jun ended the call
"ตกลง!" 
 "Hoho… although this boss has a lot of strict regulations, he’s at least quite sincere
"Hoho ... ถึงแม้ว่าเจ้านายนี้มีข้อบังคับที่เข้มงวดมากเขาก็ค่อนข้างจริงใจมาก
 He’s even coming to personally pick us up! I guess he’s not such a lofty character after all!" After a brief phone call, Wang Jun had already revised his impression of Bei Feng
เขาถึงกับมาหาเราด้วยตัวเอง! 
 Looks like rumors are not to be blindly trusted after all! Look, this boss was actually such a great person! "Brother Jun, how is it? Where’s the restaurant?" Li Wei asked impatiently
ดูเหมือนข่าวลือจะไม่ได้รับความเชื่อใจตาบอดหลังจากทั้งหมด! 
 A wet patch was already beginning to form on the back of his shirt
แพทช์เปียกกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นที่ด้านหลังของเสื้อของเขา
 In this kind of sh*tty weather, even the wind blowing in their faces felt like hot air from a hair dryer
ในสภาพอากาศแบบ sh * tty นี้แม้ลมพัดมาบนใบหน้าก็รู้สึกเหมือนอากาศร้อนจากเครื่องเป่าผม
 "The boss told us to wait here
เจ้านายบอกให้เรารอที่นี่
 He will come out to fetch us shortly," Wang Jun’s fat face was also covered with perspiration
เขาจะออกมาหาเราในไม่ช้า "ใบหน้าไขมันของวังจุนถูกปกคลุมด้วยเหงื่อ
 "En
"En
 Then, the two of us will go wait in the car… it’s too hot out here!" The two girls quickly dove back into the car into the shelter of the car
จากนั้นพวกเราสองคนจะรออยู่ในรถ ... มันร้อนเกินไปที่นี่! "สาวสองคนรีบกลับเข้าไปในรถอย่างรวดเร็วในที่พักพิงของรถ
 Wang Jun also went back into the car and turned the air-conditioner up
วังจุนเดินกลับเข้าไปในรถแล้วหันเครื่องปรับอากาศขึ้น
 "What’s taking him so long? This place is not even that big!" Li Wei snapped, a minute later
"สิ่งที่พาเขามาเป็นเวลานานสถานที่แห่งนี้ไม่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้!" 
 "I suppose his restaurant is at the very end of the village… let’s wait some more
"ฉันคิดว่าร้านอาหารของเขาอยู่ที่ปลายสุดของหมู่บ้าน ... ขอรออีกที
" Wang Jun was speechless
วังจันพูดไม่ออก
 What can anyone do within just one minute? The boss might not even have stepped out of the restaurant yet! *** "Ah! Why is it taking so long?! Brother Jun, can you give him a call again?" The two girls was also beginning to get impatient
ทุกคนสามารถทำอะไรภายในหนึ่งนาที? 
 "Let’s wait for a bit, okay? He’s probably still preparing the food and is unable to leave… I heard that those really good chefs have very high standards regarding the food they make," Wang Jun lit a cigarette and said condescendingly
"พวกเรารอกันสักหน่อยอยู่ดีเขาอาจกำลังเตรียมอาหารไว้และไม่สามารถออกไปได้ ... ฉันได้ยินมาว่าพ่อครัวที่ดีจริงๆเหล่านี้มีมาตรฐานที่สูงมากเกี่ยวกับอาหารที่พวกเขาทำ" Wang Jun จุดบุหรี่และพูดอย่างหยิ่งยโส
 Another 20 minutes quickly passed, and finally, Wang Jun felt that the gazes on the back of his head had become increasingly intense
อีก 20 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็วและในที่สุดวังจุนรู้สึกว่าจ้องมองที่ด้านหลังศีรษะของเขาเริ่มรุนแรงมากขึ้น
 "Ahem
"อะแฮ่ม
 I’ll give him a call again and find out what’s going on…" Wang Jun felt a little guilty and hurriedly pulled out his phone before he got butchered and eaten alive in the car by the group of hungry and feisty people behind him
ฉันจะโทรหาเขาอีกครั้งและหาว่าเกิดอะไรขึ้น ... "วังจุนรู้สึกผิดเล็กน้อยและรีบดึงโทรศัพท์ออกก่อนที่เขาจะถูกฆ่าและกินอาหารในรถโดยกลุ่มคนที่หิวและซาบซึ้งอยู่ข้างหลังเขา
 "Hello? Boss? How come you’re still not here! Can you just give us the address? We’ll come over by ourselves…" Wang Jun unleashed a barrage of words the moment the call connected
"นายเจ้านายมาทำไมคุณถึงยังไม่ได้มาที่นี่คุณสามารถให้ที่อยู่ได้หรือไม่เราจะมาด้วยตัวเอง ... " วังจุนปลดปล่อยคำพูดในขณะที่การเชื่อมต่อดังกล่าว
 "Oh
"โอ้
 I don’t think you guys can find the place on your own
ฉันไม่คิดว่าพวกคุณสามารถหาสถานที่ด้วยตัวคุณเองได้
 Please wait a while more…I’ll be there in a few minutes," Bei Feng was still casually strolling down the dried mud path when he received the call
กรุณารอสักครู่ ... ฉันจะอยู่ที่นั่นในอีกไม่กี่นาที "เบยงฮวางเดินลัดไปตามเส้นทางโคลนแห้งเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์
 "…" Wang Jun was speechless
"... " วังจันก็พูดไม่ออก
 How freaking slow was this guy’s walking speed?! Where’s the mutual trust which should be present between all fellow humans?! "Is there anything else?" Bei Feng asked dryly
ความเร็วในการเดินของคนที่แต่งตัวประหลาดนี้ช้าแค่ไหน?! 
 "No… nothing else," Wang Jun felt strangely empty in that moment
"ไม่ ... ไม่มีอะไรอื่น" วังจุนรู้สึกว่าว่างเปล่าในตอนนั้นอย่างแปลกประหลาด
 "En
"En
" Bei Feng ended the call and continued his leisurely walk toward the village
"เบยงฮวางโทรศัพท์และเดินต่อไปยังหมู่บ้าน
 Its outline could already be seen in the distance
ร่างมันสามารถมองเห็นได้ในระยะไกล
 "Brother Jun, how was it? What did he say?" Li Wei asked grumpily
"บราเดอร์จุนนั่นมันเป็นยังไงบ้างเขาพูดอะไร?" 
 How much longer did they need to wait? "He says he’s still on the way…" Wang Jun mumbled
พวกเขาต้องรอนานแค่ไหน? 
 "God d*mn! You know how my temper is! Forget it! Let’s go! Brother Jun, this Boss fellow is playing us like monkeys! We’re leaving!" Li Wei turned around in a fit of rage
"God d * mn! คุณรู้ไหมว่าอารมณ์ของฉันคืออะไรลืมมันไปเถอะพี่จุนพี่บอสกำลังเล่นเราเหมือนลิงเรากำลังจะจากไป!" 
 No matter who it was, being kept waiting for half an hour was not a good feeling! [1] "Since we’re already here, let’s wait for a few more minutes… if he’s still not here then, we’ll leave
ไม่ว่าใครจะเป็น, การรอคอยครึ่งชั่วโมงไม่ได้เป็นความรู้สึกที่ดี! 
 Okay?" Wang Jun’s expression also changed and he hardened his heart to leave no matter what if Bei Feng wasn’t going to arrive soon
เอาล่ะ "การแสดงออกของวังจางก็เปลี่ยนไปและทำให้หัวใจของเขาแข็งกระด้างไปไม่ว่าจะเป็นอย่างไรถ้าเบยงฮองไม่ได้มาถึงในไม่ช้า
 Just then, another car rolled up slowly, stopping beside Wang Jun’s car
รถคันอื่นก็ค่อยๆพลิกตัวไปข้างๆรถของวังจุน
 "Oh my God! That’s a Rolls Royce Phantom!" The girls in the backseat were gaping at the car beside them with their mouths wide open
"โอ้พระเจ้าของฉันนั่นคือ Rolls Royce Phantom!" 
 "Che, isn’t it just a Rolls Royce? It’s not like it can fly or something," Li Wei appeared as if he couldn’t care less on the surface, but his eyes were similarly glued onto the car
"Che ไม่ได้เป็นเพียงแค่ Rolls Royce มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นสามารถบินหรืออะไรบางอย่าง" Li Wei ปรากฏตัวราวกับว่าเขาไม่สามารถดูแลน้อยลงบนพื้นผิว แต่ตาของเขาถูกติดกาวคล้ายกับรถ
 "I’m going to reach the village entrance soon
"ฉันจะไปถึงทางเข้าหมู่บ้านเร็ว ๆ นี้
 Where are you guys?" Bei Feng saw two cars parked in front of the village and thought to himself that they should be his customers
พวกคุณอยู่ที่ไหน? "เบยงฮยอกเห็นรถสองคันที่จอดอยู่หน้าหมู่บ้านและคิดว่าตัวเองควรเป็นลูกค้าของเขา
 "Oh thank Heavens and Earth! You’re finally here, Boss! Oh, I can already see you now!" Wang Jun ended the call and wound down the window to wave at a lone figure in the distance
"โอ้ขอบคุณฟ้าสวรรค์และโลก! นายอยู่ที่นี่ตอนนี้บอสโอ้ฉันได้เห็นคุณตอนนี้แล้ว!" 
 "…" What the f*ck? Bei Feng had a blank look on his face
"... " สิ่งที่ f * ck? 
 He hadn’t even reached the village entrance
เขายังไม่ถึงทางเข้าหมู่บ้าน
 How the f*ck did they see him? "Ah! Boss! What took you so long?" Wang Jun went up to a middle-aged man who was carrying a small bamboo basket on his back and running in their direction
พวกเขาเห็นเขาอย่างไร? 
 ‘Boss is truly worthy to be called the Willful Boss! Even his dressing is so unique! His clothes are simple and there are even some patches stylishly sewed onto the sleeves
เจ้านายอย่างแท้จริงสมควรที่จะเรียกว่าเจ้านายที่ซื่อสัตย์! 
 And those straw sandals really add some character to his image!’ Wang Jun nodded in satisfaction as he appraised "Bei Feng" silently
รองเท้าแตะฟางเหล่านี้ช่วยเพิ่มความรู้สึกบางอย่างให้กับภาพของเขา! "วังจุนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจในขณะที่เขาประเมิน" Bei Feng "อย่างเงียบ ๆ
 "Huff… huff… huuuuu… I’m just… a simple farmer, not… huff… some Boss…" Ding Laoshi was on his way to Xuan City to deliver a live chicken he had prepared for his daughter
"Huff ... โหยหวน ... huuuuu ... ฉันแค่ ... ชาวไร่ธรรมดาไม่ใช่ ... โกรธ ... เจ้านายบางคน ... " Ding Laoshi กำลังเดินทางไปเมือง Xuan เพื่อส่งมอบไก่สดที่เขาเตรียมไว้ให้ลูกสาวของเขา
 Just as he was in a hurry, he was suddenly stopped by a fatty who had popped out of nowhere and started calling him Boss
ขณะที่เขากำลังรีบเขาก็หยุดโดยไขมันที่ได้โผล่ออกมาจากที่ไหนเลยและเริ่มเรียกเขาว่าเจ้านาย
 He wiped away his sweat and attempted to gather his breath as he replied with much difficulty
เขาเช็ดเหงื่อออกและพยายามรวบรวมลมหายใจขณะที่เขาตอบด้วยความยากลำบากมาก
 "Haha! Boss is really too humble!" Wang Jun felt that something was off, but was unable to determine the crux of the problem
"เจ้านายฮ่าฮ่าจริงๆมากเกินไป!" 
 Shrugging his shoulders, he did not pursue that thought and simply assumed that the Boss was just being humble
เขาหย่อนตัวลงบนไหล่ของเขาเขาไม่ได้ติดตามความคิดแบบนั้นและสันนิษฐานได้ว่าเจ้านายนั้นเพิ่งถ่อมตัว
 "Look! This is the way a true master carries himself! Forget those head chefs from top restaurants
"นี่เป็นวิธีที่นายใหญ่ตัวจริงพาตัวเองลืมหัวหน้าเชฟจากร้านอาหารชั้นนำ
 Even the arrogance of the small-time chefs in the city can reach the heavens! However, Boss was able to let Qingshan Corporation advertise for him and yet he still maintains such a low profile! Ah! Boss! Are you sweating so heavily because you ran out to fetch us?" Wang Jun felt rather touched
แม้แต่ความเย่อหยิ่งของพ่อครัวขนาดเล็กในเมืองสามารถเข้าถึงสวรรค์ได้! 
 Boss was such a good person! Unconsciously, his grip on Ding Laoshi’s arm became even stronger as a result of his emotions
เจ้านายเป็นคนที่ดี 
 "Huu… hu, I… " "Relax, relax! There’s no hurry!" Ding Laoshi finally caught his breath and was about to say something when the annoying fatty cut him off again
"เฮ้ย ... ฉัน ... " "ผ่อนคลายผ่อนคลายไม่มีรีบ!" 
 "F*ck! The bus is gone!" Ding Laoshi, who was entangled with Wang Jun, could only watch with tears in his eyes as the public bus drove off into the distance
"F * ck! รถบัสหายไปแล้ว!" 
 "Hey, do you two think there’s something strange going on here? Why do I have a weird feeling that this guy’s really just a regular farmer?" Li Wei turned to the girls with a perplexed look on his face
"เฮ้คุณคิดว่ามีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นที่นี่ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลก ๆ ที่คนนี้เป็นแค่ชาวนาธรรมดา ๆ ?" 
 "Hmm… you think so?" Traces of suspicion were also apparent within the two girls’ eyes
"อืม ... คุณคิดอย่างนั้นเหรอ?" 
 He really didn’t look like a chef no matter how they looked at it
เขาดูไม่เหมือนพ่อครัวจริงๆไม่ว่าพวกเขาจะมองมันอย่างไร
 Perhaps cooking was just a hobby of his? "Damned fatty! I’ve already told you that I’m not any Boss! Now you’ve made me miss my bus to Xuan City!" Ding Laoshi felt extremely aggrieved
บางทีการทำอาหารเป็นเพียงงานอดิเรกของเขา? 
 He couldn’t help but holler in rage as he turned toward the fatty who was still grabbing onto his arm
เขาไม่สามารถช่วย แต่โกรธด้วยความโกรธในขณะที่เขาหันไปทางไขมันที่ยังคงคว้าลงบนแขนของเขา
 "Hoho, stop messing around, Boss… where’s your restaurant? Let’s go now," Wang Jun was shocked for a moment, but quickly regained his wits
"โฮโฮหยุดเดินไปรอบ ๆ เจ้านาย ... ที่ร้านอาหารของคุณอยู่ที่ไหนลองไปกันเถอะ" วังจุนรู้สึกตกใจครู่หนึ่ง แต่รีบกลับมาคิดใหม่
 This Boss was unexpectedly quite a humorous person! "I’ve already told you
เจ้านายคนนี้เป็นคนที่ตลกขบขันอย่างกะทันหัน! 
 I’m not your damn Boss," Ding Laoshi said expressionlessly, his tone so calm that it was terrifying
ฉันไม่ใช่เจ้านายของคุณ "Ding Laoshi กล่าวด้วยความรู้สึกไม่ลงรอยกันเสียงของเขาสงบจนน่ากลัว
 A dangerous light was hidden behind Ding Laoshi’s pupils as he looked at Wang Jun from head to toe
แสงอันตรายถูกซ่อนอยู่หลังลูกศิษย์ของ Ding Laoshi ขณะที่เขามองไปที่วังจุนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
 ‘Hmm
‘อืมมม
 A fatty like this does not have too many weak points… where should I hit to make it more painful? How should I make this damn pig pay for delaying me?’ "If you’re not the boss, who’s the boss then?" "Ah! Ah…! " Wang Jun was joking and laughing when he noticed that Ding Laoshi’s body was lightly trembling
ไขมันเช่นนี้ไม่ได้มีจุดอ่อนมากเกินไป ... ที่ฉันควรจะตีเพื่อให้มันเจ็บปวดมากขึ้น? 
 For a moment, he thought that the small farmer was about to explode, and the smile on his face immediately froze
สักครู่เขาคิดว่าชาวนาเล็ก ๆ กำลังจะระเบิดและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งตัว
 "Sh*t! Looks like he’s really not the boss! Where did this guy come from then? Why does he look so scary now? F*ck! Don’t tell me he’s going to hit me?!" Wang Jun’s stared stupidly at the enraged farmer in front of him as he finally realized his mistake
ทำไมเขาดูน่ากลัวมากเลยล่ะ F * ck! อย่าบอกฉันว่าเขาจะโดนฉันเหรอ?!? " 
 [1] ED/N: Weren’t they supposed to start eating at 12:30 pm? Wtf is their problem? Or so I’d say, but I think I know where this is going… Well, I guess the MC should’ve decided on some particular time they’d meet and be there w/o being late though
[1] ED / N: พวกเขาไม่ควรจะกินอะไรตอน 12:30 น.?