Chapter 17 Chapter 17: Trickery Translator: AstralGhost  Editor: Kurisu The sun hung high in the sky, and the scorching sunlight was causing heat waves to rise off the ground
บทที่ 17 บทที่ 17: Trickery นักแปล: AstralGhost Editor: Kurisu ดวงอาทิตย์ขึ้นสูงในท้องฟ้าและแสงแดดที่แผดจ้าก่อให้เกิดคลื่นความร้อนขึ้นจากพื้นดิน
 Yet, Wang Jun felt like his heart had been plunged into the depths of an icy lake as he stared at Ding Laoshi’s solid muscles
วังจุนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาพุ่งเข้าสู่ที่ลึกของทะเลสาบน้ำแข็งในขณะที่เขาจ้องมองกล้ามเนื้อแข็งของ Ding Laoshi
 ‘F*ck! How did I not notice this guy’s muscles just now?! This is ridiculous! Isn’t he one of those legendary guys that people describe as having arms thick enough for horses to race upon, chest that’s strong enough to smash boulders, and who are powerful enough to open bottle caps with their chrysanthemum?’ [1] "Ahem… I’m sorry, but I believe the boss you’re looking for is me… " Bei Feng suddenly walked in between Wang Jun and Ding Laoshi, cleared his throat and said lightly
‘F * CK! 
 "Eh? You’re… Xiao Feng?! Haha! Damn brat, when did you come back?" Ding Laoshi's eyes narrowed into slits as he smiled in delight and as he examined the young man in front of him carefully
"เอ่อคุณเป็น ... เสี่ยวฮะฮ่าฮ่า! แกเสียมั้ยตอนที่คุณกลับมา?" 
 "Uncle Ding!" Bei Feng turned and greeted Ding Laoshi respectfully
"ลุง Ding!" 
 ‘Whew! How timely! The danger should be over now… right? As expected, Boss is still the most reliable person in critical moments!’ Wang Jun rejoiced in his heart as he looked at Bei Feng
‘ต๊าย! 
 His gaze was as if he was looking upon his savior
การจ้องมองของเขาราวกับกำลังมองหาผู้ช่วยชีวิตของเขา
 Wang Jun's knees were still shivering slightly as he calmed himself down and took a step backwards
หัวเข่าของวังจุนกำลังสั่นอยู่เล็กน้อยขณะที่เขาสงบลงและก้าวถอยหลัง
 Those hulk-like fists hovering before him just a moment ago had caused him no small amounts of fear and insecurity
กำปั้นที่เหมือนกำมะถันที่ลอยอยู่ข้างหน้าเขาเมื่อไม่นานมานี้ทำให้เขาไม่มีความกลัวและความไม่มั่นคงเพียงเล็กน้อย
 "When did you arrive, you horrible kid? You have to at least tell your Uncle Ding that you’re back! Mn, come by Uncle Ding’s place for a meal when you’re free!" "Haiz!" Ding Laoshi suddenly sighed heavily
"คุณมาที่นี่เมื่อไรคุณเป็นเด็กที่แย่ที่สุด? คุณต้องบอกลุงดิ๊งอย่างน้อยว่าคุณกำลังกลับมาอีกครั้ง! มาจากสถานที่เลี้ยงของลุงดิงเมื่อคุณว่าง!" 
 "Uncle Ding, what’s wrong? Why are you suddenly sighing?" Bei Feng asked, puzzled
"ลุงดิงมีอะไรผิดพลาดทำไมคุณถึงถอนหายใจ?" 
 "I’m sighing because it’s such a pity that you'd come back too late! My precious daughter’s already married off! If you'd came back just a little earlier, I could’ve introduced her to you instead!" Ding Laoshi felt that it was a huge pity
"ฉันถอนหายใจเพราะมันน่าเสียดายที่คุณจะกลับมาช้าเกินไปลูกสาวที่มีค่าของฉันแต่งงานแล้ว! ถ้าเธอกลับมาก่อนหน้านี้สักหน่อยฉันจะนำเธอไปแทนคุณ!" 
 He had watched Bei Feng grow up, and felt that the kid was truly not bad
เขาได้มองดูเบยงฮวาเติบโตขึ้นและรู้สึกว่าเด็กไม่เลวอย่างแท้จริง
 What a waste! ‘Uncle Ding, please stop with the jokes… luckily, it seems like the heavens took pity on me, causing me to come back late…’ The moment Bei Feng heard Ding Laoshi mention his daughter, the image of a scary gorilla-like female appeared within his mind
สิ่งที่เสีย! 
 He felt a chill spread through his heart as he thought of just what a terrifyingly narrow escape he had made
เขารู้สึกหนาวสั่นสะเทือนผ่านหัวใจของเขาในขณะที่เขาคิดว่าสิ่งที่หลบหนีที่หวาดกลัวอย่างน่ากลัวที่เขาได้ทำไว้
 Such a thought caused him to feel endlessly grateful to the heavens
ความคิดดังกล่าวทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งต่อสวรรค์
 "No worries, Uncle Ding… perhaps I just don’t have the good fortune, or we’re just not fated to be!" Bei Feng did not even blink as he spoke these words which betrayed his conscience
"ไม่ต้องห่วงลุงดิง ... บางทีฉันอาจจะไม่มีโชคลาภหรือเราก็ไม่ใช่แค่โชคดีที่จะเป็น!" 
 He even scratched the back of his head and blushed bashfully
เขาเกาแม้แต่ด้านหลังของศีรษะของเขาและอายอย่างขุ่นเคือง
 "That’s right, isn’t it? Our Little Wan is both virtuous and beautiful
"ใช่แล้วใช่มั้ย? Our Little Wan มีทั้งความดีและความสวยงาม
 Too bad, you simply don’t have the fortune to be with her… HAHAHA… " Ding Laoshi laughed arrogantly
ไม่ดีคุณก็ไม่มีโชคลาภกับเธอ ... HAHAHA ... "Ding Laoshi หัวเราะอย่างหยิ่ง
 He had nothing to be exceedingly proud of in his life, save the fact that he had raised such a wonderful daughter! Wang Jun stood mutely by the side, not daring to barge into their conversation
เขาไม่มีอะไรน่าภาคภูมิใจในชีวิตของเขานอกจากความจริงที่ว่าเขาได้ยกลูกสาวที่ยอดเยี่ยมไว้! 
 It was with great difficulty that the topic had been shifted away from him
มันเป็นเรื่องยากมากที่หัวข้อถูกเลื่อนออกไปจากเขา
 If he were to open his mouth at this juncture, it would be hard for him to extricate himself from being marked by Ding Laoshi again
ถ้าเขาจะเปิดปากของเขาในช่วงเวลานี้มันจะยากสำหรับเขาที่จะปลดปล่อยตัวเองออกจากการถูกทำเครื่องหมายโดย Ding Laoshi อีกครั้ง
 At that time, he wouldn’t have tears to shed even if he wished to cry! "En
ในเวลานั้นเขาจะไม่มีน้ำตาไหลจนกว่าเขาจะร้องไห้! 
 Uncle Ding, I still have some guests to entertain today, and won’t be able to chat with you… I’ll invite you over to my place for a meal next time
ลุงดิงฉันยังมีแขกบางคนให้ความบันเทิงในวันนี้และจะไม่สามารถสนทนากับคุณได้ ... ฉันจะเชิญคุณไปที่สถานที่ของฉันเพื่อรับประทานอาหารในครั้งต่อไป
" Bei Feng observed a few seconds of silence for the poor bastard who had the misfortune to marry Little Wan
"Bei Feng สังเกตไม่กี่วินาทีแห่งความเงียบสำหรับคนที่ไม่ดีที่มีเคราะห์ร้ายที่จะแต่งงานกับลิตเติ้ลวรรณ
 When he’d last seen Little Wan a few years ago, it seemed like her wrist was already roughly the thickness of his own thigh? "Alright, we’ll have a good chat next time then," Ding Laoshi nodded his head and continued on his way
เมื่อไม่นานมานี้เขาได้เห็น Little Wan ไม่กี่ปีมาแล้วดูเหมือนว่าข้อมือของเธอนั้นมีความหนาของต้นขาของตัวเองอยู่แล้ว 
 "Eh? Wait a minute… did I forget something?" Ding Laoshi paused his footsteps after several meters and mumbled to himself
"เอ๊ะ? รอสักครู่ ... ฉันลืมอะไรบางอย่าง?" 
 ‘Sh*t! What’d he stop for?! Please don’t let him remember about me!’ Wang Jian felt his heart clench as it skipped a beat
‘Sh * t! 
 At that moment, he was praying desperately to every god and deity in existence
ในขณะนั้นเขาได้อธิษฐานเพื่อพระเจ้าและเทพทุกคนในการดำรงอยู่
 "Forget it
"ลืมไปเถอะ
 I can’t remember," Ding Laoshi shook his head hesitatingly and continued walking into the distance
ฉันจำไม่ได้ว่า "หมิงลาวชิส่ายหน้าลังเลและเดินต่อไปเรื่อย ๆ
 "Hu… Thank the Heavens you turned up in time, Boss! Otherwise, by now, my 180-kilogram corpse would probably be lying here, to be barbecued under the merciless sun," the fat on Wang Jun’s body jiggled violently as he patted his chest vigorously to soothe his trembling heart, a lingering fear still apparent on his face
"ฮุ๊ย ... ขอบคุณสวรรค์ที่คุณเข้ามาในเวลา Boss! มิฉะนั้นแล้วตอนนี้ศพที่ 180 กิโลกรัมอาจจะนอนอยู่ที่นี่เพื่อจะปิ้งย่างภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ไร้ความปราณี" ไขมันในร่างกายของวังจุนสั่นอย่างรุนแรงขณะที่เขาตบเบา ๆ 
 F*ck, don’t joke around! This guy’s a hundred and eighty kilograms! You’re a 180 kilo behemoth and you’re scared of being beaten to death? Bei Feng looked incredulously at Wang Jun’s body of fat
F * ck อย่าล้อเล่น! 
 "Even if I didn’t come, you’ll at most get some light beating
"แม้ว่าฉันจะไม่ได้มาคุณก็จะได้รับการตีเบา ๆ
 You probably wouldn’t die here," Bei Feng told him with a serious look on his face
คุณอาจจะไม่ตายที่นี่ "เบยงฮยอกบอกกับเค้าอย่างจริงจังบนใบหน้าของเขา
 "Ah… I knew it! I was too naive… how could I seriously think that the Boss who’d created all those ridiculous rules would possess an affable personality? This guy’s really f*cking cold!" Wang Jun thought gloomily
"อา ... ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสาเกินไป ... ฉันจะคิดอย่างจริงจังได้อย่างไรว่าเจ้านายผู้สร้างกฎที่ไร้สาระเหล่านี้จะมีบุคลิกที่อ่อนโยนหรือ? 
 "Are we going to your restaurant now?" Wang Jun asked
"เราไปที่ร้านอาหารของคุณตอนนี้หรือไม่?" 
 "Just a moment, let me make a phone call first
"สักครู่ให้ฉันโทรก่อน
" Bei Feng definitely would not want to walk all the way once more to fetch the other lunch group
"เบยงฮยอกแน่นอนไม่อยากเดินไปอีกนานเพื่อเรียกกลุ่มอาหารกลางวันอื่น ๆ
 "Hello? Where are you guys?" Bei Feng asked with a dry voice as soon as the call connected
"สวัสดีครับพวกคุณอยู่ที่ไหน?" 
 "We’re already here… where are you?" A refreshing female voice resounded, as light as spring water
"เราอยู่ที่นี่แล้ว ... คุณอยู่ที่ไหนล่ะ?" 
 "I’m at the village entrance
"ฉันอยู่ที่ประตูทางเข้าหมู่บ้าน
 There are two cars parked here, a Volkswagen and a Rolls Royce
มีรถสองคันที่จอดอยู่ที่นี่โฟล์คสวาเก้นและโรลสรอยซ์
" Bei Feng was a little surprised
เบยงฮยองรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
 They were here already? Apart from the two cars, he couldn’t see anyone else here
พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว? 
 "Unless…" Bei Feng turned to look at the Rolls Royce
"เว้นเสียแต่ว่า ... " เบยงฮยองหันไปมองโรลสรอยซ์
 "Are you the Boss?" Two casually dressed girls with a score of at least 9/10 in the looks department stepped out of the Rolls Royce
"คุณเป็นหัวหน้า?" 
 The two girls looked extremely similar, as though they were siblings! A middle-aged man also stepped out of the car, positioning himself behind the two girls
ทั้งสองสาวดูคล้ายกันมากราวกับว่าพวกเขาเป็นพี่น้อง! 
 "En
"En
" Bei Feng nodded his head dumbly
"เบยงฮยอกหน้าพยักหน้าอย่างนุ่มนวล
 A ripple appeared in his eyes as the girls stepped out of the car
ระลอกปรากฏในสายตาของเขาขณะที่เด็กหญิงก้าวออกจากรถ
 Bei Feng had actually been silently awed by their beauty! However, he was merely shocked for a moment, and did not hold any impure thoughts toward them
เบยงฮยองได้รับความกลัวอย่างเงียบ ๆ จากความงามของพวกเขา! 
 Thus, his face quickly regained its usual calm
ดังนั้นใบหน้าของเขาฟื้นคืนความสงบตามปกติของ
 In contrast, his gaze lingered for longer on the middle-aged man behind the two girls
ในทางตรงกันข้ามความกระวนกระวายใจของเขาอ้อยอิ่งอยู่กับชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังทั้งสองสาว
 He especially focused on his fan-sized hands for a few seconds
เขาทุ่มเทมือเล็ก ๆ ของแฟน ๆ เป็นเวลาสองสามวินาที
 [2] "What a breathtaking pair of sisters!" Wang Jun was putting all the effort he could muster in an attempt to widen his eyes even further
[2] "สิ่งที่น่าทึ่งคู่ของน้องสาว!" 
 However, it was a fruitless attempt
อย่างไรก็ตามมันเป็นความพยายามที่ไร้ผล
 There was simply too much fat surrounding his eye sockets! "Oh my God! Super Ms
มีเพียงไขมันมากเกินไปรอบซ็อกเก็ตตาของเขา! 
 Perfect! Which family are these two girls from?!" Li Wei could not even blink as he gazed enraptured by the two girls
ที่สมบูรณ์แบบ! 
 "Hmph! What’s so amazing about them?" The girl with some baby fat on her face said with some annoyance
สิ่งที่น่าอัศจรรย์มากสำหรับพวกเขา? " 
 "Hehe, the two of you should know when to stop… your saliva’s almost dripping out of your mouths…" The other girl was more broad-minded as she reminded with a wry smile on her face
"เฮ้เธอสองคนควรจะรู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะหยุด ... น้ำลายของคุณเกือบจะหยดออกมาจากปากของคุณ ... " สาวคนอื่น ๆ มีความกว้างมากขึ้นในขณะที่เธอเตือนด้วยรอยยิ้มเบี้ยวบนใบหน้าของเธอ
 ‘Eh? What pure eyes! He was indeed shocked for a moment when he saw us, but then he immediately suppressed it… ’ Wang Yudie thought to herself
‘ใช่มั้ย? 
 ‘This person is different from other men… other men would usually look at me and elder sister with either lust or possessive desire
"คนนี้แตกต่างจากผู้ชายคนอื่น ๆ ... ผู้ชายคนอื่นมักจะมองฉันและพี่สาวด้วยความต้องการทางเพศหรือความปรารถนาที่เป็นเจ้าของ
 However, this man’s eyes are instead very calm and indifferent,’ Wang Yuyan thought approvingly
แต่สายตาของผู้ชายคนนี้ค่อนข้างสงบและไม่แยแสวัง Yuyan คิดอย่างเห็นได้ชัด
 At the same time, she felt increasingly disgusted by the gawking stares of Wang Jun and Li Wei
ในเวลาเดียวกันเธอรู้สึกรังเกียจมากขึ้นโดยการจ้องมองที่วุ่นวายของ Wang Jun และ Li Wei
 "Since everyone’s here, let’s go," Bei Feng said nonchalantly as he turned around
"ตั้งแต่ที่ทุกคนมาที่นี่เราก็ไปกันเถอะ" เบยงฮยอกดุในขณะที่เขาหันกลับไป
 "This journey had not been made in vain! Just having met these two fairy sisters was already worth it!" Wang Jun shook his head vigorously and said, still in a state of shock
"การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเปล่าประโยชน์เพียงแค่ได้พบกับนางฟ้าทั้งสองคนก็คุ้มแล้ว!" 
 As the ancient saying went, feasting one's eyes upon a beauty was enough for one to feel full
ในฐานะที่เป็นคำพูดโบราณไปเลี้ยงตากับความงามก็เพียงพอสำหรับหนึ่งที่จะรู้สึกเต็ม
 Right now, Wang Jun already felt quite satiated
ตอนนี้วังจุนรู้สึกอิ่มแล้ว
 ‘They’re both beautiful and from a rich family
พวกเขาทั้งสวยและจากครอบครัวที่ร่ำรวย
 I might have to strive my entire life and still fail to capture the heart of either one of them… however, I should at least give it a try… ’ Li Wei’s eyes were also burning with passion as he thought of various ways to approach the two girls
ฉันอาจจะต้องพยายามตลอดชีวิตและยังไม่สามารถจับภาพหัวใจของคนใดคนหนึ่งได้ ... อย่างไรก็ตามอย่างน้อยฉันก็ควรจะลอง ... "สายตาของ Li Wei ก็กำลังสยองขวัญด้วยความหลงใหลในขณะที่เขาคิดว่ามีหลายวิธีในการเข้าใกล้ 
 *** The group had already been walking for some time before Wang Jun and Li Wei finally woke up from their beautiful dreams
*** กลุ่มนี้ได้เดินมานานแล้วก่อนที่วังจุนกับหลี่เว่ยก็ตื่นขึ้นมาจากความฝันที่สวยงามของพวกเขา
 By then, a tragedy had already befallen the group as they realized that they had somehow found themselves landed upon a seemingly endless road which carried on and on into eternity
เมื่อถึงตอนนั้นโศกนาฏกรรมได้เกิดขึ้นกับกลุ่มเมื่อพวกเขาตระหนักว่าพวกเขาพบว่าตัวเองตกเป็นเหยื่อบนถนนดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดซึ่งดำเนินต่อไปตลอดกาล
 How much farther was this f*cking restaurant?! "Boss, where is your private restaurant?! Why are we not there yet?!" Wang Yudie could not help but ask after having trekked for over 10 minutes
ร้านอาหาร f * cking นี้ไกลกว่านี้มากแค่ไหน?! 
 "Soon," Bei Feng answered after thinking for awhile
"เร็ว ๆ นี้" เบยงฮยองตอบหลังจากคิดสักครู่
 Walking for 10 over minutes was not that long, was it? Why do these people resemble soulless zombies with just this bit of walking? "AH! No more! I can’t go any further!" Another 20 minutes later, Wang Yuyan placed her jade-like palms on her knees and stopped on the spot, breathing heavily
การเดินเป็นเวลา 10 นาทีไม่นานใช่หรือไม่? 
 "It’s right in front… we’ll be there in just another minute!" Bei Feng encouraged apologetically while pointing at an old mansion far off in the distance
"มันอยู่ตรงหน้า ... เราจะอยู่ที่นั่นในอีกไม่กี่นาที!" 
 "Just another minute?! What happened to the mutual trust between fellow humans?! Had it all been eaten by a dog?!" Wang Jun rolled his eyes
"เกิดอะไรขึ้นกับความไว้วางใจซึ่งกันและกันระหว่างมนุษย์คนอื่น ๆ ! ถ้ามันกินเนื้อสุนัขทั้งหมด?" 
 No wonder the boss took so much time to fetch them from the village entrance! So it wasn’t that he was walking slowly
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้านายต้องใช้เวลามากพอในการเรียกพวกเขาจากทางเข้าหมู่บ้าน! 
 The road’s just too freaking long! [1] TL/N: Chrysanthemum is a slang for anus
ถนนสายยาวเกินไป! 
 [2] ED/N: The fan author is talking about is a palm-leaf fan (or cattail-leaf fan)
[2] ED / N: ผู้เขียนพัดลมกำลังพูดถึงเป็นแฟนใบปาล์ม (หรือแฟนใบรูปสี่เหลี่ยม)
 Google this 蒲扇 in google images to see what it looks like
Google นี้蒲扇ในภาพ google เพื่อดูว่ามีลักษณะอย่างไร