Chapter 32 Chapter 32: There’s Nothing That Cannot Be Solved With A Fist! Translator: AstralGhost  Editor: Kurisu "Where are you?" Zhou Xiao Wan asked
บทที่ 32 บทที่ 32: ไม่มีอะไรที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยกำปั้น! 
   "Near Pacific Cineplex," Bei Feng replied lightly into the phone
"ใกล้ Pacific Cineplex" Bei Feng ตอบเบา ๆ เข้าโทรศัพท์
   "Alright, wait there for me
"เอาล่ะรออยู่ที่นั่น
 I’ll come over to give you the invitation card," Zhou Xiao Wan said after a brief pause
ฉันจะมามอบบัตรเชิญให้คุณ "Zhou Xiao Wan กล่าวหลังจากหยุดชั่วขณะ
   "Sure
"แน่นอน
"   Bei Feng ended the call, put the phone back into his pocket and walked into a cafe nearby
"เบยงฮวางสายโทรศัพท์เอามือกลับเข้าไปในกระเป๋าและเดินเข้าไปในร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ ๆ
   Around half an hour later, a young woman who seemed to be around 23 or 24 years of age appeared at the same location
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาหญิงสาวที่อายุประมาณ 23 หรือ 24 ปีปรากฏตัวในที่เดียวกัน
 After looking around briefly at her surroundings, she spotted Bei Feng through the window of the cafe
หลังจากมองไปรอบ ๆ ครู่ต่อมาเธอก็เห็น Bei Feng ผ่านหน้าต่างของร้านกาแฟ
 Smiling lightly, she walked towards him
ยิ้มเบา ๆ เธอเดินไปทางเขา
   "Did you wait for a long time?" Zhou Xiao Wan asked with a smile
"คุณรอนานไหม?" 
   "Not really," in that moment, Bei Feng did not know what to say
"ไม่ได้จริงๆ" ในขณะนั้นเบยงฮยอกไม่ทราบว่าจะพูดอะไร
   "You… how are you these days?" Zhou Xiao Wan asked after a brief moment of silence
"คุณ ... วันนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?" 
   "Pretty good… being alone is surprisingly quite carefree and leisurely," Bei Feng said with the smallest of smiles
"สวยดี ... อยู่คนเดียวเป็นที่น่าแปลกใจค่อนข้างกังวลและสบาย" Bei Feng กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เล็กที่สุด
   "This is the wedding invitation
"นี่เป็นคำเชิญงานแต่งงาน
 I hope you can be there tomorrow to give us your blessing…" As she finally stood in front of Bei Feng, Zhou Xiao Wan similarly did not know what to say
ฉันหวังว่าคุณจะอยู่ที่นั่นในวันพรุ่งนี้เพื่อให้พรแก่พวกเรา ... "ในที่สุดเธอก็ยืนตรงหน้าเบยงฮวงโจว Xiao Wan ก็ไม่ทราบว่าจะพูดอะไร
 Putting her hand into her purse, she took out a bright red invitation card and gingerly placed it on the table
ใส่มือของเธอลงในกระเป๋าสตางค์ของเธอเธอหยิบการ์ดเชิญสีแดงสดๆมาวางไว้บนโต๊ะ
   "En
"En
 If there’s nothing else, I’ll be leaving first
ถ้ามีอะไรอื่นฉันจะออกก่อน
 Waiter, the bill please!" Bei Feng left without a second word after paying the bill
บริกรเรียกเก็บเงินได้! "เบยงฮวาทิ้งไว้โดยไม่มีคำที่สองหลังจากจ่ายเงิน
   ***   The next day, after his daily morning cultivation, Bei Feng left for the Sunworld Dynasty Hotel alone
*** วันรุ่งขึ้นหลังจากการเพาะปลูกตอนเช้าทุกวัน Bei Feng ออกจากโรงแรม Sunworld Dynasty ด้วยตัวเอง
   At the wedding hall, Zhou Xiao Wan could be seen welcoming guests as a tall and handsome man accompanied her
ที่ห้องจัดงานแต่งงานโจวเซียวรรณอาจจะเห็นแขกรับเชิญในฐานะชายสูงและหล่อที่มาพร้อมกับเธอ
 Their faces were wreathed in smiles, and they seemed to be deeply in love with each other
ใบหน้าของพวกเขาถูกมัดด้วยรอยยิ้มและดูเหมือนว่าพวกเขาจะรักกันและกัน
   Bei Feng looked at them for a few moments and sincerely blessed them from his heart; he was actually sort of relieved to find that she was truly happy
เบยงฮยอกมองไปที่พวกเขาสักครู่และให้ความสุขแก่พวกเขาอย่างจริงใจจากหัวใจของเขา 
 Leaving his red packet at the guest reception counter, he turned around and left before the ceremony even began
ออกจากกล่องสีแดงของเขาที่แผนกต้อนรับส่วนหน้าเขาหันไปทางซ้ายก่อนที่พิธีการจะเริ่มขึ้น
   "I've really forgotten it all, huh…" [1]   For some reason, as Bei Feng walked out of the hotel, he suddenly felt a huge sense of release flood over him
"จริงๆแล้วฉันลืมมันไปหมดแล้ว ... " [1] ด้วยเหตุผลบางประการขณะที่เบยงฮวงเดินออกจากโรงแรมเขาก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่เป็นอิสระจากน้ำท่วม
 As he finally let go of the mental demon within his heart, even the flow of Blood and Qi within his body became much smoother
ในที่สุดเขาก็ปล่อยผีปิศาจในใจออกแม้กระแสเลือดและฉีภายในร่างกายของเขาก็นุ่มนวลขึ้น
   The trip to Chengdu from Qingcheng had been long and arduous, but his return journey via the train took only one hour
การเดินทางไปเฉิงตูจากเมืองชิงเฉิงเป็นเวลานานและลำบาก แต่การเดินทางกลับโดยทางรถไฟใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง
 This time, there were no bandits for him to contend with
คราวนี้ไม่มีโจรคนใดที่จะสู้กับเขา
   After a short ride on a taxi from the station, Bei Feng finally returned to Qing Ling Village
หลังจากนั่งรถแท็กซี่สั้น ๆ จากสถานี Bei Feng กลับไปที่ Qing Ling Village
   ***   "Hey, idiot! Aren’t you a big and fierce guy? Why aren’t you fighting back huh? Hahahaha!"   Right as he reached the entrance of the old mansion, Bei Feng was greeted by a coarse, mocking laughter
*** "เดี๋ยวก่อนคนโง่ไม่ได้เป็นคนที่ใหญ่และดุร้ายทำไมคุณถึงไม่สู้แบบนั้นฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!" 
   "Hmm?!"   Bei Feng’s face sunk immediately
"อืม ?!" 
 Someone actually came to his place to cause trouble?!   "Who the f*ck are you! What are you doing here?!"   A man with a head full of hay-like blonde hair was squatting near the front door and sucking on a cigarette when he saw a lone stranger approaching
มีคนมาถึงที่ของเขาเพื่อทำให้เกิดปัญหาหรือไม่?! 
 Standing up immediately, he cursed aloud as he walked toward Bei Feng aggressively
ลุกขึ้นยืนทันใดนั้นเขาก็สาปแช่งดังขึ้นในขณะที่เดินไปหาเบยฮยอุกอาจ
   "You don’t need to know who I am
"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร
 You just need to know who he is!"   Bei Feng pointed at Bai Xiang who was crouching, huddled up against the wall
คุณเพียงแค่ต้องรู้ว่าเขาเป็นใคร! "เบยงฮยองชี้ไปที่ Bai Xiang ที่กำลังหมอบอยู่
 A fierce anger welled up in his heart
ความโกรธรุนแรงขึ้นในหัวใจของเขา
 Without another word, Bei Feng clenched his hand into a fist and landed a heavy punch on the blonde-haired man’s stomach
ไม่มีคำอื่นใด Bei Feng ก็จับมือของเขาไว้ในกำปั้นและได้ยกหมัดหนักไว้บนกระเพาะอาหารของชายผิวผมสีทอง
   "Peng!"   The blonde-haired man immediately curled up and fell to floor like a boiled shrimp, clutching his stomach and quivering uncontrollably
"เพ้ง" 
   "B*astard! You dare to hurt one of ours? Brothers, kill him!"   The group of men around Bai Xiang took one look at the blonde-haired man lying on the ground and immediately hollered in rage
"B astard * คุณกล้าที่จะทำร้ายเราอย่างใดอย่างหนึ่งพี่น้องฆ่าเขา!" 
   What was the most important thing for people in this business? It was loyalty and face!   Hitting one’s brother was even worse than hitting the person themselves! Without another word, the group directly picked up the baseball bats and watermelon knives lying on the ground beside them and ran towards Bei Feng
อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคนในธุรกิจนี้? 
   With regards to fighting, Bei Feng was not afraid at all
เกี่ยวกับการสู้รบ Bei Feng ไม่ได้กลัวเลย
 He had been in countless brawls since he was young, and had long since gotten used to it
เขาเคยทะเลาะกันนานนับตั้งแต่ที่เขายังเด็กอยู่และใช้เวลานานนับ แต่นั้นมา
 The trick was to open his eyes bravely and not shrink back no matter what
เคล็ดลับคือการเปิดตาของเขาอย่างกล้าหาญและไม่หดกลับไม่ว่าสิ่งที่
 [2]   Especially considering the bloody scene he had been involved in two days ago, Bei Feng’s aura naturally wouldn’t be the least bit inferior to his opponents’
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพิจารณาจากฉากเลือดที่เขามีส่วนเกี่ยวข้องในสองวันก่อนแล้วกลิ่นอายของ Bei Feng จะไม่น้อยกว่าคู่แข่งของเขาเลยทีเดียว "
   Bei Feng stared calmly at the watermelon knife swinging at him and, with a flash of his body, stepped to the side nimbly as he dodged
Bei Feng จ้องมองอย่างใจเย็นที่มีดแตงโมแกว่งที่เขาและด้วยแฟลชของร่างกายของเขาก้าวไปด้านข้างอย่างไร้ขีด จำกัด ในขณะที่เขาหลบ
 Immediately after dodging, he punched out in retaliation against the man with the watermelon knife
ทันทีหลังจากที่หลบเขาชกลงไปแก้แค้นกับชายคนนั้นด้วยมีดแตงโม
 At the same time, a baseball bat smashed into his shoulder
ในเวลาเดียวกันไม้ตีเบสบอลกระแทกเข้าที่ไหล่ของเขา
 Gritting his teeth, Bei Feng continued propelling his fist toward its target as it landed on the man’s chest with a resounding bang
กรูกันฟันเบยฮยังคงผลักดันกำปั้นของเขาไปยังเป้าหมายขณะที่มันร่อนลงบนหน้าอกของชายคนนั้น
   Although Bei Feng’s strength had far exceeded that of an average man, when he received the blow from the baseball bat, it was still rather painful for him! However, there were four opponents remaining in front of him, and he could not let his guard down yet
ถึงแม้ความแรงของ Bei Feng จะเกินกว่าชายทั่วไปเมื่อเขาได้รับการตอบโต้จากไม้เบสบอล แต่มันก็ยังเจ็บปวดมากสำหรับเขา 
   Another baseball bat struck Bei Feng’s thigh, causing him to stagger forward
ไม้ตีเบสบอลอีกตัวหนึ่งกระแทกต้นขาของเบยงฮวงทำให้เขาเดินหน้าไปข้างหน้า
 Clenching his feet and forcefully stopping himself from buckling over, Bei Feng sent a powerful kick towards the other’s knee
การยึดเท้าของเขาและการหยุดยั้งตัวเองจากการพังทลายลงทำให้เบยงฮวางเตะที่มีประสิทธิภาพต่อหัวเข่าของอีกฝ่าย
   A few minutes later, only a single punk was left standing before Bei Feng, holding a baseball bat in his slightly trembling hand
ไม่กี่นาทีต่อมามีเพียงพังก์คนเดียวที่ยืนอยู่ข้างซ้ายก่อนที่เบยงฮองถือไม้เบสบอลไว้ในมือที่สั่นเล็กน้อย
   ‘Is this f*cker made of steel? Why won’t he fall after taking so many hits?!’   Gao Kai looked at the freak before him and suddenly felt a wave of fear surge through his heart
'นี่เป็น cker เหล็ก * ที่ทำจากเหล็ก? 
   The six of them had landed blow after blow on him, and yet, that freak was still standing! Apart from putting some effort into dodging the knives, Bei Feng would rather tank the baseball bats than to miss an opportunity to launch a strike of his own!   "Hu… hu… tell me
ทั้งหกคนตกเป็นเหยื่อระเบิดหลังจากที่เขาระเบิดและยังประหลาดที่ยังคงยืนอยู่! 
 Who was it! Who sent you guys here?!"   Bei Feng’s entire body was wreathed in pain
มันคือใคร! 
 He did not even need to look to know that, beneath the cover of his clothes, his skin was already covered in patches of purple and green bruises
เขาไม่จำเป็นต้องมองไปรู้เลยว่าภายใต้เสื้อผ้าเสื้อผ้าของเขาปกคลุมไปด้วยรอยเปื้อนสีม่วงและสีเขียว
 Even so, he forcefully endured the pain as he walked toward the quivering punk
ถึงแม้เขาจะทนทุกข์ทรมานกับอาการปวดอย่างรุนแรงในขณะที่เดินไปยังพังค์ที่กำลังสั่นไหว
   "Big bro, this is nothing personal! Somebody paid us to do this!"   Gao Kai felt his knees soften as he heard the threat in Bei Feng’s voice, causing him to almost kneel down in panic
"บิ๊กบ่อนี่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวเลยใครบางคนจ่ายเงินให้เราทำแบบนี้!" 
   "Get to the point! Who sent you here!" Bei Feng’s patience was running low
"มาถึงจุดที่ใครส่งคุณมาที่นี่!" 
   "I really don’t know! Somebody came to us, and said that if we can make the owner of this mansion sell the house, they will give us a twenty percent cut of the money! As for the rest, we really know nothing about it!"   Gao Kai felt like he was about to burst into tears at any moment
มีคนมาหาเราและบอกว่าถ้าเราสามารถทำให้เจ้าของคฤหาสน์ตัวนี้ขายบ้านได้พวกเขาจะให้เงิน 20% ของเงิน! ส่วนที่เหลือเราไม่รู้อะไรจริงๆ 
   "Will you do it yourself, or do you want me to do it for you?"   Bei Feng’s tone became increasingly cold as he decided that this pathetic bunch of hooligans truly did not know anything else
"คุณจะทำมันเองหรือคุณต้องการให้ฉันทำเพื่อคุณ?" 
   "I… I’ll do it myself!"   Gao Kai stared stupidly at Bei Feng for a moment before he realized the meaning behind Bei Feng’s words
"ฉัน ... ฉันจะทำมันด้วยตัวเอง!" 
 Under Bei Feng’s unfriendly glare, Gao Kai raised the baseball bat high in the air before bringing it down savagely to smash onto his own leg!   "Pa!"   "AH!"   The crisp sound of a bone breaking rang out across the old mansion, accompanied by a wretched cry
ภายใต้แสงสะท้อนที่ไม่เป็นมิตรของ Bei Feng Gao Kai ยกไม้เบสบอลขึ้นสูงในอากาศก่อนที่จะนำมันลงอย่างทารุณเพื่อชนเข้าสู่ขาของตัวเอง! 
   ‘Good God! What a ruthless strike!’   Even Bei Feng was stunned
'พระเจ้าที่ดี! 
 Somehow, wasn’t it even more ruthless than if he was to do it himself?   "Motherf*cker! How come it broke so easily with such a light swing?!"   Gao Kai hugged his leg as he rolled madly on the floor
อย่างใดไม่ได้มันรุนแรงมากขึ้นกว่าถ้าเขาจะทำมันเอง? 
 He felt like crying but had no tears
เขารู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตา
 If he knew that this would be the result, he would rather have that demon come hit him several times instead…   "Scram!" Bei Feng barked coldly
ถ้าเขารู้ว่านี่จะเป็นผลให้เขาอยากให้ปีศาจคนนี้มาโดนเขาหลายครั้งแทน ... "Scram!" 
   The group of hooligans formed a sorry sight, supporting each other as they hobbled out of the mansion
กลุ่มอันธพาลได้สร้างภาพลวงตาซึ่งกันและกันขณะที่พวกเขาคลานออกจากคฤหาสน์
   ‘Godd*m! I’m never stepping a single foot in this place ever again! Whoever still wishes to come can go by themselves!’   The blonde-haired man was actually the one with the lightest injuries
‘Godd * m! 
 As he looked at the tragic state the others were in, he could not help nodding his head with some trepidation in his heart
ขณะที่เขามองไปที่สถานะโศกนาฏกรรมของคนอื่น ๆ อยู่ในเขาไม่สามารถช่วยพยักหน้าของเขาด้วยความกังวลใจบางอย่างในหัวใจของเขา
 [3]   They could not afford to offend a crazy person like Bei Feng who would risk his life just to return a blow or even to just bite off a piece of the enemy’s flesh!   "Bai Xiang! Are you alright?"   Bei Feng endured his pain and hurried to help Bai Xiang up
[3] พวกเขาไม่สามารถที่จะรุกรานคนบ้าเช่น Bei Feng ที่จะเสี่ยงชีวิตของเขาเพียงเพื่อกลับระเบิดหรือแม้กระทั่งเพียงแค่กัดออกชิ้นส่วนของเนื้อของศัตรู! 
   "I’m fine… I have very thick skin," Bai Xiang replied with a silly and honest smile
"ฉันสบายดี ... ฉันมีผิวพรรณที่หนามาก" Bai Xiang ตอบด้วยรอยยิ้มที่โง่และซื่อสัตย์
 He did not even seem angry at all
เขาไม่ได้โกรธเลย
   "Why didn’t you fight back?" Bei Feng was speechless as he looked upwards at the enormous Bai Xiang
"ทำไมคุณไม่ได้ต่อสู้?" 
 What was the point of having such a tall and muscular body if he didn’t use it?   "I can’t! Father said that I must not raise my hand against other people," Bai Xiang scratched the back of his hair as he shook his head vigorously
อะไรคือจุดที่มีร่างกายสูงและกล้ามเนื้อถ้าเขาไม่ได้ใช้มัน? 
   "You were already getting beaten up
"คุณกำลังพ่ายแพ้แล้ว
 Why can’t you retaliate?"   Bei Feng was dumbfounded
ทำไมคุณไม่สามารถตอบโต้ได้? "เบยงฮยองก็ตะลึง
 What kind of father was this? He taught his own son not to retaliate even when he’s getting beaten up?   "People will die if I hit back…" a trace of fear fleeted past Bai Xiang’s face
พ่อเป็นแบบไหน? 
   "What nonsense
"เรื่องไร้สาระ
 Although you have huge fists, as long as you do not attack their vitals, there’s no way you will kill anybody with just a few blows!"   Bei Feng realized that he was becoming increasingly wicked
แม้ว่าคุณจะมีกำปั้นขนาดใหญ่ตราบเท่าที่คุณไม่โจมตีพลังของพวกเขา แต่ก็ไม่มีทางที่คุณจะฆ่าทุกคนได้โดยไม่กี่ครั้ง! "เบยงฮรู้ว่าเขากำลังกลายเป็นคนชั่วร้ายมากขึ้น
 Right now, he was even teaching Bai Xiang how to beat other people up
ตอนนี้เขายังสอน Bai Xiang ว่าจะเอาชนะคนอื่นได้อย่างไร
   In that moment, Bai Xiang became slightly flustered as he did not know how to reply
ในขณะนั้น Bai Xiang เริ่มกระวนกระวายเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
 Looking around, he saw a millstone which weighed around a few hundred catty
มองไปรอบ ๆ เขาเห็นโม่หินที่มีน้ำหนักประมาณไม่กี่ร้อยแมว
 His eyes lit up as Bai Xiang hurriedly walked towards it
ดวงตาของเขาสว่างขึ้นขณะที่ Bai Xiang รีบเดินไปทางนั้น
   Bei Feng was about to lecture Bai Xiang about walking away in the middle of a conversation when he saw Bai Xiang punch out at the millstone
Bei Feng กำลังจะบรรยายเรื่อง Bai Xiang เกี่ยวกับการเดินออกไปกลางบทสนทนาเมื่อเขาเห็น Bai Xiang ชกที่โม่
   "PENG!"   A rich golden light appeared atop Bai Xiang’s fist as the heavy millstone broke apart, large chunks of stone flying in all directions!   "Like that," Bai Xiang turned around and looked solemnly at Bei Feng
"เป็ง!" 
   "F*ck me!" Bei Feng took a step back in shock
"F * ck ฉัน!" 
 This couldn’t be real, right?   The way he looked at Bai Xiang was as if he was looking at a monster
เรื่องนี้อาจไม่เป็นจริงใช่มั้ย? 
 Let alone another person, even an ox would not be able to withstand such a punch!   "En, your dad was right
แม้กระทั่งคนอื่นแม้วัวจะไม่สามารถทนต่อการชกดังกล่าว! 
 It is better to resolve matters in a civilized way, with our mouths and with logic
เป็นการดีกว่าที่จะแก้ไขปัญหาในลักษณะอารยะด้วยปากและตรรกะของเรา
 Let’s not resort to violence so easily…"   Bei Feng immediately sang a different tune as he saw the immense power behind Bai Xiang’s punch
อย่าไปใช้ความรุนแรงได้อย่างง่ายดาย ... "เบยงฮยอนร้องเพลงต่าง ๆ ทันทีที่เขาเห็นพลังอันยิ่งใหญ่หลังการตีของ Bai Xiang
 How many people could actually take that fist head-on?   Bei Feng had a strange expression on his face as he looked at Bai Xiang
คนจำนวนมากสามารถใช้กำปั้นที่หัวบน? 
 This fellow’s strength had already qualified him as a superhuman existence
ความแข็งแรงของเพื่อนคนนี้ทำให้เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตเหนือมนุษย์
 He would likely have a very promising future if he were to join the triads
เขาอาจจะมีอนาคตที่สดใสมากถ้าเขาเข้าร่วมกลุ่มสามกลุ่ม
 How did he end up in such a state?   Although he was curious, Bei Feng did not pry
เขาจบลงในสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร? 
 After all, everyone had their own secrets
หลังจากที่ทุกคนมีความลับของตัวเอง
   [1] ED/N: Pretty vague in the original version, but he’s likely speaking of his feelings for her
[1] ED / N: ค่อนข้างคลุมเครือในฉบับดั้งเดิม แต่เขาก็พูดถึงความรู้สึกของเขากับเธอ
 [2] ED/N: Somehow, I don’t get the impression that the author has any fighting experience… [3] ED/N: He rly nodded
[2] ED / N: อย่างใดฉันไม่ได้รู้สึกว่าผู้เขียนมีประสบการณ์การต่อสู้ใด ๆ ... [3] ED / N: เขาพยักหน้า
 In case it feels strange, just consider it as him reaffirming his resolution not to come there ever again
ในกรณีที่รู้สึกแปลก ๆ เพียงแค่พิจารณาว่าเขายืนยันถึงความละเอียดของเขาว่าจะไม่กลับมาอีกครั้ง