Chapter 37 Chapter 37: Wang Jun Translator: AstralGhost  Editor: Kurisu An hour later, an enticing and mouth-watering aroma slowly drifted out of the kitchen
บทที่ 37 บทที่ 37: วังจุนนักแปล: AstralGhost Editor: Kurisu ชั่วโมงต่อมากลิ่นหอมที่ล่อลวงและรดน้ำอย่างช้าๆลอยออกจากห้องครัว
   It was not the usual luscious, powerful fragrance typical of flavorful food
มันไม่ได้เป็นกลิ่นหอมที่มีประสิทธิภาพตามปกติของอาหารรสชาติ
 Instead, it was a refreshing and light scent which increased one’s appetite
แต่มันเป็นกลิ่นที่สดชื่นและเบาซึ่งเพิ่มความกระหายของคน
   Even Bei Feng could not help but swallow a few mouthfuls of saliva as his stomach growled impatiently
แม้กระทั่ง Bei Feng ไม่สามารถช่วยได้ แต่กลืนสักสองสามคำของน้ำลายเมื่อกระเพาะอาหารของเขา growled อดทน
   Every single cell in his body had been stimulated by the invigorating aroma, causing Bei Feng to feel increasingly hungry!   It was a truly unbelievable phenomenon
ทุกเซลล์เดียวในร่างกายของเขาได้รับการกระตุ้นโดยกลิ่นหอมชุ่มชื่นทำให้ Bei Feng รู้สึกหิวมากขึ้น! 
 This fragrance by itself was actually not that far ahead of that of the Giant Cock and the Green Fish
กลิ่นหอมนี้เองไม่ได้ไกลเกินกว่าที่ของ Giant Cock และ Green Fish
 And yet, there was a mysteriously element within it that greatly stirred up one’s gastronomical senses
และยังมีองค์ประกอบลึกลับที่อยู่ภายในซึ่งทำให้รู้สึกถึงความรู้สึกทางด้านการกินอย่างมาก
   Bei Feng vaguely remembered a phrase he had seen in the past
เบยงฮวนจำคำพูดที่เขาเคยเห็นในอดีต
 It was something along the lines of how everyone was a slave to their own bodies
เป็นเรื่องที่ทุกคนเป็นทาสต่อร่างกายของตัวเอง
   Take for example a person who felt a sudden desire to eat an apple
ใช้ตัวอย่างเช่นคนที่รู้สึกอยากจะกินแอปเปิ้ลอย่างกะทันหัน
 Now the person might think that the action was a result of free will, but it was in fact, an action directed by their body as it craved the taste and the nutrition which apples contain
ตอนนี้คนอาจคิดว่าการกระทำนี้เป็นผลมาจากเจตจำนงเสรี แต่ในความเป็นจริงการกระทำที่กำกับโดยร่างกายของพวกเขาในขณะที่มันอยากได้รสชาติและคุณค่าทางโภชนาการที่แอปเปิ้ลมี
 In the end, per its request, the person ate an apple
ในที่สุดตามคำขอของคนที่กินแอปเปิ้ล
   "Looks like the System was not exaggerating about how nutritious this Imperial Shrimp is
"ดูเหมือนว่าระบบไม่ได้พูดเกินความจริงเกี่ยวกับคุณค่าทางโภชนาการของกุ้งอิมพีเรียลนี้
" Bei Feng murmured to himself
เบยงบ่นกับตัวเอง
   After a short and agonizing wait, Bei Feng opened the lid to check on the meat
หลังจากรอช้าและทนทุกข์ทรมาน Bei Feng เปิดฝาเพื่อตรวจสอบเนื้อ
 The pincer still looked exactly the same as before it entered the wok
หมุดยังคงเหมือนเดิมก่อนที่มันจะเข้าสู่กระทะ
 Even the bit of flesh near the part where it broke off from the main body remained as white as jade
แม้เนื้อบิตที่อยู่ใกล้กับส่วนที่มันแตกออกจากตัวหลักยังคงเป็นสีขาวเหมือนหยก
   ‘Is it cooked or not?’ Bei Feng himself was unsure as he lifted the steamer and examined the pincer with some confusion
"มันสุกหรือไม่?" ตัวเอง Bei Feng ไม่แน่ใจในขณะที่เขายกเรือกลไฟและตรวจดูว่ามีความสับสนบ้างไหม
   "I’ll just give it a try!" Bei Feng decided that there was only one way to find out if the meat was cooked or not
"ฉันแค่พยายามลอง!" 
   Picking up a pair of chopsticks lying nearby, he lightly pinched a piece of snow-white meat
หยิบขึ้นมาจับคู่ของตะเกียบอยู่ใกล้ ๆ เขาหยิกเนื้อเบา ๆ ของเนื้อหิมะสีขาว
   As he pulled on it gingerly, the entire piece of meat actually slipped cleanly out of the shell! At a glance, it was an unbroken piece of meat at least seven or eight catty in weight!   As for the huge pincer, it had mostly become an empty shell
ขณะที่เขาดึงมันอย่างขยันขันแข็งเนื้อทั้งชิ้นก็ลื่นออกจากเปลือกแล้ว! 
 Bei Feng was absolutely amazed
เบยงฮยองประหลาดใจอย่างมาก
 A moment ago, he had been racking his brains, trying to figure out the best way to crack open the shell to get to the meat inside
เมื่อสักครู่เขาได้ขึงสมองของเขาพยายามที่จะหาวิธีที่ดีที่สุดในการเปิดเปลือกเพื่อเข้าไปสู่เนื้อภายใน
 Who would have thought that it would actually be so simple?!   With a gentle twist of his chopsticks, a piece of meat the size of a thumb was torn off
ใครจะคิดว่ามันจะง่ายจริงๆ?! 
 Bei Feng dipped a corner of the meat into the sauce prepared earlier and brought it carefully to his mouth as he gently bit down on it
Bei Feng จุ่มมุมของเนื้อเป็นซอสที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้และนำมันอย่างระมัดระวังเพื่อปากของเขาในขณะที่เขาเบา ๆ ลงบนมัน
   Immediately, a thin trace of sweetness dissolved on his tongue, spreading slowly to even the most remote corners of his mouth! The Imperial Shrimp’s meat was tender, fibrous and chewy, and gnawing on it brought about an extremely pleasurable sensation
ทันทีร่องรอยของความหวานบางละลายบนลิ้นของเขากระจายไปช้า ๆ แม้แต่มุมที่ห่างไกลที่สุดของปากของเขา! 
   An orgasmic zest of freshness exploded forth with every bite, causing one to feel as though they had been transported a thousand zhang deep into the ocean!   As the Imperial Shrimp meat travelled down the esophagus and into the stomach, a warm and comfortable feeling persisted through the gastric system, as though there was a mini burner in his body
ความซาบซึ้งในความสดชื่นของความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าด้วยการกัดทุกครั้งทำให้รู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกส่งพันโผงเข้าไปในมหาสมุทร! 
   "Bai Xiang, come and eat first! You can work on the giant lobster after this!" Bei Feng shoved another mouthful of meat into his mouth and faced the yard as he hollered loudly
"Bai Xiang มากินครั้งแรกคุณสามารถทำงานบนกุ้งมังกรยักษ์หลังจากนี้!" 
   This piece of pincer meat should be more than enough for two people
ชิ้นเนื้อหมุดนี้น่าจะเพียงพอสำหรับคนสองคน
 Bei Feng did not even bother to cook any rice and ate the meat directly without any side dishes
Bei Feng ไม่ต้องกังวลกับการปรุงอาหารข้าวและกินเนื้อสัตว์โดยตรง
   The moment Bai Xiang entered the room, he was greeted with the appetizing aroma of the Imperial Shrimp
ขณะที่ Bai Xiang เดินเข้าไปในห้องเขาได้รับการต้อนรับด้วยกลิ่นหอมของกุ้งอิมพีเรียล
 Without any further delay, he immediately grabbed a pair of chopsticks and unhesitatingly grabbed a large piece of meat, putting it into his mouth with a blissful expression on his face
เขาก็รีบคว้าคู่ตะเกียบและคว้าชิ้นเนื้อขนาดใหญ่เอาไว้วางไว้ในปากของเขาด้วยการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความสุขบนใบหน้าของเขา
   "GE!"   Bei Feng patted his stomach and burped contentedly
"จีอี" 
 As much as he wished he could continue shoving more meat into his mouth, he could only look bitterly at his bloated belly and curse the heavens for not giving him more space in his stomach
เท่าที่เขาปรารถนาให้เขาสามารถย้ำเนื้อสัตว์เข้าไปในปากได้มากขึ้นเขาก็จะดูขมขื่นที่ท้องพระโรงของเขาและสาปแช่งฟ้าสวรรค์เพื่อไม่ให้เขามีช่องว่างมากขึ้นในท้องของเขา
   He watched enviously as Bai Xiang continued wolfing the meat down like a well-drilled machine
เขาเฝ้ามองอิจฉาขณะที่ Bai Xiang ยังคงหมอบลงเนื้อเหมือนเครื่องเจาะที่ดี
 Finally, after some time, even Bai Xiang was unable to eat anymore
ในที่สุดหลังจากที่บางครั้งแม้แต่ตากเซียงก็ไม่สามารถกินอาหารได้อีกต่อไป
   In the end, there was still more than half of this piece of seven to eight jin of Imperial Shrimp pincer meat left over
ในตอนท้ายยังคงมีมากกว่าครึ่งหนึ่งของชิ้นนี้ของเจ็ดถึงแปดจินของเนื้ออิมพีเรียลเนื้อกุ้งที่เหลืออยู่
 However, even so, Bei Feng and Bai Xiang could only gaze at each other in speechless despair
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเบยงฮองและตากเซียงจางจะจ้องมองกันที่ความสิ้นหวัง แต่เพียงผู้เดียว
   The two of them had been able to easily finish similar amounts of food in the past, but this time, they actually failed!   If it was only one person, it might be possible to attribute the failure to an external factor
ทั้งสองคนสามารถทำอาหารในปริมาณที่ใกล้เคียงกันได้ในอดีต แต่เวลานี้พวกเขาล้มเหลวจริงๆ! 
 However, now that both of them were similarly defeated by the Imperial Shrimp, there was no questioning the fact that the Imperial Shrimp was definitely an extraordinary ingredient!   "The amount of energy contained within this Imperial Shrimp meat must be extremely high! It should be many times higher than that of normal food!" Bei Feng burped lightly and mumbled to himself
อย่างไรก็ตามตอนนี้ทั้งสองคนแพ้กุ้งอิมพีเรียลอย่างเดียวกันไม่มีใครตั้งคำถามว่ากุ้งอิมพีเรียลเป็นส่วนผสมที่พิเศษจริงๆ! 
   "Well, I haven’t accepted any customers for a long time… I’ll take 10 today!" Bei Feng thought aloud
"ดีฉันไม่ได้รับการยอมรับลูกค้ามาเป็นเวลานาน ... ฉันจะใช้เวลา 10 วัน!" 
 Money was not everything, but one couldn’t do anything without money! [1]   Since the Imperial Shrimp was obviously an absolutely top-class ingredient, Bei Feng was not about to sell it cheaply
เงินไม่ได้ทุกอย่าง แต่อย่างใดอย่างหนึ่งไม่สามารถทำอะไรได้โดยไม่มีเงิน! 
   ‘What’s a suitable price?’   Bei Feng scrunched his eyebrows and thought deeply
'ราคาที่เหมาะสมคืออะไร?' เบยงฮยอนกรีดคิ้วและคิดลึก ๆ
 If he set it too high, nobody would be willing to pay the price
ถ้าเขาตั้งค่าสูงเกินไปไม่มีใครยินดีจ่ายราคา
 In contrast, if he set it too low, it would be too unjustifiable
ในทางตรงกันข้ามถ้าเขาตั้งค่าต่ำเกินไปก็จะไม่ถูกต้องมากเกินไป
   ‘Let’s go with 6,000 dollars for a table of four! Mn, it wouldn’t use up too much ingredients even for 10 tables too,’ Bei Feng finally settled with a number he thought was perfect
ไปกันเถอะกับ 6,000 ดอลลาร์สำหรับโต๊ะสี่! 
   "Hello? Boss Wang? I have recently came up with a new dish at my private restaurant
"สวัสดีบอสวังฉันเพิ่งมากับจานใหม่ที่ร้านอาหารส่วนตัวของฉัน
 Are you interested in coming over to taste it?"   The first person Bei Feng had thought of when he had a new dish was naturally the tycoon, Wang Jian
คุณสนใจที่จะมาลิ้มรสมันได้หรือไม่? "คนแรกที่เบยงฮยองได้คิดถึงตอนที่เขามีอาหารจานใหม่เป็นผู้ประกอบการวัง Jian อย่างแท้จริง
 Before he even posted anything on the internet forums, he decided to invite Wang Jian first
ก่อนที่เขาจะโพสต์อะไรก็ตามในฟอรัมอินเทอร์เน็ตเขาก็ตัดสินใจที่จะเชิญ Wang Jian ก่อน
   Bei Feng was not eyeing Wang Jian’s money
Bei Feng ไม่ได้มองหาเงินของ Wang Jian
 He simply enjoyed the company of Wang Jian and Liu Ziyun
เขาชอบ บริษัท Wang Jian และ Liu Ziyun
   "Hahaha, you are trying to use me as a food tester right?"   Wang Jian was sitting in his office, massaging his temples
"ฮ่า ๆ คุณกำลังพยายามที่จะใช้ฉันเป็นผู้ทดสอบอาหารใช่ไหม?" 
 Due to the increased workload in recent days, he had been suffering from a lack of sleep and his mood had taken a dive
เนื่องจากภาระงานที่เพิ่มขึ้นในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเขาต้องทนทุกข์ทรมานเนื่องจากขาดการนอนหลับและอารมณ์ของเขาก็ดำน้ำขึ้น
 When he had heard Bei Feng’s words just now, he’d actually cheered up a bit and thus could not help but tease him
เมื่อตอนที่เขาได้ยินคำพูดของเบยงฮยอกแล้วเขาก็จะเชียร์ขึ้นมานิดหน่อยแล้วจึงไม่สามารถยั่วให้เขาได้
   With regards to Bei Feng’s cooking, Wang Jian was actually filled with anticipation in his heart
ในแง่ของการปรุงอาหารของเบยองฮวนวังเจี้ยนนั้นเต็มไปด้วยความคาดหมายในใจ
 After contacting with Bei Feng several times, he could tell that Bei Feng would not call him unless he had absolute confidence in his new dish
หลังจากได้ติดต่อกับเบยงฮยองหลายครั้งแล้วเขาก็สามารถบอกได้ว่าเบยงฮจะโทรหาเขาไม่ได้จนกว่าเขาจะมั่นใจในจานใหม่ของเขา
   "Forget it, I’ll be able to save more for myself if you’re not coming," Bei Feng did not attempt to curry favor with Wang Jian like others usually did
"ลืมไปเถอะฉันจะช่วยตัวเองได้มากขึ้นถ้าคุณไม่ได้มา" เบยงฮวาไม่ได้พยายามที่จะรื่นเริงกับ Wang Jian เหมือนกับคนอื่น ๆ มักทำ
 Rather, he mercilessly made fun of the poor guy instead
แต่เขาไม่ได้ทำร้ายคนที่แต่งตัวประหลาดที่ไม่ดีแทน
   "Alright, alright, I’ll come over later!"   Wang Jian was momentarily flustered
"เอาล่ะฉันจะมาทีหลัง!" 
 This brat was well-known as a willful fellow! If he continued teasing him, Bei Feng might really not leave him any food!   "Great, I’ll go and cook now," Bei Feng replied with a wry smile and ended the call
เด็กคนนี้เป็นที่รู้จักกันดีในฐานะเพื่อนที่จงใจ! 
   "Damn brat! Where did you run off to fool around this time!"   Wang Jian’s jovial expression changed quickly, resembling turning to the next, completely different page in a book
"เดี๋ยวนี้คุณต้องวิ่งหนีไปที่ไหนสักแห่งในเวลานี้!" 
 Turning around, he dialled a number and snapped in an exasperated tone
หันไปรอบ ๆ เขาโทรหาเบอร์และโกรธด้วยเสียงโกรธ
   Somewhere in Qingcheng, a white Lamborghini sped down the open highway, causing any who saw it to gasp in shock and envy
ที่ไหนสักแห่งในเมือง Qingcheng รถ Lamborghini สีขาวได้วิ่งลงทางหลวงที่เปิดกว้างทำให้ผู้ที่เห็นมันกระวนกระวายและอิจฉา
   Wang Jun’s face dropped as he looked at the caller ID ‘Old man’ ringing on his phone
ใบหน้าของนายวังจางหายไปในขณะที่เขามองไปที่หมายเลขโทรศัพท์ของชายชราเรียกเข้าโทรศัพท์ของเขา
 Turning to the beauty beside him, he panicked, "Nuonuo, please don’t make any noise, my old man is calling me!"   "Hey, Dad… I swear I’m not fooling around!" Wang Jun said feebly as soon as he picked up the phone
หันไปทางด้านความงามข้างๆเขาเขาตื่นตระหนก "Nuonuo อย่าได้เสียงดังชายชราเรียกผม!" 
 Wang Jun who feared neither the heavens nor the earth was actually unable to gather any courage in front of his old man
วังจิงที่ไม่กลัวทั้งสวรรค์และโลกก็ไม่สามารถรวบรวมความกล้าหาญใด ๆ ต่อหน้าคนชราได้
   All his money was managed by his father
เงินทั้งหมดของเขาได้รับการจัดการโดยพ่อของเขา
 Thus, if it were to be cut off for some reason, that would truly a fate worse than death!   "Hmph! You still remember that you have a father? Tell me, how long have you stayed outside without returning home already?" Wang Jian scolded
ดังนั้นถ้ามันถูกตัดออกด้วยเหตุผลบางอย่างที่แท้จริงจะเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย! 
   "Alright, I got it, dad, I’ll come home later," Wang Jun paused for a moment before replying meekly
"เอาล่ะพ่อมาบ้านเถอะ" วังจุนหยุดพักสักครู่ก่อนที่จะตอบอย่างนุ่มนวล
   "Good
"ดี
 Come back this afternoon, we’ll have lunch together
กลับมาบ่ายวันนี้เราจะรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน
"   Wang Jian put down the phone and sighed melancholically
วังเจี้ยนวางโทรศัพท์ไว้และเศร้าหมอง
   This son of his really made him worry too much
ลูกชายคนนี้ของเขาทำให้เขาต้องกังวลมากเกินไป
 How could he dare entrust a huge corporation and all its employees to him like this?   "Brother Jun, what’s wrong? Did you get scolded by your father? I say, isn’t that old relic a little too strict? We’re just having a bit of fun…"   Zhang Nuo looked at the slightly green Wang Jun beside her and grumbled indignantly
เขาจะกล้ามอบหมายให้ บริษัท ขนาดใหญ่และพนักงานทุกคนให้เขาอย่างนี้ได้อย่างไร? 
   "Get out!"   Wang Jun suddenly turned around and told Zhang Nuo dryly
"ออกไป!" 
   "What?"   Zhang Nuo did not understand Wang Jun’s words immediately
"อะไร?" 
   "I said get out of the car!"   Wang Jun snapped icily
"ฉันพูดออกจากรถ!" 
   "Brother Jun, what’s wrong? Did I somehow make you angry? Just tell me what it is
"บราเดอร์จุนมีอะไรผิดพลาดหรือไม่ฉันทำให้ฉันโกรธแค่ไหน? แค่บอกฉันว่ามันคืออะไร
 I’ll change, ok?"   Zhang Nuo panicked
ฉันจะเปลี่ยนได้ไหม? "Zhang Nuo ตื่นตระหนก
 What was going on?!   "No matter what, my dad was the person who took care of me and raised me since I was young! When did it become a random b*tch’s turn to mouth off about my dad?! Now, get lost before I really lose my temper!"   A dangerous light flashed across Wang Jun’s pupils
เกิดอะไรขึ้น?! 
   Zhang Nuo was scared out of her wits
Zhang Nuo กลัวออกจากปัญญาของเธอ
 Was this still the Wang Jun she knew? The cheeky and boisterous guy she was used to had suddenly transformed into an overbearing tyrant!   At that moment, Zhang Nuo did not even dare to cry and make a scene
นี่คือวังจุนที่เธอรู้จักหรือยัง? 
 She could only get out of the car obediently
เธอสามารถออกจากรถอย่างเชื่อฟังเท่านั้น
 As she watched the white Lamborghini driving off into the distance, she could not help but shed a stream of hot tears in sorrow
ขณะที่เธอเฝ้ามอง Lamborghini สีขาวขับรถออกไปในระยะทางที่เธอไม่สามารถช่วย แต่หลั่งน้ำตาไหลร้อนในความเศร้าโศก
   All her hopes for marriage had been ruined in this one stroke
ความหวังทั้งหมดของเธอสำหรับการสมรสถูกทำลายลงในครั้งเดียวนี้
 In that moment Zhang Nuo could do little but curse her big mouth
ในขณะนั้น Zhang Nuo สามารถทำอะไรได้เล็กน้อย แต่สาปแช่งปากใหญ่ของเธอ
   As for Wang Jun, he was actually feeling extremely regretful in that moment
สำหรับ Wang Jun เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งในช่วงนั้น
 His mother had passed away very early in his life
แม่ของเขาเสียชีวิตในวัยเด็ก
 His father had never remarried even after all these years, and had endured all kinds of hardships to raise him
พ่อของเขาไม่เคยแต่งงานใหม่แม้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและทนทุกข์ทรมานทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเลี้ยงดูเขา
   And yet, he had actually lost himself for a moment and neglected to care for the father who had raised him with love! The white Lamborghini sped up as the more he thought of his old man, the more he wished to get home as soon as possible
และยังเขาได้สูญเสียตัวเองจริงสักครู่และละเลยที่จะดูแลพ่อที่ยกเขาด้วยความรัก! 
         [1] ED/N: Unless I’m thinking too much, it may be a paraphrase of a Chinese philosopher
[1] ED / N: ถ้าฉันคิดมากเกินไปอาจเป็นการแปลความหมายของปราชญ์ชาวจีน
 While I forgot his name, google said he’s called Zhuang Zhou, a philosopher from 4th century B
ขณะที่ฉันลืมชื่อของเขา Google กล่าวว่าเขาเรียกว่า Zhuang Zhou นักปรัชญาจากศตวรรษที่ 4 B
C
C
 Couldn’t confirm it, though
ไม่สามารถยืนยันได้