Chapter 39 Chapter 39: Liu Ziyun Shocked To The Core Translator: AstralGhost  Editor: Kurisu "Wait, isn’t this that infamous private restaurant?" Wang Jun realized with a shock
บทที่ 39: Liu Ziyun ตกใจกับแกนนักแปล: AstralGhost Editor: Kurisu "รอไม่ได้นี่ร้านอาหารส่วนตัวที่น่าอับอาย?" 
   A spine-chilling thought crept into his mind
ความคิดเกี่ยวกับกระดูกสันหลังและความหนาวเย็นพุ่งเข้ามาในจิตใจของเขา
 ‘Oh f*ck! Could it be that dad is finally taking me to meet this half-brother of mine?’   Wang Jun felt a gnawing annoyance growing in his heart
'โอ้ f * ck! 
 If this guy really was his elder brother, wouldn’t he end up having to split the family inheritance with him?   As he realized this, the way at which he gazed at Bei Feng became laced with animosity
ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นพี่ชายของเขาจริงๆเขาจะไม่แบ่งมรดกทางครอบครัวกับเขาใช่ไหม? 
   "This is… "   Bei Feng’s five senses had already reached a very high level
"นี่คือ ... " ความรู้สึกห้าประการของเบยงฮยองได้มาถึงระดับที่สูงมากแล้ว
 Although the guarded look in Wang Jun’s eyes had only appeared for a brief moment and was hidden in a flash, Bei Feng was still able to catch it immediately
แม้ว่ารูปลักษณ์ที่เตรียมพร้อมไว้ในดวงตาของวังจันก็ปรากฏขึ้นเพียงชั่วครู่และถูกซ่อนไว้ในแสงแฟลชเบยงฮยังคงสามารถจับมันได้ทันที
   "This is my son, Wang Jun
"นี่คือลูกชายของฉัน, วังจุน
 Haha, you youngsters should have more common topics to talk about with each other
ฮ่าฮ่าพวกคุณควรมีหัวข้อที่เป็นกันบ่อยๆเพื่อพูดคุยกัน
 Feel free to disregard this old man and chat amongst yourselves
รู้สึกอิสระที่จะไม่สนใจชายชราคนนี้และพูดคุยกันเอง
"   "This is Bei Feng
"นี่คือเบยฮ
 He’s a top-notch cook!" Wang Jun gestured at Bei Feng and introduced
เขาเป็นพ่อครัวที่ยอดเยี่ยม! "วังจุนได้โบยบินฮยองและแนะนำ
   ""En
"" En
""   The two nodded curtly at each other, while making a short, nasal sound in their throats in greeting
"" ทั้งสองพยักหน้าเบา ๆ กันและกันในขณะที่ทำเสียงสั้นจมูกในทักทาย
   ‘What chat amongst yourselves
พูดอะไรกันเอง
 Isn’t it so that it will not be so awkward later on when you reveal his identity?’   Wang Jun had a strange expression on his face
ไม่ใช่ตอนที่คุณเปิดเผยอัตลักษณ์ของตัวเองหรือไม่? "วังจุนมีสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้า
 When a person got a wrong idea, it would often take hold of their minds, and, to them, every event would somehow line up with that thought, reinforcing their hypothesis
เมื่อคนมีความคิดผิดก็มักจะใช้เวลาของจิตใจของพวกเขาและเพื่อพวกเขาทุกเหตุการณ์อย่างใดจะขึ้นบรรทัดกับความคิดที่เสริมสมมติฐานของพวกเขา
   In contrast, Liu Ziyun was looking at Bei Feng in puzzlement
ในทางตรงกันข้าม Liu Ziyun กำลังมองไปที่ Bei Feng ด้วยความตระหนี่
   "Are my eyes mistaken?" Liu Ziyun cocked his head and mumbled softly
"ตาของฉันผิดหรือเปล่า?" 
   "Sit down first, the food will be ready soon," Bei Feng smiled lightly and said
"นั่งลงก่อนอาหารจะพร้อมเร็ว ๆ นี้" เบยงฮยองยิ้มเบา ๆ และพูด
   "Alright, you go ahead and do your thing
"เอาล่ะคุณไปข้างหน้าและทำสิ่งที่คุณ
 We’ll just sit and wait for the food," Wang Jun chuckled good-naturedly
เราก็นั่งรออาหาร "วังจุนหัวเราะอย่างดี
   "Eh? What’s that plant? It’s flowers are really beautiful!"   Wang Jun was usually disinterested in most mundane things
"มันเป็นดอกไม้ที่สวยจริงๆ!" 
 There was rarely anything that could catch his attention
มีอะไรที่ไม่ค่อยได้ดึงดูดความสนใจของเขา
 But as soon as he laid eyes on the Vampiric Vine, he was instantly attracted to it
แต่ทันทีที่เขามองเห็น Vampiric Vine เขาก็ถูกดึงดูดโดยทันที
 Getting up, he moved to observe the Vampiric Vine up close
ลุกขึ้นเดินไปสังเกต Vampiric Vine ใกล้ชิด
   "Don’t!" Bei Feng shouted abruptly, causing Wang Jun to leap backwards like a startled deer
"ไม่!" 
   "That flower is not open for public viewing
"ดอกไม้นั้นไม่เปิดให้ประชาชนชม
 Please maintain at least ten meters distance from it," Bei Feng growled sternly
กรุณารักษาระยะทางอย่างน้อยสิบเมตร "Bei Feng งอกขึ้นอย่างดุเดือด
   "What’s the big deal? I’m just taking a look, it's not like I’m not going to break it," Wang Jun rolled his eyes nonchalantly
"เป็นเรื่องใหญ่อะไรฉันแค่ดูไม่เหมือนฉันจะไม่ทำมัน" วังจึ่งตาของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน
 This Bei Feng was really an overly paranoid person! "Even if I do somehow break off a few branches, I can compensate you for it
เบยงฮยองเป็นคนหวาดระแวงสุดเหวี่ยง! 
"   Wang Jun smiled
วังจุนยิ้ม
 No matter how precious the flower was, he felt that it should be within his means to pay for it
ไม่ว่าดอกไม้นั้นมีค่าเท่าไหร่เขาก็รู้สึกว่ามันน่าจะเป็นวิธีที่จะจ่ายเงินได้
   "You won’t be able to afford it," Bei Feng narrowed his eyes and warned seriously
"คุณจะไม่สามารถจ่ายเงินได้" Bei Feng หรี่ตาและเตือนอย่างจริงจัง
   "Alright, that’s enough
"เอาล่ะพอแล้ว
 Wang Jun, come here and sit down," Wang Jian felt a little displeased by the whole affair as well
วังจุนมาที่นี่และนั่งลง "วังจื้อรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับเรื่องทั้งหมดเช่นกัน
 Wasn’t it just a stupid flower?   Shaking his head, Bei Feng did not bother to explain
ไม่ใช่แค่ดอกไม้โง่เท่านั้น? 
 He directly carried a tub of fresh pig’s blood from the side and set it before the Vampiric Vine
เขาถือถังเลือดหมูสดจากด้านข้างและตั้งไว้ก่อน Vampiric Vine
   As it sensed the arrival of a meal, the Vampiric Vine suddenly stirred into action
เมื่อรู้สึกถึงการมาถึงของมื้ออาหาร Vampiric Vine ก็ขยับเข้าสู่การกระทำ
 Tens of thick and sharp root hairs burst out of the ground and shot into the tub of blood
มีรากผมหนาและคมหลายพันแผ่กระจายออกมาจากพื้นดินและถูกยิงเข้าอ่างในเลือด
   In that moment, the faces of Wang Jian, Wang Jun and Liu Ziyun were drained of color as they watched the Vampiric Vine feed
ในขณะนั้นใบหน้าของวัง Jian, Wang Jun และ Liu Ziyun ถูกระบายสีเมื่อดูอาหาร Vampiric Vine
 It was actually a blood sucking carnivorous plant!   Wang Jun suddenly understood with perfect clarity, why Bei Feng said he would not be able to afford the compensation
มันเป็นจริงดูดเลือดพืชกินเนื้อ! 
 Because, it didn’t matter whether he had money or not if he was dead!   A drop of cold sweat trickled down his brows as he recalled just how close he had been to approaching this deadly plant
เพราะมันไม่สำคัญว่าเขามีเงินหรือไม่ถ้าเขาตาย! 
   "This is the meat of a top-grade giant shrimp caught at the depth of a thousand meters below the sea level
"นี่คือเนื้อกุ้งขนาดยักษ์ที่ติดอยู่ที่ระดับความลึก 1,000 เมตรใต้ระดับน้ำทะเล
 Enjoy!"   Bei Feng put a huge plate on the table
Bei Feng วางจานใหญ่ไว้บนโต๊ะ
   "And… then?" Wang Jian probed
"และ ... แล้ว?" 
   "That’s it
"แค่นั้นแหละ
 This is the only dish," Bei Feng pointed out blankly
นี่เป็นเพียงจานเดียวเท่านั้น "เบยงฮวงชี้ชัด
   "Huh? Ok, let me try it first
"โอ้โอ๊ะให้ฉันลองดูก่อน
"   At a first glance, the dish only contained some puffy, snowy white flesh which seemed to be packed into numerous large light-blue containers
"ได้อย่างรวดเร็วก่อนจานมีเพียงบางส่วนเนื้อสีขาวเต็มไปด้วยหิมะซึ่งดูเหมือนจะบรรจุลงในภาชนะบรรจุสีฟ้าขนาดใหญ่จำนวนมาก
 The shrimp flesh within the containers steadily emitted plumes of white steam that floated into Wang Jian’s nose, causing his appetite to be greatly aroused
เนื้อกุ้งที่อยู่ในภาชนะบรรจุได้รับไอน้ำสีขาวที่ลอยอยู่ในจมูกของวังจื้ออย่างสม่ำเสมอส่งผลให้ความกระหายของเขาถูกกระตุ้นอย่างมาก
   That’s right, Wang Jian’s group all assumed that the light-blue shells were just something like a special bamboo container used for steaming the meat
ถูกต้องกลุ่ม Wang Jian ทั้งหมดสันนิษฐานว่าเปลือกหอยสีฟ้าเป็นเพียงบางอย่างเช่นภาชนะไม้ไผ่พิเศษที่ใช้สำหรับการนึ่งเนื้อสัตว์
 The thought that such a large imperial shrimp could exist had never even crossed their minds!   "This… oh God! How could this be so delicious?!"   As soon as the piece of meat entered his mouth, Wang Jian thought of a food dish he had seen in a movie
ความคิดที่ว่ากุ้งของจักรวรรดิขนาดใหญ่ดังกล่าวอาจไม่เคยแม้แต่จะก้าวข้ามจิตใจของพวกเขา 
 the Explosive Pissing Beef Balls! [1]   It was so chewy and elastic the meat literally bounced within one’s mouth
ระเบิดเนื้อ Pissing ลูก! 
 But with a light bite, the juice and soup would burst forth in a myriad of flavours!   ‘Isn’t this a bit too exaggerated?’   Wang Jun remained unfazed
แต่ด้วยการกัดแสงน้ำและน้ำซุปจะระเบิดออกมามากมาย! 
 Born with a silver spoon in his mouth, he had travelled to a multitude of places and tasted all kinds of delicacies
เกิดมาพร้อมกับช้อนเงินในปากของเขาเขาเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆและลิ้มรสอาหารรสเลิศทุกชนิด
 He hadn’t encountered any food which would cause him to reveal such an enraptured expression like his father’s
เขาไม่เคยเจออาหารใด ๆ ที่จะทำให้เขาได้เห็นการแสดงออกที่น่าพิศวงเช่นพ่อของเขา
   "This is definitely the most delicious thing I have ever tasted! There’s no comparison at all!"   Wang Jian said emotionally
"นี่เป็นสิ่งที่อร่อยที่สุดที่ฉันได้เคยลิ้มลองเลยไม่มีเลย!" 
 Sighing, he turned around and looked at Bei Feng
เขาหันกลับไปมองไปที่เบยฮอง
 "I say, little friend, for something this delicious, isn’t this amount a bit too little? How can this be enough!"   "Hoho, go ahead and dig in first
"ฉันพูดเพื่อนเล็ก ๆ สำหรับสิ่งที่แสนอร่อยนี้ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยนิดหน่อยหรือเปล่า? 
 If it’s not enough, I can go and make some more," a sly smile appeared on the corner of Bei Feng’s lips
ถ้ายังไม่พอฉันก็สามารถทำอะไรได้บ้าง "รอยยิ้มที่โง่เขลาปรากฏขึ้นที่มุมปากของเบยงฮยอก
   He could hardly resist the urge to laugh out loud as he imagined the torturous looks on Wang Jian and the rest’s faces when they realized that they could only stare in distress and battle their desire as they lay groaning
เขาแทบจะไม่สามารถต่อต้านการกระตุ้นให้หัวเราะออกมาดังที่เขาคิดว่าการดูถูกดูวัง Jian และใบหน้าของผู้อื่นเมื่อพวกเขาตระหนักว่าพวกเขาสามารถจ้องอยู่ในความทุกข์ยากและต่อสู้กับความปรารถนาของพวกเขาขณะที่พวกเขาร้องคร่ำครวญ
 Although the food of their dreams would be right in front of them, they would be too bloated to eat a single bite more!   Wang Jian looked at the crafty smile on Bei Feng’s face and felt that there must be a sinister twist to this situation
แม้ว่าอาหารในฝันของพวกเขาจะอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็จะอ้วนเกินไปที่จะกินเพียงครั้งเดียว! 
 However, he was unable to determine what the problem was
อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถระบุปัญหาได้
   By now, Wang Jun and Liu Ziyun had also grabbed a piece of meat and put it in their mouths
ตอนนี้วังจุนและหลิวเซยันก็คว้าเนื้อไว้และวางไว้ในปากของพวกเขา
   "Oh my God! This is so good!"   Wang Jun’s face lit up in surprise as he exclaimed
"โอ้พระเจ้าของฉันนี่เป็นสิ่งที่ดีมาก!" 
 He finally understood why his father had appeared so intoxicated a moment ago
ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาปรากฏตัวขึ้นมามึนเมาเมื่อไม่นานมานี้
 In fact, now that he tasted the Imperial Shrimp himself, he felt that his father had actually been rather reserved!   "What a pure and nourishing energy! What exactly is this meat?!"   In the moment that the meat entered his mouth, Liu Ziyun too had been revelling in the amazing taste
ในความเป็นจริงตอนนี้ที่เขาลิ้มรสอิมพีเรียลกุ้งตัวเองเขารู้สึกว่าพ่อของเขาได้รับการสงวนไว้จริงๆ! 
 However, as the piece of meat slid down his throat and entered his stomach, he was able to feel a strong nourishing force spreading out from his stomach and into his body!   The speed at which Martial Practitioners digested their food was a few times faster than that of the average person
อย่างไรก็ตามในขณะที่ชิ้นส่วนของเนื้อเลื่อนลงลำคอของเขาและเข้าสู่กระเพาะอาหารของเขาเขาก็สามารถที่จะรู้สึกแรงบำรุงที่แข็งแกร่งกระจายออกมาจากกระเพาะอาหารของเขาและเข้าสู่ร่างกายของเขา! 
 For some, it could go up to tens of times that of normal people’s!   They were also able to sense their body’s conditions much more clearly
สำหรับบางคนอาจเป็นไปได้หลายสิบเท่าของคนปกติ! 
 In some cases, these martial practitioners could even be said to be their own personal doctor since they knew their bodies so well! Although they might not be able to sense small changes on the cellular level, they could easily detect the larger and more obvious changes in their bodies
ในบางกรณีผู้ฝึกเหล่านี้อาจเป็นหมอส่วนตัวของตัวเองได้เนื่องจากพวกเขารู้ว่าร่างกายของพวกเขาเป็นอย่างดี! 
   A wave of untainted energy was quickly released from the meat soon after it entered Liu Ziyun’s stomach, instantly filling him with pure strength!   "What kind of meat is this?!" Liu Ziyun wondered aloud, shocked
คลื่นแห่งพลังงานที่เปลี่ยวได้รับการปล่อยตัวออกมาอย่างรวดเร็วจากเนื้อสัตว์ไม่นานหลังจากที่มันเข้าสู่กระเพาะอาหารของหลิว Ziyun ทันทีกรอกเขาด้วยความบริสุทธิ์! 
   Bei Feng smiled knowingly, but did not explain
Bei Feng ยิ้มอย่างรู้ แต่ไม่ได้อธิบาย
   Liu Ziyun widened his eyes and looked thoughtfully at Bei Feng for a moment
Liu Ziyun เงยหน้าขึ้นมองและมองไปที่ Bei Feng สักครู่
 In the end, he did not push the issue and refocused his attention on the Imperial Shrimp’s meat
ในตอนท้ายเขาไม่ได้ผลักดันประเด็นนี้และให้ความสำคัญกับเนื้อของอิมพีเรียลกุ้ง
   Bai Xiang and Bei Feng also entered the fray, continuously shoving large mouthfuls of meat down their throats
Bai Xiang และ Bei Feng เข้าร่วมการต่อสู้อย่างต่อเนื่องโดยมีการพ่นเนื้อสัตว์ลงลำคอ
 Wang Jian and Wang Jun descended into a silent frenzy as their chopsticks flashed between their mouths and the table with lightning speed
วัง Jian และ Wang Jun ลงไปในความบ้าเงียบเป็นตะเกียบของพวกเขาประกายระหว่างปากของพวกเขาและตารางที่มีความเร็วฟ้าผ่า
   "Oh no! I can’t eat anymore!"   Wang Jian’s face was slightly distorted as he stared at the large amount of meat in front of him
"โอ้ฉันไม่สามารถกินได้อีกแล้ว!" 
 Despite his bloated stomach, he could still feel a bit of drool gathering in the corner of his mouth
แม้กระเพาะป่องของเขาเขาก็ยังคงรู้สึกหยดน้ำลายอยู่ในปากของเขา
 The spirit was willing but the body was weak
วิญญาณก็เต็มใจ แต่ร่างกายก็อ่อนแอ
 His stomach was simply too bloated! He felt like he was going to explode if he ate anymore!   ‘AH! What a bunch of beasts!’   Wang Jun was in a similar situation
ท้องของเขามันอ้วนเกินไป! 
 A look of embarrassment appeared on his face as he caught the eye of his father
รูปลักษณ์ของความลำบากใจที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาจับตามองพ่อของเขา
 However, as he looked around him, Wang Jun could not help but curse internally as he saw that apart from himself and his father, the other three crazy bastards were still mercilessly shoving mouthfuls of meat into their mouths without the slightest pause!   "What’s wrong, Boss Wang? Do you need me to cook another serving for you?" Bei Feng resisted the urge to laugh out loud as he looked at Wang Jian and asked innocently
อย่างไรก็ตามในขณะที่เขามองไปรอบตัวเขาวังจุนไม่สามารถช่วย แต่สาปแช่งภายในขณะที่เขาเห็นว่านอกเหนือจากตัวเขาเองและพ่อของเขาสามคนอื่นบ้าบ้ายังคงไร้ความปราณีพ่น mouthfuls เนื้อเข้าไปในปากของพวกเขาโดยไม่ต้องหยุดเพียงเล็กน้อย! 
   "Ah… hahaha… hmm… what kind of lobster is this? It’s rather filling, isn’t it? It’s just a few mouthfuls and I feel full already
"อ่า ... ฮ่าฮ่า ... อืม ... กุ้งก้ามกรามแบบนี้มันค่อนข้างจะเต็มไปหมดใช่มั้ย? มันเป็นเพียงแค่ไม่กี่คำและฉันรู้สึกอิ่มแล้ว
 There’s even a nice warm feeling in my stomach now," Wang Jian cleared his throat awkwardly
ตอนนี้ท้องมีความรู้สึกอุ่น ๆ ดีแล้ว "Wang Jian กวาดคออย่างงุ่มง่าม
   "Boss Wang
"เจ้านายวัง
"   Liu Ziyun turned around and lightly shook his head at Wang Jian
"หลิว Ziyun หันกลับไปและเบา ๆ ส่ายหัวที่วัง Jian
   "Well, if Boss Wang likes it, you can take a few jin of the meat home to eat," Bei Feng offered with a smile
"ดีถ้าเจ้านายวังชอบก็คุณสามารถใช้จินไม่กี่ของเนื้อสัตว์ที่บ้านที่จะกิน" Bei Feng เสนอด้วยรอยยิ้ม
   "Hehe, in that case, it would be discourteous of me to decline," Wang Jian’s eyes lit up in delight as he hurriedly accepted, as though afraid that Bei Feng would change his mind
"เฮ้ยในกรณีนี้มันจะดูหมิ่นศาสนาของฉันที่จะปฏิเสธ" ดวงตาของ Wang Jian สว่างขึ้นในความสุขในขณะที่เขารีบยอมรับเช่นราวกับกลัวว่า Bei Feng จะเปลี่ยนความคิดของเขา
   By the end of the meal, the Wang father and son felt extremely satisfied
ในตอนท้ายของมื้ออาหารพ่อของวังและลูกชายรู้สึกพอใจมาก
 The only regret they had was that they could not finish everything, and had to spend the rest of the time staring longingly at Bei Feng, Bai Xiang and Liu Ziyun gobbling up the food
ความเสียใจเพียงอย่างเดียวคือพวกเขาไม่สามารถทำทุกอย่างได้และต้องใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างไม่หยุดยั้งที่ Bei Feng, Bai Xiang และ Liu Ziyun กินอาหาร
   "Ziyun, is something the matter? Just now you were shaking your head…"   Wang Jian asked as soon as they boarded the helicopter
"Ziyun เป็นเรื่องสำคัญหรือไม่ตอนนี้คุณกำลังสั่นศีรษะ ... " วัง Jian ถามทันทีที่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์
   "Boss Wang, you don’t really think that the shrimp we ate was just some regular shrimp right?"   Liu Ziyun did not answer Wang Jian directly
"เจ้านายวังคุณไม่คิดจริงๆว่ากุ้งที่เรากินคือกุ้งปกติบางตัวใช่มั้ย?" 
 Instead, he threw a question of his own in return
แต่เขากลับโยนคำถามของเขาเองกลับคืนมา
   "Although that was the most delicious shrimp I’ve ever tasted, it couldn’t be that much more extraordinary than normal shrimps
"แม้ว่าจะเป็นกุ้งที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยลิ้มลอง แต่ก็ไม่น่าแปลกใจมากกว่ากุ้งปกติ
 The reason it tasted so good was because that older brother’s cooking skills are simply too high," before Wang Jian could reply, Wang Jun rubbed his belly and said with the airs of a gourmet who had seen it all
เหตุผลที่ได้ลิ้มรสดีมากเพราะทักษะการทำอาหารของพี่ชายนั้นสูงเกินไป "ก่อนที่ Wang Jian จะตอบว่าวังจุนถูหน้าท้องของเขาและพูดกับนักชิมคนหนึ่งที่ได้เห็นมันทั้งหมด
   "Heh
"หึ
 Let me tell you guys something
ให้ฉันบอกพวกคุณบ้าง
 Based on my estimations, if we were to put the same several jin of meat we ate earlier into the circle of martial artists, we could sell it for 100,000 yuan a jin and people would still be fighting and jockeying to buy it!" Liu Ziyun shook his head and laughed coldly
จากการคาดการณ์ของเราถ้าเราจะใส่เนื้อจินหลายชิ้นที่เรากินเข้าไปก่อนหน้านี้ในวงกลมของศิลปินนักต่อสู้เราสามารถขายได้ 100,000 หยวนจินและคนอื่น ๆ ก็จะต่อสู้และแย่งชิงซื้อ "Liu Ziyun 
       [1] TL/N: Stephen Chow - God of cookery https://www
[1] TL / N: Stephen Chow - พระเจ้าแห่งการปรุงอาหาร https: // www
youtube
YouTube
com/watch?v=D7OTWivc3H4
co.th / ดู? v = D7OTWivc3H4