Chapter 4 Chapter 4 – Heartless   The uneven stone steps were very dangerous on both sides
ขั้นตอนของหินที่ไม่เรียบเป็นสิ่งที่อันตรายมากทั้งสองด้าน
 The slightest mistake would cause one to slip and fall
ความผิดพลาดเล็กน้อยอาจทำให้เกิดการลื่นไถลและล้มลง
 After less than half a day, Wang Lin’s legs felt like they were made of lead
หลังจากผ่านไปไม่ถึงครึ่งวันขาของวังแลนก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขาทำมาจากตะกั่ว
 He was sweaty and out of breath, it was difficult to even move
เขาเป็นคนขับเหงื่อและหายใจออกมันก็ยากที่จะได้ย้าย
 Looking up from the bottom of the mountain, the trail didn’t seem long, but now, this trail felt like it had no end
มองขึ้นมาจากด้านล่างของภูเขาเส้นทางไม่ได้ดูเหมือนนาน แต่ตอนนี้เส้นทางนี้รู้สึกว่ามันมีที่สิ้นสุดไม่มี
 Wang Lin’s heart sank
หัวใจของ Wang Lin ทรุดลง
 He could not help but generate thoughts of despair
เขาไม่สามารถช่วย แต่สร้างความคิดของความสิ้นหวัง
 In front of him there were a dozen physically strong boys, slowly climbing
ด้านหน้าของเขามีชายหนุ่มแข็งแกร่งหลายสิบคนและปีนเขาอย่างช้าๆ
 They were all also out of breath
พวกเขาทั้งหมดก็ออกจากลมหายใจ
 Until now, no one had given up
จนถึงขณะนี้ไม่มีใครยอมแพ้
 Wang Lin gritted his teeth
วังหลินเหวี่ยงฟัน
 He knew this was his last chance
เขารู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเขา
 His parents’ expectations filled his mind
ความคาดหวังของพ่อแม่ของเขาเต็มไปด้วยความคิด
 At that very moment, the foot of a boy behind him slipped
ในขณะนั้นเท้าของเด็กชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขาลื่นไถล
 The boy fell off the side of the mountain with a scream
เด็กชายคนนี้หลุดจากฝั่งด้วยเสียงกรีดร้อง
 “I give up! HELP!” Everybody stopped to looked down at the same time and saw a dark light flashing by
"ฉันยอมแพ้! 
 A Heng Yue Sect disciple appeared out of nowhere and grabbed the boy
ศิษย์สาวกเฮง Yue ปรากฏตัวออกมาจากที่ใดและคว้าตัวเด็กไว้
 Their bodies could be seen gently falling to the foot of the mountain
ร่างกายของพวกเขาสามารถเห็นได้อย่างอ่อนโยนล้มลงไปที่เท้าของภูเขา
 Wang Lin was pale and silent
วังแลนเงียบและเงียบ
 He carefully continued climbing upwards
เขาค่อยๆปีนขึ้นไป
 Time seemed to be passing much more slowly
เวลาดูเหมือนจะช้าลงมาก
 Two days later, he could see the shadows of the dozen of youths in front of him Wang Lin didn’t know how many of these companions would give up, he only knew that he must not give up
สองวันต่อมาเขาได้เห็นเงาของโหลของเยาวชนที่อยู่ข้างหน้าเขาวังหลินไม่ทราบว่าหลายสหายเหล่านี้จะยอมแพ้เขาเพียง แต่รู้ว่าเขาจะต้องไม่ยอมแพ้
 His feet were were bleeding and swelling
เท้าของเขามีเลือดออกและบวม
 He felt a terrible tingling every step he took
เขารู้สึกว่ารู้สึกเสียวซ่าทุกขั้นตอนที่เขาหยิบ
 He still persisted and used his hands to climb
เขายังคงยืนหยัดและใช้มือของเขาปีนขึ้นไป
 A middle aged man with a sickly complexion floated down the stairs from the top of the mountain
ชายวัยกลางคนที่มีผิวอ่อนแอลอยลงบันไดจากด้านบนของภูเขา
 “Little children, keep your hearts strong, for this path is ruthless
"เด็กน้อยให้หัวใจของคุณเข้มแข็งเพราะเส้นทางนี้ไร้ความปรานี
 It won’t be in vain, nothing is in vain…
จะไม่ไร้ผลไม่มีอะไรจะไร้ผล ...
” He let out a lengthy sigh as he floated down past the climbing youths
"เขาปล่อยให้ถอนหายใจยาวในขณะที่เขาลอยลงมาผ่านเยาวชนปีนเขา
 The middle aged man passed Wang Lin
ชายวัยกลางคนเดินผ่าน Wang Lin
 This was the sixth youth he passed by, and he was the most pathetic of the bunch
นี่เป็นเยาวชนที่อายุหกขวบที่เขาเดินผ่านไปและเขาเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในกลุ่มนี้
 With clothes soaked with blood, he seemed to be bleeding everywhere
ด้วยเสื้อผ้าที่แช่เลือดเขาดูเหมือนเลือดออกทุกที
 His knees and toes were mangled
หัวเข่าและปลายเท้า
 Wang Lin was climbing using his hands at this point
วังแลนกำลังปีนโดยใช้มือของเขาที่จุดนี้
 The middle aged man sighed loudly and asked, “My child, what is your name?” Wing Lin’s vision was blurry
ชายวัยกลางคนถอนหายใจเสียงดังและถามว่า "ลูกของฉันคุณชื่ออะไร?" วิสัยทัศน์ของ Wing Lin เบลอ
 The only thought in his head was to reach the top or die
ความคิดเดียวในหัวของเขาคือการเข้าถึงด้านบนหรือตาย
 He didn’t even hear the middle aged man’s question
เขาไม่ได้ได้ยินคำถามของชายวัยกลางคน
 In his eyes this little trail was the only thing that mattered
ในสายตาของเขาเส้นทางเล็ก ๆ นี้เป็นสิ่งเดียวที่สำคัญ
 The middle aged man looked at Wang Lin’s eyes
ชายวัยกลางคนมองตาของวังแลน
 Deep down, he was rather moved
ลึกลงเขาค่อนข้างเคลื่อนไหว
 He put his hand on Wang Lin’s head
เขาวางมือลงบนหัววังแลน
 “This boy has amazing perseverance
"เด็กคนนี้มีความเพียรที่น่าอัศจรรย์
 It’s too bad he lacks talent
มันแย่มากที่เขาขาดความสามารถ
 What a waste, what a waste…
สิ่งที่เสียสิ่งที่เสีย ...
” He gave Wang Lin a deep look, then continued to descend the steps
"เขาให้หลินหลินดูลึก ๆ แล้วก็เดินลงบันไดต่อไป
 The next night, Wang Lin’s hands were bloody
คืนถัดมามือของวังแลนมีเลือดไหล
 He left a trail of blood as he climbed the stairs
เขาทิ้งรอยเลือดขณะที่เขาปีนขึ้นบันได
 He did not know how he kept going, but something kept fueling his body to go on
เขาไม่ได้รู้ว่าเขายังทำอะไรอยู่ แต่สิ่งที่ยังเติมพลังให้ร่างกายของเขาต่อไป
 He felt like he could die at any time
เขารู้สึกเหมือนว่าเขาจะตายได้ตลอดเวลา
 The sun rose on the third day
ดวงอาทิตย์ขึ้นในวันที่สาม
 In the distance, Wang Lin could just barely make out the end of the stone steps
ในระยะไกลวังหลินก็แทบจะไม่สามารถหาจุดสิ้นสุดของขั้นตอนหินได้
 Unfortunately, with the end in sight, he heard a thunderous voice that shook his heart
แต่ด้วยสายตาของเขาเขาได้ยินเสียงดังสนั่นที่ส่ายหัวใจ
 “Time is up
"หมดเวลาแล้ว
 Only three have qualified
มีเพียงสามคนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสม
 The rest…
ส่วนที่เหลือ…
FAILED!” Wang Lin let out a small, bitter laugh
ล้มเหลว "วังหลินออกหัวเราะเล็ก ๆ ขม
 He looked down while his body was slanting down on the stairs
เขามองลงไปขณะที่ร่างกายของเขาเอียงลงบันได
 His consciousness completely faded
สติของเขาจางหายไปหมด
 The black-clad middle aged man from three days ago stood on top of the mountain
ชายวัยกลางคนสวมเสื้อสีดำจากสามวันก่อนยืนอยู่บนยอดเขา
 He was looking at Wang Lin from less than 50 meters away with a ruthless look in his eyes
เขากำลังมองไปที่วังหลินจากน้อยกว่า 50 เมตรด้วยความโหดเหี้ยมในสายตาของเขา
 A few Heng Yue Sect disciples went down from the top of the mountain
สาวกเฮง Yue บางคนลงมาจากยอดภูเขา
 They each stopped next to one of the youths on the way down and fed them medicine
พวกเขาแต่ละคนหยุดอยู่ข้างหนึ่งของเยาวชนในทางลงและเลี้ยงดูพวกเขายา
 A female Heng Yue Sect disciple said in a cold voice, “Seniors, out of 39 testers, 25 gave up
หญิงสาวเฮง Yue นิกายกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็น "ผู้สูงอายุออกจาก 39 ผู้ทดสอบ 25 ให้ขึ้น
 Only three passed the test, and 11 remain
มีเพียงสามคนผ่านการทดสอบและยังคงอยู่ 11 คน
” She had also experienced this brutal test
"เธอยังเคยประสบกับการทดสอบที่โหดร้ายนี้
 She relied on the martial arts she had practiced since she was a child to pass
เธอพึ่งพาศิลปะการต่อสู้ที่เธอฝึกตั้งแต่ยังเยาว์วัย
 She barely had enough perseverance
เธอแทบไม่มีความเพียรพอ
 Even now, after ten years of effort, she still hadn’t become a true disciple
แม้กระทั่งหลังจากสิบปีแห่งความพยายามแล้วเธอก็ยังไม่ได้เป็นศิษย์ที่แท้จริง
 The black-clad middle aged man had an icy look in his eyes
ชายวัยกลางคนสวมเสื้อสีดำมีสายตาที่เย็นตา
 He slightly nodded while his eyes swept past the 11 unconscious teenagers
เขาพยักหน้าเล็กน้อยในขณะที่ดวงตากวาดผ่านวัยรุ่นที่ไม่ได้สติ 11 คน
”Take the three that qualified and find work for them to do in the future
"ใช้เวลาสามคนที่มีคุณสมบัติและหางานทำเพื่อให้พวกเขาทำในอนาคต
 Send the 25 that gave up back to their families
ส่ง 25 คนที่ยอมแพ้ให้กับครอบครัว
 As for the last 11 people, wait for them to wake up
สำหรับ 11 คนสุดท้ายรอให้พวกเขาตื่นขึ้นมา
 Send them together to the house of the sword spirit to see if any of them have spiritual affinity with the sword spirit
ส่งพวกเขาไปที่บ้านของวิญญาณดาบเพื่อดูว่ามีคนใดในพวกเขาที่มีจิตวิญญาณเป็นดาบกับวิญญาณหรือไม่
 If they don’t, send them home” After the middle aged man was finished here, he walked away without another glance and the youths below
ถ้าพวกเขาไม่ได้ส่งพวกเขากลับบ้าน "หลังจากชายวัยกลางคนจบที่นี่แล้วเขาก็เดินออกไปโดยไม่ได้มองข้ามอีกต่อไปและเยาวชนที่อยู่ด้านล่าง
 Three days later, at the house of the sword spirit, stood 11 teenagers with pale faces
สามวันต่อมาที่บ้านของวิญญาณดาบยืน 11 วัยรุ่นที่มีใบหน้าอ่อน
 The injuries all over Wang Lin’s body were already healed, but the wound in his heart was still gaping open
การบาดเจ็บที่ตัววังหลินหายไปแล้ว แต่บาดแผลในใจก็ยังเหวี่ยงออกไป
 The pain of his failure kept eating away at his mind and body
ความเจ็บปวดของความล้มเหลวของเขาเก็บกินไปที่จิตใจและร่างกายของเขา
 This test of the spirit of the sword was conducted not by the black-clad middle aged man, but by a man wearing white, someone they hadn’t seen before
การทดสอบจิตวิญญาณของดาบนี้ไม่ใช่เรื่องของชายวัยกลางคนที่สวมชุดสีดำ แต่โดยชายที่สวมชุดขาวคนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
 He had the same cold, ruthless look in his eyes
เขาดูเย็นชาและดูไร้ความปราณีเหมือนกันในสายตาของเขา
 He looked at the youths as if they were ants
เขามองไปที่หนุ่ม ๆ ราวกับว่าพวกเขาเป็นมด
 The man said, with an impatient look, “This is the last test
ชายคนนั้นพูดด้วยความใจร้อน "นี่เป็นการทดสอบครั้งสุดท้าย
 If you can walk into this room, you are qualified
ถ้าคุณสามารถเดินเข้าไปในห้องนี้คุณมีคุณสมบัติ
” All Wang Lin saw was an extremely common building
"ทั้งหมด Wang Lin เห็นเป็นอาคารทั่วไปมาก
 The front door of the building was open
ประตูหน้าของอาคารเปิดออก
 When he looked inside, he could see swords of different lengths
เมื่อเขามองเข้าไปด้านในเขาจะเห็นดาบที่มีความยาวแตกต่างกัน
 Each of the youths, one by one, walked towards the house
เด็กแต่ละคนทีละคนเดินไปที่บ้าน
 The first one that approached got within 5 meters of the house
คนแรกเข้ามาภายในบ้านประมาณ 5 เมตร
 His face went red as he struggled to get closer, but was expelled by an invisible force
หน้าของนายแดงขึ้นขณะที่พยายามดิ้นรนใกล้ชิด แต่ถูกไล่ออกจากโรงเรียนด้วยกำลังมองไม่เห็น
 “Unqualified! Next!” said the man in white
“ไม่มีเงื่อนไข! 
 Wang Lin was the seventh in line
วังแลนเป็นสายที่เจ็ด
 The six before him all met the same fate, expelled by an invisible force when they got within 5 meters of the house
ทั้งหกคนก่อนที่เขาจะพบกับชะตากรรมเดียวกันถูกไล่ออกจากกองกำลังที่มองไม่เห็นเมื่อพวกเขาเข้าไปภายในบ้าน 5 เมตร
 He smiled bitterly, and with the last bit of hope in his heart, stepped forward
เขายิ้มอย่างขมขื่นและด้วยความหวังสุดท้ายในใจก้าวไปข้างหน้า
 As he approached the five meter mark, Wang Lin was able to keep going with ease
ขณะที่เดินเข้ามาใกล้ป้ายห้าเมตร Wang Lin ก็สามารถเดินต่อไปได้อย่างง่ายดาย
 His heart was beating rapidly with anticipation
หัวใจของเขากำลังเต้นอย่างรวดเร็วด้วยความคาดหมาย
 He stepped closer, 1 meter more
เขาก้าวเข้าไปใกล้อีก 1 เมตร
 He wasn’t feeling any discomfort yet
เขารู้สึกไม่สบายอะไร
 The white clothed man let out a surprised “Hey!”
ชายผิวขาวปล่อยให้ "เฮ้!" แปลกใจ
 His eyes were bright, and his face showed slight interest
ดวงตาของเขาสดใสและใบหน้าของเขาแสดงความสนใจเล็กน้อย
 He gently said, “Don’t hesitate to continue
เขาพูดเบา ๆ ว่า "อย่าลังเลที่จะดำเนินการต่อ
 Keep walking towards the house of the spirit of the sword
เดินต่อบ้านด้วยจิตวิญญาณของดาบ
 If you are recognized by the spirit of the sword, you will be accepted as a true disciple, even if you failed the two previous tests
หากคุณได้รับการยอมรับด้วยจิตวิญญาณของดาบคุณจะได้รับการยอมรับว่าเป็นศิษย์ที่แท้จริงแม้ว่าคุณจะไม่ผ่านการทดสอบก่อนหน้านี้ก็ตาม
” The ten other teenagers standing there had the color of envy in their faces
"สิบวัยรุ่นคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ที่นั่นมีสีอิจฉาในใบหน้าของพวกเขา
 They were deeply jealous of Wang Lin
พวกเขารู้สึกหึงหวงวังหลิน
 Wang Lin was very tense on the inside
วังแลนเครียดอยู่ข้างใน
 The looks his parents gave him flashed through his mind again as he stepped one meter closer to the door
ลักษณะพ่อแม่ของเขาทำให้เขาพลิกโฉมเข้าสู่ความคิดของเขาอีกครั้งขณะที่เขาก้าวเข้าไปใกล้ประตูหนึ่งเมตร
 There were only 3 meters remaining to reach the door
เหลืออีกเพียง 3 เมตรก็ถึงประตู
 Wang Lin took another step
หลินหลินก้าวไปอีกขั้น
 He suddenly felt a huge force rush in his direction
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ากองกำลังขนาดใหญ่พุ่งไปในทิศทางของเขา
 Wang Lin lost control of his body and was sent flying more than ten meters away
วังหลินสูญเสียการควบคุมร่างกายของเขาและถูกส่งไปอยู่ห่างออกไปกว่าสิบเมตร
 The rest of the youths all looked at Wang Lin with mocking expressions in their eyes
ส่วนที่เหลือทุกคนมอง Wang Lin ด้วยความเย้ายวนในสายตาของพวกเขา
 They thought that Wang Lin was just like them after all, with no chance
พวกเขาคิดว่าวังหลินก็เหมือนพวกเขาหลังจากทั้งหมดไม่มีโอกาส
 With a bitter laugh, Wang Lin could feel the gaping wounds in his heart grow bigger
วังแลนรู้สึกขมขื่นกับการหัวเราะที่ขมขื่นในหัวใจของเขาโตขึ้น
 His parents’ expectant eyes gradually dissipated from his mind
ดวงตาที่คาดหวังจากพ่อแม่ของเขาค่อยๆจางหายไปจากจิตใจของเขา
 The man in white’s eyes turned cold again and he said, “Failed
คนที่ดวงตาขาวผึ่งอีกครั้งและพูดว่า "ล้มเหลว
 Next
ต่อไป
”
”