Chapter 7 Chapter 7 – Leaving Home   “That’s right! Fourth brother, we are speaking for you because you gave your spot to second bother
บทที่ 7 บทที่ 7 - ออกจากบ้าน "ถูกต้อง! 
 What Wang Zhuo said was correct, your son is stronger than Tie Zhu
สิ่งที่นายวัง Zhuo กล่าวว่าถูกต้องลูกชายของคุณแข็งแกร่งกว่า Tie Zhu
 He might have really gotten selected by the immortals
เขาอาจได้รับอากาศจริงๆเลือกโดยอมตะ
” Tie Zhu’s fifth brother added on the side
พี่ชายคนที่ห้าของ Tie Zhu เข้ามาอยู่ข้างๆ
 Wang Zhuo, with a proud smile, gloated, “Their family brought all this upon themselves
Wang Zhuo ด้วยรอยยิ้มอันยิ้มแย้มแจ่มใส "ครอบครัวของพวกเขานำสิ่งเหล่านี้มาสู่ตัวเอง
 My father and I warned them beforehand
พ่อกับฉันเตือนพวกเขาล่วงหน้า
 This useless family is about as stubborn as a donkey
ครอบครัวไร้ประโยชน์นี้เป็นเรื่องที่ดื้อรั้นเหมือนลา
 Now they hit a wall
ตอนนี้พวกเขาตีผนัง
” Wang Hao, with a pale face said, “Tie Zhu, he…” Before he could finish, Wang Hao’s father shot him a fierce look
"วังฮ่ากับหน้าซีดกล่าวว่า" Tie Zhu เขา ... "ก่อนที่เขาจะเสร็จสิ้นพ่อของ Wang Hao ยิงเขาดูดุร้าย
 He lost all confidence and kept quiet afterwards
เขาสูญเสียความเชื่อมั่นทั้งหมดและเงียบสงบในภายหลัง
 Tie Zhu’s fourth uncle let out a deep sigh and said, “Whoever brings this up again means he has something against me, let this be done
ลุงที่สี่ของ Tie Zhu ปล่อยลมหายใจลึก ๆ และพูดว่า "ใครก็ตามที่นำเรื่องนี้ขึ้นมาอีกหมายความว่าเขามีอะไรบางอย่างกับฉันขอให้ทำเช่นนี้
 Tie Zhu not being selected can only be said that he wasn’t fortunate enough and nothing else
Tie Zhu ไม่ได้รับเลือกเท่านั้นที่สามารถกล่าวว่าเขาไม่ได้โชคดีพอและไม่มีอะไรอื่น
 Tie Zhu don’t take it to heart, you can come to your fourth uncle for anything
Tie Zhu ไม่เอาใจใส่คุณสามารถมาลุงที่สี่ของคุณเพื่ออะไร
 I have no say in immortal sects, but when it comes to normal sects, your uncle still has some ability to get in you
ฉันไม่ได้พูดในนิกายเป็นอมตะ แต่เมื่อมันมาถึงนิกายปกติลุงของคุณยังคงมีความสามารถบางอย่างที่จะได้รับในตัวคุณ
 You can go with my son, Hu Zi
คุณสามารถไปกับลูกชายของฉัน Hu Zi ได้
 I have alway planned to send him to a sect to train
ฉันตั้งใจที่จะส่งเขาไปฝึกอบรมนิกาย
 Wang Zhuo chuckled when he heard that
Wang Zhuo หัวเราะเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น
 He scornfully said, “Tie Zhu, I say go with fourth uncle
เขาตะโกนกล่าวว่า "Tie Zhu, ฉันพูดไปกับลุงที่สี่
 When you get there, you can tell them you were the trash that was rejected by the immortals
เมื่อคุณไปถึงที่นั่นคุณสามารถบอกได้ว่าคุณเป็นถังขยะที่ถูกปฏิเสธโดยอมตะ
 They might really take you
พวกเขาอาจจะพาคุณไปจริงๆ
” Wang Lin slowly raised his head
"วังหลินค่อยๆยกหัวขึ้น
 He looked around, glaring at all the surrounding relatives
เขามองไปรอบ ๆ และจ้องมองญาติที่อยู่รอบ ๆ
 When his eyes finally landed on Wang Zhuo he said, “Wang Zhuo, mark my words
เมื่อสายตาของเขาลงสู่วังกวางเขาพูดว่า "วังกว้าทำเครื่องหมายคำพูดของฉัน
 I, Wang Lin, will definitely enter an immortal school
ฉันวังหลินแน่นอนจะเข้าโรงเรียนอนันต์
 I’ll also never forget how you and your father insulted my family
ฉันจะไม่ลืมว่าคุณและพ่อของคุณดูถูกครอบครัวของฉันอย่างไร
” Wang Zhuo laughed when he heard Tie Zhu’s words but before he could say anything else, Fourth Uncle shouted at Wang Zhuo, “ You wordy little brat! I’m going to waste you right now! Let see if the immortals still want you then
"วัง Zhuo หัวเราะเมื่อเขาได้ยินคำพูดของ Tie Zhu แต่ก่อนที่เขาจะสามารถพูดอะไรได้ลุงของลุงที่สี่ตะโกนใส่ Wang Zhuo ว่า" คุณเป็นคนขี้เหนียวเล็ก ๆ น้อย ๆ ! 
” Wang Zhuo’s father suddenly looked pale
พ่อของ Wang Zhuo ก็จางหายไป
 He hurriedly stepped in front of Wang Zhuo
เขารีบเดินหน้า Wang Zhuo
 “Fourth brother, you wouldn’t dare!” The surrounding relatives all held a cold smile on their faces as they watched the events unfold in front of them Tie Zhu’s fourth uncle laughed
"พี่ชายคนที่สี่คุณจะไม่กล้า!" ญาติรอบข้างต่างยิ้มให้กับใบหน้าของพวกเขาขณะที่พวกเขาเฝ้าดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หน้าพวกเขาลุงของ Tie Zhu คนที่สี่หัวเราะ
 He had a steely look in his eyes
เขาจ้องตาในสายตาของเขา
 In a low, deep voice, he said, “Really brother? I wouldn’t dare?” Tie Zhu’s father quickly stepped forward to pull his fourth brother back
เสียงต่ำลึก ๆ เขาพูดว่า "พี่ชายจริงๆเหรอ? 
 “Fourth brother, listen to your second brother
พี่ชายคนที่สี่ฟังพี่ชายคนที่สองของคุณ
 You have a wife and kids at home, acting like this isn’t worth it for you
คุณมีภรรยาและลูก ๆ ที่บ้านทำตัวแบบนี้ไม่คุ้มกับคุณ
 I will forever remember what you have done for me, just bring my family home
ฉันจำได้ตลอดไปว่าคุณทำอะไรกับฉันแค่พาครอบครัวกลับบ้าน
” Fourth Uncle glared at Wang Zhuo’s father
"ลุงที่สี่ลุกจ้องไปที่พ่อของ Wang Zhuo
 He then nodded at his second brother, and proceeded to leave the house with Tie Zhu and his family
จากนั้นเขาก็พยักหน้าให้พี่ชายคนที่สองของเขาและเดินออกจากบ้านไปกับ Tie Zhu และครอบครัวของเขา
 Even from afar, Wang Lin could hear the relatives in the yard mocking him and his family
แม้กระทั่งจากที่ไกล่เกลี่ยวังหลินก็ได้ยินเสียงญาติพี่น้องที่ลานบ้านเยาะเย้ยเขาและครอบครัวของเขา
 The family sat in Fourth Uncle’s carriage as he gave them a ride home
ครอบครัวนั่งอยู่ในรถม้าของลุงที่สี่ขณะที่เขาขับรถกลับบ้าน
 Silence enveloped the inside of the carriage
ความเงียบปกคลุมด้านในของรถ
 Tie Zhu’s father quietly sighed
พ่อของ Tie Zhu ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ
 It’d be false to say that he wasn’t disappointed, but Tie Zhu was still his son
เป็นเท็จที่จะกล่าวว่าเขาไม่ได้ผิดหวัง แต่ Tie Zhu ยังคงเป็นลูกชายของเขา
 He finally broke the silence
ในที่สุดเขาก็หยุดความเงียบ
 “Tie Zhu, this is nothing, alright? When I was forced out of the house before, I was much more despondent than you, yet I still persevered
"Tie Zhu นี่มันไม่มีอะไรดีมั้ย? 
 Listen to your father
ฟังพ่อของคุณ
 Go home and study
กลับบ้านและเรียน
 Strive towards a good result in next year’s district exam
มุ่งมั่นที่จะให้ผลการสอบวัดระดับตำบลในปีถัดไปเป็นผลดี
 If you don’t feel like reading, go relax with your fourth uncle
ถ้าคุณไม่รู้สึกเหมือนกำลังอ่านไปผ่อนคลายกับลุงที่สี่
” Tie Zhu’s mother gave her son a loving look and consoled him
"แม่ของ Tie Zhu ทำให้ลูกชายของเธอดูน่ารักและปลอบโยนเขา
 “Tie Zhu, don’t do anything stupid
"Tie Zhu ไม่ได้ทำอะไรโง่
 You’re my only son
คุณเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน
 If anything happens to you, I wouldn’t want to live anymore
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณฉันก็ไม่อยากอยู่อีกต่อไป
 You have to be strong
คุณต้องเข้มแข็ง
” As she was talking, tears rolled down her face
"ขณะที่เธอกำลังพูดน้ำตาไหลลงมาที่ใบหน้าของเธอ
 Wang Lin looked at his parents
วังหลินมองไปที่พ่อแม่ของเขา
 He nodded and said, “Father, mother, rest assured
เขาพยักหน้าและพูดว่า "พ่อแม่สบายใจ
 I will not do anything silly
ฉันจะไม่ทำอะไรโง่
 Don’t worry, I have a plan
ไม่ต้องห่วงฉันมีแผน
” Tie Zhu’s mother embraced him
แม่ของ Tie Zhu กอดเขาไว้
 While holding him in her arms she said, “Tie Zhu, it’s over
ขณะที่จับเขาไว้ในอ้อมแขนเธอกล่าวว่า "Tie Zhu มันจบแล้ว
 We will forget about this matter
เราจะลืมเรื่องนี้
” In his mother’s warm embrace, Tie Zhu’s wounded heart was slowly healing
"ในกอดอบอุ่นของแม่แม่หัวใจที่บาดเจ็บของ Tie Zhu กำลังค่อยๆหายเป็นปกติ
 He felt exhausted after the events of the last few days
เขารู้สึกเหนื่อยหลังจากเหตุการณ์ในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา
 As the carriage bounced up and down, Tie Zhu slowly drifted into sleep
ขณะที่รถแฉลบขึ้นและลง Tie Zhu ก็ค่อยๆลอยไปนอน
 He saw a dream
เขาเห็นความฝัน
 He dreamt that he was an immortal, flying in the sky with his parents…
เขาฝันว่าเขาเป็นอมตะบินอยู่บนท้องฟ้ากับพ่อแม่ของเขา ...
 When Tie Zhu woke up, it was late at night
เมื่อ Tie Zhu ตื่นขึ้นมามันก็ดึก
 He sighed lightly as he looked around at the familiar room
เขาถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่มองไปรอบ ๆ ห้องที่คุ้นเคย
 His heart was resolute
หัวใจของเขาเด็ดเดี่ยว
 Before he left the house, he took a long, deep look at his sleeping parents
ก่อนที่เขาจะออกจากบ้านเขาก็มองลึกไปที่พ่อแม่ที่กำลังนอนหลับอยู่
 He picked up a pen and paper, and wrote a letter
เขาหยิบกระดาษปากกาขึ้นและเขียนจดหมาย
 After taking enough dry food, he was on his way
หลังจากทานอาหารแห้งพอเขากำลังเดินทางไป
 “I will not give up on the path to becoming an immortal
"ฉันจะไม่ยอมแพ้บนเส้นทางที่จะกลายเป็นอมตะ
 I must try to join Heng Yue Sect one more time! If they still won’t accept me, I must at least find the location of other immortal sects
ฉันต้องพยายามเข้าร่วมกับเฮงเย่อีกครั้ง! 
” Wang Lin’s eyes were filled with resolve as he left the mountain village, carrying only a bag
ตาของ Wang Lin เต็มไปด้วยความตั้งใจขณะออกจากหมู่บ้านภูเขา
 With the moonlight paving the road and stars marking his direction, Wang Lin made his way forward, only his long shadow for company
ด้วยแสงจันทร์ที่ปูถนนและดวงดาวเป็นทิศทางของเขาวังแลนเดินไปข้างหน้าและมีเงายาวนานสำหรับ บริษัท เท่านั้น
 Three days have passed
สามวันผ่านไป
 Wang Lin was walking on a remote mountain road
วังแลนกำลังเดินบนถนนที่ห่างไกลจากภูเขา
 He had opened his eyes back when the young immortal was holding him
เขาลืมตาขึ้นเมื่อหนุ่มอมตะจับเขาไว้
 He could still recall the general direction
เขายังจำได้ว่าทิศทางทั่วไป
 Heading east, Wang Lin ignored the weeds that were cutting both his legs
วังหลินมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกไม่สนใจวัชพืชที่ตัดขาทั้งสองของเขา
 He kept moving forward
เขาก้าวไปข้างหน้า
 After a week, he had already entered the inner parts of the mountains
หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เขาก็เข้าไปในเขตภูเขาด้านในแล้ว
 Fortunately, there were no man-eating beasts here
โชคดีที่ไม่มีสัตว์ที่กินคนที่นี่
 Wang Lin pursued his path carefully
วังแลนเดินตามเส้นทางของเขาอย่างระมัดระวัง
 Today, when he looked up, he was finally able to see the familiar misty peaks on an isolated hill top
วันนี้เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองเขาก็สามารถมองเห็นยอดเขาที่ปกคลุมไปด้วยหมอกบนเนินเขาที่แยกได้
 Tie Zhu was completely exhausted at this point
Tie Zhu หมดแรงหมดแล้ว ณ ตอนนี้
 He took out some dried food and took a few bites while staring at the Heng Yue sect’s entrance
เขาเอาอาหารแห้งบางส่วนและกินอาหารไม่กี่กัดขณะที่มองไปที่ประตูทางเข้าของนิกายเฮงเย่
 The hairs on the back of Wang Lin’s neck stood up as he heard a wild animal breathing behind him
เส้นผมที่ด้านหลังของลำคอวังลินยืนขึ้นขณะที่เขาได้ยินเสียงสัตว์ป่าที่อยู่ข้างหลังเขา
 He looked back and all the color instantly drained from his face
เขามองย้อนกลับไปและสีทั้งหมดถูกระบายออกจากใบหน้าของเขาทันที
 A large white tiger with blood-red eyes made the air feel dense
เสือขาวขนาดใหญ่ที่มีดวงตาสีแดงเลือดทำให้อากาศรู้สึกหนาแน่น
 Drops of saliva dripped out of the corner of its mouth, producing dripping sounds as they hit the ground
หยดน้ำลายหยดออกมาจากปากของมันทำให้เกิดเสียงหยดลงขณะตีพื้น
 The white tiger roared as it pounced
เสือขาวดังขึ้น
 Wang Lin revealed a bitter smile, and without hesitation jumped off the side of a cliff
วังแลนเผยรอยยิ้มอันขมขื่นและไม่ลังเลที่จะกระโดดออกไปด้านข้างของหน้าผา
 He felt the wind on his face as he plummeted down
เขารู้สึกว่าลมพัดแรงลงบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาล้มลง
 He couldn’t help but remember the looks in his parent’s eyes, as well as all the relatives that taunted him
เขาจำไม่ได้ว่าจะมองในสายตาของพ่อแม่ของเขาตลอดจนญาติพี่น้องทุกคนที่ล้อเลียนเขา
 “Father, Mother, your son didn’t listen to you
พ่อแม่ลูกไม่ฟังคุณ
 This is goodbye
นี่คือลาก่อน
” The wall of the cliff was covered in a myriad of branches
กำแพงของหน้าผาปกคลุมไปด้วยกิ่งก้าน
 Tie Zhu’s body was getting cut by the branches as he dropped at breakneck a speed
ร่างกาย Tie Zhu ได้รับการตัดโดยสาขาในขณะที่เขาลดลงที่ breakneck ความเร็ว
 A few moments later, in the middle of the drop, Tie Zhu felt an enormous force pulling him
ไม่กี่ครู่ต่อมาในช่วงกลางของฤดูใบไม้ร่วง Tie Zhu รู้สึกถึงแรงมหาศาลที่ดึงตัวเขา
 Wang Lin had no control of his body as the force pulled him
วังแลนไม่มีการควบคุมร่างกายของเขาขณะที่กำลังดึงเขา
 Before he knew it, he was inside a cave that had been carved onto the wall of the cliff
ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเขาอยู่ในถ้ำที่ถูกแกะสลักไว้บนผนังหน้าผา
 He felt great force constantly pulling his body against the wall, after a long time the force finally disappeared and he fell down from the wall
เขารู้สึกว่ากำลังแรงอย่างต่อเนื่องดึงร่างกายของเขากับผนังหลังจากที่เวลานานแรงที่สุดหายไปและเขาตกลงมาจากผนัง
 It took him a long time to regain his senses
มันใช้เวลานานในการฟื้นความรู้สึกของเขา
 As Tie Zhu struggled to get back up, he noticed his clothes were torn and his body had gotten scraped all over by the branches
เมื่อ Tie Zhu พยายามกลับขึ้นมาเขาสังเกตเห็นเสื้อผ้าของเขาถูกฉีกขาดและร่างกายของเขาก็โดนขยี้ตามกิ่งก้าน
 Pain came flooding in from his swollen right arm
ความเจ็บปวดท่วมทับจากแขนขวาที่บวมของเขา
 Large drops of sweat streamed down, sticking to every part of his body
หยาดเหงื่อไหลเวียนเข้าหาส่วนต่างๆของร่างกาย
 Wang Lin touched his arm, but he couldn’t tell if the bones were broken
วังแลนสัมผัสแขนของเขา แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่ากระดูกหักหรือไม่
 This injury was definitely sustained when he hit the wall
การบาดเจ็บครั้งนี้เกิดขึ้นได้เมื่อเขาโดนกำแพง