Chapter 8 Chapter 8 – Stone Bead   Tie Zhu was pale as he got up and looked around
บทที่ 8 บทที่ 8 - หินลูกปัด Tie จู้อ่อนขณะที่เขาลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ
 He found that he was in a small natural cave
เขาพบว่าเขาอยู่ในถ้ำธรรมชาติขนาดเล็ก
 The sunlight peered in through the entrance of the cave, revealing a floor covered with the bones of birds and animals
แสงแดดจ้องมองผ่านทางเข้าถ้ำเผยให้เห็นพื้นปูด้วยกระดูกนกและสัตว์
 On the wall behind him was a black hole the size of a fist
บนผนังด้านหลังเขาเป็นหลุมดำขนาดของกำปั้น
 He couldn’t tell how deep this little hole was, but on closer inspection one mystery was solved
เขาไม่สามารถบอกได้ว่าหลุมเล็ก ๆ นี้ลึกแค่ไหน แต่เมื่อได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วความลึกลับหนึ่งถูกแก้ไขได้
 The pulling force that sucked him into the cave earlier came from this hole
แรงดึงที่ดูดเขาเข้าไปในถ้ำก่อนหน้านี้มาจากรูนี้
 The animals that those scattered bones had belonged to were sucked in just like he had been
สัตว์ที่กระดูกกระจัดกระจายเหล่านี้เป็นของได้ถูกดูดไปเช่นเดียวกับที่เคยเป็นมา
 The suction from the hole must be spontaneous
การดูดจากหลุมต้องเป็นธรรมชาติ
 The moment he appeared in front of this cave during his fall, the mysterious hole pulled him in and saved his life
ช่วงเวลาที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าถ้ำแห่งนี้ในช่วงฤดูใบไม้ร่วงของเขาหลุมลึกลับดึงเขาเข้าและช่วยชีวิตเขาไว้
 Tie Zhu, enduring the agony of his right arm, was about to walk out of the cave when the bones on the ground suddenly started moving toward the hole
Tie Zhu ยืนยงความทุกข์ทรมานของแขนขวาของเขากำลังจะเดินออกจากถ้ำเมื่อกระดูกบนพื้นดินก็เริ่มเคลื่อนไปที่หลุม
 He quickly rolled to the corner of the cave without a moment’s delay as he felt the wind behind him
เขารีบวนไปที่มุมหนึ่งของถ้ำโดยไม่ชักช้าขณะที่เขารู้สึกว่าลมอยู่ข้างหลังเขา
 The unimaginable sucking force suddenly came from the little hole
แรงดูดที่ไม่สามารถจินตนาการได้ก็มาจากรูเล็ก ๆ
 All the bones rattled as they flew toward the hole
กระดูกทุกกระดูกงูขณะที่พวกเขาบินไปที่หลุม
 Some of the bigger bones were stuck on the wall blocking, the little hole
บางส่วนของกระดูกที่ใหญ่กว่าถูกติดอยู่บนผนังการปิดกั้นหลุมเล็ก ๆ
 At that moment, a bird was sucked in as it flew by the cave’s entrance
ในขณะนั้นนกถูกดูดขณะบินตามทางเข้าของถ้ำ
 It whizzed through the air until it splattered against the cave wall
มันโผล่ขึ้นมาในอากาศจนกระเด็นไปที่ผนังถ้ำ
 After about an hour, the force stopped pulling
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงกองกำลังก็หยุดการดึง
 Wang Lin stared in horror at the corpse of the recently deceased bird
วังหลินจ้องเขม็งในซากศพของนกเพิ่งตาย
 He didn’t move his body at all, only sat still, while calculating the time
เขาไม่ได้ขยับตัว แต่นั่งนิ่งขณะคำนวณเวลา
 Half an hour later, the suction started again
ครึ่งชั่วโมงต่อมาการดูดเริ่มขึ้นอีกครั้ง
 This repeated several times
ทำซ้ำหลายครั้ง
 Wang Lin had grasped the timing of the strange suctioning hole
วังแลนได้จับระยะเวลาของหลุมดูดแปลก ๆ
 It would start sucking every 30 minutes for a duration of 60 minutes
เริ่มดูดทุก 30 นาทีเป็นเวลา 60 นาที
 Taking advantage of the time gap between suctions, Wang Lin painfully crept towards the cave entrance
ใช้ประโยชน์จากช่องว่างเวลาระหว่างการดูด Wang Lin หลุดลุ่ยไปทางถ้ำ
 As he looked below, he couldn’t help but reveal a bitter smile
ขณะที่มองด้านล่างเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่เปิดเผยรอยยิ้มอันขมขื่น
 Below him was a jungle, and the barely visible ground was covered with rocks
ด้านล่างเขาเป็นป่าและพื้นผิวแทบมองไม่เห็นถูกปกคลุมด้วยโขดหิน
 The cliff was very steep, there was no way for him to climb down with his broken arm
หน้าผาสูงชันมากไม่มีทางให้เขาปีนลงไปด้วยแขนหักของเขา
 The distance from the ground measured more than a few dozen meters
ระยะห่างจากพื้นดินวัดได้มากกว่าไม่กี่โหลเมตร
 If he tried to jump down, it would definitely be the end
ถ้าเขาพยายามที่จะกระโดดลงไปแน่นอนมันจะจบลง
 The bag filled with food was left at the top of the mountain with no way for him to retrieve it
กระเป๋าที่เต็มไปด้วยอาหารถูกทิ้งไว้ที่ด้านบนของภูเขาโดยไม่มีทางให้เขาเรียกคืน
 Right now food was the most important problem he needed to solve
ตอนนี้อาหารเป็นปัญหาที่สำคัญที่สุดที่เขาต้องแก้
 As he was pondering, he suddenly remembered the suction time and rushed back to the corner of the cave
ขณะที่เขากำลังขบคิดเขาก็จำเวลาดูดและรีบกลับไปที่มุมของถ้ำ
 Time in the outside world seemed to pass by quickly
เวลาในโลกภายนอกดูเหมือนจะเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
 Wang Lin could feel his body grow weaker and weaker
วังแลนรู้สึกว่าร่างกายของเขาอ่อนแอลงและอ่อนแอลง
 He had no feeling in his arm, it was completely numb
เขาไม่มีความรู้สึกในแขนของเขามันเป็นมึนงงอย่างสมบูรณ์
 He smiled bitter as he said to himself, “Being stuck here means a slow death, but jumping down would be instant death
เขายิ้มขมขณะที่พูดกับตัวเองว่า "การติดอยู่ที่นี่หมายถึงการตายที่ช้า แต่การกระโดดลงจะตายทันที
” He looked at the bloody corpse of the bird that was sucked in earlier
"เขามองไปที่ศพเลือดของนกที่ถูกดูดมาก่อนหน้านี้
 With a bit of hesitation, he walked over, picked it up, and reluctantly took a bite
ด้วยความลังเลใจเขาเดินไปหยิบมันขึ้นมาและลังเลที่จะกัด
 The taste was appalling
รสชาติเป็นที่น่ากลัว
 He exhaled as the raw meat in his mouth flooded his senses, but then continued to eat it
เขาหายใจออกเป็นเนื้อดิบในปากของเขาน้ำท่วมความรู้สึกของเขา แต่แล้วยังคงกินมัน
 He barely chewed the meat, opting to just swallow it nearly whole
เขาเพิ่งจะเคี้ยวเนื้อสัตว์โดยเลือกที่จะกลืนกินไปเกือบทั้งหมด
 Tie Zhu felt warmth enter his stomach as it churned
Tie Zhu รู้สึกอบอุ่นใส่กระเพาะอาหารของเขาขณะที่มันปั่นป่วน
 He ate the bird quickly in big bites, then he stood up and took a deep breath to keep himself from puking it all out
เขากินนกได้อย่างรวดเร็วในการกัดขนาดใหญ่จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อไม่ให้พ้นจากสิ่งนั้น
 He tossed the remains of the bird to the side and sat down against the cave wall
เขาโยนซากศพของนกไปด้านข้างและนั่งลงกับผนังถ้ำ
 His mind wandered, one moment thinking about his parents, one moment thinking of his fourth uncle, one moment thinking about the mocking faces of his relatives, and one moment he even thought about the cold eyes of the middle aged man in black from the Heng Yue Sect
ครู่หนึ่งคิดถึงพ่อแม่ของเขานึกถึงลุงที่สี่คนหนึ่งครู่หนึ่งคิดถึงใบหน้าเยาะเย้ยของญาติของเขาและครู่หนึ่งเขาก็คิดถึงดวงตาที่หนาวเย็นของชายวัยกลางคนที่ดำจากเฮง 
 In a trance, Wang Lin looked at the half eaten bird corpse
วังหลินมองไปที่ซากศพนกกินครึ่งหนึ่ง
 Without batting an eye, he picked up the corpse for a closer inspection
โดยไม่ต้องกระพริบตาเขาหยิบศพขึ้นเพื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด
 He saw that within the bird’s corpse there was a red bead the size of a baby’s first
เขาเห็นว่าภายในศพของนกมีลูกปัดสีแดงขนาดของลูกน้อยเป็นอันดับแรก
 He was very surprised as he took it out of the carcass
เขารู้สึกประหลาดใจมากที่พามันออกจากซาก
 Why was there a bead in this bird’s body? Wang Lin’s heart was pounding as he thought of a book the teacher in his village had once shown him
ทำไมถึงมีลูกปัดอยู่ในร่างนกตัวนี้? 
 Some animals live to be much older, and that something called a dantian will form within their body
สัตว์บางตัวมีชีวิตอยู่มากและสิ่งที่เรียกว่า Dantian จะก่อตัวขึ้นภายในร่างกายของตัวเอง
 If one were to eat a dantian, their life would be prolonged, and their strength would increase
ถ้าใครจะกิน dantian ชีวิตของพวกเขาจะยืดเยื้อและความแข็งแรงของพวกเขาจะเพิ่มขึ้น
 Even limbs that had been cut off would grow back
แม้แต่แขนขาที่ถูกตัดออกก็จะโตขึ้น
 When he saw that description, he didn’t believe it, and secretly scoffed at it, but now he couldn’t help but to believe in myths and legends a little more after meeting immortals
เมื่อเขาเห็นคำอธิบายนั้นเขาไม่เชื่อและแอบหัวเราะเยาะมัน แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถช่วยได้ แต่เชื่อในตำนานและตำนานอีกสักหน่อยหลังจากพบอมตะ
 Wang Lin’s heart was pounding hard enough to fly out of his chest
หัวใจของวังแลนเต้นแรงพอที่จะบินออกจากหน้าอกของเขา
 If this bead was really the dantian described in the book, then eating it would not only heal his injuries quickly, but it would also make it easy to leave this place
ถ้าลูกปัดนี้เป็นจอมปลอมที่อธิบายไว้ในหนังสือแล้วการกินมันจะไม่เพียง แต่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังทำให้ง่ายต่อการออกจากสถานที่แห่งนี้
 Even passing the test to join the Heng Yue Sect should be possible, at least he would be able to pass the perseverance test
แม้จะผ่านการทดสอบเพื่อเข้าร่วมกับนิกายเฮงเย่ควรจะเป็นไปได้อย่างน้อยเขาจะสามารถผ่านการทดสอบความเพียร
 But the bead was very hard
แต่ลูกปัดนั้นแข็งมาก
 It didn’t seem edible
ดูเหมือนกินไม่ได้
 He used some of the ragged cloth on his body to wipe it clean, restoring its original color
เขาใช้ผ้าที่ขรุขระบนร่างกายของเขาเพื่อเช็ดทำความสะอาดและคืนสีเดิม
 A gray bead, with five clouds carved on it, was revealed
ลูกปัดสีเทามีเมฆห้าก้อนที่แกะสลักไว้ได้เผยให้เห็น
 It looked very old
มันดูเก่ามาก
 Wang Lin was very disappointed, unwilling to give up, he gave the bead a bite, then silently laughed at himself
วังหลินรู้สึกผิดหวังมากไม่ยอมแพ้เขาให้ลูกปัดกัดแล้วก็หัวเราะตัวเองอย่างเงียบ ๆ
 “Tie Zhu, you are too delusional
"Tie Zhu, คุณประสาทหลอนเกินไป
 How could some random bird that just happened to fly by have a dantian?” Wang Lin sighed
นกบางตัวที่เพิ่งจะบินได้โดยมีลูกดอกหรือไม่ "วังแลนถอนหายใจ
 It was already dark outside
มันมืดอยู่ข้างนอกแล้ว
 He felt weary and fell asleep with the bead by his side and animal bones covering the floor
เขารู้สึกเบื่อหน่ายและหลับไปกับลูกปัดด้านข้างและกระดูกสัตว์ของเขาที่ปกคลุมพื้น
 Since it is fall right now, the temperature dropped very quickly, especially in the mountain area
เนื่องจากอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะในพื้นที่ภูเขา
 The cold air entered Wang Lin’s body
อากาศเย็นเข้าสู่ร่างของ Wang Lin
 He curled up, and the night passed by quickly
เขาขดตัวและคืนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
 The next morning, sunlight peered in from the outside of the cave as the sun rose
เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดจ้องจากด้านนอกของถ้ำขณะที่ดวงอาทิตย์ขึ้น
 A few drops of sparkling dew secreted from the bead by Wang Lin’s side
หยดน้ำค้างบางหยดจากลูกปัดโดยด้าน Wang Lin
 As the dew gathered, it dripped on to the bones nearby
น้ำค้างที่หยดลงบนกระดูกใกล้ ๆ
 After a while, Wang Lin woked up
หลังจากนั้นไม่นาน Wang Lin ก็ตื่นขึ้น
 Not only was his arm still swollen, its condition seemed to have gotten worse
แขนของเขาไม่เพียง แต่ยังบวมสภาพของมันดูเหมือนจะแย่ลง
 Wang Lin sat on the floor, feeling very depressed
วังแลนนั่งอยู่บนพื้นรู้สึกหดหู่มาก
 Wang Lin muttered to himself, “Am I going to be stuck here my whole life?” He slowly turned his head and noticed the dew that accumulated on the bones
วังแลนพึมพำกับตัวเอง "ฉันจะติดอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตของฉันหรือไม่" เขาค่อยๆหันศีรษะของเขาและสังเกตเห็นน้ำค้างที่สะสมอยู่บนกระดูก
 Since he was thirsty, he carefully picked up a few bones and licked the dew off them
เมื่อกระหายเขาหยิบกระดูกไว้สักสองสามตัวและเลียน้ำค้างออก
 The sweetness of the dew was quite good
ความหวานของน้ำค้างค่อนข้างดี
 He couldn’t tell if he was imagining it, but his whole body felt warm and comfortable after drinking some
เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาจินตนาการได้หรือไม่ แต่ร่างกายของเขารู้สึกอบอุ่นและสบายหลังจากดื่ม
 Especially the injury on his arm
โดยเฉพาะการบาดเจ็บที่แขนของเขา
 There was feeling of comfort and itching as the swelling lessened
รู้สึกสบายและมีอาการคันเนื่องจากอาการบวมที่ลดลง
 Wang Lin rubbed his eyes, and closely looked at his arm
วังแลนถูตาและมองไปที่แขนของเขาอย่างใกล้ชิด
 The swelling had indeed gone down
อาการบวมลงไปจริงๆ
 He quickly looked at the bones around him but wasn’t able to find any more with dew on them
เขารีบมองไปที่กระดูกรอบ ๆ ตัวเขา แต่ก็ไม่สามารถที่จะพบกับน้ำค้างได้อีก
 At that moment, he suddenly noticed the bead and saw drops of dew on it
ในขณะนั้นเขาก็สังเกตเห็นลูกปัดและเห็นหยดน้ำค้างบน
 He remembered that all the bones that had dew on them were next to the bead
เขาจำได้ว่ากระดูกทั้งหมดที่มีน้ำค้างบนพวกเขาอยู่ข้างลูกปัด
 He gently picked up the bead, with his heart pounding, and rolled the bead on his arm to evenly spreading out the dew
เขาค่อยหยิบลูกปัดขึ้นพร้อมกับหัวใจเต้นและรีดลูกปัดลงบนแขนเพื่อกระจายน้ำค้างอย่างสม่ำเสมอ
 Waves of cool and refreshing feelings came from the arm
คลื่นแห่งความรู้สึกเย็นสดชื่นมาจากแขน
 Wang Lin stared at his arm without batting an eye
วังแลนจ้องมองที่แขนของเขาโดยไม่ต้องกระพริบตา
 After a while his eyes lit up
หลังจากที่ดวงตาของเขาจางขึ้น
 The swelling from the arm had gone down
อาการบวมที่แขนขึ้นลง
 He tried waving his arm
เขาพยายามโบกแขนของเขา
 While there was still some pain, it wasn’t a big deal
ในขณะที่ยังคงมีอาการปวดบางอย่างก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่
 “This stone bead must be a treasure!” Wang Lin was pleasantly surprised
"ลูกปัดหินนี้ต้องเป็นสมบัติ" Wang Lin รู้สึกประหลาดใจ